ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องที่ดิฉันจะเล่าต่อไปนี้  คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตามแต่ คุณอาจจะหาว่าดิฉันประสาทหลอน แต่ประสบการณ์ดังกล่าวดิฉันไม่ได้เห็น คนเดียว ย้อนหลังไปปีกว่า ดิฉันอยู่กับลูกสาวที่หมู่บ้านจัดสรรราคาถูกแห่งหนึ่งในเขตมีนบุรี ตอนนั้นลูกมิ้นอายุราวเจ็ดขวบ พ่อของแก เสียตั้งแต่แกยังแบเบาะ แกจึงเติบโตขึ้นมาโดยมีแม่เลี้ยงดูอยู่ฝ่ายเดียว ซึ่งอาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ลูกมินท์เป็นเด็กขี้กลัวก็ได้ เพราะโตป่านนี้แล้ว แกยังแอบมานอนในห้องกับดิฉันบ่อย ๆ โดนเฉพาะเวลาฝนตกฟ้าร้อง หรือไฟฟ้าดับ บ้านที่เราอยู่เป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นบนเนื้อที่ 60 ตารางวา มีที่จอดรถด้านข้างของตัวบ้าน ดิฉันยอมรับว่าด่วนเลือกที่อยู่อาศัยไปหน่อย แม้ว่าตัวบ้านจะก่อสร้างใช้ได้ แต่บ้านของดิฉันอยู่ลึกเข้าไปในโครงการมาก ทั้งนี้เป็นเพราะบ้านที่อยู่ช่วงต้น ๆ ถูกจับจองไปหมด แต่ปัญหาก็คือผู้จองไม่เข้ามาอยู่อาศัยเสียทีทั้ง ๆ ที่ตัวบ้านก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว สิ่งที่ทำให้ดิฉันอุ่นใจอยู่หน่อยก็คือเพื่อนบ้านข้าง ๆ ซึ่งดูเหมือนในละแวกนั้นจะมีอยู่เพียงหลังเดียวที่มีคนอยู่ ชื่อคุณเจตน์ เขาเป็น ผู้จัดการแผนกในบริษัทแห่งหนึ่งที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับไอที อายุราวสี่สิบปีเห็นจะได้ เขาอยู่ตัวคนเดียว แล้วในวันอาทิตย์นั้น เขาก็แวะมา บอกข่าวที่บ้านของดิฉันว่าเขากำลังจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่นเพราะได้งานใหม่ ดิฉันรู้สึกเสียดายและใจหายที่จะไม่มีเพื่อนบ้านคนนี้อีกแล้ว อย่างน้อยเขาก็เป็นคนอัธยาศัยดีทีเดียว เขาบอกกับดิฉันว่าเขาขายบ้านให้กับรุ่นพี่ที่สนิทกันตั้งแต่เรียนที่มหาวิทยาลัย ผู้ซึ้อชื่อ ธีระ อายุราวสี่สิบห้า ทำงานเป็นพนักงานขาย เครื่องมือแพทย์ คุณธีระมีพี่สาวอยู่คนหนึ่ง อายุมากกว่ากันห้าปี ทั้งสองจะย้ายมาอยู่ที่นี่อาทิตย์หน้า เรื่องที่ทำให้ดิฉันใจคอไม่ดีก็คือ เขาเล่าว่าพี่สาวของธีระคนนี้เป็นโรคหัวใจ อาการค่อนข้างรุนแรง เคยมีครั้งหนึ่งที่เธอล้มลงหมดสติ น้องชายต้องพาส่งโรงพยาบาล เป็นการด่วน เจ้าหน้าที่ทำการปั๊มหัวใจและช่วยชีวิตของเธอไว้ได้อย่างหวุดหวิด แล้วจะเป็นอย่างไร ถ้าเธอเกิดมาหัวใจวายเอาตอนที่น้องชายไม่อยู่ แล้วมีแต่ดิฉันและลูกมินท์อยู่กันแค่สองคนในบ้านข้าง ๆ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเธอเกิดมาเสียชีวิตภายในบ้านนั้นโดยที่ไม่มีใครช่วยได้ล่ะ ความจริง ดิฉันไม่ใช่คนกลัวผีอะไรหรอกนะคะในตอนนั้น แต่ลูกสาวของดิฉันน่ะสิ ถ้าแกมาเจอกับเหตุการณ์อย่างนี้ แกคงเกาะติดตัวดิฉันแจตลอดเวลาตั้งแต่รับกลับจากโรงเรียนมาที่บ้าน ไปจนถึงเข้านอนแน่ ๆ เลย จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 23 พ.ค. 51 21:19:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สัปดาห์หน้า ดิฉันก็จะลาพักร้อนสองอาทิตย์เพื่อไปเยี่ยมคุณแม่ที่ออสเตรเลียแล้ว ไม่รู้จะได้ทันเจอ เพื่อนบ้านคนใหม่หรือเปล่า คุณแม่เองก็อยากให้ดิฉันกับลูกไปอยู่ด้วยกันที่ออสเตรเลียเสียเลย ท่านคง คิดถึงหลานมิ้น อยากเห็นหน้ากันทุกวัน ดิฉันก็ได้แต่แบ่งรับแบ่งสู้ เพราะเลียดายงานที่นี่และเพื่อนฝูงที่ ทำงานมาด้วยกัน        วันนั้น ดิฉันกับลูกสาวขับรถกลับจากช้อปปิ้งในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง กว่าเราจะถึงหมู่บ้านก็เป็น เวลาเย็นมากแล้ว โคมไฟตามเสาไฟในหมู่บ้านเริ่มเปิดส่องสว่าง เราตั้งใจจะบินไปเยี่ยมคุณแม่ที่ออสเตรเลีย ในวันพรุ่งนี้ เราสองคนแม่ลูกเลยจับจ่ายซึ้อของที่จะเอาไปฝากคุณยายของแกกันเสียเต็มที่ ดิฉันไม่ลืมที่จะ แวะซื้อขนมหม้อแกงที่ร้านโปรดของคุณแม่สมัยที่ท่านยังอยู่เมืองไทยด้วย       "แม่คะ คนซื้อบ้านคนใหม่ย้ายเข้ามาแล้ว" เสียงลูกมินท์ที่นั่งข้าง ๆ ดิฉันร้องบอก       ดิฉันหันหน้าไปทางซ้ายมือ ขะลอรถ มองออกนอกหน้าต่างไปยังประตูรั้วของบ้านหลังที่ติดกันแต่ อยู่ก่อนบ้านของเรา ประตูรั้วและประตูหน้าบ้านเปิดอยู่ ข้างในเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนจัดข้าวจัด ของง่วนอยู่ รอบ ๆ ตัวเขาเต็มไปด้วยกล่องใหญ่กล่องน้อยจำนวนหนึ่ง เพื่อนบ้านคนใหม่คงจ้างรถบรรทุก ให้ขนของเข้ามาและมาถึงได้สักครู่ใหญ่ เพราะรถบรรทุกไม่อยู่แล้ว ดิฉันคิดในใจว่าจะเอาข้าวของที่จับจ่าย ไปเก็บที่บ้านเราให้เรียบร้อยเสียก่อน แล้วค่อยออกมาทักทายกับเพื่อนบ้านใหม่คนนี้       หลังจากจอดรถ และเอาข้าวของเข้าไปเก็บในห้องครัวเรียบร้อยแล้ว ดิฉันก็ตัดขนมหม้อแกงเป็น สี่เหลี่ยมก้อนใหญ่ออกมาชิ้นหนึ่งใส่จานใบเล็ก ๆ กะว่าจะเอาไปฝากเพื่อนบ้าน ลูกมินท์เดินตามดิฉัน ไปต้อย ๆ เช่นเคย       "สวัสดีค่ะ" ดิฉันถือวิสาสะเดินผ่านหน้าประตูบ้านที่เปิดอยู่เข้าไป ก่อนเอ่ยทักทาย        ชายอายุราวสี่สิบเศษคนนั้นหันหลังกลับมามองดิฉันกับลูก มีเหงื่อเต็มหน้าผากและเปียกชุ่ม เสื้อเชิ๊ตขาวของเขา ท่าทางเขากำลังเหน็ดเหนื่อยเอาการกับการจัดข้าวจัดของเข้าบ้านใหม่ มือคลำ ป้อย ๆ ที่ต้นคอราวกับปวดเมื่อยเสียเต็มประดา       "ดิฉันเป็นเพื่อนบ้านอยู่หลังติดกันนี่เองค่ะ มีอะไรจะให้ช่วยมั๊ยคะ"      "ไม่เป็นไรครับ ผมเพิ่งมาถึง บ้านช่องยังไม่เรียบร้อยเท่าไหร่"       ชายผู้นั้นตอบด้วยยิ้มเนือย ๆ สีหน้าฉายแวววิตกกังวลตลอดเวลา ดิฉันมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็น ผู้มาอยู่ใหม่อีกคนเลย       "เห็นว่าคุณจะย้ายเข้ามาอยู่กับพี่สาวไม่ใช่เหรอคะ" ดิฉันถาม      "ครับ วันมะรืนเราถึงจะเข้ามาอยู่พร้อมกัน" เขาตอบโดยไม่มองคนถาม แต่หันไปรื้อข้าวของออก จากกล่องใบใหญ่ต่อ      "พี่สาวผมยังไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ตอนนี้เขายังอยู่ที่นครปฐม เดี๋ยวผมจัดของสักพักก็จะกลับแล้ว"      เขาบอกขณะที่หยิบกรอบรูปขนาดย่อมขึ้นมาวางไว้ที่พื้นห้องข้างเสาบ้าน       ดิฉันมองไปที่กรอบรูปนั้น เป็นภาพของเขากับผู้หญิงคนหนึ่ง คงเป็นพี่สาวของเขานั่นเอง เธอเป็นผู้หญิงผอมซีด ผมหงอกประปราย พวกเขานั่งถ่ายรูปด้วยกันบนม้านั่งพนักยาว น่าจะ เป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งทางภาคเหนือช่วงหน้าหนาว เพราะทั้งคู่ใส่เสื้อผ้าหนาหลายชั้น นั่งกุมมือกันอยู่ ดูท่าทางเป็นพี่น้องที่สนิทสนมกันมาก คนน้องคงรักภาพนี้มาก ขนาดมีรอยดำ สกปรกที่ขอบภาพเต็มไปหมดยังอุตส่าห์เก็บเอาไว้       ดิฉันรู้สึกว่าเขาคงไม่อยากต้อนรับแขกในตอนนี้เท่าไหร่นัก      "งั้นดิฉันไปก่อนนะคะ วันหลังเจอกันใหม่ อ้อ เกือบลืม เอาขนมมาให้ชิมค่ะ"       เขายื่นมือมารับจานขนม พร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ เขาหยิบขนมก้อนนั้นใส่ปาก กัดคำใหญ่ทีเดียว คงจะหิวน่าดู เพราะเดินทางมาไกลกว่าจะถึงก็ค่ำ แต่แล้วเขากลับวางจานขนมที่เหลืออยู่ครึ่งก้อนนั้น ไว้บนพึ้นข้างเสาใกล้ ๆ กับกรอบรูป ดิฉันเห็นดังนั้น จึงเดินกลับออกมาพร้อมลูกน้อย คิดในใจว่าถ้าเขา มีมารยาทก็คงเอาจานเปล่านั้นกลับมาคืนให้ภายหลังเอง        วันรุ่งขึ้น ดิฉันโทรไปที่สำนักงานหน้าหมู่บ้าน ขอให้เขาช่วยเรียกแท็กซี่ให้เข้ามารับดิฉันและลูกน้อย ไปที่สนามบิน เราออกเดินทางไปที่ซิดนีย์ โดยทิ้งการงานและความกังวลใจทั้งหลายทั้งปวงเอาไว้ที่เมืองไทย ชั่วคราว จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 23 พ.ค. 51 21:37:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สองอาทิตย์หลังจากนั้น ดิฉันและลูกก็กลับมาถึงเมืองไทย ระหว่างที่อยู่ออสเตรเลีย คุณแม่ของดิฉันดูมีความสุขมาก มีอยู่ครั้งเดียวที่ดิฉันรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย ที่ท่านรบเร้า ให้ดิฉันมาช่วยกิจการร้านอาหารไทยของท่านกับสามีใหม่ที่เป็นคนออสซี่ แต่พอเห็นดิฉัน นิ่งเงียบ ท่านก็เลยเปลี่ยนเรื่องพูด        ระหว่างทางกลับบ้าน เราสองคนแม่ลูกแวะหาญาติคนหนึ่งเพื่อเอาของฝากไปให้ กว่ารถแท็กซี่จะพาเรากลับมาถึงหมู่บ้านก็เป็นเวลาค่ำมากแล้ว ดิฉันเริ่มอารมณ์เสียเมื่อ เห็นว่ายามไม่ทำหน้าที่เปิดไฟที่เสาในช่วงทางเข้าละแวกบ้านของดิฉัน ปล่อย ให้มันมืดตื๋อราวกับเป็นป่าช้า เมื่อใกล้ถึงบ้าน ดิฉันก็ใจเสียเมื่อเห็นว่าเพื่อนบ้านคนใหม่ก็ ไม่เปิดไฟเหมือนกัน ปล่อยให้บ้านของเขามืดราวกับเป็นบ้านร้างอย่างไรอย่างนั้น        ดิฉันรีบจ่ายค่าแท๊กซี่แล้วลากกระเป๋าเข้าบ้านพร้อมกับลูกมิ้น ในใจภาวนาว่าอย่าให้เกิด เรื่องไม่เป็นมงคลกับเพื่อนบ้านใหม่ของเราอย่างที่ดิฉันวิตกจริตเอาไว้ก่อนที่จะไปเมืองนอกเลย พอไขกุญแจเข้าไปในตัวบ้านได้ ดิฉันก็ล็อคกลอนทันที จากนั้นก็ไล่เปิดไฟสว่างเสียทั่วบ้าน แม้ในใจไม่อยากจะเปิดหน้าต่าง แต่ห้องข้างล่างไม่ได้ติดแอร์ และดิฉันก็อยากจัดข้าวของอยู่ ข้างล่างให้เข้าที่เสียก่อน        มิ้นทำหน้าที่ลูกที่ดี ด้วยการช่วยดิฉันเปิดหน้าต่างด้านข้าง แต่ตัวแกไม่สูงพอที่จะดึง กลอนหน้าต่างข้างบนได้ แกเลยขึ้นไปยืนบนเก้าอี้แล้วเขย่งตัวปลดกลอนออก ในขณะที่ ดิฉันหันไปเปิดหน้าต่างที่อยู่ติดกับประตูหน้าเพื่อให้อากาศถ่ายเทได้       แต่เมื่อดิฉันหันกลับมาอีกทีก็เห็นลูกสาวยืนตัวแข็งทื่ออยู่บนเก้าอี้ แกกำลังมองออกไป นอกหน้าต่างที่เปิดออกไปยังบ้านที่อยู่ติดกันนั้น จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 23 พ.ค. 51 21:49:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม ขอตัวไปปิดหน้าต่างบ้านก่อนนะ....ตอนนี้อยู่คนเดียวด้วย ค่อยกลับมาเล่าต่อทีหลัง จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 23 พ.ค. 51 21:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เกาะกระทู้รอค่า จากคุณ : beautystone - [ 24 พ.ค. 51 00:36:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มารอด้วยอีกคนครับ       จากคุณ : ..sp@wn.. - [ 24 พ.ค. 51 01:04:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อิตาคนเขียนหัวใจวายไปแล้วมัง 55555 ล้อเล่นนะ อย่าโกรธ (อดอ่านขอจารึกไปอีกเรื่องสินี่ เศร้า) จากคุณ : เพี้ยนข้างบ้าน - [ 24 พ.ค. 51 02:06:13 A:58.9.78.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านครับ จากคุณ : GTW - [ 24 พ.ค. 51 06:07:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณพัดโนฯ ปิดหน้าต่างเสร็จยัง บ้านหรือศาลาวัดถึงได้ปิดนานจริง ไม่มาต่อสักที -*- จากคุณ : BestChild - [ 24 พ.ค. 51 06:14:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฮ่า ฮ่า ขำค.ห.9 คิดได้ไง ศาลาวัด หน้าต่างมันเยอะอย่างงั้นเลยเหรอ ทำไมไม่คิดว่าอยู่คฤหาสถ์เจ้าคุณปู่ไปซะเลย ขอโทษทีครับ เพิ่งตื่น พอดีเมื่อคึนไปปิดหน้าต่าง แล้วเกิดกลัวจับใจ เลยมาเปิดทีวีดูประกวดนางสาวไทย ปลอบใจ (ได้ผลดีด้วย) อีกอย่าง รอให้สว่างค่อยเล่าต่อดีกว่า คนเล่าก็กลัวเหมียนกันนิ จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 24 พ.ค. 51 08:26:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ดิฉันเห็นลูกมิ้นค่อย ๆ ก้าวถอยหลังลงมาจากเก้าอี้ ตัวแกสั่นน้อย ๆ แกหันใบหน้าซีดขาวมาหาดิฉัน แล้วค่อยๆ เดินขาหนีบ ๆ มาหาแม่ของแก ราวกับเด็กที่อั้นฉี่ไว้แทบราด       "แม่ขา หนูเห็น..." ลูกมิ้นพูดเสียงตะกุกตะกักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เอื้อมสองมือน้อยของแกมาจับแขนดิฉันไว้แน่น       "มีอะไร ลูก" ดิฉันถามเสียงสูง       เสียงเด็กน้อยสั่นจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์       "เงา..ผู้หญิง..แก่..ที่หน้าต่าง..บ้านโน้น..จ้อง..มา..ที่บ้าน..เราค่ะ"       ดิฉันมองออกไปที่หน้าต่างนั้น ข้างนอกมันมืดมาก ลูกของดิฉัน อาจตาฝาดไปเองก็ได้ ดิฉันเลยสาวเท้าตรงไปที่หน้าต่างนั้นอยากดูให้รู้แน่       ตอนนี้ แขนของลูกมิ้นกอดแขนของดิฉันไว้อย่างเหนียวแน่น แกเลยถูกลากให้เดินตามไปด้วย       ดิฉันยืนอยู่ที่หน้าต่าง จ้องมองฝ่าความมืดไปยังบ้านที่อยู่ตรงข้าม น่าแปลกที่หน้าต่างบานหนึ่งของบ้านหลังนั้นเปิดอ้าออก แม้ข้างใน ตัวบ้านจะมืด แต่ดิฉันก็เห็นเหมือนเงาหัวคนราง ๆ อยู่ตรงหน้าต่าง เพียงแต่มันอยู่ต่ำเกินกว่าจะเป็นความสูงของคนปกติ ดิฉันพยายามเพ่งสายตามองออกไปให้เห็นชัดว่าเป็นอะไรกันแน่ ทันใดนั้น เงาหัวคนก็สว่างโร่ ใบหน้าของหญิงแก่กำลังเชิดคาง ตาของหล่อนเหลือกขึ้นข้างบน แล้วหัวก็ลอยเป็นเส้นตรงไปทางซ้ายมือ หายไปหลังขอบหน้าต่าง       ดิฉันได้ยินเสียงหวีดร้องของตัวเองไม่เป็นภาษามนุษย์ รู้ตัวอีกทีก็ กำลังวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสอง ลูกมินท์โดดเข้าสะเอวดิฉันมาตั้งแต่ตอน ไหนก็ไม่รู้ แกร้องไห้แต่ไม่มีเสียง ดิฉันผลุนผลันเข้าไปห้องนอนของ ตัวเอง กระโจนลงนอนบนเตียงพร้อมกับลูกสาว มือไขว่คว้าหาผ้าห่ม มาคลุมโปงเราสองแม่ลูกไว้ ได้ยินเสียงฟันบนและล่างของตัวเอง สั่นกระทบกันดังสนั่น ใช่แล้ว ใบหน้าของหญิงแก่นั้นเป็นคนเดียวกับที่ดิฉันเห็นในรูปถ่าย จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 24 พ.ค. 51 08:35:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ปล. มาช้ากว่าคุณพัทธฯ ก้าวนึงค่ะ แอบต่อว่าที่ไม่มาเขียนต่อ แต่ตอนนี้มาแล้ว รออ่านอยู่ค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 51 08:36:23 จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี - [ 24 พ.ค. 51 08:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขณะที่เราสองแม่ลูกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนนั้น ดิฉันก็พยายามตั้งสติ แล้วปลอบโยนลูก ตำหนิตัวเองอย่างแรงว่าไม่น่าขวัญเสียให้ลูก เห็นอย่างนั้นเลย คิดในใจว่าคงต้องหาคนช่วย ดิฉันจึงค่อย ๆ โผล่ออกมาจากผ้าคลุมโปง ดีนะที่มีโทรศัพท์อยู่ในห้องนอน ดิฉันจึงเอื้อมมืออันสั่นเทาไปหยิบโทรศัพท์หมุนไปหาสำนักงาน ของหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ด้านหน้าของโครงการ       "รปภ.ครับ ผม หาญกล้า รับสาย"       ดิฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ถ้าเกิดบอกความจริงไปว่าดิฉันเห็น ผีหญิงแก่อยู่ในบ้านติดกัน ยามต้องหัวเราะและเห็นดิฉันเป็น ตัวตลกแน่ ดิฉันเลยจำต้องโกหกไป       "ตอนนี้มีผู้ชายคนหนึ่งมาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าบ้านดิฉัน ช่วยมาดูให้หน่อยได้มั๊ยคะ สงสัยจะเป็นคนร้าย"       เสียงของดิฉันสั่นกลัวอย่างไม่ต้องเสแสร้ง       "ได้ครับ บ้านคุณเลขที่เท่าไหร่"       ดิฉันบอกซอยและเลขที่บ้านให้เขาไป       "อยู่แต่ในบ้านนะครับ อย่าออกไป ผมจะให้คนไปดูเดี๋ยวนี้"       พอวางหูโทรศัพท์ ดิฉันก็นั่งลงกอดลูกอยู่บนเตียง แกไม่ยอม พูดยอมจาเอาแต่หายใจฟืดฟาด หัวใจของเราทั้งคู่ยังคงเต้นแรง เวลาผ่านไปสักครู่ ดูเหมือนเราสองแม่ลูกจะเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ แต่ก็ต้องสะดุ้งโหยงอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตู จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 24 พ.ค. 51 08:44:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อูย ทำไมมันเฮี้ยนอย่างนี้ฟ่ะ กลางวันยังขนาดนี้ อย่าหาว่ายังงู้นยังงี้เลยนะครับ มีคนมากดกริ่งบ้านผมจริง ๆ เดี๋ยวกลับมาใหม่ครับ จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 24 พ.ค. 51 08:45:43 ]

ความคิดเห็นที่ 15 บ๊ะ...ไปๆ มาๆ อยู่นี่ละ ไม่ถึงไหนสักที เดี๋ยะส่งลูกกรอกไปทวงให้มาเขียนต่อซะนี่ แง่งๆ จากคุณ : BestChild - [ 24 พ.ค. 51 09:04:08 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามาดูความเฮี้ยนด้วยคนค่ะ....แต่ว่าคงอยู่ไม่นานค่ะ..เพราะว่า ดิฉันไม่ค่อยถูกกับเรื่องผีๆค่ะ..........มันน่ากลัวนี่คะ จากคุณ : teansri - [ 24 พ.ค. 51 09:13:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอแซว จขกท. นะครับ ^^ ------------------------------------------ จขกท อารมณ์ขันนะครับเนี่ย เดี๋ยวเล่า เดี๋ยวหยุด มีลูกเล่นหยอดอีกต่างหาก รออ่านต่อนะคับ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 51 10:10:57 จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 24 พ.ค. 51 10:10:44 ]

ความคิดเห็นที่ 18 (ต่อ....)       ดิฉันและลูกน้อยค่อย ๆ เดินลงบันไดมาที่ประตูหน้า ดิฉันเลิกผ้าม่านหน้าต่างออก หน่อยนึงเพื่อมองคนที่มากดกริ่งประตู ชายในเครื่องแบบรปภ.นายหนึ่งกำลังยืน กระสับกระส่ายอยู่หน้าประตูรั้ว ข้าง ๆ ตัวเขามีรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กจอดอยู่       ดิฉันค่อย ๆ เปิดประตูหน้าบ้าน เหลียวซ้ายแลขวาอย่างตื่นกลัวก่อน ที่จะก้าวเดินไปหาเขา       "ผม รปภ.บุญรอดครับ บ้านนี้ใช่มั๊ยที่แจ้งว่าขโมยขึ้นบ้าน"       ยามถามเสียงห้วน ๆ เหมือนกับดิฉันไปขัดจังหวะเวลานอนของเขา         "คุณช่วยไปดูข้างในบ้านนั้นให้หน่อยได้ไหมคะ"       ดิฉันชี้มือชี้ไม้ไปบ้านข้าง ๆ แต่สายตายังไม่กล้ามองตาม ลูกมิ้นยังคงกอดเอว ดิฉันไว้แน่น       "บ้านหลังนั้นไม่มีใครอยู่แล้วนี่ครับ" ยามบอก แล้วก็สังเกตเห็นว่าสองแม่ลูกคู่นี้ หวาดกลัวผิดปกติ   "คุณเป็นอะไรน่ะ ทำหน้ายังกะเห็นผี"       ดิฉันพูดอะไรไม่ออก ได้แต่พยักหน้าขาวซีดของตัวเองขึ้น ๆ ลง ๆ       "เหลวไหล" ยามคนนั้นแค่นหัวเราะหลังขมุบขมิบปากพูดออกมา       ดิฉันสังเกตว่าสีหน้าของเขาก็ไม่สู้ดี       "คุณแจ้งว่ามีขโมยที่บ้าน แต่ตอนนี้คุณกลับบอกว่าเห็นผีที่ข้างบ้าน ไม่ตลกเลยนะครับ"       จากนั้นก็ทำท่าจะขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ "ผมจะกลับแล้ว"       "ฉันอยากให้คุณเข้าไปดูว่ามีใครข้างในนั้นหรือเปล่า คุณจะกล้าเข้าไปดูมั๊ยเล่า"       ดิฉันขึ้นเสียงขึ้นมาได้เพราะความโมโห จ่ายค่าส่วนกลางรายปีไปตั้งเยอะให้ บริการลูกบ้านอย่างงี้น่ะเหรอ       "ถ้าผมเข้าไปดูให้ คุณจะเข้าไปด้วยกันมั๊ยล่ะ" ยามตอบสวนกลับ       ที่แท้ชายอกสามศอกข้างหน้านี้ก็ปอดแหกไม่น้อยไปกว่าดิฉัน ดิฉันเลยกลั้นใจตอบไป       "เอาสิ ฉันไปด้วยก็ได้" แล้วดิฉันก็ก้มลงไปกระซิบกับลูกมิ้น       "มิ้น รอแม่อยู่ข้างในบ้านนะ เดี๋ยวแม่กลับมา"       แต่ลูกมิ้นร้องโวยวาย "ไม่เอา แม่อย่าทิ้งหนู ให้หนูไปด้วย ๆ"       เราทั้งสามคนเลยต้องเข้าไปในบ้านหลังนั้นด้วยกัน รปภ.นายนั้นเปิดไฟฉาย ส่องกราดเข้าไปที่หน้าประตูรั้ว แล้วก็พบว่าประตูนั้นไม่ได้มีแม่กุญแจคล้องไว้ ทั้งภายในตัวบ้านและรอบ ๆ ตัวบ้านดูมืดสนิท มองแทบไม่เห็นอะไรเลย เพราะเป็นเดือนข้างแรม จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 24 พ.ค. 51 10:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 "ทำไมคุณไม่เปิดไฟถนนหมู่บ้านข้างหลัง จะประหยัดไปถึงไหน" ดิฉันบ่นกระปอดกระแปดให้คลายความหวาดกลัว       "แถวนี้ หลอดไฟเสียหลายจุดเลย รอเงินซื้อของอยู่ครับ"       เสียงนั้นตอบสั่น ๆ ขณะที่จับลูกบิดดึงประตูหน้าบ้านเปิดออก เสียงดังเอี๊ยดอ๊าด ประตูหน้าบ้านก็ไม่ได้ล็อคเช่นกัน       ลูกมิ้นกอดรัดเอวของดิฉันไว้ไม่ยอมห่าง ทันทีที่เราเดินเข้าไปในบ้าน ดิฉันก็เอื้อมมือไปเปิดปิดสวิทซ์ไฟหลายต่อหลายครั้ง แต่ไฟไม่ติด       "เจ้าของคงยกคัทเอาท์ลง" ยามพูดเสียงกระซิบ         ข้างในตัวบ้านมืดมิด ยามส่องไฟฉายกราดไปทั่วห้องอย่างลวก ๆ ก่อนพูดไม่มีหางเสียง       "ไม่มีอะไร เห็นมั๊ย กลับได้หรือยัง"       ไม่ว่าเราจะเจอหรือไม่เจออะไรที่นี่ ดิฉันก็อยากให้บ้านหลังนี้สว่าง อยากให้ลูกมิ้นหายหวาดกลัว และเราทั้งหมดจะได้กลับไปนอนเสียที       "บ้านแบบนี้ คัทเอาท์จะอยู่เลยห้องน้ำไปทางครัว คุณไปยกขึ้นหน่อยได้มั๊ย" ดิฉันวานรปภ.ผู้นั้น       ปากยามทำเสียงไม่พอใจ แต่ก็ตามใจดิฉัน เขาส่องไฟฉายแล้ว เดินตรงไปทางห้องน้ำ ดิฉันและลูกเดินตามหลังเขาไปติด ๆ อย่าง ไม่ให้คลาดสายตา เมื่อแสงไฟฉายจับเจอคัทเอาท์ไฟฟ้าของบ้านแล้ว ยามก็ค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับสวิทซ์ใหญ่เตรียมจะยกขึ้น จังหวะนั้นเอง ดิฉันแน่ใจว่าเราทุกคนได้ยินเสียงหายใจและได้กลิ่นสาปอะไรบางอย่าง ที่อยู่ข้างหลังของเรา แต่ไม่มีแม้แต่ใครสักคนที่กล้าหันไปมอง       รปภ.อกสามศอกนายนั้นรู้สึกแล้วว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ข้างหลัง พวกเรา เขาหลับตาปี๋ กลั้นใจยกคัทเอาท์ขึ้น จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 24 พ.ค. 51 10:46:30 ]

ความคิดเห็นที่ 20 -       บ้านทั้งหลังสว่างโร่ขึ้นทันใด       ทั้งยามและดิฉันจึงกล้าพอที่จะหันมาดูสิ่งที่อยู่ข้างหลัง       "เหวอ!" เสียงยามร้องลั่น ผงะจนหลังชนกำแพง ไฟฉายหล่นกลิ้งกระเด็น กระดอนไปตามพื้น       ภาพตรงหน้าที่ทำให้ยามร้องตะโกนด้วยความตกใจสุดขีดก็คือ หญิงแก่ในชุดดำ ผมหงอกเกือบทั้งหัว ตัวซีดขาว ยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาของหล่อนเบิกกว้าง มองมาที่ เราราวอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ       ลูกมิ้นยังคงหลับตาปี๋กอดเอวดิฉันอยู่ ดิฉันคุมสติเอาไว้ได้ จ้องมองหญิงชรา ที่ท่าทางตกใจไม่แพ้กัน ในหัวสมองของดิฉันงุนงงไปกับเหตุการณ์ที่เห็น       "พวกคุณมาทำอะไรที่บ้านของฉัน" หญิงชราแหวใส่เราทั้งสามคน       ยามเริ่มคลายความเครียดเค้นลง เขากระพริบตาถี่ ๆ หันมามองดิฉันและ หญิงชรากลับไปกลับมา       "นี่เหรอ ผีที่คุณเห็น"       "แล้วคุณทำไมมาทำอะไรมืด ๆ ในบ้านตัวเองอย่างนี้"       ดิฉันถามด้วยเสียงเหมือนตะโกน       "ก็ฉันหาคัทเอาท์ไม่เจอนี่ ฉันเคยมาบ้านนี้เสียที่ไหนเล่า" หญิงชราตะคอกกลับ       "ไอ้แผนที่หมู่บ้านเฮงซวยนี่ก็ทำเอาฉันหลงอยู่ตั้งนาน กว่าจะถึงก็มืด แอร์รถก็เสีย"       ดิฉันมองเลยออกไปนอกหน้าต่าง เห็นรถเก๋งสองประตูคันเล็กสีดำจอดอยู่ข้างบ้าน ลึกเข้าไปทางข้างหลัง ซึ่งอยู่คนละด้านกับที่ติดกับบ้านของดิฉัน และเพราะความมืด นั่นเองจึงทำให้เราไม่สังเกตเห็นรถเก๋งคันนี้เลยตอนทางที่เดินเข้ามา       "แล้วเมื่อกี้..ทำไม..อยู่ดี ๆ ฉันถึงเห็นหน้าของคุณสว่างวูบ แล้วลอยผ่านหน้าต่าง ไปอย่างงั้น..." ดิฉันละล่ำละลักถาม       หญิงแก่คนนั้นขมวดคิ้วมองหน้าดิฉัน เพียงครู่เดียวหล่อนก็คลายหน้านิ่วนั้นลง พลางทำสุ้มเสียงกระแทกกระทั้น       "อ้อ เธอนี่เอง นังบ้าที่หวีดร้องโหยหวนเมื่อกี้"       จากนั้น หล่อนก็เดินไปผลักประตูห้องครัวที่แง้มอยู่ให้เปิดกว้าง ดิฉันจึงเห็นว่าที่ หน้าห้องมีเก้าอึ้ล้อเข็นอยู่ตัวหนึ่ง       "ฉันเป็นโรคหัวใจ บางครั้งก็เหนื่อยหอบมาก อย่าว่าแต่เดินเลย ยืนยังไม่ไหว ฉันมีเก้าอี้ล้อเข็นพับได้นี้ติดไว้ในรถ เลยเอาลงมาใช้ในบ้านเผื่อเอาไว้"       หญิงชราก้าวไปนั่งที่เก้าอี้ แล้วใช้มือหมุนล้อ ตรงไปที่ผนังบ้านด้านหนึ่ง       "นี่ใช่ไหมที่เธอเห็น ฉันนั่งรถเข็นนี่ไปที่หน้าต่าง ฉันเงยหน้าขึ้นมองหาตู้คัทเอาท์ แต่มันมืด ฉันก็เลย..."       หญิงแก่เปิดไฟฉายเล็ก ๆ ที่อยู่ในมือและฉายผ่านหน้าของตัวเองขึ้นไป       ดิฉันผ่อนลมหายใจยาวเหยียด ก้มลงมองดูลูกสาว ลูกมินท์แกก็กำลังมอง หญิงชราคนนั้นทำท่าทำทางให้ดู ใบหน้าของแกมีรอยอมยิ้ม แก้มเป็นสีแดงเรื่ออีกครั้ง ดิฉันหัวเราะร่วนออกมาโดยไม่รู้ตัว บุญรอด รปภ.ผู้กล้า ก็พลอยหัวเราะไปด้วยแต่ แฝงอาการเยาะหยันในที       "ปัดโธ่เอ๊ย คุณนี่มันปอดแหกไปเอง" น้ำเสียงยามคนนั้นตำหนิติเตียนเต็มที่       แต่ดิฉันไม่ได้ใส่ใจแล้ว จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 24 พ.ค. 51 11:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 21 -      "ทำไมคุณเพิ่งมาดูบ้านล่ะคะ" ดิฉันถาม  "ก็น้องชายคุณขนข้าวของเข้ามา ตั้งแต่สองอาทิตย์ที่แล้ว เขายังบอกฉันเลยว่าจะพาคุณเข้ามาอีกสองวันจากนั้น"       ทันใดนั้น สีหน้าของหญิงแก่ก็เปลี่ยนเป็นน่ากลัวขึ้นมา ดวงตาของหล่อนเบิกโพลง ปากสั่นระริก       "นี่เธอพูดบ้าอะไร" หล่อนตวาดใส่ดิฉัน ดวงตาเริ่มแดงก่ำ       "สองอาทิตย์ก่อน น้องชายฉันขับรถกะบะขนของมาที่นี่ก็จริง..แต่..รถคว่ำกลางทาง"       เสียงนั้นสั่นเครือ "น้องชายฉันกระเด็นออกมานอกรถ คอหัก"       แล้วหล่อนก็เริ่มสะอึ้นไห้เสียงดังอย่างน่ากลัว       "ข้าวของในรถไฟไหม้เกือบหมด ที่ฉันเสียดายที่สุดก็รูปถ่ายเก่า ๆ ของฉันกับน้อง เท่านั้นแหละ อย่างอื่นฉันไม่สนหรอก"       ดิฉันขนลุกเกรียว นึกถึงรอยดำเกรียมที่รูปถ่ายนั้นขึ้นมาจับใจ แต่ก็พยายาม คุมสติอย่างที่สุด ดิฉันมองไปรอบ ๆ บ้านแต่ไม่เห็นเฟอร์นิเจอร์สักชิ้น หรือกล่องใส่ของ แม้แต่ใบเดียว นี่ถ้าไม่เป็นดิฉันที่เสียสติไปก็ต้องเป็นยายแก่นี่แหละที่บ้า ดิฉันเริ่มโกรธจัด ที่ยายแก่คนนี้เอาเรื่องบ้า ๆ มาเล่าต่อหน้าลูกมิ้นของดิฉัน ทั้งๆ ที่ขวัญของแกเพิ่งจะ กลับคืนมา แต่ก่อนที่ดิฉันจะเริ่มด่าหล่อนอย่างไม่ไว้หน้า ก็ได้ยินเสียงลูกมิ้นหวีดร้อง ขึ้นมา นิ้วของแกชี้เร่า ๆ ไปที่พื้นห้องติดกับเสาบ้าน       ดิฉันมองตามที่แกชี้ให้ดู ก็เห็นจานใส่ขนมหม้อแกงยังวางอยู่ที่เดิม แต่ที่ทำให้หัวใจ ดิฉันแทบหยุดเต้นก็คือขนมหม้อแกงเน่าชิ้นนั้น        มันยังเป็นทรงสี่เหลี่ยมเต็มอันเหมือนตอนที่ดิฉันตัดให้ตอนแรก       ดิฉันถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งกอดลูกสาวไว้แน่น แกตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าไม่ต่าง อะไรกับดิฉัน ในขณะที่หญิงชราและรปภ.นายนั้น ยืนมองดิฉันร้องไห้กับลูกสาว ราวกับคนเสียสติ       ขณะที่ดิฉันคิดจะเล่าเรื่องนี้ให้ใครสักคนฟัง ดิฉันกำลังขับรถไปตามถนนในชนบท แห่งหนึ่งของออสเตรเลีย ลูกมิ้นนั่งอยู่ข้าง ๆ ดิฉัน แกกำลังนั่งเล่นเกมกดอยู่อย่าง สบายใจ ที่เขาว่าเด็กมักจะลืมอะไรง่ายกว่าผู้ใหญ่ คงเป็นความจริง เพราะตั้งแต่แก มาอยู่ที่นี่ แกสามารถนอนคนเดียวได้แล้ว ส่วนดิฉันนั้นยังคงนอนฝันร้ายอยู่บ่อย ๆ มีคนเคยบอกวิธีแก้เคล็ดให้ดิฉันว่าไม่ควรเก็บเรื่องแบบนี้ไว้ในใจคนเดียว จงถ่ายทอด ให้ใครสักคนฟัง แล้วฝันร้ายนั้นจะออกไปจากตัวคนเล่าไปสู่คนนั้น ดิฉันรู้ว่าคุณเป็น คนไม่เชื่อเรื่องอย่างนี้อยู่แล้ว ดิฉันจึงคิดจะเล่าให้คุณฟังเป็นคนแรกในทันทีที่มีโอกาส ไปเยี่ยมคุณที่เมืองไทย และหวังว่าคุณคงไม่เป็นไร หลังจากที่ฟังเรื่องนี้จบ //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 24 พ.ค. 51 11:24:52 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เจ๊ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกครับ ผมก็มีวิธีถ่ายทอดของผมเหมือนกัน         เหอ เหอ เหอ จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 24 พ.ค. 51 11:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เง่อ หลงมาเป็นคนแรกเลย แล้วจะไปถ่ายทอดใครล่ะทีนี้ จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี - [ 24 พ.ค. 51 11:43:41 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จื้ย!!! หลงมาอ่านอย่างงี้ จะต้องเล่าให้ใครฟังล่ะ   จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 24 พ.ค. 51 11:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่า...อันที่จริงเราก็ไม่น่ามาตามทวงเลย อูย...ขนลุก จากคุณ : BestChild - [ 24 พ.ค. 51 12:09:41 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอแผนที่หน่อยได้ไหม.. หาทางกลับไม่ถูก อึ๋ย.. อึ๋ย.. จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 24 พ.ค. 51 13:14:15 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เอิ่ม... เฮี้ยน!!! จากคุณ : ฝันฟุ้ง-ปรุงคำ - [ 24 พ.ค. 51 14:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขนลุกมากๆ เลยครับ  โอละพ่อ ตกลงที่คิดว่าเป็นผี ไม่ใช่ผี ผมโอนต่อให้ใครดี คุณโก้เบิ้ลสองมั้ยครับ จ๊ากกกกก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 24 พ.ค. 51 15:44:56 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณมากครับ คุณ คุณพีทคุง คุณ ฝันฟุ้ง-ปรุงคำ คุณ สัมผัสรักในใจเรา(ชื่อโรแม้นติกจัง) คุณ BestChild (เด็กวัดจอมคาถา - ก็เห็นพูดถึงศาลาวัดแล้วเลี้ยงลูกกรอกด้วยนิ) คุณ โก้     คุณ ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี(อย่าข่มกันสิครับ) คุณ : teansri     คุณ GTW    คุณ เพี้ยนข้างบ้าน    คุณ ..sp@wn..    คุณ beautystone ที่อุตส่าห์มารับของสยองกันทั่วหน้า เหอ เหอ สงสัยเราไปเอาดีทางเขียนนิยายสยองขวัญซะเลย ท่าจะรุ่ง โปรเจก ขอจารึกฯ พับเก็บไปก่อนดีมั๊ยหว่า? แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 21:47:36 จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 25 พ.ค. 51 23:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แง๊ หลงมาอ่านซะได้ แล้วจะให้ใครต่อดีอ่ะ T_T~ จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 26 พ.ค. 51 09:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 31 -___-" สารภาพว่าไม่ได้อ่านอ่ะ เป็นคนกลัวผีขึ้นสมอง แต่แวะมามุงด้วย เห็นคนเยอะ ค่อยอุ่นใจ จากคุณ : ชญาลี - [ 26 พ.ค. 51 11:54:07 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ง่า..... copy แล้ว paste  ตรงนี้เลยได้มั้ยครับเนี่ย... ---------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม หลงมาอ่าน (คั่วกลิ้ง) - [ 26 พ.ค. 51 14:37:15 ]

ความคิดเห็นที่ 33 โชคดีที่เข้ามาอ่านตอนบ่ายๆ แดดยังส่องอยู่ (แล้วเข้ามาอ่านทำไมนะเนี่ย) จากคุณ : Canossa - [ 26 พ.ค. 51 14:40:47 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณ  คุณบุปผาหยกไร้ใจ (ไม่ไร้เงินใช่ม่ะครับ)             คุณนายตั๋ม หลงมาอ่าน               คุณ Canossa (แล้วยังอยากอ่านเรื่องผีเรื่องใหม่อีกละเปล่าครับ) ขอบคุณ คุณชญาลืที่ไม่ได้อ่านก็บอกว่าไม่ได้อ่าน จริงใจดีครับ ช้อบ-ชอบ จากคุณ : พัทธโนกันตร์ - [ 26 พ.ค. 51 21:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เง้อ.....ขนลุกๆ  จะไปถ่ายทอดต่อยังงัย  ในห้องนี้รู้กันหมดแล้ว  แอบเอาไปแปะห้องอื่นได้ไหมเนี่ย...อิอิ จากคุณ : @takky_nur@ - [ 27 พ.ค. 51 11:28:20 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ชอบๆค่ะ น่ากลัวดี มาเล่าบ่อยๆนะคะ จากคุณ : อาชิโกะ - [ 28 พ.ค. 51 10:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 37 โถ.....เราหนอเราไม่น่าหลงกลเลย   แล้วจะไปเล่าให้ใครต่อล่ะ   เอาคืนคนเล่าไปก็แล้วกันนะ  อิอิ จากคุณ : นัชชา (najcha) - [ 29 พ.ค. 51 16:09:45 ]

ความคิดเห็นที่ 38 แง้ ... จะไปเล่าต่อให้ใครฟังล่ะเนี่ย จากคุณ : ครีมหนึ่งน้ำตาลสอง - [ 30 พ.ค. 51 11:18:12 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เฮ้อ...แอบมาห้องนี้ครั้งแรกก็เจอดีซะแล้ว กำลังนั่งอ่านเพลินๆเสียงโทรศัพท์ดังก็ตกใจไปที บอกคนโทรมาว่ากำลังอ่านเรื่องหลอนๆ ล่ะตอนหลังหัวเราะเค้าถามว่าหัวเราะอะไร ก็มันหักมุมอะดิ ไม่ใช่ผี พอวางโทร อ่านมาเรื่อยๆอีกมาเจอเรื่องน้องชายซะงั้น ส่งคืน จขกท เลยล่ะกัน แวบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ จากคุณ : หลังไมค์...มีไออุ่น - [ 31 พ.ค. 51 20:55:38 ]