ความคิดเห็นที่ 1 งานเก่าๆ โดย ปากกาผจญภัย ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “เคยย้อนกลับไปอ่านงานเก่าๆ ที่เขียนไว้บ้างรึเปล่า?” นี่เป็นหนึ่งในประโยคที่ถูกเอ่ยขึ้น ในระหว่างการพูดคุยกันครั้งหนึ่งของผมกับรุ่นพี่ ผู้เคยคร่ำหวอดในสายงานขีดๆเขียนๆ เกี่ยวกับ ‘วิดีโอเกมส์’ ที่กระทำอยู่ในทุกๆเดือน ท่ามกลางบรรยากาศสบายๆ ที่รายล้อมด้วยเม็ดฝนเกาะข้างกระจกใส และกลิ่นหอมของร้านกาแฟกลางห้างสรรพสินค้าเมกะสโตร์ชื่อดังย่านใจกลางเมือง เขาผู้นี้ แม้เราจะเคยข้องแวะกันในฐานะ ‘หัวหน้าบรรณาธิการ และนักเขียน’ แต่สำหรับผม เขาเป็นทั้งพี่ เพื่อน ครูที่เคารพรักอย่างสุดหัวใจ และหนึ่งในยอดตัวอย่างที่ผมอยากจะก้าวตามไปให้ถึง เรานั่งสนทนากันมายาวนานเกือบห้าชั่วโมง ที่ละลายไปอย่างรวดเร็วราวกับห้านาที ชดเชยที่ต้องห่างหายหน้ากันไปเกือบสามปีเต็ม จึงไม่น่าแปลกใจนัก ที่นอกเหนือจากความห่วงใยและการถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของกันและกันแล้ว ประเด็นเรื่องหน้าที่การงานและความเคลื่อนไหวในแวดวงจะถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นหัวข้อสนทนาอย่างออกรสออกชาด ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไปให้กับคำถามและความคาใจของเขา แต่กลับยกหัวข้อดังกล่าวนี้ ย้อนถามเขากลับไป “สำหรับพี่เหรอ อืม ” เขาเว้นวรรคอยู่ครู่หนึ่งหลังคำถาม ความเงียบเข้าครอบคลุมระหว่างเราสอง กาแฟคาปูชิโนและช็อคโกแล็ตร้อนส่งกลิ่นกรุ่นเตะจมูก “จะว่าไงดี ทุกๆ สิ้นปี พี่จะหยิบเอางานเขียนทุกชิ้นที่เคยทำ ออกมานั่งอ่าน อ่านแล้วก็อ่านอีก ซ้ำไปซ้ำมา แล้วก็มักจะถามกับตัวเองว่า กุเขียนไปได้ยังไงกันวะ ของแบบนี้ ” สิ้นคำพูด เสียงหัวเราะของเขาก็ตามติดขึ้นมาในทันควันราวกับจะเย้ยหยันตัวเอง ผมเองก็พลอยหัวเราะเบาๆ ไปกับท่าทีดังกล่าว ใช่ว่าจะทำไปด้วยความรู้สึกดูถูกเหยียดหยาม หรือก่นประณามทางอ้อม แต่ผมหัวเราะขื่นๆ ให้กับการถ่อมตัวของเขา ผู้ที่ถูกขนานนามว่าเป็น ‘เทพกระบี่’ แห่งวงการ ที่ผลงานทุกชิ้นที่ออกมา มีความละเอียดรอบคอบ และทุ่มเทชนิดหาตัวจับยาก ถึงขนาดที่ว่าบนหน้าปกไม่จำเป็นต้องมีรายละเอียดอะไรปะให้มันมากความ ขอแค่เพียงนามปากกา ก็น่าจะรับประกันผลการจำหน่ายได้อย่างท้วมท้นถล่มทลายแล้ว มันออกจะน่าเหลือเชื่อว่าคนระดับเขาจะมารู้สึกถึงความ ‘ห่วยแตก’ ในชิ้นงานของตัวเอง แต่จากความจริงจังในทุกครั้งก่อนหน้านั้นที่ได้เคยร่วมงานกันมา ผมก็เชื่อมั่นอย่างสุดหัวใจ ว่าเขาคงทำเช่นที่กล่าวไว้จริงๆ จากวันนั้น จนถึงวันนี้ สามอาทิตย์ที่ล่วงเลยผ่าน แน่นอนที่สุดว่าความเคลื่อนไหวของงานที่เรียกร้องโมงยามแบบเดือนชนเดือน เชื่อมติดกันแบบไร้รอยต่อ แค่จะสรรหาหัวข้อเขียนขึ้นมาปะลงบนหน้าบทความประจำที่กระทำมาอย่างยาวนาน ก็พาลจะเลือดตาแทบกระเด็นแล้ว ไม่ต้องไปเอ่ยถึงการนึกทบทวนสิ่งที่ได้ละเลงผ่านหน้ากระดาษเลย แม้ว่ามันจะยังอยู่ในฮาร์ดดิสก์สถิตย์เป็น Portfolio ไม่หายไปไหน แต่กับการที่จะไปย้อนเปิดออกมาอ่าน ก็แทบจะไม่เคยอยู่ในสารบบความคิดของตัวเองเลยแม้สักนิดเดียว แต่จะเพราะสภาวะว่างเปล่า จืดชืด ไร้ความเคลื่อนไหวของแวดวงที่ตนเองคลุกคลีจนแทบจะเป็นตัวตนอยู่ในทุกขณะจิตก็ดี หรือเวลาอันเหลือเฟือที่อยากจะเจียดจ่ายให้กับงานเขียนด้านอื่นๆ อย่างบทกลอน เรื่องสั้น และนิยายที่เก็บค้างไว้ก็ดี คำพูดดังกล่าวของรุ่นพี่ผู้นั้นก็ดูจะค่อยๆ ลอยผ่านเข้ามาในความคิดอย่างแผ่วเบา ราบเรียบ แต่สม่ำเสมอไม่ขาดช่วง ผมนั่งอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ LCD 22 นิ้ว สายตาจับจ้องเลื่อนลอย มือก็ค่อยๆ สอยเคอร์เซอร์เมาส์ผ่านหน้าเดสก์ท็อป เลื่อนไปเปิดแฟ้มที่เก็บสะสมชิ้นงานเอาไว้ โดยไม่มีเหตุผลอื่นใด ผมค่อยๆ กดคลิก และเปิดทีละไฟล์ขึ้นออกมาอ่านอย่างไม่มีสาเหตุ ฉับพลัน ทุกอย่างก็วิ่งเข้าชนหน้า ราวกับว่าผมเองนั่นล่ะ ที่กำลังก้าวเดินในหนทางเดียวกับที่รุ่นพี่ได้เคยผ่านมาก่อน . และประโยค ‘กุเขียนไปได้ยังไงกันวะ’ ของเขา ก็เป็นผมอีกนั่นล่ะ ที่กำลังก่นด่าตัวเองอยู่ ณ ขณะนี้ . สามปีแห่งการทำงาน บทความกว่ายี่สิบถึงสามสิบชิ้น เกือบหกสิบเปอร์เซ็นต์ที่ขุดออกมาอ่าน ทำให้ผมต้องหัวเราะอย่างขมขื่น ไม่ก็ส่ายหน้าถ่ายถอนใจด้วยความเหลืออด เพราะสิ่งที่ผม ไอ้เด็กไฟแรงไม่รู้ประสาในตอนนั้น เคยคิดว่ามัน ‘เท่ห์’ ‘แนว’ และ ‘ลุ่มลึก’ ยิ่งกว่างานใดๆ กลับเต็มไปด้วยข้อผิดพลาดมากมาย ลายไปทั้งหน้ากระดาษ บ้างก็ฟูมฟายไร้สาระ บ้างก็สับสนจับประเด็นไม่ได้ บ้างก็หัวรุนแรงก้าวร้าวไม่ไว้หน้าใคร และที่แย่ที่สุดคือส่วนใหญ่ แม้จะเกี่ยวข้องกับวิดีโอเกมส์ แต่ก็ยัดทะนานเอาประเด็นอื่นๆ อย่างเช่นด้านสังคมศาสตร์ มานุษวิทยา ปรัชญา เข้ามาผสมปนเปอย่างบ้าคลั่ง ที่แม้ว่าโดยส่วนตัวจะมีความสนใจทางด้านนี้มากขึ้นๆ ทุกขณะ แต่ก็ยังอ่อนด้อย ไม่เพียงพอ และเบาบางเกินไป ชนิดที่ยิ่งอ่านดู ก็ยิ่งอยากจะลบมันทิ้งให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวกันไป ในตอนนั้นเอง ท่ามกลางควันบุหรี่สีเทาจางที่ลอยฟุ้งอยู่ในทุกอณูอากาศ สายตาที่กวาดไล่ไปตามตัวอักษร ผมนึกย้อนประหวัดไปถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา พร้อมกับคำถามที่แสนจะธรรมดาสามัญที่สุดข้อหนึ่ง คงได้เวลาที่ต้องทบทวนตัวเองสักทีแล้วกระมัง? . โดยไม่รอช้า ผมรีบเดินรี่ตรงไปยังตู้หนังสือ รื้อเอานิตยสารที่สังกัดอยู่ ทั้งเก่าและใหม่ ออกมาเปิดอ่าน และพร้อมจะใช้เวลาแห่งค่ำคืน เพื่อสำรวจตรวจตราตัวเองอย่างจริงจัง.... ถ้าจะกล่าวโดยสัตย์จริง ผมก็เป็นคนหนึ่ง ที่หลงรักโลกแห่งการเขียน แม้จะรู้ตัวว่าฝีมือไม่เอาถ่านและไม่เข้าท่าเอาเสียเลย แต่มันก็ดูจะเป็นหนทางเดียวที่คนอย่างผมจะได้เปิดเผยตัวตน และกำหนดจังหวะของสิ่งต่างๆได้อย่างใจคิด จากเด็กที่ไม่รู้ประสีประสา ไม่รู้กาลเทศะ การได้ระบายความรู้สึก ทัศนคติ แนวคิด โดยมีใครสักคนที่รับฟังอย่างเงียบๆ ในอีกฟากของหน้ากระดาษ พร้อมคิดพิจารณาด้วยความเต็มอกเต็มใจ มันก็ถือได้ว่าเป็นความสุขและความภาคภูมิที่มากมายเสียยิ่งกว่าสิ่งไหน จนถึงกับที่ผมตัดสินใจยอมเดินออกจากเส้นทางดั้งเดิม มาสู่การฝากชีวิตไว้กับตัวอักษร ไม่คิดจะหันเหไปทางไหนอีก และก็เชื่อว่า สำหรับใครก็ตามที่รักในงานเขียนและโลกแห่งวรรณกรรม ไม่ว่าจะประเภทใดก็ตาม ความรู้สึกหลังได้จรดปากกาลงครั้งแรก ก็คงจะไม่แตกต่างกันมากนัก แต่สิ่งที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอันตรายต่อสุขภาพในวิชาชีพและความรักในการเขียนมากที่สุดนั้น ถ้าจะให้กล่าวโดยสรุปสำหรับความรู้สึก ณ ขณะที่อ่านงาน ‘เก่าๆ’ ที่ผ่านเลยมานั้น มันคงจะเป็นอาการ ‘หลงลืมตนเอง’ ที่เกิดจากความมั่นใจที่มากจนเกินพอดี มันไม่ผิดที่เราจะมีไฟ แต่ความรวดเร็วและพลังงานที่ปราศจากการควบคุม มันก็รังแต่จะทำให้เราพลาดพลั้งในการมองรายละเอียดของสิ่งต่างๆ อย่างที่ควรจะเป็น สำหรับผมเอง เมื่อชีวิตมันก้าวมาถึงความสำเร็จตามที่หวัง ได้ทำในสิ่งที่ชอบ ได้มี ‘ตัวตน’ ที่ทุกคนยอมรับ อัตตาตัวดีมันก็ถูกเติมเต็มจนพุงกางแทบล้นทะลักออกมา เคยแม้กระทั่งพูดกับเพื่อนสนิทมิตรสหายที่ชื่นชอบในสิ่งเดียวกัน ว่าถ้าเจอชิ้นงานไหนของใครไม่ถูกใจ ไม่เข้าท่า ขอให้บอกมา แล้วผมจะใช้ปากกาฆ่าผ่านหน้าบทความให้ดู ออกจะอวดดีอย่างไม่เข้าท่า และบ้ายอจนเกินเยียวยาเสียจริงๆ .. นึกๆ ไปก็คิดถึงตอนที่ได้ไปงานสัมมนาพูดคุยกับคุณบินหลา สันการาคีรี ว่าด้วยหนังสือ ‘เจ้าหงิญ’ ที่ได้รางวัลซีไรท์มาหมาดๆ ณ ร้านกาแฟกึ่งร้านหนังสือแถมละแวกบ้าน ที่มาพร้อมคุณจุ้ย ศุ บุญเลี้ยง เพื่อนสนิทมาร่วมงานในฐานะวิทยากรรับเชิญ ในตอนนั้น ผมผู้ซึ่งได้เข้าร่วมสังกัดและทำงานเขียนบทความมาเพียงปีกว่าๆ ไฟยังแรงคุกรุ่นลุกโชติช่วงไม่มอบดับง่ายๆ ได้เอ่ยปากถามออกไป ว่านักเขียนโดยส่วนใหญ่แล้ว มักจะมีความ ‘หมกมุ่น’ กับตนเองในระดับที่สูง จริงหรือไม่ และโดนพี่จุ้ยถามกลับมาอย่างเรียบๆ แต่หนักแน่นอยู่ในที ว่านักเขียนคนไหนบ้างล่ะนี่ เป็นอย่างที่น้องว่ามา......ถ้ามีตัวอย่างก็ช่วยบอกทีเถอะ ก็อดขำขื่นๆ ให้ตัวเองไปเสียไม่ได้ พี่เขาคงจะมองเห็นอะไรบางอย่างจากคำพูดของไอ้เด็กผมยาวตัวหนาแววตามุ่งมั่น และโทนเสียงอันแสนภาคภูมิจนแทบจะทะลุออกมาแทงใครต่อใคร (นึกในใจ ถ้าลองเป็นผมเจอไอ้เด็กเปรตอวดดีแบบนี้ คงได้เอาขี้เถ้ายัดปากมันไปแล้วล่ะ) ซึ่งก็ถูกเผง ในตอนนั้นผมเองก็ยังไม่รู้หรอกครับ ว่าคำถามดังกล่าว มันไม่ได้มีเจตจำนงอื่นใดนอกไปเสียจากสนอง ‘อัตตา’ ของตนเอง ที่เอาเข้าจริงๆ ก็ผิดไปเสียเต็มประตู แม้พี่เขาจะเมตตาคอยเบรกดักทางเอาไว้แต่เนิ่นๆ ผมก็ยังดำเนินชีวิตการเขียนของตัวเองแบบเดิมๆ มาโดยตลอด พอบินไปสูงๆ เวลาตกมันก็ย่อมเจ็บเป็นเรื่องธรรมชาติ และผมเองก็ผ่านการ ‘ตก’ มาแล้ว ไม่ใช่ตกธรรมดา แต่ถูก ‘ถีบตก’ จนหน้าหงายไปเลย เมื่อหนึ่งในท่านผู้อ่านที่ไม่สู้จะ ‘นิยม’ กับโทนและน้ำเสียงในบทความหน้าประจำ ถึงกับร่อน E-Mail ตรงมายังกองบรรณาธิการ ไหว้วานแกมบังคับให้ช่วย ‘ปลดระวาง’ ผมไปข้างสนามเสียทีโทษฐานปากดีและไม่มีความเป็นมืออาชีพ แน่นอน ตอนนั้นมันโกรธจนควันแทบออกหู ถ้าจดหมายฉบับนี้เป็นกระดาษ ผมคงราดน้ำมันก๊าดแล้วจุดไฟเผาให้เป็นจุณไปแล้ว แต่ช่างเถอะ เป็นแค่กบในกะลา ไม่หัดแง้มฝาเปิดออกมาดูฟากฟ้า พอเจอใครเอามีดพร้ามาผ่าลากคอออกมา คงทำได้แค่สมน้ำหน้าตัวเองเข้าให้ โง่แต่ไม่เจียม อ่อนด้อยแต่ไม่ปรับปรุง ก็สมควรที่จะต้องโดนกระหน่ำพอน่วมๆ ให้หายบ้าเข้าสักที ในตอนนี้ เข็มนาฬิกาบอกเวลาแปดโมงกับอีกสิบห้านาที ผมนั่งมาตลอดค่ำคืน กวาดสายตาผ่านงาน ‘เก่าๆ’ จนครบทุกชิ้น  ผมกดปิดหน้าจอ ถอดแว่น รู้สึกแสบตาจนน้ำใสๆ มันเริ่มไหลรินดับความระคายเคือง ผมค่อยๆ เอนศีรษะไปทางด้านหลังเก้าอี้ทำงาน เริ่มจะเข้าใจในความรู้สึกและการกระทำของรุ่นพี่ที่เคารพรักมากขึ้นทุกขณะ แม้เขาจะเป็น ‘เทพกระบี่’ ในสายงาน แต่ผู้เก่งกล้า ย่อมไม่อวดโอ่ใดๆ สนใจแต่จะฝึกฝน ตรวจทาน พิจารณาตนเองอย่างถี่ถ้วนในทุกแง่มุม และถือว่าชื่อเสียง คำสรรเสริญเยินยอเป็นเพียง ‘ผลพลอยได้’ หาใช่ ‘สาระสำคัญ’ ที่ต้องเอามาใส่ใจ และนั่นทำให้เขายังคงความเป็นสุดยอดอยู่ไม่เสื่อมคลาย แล้วกับ ‘กงจื๊อหัดจับดาบ’ เช่นผม ยังจะสมควรไปบังอาจยกหัวชูหางตัวเองอีกหรือ? งานเขียนไม่ใช่ของง่ายที่แค่ตวัดปากกาหรือพรมนิ้วผ่านคีย์บอร์ด แล้วให้เราดอดก้าวไปสู่ดวงดาว นักเขียนหลายต่อหลายท่านเคยผ่านความลำบาก ความเจ็บช้ำ ความผิดหวังมานักต่อนัก ก็ใครจะรู้บ้างว่า ก่อนที่คุณอาจินต์ ปัญจพรรค์ คุณปู่ยอดนักเขียนจะมามีตัวตนในทุกวันนี้ ท่านต้องผ่านความยากลำบากของเหมืองแร่มามากแค่ไหน ก่อนที่คุณวิมล ไทรนิ่มนวล จะมีผลงานระดับเลอค่า เขาต้องทนอดมื้อกินมื้อมานานเท่าใด หรือคุณวินทร์ เลียววาริณ หนึ่งในสุดยอดนักเขียนในดวงใจของผม จะมาเป็นยอดนักเขียนซีไรท์สุดแนวผู้ ‘แหวก แหก และทดลอง’ มันทุกรูปแบบงานเขียน เขาต้องผ่านการค้นคว้า ทดลอง จัดระเบียบชีวิต และทนกับเสียงก่นด่ามามากมายเพียงไร (‘กบฏทางความคิด’ คือคำกล่าวประณามที่เจ็บปวดที่สุดกับผลงานซีไรท์เรื่องแรกอย่าง ‘ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน’) แต่ในขณะที่วงการวรรณกรรมในปัจจุบัน คลาคล่ำไปด้วยงานเขียนของคนรุ่นใหม่ๆ ตามหน้าเวปไซท์และแผงหนังสือ บางครั้ง ผมยังมองเห็น ‘มาเฟียหน้าบอร์ด’ ที่ยกหางตัวเอง ชื่นชมกันไปมา แถมยังจองล้างจองผลาญ ไม่เปิดใจรับฟังความคิดเห็นของผู้ที่มาติติง แม้จะมาด้วยเจตนาที่ดี และนั่นก็ไม่ช่วยให้เกิดความก้าวหน้าและความเคลื่อนไหวที่สดใสในแวดวงเลยแม้แต่น้อย บางทีมันอาจจะไม่สาย ถ้าเราจะลองเปิดงาน ‘เก่าๆ’ ของเราออกอ่าน เพื่อทบทวนข้อผิดพลาด กำหนดรู้ด้วยตนเอง คิดเสียว่าอย่างน้อย ก็ทำเพื่องานเขียนที่เรารัก และเพื่อผลสัมฤทธิ์ที่ดีในวันข้างหน้า . อย่าปล่อยให้ความหวังดีหลุดลอยผ่าน อย่าปล่อยให้โอกาสแก้ไขด้วยตนเองหลุดลอยไป จนใครต่อใครพากันมาชี้หน้าด่าแม่ เซ็งแซ่เสียงประณามกันให้ขรม ว่างานเขียนของเรามันไร้รสนิยม ต่ำทราม ไร้คุณค่า ด้อยราคา หมดทางแก้ เสียจนต้องยอมแพ้และทอดถอนใจออกไปอย่างเงียบเหงา . “ว่ากุเขียนเข้าไปได้ยังไงวะ .ของแบบนี้” แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 16:18:57 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 15:40:40 จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 26 พ.ค. 51 15:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ^_^ จากคุณ : scottie - [ 26 พ.ค. 51 21:36:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตัวเราผู้เขียน จะคิดอย่างไรกับงานของเราก็ตาม ควรส่งไปให้ผู้อื่นอ่านบ้าง อย่ามัวติเอง หรือชื่นชมเอง  น้อยใจเอง เสียเวลาเปล่า ไม่เกิดประโยชน์ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 27 พ.ค. 51 09:49:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีครับ ก่อนอื่น ต้องขอบพระคุณที่แวะเวียนเข้ามานะครับ ทั้งคุณ scottie ทั้งคุณ เจียวต้าย เอาล่ะ ขอตอบหน่อยนะครับ ตอบคุณ scottie เอ่อ ไม่รู้ว่าจะหมายถึงยังไง แต่ก็ขอยิ้มตอบนะครับ ^o^ ตอบคุณเจียวต้าย โดยปกติผมจะมีผู้ช่วยอ่านอยู่สองสามคนอยู่แล้วน่ะครับ (ผมไม่เคยเก็บไว้คนเดียวน่ะครับ อยากให้คนอื่นอ่านมาตลอด แฮะๆ) แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ถ้ากลุ่มที่อ่าน 'นิยม' แบบเดียวกับเรา มันคงไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ใดๆ ในการหาจุดดีจุดเสีย ซึ่งก็ต้องขอบคุณคุณเจียวต้ายสำหรับคำแนะนำด้วยครับ :) จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 27 พ.ค. 51 13:51:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นบทรำพึงที่เขียนได้ดีเชียวครับ  กะเทาะอัตตา กล้าที่จะยอมรับกับตัวเอง "กุเขียนไปได้ยังไงกันวะ ของแบบนี้" อยากบอกว่า เป็นอารมณ์ที่เกิดขึ้นประจำ กร๊าก  แต่ผมยังไม่เคยทบทวนตัว เองแบบถึงกึ๋นได้อย่างนี้ซักทีเลยครับ  ได้แต่นั่งปลงๆ... แล้วก็ลงมือเขียนต่อไป ^^ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 27 พ.ค. 51 16:29:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^^ มาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 28 พ.ค. 51 12:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ว่ากูเขียนเข้าไปได้ยังไงวะ .ของแบบนี้ ทุกคนคงต้องผ่านคำนี้เหมือนคุณ ปากกาผจญภัย    และคำนี้จะกลับมาเยือนเราเสมอ เมื่อเวลาพาเรื่องนั้นหมุนเวียนกลับมาทักทายความคำนึงของเรา จากคุณ : pkkk2714 - [ 30 พ.ค. 51 12:46:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เขียนได้ลื่นดีจังค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 30 พ.ค. 51 14:38:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีครับพีๆทุกท่าน ห่างหายหน้าไปนาน เนื่องด้วยสภาวะช่วงเปิดเรียนเทอมใหม่ อะไรหลายๆ อย่างยังไม่สู้จะคงที่ดีนัก ตอนนี้พอมีช่วงที่จะหายใจหายคอได้คล่องขึ้น เลยขอแวะมาตอบความเห็นที่เหลือกันนิดหน่อย ถือเป็นการขอบพระคุณในความกรุณาที่แวะเวียนกันเข้ามานะครับ ^ ^ ตอบ คุณพีทคุง (พิธันดร) การยอมรับตัวเอง สำหรับผม มันก็ทำได้เพียงแค่ส่วนเดียวเท่านั้นล่ะครับ ใช่ว่าจะบรรลุถึงแก่นแท้ใดๆ เสียทั้งหมด ผมยังเชื่อว่าระยะทางยังอีกยาวไกล ก็จะค่อยๆ ทะลุลอกออกมาเรื่อยๆ ตามชั่วโมงบินที่เพิ่มขึ้นนะครับ ^ ^ ตอบ คุณ  KTH (KTHc) ขอแค่แวะเวียนผ่านมา ก็ขอบพระคุณเป็นหนักหนาแล้วล่ะครับ ขอบพระคุณจากใจจริง ^ ^ ตอบ คุณ pkkk2714 ก็ไม่เคยคิดหรอกครับว่าคำๆ นี้มันจะวิ่งกลับมาหาตัวผมได้รวดเร็วดั่งติดจรวด แต่ก็ถือเป็นเรื่องดีครับ เป็นหลักฐานว่าอย่างน้อยๆ ก็มาได้ระยะหนึ่งแล้วล่ะ และคิดว่าถัดจากนี้ คงมีเหตุการณ์ที่ทำให้กลับมาทบทวนตัวเองเป็นระยะๆ ^ ^ ตอบ คุณ รวยระรินกลิ่นชา ขอบพระคุณสำหรับคำชมนะครับ ^ ^ สุดท้าย ในครั้งหน้า อาจจะขอมาฝากงานให้พี่ๆ ทุกท่านช่วยพิจารณาอีกเช่นเคย ขอบพระคุณมากครับ :D จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 4 มิ.ย. 51 01:39:38 ]