ไม่ไปไม่ได้เหรอคะแม่
ไปเถอะลูก เค้าไม่ใช่ใครที่ไหนนะพ่อเราแท้ๆ
แต่หนูไม่สนิทกะเค้านี่นา ไปอยู่ด้วยคงอึดอัดแย่เลยค่ะ
ให้โอกาสพ่อเค้าบ้างนะลูกนะ เค้าอยากอยู่ใกล้ชิดกับลูก
แล้วโรงเรียนกับเพื่อนหนูอีก หนูต้องย้ายโรงเรียน เพื่อนก็ไม่มี ถ้าหนูเหงาจะทำยังไงคะ
แก้วตาก็โทรมาหาแม่ทุกวันอยู่แล้วนี่ลูก คิดถึงมากๆก็กลับมาเยี่ยม
งั้นหนูมาทุกวันได้มั้ยคะ
ไปได้แล้วลูกอย่าให้พ่อรอนาน
แก้วตาได้แต่ทอดถอนใจเพราะรู้ว่าต่อให้พูดยังไง แม่ก็คงยืนยันคำเดิม แก้วตาไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงเพิ่งมานึกอยากใกล้ชิดกันตอนนี้ ทั้งๆที่ผ่านมาก็มาเจอกันแค่ปีละครั้งเท่านั้น
พอขึ้นรถได้ พ่อก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากพยักหน้าหนึ่งที แก้วตานั่งตัวเกร็งไปตลอดทางจนถึงบ้านพ่อ พอลงจากรถได้พ่อก็พูดขึ้นมาว่า
เลือกเอาแล้วกันว่าอยากอยู่ห้องไหน แล้วเดี๋ยวพ่อให้ช่างมาแต่งห้องตามใจเรา อยากได้อะไรก็บอก
ค่ะ
แก้วตาคิดว่าพ่อจะอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้ แต่เปล่าพ่อไปนอนที่บ้านอีกหลังนึงแต่แวะมาหาอาทิตย์ละสองสามครั้ง ปล่อยให้แก้วตาอยู่กับพี่ชาย คืนนั้นแก้วตานอนไม่หลับเพราะคิดถึง ตากับยาย และแม่ รวมทั้งหมาๆแมวๆที่เลี้ยงไว้
วันรุ่งขึ้นแก้วตาตื่นนอน เดินลงมาข้างล่าง พบเพียงความว่างเปล่า ซักพักพี่ชายตื่นและเดินมาทัก
ว่าไง หิวข้าวรึยัง เดี๋ยวออกไปกินข้าวต้มหน้าปากซอยกันนะ
แก้วตานึกในใจ นี่เราต้องกินข้าวมื้อแรกนอกบ้านเหรอเนี่ย
พี่บอย ปกติใครทำกับข้าวล่ะ
ไม่มีใครทำหรอก ก็กินจากข้างนอกนี่แหละ
อ้าว กินข้าวนอกบ้านทุกวันเลยเหรอ
แล้วแก้วตาทำกับข้าวเป็นรึเปล่าล่ะ
เอ่อ ไม่เป็นค่ะ
งั้นคงต้องหัดทำแล้วล่ะ จะได้กินอะไรก็ได้ที่อยากกิน
แก้วตาคิดในใจตายแน่เลยเรา ทำกับข้าวเนี่ยนะ หุงข้าวยังไม่เป็นเลย
ไอ้เรื่องย้ายบ้าน ย้ายโรงเรียนมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของแก้วตาหรอก แต่ปัญหามันอยู่ตรงนี้ต่างหาก
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ
สวัสดีค่ะ
แม่คะช่วยหนูด้วย
เป็นอะไรลูก เกิดอะไรขึ้น
หนูจะหุงข้าวแต่ไม่รู้ว่าต้องใส่น้ำเท่าไหร่น่ะค่ะ
นึกว่าเรื่องอะไร ทำซะแม่ตกใจหมดเลย ใส่แค่หนึ่งข้อนิ้วลูก
จะพอเหรอแม่ แค่ข้อนิ้วเดียวเอง
พอสิจ๊ะลูก
หลังจากไถ่ถามเรื่องความเป็นอยู่แล้วแก้วตาก็กลับมาหุงข้าวต่อ แก้วตานั่งคำนวณดูมันไม่น่าจะเป็นไปได้ใส่น้ำข้อเดียวแล้วข้าวมันจะสุก บางทีข้อนิ้วของแม่คงจะใหญ่ แก้วตาเลยกะไปซักข้อครึ่ง
ผลน่ะหรือ ข้าวแฉะเหมือนข้าวต้ม อิอิอิ
แก้วตาแก้ต่างด้วยการใส่น้ำเพิ่มไปอีกทำเป็นข้าวต้มกินกับไข่เค็มซะเลย แก้วตาพยามหัดทำอาหารง่ายๆ แต่ไอ้ที่เค้าว่าง่ายๆ มันไม่เห็นง่ายอย่างที่คิด
อะไรเนี่ย เสียงพี่บอยถามด้วยความไม่ไว้ใจ
แกงจืดเต้าหู้หมูสับไง
ทำไมน้ำมันขุ่นจัง
ก็เคี่ยวนานไง ไม่รู้จักเหรอน้ำตัมกระดูกหมู ลองชิมดูอร่อยนะ
อื้อหือ
เป็นไงอร่อยใช่ป่ะ
จีดซะไม่มีน่ะ น้ำปลาใส่รึเปล่า
ไหนชิมดูหน่อยซิ อืม..... จริงด้วย แก้วใส่น้ำปลานะแต่กลัวมันจะเค็มไปเลยไม่ได้ใส่เยอะ งั้นกินไข่เจียวละกัน
เอาไข่อะไรมาเจียวเนี่ย
ก็ไข่ไก่ไง ทำไมเหรอ
นึกว่าไข่เค็ม เค็มปี๋เลย
ก็กินคู่กะแกงจืดสิ รสชาตจะได้พอดี
พี่ว่าไปกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยกันเหอะ
แก้วตาใช้ความพยามอย่างมากที่จะทำกับข้าวให้เป็น แต่ดูเหมือนยิ่งทำก็ยิ่งแย่ จนพี่ชายทนไม่ไหวต้องบอกให้แก้วตาเลิกทดลองฝีมือ และไปผูกปิ่นโตที่ร้านกับข้าวในหมู่บ้านทำมาส่งแทน
แก้วตาเชื่อว่าความพยามอยู่ที่ ความสำเร็จอยู่ที่นั่น วันที่แก้วตาจะกลับไปเยี่ยมตากับยาย และแม่ แก้วตาตื่นมาแต่เช้าเพื่อทำข้าวผัดกะเอาฝีมือไปโชว์คนที่บ้าน
พอมาถึงที่บ้านหลังจากทักทายทุกคนแล้ว แก้วตาก็เอากล่องข้าวผัดมาอวด หวังให้ตากับยายชิม
พอตาชิมเข้าไปหนึ่งคำ ก็ขอตัวไปดูแปลงผัก ส่วนยายชิมเสร็จก็บอกว่าจะรีบไปดูปลาที่ตากเอาไว้ ให้แก้วตากินที่เหลือให้หมดเพราะเห็นแก้วตาผอมลงไปมาก
แก้วตารู้ว่าต้องมีอะไรซักอย่างอยู่เบื้องหลัง แต่ก็ยังอยากพิสูจน์ว่าฝีมือตัวเองไม่ได้เลวร้ายนัก และแน่นอนใครที่จะเป็นผู้พิสูจน์ฝืมือแก้วตาไม่ได้นอกจากเจ้าปุ๊กลุ๊กจอมตะกละเท่านั้น
ปุ๊กลุ๊กมานี่เร็ว มีของกินมาฝาก
เจ้าปุ๊กลุ๊กรีบวิ่งหน้าตาตั้งเข้ามาทันที มองมาที่กล่องข้าวด้วยสายตามาดมั่น แก้วตาคิดว่าช่างเลือกไม่ผิดจริงๆ สุดท้ายแล้วเจ้าปุ๊กลู๊กนี่แหละที่รักเราที่สุด แก้วตาเทข้าวลงในจานข้าวของปุ๊กลุ๊ก
เจ้าปุ๊กลุ๊กไม่รั้งรอรีบรี่เข้ามาที่จานข้าวทันที และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เจ้าปุ๊กลุ๊กเมินข้าวที่แก้วตาเทให้
ทำไมไม่กินล่ะปุ๊กลุ๊ก อร่อยนะเนี่ยทำเองกับมือเลย ไม่รีบกินเดี๋ยวคนอื่นมาแย่งกินไม่รู้ด้วย
โฮ่ง
น่านะ กินหน่อยเหอะ อร่อยจริงๆ
เจ้าปุ๊กลุ๊กจ้องหน้าแก้วตา แต่ก็ไม่ยอมกินอยู่ดี จนแก้วตานั่งลงตรงหน้าปุ๊กลุ๊ก พร้อมทั้งยกมือไหว้
ปุ๊กลุ๊ก ไหว้ล่ะช่วยกินหน่อยนะ นะ นะ
แก้วตา ทำอะไรน่ะลูก แล้วไปไหว้ปุ๊กลุ๊กมันทำไม
ก็ปุ๊กลุ๊กน่ะไม่ยอมกินข้าวผัดที่หนูทำมา
ปุ๊กลุ๊กไม่กินนี่แสดงว่า อาการหนักนะลูก
แหม ความจริงมันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นซักหน่อย ปุ๊กลุ๊กคงจะอิ่มมั้งคะ ไม่เป็นไรไว้กินทีหลังก็ได้
โฮ่งๆๆๆ
เสียงปุ๊กลุ๊กเห่าเหมือนจะบอกว่า
ถึงตะกละ แต่ผมก็เลือกกินนะค้าบ
ฮี่มเจ็บใจนัก วันไหนแก้วตาทำกับข้าวอร่อยเมื่อไหร่อย่ามาง้อแล้วกัน
ป.ล น่าเสียดายที่วันนั้นยังมาไม่ถึงซักทีอิอิอิ
จากคุณ :
ข้าวโพดแมวติสต์แตก 
- [
30 พ.ค. 51 18:25:49
]
ความพยาม อยู่ที่ไหน???????
