ฉันชอบเชียงใหม่ เมืองที่ฉันเคยมีสิ่งดีๆเกิดขึ้น ฉันหวังว่าชีวิตในวันพรุ่งนี้ของฉันมันก็คงจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นบ้าง อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ไม่อดตาย ฉันมีข้าวกินครบสามมื้อ หลังจากนี้ฉันจะเริ่มทำอะไรทีละอย่างตามที่ความสามารถของฉันมี จะวาดภาพ จะออกแบบของต่างๆขายถึงแม้จะต้องขายริมถนนก็ตาม มันคือการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของฉัน
เงินเดือนสี่พันบาท ต้องเริ่มงานตั้งแต่สิบโมงเช้าแล้วเลิกตอนห้าทุ่ม หยุดสัปดาห์ละหนึ่งวัน  สี่พันที่ฉันเคยใช้หมดภายในวันเดียวแต่ วันนี้ต้องทำงานทั้งเดือนเพื่อจะได้เงินมาสี่พันบาท ฉันเคยเป็นเซลล์ขายของมือหนึ่งของบริษัทหลายเงินเดือนเป็นหมื่น ฉันต้องเดินจากประตูเชียงใหม่ไปทำงานแถวสะพานนครพิงค์ ทุกวันมันท้อ มันเหนื่อย แต่ฉันก็ยอมอดทนทำ เพราะฉันทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ไม่มีปัญญา ข้าวฟรีที่เลี้ยงพนักงานฉันต้องกินเผื่อไว้สำหรับพรุ่งนี้ ปากที่เคยคาบมวนบุหรี่ตลอดเวลา แทบไม่มีเงินซื้อ ยอมนอนกับคนเพื่อให้ได้บุหรี่สองซองก็ทำ อย่างน้อยบุหรี่ก็เป็นเพื่อนฉันเวลาฉันเจอปัญหา มันไม่เคยด่าไม่เคยว่าไม่เคยบ่นไม่ว่าฉันจะทำอะไรผิด มันซื่อสัตย์ และฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับมัน
ตอนแรกฉันคิดว่าจะทำอะไรขายที่ถนนคนเดิน แต่งานที่ร้านอาหารมันหนักเวลาว่างแทบไม่มีฉันเลยคิดว่าฉันจะทำงานสักพักเก็บเงินให้ได้พอที่จะกลับลงไปกรุงเทพ ไปหางานดีๆที่กรุงเทพ อย่างน้อยฉันก็ยังเคยทำงานดีๆ ถึงแม้จะไม่จบปริญญาแต่ประสบการณ์การทำงานของฉันน่าจะช่วยให้ได้งานดีๆได้ไม่อยาก แต่ตอนนี้ฉันจะต้องอดทน ทน และเข้มแข็ง วันนี้มันยังไม่ดีขึ้นแต่พรุ่งนี้มันจะต้องดีขึ้นให้ได้
เหมือนฟ้าแกล้งฉัน ฉันพูดคุยเก่งดูแลลูกค้าได้อย่างน่าพอใจ มันน่าจะเป็นเรื่องดีแต่ฉันกับไม่เป็นที่ชื่นชอบของพนักงานด้วยกัน  ฉันไม่รู้เหตุผลว่าทำไมไม่ชอบ อาจเพราะฉันบุคลิคดีได้ทิปเยอะ มีหลายครั้งที่ลูกค้าฝรั่งอยากได้ฉันออกไปเที่ยวด้วย ลูกค้ายอมขอกับผู้จัดการร้านเพื่อให้ฉันเลิกงาน บ้างแอบสังเกตุฉันเวลาไปเข้าห้องน้ำแล้วเดินมาขวางเพื่อต้องการตัวฉัน ขออ๊อฟฉัน มันก็น่าตลกนะ ชีวิตฉันมันก็หนีเรื่องพวกนี้ไม่พ้น ฉันไม่ใช่คนหน้าตาดี ไม่หล่อ แต่ทำไมเป็นที่ดึงดูดคนให้อยากมีเพศสัมพันธ์ด้วยเหลือเกิน
เชียงใหม่เมืองที่ฉันหวังว่าจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ มันไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิด ผู้คนไม่เป็นมิตรกับฉันซักเท่าไหร่ ฉันอาจเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองกล้าคิดกล้าทำตามแบบฉบับของคนเมืองหลวง แต่ไม่คิดว่าจะเป็นที่น่ารังเกลียดของคนที่นี่  ฉันเหมือนตัวประหลาด ฉันพูดคำเมืองไม่ได้ แต่ฉันก็ยังเป็นคนไทยที่มีสิทธิ์เยียบอยุ่ทุกแห่งบนผืนแผ่นดินนี้




ฉันป่วยหนัก ฉันมาหาหมอที่โรงพยาบาลของรัฐบาล นั่งรอหมอผ่านไปแล้วสองชั่วโมง ผุ้คนเริ่มบ่นพรึมพรำ  สีหน้าของผุ้คนที่นี่มองดูแล้วหดหู่ แนไม่เห็นใครที่ยิ้มเลยที่นี่ไม่ต่างอะไรกับงานศพ สายตาของผู้คนนั่งรอความหวัง หวังที่จะให้คนชุดขาวช่วยให้เค้าดีขึ้นฉันก็เช่นกัน พยาบาลงุ่นง่านกับงานเอกสาร บอกผู้ป่วยไปห้องนั้นห้องนี้ พยาบาลคงทำเกินหน้าที่ไม่ได้ ถ้าตรวจเองได้คงไม่ต้องรอให้หมอมาตรวจหรอก  ฉันได้ยินพยาบาลซุบซิบกัน ว่าหมอเข้าห้องผ่าตัดด่วน มิน่าฉันกับคนอื่นถึงต้องรอนาน

เงินแทบไม่พอใช้ ไหนจะค่าห้องพัก ค่าน้ำ ค่าไฟ มันเป็นเงินทั้งนั้น ฉันไม่มีเงินเหลือเก็บแค่ใช้ไปวันๆยังแทบไม่มี เพื่อนที่คิดว่าจะช่วยกับไม่อยากพูดด้วย ร้านขายเสือ้ก็เจ๊งไม่เป็นท่าไม่ได้แม้แต่เงินทุนกลับคืนมา ทุกวันนี่ฉันเดินไปทำงานฉันได้แต่ก้มลงมองพื้นดิน ฉันคือคนที่ก้มหัวให้กับชีวิต ฉันยอมแพ้  มันหมดแรง ไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอกับทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่อยากพูด ไม่อยากสบตาคน ฉันเดินผ่านวัดเจดีย์หลวงเสียงระฆังภายในวัดมันดังขึ้น แทนที่ฉันจะเดินต่อไปทำงาน ฉันเลี้ยวเข้ามาในวัด มองดูเจดีย์ มองดูโบถส์ มองดูพระ เณร ผ้าจีวรสีเหลือง คำถามในใจฉันทำอะไรผิดถึงต้องทำให้ฉันต้องเจอกับเรื่องแย่ๆทุกครั้งไป
แล้วแว๊ปนึงมันก็ทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของคนที่ฉันพยายามจะลืม

“ไม่เจริญ.................ไม่เจริญ......................ไม่เจริญ......................ไม่เจริญ”

คำพูดของแม่ฉัน คำพูดที่แม่ฉันพูดครั้งสุดท้ายก่อนที่ฉันจะออกมาจากบ้าน คำพูดที่เหมือนดั่งคำทำนาย มันดังก้องอยู่ในหัว ซ้ำไปซ้ำมาคำพูดที่มันจะติดตัวฉันไปจนวันตายถ้าฉันไม่กลับไปแก้ไข ฉันไม่ได้ผิด คนที่ผิดไม่ใช่ฉัน คือแม่ต่างหาก แม่ทำให้ฉันต้องเป็นคนอย่างเช่นทุกวันนี้แม่เป็นคนที่เริ่มทุกอย่าง ถ้าวันนั้นแม่ยอมพูดกับฉัน ไม่วางหูโทรศัพท์แค่บอกเหตุผลดีๆให้ฉันเข้าใจ  ฉันก็พร้อมที่จะยอมรับทุกอย่าง แต่แม่ไม่พูด นิ่งเฉย ทิ้งให้ฉันต้องทรมานเจอกับเรื่องแย่ๆ ทำในสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าจะต้องทำ จนมันติดตัวฉันไม่มีวันที่จะลืมไปได้แม้แต่วินาทีเดียว เพราะแม่..........แม่...........แม่ คนเดียว



วันที่ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นก็มาถึง ฉันกำลังทำงาน บริการลุกค้าในส่วนที่ฉันดูแล ฉันมองออกไปประตูทางเข้าร้านเห็นกลุ่มคนไทยสี่ห้าคนกำลังเดินเข้ามา ฉันหยุดเพ่ง เพื่อความแน่ชัด ไม่จริง..........ไม่จริง...........มันคือกลุ่มเพื่อนที่ฉันเคยร่วมงานด้วยที่กรุงเทพ ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นและมันเกิดขึ้นจริง ฉันรีบเดินไปเข้าห้องน้ำ ขังตัวเองยืนกำมืออยากจะทุบผาฝนังแต่ก็ทำไม่ได้ ฉันทำผิดอะไรถึงลงโทษกันขนาดนี้  น้ำตาฉันไหล ฉันเสียใจ ฉันขอโทษ ฉันวิ่งออกไปจากร้าน มองหาตู้โทรศัพท์ หยอดเหรียญที่ฉันมีเงินเหลืออยู่แค่สามบาท ฉันโทรกลับมาที่บ้านฉันโทรหาแม่ แม่ช่วยรับที........รับทีฉันอยากได้ยินเสียงแม่
“ฮัลโหล..........ฮัลโหล”  เสียงของแม่
“แม่ ......ผมขอโทษ ผมจะกลับไปบวชให้แม่”

ฉันได้พูดออกไปแค่นี้ก่อนที่สัญญาณโทรศัพท์จะขาดหายไป ฉันทำผิด ฉันเลว กับการที่ได้ทำให้บุพการีต้องเสียน้ำตา แค่นั้นยังไม่พอ ฉันเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรฉานที่ทำให้แม่ของตัวเองต้องก้มกราบ มันบาปกรรม มันตามทัน มันมาหาฉันไวยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งหมด แม่เป็นผุ้ให้กำเหนิดกว่าจะอุ้มท้อง กว่าจะเบ่งเราออกมาให้มีชีวิตถึงทุกวันนี้แม่ได้เสียเลือดของแม่เองมากเพียงใด แต่ฉันกับทำตัวอัปปรีย์ยิ่งกว่าหมาขี้เรื้อน

หลังจากที่ฉันรอหมอสามชั่วโมงผลการรวจของหมอ บอกกับฉันว่าฉันเป็นโรคที่ฉันรักษาไม่หาย ฉันเสียใจไหมกับการที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะต้องตาย ไม่เลย ไม่เสียใจ
ฉันไม่ใช่คนที่มีชีวิตเรียบๆเหมือนคนทั่วไป ชีวิตฉันผ่านการดำรงค์ชีวิตแบบไม่ปลอดภัย
ขายตัวติดยา ซึ่งทุกอย่างมันเพื่อความอยู่รอดของฉันทั้งนั้น และที่สำคัญฉันเต็มใจจะทำมันเอง เพียงแต่ฉันไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงไวขนาดนี้เท่านั้น  สิ่งที่ฉํนคิดตอนนี้ ฉันอยากกลับบ้าน กลับไปหาแม่ หาคนที่ฉันรัก และรักฉันมากที่สุด ฉันเคยทำพลาดที่ไม่ได้ดูแลพ่อก่อนตาย แต่ครั้งนี้ ก่อนฉันจะตาย ฉันขอได้อย่ในอ้อมกอดของคนที่ฉันรัก ฉันคงนอนตายได้อย่างมีความสุข ...........แม่ลูกขอโทษ...............ลูกอยากอยู่กับแม่นานๆ แต่ลูกคงทำไม่ได้  นับจากวันนี้ลูกจะกอดจะหอมแก้มแม่ทุกวัน ลูกไม่รู้วันไหนที่ลูกจะไม่มีโอกาสได้ทำ


ฉันทำงานจนครบเดือนเพื่อที่จะได้มีเงินกลับบ้าน ฉันนั่งรถโดยสารกลับมาคิดทบทวน ถึงความผิดที่ได้ทำไว้มากมาย จนฉันไม่รู้ต้องทำยังไงให้บาปของฉันลดน้อยลง ฉันกลับถึงบ้าน เห็นแม่ยืนอยู่ฉันก้มลงทรุดอยู่ที่ปลายตีนแม่ น้ำตาฉันไหลลงบนฝ่าเท้าฉันขอโทษ ฉันขอโทษ คำขอโทษมันสั้นเกินไปกับการที่แม่จะให้อภัยได้ ได้โปรดอย่าโกรธ อย่าเกรียดฉันเลย ฉันผิดไปแล้ว เอาตีนเหยียบฉันให้ตายตรงนี้ฉันก็ยอม
วันที่แม่ปลงผมฉันในงานบวช ฉันขอแค่เพียงการบวชครั้งนี้มันทำให้สิ่งที่ฉันได้ทำชั่วๆกับแม่ มันหายไปบ้าง ขอให้เวรกรรมอย่างได้ตาจองเวร ขอให้ชีวิตฉันกับแม่ต่อจากนี้ อย่าได้พรากจากกันอีกให้ฉันได้ทดแทนบุญคุณ ให้ฉันกับแม่ได้มีความสุขตราบนานเท่านาน วันนี้ฉันได้เห็นน้ำตาแม่อีกครั้ง แต่น้ำตาที่ไหลมันไม่ได้ทุกข์มันเปรี่ยมด้วยความสุข

ฉันนั่งรถไฟอีกครั้ง แต่ครั้งนี้จุดมุ่งหมายของฉันคือบ้าน ฉันยืนสูบบุหรี่อยู่จุดต่อโบกี้เหมือนเช่นทุกครั้ง ฉันเดินทางไปเหนือใต้ออกตก แต่ไม่เคยมีการเดินทางครั้งไหนจะสุขใจเท่ากับการเดินทางในครั้งนี้ ฉันกำลังจะกลับบ้าน บ้านที่ฉันเคยที่จะหนีออกมาตลอดเวลา แต่วันนี้มันเป็นจุดหมายที่ฉันอยากไปมากที่สุด



การดำเนินชีวิตตามความรู้สึกและอารมณ์
จนได้พบสิ่งที่ดีที่สุดของชีวิตและจุดจบของชีวิต