เห็นสายน้ำไหลบ่าลำป่าสัก
เหมือนความรักพี่นองสองตลิ่ง
ทั้งสายน้ำสายใจพี่ใสจริง
ถึงหินทิ้งถมถื่นไม่ตื้นตม

แต่รักน้องลอยเลื่อนเหมือนจอกแหน
หากเปลี่ยนแปรเป็นอื่นต้องขื่นขม
ผันไปตามเวลาและอารมณ์
พี่คงจมน้ำตาชีวาวาย

สายฝนหยาดลงรับนกขับขาน
สำเนียงหวานแว่วหูมิรู้หาย
ยามเมื่อมองผืนน้ำลำนารายณ์
ยิ่งดูคล้ายเกาะแก่งแอ่งน้ำตา

หอมกลิ่นดินให้รู้สึกนึกถึงน้อง
ถึงฝนตกฟ้าร้องคนึงหา
อยู่แต่ตัวหัวใจไม่ยักมา
ก็เพราะว่าฝากไว้ชัยบาดาล

จึงเขียนสาส์นส่งมาประสารัก
เพียรสลักคำกลอนให้อ่อนหวาน
หวังให้เจ้าเข้าใจในดวงมาลย์
เมื่อยามอ่านอักษรในกลอนนี้

เรากราบพระสัญญาว่าจะรัก
แม้เกิดสักกี่ตายไม่หน่ายหนี
ยังจำชัดสัจจาที่พาที
น้องและพี่รักจะกันนิรันดร

เคยนั่งมองสายน้ำเมื่อยามค่ำ
ทั้งดื่มด่ำตระกองกอดไม่ถอดถอน
แม้วันผ่านนานมายังอาวรณ์
ทุกคืนนอนหลับตาเห็นหน้าเธอ

ยังส่งเพลงมากับลมขับขาน
กล่อมคนชัยบาดาลอยู่เสมอ
สักวันนะจะกลับไปพบเจอ
ยังคิดถึงเสมอลำนารายณ์...

มนสิชา

แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 17:02:29