ฉันนั่ง   ฉันนั่ง   ฉันรู้สึกว่าฉันนั่งอยู่ริมระเบียง  
ริมระเบียงห้อง     ใช่ ...ฉันนั่งอยู่ริมระเบียงห้อง

เสียงนกร้อง  ฉันได้ยินเสียงนกร้อง  เมื่อฉันตั้งใจฟัง
เสียงมันไม่ได้มีเพียงตัวเดียวลำพังเหมือนฉัน....
มันโต้ตอบ หยอกเหย้ากัน....

นานมาก  นานแล้ว  เนิ่นนานทีเดียว  ไม่ใช่ซิ เนิ่นนานมาหลายทีหลายปีแล้ว  ที่ฉันไม่ได้นั่งอยู่ตรงจุดนี้

ฉันเปลือยท่องบน นั่งอยู่ริมระเบียงห้อง ฉันปล่อยให้เขาโลมเลียสัมผัสตัวฉัน กายฉัน ผิวหนังของฉัน  แต่มันก็ไม่อาจทำให้โคนขนแขนของฉันตั้งชัน  เพราะฉันนั่งอยู่ริมระเบียง ริมระเบียงที่มีเพียงลมอันว่างเปล่า  
หาใช่ร่างกายใดมาสัมผัสทับตัวฉันจริง  

เขาคือลม  หรือลมคือเขา  ฉันรู้สึกตัวอีกทีว่าฉันเหงา  
เมื่อเขาหายไป หายไปดังเช่นสายลม ฉันมองไม่เห็นเขาอีกเลย

ฉันมองไปที่ท้องฟ้า  ฟ้าค่อยๆสว่าง  อ๋อฟ้าเริ่มสว่างเป็นแบบนี้นี่เอง จากสีดำค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีม่วง และสีคราม แต่ละวันฟ้าคงเปลี่ยนสีไม่เหมือนกัน เหมือนกับฉันที่ใส่เสื้อผ้าวันละสี ฉันยิ้มให้กับท้องฟ้า

“วันนี้ฉันจะใส่เสื้อสีครามเข้านอน”

ฉันจะได้ไม่เปลือยท่องบนอีก ลมจะได้ไม่โลมเลียผิวหนังฉันยามฉันหลับ เพราะมันอาจโยงไปถึงเขายามฉันเพ้อ

ฉันยังคงมองหานกร้อง  นกร้องเพลง  แต่ฉันมองไม่เห็นตัวนกเลย หรือว่านกคือลม เมื่อนกกระพือปีกบิน ลมนั้นอาจทอดไกลมาถึงตัวฉัน  

ฉันมองไม่เห็นนก ฉันมองไม่เห็นลม  ฉันมองไม่เห็นเขา

เบื้องหน้าของฉันคือ แสงไฟวิบวับสีแดง ฉันนับได้  หนึ่ง  สอง   สาม  ....ฉันนับได้สิบดวงพอดี....มันเต้นระบำบนยอดตึก  สลับไปมา วิบ วับ วิบ วับ

ฉันลองเอามือแนบกับอกข้างขวา จะมีดวงไฟดวงไหนบ้างหนา ที่เต้นไปพร้อมกับจังหวะหัวใจของฉัน....
หัวใจฉันเต้นรัว ไม่ตรงกับจังหวะของดวงไฟสีแดงบนยอดตึกเลย ฉันลองทำให้ตัวเองหายใจช้าๆ แต่หัวใจก็เต้นไม่ตรงกับจังหวะของดวงไฟสีแดงบนยอดตึก....

ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ตอนใกล้เช้า ฉันจะมานั่งริมระเบียงตรงนี้อีกครั้ง จะมาจับหัวใจตัวเอง ให้ตรงกับดวงไฟสีแดงบนยอดตึก จะมาฟังเสียงนกร้อง และอาจหากล้วยสุกมาวางริมระเบียง เป็นของขวัญสำหรับนก

เผื่อตอนที่ฉันหลับในตอนกลางวันมันอาจบินมากินกล้วยที่ฉันเตรียมไว้ให้  แม้อาจมองไม่เห็นแต่มันคงทิ้งร่องรอยบนเปลือกกล้วยบ้างล่ะ


ฟ้ากำลังสว่างขึ้น   แล้วถ้ามันสว่างมากกว่านี้ล่ะ  ฉันจะยังเห็นดวงไฟสีแดงบนยอดตึกอีกไหม  


เช้าแล้ว ได้เวลาเข้านอน พลางนึกถึงตอนที่ฉันเหยียดตัวบนที่นอน  หลับตา......

นกก็เริ่มจากไป  ไฟบนยอดตึกสีแดงก็เริ่มจางหาย หรือฉันไม่เคยสังเกต  บางทีมันอาจจะเต้นอยู่ในท่ามกลางแสงแดดก็ได้

เสียงนกหาย ไฟยอดตึกดับ  ปิดกระจกมิให้ลมอ่อนๆพัดผ่าน

หรือฉันเอง ที่ปิดทุกอย่าง แล้วเข้านอนทั้งๆที่มันสว่างจ้า.... สว่างแล้วแต่คร่ำครวญเสียเองว่า   มันยังมืดอยู่.....ฉันควรหลับตาเสีย

อย่ามีสิ่งใดทำให้ฉันรู้สึกสัมผัส โยงใยไปถึงเขาได้อีกเลย
ฉันต้องรีบนอนแล้วล่ะ ก่อนที่ตะวันจะทำให้ฉันเห็นความจริงในบางสิ่ง.....