ความคิดเห็นที่ 1 15. ลูกหาบศักดินา ในขณะที่รามิตและมัสลินยืนรอให้จัณฑบาทนำอุดากันออกมาจากสภาวะการเป็นมังกรลากรถ ส่วนวาริชและบุตรชายยังอยู่ในห้องเดิม ข้าหลวงใหญ่นั้นเดินหงุดหงิดงุ่นง่าน “ไหนเจ้าว่ารามิตจะต้องเอาเจ้าไปด้วยอย่างไรเล่า? ในเมื่อเป็นแบบนี้...โธ่...หากมีสุริยเทพต้องมาตายในแดนบาดาลในฐานะบุรุษเมธ พ่อจะทำอย่างไรดี?” แม้แต่คุณชายสามแห่งวังมังกรยังคงสงสัยในการตัดสินใจของเด็กหนุ่ม ถึงจะรู้จักกันไม่นาน หากเขาก็เสียทีเจ้าหนุ่มคนนี้มาไม่รู้กี่ครั้ง “โปรดใจเย็นเถิดท่านพ่อ...” รามิตไม่ใช่คนโง่...เขารู้ว่าดีว่าจะต้องผจญกับอะไรในบาดาล วาฬาอยากกล่าวเช่นนี้ แต่ในใจก็อดที่จะเป็นห่วงขึ้นมามิได้ หากทว่าอีกทางหนึ่งก็อยากจะรู้ในความสามารถของรามิต ตามประสาคนหนุ่มเมื่อพบคนที่อยากลองดีขึ้นมา มันจะเอาคนงานในเหมืองแสนทรามพวกนี้ไปใยกัน? ***** หลังจากได้ตัวอุดากันคืนมา รามิตจึงบอกให้คนงานคนหนึ่งนำทางไปยังกลุ่มทาสเหมืองที่เขาเห็นจากหน้าต่างบนอาคาร ในฉับพลันเขาก็ได้ยินน้ำเสียงที่คาดว่าจะได้ยิน “ไอ้พวกชั้นต่ำ โสโครก พวกแกรู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร?” คำผรุสวาทไม่เข้าหูคนดังนี้ ดังมาจากกลุ่มคนทำเหมืองที่กำลังเตรียมนั่งรถลากเทียมมังกรดินสองตัว น้ำเสียงยะโสนั้นสวนทางกับสภาพของคนพูด ด้วยเครื่องแต่งกายที่เคยงดงามยามอยู่เหนือพิภพมาบัดนี้บังเกิดเป็นริ้วรอยฉีกขาดรุ่งริ่ง และเปื้อนดินโคลนจนแทบไม่ต่างไปจากสภาพของคนงานในเหมือง คำตวาดที่ปกติทำให้ผู้ใต้บัญชาต้องยอมศิโรราบให้เป็นทิวแถว หากกลับใช้ไม่ได้กับยามคุมเหมืองตัวใหญ่ยักษ์ที่ทั้งชีวิตไม่เคยคิดอยากไปอยู่เหนือพื้นดินมาก่อน มันคำรามลั่น มันเองไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเจอคนงานที่กระด้างกระเดื่อง... มันไม่กลัวชาวเทพ ตราบใดที่ยังอยู่ในเหมืองมังกร เพราะรู้ดีว่าเวทของพวกเหนือพิภพจะใช้ไม่ได้เต็มที่ หรือใช้ไม่ได้เลย...มันขยับสายแส้ในมือ เดินปราดมายังผู้สามารถเอ่ยวาจาอาจหาญ ทว่าเจ้าคนผู้นั้นดูเหมือนจะยังไม่รู้ตัวว่าโชคร้ายกำลังจะมาถึงตัวเพราะเขาชี้นิ้วไปที่ร่างยามตัวยักษ์ที่พุ่งปรี่มาหา “เจ้าข้าบาทแสนโอหัง! ข้าจะเตือนเป็นครั้งสุดท้ายว่า...” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบประโยค ไม้กระบองยาวพลันกระทุ้งเข้าที่กลางลำตัวของคนปากดี ร่างที่เล็กกว่าถึงครึ่งหนึ่งลอยละลิ่วตกลงไปกลางวงของคนงานที่กำลังรวมกลุ่มกันอยู่ด้านหลัง พวกเขาไม่ได้หลีกหนีแต่อย่างใดต่างพากันรุนหลังเจ้าคนปากดีให้มาอยู่ประจันหน้ากับหัวหน้าคนงานตัวยักษ์อีกครา แล้วพากันล้อมวงคล้ายตั้งวงพนันกันเป็นที่สนุกสนาน จากคุณ : run saya - [ 24 พ.ค. 51 23:41:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เจ้า! ไอ้ข้ารับใช้...สามหาวนัก!” “เช่นนั้นลองพิสูจน์ให้ข้ารับใช้อย่างข้าเห็นหน่อยเถิด ท่านจ้าววัง” ดวงตาของหัสรังสีแทบจะลุกดั่งเพลิง มือที่กำด้ามดาบสั่นระริก ในที่สุดเขายอมกล่าวถ้อยคำออกมา “นามของข้าหัสรังสี สุริยเทพแห่งวังสุริยัน จ้าวเทพแห่งบุรพทิศ ขอสักการะเทพแห่งสงคราม ข้ายินดีพลีกายถวายชีวีเพื่อให้เกียรติแห่งท่านคงอยู่นิรันดร์” เมื่อเทพตะวันออกกล่าวคำปฏิญาณจบ รามิตตัดสินใจใช้มือหนึ่งสัมผัสกับผืนดินเพื่อปลดคำสาบานของตนที่พันธนาการไว้กับอาจารย์ที่เคยมอบอาวุธไว้กับเขา “นามของข้ารามิต แห่งปราสาทจันทรคราส ศิษย์แห่งท่าน...ข้าขอมอบเงาจันทร์ให้แก่ท่านหัสรังสี แห่งวังสุริยัน จ้าวแห่งสงครามจงรับใช้นายใหม่ของเจ้าด้วยความภักดี ณ บัดนี้” เปรี้ยง! ทันใดนั้นเมื่อนายเก่าถอนเวทอาวุธออก ยามที่หัสรังสีกระชากดาบออกจากผืนดินอีกครั้ง เงาจันทร์ที่เคยสมานตัวเป็นหนึ่งเดียว กลับแตกหักออกกันเป็นอาวุธสั้นสองเล่มแบบเดียวกับดาบปาวากะคู่ ราวกับรู้ว่านายคนใหม่ไม่ถนัดในการใช้อาวุธยาว หัสรังสีหัวเราะก้องเมื่อได้อาวุธที่ถนัดมาอยู่ในมือกลับพลันเป็นฝ่ายรุกไล่จนผู้คุมเหมืองแตกกระเจิง หากนายน้อยแห่งวังสุริยันก็ไม่ตามตีต่อ เขาพลันกระโดดขึ้นมายังทีที่รามิตยืนอยู่ จ่อปลายดาบเงาจันทร์ที่เคยเป็นของรามิตมาก่อน พลางยิ้มอย่างคนมีชัย “นี่มันกลับตาลปัตรกันแล้วสินะ” รามิตมองโต้ตอบอย่างใจเย็นกว่า แม้อีกฝ่ายจะมีอาวุธในมือ ก็ไม่ได้สร้างความหนักใจให้แก่เขา หากผู้ที่ไม่กลัวคมดาบยิ่งกว่ารามิต พลันวิ่งมาขวางหน้า “ท่านหัสรังสีโปรดฟังพวกข้า” มัสลินรีบกล่าว “ท่านทิวากาลกำลังตกอยู่ในอันตราย หากท่านเป็นห่วงนายท่านของข้า ได้โปรดลดอาวุธลงเถิด หากไม่เห็นแก่ข้าหรือรามิต ขอให้ท่านจงโปรดเห็นแก่ท่านทิวากาลบ้าง” ชื่อของท่านลุงทำให้ท่าทีของหัสรังสีอ่อนลง หากเขาก็ยังไม่ลดอาวุธลง “อย่ามาอ้างชื่อลุงของข้า...” รามิตเอามือกอดอก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่คล้ายไม่ใช่คนที่จะโดนดาบเอาชีวิตได้ทุกเมื่อ “ข้าไม่จำเป็นต้องอ้าง เพราะท่านเองก็เห็นอยู่กับตา และหากข้าเข้าใจไม่ผิดท่านเองก็มีความห่วงใยต่อท่านทิวากาลไม่น้อย ไม่เช่นนั้นไหนเลยท่านจะกระโดดตามหลังอุดากันลงมา แต่ท่านคงจะเคยแต่บังคับสดายุที่สง่างาม ไม่เคยขี่พาหนะแสนพยศแบบนี้มาก่อน มันจึงสลัดท่านไปเกาะอยู่ตรงหางเสียเช่นนั้น” เมื่อหัสรังสีฟังประโยคของรามิตจบ ฉับพลันใบหน้าก็เกิดร้อนผ่าวขึ้นด้วยความโมโหอีกครา ด้วยเพราะถูกอีกฝ่ายเดาความได้ถูกต้องตลอด “พออุดากันตกถึงก้นโพรงด้วยความเร็ว ขนาดข้าที่นั่งบนหลังมาอย่างสบายยังต้องสิ้นสติไปชั่วครู่ แต่ท่านที่อยู่ปลายหางยิ่งมีความไม่สะดวกกว่า ตอนที่มังกรร่วงลงมาท่านคงจะกระเด็นไปไกลจนพวกจัณฑบาทคิดว่าเก็บคนงานได้อีกคน จึงไม่ได้สนใจว่าท่านเป็นถึงจ้าววังตะวันออก...เฮ้อ...ดังที่ท่านว่าไว้เจ้าพวกนี้มันชั้นต่ำจริงๆ ที่คิดว่าท่านเป็นแค่เทพสามัญธรรมดามีค่าเพียงคนงานทาสในเหมืองเท่านั้น” รามิตใช้คำเดิมมาย้อนศรเข้าให้ หัสรังสีได้แต่อ้าปากค้าง จากคุณ : run saya - [ 24 พ.ค. 51 23:48:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “กะ..กะ...แก!” “ดาบนี่ข้าใช้ไม่ได้แล้ว เก็บไว้จะเป็นภาระเสียเปล่าๆ” รามิตพูด “แต่ดูเหมือนในยามที่ท่านไร้พลังเวทเช่นนี้ ดาบของข้าน่าจะมีประโยชน์กับท่านมากกว่ากระมัง” “ว้ากกก!” หัสรังสีเหลืออดที่โดนปรามาส ทำท่าจะฟาดฟันคนที่กล่าวใส่หน้าแบบไม่เกรงใจ หากในวาระนั้นเอง เขากลับโดนพลังเวทกระแทกกลับจนอาวุธพลัดตก ร่างของหัสรังสีลอยอยู่ในอากาศนิดหนึ่งก่อนจะตกลงมาด้วยความแรง ไอเย็นแผ่ซ่านล้อมรอบตัวของเขา เวทรัตติกาล...หัสรังสีคิด เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ไม่ต้อง!” เทพตะวันออกตวาดกลับด้วยฤทธิ์โทสะ เมื่อมัสลินรีบปราดเข้ามาดูอาการด้วยความเป็นห่วง เขาสะบัดมือจนร่างของเด็กสาวล้มลง แต่ในเวลาชั่วครู่ดูเหมือนว่าหัสรังสีเองก็สำนึกว่าตนลงมือแรงไปหน่อย หากทว่าเมื่อเขาจะก้าวเข้าไปช่วยเธอ รามิตก็เดินไปช่วยมัสลินก่อนแล้ว และมองเขาด้วยสายตาตำหนิ หัสรังสีเชิดหน้าขึ้นแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าทำผิด แต่ก็มิได้ทำให้เทพตะวันออกกล่าวคำขอโทษออกมา รามิตเองก็ไม่ได้กล่าวว่าอะไรต่อ เขาหยิบเงาจันทร์ด้วยมือข้างซ้าย โยนคืนไปให้หัสรังสี “หากคิดจะช่วยท่านทิวากาล จำต้องมีดาบของท่าน” หัสรังสียังคงนิ่งอยู่ด้วยพยายามข่มอารมณ์เต็มที่ “อย่าคิดว่าข้าจะรับคำสั่งจากเจ้า” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงรอดไรฟัน “งั้นหรือ?” รามิตหันมากล่าวในอาการไม่สู้จะสนใจนัก “ท่านควรจะหาเชือกมาผูกรั้งดาบทั้งสองไว้ที่หลัง เผื่อว่าหากมีสัมภาระหนักท่านจะแบกได้อย่างถนัด” “วะ...ว่าไงนะ ใครจะไปแบกของให้แกกัน?” สาวกดำหันมา “มือข้าเป็นแบบนี้ คงจะช่วยท่านอะไรไม่ได้มาก ส่วนมัสลินก็ผอมบางเท่านี้ อีกอย่างสุภาพบุรุษเช่นท่านคงไม่ยอมให้ผู้หญิงลำบากแทนกระมัง” อีกครั้งที่นายน้อยแห่งวังตะวันออกสั่นระริกด้วยความโกรธ “หรือท่านอยากจะบังคับมังกร?” รามิตถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาท “การบังคับแบบกลับหัวกลับหางเช่นท่านนั้น เห็นทีข้าเองก็ทำมิได้จึงใคร่อยากจะ...” “ตก-ลง-ก้อ-ด้าย-ว้อย!” หัสรังสีกระชากเสียงด้วยไม่อยากจะให้ใครมาลำเลิกเหตุการณ์อันน่าอับอายอีก ว่าแล้วเทพตะวันออกก็เดินไปพร้อมบ่นไปพลางอย่างหงุดหงิด มัสลินทำท่าจะไปปลอบหากร่างของเธอก็ถูกรั้งเอาไว้โดยรามิต สาวน้อยหยุดมองหน้าฝ่ายตรงข้าม เธอพลันยิ้มออกมา “ข้าไม่เป็นไรอะไรมากหรอก ข้าจะช่วยบอกท่านหัสรังสีเองว่าต้องการสิ่งใดบ้าง” ร่างผอมบางของมัสลินเดินก้าวเร็วๆ ไปหานายน้อยแห่งวังสุริยัน ชั่วครู่หนึ่งที่เธอหันกลับมามองสาวกดำแห่งปราสาทจันทรคราส เป็นครั้งแรกหลังจากที่เกิดเหตุวิกฤต ดวงตาพราวระยับคู่งามนั้นจึงค่อยส่งประกายสุกใส หากทว่าเมื่อมัสลินหันกลับไป สีหน้าของศิษย์เอกจอมเทพกลับแปรเปลี่ยนในทันใด หากแม้รอดออกไปจากบาดาลได้อย่างปลอดภัย...ข้าอาจไม่รอดพ้นการลงทัณฑ์จากนายท่าน จากคุณ : run saya - [ 24 พ.ค. 51 23:51:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 *** พักครึ่งจ้า...เหนื่อยมั้ยคะ ทนอีกนิด เดี๋ยวใกล้จบตอนแล้วจ้า*** ***** มือข้างขวายังคงหนักอึ้งราวกับมีหินถ่วง จริงอยู่การนำหัสรังสีไปด้วยอาจไม่ใช่วิธีการที่ฉลาดนัก หากทว่าถึงอย่างไรนายน้อยเจ้าอารมณ์ผู้นี้ยังคงภักดีต่อท่านลุงของเขาอย่างจริงใจ เทพมังกรยังคงมีบางอย่างที่ปิดบัง บางอย่างที่เกี่ยวข้องกับการเปิดประตูทวารที่ไม่สมควรจะเปิดลงสู่เมืองใต้พิภพ แต่ที่สำคัญที่สุด... ท่านทิวากาลอยู่ที่ใด? และปลอดภัยดีหรือไม่? ***** เสียงทุบโต๊ะดังสะเทือนจนสิ่งของทุกอย่างสั่นไหว ไม่เว้นแม้แต่ใจของเหล่าเสนาบดีที่ร่วงหล่นลงไปกองอยู่ที่เท้า บางคนถึงกับอยากจะมุดเข้าใต้โต๊ะด้วยซ้ำไป “เอ่อ...ท่านจอมเทพมีสิ่งไรหรือ? รายงานทางภาคตะวันออกไม่สมบูรณ์ตรงไหนหรือขอรับ?” เสนาบดีฝ่ายวังตะวันออกเอ่ยถามเสียงค่อยขณะแสดงรายงานผลผลิตและราคาตลาดอัญมณีต่อจอมเทพแห่งบุราทิศ ผู้ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอันเป็นตำแหน่งประมุขแห่งโลกาได้แต่นิ่งเงียบไม่ตอบคำถามเสียฉะนั้น หากทว่าสิ่งที่ทำให้ทุกคนต้องอยู่ในสภาวะตึงเครียดหาใช่เสียงทุบโต๊ะที่ดังราวกับฟ้าผ่าหากทว่าเป็นดวงตาคมดำจัดที่กำลังเปล่งประกายราวกับแก้วสีนิลเนื้อดี ทันใดนั้นร่างสูงของจอมรัตติกาลลุกพรวด ทำเอาเหล่าเสนาบดีที่มาประชุมแน่นเต็มโต๊ะยาวต้องรีบลุกขึ้นตามในทันใด ขณะนั้นเองคล้ายจอมคนแดนตะวันตกจึงค่อยหันมาทางผู้เข้าร่วมประชุม ในเวลาต่อมาสีหน้าของเขาจึงค่อยสงบลง ดวงตาสีดำพลันสงบนิ่งเช่นเดิม “ขออภัย...” เขากล่าวช้าๆ และทรุดกายลงนั่งที่หัวโต๊ะคล้ายไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น แล้วผายมือเชื้อเชิญให้เสนาบดีกล่าวรายงานต่อไป ...เอาอาวุธของตะวันตกไปให้พวกวังสุริยันหรือ? จอมเทพแห่งศิลาลัยประสานมือแน่น เขารับรู้จากเวทอาวุธที่ถูกทำลายลง ข้าจะไม่ให้อภัยคนทรยศ... เวณิช...เจ้ามัวทำอะไรอยู่? ***** “ฮัดเช้ย!!” ในขณะเดียวกันนายพ่อค้าเวณิชสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากเวลานอนกลางวัน พลางทำจมูกฟุดฟิด หลังจากมีคำสั่งแบบสายฟ้าแลบ เขาก็ต้องเร่งเดินทางเพื่อมายังมายาเลโดยเร็วชนิดที่แม้แต่ตนก็ยังคาดไม่ถึง ที่เผลองีบหลับไปเพราะความเหนื่อยล้านั่นเอง สงสัยอีกไม่นานต้องปลดระวาง...เขานึก จากคุณ : run saya - [ 24 พ.ค. 51 23:56:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แต่ถึงกระนั้นเวณิชก็ยังรู้สึกแปลกๆ คล้ายมีอะไรบางอย่างที่ไม่น่าไว้วางใจเกิดขึ้นจนขนทั้งตัวลุกขึ้นชี้ชัน เขามองไปมองมารอบห้อง สุดท้ายเอามือปัดหมอนปุๆ ฝุ่นคลุ้งกระจายขึ้นมาจากที่นอนจนแทบสำลัก “วะ! มิน่าล่ะ” มันบ่น พลางเดินลากเอาหมอนเจ้ากรรมใบนั้นแล้วโยนโครมออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่เหลียวหลังไปดูผลงาน ในฉับพลันกลับมีเสียงใครคนหนึ่งโวยวายขึ้นมาอย่างหัวเสีย เพียงครู่ก็ได้ยินเสียงตึงตังมาจากบันใดจนมาหยุดที่หน้าประตูของเขา พร้อมกับเสียงขอโทษขอโพยจากเจ้าของโรงพักแรม หากทว่าเจ้าตัวหัวเสียจะไม่ยอมรับ พลันกระชากบานประตูออก...แต่ถ้าจะพูดให้ตรงกว่านี้คือมันจงใจใช้เท้าถีบจนประตูแทบหลุดออกจากสลักดาล เวณิชชี้มือไปที่ถุงบรรจุเงินข้างโต๊ะ โดยไม่หันหน้ากลับมาดูแขกที่ไม่ได้รับเชิญ กล่าวด้วยเสียงเนือยๆ “นั่นเป็นคำขอโทษจากข้า...แล้วก็รีบไปๆ ซะ” มันโบกมือไล่ “แก! นึกหรือว่า... ฮึ่ม!” ด้วยเพราะเห็นเจ้าของห้องเป็นชายคนแคระท่าทางไร้พิษสงคนหนึ่ง เจ้าคนบุกรุกไร้มารยาทจึงกระชากตัวนายพ่อค้าโดยแรง ปากก็ตะโกน “หนอย! ไอ้พวกมนุษย์ตัวจ้อย กล้าดีอย่างไร!” เวณิชเหลือกตากว้าง หากมิใช่เพราะหวาดกลัว... ด้วยเด็กหนุ่มหน้าขาวเผือกยิ่งกว่ามันแกวที่กำลังยืนตาเขียวอยู่เบื้องหน้า ความจริงไม่ควรมีตัวตนเลยด้วยซ้ำ! เพราะเจ้าตัวเคยโดนประกาศว่ากำลังอยู่ในอาการเพียบหนักด้วยเวทพิฆาตกลางเมืองศิลาลัยไปแล้วในวันปักษาวาสาน หากไฉนจึงมายืนด่าคนปาวๆ ได้เช่นนี้ ถ้ามันเป็นผีก็นับว่าเฮี้ยนยิ่ง...เพราะสามารถเดินย่ำบันใดโครมๆ แทนที่จะล่องลอยตามวิสัยคนไร้ร่าง บัดนั้นคนตัวสูงกว่าใหญ่กว่าตั้งใจหมายจะกระชากคนตัวเล็กขึ้นจากเตียงนอน เพื่อเขวี้ยงโยนไปนอกหน้าต่างบ้าง กลับกลายคล้ายว่าตนกำลังยกหินหนักราวกับภูเขาทั้งลูก หากก่อนที่มันจะรู้ว่าผิดท่าเสียแล้ว ก็พลันได้ยินเสียงคนแคระหัวเราะดังลั่นจนสั่นคลอนไปทุกโสตประสาท “ไอ้หนู...เราไปเยี่ยมท่านข้าหลวงใหญ่ในตำหนักนาวาด้วยกันดีกว่า!” ***** ตบท้ายบท : หกหน้า....อ่านกันมึนไปข้างแน่ๆ, ป๋าวิษฯ ของขึ้นเสียแล้วค่ะและจะหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ด้วย ไหนๆ ดูสิเริ่มเข้าโหมดโหดแล้ว แฟนคลับจะยังเหนียวเแน่นอยู่เหมือนเดิมไหมนี่? ตอนหน้า ตอนที่ 16 : นครสุญญากาศ เริ่มเปิดฉากลุยบาดาลกันแล้วค่ะ จากคุณ : run saya - [ 24 พ.ค. 51 23:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไรอ่ะ ไหน ว่า หมดหน้าตัก   สงสัยตัวเล็กมาก น่าจะแถมอีก สัก 6 หน้า เอ4  ยังไม่ทันถึงตอนออกเดินทาง ต่อเลย จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 25 พ.ค. 51 00:00:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ ว้าก...ทั่นมาเร็วปานวายุพัด... ขออภัยที่มีแค่นี้จริงเจ้าค่ะ เพราะ...ตอนหน้าจะเริ่มลงคิวบู๊อีกแล้ว ตอนนี้เลยติดเบรคไว้แค่นี้ก่อนเจ้าค่ะ จากคุณ : run saya - [ 25 พ.ค. 51 00:08:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ป๋ายิ่งโหดหนูยิ่งรักค่า คิกๆ ตอนนี้หัสรังสีโดนแกล้งซะอ่วมเลย น่าสงสาร...(หรือเปล่า) จากคุณ : Ezel - [ 25 พ.ค. 51 08:11:58 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ทันไรมัสลินนอกใจรามิตวิ่งเข้าหาหัสรังสีต่อหน้าต่อตา ดีนะที่หัสรังสีเป็นคนหวงตัว ฮ่าๆๆ ฉากนี้ทำให้ค่อนข้างงงครับ เรื่มจาก .....มันไม่กลัวชาวเทพ ตราบใดที่ยังอยู่ในเหมืองมังกร เพราะรู้ดีว่าเวทของพวกเหนือพิภพจะใช้ไม่ได้เต็มที่ หรือใช้ไม่ได้เลย...มันขยับสายแส้ในมือ เดินปราดมายังผู้สามารถเอ่ยวาจาอาจหาญ...... ตอนนี้แส้อยู่ในมือ..ผมนึกภาพแบบนี้ครับ แล้วพอมาตอนนี้ .....ไม้กระบองยาวพลันกระทุ้งเข้าที่กลางลำตัวของคนปากดี ร่างที่เล็กกว่าถึงครึ่งหนึ่งลอยละลิ่วตกลงไป..... ตกลงว่าไม้พลองมาจากไหนครับ และจาก ......“เช่นนั้นลองพิสูจน์ให้ข้ารับใช้อย่างข้าเห็นหน่อยเถิด ท่านจ้าววัง” ดวงตาของหัสรังสีแทบจะลุกดั่งเพลิง มือที่กำด้ามดาบสั่นระริก ในที่สุดเขายอมกล่าวถ้อยคำออกมา ประโยคที่ว่า เหมือนเขาเพิ่งยอมกล่าวออกมา (เป็นครั้งแรกในฉากนี้) แล้วใครโวยวายเสียงดังในตอนแรกครับ แล้วยามตัวยักษ์คุมเหมืองหายไปไหนหลังจากนี้ แล้วรามิตก็เหมือนโผล่มายุ่งเฉยเลย แบบว่ามันมีนๆๆครับ ไม่ได้จับผิดนา แต่สงสัยจริงๆ หรือผมอาจเข้าใจผิดไปก็ได้ และจากประโยคปริศนาของคาซา ข่าน ที่บแกรามิตว่า "หนี" ก็ยังไม่เฉลยเจตนารมย์ที่แท้จริงของข่านใช่ไหมครับ แถมท้าย ไม่เห็นอ่านเหยื่อยเลยครับ สบายๆ นี่ขนาดต้องกับไปอ่านตอนที่แล้วอีกต่างหากค่อยรู้สึกสาสมหน่อย ฮี่ๆๆๆ จากคุณ : Psycho man - [ 25 พ.ค. 51 09:36:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เหวย คนสุดท้ายนี่ใครเนี่ย ความจำสั้น จากคุณ : scottie - [ 25 พ.ค. 51 13:28:05 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อะไร ป๋าอารมณ์ขึ้นไม่เข้าท่าอีกละ อายุมากแล้วหวงข้าวของหรือนี่ อย่าให้ถึงขั้นเต้นแร้งเต้นกานะป๋านะ จากคุณ : ซาลาสซา (ซาลาสซา) - [ 26 พ.ค. 51 15:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นึกว่ารามิตเอาใครไปด้วย ที่แท้ก็อีตาขี้โมโหนี่เอง เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 26 พ.ค. 51 16:54:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอะ เห็นด้วยกะคุณ y4uc ค่ะ ตอนแรกอ่านโอะ ดีใจ ได้อ่านเยอะแน่เลย เลื่อน ลงมา ถอนหายใจยังไม่ทัน 2 เฮือกเลย หมดละ คุณรันหลอกลวงอะ ไม่รู้หล่ะ ตอนหน้าขอยาวๆนะค่ะ โทษฐานหลอกคนอ่านให้ดีใจ(ซะงั้น - -") อืมอีกคน ที่รามิตจะพาไปด้วย ขอทายว่าเป็น บุษบาค่ะ รึปร่าว? จากคุณ : fiona - [ 26 พ.ค. 51 21:22:36 A:220.253.110.148 X: TicketID:174282 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ป่าเราโผล่มาเป็นพักๆ เหอเหอ จากคุณ : Hexi - [ 28 พ.ค. 51 19:57:52 ]