ความคิดเห็นที่ 1 16. นครสุญญากาศ (ครึ่งแรก) โครม! ทันใดนั้นบังเกิดเสียงเอะอะขึ้นในหมู่ของคนงานทำเหมือง จากนั้นเสียงเอะอะกลับกลายเป็นเสียงหวีดร้องและดังขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นก็เป็นเสียงคำรามประหนึ่งลมสลาตันพัดกรูเข้ามาในเหมืองใต้ดิน เสียงลูกกระพรวนที่ผูกไว้กับสายชักรอกดังระงมจนแสบแก้วหู เหล่าจัณฑบาทหนีหายมุดลงรูราวกับสัตว์เล็กหนีภัยจากเหยี่ยวนักล่า เจ้าตัวที่กล้าหาญหน่อยก็รีบปีนขึ้นที่หอส่งสัญญาณ แล้วเป่าเขาสัญญาณเตือนภัย ทันใดนั้นยิ่งกว่าฝูงสัตว์ตื่น...พื้นเหมืองสั่นสะเทือนด้วยฝีเท้าของผู้ที่ต่างเอาชีวิตรอดจากเสียงประหลาดนั้น กระทั่งมังกรตัวใหญ่อย่างอุดากันยังเผลอหุบปีกหมอบลงกับพื้นดินด้วยความกลัวจับจิต “รากษส!” หนึ่งในคนงานเหมืองตะโกนร้องเสียงดังลั่น อุดากันสั่นยิ่งกว่าลูกไก่... มัสลินถลันวิ่งมาหารามิต สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความหวาดกลัว สองมือของเธอยุดแขนข้างหนึ่งของเขาเอาไว้ “นั่นมันอะไรคะ?” รามิตดึงร่างมัสลินย่อกายลงหลบลงด้านหลังอุดากันที่ขดตัวเป็นก้อนกลมเพราะคิดว่าหากทำแบบนี้ตัวมันจะหดเล็กลงได้เท่ากับลูกสุนัข แม้ชีวิตที่ผ่านมารามิตจะพานพบตัวประหลาดมากมายเหลือคนานับในแดนตะวันตก หากทว่ายังไม่มีสิ่งใดน่าขนลุกขนพองได้มากเท่านี้ ลำตัวของมันมีลักษณะโป่งพองเป็นปล้องๆ และยังมีเปลือกแข็งหุ้ม คล้ายตัวตะขาบขนาดมหึมาหากที่กลางหลังของมันกลับมีปีกอันมีลักษณะคล้ายปีกของผีเสื้อกลางคืนกระพือขึ้นๆ ลงๆ ขณะที่ขานับสิบคู่ของมันก็ตวัดจับเหยื่อที่อยู่บนผืนดิน ขาที่มีเดือยแหลมคมนี่เองคือที่มาของเสียงประหลาด หากนั่นนับว่าน่าหวั่นหวาดแล้ว ยังไม่เท่ากับดวงตาขนาดใหญ่บนศีรษะและสองเขี้ยวคมคู่หน้า ที่ใช้กัดกินเหยื่ออย่างสำราญใจ รามิตมองไปยังเชือกขดหนึ่งที่กองอยู่ไม่ไกลนัก ทันใดนั้นเขาได้ยินน้ำเสียงประหลาดดังก้องขึ้นในโสตประสาทอีกครั้ง จงตามปีกแห่งสมุทร...ผีเสื้อน้ำ แต่กระนั้นเขาพานคิดว่าตัวเองต้องเสียสติแน่ๆ ที่จะให้ตามจับตัวประหลาดยักษ์ด้วยสายบาศเส้นเพียงเท่านี้ เมื่อรามิตพลันขยับตัว มิคาดว่าคนที่นั่งยอบกายอยู่ด้านข้างถึงกับผวา “อย่านะรามิต! ท่านจะฆ่าตัวตายหรือ?” มัสลินร้อง รามิตเพียงแค่ผงกศีรษะเป็นเชิงให้กำลังใจแก่เด็กสาว แล้วจึงเสลุกขึ้นยืนหยิบสายบาศมาคล้องเอาไว้ที่ข้างลำตัว ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าด้านหลังกลับมีลมประหลาดพัดมาโดยแรงพร้อมกับเสียงกระทบกันคล้ายเสียงโลหะกระแทกใส่ “รามิต! ด้านหลัง!” จากคุณ : run saya - [ 31 พ.ค. 51 23:57:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไวเท่าความคิดรามิตล้มตัวลงหมอบกับพื้นโดยสัญชาตญาณ เสียงดังกรอบแกรบคล้ายโลหะกระทบกันนั้นผ่านศีรษะและลำตัวของเขาไปอย่างฉิวเฉียด เมื่อเขาผงกศีรษะขึ้น เป็นเวลาเดียวกันกับที่ซากของจัณฑบาทตัวหนึ่งหล่นปุลงมาบนพื้น ไม่น่าเชื่อที่ลำตัวใหญ่ยักษ์ของมันพลันแห้งเหี่ยวราวกับถูกไอความร้อนแผดเผาจนเหลือแต่หนังติดกระดูก เจ้าสัตว์ร้ายใต้ดินที่ดื่มของเหลวในร่างเหยื่อเป็นอาหารบินค้างอยู่กลางอากาศ คมเขี้ยวของมันเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำสีเข้ม ดูเหมือนมันจะหมายตาเหยื่อรายต่อไปไว้แล้ว... หากยังไม่ทันที่มันจะพุ่งโฉบลงมา ทั้งร่างของเจ้าสัตว์ร้ายก็ถูกกระแทกกลับกลางอากาศด้วยร่างมหึมาพอกันจากทางด้านข้าง จนผีเสื้อน้ำกระเด็นไปไกลจากที่ที่รามิตและพวกยืนอยู่ มังกรสีเขียวกางปีกสีน้ำตาลออกกว้าง วาฬาใช้ร่างมังกรแปลงกลับช่วยรามิตเอาไว้ “ข้าช่วยเจ้าได้แค่นี้” เทพมังกรหนุ่มกล่าว “เพราะข้า...” เขากล่าวได้เพียงแค่นั้นเนื่องจากถูกขัดจังหวะจากเสียงขลุ่ยดังหวีดยาวมาจากที่ไกลแสนไกล เมื่อได้ยินเสียงทำนองประหลาดนี้เจ้าผีเสื้อโหดกลับกลายมีกำลังขึ้นมา มันบินตรงเข้าหาผู้ที่เข้าทำร้ายมัน เทพมังกรดูเหมือนจะรู้สถานการณ์ของตนเองดี ฉับพลันกางปีกออกกว้างหันหน้าไปปะทะกับเจ้าสัตว์ร้าย เสียงขู่คำรามดังก้องสะท้อนไปทั่วเหมืองใต้ดิน หากทว่าร่างของมังกรที่ใหญ่โตกลับเป็นจุดอ่อนให้ผีเสื้อน้ำที่เคลื่อนที่ได้เร็วกว่าทำร้ายได้โดยง่าย มันโผทะยานขึ้นเกาะกลางหลังของเทพมังกร และฝังเขี้ยวของมันจนจมมิด เมื่อนั้นแม้แต่มังกรที่มีเกล็ดหนากระทั่งมนตรายังทำอะไรไม่ได้ กลับพลันดิ้นพราดกลางอากาศด้วยไม่สามารถปกป้องตนเอง เนื่องจากตำแหน่งกลางหลังเป็นจุดบอดที่มันเอื้อมไปไม่ถึง กองเลือดหยดกระจายไปทั่วสร้างความสยดสยองไปทั่วเหมืองใต้ดิน ผสมกับเสียงคำรามของมังกรและเสียงกระพือปีกของผีเสื้อสมุทร กระทั่งวาริชผู้เป็นบิดาของวาฬา ยังมองการต่อสู้ของบุตรชายด้วยความกังวลระคนหวั่นวิตก ใจหนึ่งนั้นอยากจะใช้ร่างแปลงเข้าไปช่วย แต่ทว่าเนื่องจากร่างแปลงของเขาไม่ใช่มังกรทรงฤทธิ์เหมือนบุตรชาย ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่สวดภาวนา ใครก็ได้...ช่วย... ในทันใดนั้นพลันบังเกิดวัตถุหนึ่งพุ่งแหวกอากาศขึ้นมาด้วยความเร็ว วัตถุนั้นแม้มีทรงกลมหากทว่าอัดแน่นและหนักเท่าศิลาก้อน หินก้อนนั้นบรรจงอัดใส่ที่ดวงตาใหญ่ยักษ์ของผีเสื้อพันธุ์ดึกดำบรรพ์เข้าอย่างจัง มันส่งเสียงหวีดแหลม หากทว่าจากการณ์นั้นเอง มันจึงปล่อยคมเขี้ยวจากร่างมังกรทันที มังกรแปลงตกลงถึงพื้นเหมืองดังโครม และกลายร่างเป็นเทพมังกรหนุ่มในเวลาต่อมา เลือดจากบาดแผลฉกรรจ์บนหลังของวาฬาไหลทะลักออกมาโดยไม่หยุดยั้ง เจ้าสัตว์ร้ายจากโลกเก่าสะบัดหัวไปมา ให้หายจากอาการมึนงง หากยังไม่ทันที่จะตั้งตัวติด ตัวมันก็คล้ายถูกแรงมหาศาลที่คล้ายกลุ่มควันสีดำกระแทกไปอัดกับผนังเหมืองโดยแรง ทั้งร่างมหึมาตกกระแทกลงพื้นทับบนเครื่องมือเหมืองชนิดหนึ่งจนพังยับเยิน พวกจัณฑบาทวิ่งหนีกราวราวกับมดแตกรัง รามิตใช้จังหวะนั้นรีบวิ่งไปหาร่างของเทพมังกรที่นอนคว่ำอยู่ จากคุณ : run saya - [ 31 พ.ค. 51 23:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วาฬารวบรวมกำลังบอกประโยคหนึ่งกับรามิต “ยะ..ยกโทษ...ให้ข้า...ขะ..ข้า...ไม่เคยคิดจะ..ทำร้ายเจ้า แต่...” “อย่าเพิ่งกล่าวสิ่งใดเลยขอรับ” รามิตกล่าวห้าม น้ำเสียงที่ใช้พูดกลับมาเป็นคล้ายสหายคนเดิม วาฬาใช้มือของตนจับข้อแขนของเด็กหนุ่มไว้แน่นและกล่าวย้ำทีละคำ “หนีไป...ตะ...ตอนนี้ยังทัน...หาก...เมื่อใด...ที่เจ้าล่วงล้ำเขต..นครสุญญากาศ...ก็สายเกินไป..” ในตอนนี้รามิตจึงพลันได้ฉุกคิดว่า นี่เองหรือคือประโยคที่วาฬาเพียรพยายามนักหนาที่จะบอกเขา เพียงแต่ไม่มีโอกาสเท่านั้น “วาฬา!” เสียงตะโกนร้องห้ามดังมาจากวาริช คล้ายจะรู้ว่าบุตรตนกำลังกล่าวสิ่งใดกับรามิต หากผู้เป็นบุตรชายไม่สนใจ “...ไม่มีประโยชน์ที่จะ...ช่วยคนตาย...ท่านทิวากาลยอมสละร่าง...ของตนเพื่อช่วยเจ้า...อย่าทำให้...” ยังไม่ทันที่เทพมังกรหนุ่มจะกล่าวจบประโยค สติของเขาก็พลันดับวูบลง เป็นเวลาเดียวกับที่เสียงขลุ่ยประหลาดดังมาอีกครั้ง ทันใดนั้นเจ้าสัตว์ยักษ์กลับกระพือปีกและฟื้นคืนชีวิตราวกับผีดิบที่ไม่มีวันตาย หากทว่าคราวนี้มันดูเหมือนชักไม่อยากจะต่อกรกับพลังประหลาดที่ตัวมันไม่เคยประสบมาก่อน มันรู้วิธีเอาชนะเทพมังกรไม่ว่าจะอยู่ในร่างแปลงแบบใด หากทว่าเวททรงพลังเมื่อครู่ มันไม่เคยลิ้มรสมาก่อน... รามิตมองสลับกับร่างของเทพมังกร กับเจ้าสัตว์ประหลาดที่กำลังบินหายลับไป เขาตัดสินใจวางร่างของวาฬาลงบนพื้นเหมืองอย่างเบามือ วางมือเขาข้างหนึ่งบนหน้าผากของวาฬาก่อนจะพูดขึ้นเรียบๆ “หากข้าไม่ช่วยท่านทิวากาล ข้าก็เปรียบเหมือนคนตายเช่นกันขอรับ” เด็กหนุ่มตัดสินใจวิ่งกลับไปหามังกรบิน และออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “อุดากันลุกขึ้น! เราจะตามเจ้าสัตว์นั่นไป” ในคราแรกมังกรบินไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย รามิตเรียกซ้ำ อุดากันใช้สายตามองค้อนนิดหนึ่ง แล้วจึงจำต้องลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ และขยับปีกของตนไปมา เพื่อเตรียมบินขึ้น รามิตกระโจนขึ้นบนหลังมังกรในทันที “รามิต! ข้าไปด้วย!” มัสลินร้อง สาวกดำแห่งปราสาทจันทรคราสไม่ตอบรับเพียงแค่ยื่นมือลงมา มัสลินไม่รอช้ารีบผวาจับแขนของอีกฝ่ายไว้โดยทันทีโดยไม่มีอาการลังเลใจ รามิตรอจนกระทั่งเด็กสาวปีนมานั่งซ้อนด้านหลังเขาจึงค่อยขยับสายบังเหียน แม้อุดากันจะกลัวจนตัวสั่น หากมันก็ยังใจกล้ากางปีกออกกว้างรับคำสั่งโดยดี ดูเหมือนมันจะกลัวอย่างอื่นมากกว่า... หากในระหว่างนั้นเองมีบุคคลหนึ่งที่ไม่คิดหาทางรอดแก่ตัวเอง มันยืนขวางทาง “เดี๋ยวก่อน! พวกเจ้าจะไปไหน? แล้วท่านลุงของข้าล่ะ?” หัสรังสีตะโกนถาม รามิตตอบโดยไม่หันกลับมามอง “หาท่านอยากช่วย...ก็ปีนขึ้นมา!” “แกสิวะ! ปีนลงมาก่อน!” รามิตไม่มีเวลามาต่อคำด้วย เขาไม่สนใจคำตวาดของว่าที่จ้าวแดนตะวันออก  รามิตกระตุ้นมังกรบินเพื่อบินตามผีเสื้อน้ำ อุดากันย่อตัวเพื่อใช้แรงดีดส่งด้วยกล้ามเนื้อบนขาหลังเหมือนกับลูกศรที่เตรียมพุ่งออกมาจากคันธนู มังกรแห่งบาดาลรู้วิธีการบินขึ้นในสถานที่อันคับแคบเฉกเช่นในเหมืองใต้ดิน ซึ่งเป็นคนละแบบกับสดายุและพญาแร้งที่ต้องใช้พื้นที่ในการบินขึ้นในแนวระนาบ เนื่องจากนกสวรรค์ไม่มีกล้ามเนื้อขาที่ทรงพลังเช่นมังกร จากคุณ : run saya - [ 1 มิ.ย. 51 00:02:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 และแล้วในชั่วเวลาที่มังกรขยับปีก หัสรังสีตัดสินใจในเวลาชั่วพริบตาเขาสะพายดาบทั้งสองไขว้ไว้ด้านหลังกระโจนขึ้นทัน ก่อนที่อุดากันจะทะยานขึ้นพร้อมกับกางปีกในเวลาเดียวกัน ลมใต้ปีกพัดพาสิ่งของทุกอย่างบนพื้นเหมืองล้มระเนระนาด เสียงกระดิ่งของสายรอกส่งสินค้าดังระงมขึ้นอีกครั้ง แต่ดูเหมือนอุดากันจะรู้ว่ามีคนที่ไม่ได้รับเชิญเกาะหลังตนมาด้วย มันจึงทำกระทำการแบบเดิม มันกระดกหลังคล้ายกับอาการสะบัดของม้าพยศ ผู้ที่ไม่ได้นั่งใกล้คนบังคับมังกรซึ่งไม่มีอะไรคว้าจับ ทั้งร่างจึงกระดอนหวือจากหลังมังกรจนต้องไปเกาะอยู่ที่โคนหางเช่นเดิม “รามิต” มัสลินเรียกชื่อเด็กหนุ่ม หากก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมาเขาก็ชิงดักเสียก่อน “แค่นี้ทำอันตรายว่าที่จ้าวแดนตะวันออกไม่ได้หรอก” มังกรถีบตัวขึ้นสูงจนเกือบจรดเพดานเหมือง บินข้ามผ่านเหนือเมืองด้านล่างที่เต็มไปด้วยความอลม่าน สับสน รามิตไม่รู้ว่าแท้จริงเหมืองนี้กำลังขุดหาแร่ธาตุใดใต้ดิน แต่เขาเดาเอาว่าพวกมันคงจะมีมูลค่าไม่น้อย มิฉะนั้นบรรดาเทพบาดาลคงไม่ยอมเสี่ยงกับฝูงพรายน้ำที่ทำพากันทำรังใหญ่บริเวณปากโพรงน้ำใต้ดิน “รามิต ระวัง!” เสียงของเด็กสาวร้องเตือน รามิตจึงดึงสมาธิทั้งหมดมาอยู่ที่การบังคับมังกร อาจเป็นเพราะความโชคดีหรือไม่ก็บังเอิญจากการสลับพาหนะระหว่างรามิตและไทราผู้เป็นเจ้าของอุดากัน เนื่องจากภาวะการณ์นั้นทำให้อุดากันยอมรับใช้รามิตแบบเดียวกับเจ้าของตัวจริง แม้ดูผิวเผินมังกรจะเคลื่อนไหวได้เชื่องช้า ไม่ทันใจผู้ที่เคยบังคับพญาแร้งหรือสดายุมาก่อน หากทว่าเมื่อคุ้นมือแล้วกลับไม่แตกต่างกันนัก...รามิตขยับสายบังเหียนซ้ายขวา เพื่อหลบบรรดาเส้นสายที่โยงใยไปทั่วเหมืองอันเป็นอุปสรรคต่อการบิน หากแต่รามิตผู้นี้เองมิใช่หรือที่บังคับเวหาหลบเวทวายุของหัสรังสีเหนือท้องฟ้ากลางเมืองศิลาลัยมาแล้ว บัดนั้นมังกรบินก็ไม่ต่างอะไรกับนกสวรรค์ แต่มังกรบินก็ยังมีข้อจำกัดอยู่ดี... และผีเสื้อน้ำตัวนั้นก็รู้...มันเร่งความเร็วเพื่อหนีการไล่ตามของมังกรบินที่มีความเร็วในตัวจำกัด เสียงขลุ่ยประหลาดดังรัวและแหลมขึ้นคล้ายต้องการเร่งจังหวะ น่าเสียดายนักที่ผู้ที่มันต้องการหนีคือ ศิษย์เอกแห่งจอมเทพรัตติกาล ***** ตบท้ายบท : สงสัยจะตัดห้วนไปนิด...แต่ถ้าไม่ตัดตอนนี้ก็ไม่รู้จะตัดตอนไหนเจ้าค่ะ ตอนหน้ามาอ่านบทแอ็คชั่นยาวๆ ค่ะ รับรองว่ารากษสก็รากษสเถอะเมื่อถึงคราวถูกล่าจากศิษย์เอกจอมเทพมีสิทธิเดี้ยงได้เช่นกัน ช่วงหลัง ใครคิดถึงแม่บุษบาแสนห้าว เธอกลับมาคิดบัญชีแล้ว...ใครก็ตามที่แกล้งน้องเขาไว้ เจ๊แกเอาคืนสองเท่านะนั่น... จากคุณ : run saya - [ 1 มิ.ย. 51 00:09:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แง๊ว ตัดตอนกำลังสนุกอีกละ   แช่งให้จู๊ดๆ ซะดีไหม     รู้นะ คนแต่งคิดไรอยู่..... ยังไง ก้อต้องรอคืนวันเสาร์ หน้าถึงมาแอกใช่ป่าว จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 1 มิ.ย. 51 07:51:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดูเหมือนคนเขียนชอบแกล้งพระเอกในสังกัดนะคะเนี่ย ดูสิ พ่อรามิตทำท่าจะเดี้ยงอีกแล้ว ^_^ จากคุณ : Ezel - [ 1 มิ.ย. 51 08:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แค่ได้ยินข่าวว่าบุษบรรณจะมามีบทอีกก็ดีใจแล้วครับ อิอิ เพราะปล่อยให้มัสสินมารับบทน่ารักๆอยู่หลายตอนแล้ว ไม่มาเดี๋ยวเปลี่ยนใจซะเลย เรายิ่งคนใจง่ายอยู่ด้วย อี่ๆๆ นึกแล้วว่าวาฬาจะต้องช่วยรามิตเพราะตัวเขาเองมีข้อน่าสังเกตให้ชวนสงสัยอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว(หรือจะว่าไปก็คือคนเขียนก็เหมือนจะบอกไบ้เนียนๆอยู่ในที) ขอบคุณมากที่ให้ความกระจ่างครับ แฮ่ะๆ แบบว่าปกคิผมจะเป็นคนมีอารมณ์ร่วมมากกับการอ่าน-ฟัง-ดู เลยนึกภาพนึกอะไรไปด้วย ทำให้สนุกไปอีกแบบ เช่นตอนนี้ มีช่วงหนึ่งที่คุณรันเขียนแล้วได้อารมณ์ดีมาก และดีใจที่คุณรันเข้าใจนักอ่านที่แสนจริงใจอย่างผม(อ้าว กระโดนอยู่หนาย.....) ปกติถ้าไม่ชื่นชอบชื่นชมผลงานคงไม่กล้าเสี่ยงนินทา เอ้ย แสดงควมเห็นเพราะกลัวเหมือนกัน แฮ่ะๆเพราะบางครั้งคนตั้งข้อสังเกตกับคนเขียนเรื่องนี่ใช้เวลากับงานอาจพอๆกันเลย จาก .....เหล่าจัณฑบาทหนีหายมุดลงรูราวกับสัตว์เล็กหนีภัยจากเหยี่ยวนักล่า เจ้าตัวที่กล้าหาญหน่อยก็รีบปีนขึ้นที่หอส่งสัญญาณ แล้วเป่าเขาสัญญาณเตือนภัย....... นี่อ่านแล้วทำให้อดยิ้มไม่ได้เลย เพราะได้อารมณ์สมจริงดีมาก นึกถึงสารคดีเกี่ยวกับพวกสัตว์พวกกิ่งก่าหรือพวกสัตว์ป่าที่ตื่นตกใจเมื่อผู้ล่าโผล่มา พวกมันจะวิ่งลงรูอย่างแตกตื่น แต่ก็มักจะมีบางตัวที่ผลุบๆโผล่ออกมามองอย่างสงส้ยแบบกล้าๆกล้วๆ รายละเอียดเล็กๆน้อยๆแบบนี้ทำให้อ่านแล้วได้อารมณ์ดีครับ ซึ่งภ้าถึงจะบอกแค่ว่า.........เหล่าจัณฑบาทหนีหายมุดลงรูราวกับสัตว์เล็กหนีภัยจากเหยี่ยวนักล่า ...แค่นี้ก็ได้ ไม่มีใครว่าอะไร แต่พอมีเพิ่มเติมพฤติกรรมหลากหลายเข้าไปก็ทำให้รู้สึกว่าน่ารักน่าชังดีขึ้นครับ อิอิ ครับ ไม่ตัดตอนนี้ไม่รู้จะติดตอนไหน ตัดได้จังหวะให้ต้องตามอ่านดีจัง ^___^............ แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 51 10:19:44 จากคุณ : Psycho man - [ 1 มิ.ย. 51 10:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รู้ได้ไงเหรอว่าน้อง’ บรรณ ของเรามีอีกชื่อหนึ่งว่า บุษบา ก็ นิโคล เทรีโอ เป็นคนบอกไงละครับ ในเพลง ฉันชื่อบุษบา หล่า ลา หล่า ล้า ฯลฯ แหะๆ ล้อเล่น ที่จริงผู้แต่งเขียนบอกไว้ในภาคแรกแล้วครับ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 1 มิ.ย. 51 10:20:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บุษบรรณจะกลับมาอีกคนหรือเนี่ย ^___^... จากคุณ : Caje - [ 1 มิ.ย. 51 11:18:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหม อุดากันมีค้อน ต้องเป็นตัวประกอบคนที่อุตส่าห์มีชื่อ(แต่จำไม่ได้)คนนั้นแน่เลย วาฬายังดีเหมียนเดิม มิเสียแรงเป็นแม่ยกให้ หายเดี้ยงเร็วๆ นะ จากคุณ : scottie - [ 1 มิ.ย. 51 15:08:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ใช่แร้วค่า มีในภาคแรก อุอุ ตอนนี้ อุดากันน่ารักอีกตามเคย ชอบอะ ^0^อดนึกจินตนาการไม่ได้ว่า อุดากันนอนหงายท้องแบบทำตัวแกล้งตาย จะได้ไม่โดนจับกินอะ คริคริ จากคุณ : fiona - [ 1 มิ.ย. 51 22:25:02 A:220.253.23.212 X: TicketID:174282 ]