"ทำไมอยู่ดีๆคุณอยากไปเที่ยวทะเลล่ะ ฉันก็เห็นคุณมีแต่งานกับงาน มีเวลามาเที่ยวด้วยหรอ"

ฉันหันไปหาสามีที่กำลังขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านพักตากอากาศของครอบครัวเขา

"ก็เราไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนกันสองคนนานแล้ว อีกอย่าง...คุณก็ไม่เคยไปที่บ้านนั่นด้วย ผมก็เลยอยากพาคุณไปเที่ยว"เขาหันมาส่งยิ้มให้กับฉัน

"งั้นเหรอค่ะ  จริงๆไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย เห็นทำแต่งาน... คุณจะคงลำบากใจมากเลยสินะ  "

ฉันเมินหน้าหนีออกไปมองข้างนอกกระจกรถ ฝนกำลังจะตก ท้องฟ้ามืดครึม ต้นไม้น้อยใหญ่ก็โยกไปโยกมาตามกระแสลม มันทำให้ฉันอยากหลับตาลงแล้วนึกถึงชีวิตคู่ที่กำลังจะล้มเหลวของฉัน มันนานเท่าไรแล้วนะที่ความสัมพันธ์ของเราสองคนเป็นแบบนี้...

"แพรๆตื่นได้แล้ว เราถึงบ้านกันแล้ว" เขาพูดพลางเขย่าตัวฉันเบาๆ ฉันค่อยๆลืมตาอย่างสะลึมสะลือ

"ฝนหยุดตกแล้วหรอ"
"ใช่...หยุดได้ซักพักแล้ว ไปช่วยผมยกของหน่อย"เขาเดินออกจากรถไปพร้อมปิดประตู

ฉันค่อยๆส่องสายตาที่พร่ามัวออกไปที่กระจกหน้ารถ ทำให้พอจะเห็นตัวบ้าน แล้วสายตาของฉันก็ค่อยๆปรับทำให้เป็นบ้านชัดมากขึ้น ว่าบ้านมี2ชั้น แต่ก็ไม่ใหญ่มาก มีต้นไม้มากมายรอบๆบ้านทำให้ดูร่มรื่น ฉันเปิดประตูรถ แต่สายตาก็ยังจับจ้องไปที่ชั้น2ของบ้านที่มีหน้าต่างหลายๆบานที่ถูกเปิดออกต้อนรับเป็นอย่างดี แต่แล้วฉันก็รู้สึกถึงความเยือกเย็นแวบเข้ามาในใจ ฉันเพ็งสายตาแล้วสังเกตเห็นอะไรบางอย่างวิ่งผ่านหน้าต่างบานหลายๆบานนั้นไป ฉันรู้สึกชาไปทั้งตัว แต่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่

"บ้านนี้มีใครอยู่รึเปล่าค่ะ" ฉันตั้งสติขึ้นได้ก็หันไปถามสามีที่กำลังยกกระเป๋า

"ก็...ไม่มีนิ หลังจากคุณปู่คุณย่าเสีย บ้านหลังนี้ก็ไม่มีคนอยู่ แต่ก็ยังจ้างคนมาดูแลทำความสะอาดให้อยู่ แล้วเขาก็มาจัดให้บ้านด้วย ป่านนี้คงกลับไปแล้วมั้ง"

"งั้นหรอค่ะ แต่เมื่อกี้..."

"มาช่วยผมยกของหน่อย" ฉันพูดไม่ทันขาดคำเขาก็พูดแทรกขึ้น

"อืมๆ ค่ะ"ฉันเดินไปที่ท้ายรถพร้อมยกกระเป๋าเดินทาง แต่ในใจของฉันก็ยังคิดถึงแต่เหตุการณ์เมื่อกี้นี้ มันคืดอะไรกันแน่นะ ....

ฉันค่อยๆเดินเข้าไปในบ้านที่ถูกทำความสะอาดอย่างดี แสงไฟสลัวๆจากโคมไฟทำให้บ้านหลังนี้ดูเก่าแต่ก็สวยงามมาก ฉันมองไปรอบๆห้องรับแขกที่มีเก้าอี้หวายตั้งอยู่ตรงกลางบ้าน ผนังถูกทาสีด้วยสีขาวนวล ประดับด้วยรูปภาพของครอบครัว แล้วก็มีรูปคุณปู่และรูปคุณย่าที่เสียไป  ฉันยกมือไหว้พวกท่าน

"ถ้าหนูทำอะไรไม่ดีไป หนูก็ต้องขอโทษด้วยน่ะค่ะ แต่ได้โปรดอย่ามารบกวนหนูเลยน่ะค่ะ" ฉันขอพวกท่านในใจ

ฉันขึ้นบันไดไปชั้น2 มันเป็นทางเดินที่ทางด้านซ้ายมือเป็นห้องต่างของบ้าน ส่วนทางด้านขวาเป็นหน้าต่างหลายๆบานที่ฉันเห็นเงาวิ่งผ่าน ฉันสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นอีกครั้งนึง แล้วเหมือนมีลมเย็นๆผ่านไปผ่านมาแถวๆตัวฉัน

"แพร...เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงหยุดเดิน"สามีที่เดินนำหน้าฉันหันมาเอ่ยถาม

"เปล่าค่ะ แพรไม่เป็นอะไรหรอก แล้ว...เราจะนอนห้องไหนกันหรอค่ะ" ฉันพยายามทำให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกครั้ง



เดี๋ยวกลับมาแต่งต่อนะค่ะ ฝากตำหนิติชมด้วยนะค่ะ เพิ่งแต่งเรื่องแรกผิดตรงไหนก็ขออภัยนะค่ะ อิอิ ขอบคุณค่ะ

แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 51 19:02:37

แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 51 18:58:19