เจอะสุภาพบุรุษบนรถเมล์
-ทุกวันนี้สุภาพบุรุษเป็นอะไรที่พบได้ยากเหลือเกิน
น่าจะยากพอๆกะเจอสัตว์สงวน
ก็ในดินแดนที่น้ำใจเหลือไว้แต่ชื่อ
และคำอธิบายในพจนานุกรมแบบนี้
-เป็นเรื่องน่าตื่นเต้น สำหรับวันจันทร์อันน่าเบื่อ
(คงไม่ใช่คนเดียวหรอกนะที่ไม่ชอบวันจันทร์มากที่สุด
ในบรรดาวันต่างๆของสัปดาห์)
เวลากลับบ้านเป็นเวลาที่น่ายินดี
ขึ้นรถไฟฟ้าเหมือนเคย
แต่ต่างจากที่เคยหน่อย
ตรงที่เด็กหนุ่มจากโรงเรียนชื่อดังคับฟ้า
ไม่รู้นึกสนุกหรือไม่รู้มารยาทในการขึ้นรถไฟฟ้า
ก็แทนที่จะหลบให้คนข้างในออกมาก่อน
กลับทะลวงเข้าไปให้คนที่กำลังออกมาตั้งใจชน ซะอย่างนั้น
-แต่สำหรับฉันที่เป็นคนดู
เห็นแล้วตกใจแถมอายแทนสถาบัน
จนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
โรงเรียนดี ดังแค่ไหน
ก็สร้างสุภาพบุรุษขึ้นมาไม่ได้
(เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลจริงๆเลย
สอนดีแค่ไหน ไม่รักดี ก็เป็นอย่างนี้ล่ะ)
-ความตื่นเต้นยังไม่หมดแค่นั้นนะ
ตอนที่ยืนรอรถเมล์
รถร่วมมาโล่งๆกี่คัน
ต่อมงกในร่างกายก็ตรึงฉันไว้
ไม่ยอมให้ขึ้น จนรถครีมแดงมานั่นล่ะ
ต่อมงกก็ดันตัวฉันขึ้นไปไม่ว่ารถจะแน่นแค่ไหน
-ก็เพราะรถแน่นนี่ล่ะ
ฉันก็พยายามเดินเข้าไปข้างใน
ถุงข้าวของที่ถือมาไปโดนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งจนได้
ฉันผงกหัวแทนคำขอโทษ
แต่ผู้ชายคนนั้น กลับ..กลับ...
ขยับตัวหลบเพื่อให้ฉันได้เกาะราวตรงพนักที่นั่ง
-งง ค่ะ งง งงเป็นแวนตาแตก
จริงๆฉันโหนราวถึงนะ
ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเตี้ย
(แม้ว่าถ้าสูงกว่านี้อีก20 เซนก็ไม่เกินมาตรฐานหญิงไทย)
แต่ก็รับน้ำใจของผู้ชายคนนั้น
และความบังเอิญก็เกิดขึ้นอีก
เมื่อจุดที่ฉันยืนมีคนลงหลายคน
บ่อยครั้งที่เวลาขึ้นรถเมล์แล้วไม่ได้คิดจะนั่ง
เพราะเดินทางแค่ไม่กี่ป้าย
หรือเพราะคิดอย่างนี้ขึ้นรถเมล์ทีไร
คนลงตรงที่ฉันยืนทุกที
พยายามมองหาคนที่ต้องการที่นั่งมากกว่าฉัน
สุภาพบุรุษคนเดิมเชื้อเชิญให้ฉันนั่ง
และฉันก็รับน้ำใจเขาอีกครั้ง
ถึงจะดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆนะ
แต่น้ำใจเล็กๆนี่ก็หาได้ยากเต็มทีแล้วนะ
เป็นเรื่องที่น่ายินดี ไม่ใช่เพราะได้ที่นั่งบนรถเมล์
แต่ได้เจอกับน้ำใจดีๆจากสุภาพบุรุษคนหนึ่งต่างหาก
เรื่องดีๆหลายเรื่อง มักเกิดโดยที่เราไม่ได้คาดคิด
และนี่ก็เป็นอีกเรื่องดีๆเล็กๆที่เกิดขึ้นกับฉัน
ดีจนอยากบันทึกไว้นี่ไง
จากคุณ :
vandasung 
- [
3 มิ.ย. 51 12:43:31
]
ได้เจอสุภาพบุรุษบนรถเมล์ค่ะ
