ความคิดเห็นที่ 1 อย่างไรก็ตาม การณ์ทั้งหลายกลับไม่ได้ง่ายดายเข้าทางพวกเธอไปเสียหมดอย่างที่หวังไว้ ด้วยไม่ทันที่เพื่อนของเธอจะรุกต่อให้อีกฝ่ายจนทางสู้ ก็มีตัวละครคนสำคัญของเรื่องนี้อีกคนหนึ่งก้าวเข้ามาอยู่ในฉากโดยไม่ได้นัดหมาย   “เกิดอะไรขึ้นคะ หมอ” เจ้าของคำถามซึ่งยืนอยู่ตรงทางเข้าของระหว่างเขตแดนของสองบ้านเป็นหญิงสาวรูปร่างท้วม อายุราวสามสิบปลาย สวมใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวลายตารางตัวหลวมกับกางเกงขายาวอย่างที่หญิงชาวสวนส่วนใหญ่มักจะใส่กัน หากสิ่งที่ทำให้เธอแตกต่างจากชาวสวนทั่วไป คือ สร้อยทองคำเส้นใหญ่และพระเครื่องเลี่ยมทองซึ่งบอกถึงฐานะของผู้สวมใส่ได้อย่างดี พิจารณาจากบุคลิก รูปลักษณ์ และวิธีการพูดจา ประกอบกับข้อมูลที่ได้มาอย่างคร่าว ๆ ชลทิชาจึงอนุมานเอาว่า เธอผู้นี้คงเป็น ‘พี่หล้า’ ที่วินิจและยอดกล่าวถึง เธอมองคนแปลกถิ่นอย่างชลทิชาและประณตอย่างฉงนใจ ทว่าความหวาดหวั่นที่เจืออยู่ในกระแสเสียงที่ร้องถามในคราวแรกเบาบางลงกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าปลัดองค์การบริหารส่วนตำบลดูสนิทสนมกับทั้งสองอยู่ไม่น้อย “หรือว่าคุณทั้งสองคนจะเป็น...” เธอพึมพำโดยไม่ละสายตาจากหนุ่มสาวทั้งคู่ ในขณะเดียวกันนั้นเอง นายตำรวจหนุ่มที่ขยับเข้ามาใกล้ทนายความสาวตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้ก็สะกิดแขนของเธอเบา ๆ เหมือนต้องการจะบอกว่า ให้เธอเป็นฝ่ายออกหน้าทำหรือพูดอะไรสักอย่าง ชลทิชายกมือไหว้และยิ้มให้หญิงสาวต่างวัย “ทิชาเป็นทนายความที่พี่วินิจชวนมาให้คำปรึกษาทางกฎหมายแก่ยอด แล้วก็เป็นรุ่นน้องของพี่วินิจด้วยค่ะ” “ใช่ครับ พี่หล้า” วินิจเข้ามาเป็นกองหนุน จากนั้นก็แนะนำรุ่นน้องอีกคนของเขาให้อีกฝ่ายรู้จัก “น้องผู้ชายคนนี้ ชื่อประณต เป็นตำรวจ เพิ่งย้ายมาจากอุตรดิตถ์ไม่นานมานี้เองครับ เขาเป็นเพื่อนแล้วก็เป็นคนขับรถกิตติมศักดิ์ของทิชาด้วยครับ” คำอธิบายของคนคุ้นเคยกันอย่างปลัดองค์การบริหารส่วนตำบลมีน้ำหนักทีเดียว เพราะพี่หล้าเชื่อถือคำพูดของเขา และคลายความระแวงพวกเธอลงไปมาก แต่มีเรื่องหนึ่งที่ชลทิชานึกแปลกใจ... ทำไมคนที่เคยเอ่ยถึงยอดด้วยถ้อยคำรุนแรงว่า ‘เป็นลูกทรพี’ เมื่อรับรู้ข้อสันนิษฐานของตำรวจและแพทย์ผู้ชันสูตรศพว่าชายหนุ่มน่าจะเป็นผู้กระทำปิตุฆาตจึงได้มีประกายตาแสนยินดียามที่ได้ยินว่าเธอเป็นทนายความที่มาช่วยเขา “ทิชามีเรื่องอยากคุยกับพี่หล้าน่ะครับ” ประณตบอก ทนายความสาวสะดุ้ง หับขวับไปมองคนพูดที่อยู่ดี ๆ ก็เอาเรื่องมาโยนให้เธอหน้าเฉย แต่เห็นสายตาขอร้องที่เขาส่งมา และ ‘ซิก’ ที่เขาส่งมาว่ามีเรื่องที่เขาต้องการคุยกับ นพ. ศิโรตม์ตามลำพังแล้ว เธอก็ต้องจำนนต่อเหตุผลและต้องใจอ่อน อดทำตามคำขอของเพื่อนคนนี้ไม่ได้เกือบทุกที แต่ปัญหาตอนนี้ คือ เธอรู้อยู่หรอกว่า เขาอยากให้เธอหาข้อมูลจากพี่หล้า แต่เขาจะให้เธอถามอะไรถึงจะตรงความต้องการของเขากันเล่า   “ตะกี้ยังถามตอนขับรถมาที่นี่อยู่เลยว่า บ้านที่อยู่ในสวนลำไยนี่เป็นของใคร” นายตำรวจหนุ่มว่าแบบคนรู้หน้าที่ “ที่ดินแถวนี้สวยมากจนน่าจะทำเป็นโฮมสเตย์ได้สบายเลย ยิ่งเลยไปทางหลังบ้านนี้มีลำน้ำธรรมชาติด้วยแล้ว ยิ่งเหมาะเข้าไปใหญ่” สิ่งที่เขาบอกเธอเป็นนัยอย่างแนบเนียนราวกับเป็นสิงที่เธอปรารภกับเขาระหว่างเดินทางมาที่นี่ทำให้เธอนึกทึ่งอยู่ในใจ... ไม่รู้ว่านี่เป็นความสามารถส่วนตัว เรียนรู้มาจากการเติบโตมาในครอบครัวผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ หรือเป็นเทคนิคที่ได้มาจากการฝึกอบรมผู้เข้ารับราชการตำรวจกันแน่ ความจริง เป็นเขานั่นละที่เป็นคนถามคำถามนั้น และข้อขยายความของเขาก็ตัดมาจากคำบอกเล่าของวินิจ แต่เธอจะไปว่าเขากำลังโกหกพี่หล้าก็ไม่ได้ เพราะสิ่งที่เขาพูดไม่ได้เป็นเท็จ เพียงแต่ละประธานของประโยคไปเท่านั้นเอง   “จริงด้วยเนอะ” ชลทิชาส่งยิ้มหวานให้พี่หล้า “ตะกี้เราผ่านสวนพี่หล้ามา ทิชายังคิดอยู่เลยว่าสวนลำไยใครใหญ่จัง พี่หล้าจะว่าจะไรไหมคะ ถ้าทิชาอยากเข้าไปดูสวนลำไยของพี่หล้า” ผู้สูงวัยกว่ามีท่าทีลังเลเล็กน้อย เหลือบมองยังแพทย์อนามัยที่ยืนเงียบอยู่เหมือนอยากถามว่า แน่ใจหรือว่าไม่มีอะไรจริง ๆ และได้รับคำยืนยันจากเขาเป็นการพยักหน้ารับหนหนึ่ง “ถ้าคุณสนใจ เดี๋ยวพี่จะพาไปดูค่ะ” หญิงสาวเจ้าของสวนลำไยกล่าวและยิ้มออกมาได้ เมื่อเห็นทนายความสาวรีบขอบคุณเธอด้วยอาการดีใจอย่างที่เธอคาดไม่ถึง ประณตรับแฟ้มคดีจากชลทิชา แล้วโบกมือให้  “เดี๋ยวคุยกับคุณหมอแล้ว จะตามไปหาเธอกับพี่วินิจที่บ้านพี่หล้านะ” รอให้พี่หล้าพาคนทั้งสองข้ามเขตเข้าไปในสวนแล้ว รอยยิ้มกระจ่างบนใบหน้าของเขาก็ลบเลือนเหลือเพียงรอยยิ้มบางเบาที่มุมปากยามหันกลับมาเผชิญหน้ากับนายแพทย์ประจำสถานีอนามัยอีกครั้ง แม้สำเนียงปราศจากการคุกคามหรือคาดคั้น หากเครียดขรึม จริงจังอย่างจะไม่ปล่อยให้คนที่อยู่ตรงหน้าเขา ณ เวลานี้เหลีกเลี่ยงไม่ตอบ หรือตอบเป็นอื่น ไม่ตรงข้อซักถามได้จนกว่าจะสิ้นกังขา “คราวนี้ คุณหมอคงสบายใจที่จะตอบข้อสงสัยเกี่ยวกับผลการชันสูตรศพน้าคำแล้วนะครับ” -------------------------------------------------------------------------------------------------------- หลังจากสร้างความคุ้นเคยกับเพื่อนบ้านของยอดด้วยการซักถามและแสดงความสนใจในสิ่งที่อีกฝ่ายนำชมแล้วกระทั่งกำแพงน้ำแข็งระหว่างเธอกับหญิงผู้นี้ทลายลงไปมากแล้ว ชลทิชาก็ได้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับพี่หล้าเพิ่มขึ้นไม่น้อยเลย หล้า หรือ พี่หล้า ที่วินิจหรือยอดเรียก เป็นลูกสาวคนสุดท้องของนายปวน ซึ่งเป็นอดีตพ่อแคว่นหรือกำนันในภาษาท้องถิ่นล้านนาของตำบลนี้ มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับพี่สาวคนโตของยอด ครอบครัวของเธอและยอดอาศัยอยู่ใกล้ชิดติดกันและมีความคุ้นเคยกันดีมาตั้งแต่รุ่นพ่อแล้ว ทั้งปวนและคำต่างขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนเกลอที่สนิทสนมกันแบบไปไหนก็ไปกัน เมื่อทางตำบลมีกิจการงานใด หากพ่อเธอเรียกใช้สล่า หรือ นายช่างอย่างน้าคำก็ไม่เคยเกี่ยงงอนจะให้ความช่วยเหลือ และในขณะเดียวกัน เมื่อน้าคำซึ่งเป็นคนใฝ่ใจเรื่องการทำบุญสุนทานมาชวนไปช่วยงานของวัดไหน ถ้าไม่ติดธุระใด พ่อของเธอซึ่งมีความสนใจในทางเดียวกันอยู่แล้วก็จะไปด้วยกันเสมอ เธอออกไปใช้ชีวิตในตัวเมืองอยู่นานนับสิบปี เพราะไปเรียนหนังสือและต่อมาก็ได้สมรสกับชาวต่างชาติ อยู่กินกันมาได้เกือบสี่ปีสามีก็เสียชีวิตจากโรคหัวใจ ระหว่างที่กำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี ก็ได้รับข่าวจากทางบ้านว่า พ่อของเธอเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนตร์ระหว่างเดินทางกลับจากช่วยงานผ้าป่าในต่างอำเภอ ข่าวร้ายที่ได้รับทำให้เธอต้องรีบกลับบ้าน และการกลับบ้านครั้งนั้นก็ทำให้เธอรับรู้ว่า อุบัติเหตุดังกล่าวได้ทำให้น้าคำซึ่งโดยสารมากับรถกระบะที่พ่อของเธอเป็นคนขับพิการช่วยเหลือตนเองไม่ได้ “เพราะอย่างนี้พี่หล้าถึงตัดสินใจกลับมาอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ” ชลทิชาถามขณะเดินตามหญิงสาวเจ้าของบ้านไปยังเรือนไม้ที่พักอาศัยของฝ่ายหลัง “มางานศพแล้วก็มาช่วยดูแลบ้านน้าคำที่เป็นเพื่อนกันด้วย” “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ แต่ถ้าพูดให้ถูก คือ พี่ทนไม่ได้ที่เห็นคนบ้านเราใจร้ายกับน้าคำมากกว่า” คำตอบที่ได้รับทำให้ทนายความสาวและวินิจต่างเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “พี่สาวกับพี่ชายพี่โกรธน้าคำมาก หาว่าถ้าน้าคำไม่ชวนพ่อไป พ่อก็คงไม่ตาย... แม่พี่เอง ทั้ง ๆ ที่เคยสนิทกับแม่ยอดที่ตายไปแล้วแท้ ๆ ก็พลอยเป็นไปกับพวกพี่ ๆ เขาด้วย” เจ้าของคำตอบขยายความ “พี่ไม่เห็นด้วยที่เขาเอาแต่โทษคนอื่น ไม่ยอมรับผิดชอบในสิ่งที่เราควรรับผิดชอบ ยิ่งเห็นลูก ๆ เขาไม่ติดใจเอาเรื่อง เอาความ พี่ก็ยิ่งรู้สึกผิด นอกจากค่ารักษาในโรงพยาบาลให้น้าคำทั้งหมดแล้ว พี่คิดว่าบ้านเราควรจะช่วยต่อ หลังน้าคำกลับมาอยู่บ้านด้วย เพราะการดูแลคนป่วยเป็นอัมพาตจนช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้เลยนี่เป็นงานหนักมาก” ปลายเสียงที่ทอดยาวปนเสียงถอนใจเบา ๆ ทำให้คนฟังต้องถามขึ้นด้วยความใคร่รู้ “แต่ทางบ้านนั้น ไม่รับความช่วยเหลือเหรอคะ” หล้าพยักหน้ารับ พร้อมยิ้มเศร้า ๆ “เขาเกรงใจ บอกว่าพี่ช่วยเขามามากแล้ว ให้เขาดูแลกันเองดีกว่า...” แต่เพราะเหลือพี่สาวคนกลางของยอดเพียงคนเดียวที่ดูแลน้าคำ ไม่สามารถออกไปหารายได้ที่ไหนได้ ค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับอาหาร ค่าใช้จ่ายภายในบ้าน และค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาลที่ขึ้นอยู่กับพี่สาวคนโตและน้องชายคนเล็กที่ออกไปเป็นลูกจ้างในโรงงานอุตสาหกรรมจึงแทบไม่พอใช้ในแต่ละเดือน ส่วนตัวเพื่อนบ้านอย่างเธอเองก็จำเป็นต้องกลับไปจัดการเรื่องทรัพย์สินของสามี รวมถึงกิจการร้านอาหารที่ทำอยู่ให้เรียบร้อยจึงไม่สามารถให้ความช่วยเหลือ ครั้นความขัดสนยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อยอดต้องตกงานในเวลาต่อมา ความตึงเครียดของคนที่มือเท้าดีแต่กลับถูกผูกไว้กับที่ไม่สามารถไปไหนได้อย่างพี่สาวคนกลางของชายหนุ่มยิ่งทวีคูณจนไม่สามารถอดกลั้นเอาไว้ได้  และคำพูดที่พลั้งปากออกมาเพราะโทสะก็ส่งผลทำให้เหตุการณ์ยิ่งเลวร้ายมากขึ้น “น้าคำพยายามฆ่าตัวตาย เอามีดปอกผลไม้ที่พี่สาวคนรองของยอดวางทิ้งไว้แทงใส่ตัวเอง” เสียงของหญิงสาวร่างท้วมเครียดขึ้นทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนั้น “วันนั้น พี่เป็นคนพาน้าคำไปส่งโรงพยาบาล และในวันรุ่งขึ้น พี่สาวของยอดบอกขายที่ดินที่มีอยู่ทั้งหมดให้พี่ เพื่อเอาเงินมารักษาพ่อ แล้วจะได้ย้ายไปหางานทำในเมือง” “ทั้งหมดเลยเหรอคะ” ทนายความสาวทวนคำ “แต่...” “ค่ะ คุณ” หล้ารับ “แต่ยอดมาขอพี่ไว้ ขอให้เหลือที่ดินตรงที่เป็นบ้านไว้ให้เขาสักไร่ เขาบอกว่า เขาจะไม่กลับไปทำงานในเมืองอีกแล้ว จะกลับมาดูแลพ่อ ปลูกผักทำสวนอยู่กับบ้าน อยู่ไม่ได้ให้มันรู้ไป พี่ถามเขานะว่า ถ้าขายที่ทั้งหมดให้พี่ แล้วพี่จะให้เขาอาศัยอยู่ในที่ที่เคยอยู่ก็ได้ คุณรู้ไหมว่า เขาตอบพี่ว่ายังไง” เป็นอีกครั้งที่แววตาของผู้พูดฉายความชื่นชมในตัวของชายหนุ่มที่ตนเอ่ยถึงอย่างชัดเจน “เขาตอบพี่ว่า ขอแค่มีบ้านคุ้มหัว มีที่ให้ปลูกผัก ปลูกหญ้าเลี้ยงพ่อ เลี้ยงตัวได้ เขาก็พอใจแล้ว... ถ้าเขาไม่มีที่ดินเป็นของตัวเองก็เท่ากับชีวิตเขาหายไปครึ่งหนึ่ง แทบไม่เหลืออะไรเลย ไม่มีหลักประกัน ไม่มีความมั่นคงอะไรเลย เพราะจะถูกไล่ออกไปเมื่อไหร่ก็ได้ ต้องกระเสือกกระสนขอความเห็นใจ ต้องอ้อนวอนคนนั้นคนนี้อยู่ไม่รู้จบ ถ้าต้องเป็นอย่างนั้น ก็สู้ฆ่าเขาให้ตายเสียดีกว่า” ใครจะนึกว่า ผู้ชายที่ร้องไห้เหมือนใจจะขาดและเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้เมื่อทราบว่าผู้ให้กำเนิดของตนเองเสียชีวิตจะทะนงในศักดิ์ศรีของตนเองได้มากถึงขนาดนี้ “สิ่งที่เขาพูดทำให้พี่ยกกิจการร้านอาหารที่ทำอยู่ให้พี่สาวกับหลานดูแล ให้พาแม่ไปอยู่ในเมืองด้วย ส่วนตัวพี่ตัดสินใจกลับมาอยู่ที่บ้าน แล้วก็ถือโอกาสเข้าไปดูสารทุกข์สุกดิบ เอาของกินไปแบ่งให้ พูดคุยน้าคำกับยอดบ่อย ๆ ซึ่งพี่สบายใจไปได้หลายเปลาะที่ผู้ชายแบบเขาเอาใจพ่อของตัวเองได้ดีกว่าที่คิดไว้มาก”   “แต่พี่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายกาจอย่างนั้นกับน้าคำ... ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ผู้กำกับกับคุณหมอพูด แต่พี่จำเป็นต้องเชื่อ พี่ไม่มีความรู้เรื่องคดีหรือเรื่องทางแพทย์อย่างเขา พี่ไม่คิดว่าเขาจะโกหกพี่หรอก เพราะเขาเป็นข้าราชการ เป็นคนในอาชีพที่เชื่อถือได้” หล้าเงียบไปครู่หนึ่งด้วยอาการครุ่นคิด หลุบตาลงต่ำ ก้มหน้ามองปลายเท้าที่ก้าวเดินไปข้างหน้าของตน ก่อนจะถอนใจยาว แล้วแค่นหัวเราะออกมาครั้งหนึ่ง “แต่หลังจากนอนคิดมาทั้งคืน พี่รู้สึกว่ามันไม่ใช่ พี่ไม่น่าพูดถึงยอดแรง ๆ แบบนั้นเลย” ************************************* (จบตอนที่ 4) **************************************** ถ้าไม่รบกวนเกินไปขอเชิญแวะคุยกันต่ออีกนิดนะคะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 51 00:41:36 แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 51 00:40:50 แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 51 00:22:34 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 51 23:01:53 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 30 พ.ค. 51 23:00:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาสละเวลามาอ่านนะคะ หากมีข้อเสนอแนะอย่างไร ข้อผิดพลาดประการใด ก็บอกกล่าวกันได้ ยินดีรับไปปรับปรุงด้วยความขอบคุณยิ่งค่ะ ^ ^ คุณปฤษณะ : กลายเป็นคนอื่นไปซะแล้วค่ะ กิฟท์ (waidhaya) : สงสัยได้ แต่จะเป็นอย่างงั้นหรือเปล่าไม่รู้นะ เพื่อน คุณ teansri : ขอบคุณที่แวะมาค่ะ คุณโยเกิตมะนาว : ถูกต้องนะคร้าบ อย่างที่เขาว่ากันว่า ‘จิตมนุษย์ยากแท้ หยั่งถึง’ นั่นแล คุณ tiki_ทิกิ : ขอบคุณค่ะ ละครช่วงนี้ไม่กรี๊ด แต่เน้นตบจูบ เลยประหยัดไฟไปได้เยอะ คุณ scottie : ที่หน้าติดน้ำ หลังติดเขาได้ยิ่งสวย... แต่ที่ของยอดนี่หลังติดน้ำนี่นา เดาถูกไม่ถูก ยังไม่บอกละกันนะคะ  ^___^ คุณบุปผาหยกไร้ใจ : ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ เรียกว่าถนัดใครถนัดมันจะดีกว่านิ เพราะให้ตัวเองเขียนเรื่องรักก็คงรอดยากเหมือนกันค่ะ แหะ ๆ คุณพีทคุง (พิธันดร) : ที่สวย ๆ ใครก็อยากได้เนอะ ได้มาง่าย ๆ ก็ดีนะคะ อิอิ คุณ Archarn Chan : ขอรวบยอดจากตอนที่ 1-2 มาตอบในตอนที่ 4 นี้เลยนะคะ ช้าเร็วไม่ว่ากันอยู่แล้ว แค่แวะมาอ่านก็ขอบคุณมาก ๆ แล้วล่ะค่ะ ^ ^ คราวนี้มีของฝากเป็นบทความน่าสนใจจากหน้าธุรกิจของ The Nation วันอังคารที่ผ่านมาค่ะ “If most people prefer life over death, why are there suicides?” http://www.nationmultimedia.com/2008/05/26/business/business_30073906.php ต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่ขออนุญาตบ่นเป็นกรณีพิเศษ อ่านข้ามไปเลยก็ได้ค่ะ สัปดาห์นี้ ได้บทความมาอ่านหลายฉบับค่ะ ทั้งฉบับภาษาอังกฤษและฉบับแปลเป็นไทยอีก 3 สำนวน เพื่อประโยชน์แห่งความยุติธรรมก็เริ่มต้นอ่านจากต้นฉบับภาษาอังฤษก่อน ตามด้วยฉบับแปลไทย อ่านฉบับที่เจ้าของแปลเองแล้วก็เริ่มสงสัยในทักษะภาษาอังปฤษ (ที่พอจะมีกับเขาอยู่บ้าง) ของตัวเอง เพราะเจ้าของต้นฉบับบอกว่า ฉบับอื่นแปลไม่ถูก  แต่ตัวเองแปลความหมายได้เหมือนฉบับที่เขาว่าไม่ถูก ความรู้ภาษาอังกฤษของเรานี่คง “แย่ลม ๆ แล้ง ๆ” (D_ _n bad: ภาษาไม่สุภาพ เยาวชนห้ามเลียนแบบ) มาก เช่น ไม่เคยรู้เลยว่า คำบอกจำนวนพื้นฐานอย่าง Some นี่สามารถนำมาใช้ในความหมายว่า 100 % ได้ เลยไปถามใครต่อใครเพื่อความแน่ใจ และได้คำตอบว่า “ไม่ได้” อย่างมากที่สุดก็คือ “Fairly large amount” หรือสำนวน  Some 100 percent or other นั้นก็แปลว่า “ประมาณร้อยเปอร์เซ็นต์” ไม่ใช่ เต็มร้อยเป๊ะ พอเอาบทความภาษาอังกฤษให้เพื่อนอีกคนอ่านเพื่อความแน่ใจก็ปรากฏว่า เราสองคนเข้าใจตรงกัน เลยแอบเคืองจนแช่งเจ้าของต้นฉบับไปเป็นกระบุงโกยที่ทำให้ต้องเสียเวลาค้นวิชาภาษาและสังคมศาสตร์ออกมาอ่านใหม่ ไป ๆ มา ๆ ดูข่าววันนี้ ปรากฏว่าเจ้าตัวลาออก (จนได้) ไปซะแล้ว ใครเผลออ่านเรื่องที่บ่นไปข้างต้นโดยไม่ตั้งใจ จะลืม ๆ ไปเสียก็ได้นะคะ สัปดาห์หน้า ผู้หมวดกับคุณหมอจะขึ้นไปพิสูจน์หลักฐานบนเรือนกัน ขอบคุณสำหรับการติดตามเช่นเคยค่ะ  :) ป.ล. จับไก่กลับเข้าเล้าเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณ คุณ scottie มาก ๆ เลยค่ะ ^ ^ --------------------------------------------------------------------------- ขอบคุณภาพต้นฉบับจาก www.gettyimages.com (บวกอภินิหารจากโฟโต้ชอปเล็กน้อย) ค่ะ แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 51 00:24:28 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 51 23:27:09 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 30 พ.ค. 51 23:15:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอ... พี่หล้านี่ชักจะยังไงๆ เหมือนเหรียญสองด้านพิกล คุณหมอ เหมือนจะเดินเข้ากับดักของเฮียแล้วสิ อิอิ ป.ล. เรื่องบ่น ฉันโนคอมเมนต์ว่ะ เพราะไม่ได้ตามข่าว ฮา... จากคุณ : waidhaya - [ 30 พ.ค. 51 23:33:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ง่า มาอ่านก่อน ติดตามอย่างกระชั้นชิด        เขาเรียกว่า แก้ไปได้น้ำขุ่น ๆ น่ะค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 31 พ.ค. 51 00:15:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ช่วยจับไก่ .. ถ้าอาจเป็นการเสียมายาทไปบ้าง แต่พี่ไม่คิดว่าจะเกิดร้ายกาจอย่างนั้นกับน้าคำ ไม่พี่คิดว่าเขาจะโกหกพี่หรอก หงะ มีข้อมูลใหม่ จับตาอ่านต่อไป โดยเฉพาะตอนหน้า อิอิ ได้อ่านแต่ต้นฉบับ ยังไม่ได้อ่านภาษาไทย (ได้มา แต่ขี้เกียจอ่าน) ตอนตำรวจบอกว่าเข้าข่ายจริง แอบเฮ แฮ่ๆ จากคุณ : scottie - [ 31 พ.ค. 51 00:17:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมชอยงานแนวนี้ของคุณปิยะรักษ์จริงๆ จากคุณ : GTW - [ 31 พ.ค. 51 00:46:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอ่อ... พอดีชั้นไม่ถนัดแนวนี้ว่ะเพื่อน (แล้วเราจะรวมพลังไปรอดมั้ย = =') สรุปสั้นๆ ได้ใจความว่า... ชั้นมาอ่านแล้วนะ... เพื่อน 5555 (ขอลาไปปั่นต้นฉบับต่อละ) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 31 พ.ค. 51 07:31:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สังเกตชื่อเรื่อง เป็น พันธะ-ฆาต ไม่ใช่ ปิตุฆาต นั่นบอกเป็นนัยๆว่า ยอดคงไม่ใช่ฆาตกร เอ แล้วใครหว่าเป็นฆาตกร เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 31 พ.ค. 51 12:35:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาลุ้นต่อครับ  ตาประณตเท่มากมายมหาศาล จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 31 พ.ค. 51 17:41:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอ่านค่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งอยากรู้ ว่าใครเป็นฆาตรกร ประณต นี่คล้ายๆ คินดะอิจินะ ค่อยๆสืบ โดยใช้สมองกะข้อสังเกตุ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 1 มิ.ย. 51 10:12:09 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านต่อด้วยคนค่า กำลังอ่านอย่างระทึกเลยอะ ประณตเท่ห์มากมาย ชอบๆ อิอิ จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 1 มิ.ย. 51 13:09:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นชื่อเรื่องแล้ว...น่าสนใจมากค่ะ...พยายามไล่อ่านมาตั้งแต่บทแรกๆค่ะ...เกือบจะทันคนอื่นๆแล้วล่ะ จากคุณ : teansri - [ 2 มิ.ย. 51 11:38:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 Link ของตอนที่ 5 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6684821/W6684821.html จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 8 มิ.ย. 51 02:14:20 ]