ความคิดเห็นที่ 1 “ปี้นๆๆ.......” เสียงแตรดังมาจากรถที่วิ่งไปมาบนท้องถนน ทำให้ผมต้องสะดุ้งตื่นขึ้น... ผมพยายามมองไปข้างนอกรถด้วยอาการงัวเงียเป็นที่สุด พร้อมกับพยายามนึกว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไร ไปที่ไหน แล้วผมก็พบตัวเองอยู่บนรถประจำทางคันหนึ่งที่วิ่งไปอย่างไม่เร่งรีบนัก บรรยากาศรอบตัวเป็นสิ่งที่ผมเหมือนเคยเจอมาก่อน แต่ว่า....ทำไมผมถึงต้องนึกด้วยนะว่า ‘เหมือนเคยเจอมาก่อน’ “มัวแต่หลับ เดี๋ยวก็เลยโรงเรียนหรอก” ผมหันไปมองต้นเสียง เป็นผู้ชายคนหนึ่งในชุดนักเรียนนั่งอยู่ข้างๆผม ผมไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนนั่งข้างๆ รู้สึกแปลกใจพอสมควร น่าตาผู้ชายคนนั้นเหมือนผมเคยเจอที่ไหนมาก่อน เค้ามองหน้าผมแล้วก็ยิ้มเล็กๆ พอผมกลับมามองตัวเองก็พบว่าตัวเองก็ใส่ชุดนักเรียนเหมือนกันผมดูตัวเล็กกว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆผมแต่ก็ไม่ได้เล็กไปว่ากันมากนัก ก่อนที่ผมจะคิดอะไรมากกว่านี้ผู้ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นแล้วจูงมือผมให้เดินตามเค้าไป ผมสะบัดมือออกทันที “ใกล้ถึงป้ายแล้ว จะโดดเรียนเหรอ?” “.......”  ผมได้แต่เงียบ นึกอยู่เพียงว่า วันนี้ผมต้องไปโรงเรียนอย่างนั้นเหรอ “เอ้ย โกรธพี่เหรอที่ไม่พาไปสวนสนุก?” “.....”  ผมเงียบ เหมือนเหมือนมีอะไรบางอย่างสั่งให้ผมพยักหน้าเบาๆ “เอาน่า เดี๋ยวพี่กลับจากเข้าค่าย แล้วจะโดดเรียนพิเศษพาเราไป ดีไหม” ผมยังคงเงียบเหมือนเดิม เพียงแต่ตอนนี้รถเมย์ได้หยุดจอดแล้ว ผู้ชายที่เรียกตัวเองว่าพี่ ก็จับมือผมแล้วพาลงรถไป เมื่อลงรถแล้วผมมองไปรอบๆ บรรยากาศต่างๆชั่งคุ้นเคยเป็นที่สุด นี่ผมกำลังยืนอยู่หน้าโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งมีผู้คนสัญจรไปมามากมาย ผู้ชายที่พาผมลงจากรถ เดินนำผมเข้าไปในโรงเรียนก่อนที่จะหันกลับมาคุยกับผมอีกว่า “เย็นนี้โอกลับไปก่อนเลยนะ พี่มีประชุมก่อนไปเข้าค่าย แล้วก็จะแตะบอลต่อ ของฝากนี่ อยากกินแค๊ปหมูใช่ไหม ได้ๆเดี๋ยวพี่ซื้อมาให้ แต่ต้องกินให้หมดนะ โอชอบกินเหลือ” พูดจบเค้าก็หันมายิ้มให้ผมก่อนที่จะเดินแยกไปอีกทาง ภาพๆนี้ผมช่างคุ้นกับมันเหลือเกิน เมื่อผู้ชายคนนั้นเดินออกไปไกลเลื่อยๆ หัวใจผมเริ่มรู้สึกหวิวๆยังไงชอบกล ก่อนที่เขาจะเดินเลี้ยวที่มุมตึก ผมเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก ผมรู้แล้ว ว่าเขาเป็นใคร เขากำลังจะไปไหน แล้วผมเป็นใคร ผมตะโกนออกไปอย่างดังว่า “พี่เต็ง!!  อย่าไป อย่าไปนะ กลับมา กลับมานี่ก่อน พี่เต็ง  อย่าไป!!” แม้ว่าผมจะตะโกนให้ดังเท่าไหร่ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่เดินกลับมาอีกผมพยายามจะวิ่งตาม แต่แปลกที่ยิ่งวิ่งก็เหมือนวิ่งอยู่กับที่ สถานที่รอบตัวไม่เคลื่อนที่ไปไหนผู้คนแถวนั้นจู่ๆก็หายไปหมด เหลือเพียงผมคนเดียวที่ทั้งวิ่งและตะโกนอยู่อย่างนั้น น้ำตาของผมก็ไหลออกมา ผมตะโกนร้องให้เขากลับมาอีกครั้ง แต่ก็ไม่เกิดอะไรขึ้นมา.... ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- นาฬิกาปลุกบนหัวเตียงดังขึ้น ผมพยายามเอื้อมมือไปเพื่อกดปิดมันแล้วก็ปิดเสียงมันจนได้ แล้วทุกอย่างในห้องนอนก็เงียบสนิทมีเพียงเสียงแอร์เท่านั้นที่ส่งเสียงการทำงานของมันเบาๆ ผมยังไม่อยากลุกขึ้นมาจากเตียงตอนนี้เลย ผมไม่ชอบตอนเช้าเป็นที่สุดและเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ผมเด็กๆแล้ว ทุกอย่างเงียบลงไม่นาน เสียงโทรศัพท์มือถือของผมเองก็ดังขึ้น “อารายอีก....วะ” ผมสถบเบาๆแล้วพยายามพาตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงให้ได้เพื่อที่จะรับสายเจ้าโทรศัพท์มือถือเวรนั่น “ฮัลโหล...”  เป็นเสียงงัวเงียที่สุดครั้งแรกของวัน “คุณ  ตื่นรึยัง???” เป็นเสียงผู้ชายพูดดังมาจากโทรศัพท์ “ฮือ??  คราย” “อ้าวคุณ นี่ผมเพื่อนร่วมงานคุณไง จำไม่ได้แล้วเหรอ” “แล้วมีอาราย...” ผมตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจนัก เพราะมันง่วงมากกว่า “วันนี้ลูกค้าคุณเค้านัดคุณเช้านะ คุณเตรียมเอกสารไว้รึยัง” “หือนัดเช้าหรอ...” ผมพยายามนึกถึงสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นพูด แล้วตอบไปด้วยอารมณ์เสียว่า “บ้าเดะ ป้าเค้านัดบ่ายนิ” “เมื่อวานคุณออกไปหาลูกค้าใช่ไหมล่ะ พอดีคุณป้าที่คุณติดต่อไว้โทรมาที่ธนาคารบอกเลี่ยนนัด ดีนะนี่ ที่ผมจำได้เลยบอกคุณก่อน แค่นี้นะครับ” นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่เขาจะวางหูไป ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียง พยายามตั้งสติ ‘เอกสาร...  เลื่อนนัด...’ “ตายล่ะ เวงเอ้ยยยยยย” จากนั้นวันอันวุ่นวายของผมก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เร็วที่สุดเพื่อไปที่ทำงานผมให้ก่อนเวลาเข้างานปกติ เพื่อเตรียมเอกสารให้ลูกค้ารายใหญ่ของผมให้เรียบร้อย “มาเช้าจังคุณโอ”  เสียงพี่ยามที่ทำงานผมพูดออกมาตอนที่เปิดประตูให้ “ครับพี่ พอดีวันนี้มีนัดเช้า” ผมไม่พูดอะไรมากมุ่งตรงไปที่โต๊ะทำงานของผมทันที ผมวางสัมภาระต่างๆลง แล้วก็เริ่มหาเอกสารต่างๆที่ต้องเตรียมให้พร้อมสำหรับลูกค้า ผมค้นไปตามชั้นเอกสารต่างๆ เอกสารที่ลูกค้าเคยให้มาแล้ว เอกสารเตรียมรอให้เซ็น สารพัดที่ผมคิดออก ตอนนี้เริ่มมีเสียงเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆเข้ามาในที่ทำงานบ้างแล้ว “อ้าวโอ มาเช้านะนี่ มีอะไรเหรอ” เสียงเพื่อนผู้หญิงที่อยู่โต๊ะข้างๆผมนี่เอง “ลูกค้าเลื่อนนัดมาเช้านี้อ่าพี่เพิ่งรู้เมื่อเช้า ผมยังไม่เตรียมเอกสารให้เลย” “อ่อ ที่โทรมาเลื่อนเมื่อวานน่ะเหรอ นึกว่าวัฒน์จะโทรไปบอกแล้วซะอีก” “เหอ มันโทรมาบอกเมื่อเช้าสิพี่ ถ้าโทรมาเมื่อวานก็ว่าไปอย่าง” ผมพูดอย่างอารมณ์เสีย “เอาน่า ยังดีกว่าไม่มีใครบอกจริงไหม” ผมยังคงหาเอกสารต่อไป แปลกมากว่าผมหาเอกสารที่ลูกค้าเคยให้มาก่อนหน้านี้ไม่เจอแล้วยิ่งค้น โต๊ะผมก็ยิ่งรกตามไปด้วย “คุณหานี่อยู่เหรอ....”  เสียงผู้ชายดังมาจากข้างหน้าโต๊ะ ผมเงยหน้าขึ้นมามองเห็นเอกสารที่ผมกำลังหาอยู่ ผมรีบหยิบมาดูทันที “คุณนี่นะ เก็บอะไรไม่เป็นที่ ก็งี้แหละ” ผมมองไปที่ต้นเสียงก็เจอหน้ากับเจ้าตี๋แว่นหน้าจืดคู่ปรับของผมนั่นเอง “ขอบคุณครับคุณสุวัฒน์ที่เตือน แต่ผมเกรงว่าถ้าคุณโทรบอกผมเรื่องลูกค้าตั้งแต่เมื่อวาน ก็คงไม่วุ่นอย่างนี้” “ผมว่าคนที่เตรียมพร้อมอยู่เสมอ ต่อให้ด่วนขนาดไหนก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ใช่ไหมครับ??” อืม...เป็นคำตอกกลับที่แสบมาก ผมอารมณ์เสียมาแต่ตื่นนอนก็เพราะหมอนี่นั่นล่ะ “เอกสารนี่ คุณไม่ใช่แอบเอาไปซ่อนใช่ไหมคุณสุวัฒน์??” “ผมจะทำอย่างนั้นทำไมล่ะครับคุณธีรภัทร ผมเห็นมันหล่นอยู่หน้าโต๊ะคุณเลยเก็บมาให้  ก็เท่านั้น” ก่อนที่ผมจะพูดอะไรต่อ ไอ้คุณสุวัฒน์ (มันชื่อเล่นว่า วัฒน์ครับ) ก็เดินไปที่โต๊ะทำงานของเข้าซึ่งอยู่คนละมุมกับผม ให้ตายเถอะถ้ามันยังอยู่ตรงนี้นะ ผมว่าได้มีคู่มวยรอบเช้าแน่ ตอนนี้บรรยากาศในที่ทำงานผมเริ่มมีคนมาประจำโต๊ะและเคาท์เตอร์ต่างๆเรียบร้อยแล้ว ผู้หญิงท่าทางภูมิฐานก็เดินเข้ามาที่ทางเดินตรงหน้าทุกๆคน ตอนนี้บรรยากาศเงียบไปหมด “สวัสดีตอนเช้านะทุกคน ได้ข่าวว่าโอวันนี้มาเช้าเป็นพิเศษเลยเหรอ” “ครับ....” ผมตอบเบาๆ “ไงเอกสารลูกค้าเรียบร้อยนะ” “เรียบร้อยแล้วครับ ผู้จัดการ” ก่อนที่ผู้จัดการจะพูดอะไรอีก ท่านก็ได้หยิบเอกสารบางอย่างออกมา แล้วพูดถึงเรื่องยอด รายการต่างๆของสาขา “ตอนนี้สาขาเราเดือนที่ผ่านมา เงินฝากถือว่าโตได้ดีที่สุดในกลุ่ม ตรงนี้พี่ไม่ค่อยห่วง แต่ยอดสินเชื่อนั้นเรายังไม่ค่อยดีนะ โอ พี่ฝากเราด้วย วันนี้เป็นลูกค้ารายใหญ่นะ วัฒน์ก็ไปช่วยโอเค้าด้วยล่ะ” วัฒน์ตอบรับเบาๆ ผมเองมองอย่างไม่พอใจนักเจ้านี่เป็นศัตรูผมตั้งแต่เข้างาน ที่จริงตั้งแต่สัมภาษณ์งานด้วยซ้ำ ผมกับวัฒน์เริ่มเข้าทำงานที่นี่พร้อมกัน ตอนสอบสัมภาษณ์ก็ไอ้นี่แหละที่หลอกผมว่าเขาจะถามอะไรที่มันยากมากๆจนผมกลัว แต่จริงๆมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย จนเข้ามาทำงานจริงๆก็มาอยู่ฝ่ายเดียวกันสาขาเดียวกันอีก ผมล่ะเซ็งเป็นที่สุด จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 31 พ.ค. 51 00:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เอาล่ะ ที่พี่จะพูดก็มีแค่นี้ ฝากด้วยนะ” สิ้นเสียงผู้จักการ ประตูธนาคารก็เปิด จากนั้นก็เริ่มมีลูกค้าเข้ามาผมเองก็รับลูกค้าท่านอื่นไปด้วยพร้อมทั้งพยายามสังเกตลูกค้าที่ผมเตรียมเอกสารให้ไว้แล้วไปด้วย จนในที่สุดลูกค้าที่ผมรออยู่ก็เข้ามา “สวัสดีครับคุณป้า” ผมลุกขึ้นไหว้ผู้หญิงท่านหนึ่งท่าทางภูมิฐานอายุน่าจะเท่าๆกับคุณแม่ของผม ผมเชิญให้นั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะผม “มาคนเดียวหรือครับวันนี้?” “อ่อไม่หรอก วันนี้ป้ามากับเพื่อน เค้าว่าอยากจะมาดูเรื่องเงินฝากด้วยน่ะจ่ะ” “ยินดีครับ แหม่อย่างนี้ผมได้ลูกค้าเพิ่มเพราะคุณป้านะครับนี่” จากนั้นเราก็หัวเราะกัน ผมเหลือบมองไปที่โต๊ะของวัฒน์ตอนนี้เขาเองก็รับลูกค้าอยู่เหมือนกัน “เอกสารครบนะครับ เซ็นต์หมดแล้ว....  อืม  เรียบร้อยแล้วครับ เอ้อ  คุณป้าครับ เพื่อนคุณป้าล่ะครับ” “อ้อ เดี๋ยวนะๆ” ว่าเสร็จคุณป้าก็หันไปเรียกคนที่นั่งอยู่ในที่นั่งคอยหน้าเคาท์เตอร์ ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา อายุน่าจะเท่าๆกับคุณป้าลูกค้าผม ผมมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วทำไมรู้สึกคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเธอมาถึงหน้าโต๊ะผมผมไหว้แล้วเชิญนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะที่ยังว่างอีกตัว “สวัสดีครับ คุณป้าสนใจรับบริการอะไรดีครับ?” ผมสังเกตว่าผู้หญิงคนนั้นพยายามมองที่ป้ายพนักงานของผมที่ห้อยคออยู่ แล้วจ้องอยู่พักใหญ่จนคุณป้าลูกค้าผมต้องสะกิด “เอ่อ  คุณป้าครับ ผมมีอะไรติดอยู่เหรอครับ” “อ้อ  เปล่าค่ะ คือนี่... น้องโอใช่ไหม??” ผมคิ้วขมวดด้วยความสงสัยก่อนที่จะตอบออกไป “ใช่ครับ  เอ...คุณป้ารู้จักผมด้วยเหรอครับ?” “ป้าแม่ของพี่เต็งไง น้องโอจำป้าไม่ได้แล้วเหรอ” “อ้าว!!!  ป้าเล็กเหรอครับ  ตายละผมจำไม่ได้เลยนะครับนี่” “ป้าแก่แล้ว เราก็ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วนะ” “เล็ก รู้จักหนุ่มเค้าด้วยเหรอ”  คุณป้าที่เป็นลูกค้าผมถามขึ้นมากครับ “รู้จัก เมื่อก่อนอยู่บ้านใกล้กัน...” จากนั้นเราก็คุยกันถูกคอมากขึ้น ผมถามเรื่องความเป็นไปต่างๆของป้าเล็กหลังจากที่ย้ายไปอยู่ที่อื่น “ไม่ต้องห่วงนะโอ ป้าฝากเงินที่นี่ล่ะ” “ฮ่ะ ฮ่ะ ขอบคุณครับๆ” “เอ่อ มะรืนนี้จะครบรอบวันพี่เต็งเค้านะ ป้าจะทำบุญที่บ้านหน่อย มาทำด้วยกันไหม?” “มะรืนนี้เหรอครับ?? เดี๋ยวนะครับ” พูดเสร็จผมก็หยิบปฏิทินตั้งโต๊ะที่ผมจะเขียนอะไรหลายๆอย่างที่มีการนัดหมายลงไป “ว๊า ป้าเล็ก ผมมีติดไปดูงานที่เชียงใหม่น่ะครับ” “งั้นเหรอ เสียดายจังนะ” “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะทำบุญวัดแถวนั้นแล้วกัน” “จ้ะ พี่เต็งเค้ารู้ คงจะดีใจนะ พี่เต็งเค้ารักน้องโอมากนะ” “คะ..ครับ” ผมตอบอย่างไม่เต็มเสียงมากนัก ผมเคยสัญญากับตัวเองว่าเรื่องนี้ผมพยายามที่จะลืมไปเสีย ผมไม่อยากจะจำบางอย่างในช่วงเวลาที่ถือได้ว่าเป็นการสูญเสียคนที่ผมรักไปคนหนึ่ง ผมยอมรับว่าเคยมีแวบคิดถึงพี่เต็งในบางครั้งแล้วจะโทษตัวเองเสมอที่ทำตัวไม่ดีกับพี่เต็งตลอด ถึงตอนนี้อยากจะบอกอยากจะขอโทษอย่างไร ก็คงทำไม่ได้แล้ว เพราะเค้าจากไปตั้งแต่ผมอยู่ม.3... ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- “โอ ไหว้พี่เค้าด้วยสิ” เสียงคุณแม่ของผมบอกให้ผมไหว้เด็กผู้ชายคนหนึ่งหลังจากที่ได้ไหว้พ่อและแม่ของเขาไปแล้ว “ต่อไปพี่เค้าจะพาเราไปโรงเรียนนะ” คุณแม่บอกผมต่อ “ทำไมล่ะ แม่จะไม่ไปส่งโอแล้วเหรอ” “พี่เค้าย้ายมาเรียนที่เดียวกับโอ โอจะมีเพื่อนไปโรงเรียนแล้วไง” “แต่โออยากให้แม่ไปส่งนิ” “ป้าว่าสนุกดีออกนะ ไปโรงเรียนเอง อยากกลับเมื่อไหร่ก็ได้ด้วย” ป้าเล็กบอกกับผม “แต่ว่า....” ตอนนี้ผมพยายามหาข้ออ้างที่จะให้แม่ไปรับ-ส่งผมที่โรงเรียนเหมือนเดิม “พี่เต็งเค้าเพิ่งย้ายมา ยังไม่รู้ทาง โอก็ช่วยพี่เค้าก่อนนะลูก” ผมได้แต่ทำหน้าไม่พอใจ แต่พี่เต็งนั้นมองหน้าผมแล้วยิ้มๆที่มุมปาก ที่จริงแล้วผมไม่ค่อยจะมีเพื่อนเท่าไหร่ ในละแวกบ้านผมก็มีผมเป็นเด็กม.ต้นเพียงคนเดียว คนอื่นๆไม่โตกว่าผมมากๆ ก็เด็กไปเลย นอกจากเพื่อนที่โรงเรียนไม่กี่คนแล้ว ผมก็ไม่มีเพื่อนอื่นอีกจนกระทั่งครอบครัวของพี่เต็งย้ายเข้ามาอยู่บ้านตรงข้ามผม อายุผมกับพี่เต็งห่างกันสองปี วัยเลยใกล้กันเรียนก็เรียนที่เดียวกัน คุณแม่ผมเลยให้ผมไปโรงเรียนกับพี่เต็งทุกวัน ผมกลัวแต่ว่าแม่จะไม่รักผมแล้วเลยให้ผมไปโรงเรียนกับคนอื่น “เต็ง ชวนน้องเค้าเล่นบ้างนะ จะได้รู้จักกันไว้” ป้าเล็กบอกกับพี่เต็ง พี่เต็งไม่ตอบแต่พยักหน้ารับ จากนั้นคุณพ่อคุณแม่ของผมและพี่เต็งก็คุยกันในเรื่องอะไรของที่ผู้ใหญ่เค้าคุยกัน ผมไม่ได้สนใจอะไรเดินออกจากตรงนั้นกลับไปที่บ้านของผม ปล่อยให้พวกผู้ใหญ่ยืนคุยที่หน้าบ้านต่อไป “โอ ชอบเล่นเกมส์ป่าวคับ” เสียงพี่เต็งดังมาจากข้างหลังผมก่อนที่ผมจะเดินถึงรั้วบ้าน ผมหันหน้าไปมองพี่เค้าแวบนึง แล้วพยักหน้า “บ้านพี่มีเกมส์เยอะเลยนะ ไปเล่นไหม” ผมเริ่มลังเล ผมไม่ค่อยอยากไปเล่นกับใครที่ไม่รู้จักเท่าไหร่ “โอ ไปเล่นกับพี่เค้าสิลูก” เสียงแม่ผมดังตามหลังมา ผมเลยต้องเดินตามพี่เต็งไปที่บ้านอย่างอดไม่ได้ ในบ้านพี่เต็งข้าวของต่างๆเหมือนยังไม่เข้าที่อะไรมาก เพราะเพิ่งย้ายมาไม่กี่วันนี่เอง พี่เต็งเดินนำผมไปที่ทีวีที่มีเครื่องเล่นเกมส์วางอยู่ เป็นเครื่องเล่นเกมส์ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ต้องใช้แผ่น CD เล่น (เครื่อง Sony PlayStation) “โห.. มันใช้แผ่น CD เล่นเหรอพี่” “ช่าย ไม่เคยเล่นเหรอ” “ไม่เคยอ่า เคยแต่เครื่อง Super” (เครื่อง Super คือเครื่อง Super Famicom) “อันนี้หนุกกว่าอีกนะ ไม่เชื่อลองดูดิ” จากนั้นผมกับพี่เต็งก็เล่นเกมส์กัน ผมไม่เคยเล่นเกมส์พวกนี้มาก่อนเลยตื่นเต้นมาก เราเล่นได้หลายเกมส์ ตอนนี้ผมเริ่มคุ้นเคยกับพี่เต็งมากขึ้น แล้วยิ่งรู้ว่าพี่เต็งเป็นนักอ่านและสะสมหนังสือการ์ตูนตัวยงแล้วยิ่งทำให้ผมสามารถไปคลุกอยู่กับพี่เต็งได้เป็นวันๆ แล้วผมกับพี่เต็งก็ไปโรงเรียน แล้วก็กลับพร้อมกัน มีบ้างในบางวันที่ผมจะกลับก่อน บางทีผมอยากจะไปดูหนังเรื่องอะไรก็ไม่ต้องขอให้คุณพ่อหรือคุณแม่พาไปอีกแล้ว เพราะผมไปกับพี่เต็งแทน หรือถ้าคุณพ่อคุณแม่ผมไปต่างจังหวัด ป้าเล็กก็จะมาช่วยดูแลผมให้แล้วให้พี่เต็งมานอนเป็นเพื่อนผมอีก ในตอนที่พี่เต็งมานอนเป็นเพื่อนผม เราก็ได้คุยหลายเรื่อง เรื่องเกมส์ใหม่ เรื่องการ์ตูน เรื่องโรงเรียน “พี่เต็ง  ทำไมชื่อเต็งอ่ะ  มาจากป่าเต็งรังป่าว” “เฮ้ย บ้าเดะ มาจาก ‘เต็งหนึ่ง’ เว้ย” “อ้าว แล้วไม่เรียกหนึ่งล่ะ” “ญาติๆพี่มีคนชื่อหนึ่งเยอะแล้ว เลยเรียกเต็งอย่างเดียวดีกว่า” “งั้นเลย” “อืม....  นอนได้แล้ว พรุ่งนี้เดี๋ยวตื่นสายหรอก โอน่ะตื่นยากอยู่” “ใครว่ายาก แค่ลืมตาก็ตื่นแล้ว” “เออ  พี่ขอให้มันจริง” พี่เต็งหัวเราะแล้วเดินไปปิดไฟห้องนอน แล้วกลับมานอนข้างๆผม เตียงของผมก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากนัก แต่พอจะเบียดๆนอนได้สองคน คืนนี้เปิดแอร์นอนตามปกติ ผมนอนกอดหมอนข้างอยู่ จู่ๆพี่เต็งก็มากอดผมจากข้างหลัง ผมก็ดิ้นๆมันจั๊กจี๋มากกว่า “อื้อ มาแกล้งอะไรคนจานอน” “เปล่า พี่คนติดหมอนข้าง ไม่มีหมอนข้างเดี๋ยวนอนไม่หลับ” “ก็เอานี่ไปกอดดิ” ผมยื่นหมอนข้างของผมให้ “ไม่เอา เราก็กอดอยู่ไม่ใช่เหรอ เอางี้ เราก็กอดหมอนข้างไป พี่ก็กอดเราแทนหมอนข้างไง” “อืมนะ เอางั้นเหรอ” “เอางี้แหละ หลับๆได้แล้วเดี๋ยวตื่นสาย” ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร แล้วก็หลับไปทั้งๆที่พี่เต็งกอดผมแทนหมอนข้างอย่างนั้น ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 31 พ.ค. 51 00:07:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “โอ เราคงไปเชียงใหม่กับโอด้วยไม่ได้แล้วล่ะ” เพื่อนผู้หญิงโต๊ะข้างๆผม คุยข้ามโต๊ะมาก่อนที่ผมจะกลับบ้าน “อ้าวทำไมล่ะ” “แม่เราป่วยน่ะ ต้องไปเฝ้าที่โรงบาล” “อ้าว เป็นอะไรมากเปล่า” “ไม่หรอก แค่ความดันขึ้นสูงเลยหน้ามืด แต่ก็ต้องดูอาการก่อน” “งี้เลยไม่ได้ไปด้วยกันเลยสิ” “รู้สึกผู้จัดการจะให้วัฒน์ไปเป็นเพื่อนโอนะ” “ฮะ ไอ้วัฒน์ไปแทนเหรอ ทำไมต้องเป็นมันอ่ะ” “ที่จริงวัฒน์ขอไปก่อนหน้าแล้ว แต่พอดีเค้าติดงานเลยไม่ขอไป รู้สึกตอนนี้งานนั้นแคนเซิลไปแล้วมั้งรึไงเนี่ยล่ะ” “กรรม ถ้าไอ้วัฒน์ไป ไม่ไปดีกว่า” แต่สุดท้ายแล้วผมก็ต้องไปดูงานที่เชียงใหม่กับวัฒน์ ด้วยที่ผมไม่สามารถหาเหตุผลที่มีน้ำหนักพอที่จะปฏิเสธไม่ไปได้ แถมผมต้องนั่งข้างมันไปตลอดทางอีก ผมนี่อารมณ์เสียสุดๆ เหมือนว่าวัฒน์จะพยายามแกล้งหาเรื่องผมทุกเรื่องที่ทำได้ ตั้งแต่เรื่องลายมือผม เผลอหลับตอนสัมมนา (ทั้งๆที่มันเองก็หลับ) และที่เลวร้ายกว่านั้นคือผมต้องนอนโรงแรมห้องเดียวกับวัฒน์ด้วยเป็นห้องเตียงเดี่ยวอีก ผมนอนหันหลังให้ท่าเดียว แล้วไม่พูดอะไรกับวัฒน์เลยไม่ว่าวัฒน์จะพยายามยั่วให้ผมโกรธยังไง ผมว่าผมอยู่เฉยๆจะดีกว่า ขี้เกียดมีเรื่องหงุดหงิดตอนเที่ยวในสองวันสุดท้ายของการดูงาน สองวันสุดท้ายการดูงานได้มีการจัดให้พาคณะไปเที่ยวน้ำตกในจังหวัดเชียงใหม่ หนทางนี่คดเลี้ยวไปมาตามแนวเขา บางทีก็เหมือนเรียบตามแนวเขาข้างทางเป็นเหวลึก ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะมาทำไมไกลจากตัวเมืองอย่างนี้ “คูณธีรภัทร คิดถึงแฟนอยู่เหรอครับ” เสียงดังมาจากข้างๆตอนที่ผมมองดูวิวป่าเขาข้างทาง “ฮือ อะไรนะ” ผมตื่นจากพวัง “แน่เลย เหม่อขนาดนี้คิดถึงแฟน” ไอ้คุณสุวัฒน์นี่เองที่พูดกับผม “แฟนอะไร ไม่มี” “อ้าวจริงเหรอครับนี่ แต่ก็น่าจะใช่ เพราะคนอย่างคุณคงหาแฟนยาก” “เออ คนอย่างผมมันหาแฟนยากแล้วยังไง” วัฒน์เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ก็ไม่พูด ได้แต่ยิ้มๆ ผมหันกลับไปมองวิวด้านนอกรถตามเดิมโดยไม่สนใจวัฒน์ แล้วผมก็หลับไป ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- “พี่เต็ง พาโอไปสวนสนุกนะ ไม่ได้ไปนานแล้ว” ผมพูดขณะที่รถเมย์ผ่านสวนสนุกแห่งหนึ่งระหว่างทางที่ผมจะไปโรงเรียน “ผ่านทุกวัน ไม่เคยไปเลยเหรอ” “ก็เคย แต่เคยหนเดียวเอง นะนะ พี่เต็ง พาไปหน่อย” “ถ้าแม่เราบอกให้ไปได้ พี่ก็จะพาไป” “แม่ให้ไปอยู่แล้วล่ะน่า” เป็นอย่างที่ผมพูดจริงๆ คุณแม่ผมอนุญาตให้ผมไปสวนสนุกกับพี่เต็ง แต่มีข้อแม้ว่าสอบกลางภาคครั้งนี้จะต้องได้คะแนนมากกว่าครึ่งทุกวิชา และห้ามผมเล่นเกมส์ตอนกลางคืน ผมตอบรับโดยทันที จากนั้นผมก็ทำตามที่คุณแม่บอก โดยไม่เล่นเกมส์ตอนกลางคืนซึ่งทุกทีผมจะเล่นก่อนนอนทุกวัน ตอนช่วงก่อนสอบผมก็ให้พี่เต็งมาช่วยติวให้ผม แล้วผมก็ทำได้ทุกข้อตามที่คุณแม่บอก แต่แล้ว... “โอ พี่ขอโทษจริงๆ พี่ไปไม่ได้” “อ้าว พี่เต็ง ไหนสัญญาแล้วไงว่าจะไปอาทิตย์นี้นิ” “พี่ต้องไปเยี่ยมญาติต่างจังหวัด” “อาทิตย์หน้าล่ะ” “อาทิตย์หน้าพี่ไปเข้าค่ายที่เชียงใหม่” “พี่เต็งหลังเข้าค่าย วันหยุดพี่ก็เรียนพิเศษแล้วอ่ะ แล้วจะพาโอไปตอนไหน” ผมอารมณ์เสียมาก เสียใจที่อุตส่าห์ทำทุกอย่างให้ตามที่คุณแม่บอกแล้วแต่พี่เต็งทำตามสัญญาไม่ได้ วันนั้นผมเงียบไม่คุยกับพี่เต็งทั้งวัน ไม่ว่าพี่เต็งจะชวนคุยชวนเล่นอะไรผมก็ไม่ตอบ ไม่เล่นด้วย จนถึงวันที่พี่เต็งไปเข้าค่ายผมก็ยังเงียบ ไม่คุย ไม่ตอบพี่เต็งเหมือนเดิม หลังจากนั้นไม่กี่วันในวันหยุดสุดสัปดาห์ที่แสนปกติ ผมเล่นเกมส์อยู่คนเดียวในบ้าน ไม่รู้ว่าคุณพ่อคุณแม่ออกไปไหน จนผมได้ยินเสียงร้องไห้ของใครสักคนดังมาจากห้องรับแขก ผมกดหยุดเกมส์ไว้แค่นั้นแล้วเดินไปที่ห้องรับแขก ผมเห็นคูณแม่ผมกุมมือของป้าเล็กที่กำลังร้องไห้อยู่ คุณพ่อของผมและพี่เต็งมีสีหน้าเป็นกังวลอยู่มาก “พี่เล็ก เดี๋ยวเค้าก็ช่วยได้ อย่าเพิ่งกังวลอะไรเลย” “พี่โทรไปตามข่าวตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ เค้ายังหาตัวไม่เจอเลย” ป้าเล็กเหลือบตาเห็นผมยืนอยู่ ก็เรียกผมเข้ามาใกล้ๆ ผมเดินมาหาป้าเล็กด้วนสีหน้างงๆ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้วป้าเล็กก็ดึงผมเข้าไปกอด แล้วร้องไห้  ถึงตอนนี้ผมก็ไม่รู้เรื่องอะไร จนเมื่อป้าเล็กและคุณพ่อของพี่เต็งกลับบ้านไปแล้ว คุณแม่ผมจึงเล่าให้ฟังว่า รถบัสที่พาพี่เต็งไปเข้าค่ายพลิกคว่ำ มีคนบาดเจ็บเยอะ มีแต่พี่เต็งที่ยังหาตัวไม่เจอ ไม่รู้ว่าตกลงไปเหวข้างทางหรือไม่ ผมได้ยินอย่างนั้นก็ใจหาย มองออกไปบ้านของพี่เต็งที่อยู่ตรงข้าม ตอนนี้มีคนมาเต็มบ้าน ค่อนข้างวุ่นวายน่าดู จนในที่สุด ก็หาตัวพี่เต็งไม่พบ..... ทุกคนคาดการณ์ว่าคงเสียชีวิตไปแล้ว.... ผม....ได้แต่โกรธตัวเองที่ทำตัวไม่ดีกับพี่เต็งก่อนที่จะจากกัน.... และ ผมก็ไม่ได้ไปสวนสนุกแห่งนั้นอีก จนกระทั่งมันปิดตัวลงไป.... ป้าเล็กและคุณพ่อของพี่เต็งย้ายบ้านออกไปหลังจากนั้นไม่นาน เพราะป้าเล็กทำใจไม่ได้ในที่ๆเคยมีพี่เต็งแต่กลับไม่มี ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- “คุณๆ” ผมตื่นขึ้นตามเสียงของคนเรียก รถยังคงเคลื่อนที่ไปตามทางตามแนวเขา “คุณถ่ายรูปวิวตรงนี้ให้หน่อยสิ” วัฒน์นั่นเองที่ปลุกผม ไม่รู้จะหาเรื่องอะไรอีก “ทำไมต้องถ่ายด้วย” “ก็คุณอยู่ริมนิ วิวมองลงไปเห็นเป็นทิวเขาสวยออก” พูดแล้วก็หยิบกล้องมาให้ผม ผมก็รับมารีบๆถ่ายให้เสร็จจะได้คืนกล้องไป ผมส่องกล้องไปที่ข้างทางเป็นถนนที่เรียบไปตามสันเขาที่ข้างหนึ่งเป็นเหวเวิ้งลงไป ถ้ามองไปไกลๆก็จะเห็นทิวเขาสวยงาม ผมเล็งไปที่วิว แล้วจู่ๆก็สะดุดกับผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างทางพร้อมเป้ใบใหญ่ สวมหมวกเก็บก้มหน้ายืนอยู่ข้างทาง ผมลดกล้องลงก็ไม่เห็นมีใครยืนอยู่ รถยังคงเคลื่อนไปเรื่อยๆ ผมมองย้อนไปก็ไม่เห็นใครยืนอยู่ “คุณ ถ่ายรึยัง” “อ่าๆ เดี๋ยวนะ” ผมยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปวิวข้างทางแล้วคืนกล้องไปให้วัฒน์ “คุณ เมื่อกี้ข้างทาง เห็นคนแบกเป้ ใส่หมวกแก๊ปเปล่า” “ไม่นิ ผมไม่ทันมอง ชาวเขาแถวนี้เปล่า” “ชาวเขาเค้าไม่ใส่แบบนั้นหรอก” “อ้าว ก็ไม่แน่นะคุณ” ผมพยายามหันกลับไปมองอีกครั้ง แต่มันก็เลยมาไกลพอควรแล้ว จากนั้นผมรู้สึกว่ารถตู้ที่ผมนั่งอยู่จะพยายามแซงหน้ารถกระบะที่อยู่ข้างหน้า แต่ทว่า กลับมีรถสวนทางมา ความรู้สึกสุดท้ายของผมคือทุกอย่างเหมือนกลับตาลปัดไปหมด ผมเหมือนหลุดออกมาจากรถ แล้วทุกอย่างก็มืดลงไม่เห็นอะไรเลย.... จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 31 พ.ค. 51 00:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แสงแดดส่องมาที่ตาของผม ทำให้ผมลืมตาขึ้นเห็นต้นไม้อยู่แน่นทึบ มีเสียงนกเสียงแมลงร้องอยู่รอบตัวเท่านั้น ผมพยายามลุกขึ้นมาเพื่อที่จะดูสิ่งต่างๆรอบตัวซึ่งมีเพียงป่าอยู่รอบตัวเท่านั้น  ผมพยายามตั้งสติว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่ในหัวผมก็รู้สึกปวดจี้ดขึ้นมา จนผมต้องเอามือกุมหัวแต่ก็พอเลาๆได้ว่าผมเกิดอุบัติเหตุ แต่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผมน่าจะอยู่ใกล้ถนนสิ หรือว่าผมจะตกออกจากรถลงเนินเขามาอยู่ในป่านี้  ผมมองไปรอบๆตัวเพื่อที่จะหาคนที่มาดูงานกับผม มองหาวัฒน์ แต่ผมก็ไม่เจอใคร “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” เสียงดังขึ้นจากข้างหลังผม ผมเอี้ยตัวหันหลังกลับไป ก็ได้พบกับผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่ง แบกเป้ใบใหญ่ใส่หมวกแก๊ป ผมจำได้ว่าเป็นคนเดียวกันกับที่ผมเห็นตอนถ่ายรูป “คุณๆ ผมเกิดอุบัติเหตุ นี่ผมอยู่ที่ไหน เพื่อนผมอยู่ไหน” “อุบัติเหตุเหรอครับ แสดงว่าตกลงมาจากถนนสิครับนี่ เหมือนผมเลย” “เหมือนคุณ??” “ผมก็หาทางขึ้นไปข้างบนอยู่น่ะครับ งั้นเรามาหาทางไปกันนะ” เขาพูดเสร็จก็ยื่นมือมาให้ผมจับเพื่อที่จะพยุงตัวขึ้น ทันทีที่ผมจับมือของเขา ผมรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ผมลุกขึ้นมากได้แต่ทำหน้างงๆ “คุณก็ตกลงมาจากถนนข้างบนเหมือนกันเหรอ” “ครับ พร้อมๆกัน...” “แสดงว่าคุณไม่เป็นอะไรมากสิครับนี่” เขาไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้ม รอยยิ้มของเขาทำให้ผมคิดถึงใครคนหนึ่งที่ผมไม่ได้เจอมานานรอยยิ้มของชายคนนี้เหมือนกันอย่างประหลาด “ผมว่าเดินไปตามทางนี้น่าจะเจอถนนได้นะ” เขาพูดกับผมพร้อมทั้งเดินนำไป ผมเดินตามเขาไปโดยยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมหันหลังกลับไป ตรงที่ผมตื่นขึ้นเหมือนผมเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในพุ่มไม้ข้างๆ ผมพยายามมองเพื่อให้รู้ว่ามันคืออะไร “มองอะไรเหรอครับ?” เสียงของชายคนนั้นดังมา ทำให้ผมรีบหันกลับ “ผมว่าเรารีบไปก่อนจำค่ำดีกว่านะครับ” เขาเร่งผม เราเดินกันไปได้สักพัก ผมก็เริ่มที่จะพูดคุยกับเขาว่ามาทำอะไรที่นี่ “ผมมาเข้าค่ายชมรมครับ” ชายคนนั้นตอบ “อ้าว ยังเรียนอยู่เหรอ เรียนชั้นไหนแล้ว” “ม.5 ครับ” “อ้าว ยังเด็กอยู่เลย นึกว่าห่างกันไม่มาก” “คุณเรียนหรือทำงานครับ” “ผมทำงานแล้วครับ” “เอ้อ  งั้นต้องเรียกพี่สิคับ พี่ชื่ออะไรครับ ผมชื่อเต็งหนึ่ง” เขาพูดแล้วหยุดเดินหันหน้ามาที่ผม  ทำให้ผมตกใจมาก ทั้งน่าตาและชื่อ ว่าทำไมเหมือนและคล้ายพี่เต็งของผมเหลือเกิน “พี่ชื่ออะไรครับ” เต็งหนึ่งถามย้ำ “ผะ ผมชื่อ โอ” “เหรอครับ ยินดีที่ได้รู้จัก เพื่อนร่วมชะตากรรมครับ พี่โอ ” แล้วชายที่ชื่อเต็งหนึ่งก็ยังเดินนำผมไปเรื่อยๆ เหมือนไม่รู้จุดหมาย ผมรู้สึกเราเรากำลังเดินกลับไปมาที่เดิม ทั้งๆที่เราเดินไปคนละทิศกบัที่เริ่มต้น แต่ก็เหมือนย้อนกลับมาที่พุ่มไม้ที่เดิมทุกครั้ง จนผมเริ่มรู้สึกเหนื่อยเลยบอกเต็งหนึ่งว่าขอหยุดพัก “หยุดพักก่อนได้ไหมครับ ผมเหนื่อยมากเลย” เต็งหนึ่งหยุดเดินแล้วหันกลับเดินมาที่ผม “งั้นเราพักที่นี่ก่อนแล้วกันนะครับ” เต็งหนึ่งบอกผม พร้อมกับนั่งลงกับพื้น ผมทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง “พี่ หิวบ้างไหมครับ ผมพอจะมีขนมอะไรอยู่บ้าง” “อืม ดีเลย หิวเหมือนกัน” ว่าแล้วเต็งหนึ่งก็เอาเป้ใบใหญ่ที่เขาแบกมาเปิดออก ก่อนที่จะหาอะไรบางอย่างในเป้ แล้วเขาก็หยิบขนมมาสองสามห่อ แค๊ปหมูหนึ่งถุง “พี่กินได้เลยนะครับ ไม่ต้องห่วงผม” “ไม่กินด้วยกันเหรอ” “ผมกินมาก่อนหน้านี้แล้วครับ” ผมหยับถุงแค๊ปหมูมาก่อนอื่น ไม่รู้เป็นเพราะอะไรแต่ก่อนที่ผมจะเปิดถุงนั้นเต็งหนึ่งก็บอกว่า “อ้อ พี่ครับ แค๊ปหมูนี่ ผมขอไว้ก่อนนะครับ พอดีจะเอาไว้ฝากน้องที่บ้าน” ผมได้ยินอย่างนั้นแล้วก็วางถุงลง มองไปที่ขนมถุงอื่นที่เหลือ ผมดูลักษณะซองแล้วมันอยู่ในแบบเก่าสมัยผมเด็กๆ ผมสงสัยว่าเดี๋ยวนี้เขายังผลิตแบบนี้อยู่อีกเหรอ “แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ” เต็งหนึ่งถามผม “ผมมาดูงานครับ แล้วเค้าก็พามาเที่ยวด้วย เลยแจ๊คพอร์ตแตก เจอเรื่องเลย” เขาหัวเราะเบาๆ ผมเพิ่งได้เห็นหน้าเขาชัดๆนี่เอง เหมือนพี่เต็งของผมมากแต่ผมก็ได้แต่คิดไว้ในใจ จากนั้นเราก็เดินต่อไป มันยังคงเป็นเหมือนเดิม เหมือนเราเดินวนซ้ำไปมาอยู่แค่แถวนั้นเอง ทั้งๆที่เราพยายามเดินตามทิศที่แน่นอนแล้ว จนพระอาทิตย์ตกดิน เราหยุดพักอยู่ที่หนึ่งเสียงแมลงยังคงดังอยู่ตลอด ผมมองดาวที่อยู่บนท้องฟ้า ผมไม่เคยเห็นท้องฟ้ามีดาวมากขนาดนี้มาก่อน อาจจะเป็นเพราะแสงไฟในเมืองใหญ่ทำให้ผมไม่เคยเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวแบบนี้มาก่อน “ดาวสวยมากเลยนะครับพี่” เต็งหนึ่งพูด ทำให้ผมหันไปมองเขา ตอนนี้เขาแหงนหน้ามองไปที่ท้องฟ้าดูแล้วชั่งเหงา เศร้าอย่างไรไม่รู้ “ถ้าน้องผมได้มาเห็น ต้องชอบแน่ๆ” เต็งหนึ่งพูดต่อ “น้องนี่ น้องแท้ๆเลยเหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย “ไม่หรอกครับ น้องเขาบ้านอยู่ตรงข้ามผม แต่ผมก็รักเหมือนน้องผมแท้ๆ...” พูดถึงตรงนี้ เต็งหนึ่งก้มหน้าลง บรรยากาศรอบตัวดูเงียบลงไปชั่วขณะ ในใจผมพยายามหาเหตุผลอะไรก็ตามที่สามารถหักล้างได้ว่า เต็งหนึ่งคนนี้ ไม่ใช่พี่เต็งของผม ผมพยายามคิดที่จะถามอะไรจากเต็งหนึ่งมากกว่านี้ ทั้งเรื่องโรงเรียน เรื่องที่บ้าน มันทำให้ผม.... บอกได้เลยว่า เขาคือ “พี่เต็ง” ของผม “พี่ล่ะครับ จบที่ไหนมา?” คำถามมาจากพี่ชายที่ผมรักมาก พี่ชายคนที่จากผมไปนานแล้ว “ผม.... เรียนที่เดียวกัน....กับ...” “อ้าวเป็นรุ่นพี่ผมเหรอครับ ไม่เห็นรู้เลย” ถึงตอนนี้ผมกัดฟันแน่น ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี “พี่เต็ง.....” เสียงผมมันเครือมาก ผมพูดออกมา พร้อมน้ำตาที่เริ่มไหล “พี่เรียกผมว่าอะไรนะ” “พี่เต็ง.... จำผมไม่ได้เหรอ ผม... น้องโอ....ไงครับ” จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 31 พ.ค. 51 00:10:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทุกอย่างในตอนนี้เงียบหมด ไม่มีแม้แต่เสียงแมลง พี่เต็งทำหน้าเหมือนไม่เชื่อผมเท่าไหร่ ผมพูดเรื่องต่างๆที่เราเคยทำด้วยกัน ไม่รู้ว่าความจำส่วนนั้นของผมมาจากไหน มันไหลพรั่งพรูออกมามากมายทั้งๆที่ผมน่าจะลืมมันไปนานแล้ว พี่เต็งได้แต่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นจนผมพูดจบ ผมมองไปยังพี่เต็งจากหน้าที่เหมือนแปลกใจ กลายเป็นหน้าเหมือนพี่เต็งคนเดียวกับที่ผมรู้จัก พี่เต็งอมยิ้มเล็กๆแล้วเดินมาที่ผมนั่งอยู่ แล้วนั่งลงข้างๆเอามือของผมไปจับไว้ “เชื่อแล้วครับ ว่านี่คือน้องโอ อืม..... พี่ดีใจนะที่เจอโอที่นี่ เพราะพี่อยู่ที่นี่มานานเหลือเกินแล้ว...” “นานเหลือเกินแล้ว....???” “พี่ว่า โอก็คงพอจะรู้ว่าตอนนี้พี่เป็นอะไร... โอ...กลัวพี่ไหม?” ผมส่ายหน้า เพราะพี่เต็งก็ยังคงเป็นพี่เต็งของผมปกติ ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าเขากับผมอยู่คนละสถานะกันแล้ว “ที่จริง... พี่คิดว่าจะมีเพื่อนมาอยู่ด้วยเสียอีกนะนี่ แต่พอรู้ว่าเป็นโอ.... พี่คงให้โอไปดีกว่า...” “ให้โอไป หมายความว่าไงพี่เต็ง” พี่เต็งไม่พูดอะไรอีก แต่ยังทำหน้าอมยิ้มเหมือนเดิม “พวกเขามากันแล้ว” “ใครมาเหรอพี่เต็ง” ก่อนที่ผมจะพูดอะไรอีก ผมรู้สึกว่ามีใครเรียกผมมาจากที่ไกลๆ ไกลมากๆ ‘เจอแล้ว เจอตัวแล้ว’ ‘เร็ว มีคนสลบตรงนี้’ “พี่เต็ง ได้ยินไหม มีคนมาเราไปกันเถอะจะได้ออกจากที่นี่” ผมลุกขึ้นแล้วจูงมือพี่เต็งให้เดินตามไป แต่เดินไปสักพัก พี่เต็งก็ปล่อยมือผมออกแล้วหยุดเดิน “พี่เต็ง เร็วเข้า เดี๋ยวเค้าก็ไปกันหมดหรอก” “พี่ไปไม่ได้หรอก....” “ทำไมล่ะ” “พี่ต้องอยู่ที่นี่...” ‘เร็ว พาขึ้นเปลแล้วพาไปโรงพยาบาลเลยนะ กระดูกหักหลายที่แต่ไม่เป็นอะไรมาก ระวังๆด้วย’ เสียงคนมาจากไกลๆยังคงดังมาจนผมต้องหันไปหาตามทิศที่มาของเสียงนั้น “เขามีคนบาดเจ็บด้วยพี่เต็ง” “เค้ากำลังช่วยโอนั่นแหละ...” ผมหันไปมองพี่เต็งด้วยความสงสัย “ช่วยโอ??  ยังไง??  โอยังอยู่ตรงนี้นิ” “ตัวโออยู่ตรงนั้น...” คำพูดของพี่เต็งทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก แล้วจู่ๆเหมือนมีใครบางคนเอาอะไรบางอย่างมากดผมตามตัว สิ่งต่างๆรอบตัวดูมืดมัวลง “โอ...ฝากบอกพ่อแม่พี่ด้วย ว่าพี่รักมาก... พี่ขอโทษด้วย ที่รั้งโอไว้ไม่ยอมให้เราไป ขอโทษที่พี่ไม่ได้พาไปสวนสนุก... พี่...รักโอนะครับ” “พะ พี่เต็ง... ผมเป็นอะไร” “ไม่ต้องกลัว พี่ยังอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัวนะครับ...” “พี่...เต็ง....” แล้วทุกอย่างก็เหมือนดับวูบลง ผมไม่รู้สึก ไม่เห็น ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย “คุณหมอคะ คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากข้างตัวผม แสงไฟที่สว่างจ้าทำให้ผมต้องหลี่ตาลง ผู้ชายใส่เสื้อกราวเดินมาข้างๆผมพยายามตรวจตัวผมอะไรหลายอย่าง แล้วพูดถามผมอะไรบางอย่าง ผมก็ตอบไปเท่าที่สมองจะคิดได้ แล้วผมก็หลับไปอีกครั้งไม่รู้ว่ามันนานเท่าไหร่ จนผมตื่นขึ้นมาในห้องพักคนไข้ผมพยายามตั้งสติแล้วก็มองไปรอบๆตัว ก็รู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง มีผู้ชายคนหนึ่งนอนฟุบอยู่ข้างๆเตียง ใจผมเต้นมาก เพราะการแต่งตัวหรืออะไรทำไมเหมือนพี่เต็งของผม “พี่เต็ง....” ผมเรียกเขาเบาๆ “พี่เต็ง....” ผมเรียกอีกครั้ง ชายที่นอนฟุบอยู่ลุกขึ้นมา เขาไม่ใช่พี่เต็ง แต่เป็นวัฒน์ผมไม่รู้ว่าตาฝาดไปเป็นพี่เต็งไปได้ยังไง “โอ ตื่นแล้วเหรอ คุณเป็นอะไรมากไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า จะให้ผมบอกหมอไหม เดี๋ยวผมเรียกให้นะ” “คุณสุวัฒน์... ไม่ต้อง ผมสบายดี” วัฒน์ก้มหน้าเงียบไป “ผม...เป็นห่วงคุณมากเลยรู้ไหม ตัวคุณพลัดตกเขาไป ผมขอโทษ ถ้าที่ผ่านมาทำให้คุณไม่ชอบใจ แต่ผมไม่รู้ ทำไมเวลาผมเจอคุณ ผมถึงต้องทำ.. ทำตัวอย่างนั้น...” ผมงงกับคำพูดของวัฒน์ ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนอีก “ผมกลัวว่าจะไม่ได้คุยกับคุณอีก.. ผม... เป็นห่วงคุณนะ ผม...” ผมยิ่งงงกับคำพูดของวัฒน์เข้าไปใหญ่ไม่รู้เขาต้องการอะไร แต่ก่อนที่วัฒน์จะพูดอะไรอีก คุณพ่อคุณแม่ผมก็เข้ามาในห้องพวกท่านดีใจมากที่ผมไม่เป็นอะไรมาก แล้วทุกๆอย่างก็เหมือนจะจบลงด้วยดี แต่ผมเหมือนจะมีอะไรคั่งค้างอยู่ในใจเกี่ยวกับพี่เต็ง ผมยังหายไม่สนิทแต่ก็ยังกลับไปทำงานทั้งๆที่ผู้จัดการก็ดี เพื่อนร่วมงานก็ดี หรือแม้แต่วัฒน์ ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปไม่เหมือนก่อน เขามาเยี่ยมผมที่บ้านทุกวันที่ผมนอนพักที่บ้าน และยังต่อต้านมากที่ผมจะบอกว่าจะกลับไปทำงาน แต่ผมเป็นคนไม่ชอบอยู่กับที่นานๆ ผมว่าเราพอจะทำอะไรได้หลายๆอย่างแล้ว เลยขอกลับไปทำงานดีกว่า ผมมาทำงานตามปกติเหมือนก่อนเพื่อนร่วมงานของผมก็ช่วยกันดูแลผม โดยเฉพาะวัฒน์จนหลายคนแซวว่าวัฒน์ไปกินอะไรผิดสำแดงมา เพราะแต่ไหนแต่ไรไม่เคยทำดีกับผม จนกระทั่งลูกค้าเริ่มเข้ามาผมทำงานบริการเหมือนเดิม “น้องโอ ป้าได้ข่าวว่ารถคว่ำเหรอ?” เสียงของป้าเล็กดังมาเมื่อเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานผม “ครับ แต่ก็ ไม่เป็นอะไรแล้วครับ” “ดีแล้ว คุณพระคุ้มครองลูก” จากนั้นผมก็คุยกับป้าเล็กหลายเรื่อง จนผมพูดถึงเรื่องพี่เต็ง “ป้าเล็กครับ ตกลงแล้ว หาพี่เต็งเจอไหมครับ” “ไม่เจอ ป้าเลิกหาละ คงเป็นกรรมของป้าเอง...” “ป้าเล็กครับ คือผมมีเรื่องจะเล่าให้ป้าฟัง...” แล้วผมก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมให้ป้าเล็กฟังเป็นเรื่องที่ผมไม่ยอมเล่าให้ใครฟังเพราะคิดว่าเขาคงไม่เชื่อ แต่ป้าเล็กเชื่อในสิ่งที่ผมพูด แล้วถามผมถึงที่ผมสลบว่าอยู่ตรงไหนผมก็บอกไปเท่าที่จำได้ หลังจากนั้นไม่กี่วันต่อมา ป้าเล็กก็เข้ามาหาผมที่ทำงานพร้อมบอกข่าวว่า เจอพี่เต็งแล้ว อยู่ห่างจากที่ผมสลบไปไม่ไกลนักสิ่งของบางอยากที่เหลืออยู่พอจะบอกได้ว่าเป็นพี่เต็ง แน่นอนว่าที่เหลืออยู่มีเพียงโครงกระดูกเท่านั้น ผมได้ยินอย่างนั้นก็ชื้นใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกับว่าพี่เต็งได้กลับบ้านแล้ว ในค่ำคืนนั้นผมเข้านอนตามปกติ คืนนี้ผมนอนหลับสบายแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน แล้วได้ยินเหมือนใครบางคนมาพูดอยู่ข้างๆ “โอ ตื่นได้แล้ว นี่เจ้าขี้เซา ตื่น ไม่อยากไปสวนสนุกกับพี่เหรอ” ผมตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียเป็นที่สุด แล้วผมก็เจอพี่เต็งในชุดเตรียมออกไปเที่ยว “ม่ายอาวจานอนต่ออ่ะ” “ไม่ต้องเลย นี่พี่อุตส่าห์โดดเรียนพิเศษนะ ลุกเดี๋ยวนี้” ผมยังไม่ลุกขึ้นจากเตียงจนพี่เต็งต้องดึงมือผมขึ้นจากเตียง แล้วดันๆผมให้ไปอาบน้ำ จากนั้นเราก็ไปยืนรอรถเมย์ที่ป้ายรถเมย์แถวบ้าน ที่จริงผมก็รอรถที่นี่เพื่อไปโรงเรียนกับพี่เต็งประจำอยู่แล้วแต่วันนี้ทำไมดูอะไรๆว่าสดใสกว่าทุกทีก็ไม่รู้ เรารอรถไม่นานรถเมย์ก็เข้ามาจอด บนรถมีคนอยู่บ้าง เรานั่งลงพี่เต็งเอาเป้ใบใหญ่มาด้วย ผมสงสัยเลยถามไปว่า “พี่เต็ง เอาประเป๋ามาทำไม” “ไม่อยากเอาของฝากเหรอ แหม่ รู้งี้พี่กินเองดีกว่า” “อ้าวแล้วไมไม่เอาไว้ที่บ้านอ่ะ” “ก็จะเอามากินที่สวนสนุกไง” “แล้วซื้ออะไรมาฝากโออ่ะ” “แค๊ปหมูไง นี่....” พูดเสร็จพี่เต็งก็หยิบถุงแค๊ปหมูออกมาจากเป้ “อ๊า  จะกินอ่ะ” “เอาไปเลย แต่ต้องกินให้หมดนะ โอชอบกินเหลือ” “โหย  ใครจะไปกินคนเดียวหมด พี่ช่วยกินด้วยสิ” “อ่ะได้เลย” ในที่สุดเราก็ถึงสวนสนุก ผู้คนมากมายเดินไปมา ผมกับพี่เต็งเล่นเครื่องเล่นต่างๆมากมาย แต่สิ่งเดียวที่ผมไม่อยากเล่นคือ “บ้านผีสิง” “ทำไมไม่เข้าอ่ะ บ้านผีสิงหนุกจะตาย” พี่เต็งถามผม “ไม่เอาอ่ะ” “กลัวผีเหรอ ผีไม่น่ากลัวหรอกน่า น่ารักจะตาย” “เหอ พี่เข้าคนเดียวเถอะ โอไม่เข้าไปด้วยหรอก” “อ่ะ ไม่เข้าก็ไม่เข้า” พี่เต็งยิ้มให้ผมเห็น เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพี่เต็งยิ้มได้กว้างและดูสดใสขนาดนี้ จากนั้นเราก็เล่นเครื่องเล่นอื่นๆด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน จนกระทั่งตกเย็น ถึงเวลาที่เราต้องกลับแล้ว เรานั่งพักอยู่ที่ม้านั่ง “เฮ้อ สนุกดีไหมโอ” “อื้อ” “คราวหน้ามากันอีกบ่อยๆไหม” “บ่อยๆนี่ จะถึงตอนไหนอ่ะ” “ก็จนกว่าโอเรียนจบทำงานเลยเป็นไง” “.....” ผมเงียบ “มีอะไรเหรอโอ” “พี่คงทำตามที่บอกไม่ได้หรอก” “เอ้ย ทำได้ดิ พี่สัญ....” ก่อนที่พี่เต็งจะพูดอะไรผมรีบพูดออกมาก่อน “เพราะตอนนี้ สวนสนุกนี้ มันปิดแล้ว...” “ปิด พรุ่งนี้ก็เปิดแล้วไง” “มันปิดแล้วครับ พี่เต็ง ตอนนี้ ในโลกของผม มันปิดกิจการไปนานแล้ว....” หลังจากผมพูดออกไป ทุกๆอย่างรอบตัวผมเหมือนค่อยๆเคลื่อนไหวช้าลงจนหลุดนิ่งผมได้แต่มองหน้าพี่เต็ง พี่เต็งหน้าเจือนไป แต่ยังคงพยายามที่จะยิ้มอยู่ “ใช่ พี่คงสัญญาแบบนั้นไม่ได้จริงๆ ว่าแต่ เรารู้ได้ไงว่าทั้งหมดนี่...” “ผมรู้มาแต่แรกแล้วครับ... รู้มาแต่แรกแล้ว...” “ว๊า โอก็เลยไม่สนุกเลยสิ รู้ก่อนแบบนี้” “ไม่เลยพี่เต็ง ผมสนุกมาก เชื่อไหมตั้งแต่ตอนนั้น ผมก็ไม่ได้ไปสวนสนุกอีกเลย จนมันปิดไป” “อื้อ งั้นก็ดีแล้วไง” ว่าแล้วพี่เต็งก็เอามือมาลูบหัวผมเบาๆ “พี่เต็ง อยู่กับผมได้ไหม?  อยู่กับผมนานๆนะ” “พี่... ที่จริงมานี่เพราะจะบอกว่า  พี่จะต้องไปแล้วครับ” “พี่เต็ง...” “พี่ขอบคุณมากสำหรับทุกๆอย่าง พี่ได้เจอแม่เจอพ่ออีกครั้ง ก็เพราะโอ และพี่ได้มาที่นี่ ได้มาทำตามสัญญาที่พี่เคยให้กับโอ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ความจริงในโลกของโอก็ตาม” “พี่ทำตามสัญญาแล้วครับ” พี่เต็งยิ้มกว้าง แล้วเอาตัวผมเข้าไปกอด “เสียดายจัง คนที่จะกอดโอแบบนี้ จริงๆไม่ใช่พี่” “ยังไงอ่ะ” “เดี๋ยวโอก็รู้เอง... เอาละ พี่ต้องไปแล้ว.... พี่ รักโอนะครับ ดูแลตัวเองให้ดี” “พี่เต็ง ผม ก็รักพี่เต็งครับ...” ผมรู้สึกถึงแรงกอดครั้งสุดท้ายก่อนที่ทุกๆอย่างจะจบลงพร้อมกับเสียงนาฬืกาปลุกของผม ผมตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนทุกอย่างในชีวิตผมตอนนี้เหมือนจะสดใสกว่าเดิม วัฒน์จากที่เขาเปลี่ยนไปมาดีกับผมมาก จู่ๆวันหนึ่งเขาชวนผมไปกินข้าวเย็นด้วย ที่จริงผมไม่ค่อยอยากไปกับวัฒน์เท่าไหร่หรอก แต่มันบอกว่าถ้าผมไม่ไปกับมัน มันจะตามแกล้งผมตลอดไป(ตลกละ) แล้วมันก็มาสารภาพให้ผมฟังว่าที่จริงแล้วเขาชอบผมมาตั้งแต่แรก แต่มันฝืนๆและดูแปลกที่จะบอกชอบผู้ชายคนหนึ่ง เลยเปลี่ยนเป็นการแกล้งเสียจนตอนที่ผมเจออุบัติเหตุเขาบอกว่าหัวใจเขาคิดโทษแต่ตัวเองว่าทำอะไรลงไป ทำไมไม่ทำตัวดีๆกับคนที่รัก ผมก็ได้แต่รับฟังไป แต่ว่าในที่สุดคนที่กอดผมในโลกความจริงจะเป็นวัฒน์เหมือนที่พี่เต็งบอกในฝันจริงๆหรือเปล่า ผมเองก็ไม่รู้เพราะผมเองก็อยากแกล้งวัฒน์คืนบ้างเหมือนกัน คนอะไรแกล้งกันมาเป็นปีจะให้มายอมรับรักกันง่ายๆฟะ ถ้ายอมล่ะก็คงไม่ใช่ผมน่ะสิ ท้ายที่สุดแล้วพี่เต็งก็ยังคงอยู่ในใจผมเสมอ และผมจะคิดถึงตลอดไปไม่ว่าต่อจากนี้ผมจะเจอกับอะไรก็ตาม เพราะผมรักพี่ชายคนนี้ของผมเสมอ พี่ชายของผม “เต็งหนึ่ง” จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 31 พ.ค. 51 00:11:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หว่าๆ  โพสหมดเลย ลืมกั้กตอนจบไว้อ่า แง๊ๆ  งี้จะมีคนมาตามอ่านไหมนี่  คิคิ เรื่องสั้นน่ะครับ ก็คือเรื่องสั้น โพสทีเดียวจบสิจริงไหม หลายๆทีจะเรียกเรื่องสั้นไงเนาะ ฮ่ะ ฮ่ะ ยินดีรับฟังคำติชมครับผม และขอกำลังใจให้เจ้านายเส้นกราฟคนเขียนด้วยนะครับ   ขอบคุณมากๆครับผม จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 31 พ.ค. 51 00:13:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาให้กำลังใจค่ะ..... จากคุณ : จุดตานิด - [ 31 พ.ค. 51 01:31:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านค่ะ จากคุณ : teansri - [ 31 พ.ค. 51 02:45:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านด้วยครับ ตามพี่ teansri จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ 31 พ.ค. 51 09:07:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบย่อหน้าสุดท้ายน่ะ ที่ว่าตื่นมาด้วยความสดใสน่ะครับ ผมไม่ได้ตื่นมาด้วยความรู้สึกแบบนี้นานแล้วนะ จนลืมไปแล้วว่า ตอนนั้นฝันอะไร แต่จำได้ว่ามีความสุขมากทีเดียวล่ะครับ ปล ชอบเรื่องนี้มากเลย จากคุณ : กริช (กริชครับผม) - [ 31 พ.ค. 51 10:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^^ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 31 พ.ค. 51 11:33:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แล้วเรื่องรถประจำทางสายนี้ยังมีรักนี มีลิ้งค์ป่าวคับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 31 พ.ค. 51 12:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนสรุปเรื่องกับวัฒน์ มันกระโดดไปนิด รักพี่เต็งก็อาจจะอย่างพี่น้องก็ได้นี่นา มีคำสะกดผิดบ้างค่ะ รถเมล์ เสื้อกาวน์ จากคุณ : scottie - [ 31 พ.ค. 51 12:39:59 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วเศร้าอะครับ แง... TT จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 31 พ.ค. 51 17:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณที่มาแจ้งข่าวน๊าคับ สงสารพี่เต็งอ่า  เศร้าๆ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 1 มิ.ย. 51 01:01:48 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เศร้าจัง จากคุณ : ปฤษณะ - [ 1 มิ.ย. 51 15:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีครับ หว่าๆ คำผิดจริงด้วย ขอบคุณคุณ scottie ด้วยนะครับที่บอก ผมตรวจเองไม่ได้แก้เองซะงั้น อืม ตอนจบก็ว่ากระโดดไปนิด น่าจะมีเรื่องโอกะวัฒน์เยอะกว่านี้นะ ใครเห็นด้วยเหมือนผมยกมือขึ้นคร๊าบบบ (คิคิ) จะได้ไปบอกคนเขียนไง เผื่อจะมีเรื่องใหม่ให้อ่าน 55 ขอบคุณครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 2 มิ.ย. 51 08:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 2 มิ.ย. 51 09:00:04 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีครับ ลืมไปเห็นมีคนถามถึง ผลงานที่แล้วของนายเส้นกราฟ "รถประจำทางสายนี้ยังมีรัก" http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2007/11/W6038968/W6038968.html 30 ตอนจบในกรทู้เดียวครับ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/01/W6211689/W6211689.html ตอนพิเศษ จบในกระทู้เดียวเหมือนกันครับ จะวิจารณ์ผลงานที่แล้วในนี้ก็ได้ครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : ก.กา (suttirata) - [ 2 มิ.ย. 51 13:52:24 ]