ความคิดเห็นที่ 1 แม่อยู่หลังบ้าน กำลังหยิบนั่นจับนี่ สาละวนกับงานบ้านจิปาถะ ฉันเดินเข้าไปใกล้ ประหม่าเล็กน้อย ได้ยินหัวใจตัวเองเต้นตึก...ตึก... “แม่” ฉันเรียกแม่ แม่หันมา “มีอะไร” พยายามบังคับเสียงและท่าทางของตัวเองให้เป็นปกติ “เสาร์นี้หนูไปเที่ยวกับเพื่อนนะ” แม่นิ่งไปเล็กน้อย “ไปอีกแล้วเหรอ” แม่เอ่ยขึ้น “หมู่นี้ทำไมไปเที่ยวบ่อยจัง” “ก็แอมมันชวนน่ะแม่” ฉันแกล้งอ้างเพื่อน “เดี๋ยวเดือนหน้ามันจะไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้ว ตอนนี้มันเลยอยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆให้เยอะๆ...นะแม่นะ” ฉันทำเสียงอ้อน แม่เงียบไปพักหนึ่ง ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยของแม่ ฉันไม่รู้ว่าแม่กำลังคิดอะไรอยู่ แม่จะจับได้หรือเปล่าว่าลูกสาวแม่กำลังโกหกสดๆอยู่ต่อหน้าแม่ขณะนี้ แล้วแม่ก็พูดว่า “ตามใจ อยากไปก็ไป” ฉันพยายามซ่อนความดีใจไว้ “ขอบคุณค่ะแม่” “แล้วอย่ากลับเย็นละ” แม่กำชับ “อย่าเที่ยวเล่นกันให้มันนานนัก เสร็จแล้วก็รีบกลับ” แม่จ้องหน้า “อย่าเหลวไหลนะลูก” “อย่าเหลวไหลนะ” คำของแม่ยังก้องอยู่ในหู แม่ไม่รู้..ไม่รู้ว่าลูกแม่กำลังจะไป “เหลวไหล” แบบที่แม่ไม่มีวันเห็นดีด้วย ชั่วขณะหนึ่ง ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกที่เลวเหลือเกิน เลวที่โกหกแม่ เลวที่ไม่ยอมบอกความจริงให้แม่รู้ แล้วทำไมฉันจะไม่อยากให้แม่รู้ละ...อีกใจนึกค้าน ฉันอยากบอกให้แม่รู้ อยากเล่าทุกๆอย่างให้แม่ฟัง อยากคุยกับแม่ถึงเรื่องเขา อยากปรึกษาแม่บ้าง ไม่อยากหลบๆซ่อนๆ ไม่อยากเป็นคนโกหก ตลบแตลง อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้อีกแล้ว ถ้าเพียงแต่แม่จะมีท่าทีเปิดรับ เปิดกว้างมากกว่านี้...แม่คงคาดหวังให้ฉันเป็นอย่างแม่ เป็นเด็กดีที่ไม่ริรักในวัยเรียน แต่แม่จ๋า หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะห้ามหัวใจตัวเองได้อย่างไร หนูรู้ว่าแม่รักและเป็นห่วงหนูอย่างสุดชีวิต แต่แม่จ๋า...นอกจากรักแล้ว เข้าใจหนูบ้างได้ไหม? เสียงริงโทนที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง “ว่าไงคะ” ฉันเอ่ยขึ้นเป็นคำแรก “จะโทรมาเตือน...” น้ำเสียงเขาอ่อนหวาน “พรุ่งนี้อย่าลืมนะ เจอกันสิบโมง” “ไม่ลืมหรอก” ฉันตอบเสียงหนักแน่น “จะลืมได้ยังไง” เขาหัวเราะเบาๆ “จ้า....พรุ่งนี้เจอกันนะ ฝันดีครับ” เขาวางสายไป ฉันมองโทรศัพท์ในมือ ยิ้ม แล้วก็ถอนหายใจ ฉันผิดหรือเปล่านะ? ผิดสิ...ใจหนึ่งตอบ ก็เธอโกหกแม่นี่ หรือจะบอกความจริงให้แม่รู้ดีล่ะ ให้แม่รู้เรื่องของเราสักที? แม่ต้องไม่ยอมแน่ๆ....อีกใจหนึ่งค้านขึ้นมาทันควัน แม่ต้องไม่ยอมให้เธอไปเที่ยวกับเขา แล้วแม่ก็ต้องสั่งให้เธอเลิกกันด้วย จำไม่ได้เหรอ...ที่แม่พูดนะ เรื่องแฟน เรื่องรัก เป็นเรื่องไร้สาระของวัยเรียน... ฉันถอนหายใจเบาๆอีกครั้ง วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง เอื้อมมือไปปิดไฟและพยายามปิดความคิดตัวเองด้วย แต่ก็พบว่ายากยิ่งกว่าปิดไฟหลายสิบเท่า... แล้ววันเสาร์ที่รอคอยก็มาถึง ฉันไปถึงที่นัดหมายก่อนสิบโมงเล็กน้อย ยืนรอไม่ถึงสิบนาที คนที่ฉันคิดถึงอยู่ตลอดเวลาก็มาปรากฎอยู่ตรงหน้า เราสองคนไปกินข้าวกลางวันกันที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านโปรด เราพูดคุย ยิ้ม หัวเราะเสียงดังราวกับโลกใบนี้มีแค่สองเรา หลังมื้ออร่อย เราสองคนก็ไปดูหนัง แม้หนังที่เราเลือกจะเป็นหนังผี แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเป็นหนังผีที่หวานมาก... ฉันมีความสุขเหลือเกิน...ฉันบอกตัวเองซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ไม่อยากให้เวลาผ่านไปเลย ถ้าฉันมีเวทย์มนตร์ ฉันจะเสกให้เวลาหยุดนิ่ง เราจะได้อยู่ด้วยกันตรงนี้ตลอดไป... แล้วความคิดแวบหนึ่งก็เข้ามาในหัว...ฉันโกหกแม่มามีความสุข...ความสุขที่ฉันมีตอนนี้มันจะเป็นความสุขที่แท้จริงได้หรือ? ฉันถามตัวเอง...ออกไปเดี๋ยวนี้นะ...ฉันพยายามไล่ความคิดและความรู้สึกผิดออกไปจากหัว...อย่ามาทำลายความสุขของฉัน... แต่ฉันก็พบว่าฉันสลัดมันออกไปได้ยากยิ่งเหลือเกิน เมื่อฉันกลับมาถึงบ้านในตอนเย็น ก็เห็นแม่นั่งรอฉันอยู่หน้าบ้าน “แม่...” ฉันเอ่ยทัก “ทำไมมานั่งอยู่หน้าบ้านล่ะ ยุงเยอะ” ใบหน้าแม่ยังคงเรียบเฉย บางอย่างบอกฉันว่ามีบางสิ่งผิดปกติ...หรือว่า...ตายล่ะ! หรือแม่จะรู้แล้ว...รู้ว่าวันนี้ฉันไปไหน ไปกับใคร... “ทำไมทำอย่างนี้” แม่เอ่ยเสียงเรียบ ตายแน่ๆ...ฉันคิด แม่รู้แล้วว่าเราโกหก...มือฉันเย็นเฉียบ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ “ทำไมไม่เชื่อฟังแม่” แม่พูดอีก เอาล่ะ...เป็นไงเป็นกัน...ไหนๆแม่ก็รู้แล้ว ไหนๆก็จะถูกแม่ดุแล้ว ฉันต้องชิงสารภาพก่อน “แม่ คือว่า...” ฉันเริ่มอ้าปากพูด แต่เสียงแม่ขัดขึ้นมาก่อน “บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วให้ติดร่มไปด้วยเวลาจะออกไปข้างนอก ร่มก็วางไว้ให้หน้าบ้านแล้ว” แม่พูดพลางชี้มือไปที่ร่มคันเล็กที่วางพิงอยู่หน้าประตู “ตอนนี้หน้าฝน ฝนจะตกมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เกิดฝนตกขึ้นมา ไม่ต้องตากฝนแย่หรือ” แม่จ้องฉัน “อย่าดื้อสิลูก เชื่อแม่บ้าง” ฉันนิ่งอึ้ง รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ เรารักกัน ฟ้ารู้ ดาวรู้ แต่แม่ยังคงไม่รู้... แม่ของฉัน...แม่ผู้ซึ่งไม่ค่อยเข้าใจฉันเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างไรก็รักฉันที่สุด ฉันพยายามเรียกร้องให้แม่เข้าใจฉัน แล้วฉันล่ะ...ฉันเคยพยายามเข้าใจแม่บ้างหรือเปล่า ที่แม่ห้ามไม่ให้ฉันทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้ เป็นเพราะแม่ห่วงฉันมาก แม่กลัวฉันจะเปียกฝน กลัวฉันจะต้องเผชิญกับเรื่องสับสนวุ่นวายต่างๆในวัยที่แม่คิดว่าฉันไม่ควรจะเจอ “ห่วง”...ห่วงคำเดียวเท่านั้นเอง ฉันเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่รักฉันมากที่สุดในโลกอีกครั้ง แล้วฉันก็ตัดสินใจ... “แม่...”   “มีอะไร” แม่ถาม ความเงียบแทรกกลางระหว่างเรา “มีอะไรก็พูดมาสิ” แม่ถามย้ำเมื่อเห็นฉันยังคงนิ่งเงียบ “หนู...” ฉันหยุด “หนูซื้อขนมมาฝากแม่ด้วยล่ะ” ฉันพูดจบก็หยิบถุงขนมที่ซื้อมาวันนี้ยัดใส่มือแม่ แล้วรีบวิ่งเข้าบ้าน เรารักกัน ฟ้ารู้ ดาวรู้ แต่ฉันยังไม่อยากให้แม่รู้ตอนนี้... ........................................................................... จากคุณ : วันอังคารที่สองเดือนสองบ่ายสอง (วันอังคารที่สองเดือนสองบ่ายสอง) - [ 25 พ.ค. 51 21:45:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านแล้วครับ แต่ไม่ติ จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ 25 พ.ค. 51 23:08:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แวะมาอ่านด้วยคร่า ^^ จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 25 พ.ค. 51 23:57:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วค่ะ  ใช้ภาษาที่อ่านง่าย เขียนลื่นไหลดี  เรื่องเนื้อหา ขอไม่ติค่ะ เพราะตัวเองก็ไม่มีประสบการณ์เหมือนกัน จากคุณ : teansri - [ 26 พ.ค. 51 00:04:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วลื่นดี อยากรู้ว่าจะทำไงต่อค่ะ ฝ่ายชายก็ดูพร้อมจะเข้าหาผู้ใหญ่ น่าจะดีนะ แม่รู้อาจจะพอรับได้ :) จากคุณ : scottie - [ 26 พ.ค. 51 00:14:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่า ที่จริงบางทีมันก็อาจจะจริงเนอะ ที่ว่าเรามีหน้าที่เรียนก็ควรเรียนก่อน แต่ถ้าจะมีจริงๆ แม่ก็น่าจะรู้ ถึงแม่จะห้ามแต่เชื่อเต๊อะ ว่าแม่ทุกคนพร้อมรับฟัง อิอิ อินจัด กรั่กๆ -_-! อ่านแล้วไม่สะดุดค่ะ ลื่นๆ เหมือนคคห. ด้านบนๆ ค๊า แต่อยากให้เว้นบรรทัดจังค๊า รออ่านต่อน๊า จากคุณ : ดาวเหงา_Lonely Star - [ 26 พ.ค. 51 01:47:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วไหลดีจังค่ะ ชอบที่เขียนว่า เรารักกัน ฟ้ารู้ ดาวรู้ แต่แม่ไม่รู้ สอดเข้ามาประโยคเดียวกัน สามที่แต่ดูเหมาะเจาะดีไม่เหมือนจงใจยัดเยียด รวมๆเราชอบค่ะ จากคุณ : ริวไผ่ - [ 26 พ.ค. 51 02:15:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่ว่าง... แต่ก็อ่านแล้ว อิอิ จากคุณ : สายลมฤดูร้อน - [ 26 พ.ค. 51 16:00:33 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณทุกๆคนนะคะ อืม...เรื่องเนื้อหาอย่าอินกันมากนะคะเพราะว่าเป็นเรื่องแต่งค่ะ ดูเหมือนบางคนอินจัดคิดว่าเรากำลังเล่าเรื่องจริงเลยเนอะ...อิอิ ขอโทษเรื่องเว้นบรรทัดนะคะ พอดีรีบๆ แล้วก็เป็นมือใหม่ไม่เคยโพสต์มาก่อนด้วยค่ะ (เขินจัง) ขอบคุณทุกคำชม แต่จริงๆติบ้างก็ได้นะคะ ถ้ามีที่ติ เพราะจะได้นำไปปรับปรุงแก้ไขเนอะ อืม...คงไม่แต่งต่อแล้วล่ะค่ะ เพราะอยากให้มันจบแบบนี้แหละ แหะๆ เหมือนทิ้งปัญหาไว้ยังไงไม่รู้เนอะ 555 จากคุณ : วันอังคารที่สองเดือนสองบ่ายสอง - [ 26 พ.ค. 51 21:02:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ใช่ครับ เหมือนทิ้งปัญหาไว้ให้คนอ่านคาใจ ฮ่าๆๆ งั้นผมจะคิดต่อว่า... "ฉัน" ตัดสินใจบอกแม่ หลังจากนอนไม่หลับอยู่หนึ่ง สัปดาห์ แล้วแม่ก็ตกใจ แต่ในที่สุดก็ (ถอนหายใจ แล้ว) รับฟัง จากนั้นแม่ลูกก็คุยกันตามประสาผู้หญิงๆ  "ฉัน" ก็ชวนพี่มากินข้าวที่บ้าน ไม่มีการชิงสุกก่อนห่าม ทุกอย่างอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ มีความสุขจริงจริ๊ง อิๆ ป.ล. หนังผียังหวานได้ คิดดู ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 27 พ.ค. 51 19:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่เอาอ่ะค่ะ ไม่เอาจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งหวานๆแบบนั้น มันหวานไป สำเร็จรูปเกินไป ไม่ดราม่า 555555 จบค้างๆอย่างนี้แหละดีแล้ว สะใจดี (โรคจิตเปล่าเรา) จากคุณ : วันอังคารที่สองเดือนสองบ่ายสอง - [ 27 พ.ค. 51 21:42:25 ]