PANTIP.COM : W6650150 หัวใจพิศวาส ตอนที่1 (ต่อ) []

ความคิดเห็นที่ 4

(ต่อ)
หลังจากแยกย้ายกันกับธัชธน ชนวีร์ ก็ขับรถมุ่งตรงกลับบ้านทันที เนื่องจากไม่มีธุระที่ต้องไปต่อ บ้านของเขาอยู่ฝั่งธน แถวบางกอกน้อย ดังนั้น เส้นทางที่เขาเลือกใช้คือการขับไปทางสาธร และขึ้นสะพานสาธร

ทั้งๆ ที่รู้ว่า ย่านนี้ขึ้นชื่อเรื่องรถติด แต่เขาก็ยังขับมาจนได้ เพราะเขาไม่คุ้นเส้นทางอื่นนอกจากเส้นนี้เท่านั้น

และเป็นดังคาด รถติดอยู่ตรงแยกก่อนจะขึ้นสะพาน เขายกนาฬิกาขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเวลาสี่โมงเย็น
"อะไรว่ะ ติดอีกแล้ว" ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหงุดหงิด

ระหว่างรถติดชนวีร์ เงยหน้าขึ้นไปมองรถไฟฟ้า ที่วิ่งผ่านไปผ่านมาหลายขบวน ก่อนจะนึกในใจว่า
'ใครนะ บอกว่าถ้ามีรถไฟฟ้าแล้วจะแก้ปัญหารถติด'

ก่อนจะหันไปมองรถที่จอดขนาบข้างทั้งซ้ายและขวา เป็นรถยุโรปป้ายแดงทั้งสองคัน เขาผ่านไปมองยังกระจกหลัง รถที่จอดอยู่ด้านหลังเขาก็เป็นรถยุโรปป้ายแดง ทำให้คิดได้ว่า คนไทยก็ยังไม่ได้จนสักเท่าไหร่ เพราะถอยรถป้ายแดงออกมาโครมๆ โดยลืมไปว่าตนเองก็ขับรถยุโรปที่นำมาจากต่างประเทศเหมือนกัน

พอสัญญาณไฟจราจรเป็นสีเขียว ชายหนุ่มไม่รีรอหยิบคันเร่งสุดตัว เพื่อให้พ้นจากแยกนรกนี้สักที พอพ้นมาได้เขามุ่งตรงขึ้นสะพานไปอย่างรวดเร็ว พอลงสะพาน เขาตัดสินใจใช้เส้นทางที่คุ้นเคย คือลงสะพานขับรถตรงมา แล้วเลี้ยวซ้ายวิ่งเส้นถนนตากสิน ก่อนจะไปเลี้ยวขวาตรงแยกมไหสวรรย์ เพื่อมุ่งหน้าสู่ถนนจรัญสนิทวงศ์

ไม่นานรถยุโรปคันหรูก็พาเขามาถึงถนนจรัญสนิทวงศ์ เขาขับไปไม่นาน ก็เลี้ยวเข้าไปในถนนแคบๆ ที่ล้อมรอบด้วยด้านหลังของตึกแถว เขาต้องขับรถด้วยความระมัดระวัง เพราะถนนนี้กว้างกว่ารถเขาแค่นิดเดียว ซึ่งเขาไม่คิดว่า มันจะเรียกว่าถนนได้ แต่คนที่บ้านเขาเรียกกันอย่างนี้ เขาคิดว่ามันจะเรียกว่าตรอก จะเรียกว่าซอยก็ไม่เหมาะ

ไม่นานเขาก็ขับรถต่วมเตี้ยมมาถึงหน้าประตูบ้าน เขากดแตรเป็นสัญญาณ ไม่นานสาวใช้วัยกลางคน ก็วิ่งกระหืดกระหอบมาเปิดประตู อันที่จริงไม่น่าจะเรียกว่าสาวใช้ เพราะแก่พอสมควร แต่ด้วยความที่ไม่ได้แต่งงานมีลูกมีสามี คำว่าสาวใช้ ยังคงเหมาะสมต่อไป

"ช้าจริง ป้า" ชายหนุ่มลดกระจกมาต่อว่า พร้อมสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะบึ้งรถเข้าไปในบริเวณบ้าน

บ้านของชนวีร์ เป็นบ้านไม้ทรงไทยยกใต้ถุน ทำจากไม้สักทั้งหลัง ในบริเวณบ้านของเขามีเนื้อที่ 2 ไร่ ที่จริงมันเคยมากกว่านี้ แต่มารดาของเขาสร้างตึกแถวให้คนเช่า ที่บ้านของเขา จึงลดลงเหลือแค่นี้ สำหรับชนวีร์ เขาคิดว่ามันเล็กมาก จนอายที่จะต้องเชิญใครมาบ้านเขา ส่วนถ้าเขามีแขกหรือคิดจะนัดใครมา เขาจะนัดที่คอนโดมิเนียมย่านสีลม ที่เขาซื้อเก็บไว้ ก่อนไปเรียนเมืองนอก

บ้านไม้ทรงไทยของเขา เป็นบ้านมรดกตกทอดที่สืบต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น และมารดาเขาเป็นเพียงคนเดียวที่ได้รับมรดกชิ้นนี้

ลักษณะบ้านหลังเดิมเป็นเพียงไม้สักหลังเดียว ต่อมามารดาเขาสร้างบ้านอีกหลัง เยื้องไปทางด้านหลังเล็กน้อย แล้วสร้างสะพานเชื่อมระหว่างเรือนเก่าและเรือนใหม่ โดยเรือนเก่าจะประกอบไปด้วย ห้องรับแขก ห้องนั่งเล่น ห้องทำงาน ห้องทานอาหาร และห้องสมุด อีกทั้งมีชานตรงกลางบ้าน สำหรับมารดาของเขานั่งพักผ่อนรับลม

ส่วนเรือนหลังใหม่ เป็นเรือนนอน ซึ่งประกอบไปด้วยห้องนอนสี่ห้อง เป็นห้องของบิดาและมารดาของเขาหนึ่งห้อง และห้องของเขาหนึ่งห้อง อีกสองห้องเป็นห้องรับรองแขก ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจว่า มารดาของเขาจะทำมาทำไม เพราะไม่เห็นเคยรับรองแขกที่ไหนสักครั้ง

--------------------------------------

ชนวีร์ จอดรถทิ้งไว้ที่ด้านล่าง โดยไม่สนใจจะเอาไปเก็บไว้ในโรงจอดรถ เขาเดินขึ้นบันไดมาอย่างเหน็ดเหนื่อย เปิดประตูมาก็พบว่ามารดาของเขา กำลังนอนให้สาวใช้บีบนวดอยู่ เขาจึงเดินเลี่ยงไปทางขวาของตัวเรือน ก่อนจะค่อยเปิดประตูออก ยังไม่ทันที่เขาจะย่อนขาข้ามประตูไป เสียงคุณฉัตร ผู้เป็นมารดาของเขาก็พูดทั้งที่หลับตาว่า

"กลับมาแล้วเหรอตาวีร์"

ชายหนุ่มหันมาตามเสียง ก่อนจะค่อยๆ เดินกลับมาที่ชานกลางบ้าน ที่มารดาของเขานอนอยู่ แล้วบุ้ยใบ้ให้สาวใช้ออกไป

ชายหนุ่ม บรรจงบีบนวดคุณฉัตร อย่างนิ่มนวล คุณฉัตรลืมตาขึ้น ก็พบว่าเป็นลูกชายตนเอง
"ฉันนึกว่า ต้องไม่ใช่ไสว เพราะน้ำหนักมือมันต่างกัน"

ชายหนุ่ม ยิ้มแฮะๆ ก่อนจะพูดขึ้น
"แล้วระหว่างผมกับนังไสว ใครนวดดีกว่ากันล่ะครับแม่" ก่อนจะบรรจงนวดต่อ
"ก็ต้องไสวสิ มันนวดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ส่วนแกน่ะ เพิ่งมานวด" พูดจบ ก็ค้อนให้ลูกชายหนึ่งที

ชนวีร์ ยิ้มให้มารดาอีกครั้งก่อนจะ หันไปมองรอบๆ เหมือนหาใคร
"หาใครรึ" มารดาของเขาเอ่ยถาม
"พ่อครับ แล้วนี่พ่อไปไหน" ชายหนุ่มถาม
"จะไปไหนได้ พ่อแก โน้น อยู่บนหอพระโน้น" คุณฉัตรพูดพร้อมกับบุ้ยใบ้ไปทางหอพระด้านหน้าเรือน

หอพระ เป็นสถานที่ที่เดียวที่บิดาของเขาชอบไป ด้วยเพราะสุขภาพที่ไม่ดี เลยทำให้ต้องลามือจากธุรกิจ และเรียกตัวลูกชายคนเดียว กลับมาจากเมืองนอก ให้มาช่วยธุรกิจ ปัจจุบันชนวีร์ เป็นผู้ถือหุ้นในกิจการเพียงคนเดียว

นั่งคุยกับมารดาได้สักพัก เขาก็ขอตัวไปพักผ่อน ชายหนุ่มเดินมาทางประตูที่เปิดไปเป็นสะพานทางเชื่อม เขาเดินตรงไปยังเรือนนอน เปิดประตูอีกที ก่อนจะเดินไปยังห้องนอนของเขา

เขาปิดประตูลง ก่อนจะเดินดึงหีบเหล็กที่อยู่ใต้เตียง เขาทรุดตัวลงนั่ง และค่อยๆ เปิดหีบหยิบกล่องเหล็กขนาดสี่เหลี่ยมจตุรัสออกมา เขาเปิดกล่องเหล็กนั้น ข้างในเต็มไปด้วยรูปถ่าย เขาหยิบรูปๆหนึ่งออกมา เป็นรูปที่เขาถ่ายกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่หน้าตาสะสวย ผมหยิกเป็นลอน สีผมสีน้ำตาลอ่อน ส่วนด้านหลังเป็นนาฬิกาบิ๊กเบน สัญญลักษณ์ของประเทศอังกฤษ

ในภาพเขากำลังโอบกอดเธอจากด้านหลัง สีหน้าและแววตาของเขาและเธอ เปี่ยมไปด้วยความรักที่มีต่อกัน แต่ตอนนี้น่ะเหรอ มันไม่ใช่อีกต่อไป

เขาดูรูปที่ถ่ายไว้ ก่อนจะรำพึงออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"เพชร.."
-----------------------------------------

จากคุณ : ตะวันรอน - [ 29 พ.ค. 51 11:30:10 A:118.174.5.47 X: ]