…
..
…..
.
..
ยามเช้า..ประมาณแปดโมงเช้าเห็นจะได้

อากาศกำลังร้อนพอเหมาะที่เดียว..แสงอ่อนๆสาดความอุ่นไปทั่ว

ดอกไม้…กำลังเบิกบาน ต้อนรับแสงอาทิตย์
..
….
..
..
.
แต่..
..
.
..
แต่มันไม่ใช่สำหรับเธอ

ที่กำลังหิ้วข้าวของพะรุงพะรัง..ขณะที่กำลังก้าวข้ามถนนเส้นใหญ่

ที่มียวดยานพาหนะขวักไขว่ เสียงผู้คนจอแจน่าปวดหัว

ข้อมือที่ล้า ถูกยกขึ้นมาสะบัดๆเพื่อคลายความเมื่อยล้า

เมื่อเปลี่ยนถุงข้าวของไปไว้ที่มืออีกข้าง
..
….
..
..
.
เฮ้อ..เสียงถอนหายใจที่ดังออกมา..ไม่พ้นลำคอ

เหนื่อยจัง..เสียงบ่นในใจ ขณะที่ยกมือขึ้นปาดหยาดเหงื่อ ที่ริมหน้าผาก

ท้อจัง..แต่ก็หยุดไม่ได้

ชีวิตคนทำงานหาเช้ากินค่ำ..ตื่นเช้า นอนดึก ทานข้าวไม่เป็นเวลา

ยิ่งเดินยิ่งล้า…ยิ่งเหนื่อยมากขึ้นเท่าไหร่

ก็รู้สึกเหมือนว่า..ร้านที่เธอทำงานอยู่ จะห่างไกลออกไปทุกที

มือหนึ่งถือของ..มือหนึ่งยกขึ้นเช็ดเหงื่อเป็นระยะๆ

สองเท้า..ยังคงต้องก้าวต่อไป

หน้าแห้ง..หัวใจเหี่ยว..แต่แรงกำลังห้าม..ล้า
..
…..
..
..
.
ติ๊ด ติ๊ด

เสียงเรียก..ที่บ่งบอกว่า มีข้อความเข้า

หญิงสาวรีบควานหาโทรศัพท์ด้วยทุลักทุเล
..
..
……
..
..
“วันนี้มาช้าจัง..ทานข้าวเช้ารึยัง?..คนดีของผม”
..
..
….
..
ข้อความคำถามสั้นๆที่ทำให้ใบหน้าที่ห่อเหี่ยว เบิกบานขึ้นมาทันตา

เรีี่ยวแรงที่หดหาย..ดูเหมือนจะกลับคืนมาอย่างกระทันหัน

ฝีเท้า..ที่เร่งรีบเมื่อกี้ ตอนนี้ราวกับว่า..นางฟ้ากำลังติดปีกโบยบิน
..
……..
…
..
…
………………
…
..
นั่งลงที่เค้าเตอร์คิดเงินตัวเก่าที่นั่งประจำได้ไม่ทันหายเหนื่อย

เสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง“ช่วยเปิดลิ้นชักที่ใต้เค้าเตอร์หน่อยซิ”

เธอทำตามทันที..สิ่งที่เห็นในนั้น ทำให้เธอแปลกใจ

ตุ๊กตาหมีขนาดย่อมนอนอยู่ในนั้น..อย่างสงบ

เธอยกขึ้นมา..อย่างถนุถนอม  สูดกลิ่นความหอมสดชื่นจากมันด้วยหัวใจที่เต็มอิ่ม

อืม..ชื่นใจจัง..เธอคิด

ด้านหลังมีซิพเล็กๆ..ถูกปิดด้วยเศษกระดาษสี่เหลี่ยมสีชมพูสดใส

เขียนข้อความท้าทาย..ที่ชวนให้หัวใจหวิว..ไหว

“เปิดผมซิ….ถ้าคุณกล้าพอ”

หญิงสาวแอบอมยิ้มกับคำท้าทาย..หากแต่
……
..
..
….
.
หากแต่เธอ..ยังลังเล

นั่นสิ….เธอถามตัวเอง…“เธอกล้าพอไหม?”

มีอะไรอยู่ข้างใน…มีอะไร“รอ”เธออยู่

หนึ่งวินาที…สองวินาที…สิบวินาที..

ติ๊ด ติ๊ด..อีกแล้ว

“ชีวิตคือความเสี่ยง..ที่รัก..มีแค่เดินหน้าหรือถอยหลังเท่านั้น”

หญิงสาวก้าวถอยหลังออกมาจากตรงนั้น

พร้อมตุ๊กตาในมือ
..
……..
…
..
..
.
นั่งลงที่โต๊ะกาแฟตัวเล็กที่ริมประตู

วันนี้..ยังไม่มีลูกค้าเลยซักราย…ร้านยังคงเงียบเชียบ

คล้ายรอคอยการตัดสินใจ..ของเธอ

เธอคิดแล้ว..คิดอีก..เธอเป็นพวกย้ำคิดย้ำทำ ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

สองมือ..ค่อยๆบรรจงเลื่อนซิพลงอย่างช้าๆ

ยิ่งซิพเลื่อนลงมากเท่าไหร่..สายตาของเธอก็เริ่มรับรู้การมองเห็นน้อยลงทุกที

ซิพถูกเลื่อนลงจนหมด..แสงแวววาวสะท้อนออกมากระทบนัยน์ตาของเธอ

แต่เธอมองอะไรไม่เห็นเสียแล้ว..เพราะน้ำตากำลังกลบนัยน์ตา

น้ำอุ่นๆค่อยๆกลิ้ง..หล่นลงมาอาบแก้มสีนวล..รสชาติเค็มประแหล่มๆ

แต่เธอรู้สึกว่ามันหวาน..และหวามไหว..ที่หัวใจเหลือเกิน
……….
…
..
.
ติ๊ด ติ๊ด

“สวมมันสิ..นางฟ้าของผม”

เธอหยิบแหวนวงนั้นขึ้นมา…มองมันด้วยหัวใจที่เลื่อนลอย

ก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงไปตามนิ้วนางข้างซ้าย

ทุกๆสัมผัสของความเย็นของโลหะ กระทบผิวเนื้อที่ข้อนิ้วมือ

แต่ที่หัวใจ..กลับร้อนรุ่ม…และหวาดหวั่น..
………
…
..
.
ติ๊ด..ติ๊ด

“ขอบคุณเหลือเกิน…ขอบคุณ ที่เลือกที่จะก้าวไปด้วยกัน”

ข้อความสุดท้าย..ทำให้หญิงสาวมองออกไปที่นอกประตูร้าน

ร่างสูงของใครคนหนึ่ง กำลังนั่งอยู่ตรงนั้น
..
..
.
ที่สตูดิโอถ่ายภาพ..ฝั่งตรงข้าม

มีเพียงถนนสายเล็กๆในซอย....ตัดผ่าน

ใครคนหนึ่ง…กำลังมองมาที่เธอ..ด้วยสายตาที่คมกริบ

ดวงตาที่คมเข้ม..แต่อบอุ่น และอ่อนหวาน

ฉายแสงแห่งความเอื้ออาทร...และความรัก

ไม่ต้องมีใครบอก…แต่เธอรับรู้ได้ด้วยหัวใจ
…….
..
….
..
.
เธอยิ้มให้เขา..อย่างอ่อนโยน

ด้วยริมฝีปาก ด้วยดวงตา และด้วยหัวใจ

ยกมือทั้งสองขึ้นประสาน…แนบมันไว้ที่หัวใจข้างซ้าย

ราวกับว่า…จะช่วยบรรเทาอาการที่เต้นแรง

จนทำให้หัวใจ..เต้นเป็นจังหวะร็อค..เริ่มบรรเลงช้าลง

“ขอบคุณ…ขอบคุณที่เลือกฉันเช่นกัน”เธอขยับริมฝีปากโดยไร้เสียง

แต่เธอเชื่อเหลือเกิน…ว่าเขาจะเข้าใจมันเป็นอย่างดี
……….
….
..
………..
..
..
.
เธอเลือกจะเดินไปข้างหน้าใช่ไหม

ใช่..เธอเลือกมันแล้ว…ชีวิตที่โดดเดี่ยวมานาน

กำลังจะถูกเติมเต็มจากใครซักคน

ใครซักคน..ที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง

เป็นคนที่มอบความห่วงใย…ในวันที่อ้างว้าง

เป็นคนที่มอบมิตรภาพ…ในวันที่เธอโดดเดี่ยว

เป็นความใส่ใจ…ที่เธอไม่อาจมองข้าม

เป็นความอบอุ่นบางเบา..ในหัวใจที่เยือกเย็นของเธอ

เป็นเหมือนชัยชนะที่หอมหวาน…แต่เธอกำลังจะถูกล่อลวงให้พ่ายแพ้

เป็นเหมือนโลกของความจริง..ที่แอบซ่อนตัวอยู่ในความเท็จ

หรืออาจจะเป็นความเท็จ..ที่แอบซ่อนตัวอยู่ในความจริง..เธอก็ไม่รู้

เป็นเหมือนความรักที่แสนสุภาพ…ที่กำลังจะทำให้เธอบ้าคลั่ง
…
……
..
..
.
ใช่…มันจะต้องทำให้เธอบ้าคลั่งแน่ๆ

นับตั้งแต่วินาที..ที่แหวนวงนั้นสัมผัสปลายนิ้ว

เธอก็รู้แล้วล่ะ…เธอกำลังจะเปลี่ยนไปแล้ว

เธอจะเปลี่ยนไปเป็นใครอีกคน..ที่จะทำทุกอย่างเพื่อความรัก

เธอจะเปลี่ยนไปเป็นใครอีกคน..ที่เธออาจจะมองกระจก..และไม่รู้จักคนที่ยืนอยู่ตรงกันข้ามอีกต่อไป

เธอจะเปลี่ยนไปเป็นใครอีกคน..ที่มองไม่เห็นอเวจี..สีชมพู..ที่อยู่ในใจเธอเอง

เธอจะเปลี่ยนไปเป็นใครอีกคน..ที่พร้อมจะทุ่มเทเพื่อหัวใจของผู้ชายคนนั้น

ผู้ชายที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง…หากแต่สิ่งเดียวที่เขาไม่ได้เป็น…ก็คือ
…
..
.
ผู้ชายของเธอ
...
..
.
เขาไม่ใช่
....
..
..

ผู้ชายของเธอ..อย่างแท้จริง
…
…….
..
.
เพราะในวันนี้

เขาเป็นเพียงแค่“คนที่ใช่…ในวันที่ผิด”

และเธอเป็นแค่"คนที่สาม...ที่ก็มีความรู้สึก"
..
.
แต่วันพรุ่งนี้...พวกเขาจะก้าวไปด้วยกัน
…..
..
.
เธอรู้..เธอรู้ แต่เธอเลือกแล้ว

เธอเลือกจะเป็นคนไม่ดี...ที่มีความรัก

นรกในใจ…กำลังรอเธออยู่..เธอรู้..แต่เธอจะยอมรับมัน แต่โดยดี
..
..
.
.
..
จบ

แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 51 02:08:59