ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่ได้ไปไหนเลย...อยู่บ้านอากาศร้อนเบื่อจะตาย” แอ้ม...  เสียงกระแอมกระไอแทรกขึ้นมา...  หญิงสาวหันมามองหน้า ชายหนุ่ม  ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม “โทษที  ลืมไป  ปุ่ณ  นี่น้องชาย  ฝุ่นเอง ชื่อ แดนไท  เพิ่งเข้า ภาคค่ำ”  ฝุ่นทำหน้าที่ได้ดีมาก   เอ๊ายังไม่ทำความเคารพพี่เขาอีก “ทั้งหมดตรง    สวัสดีคร๊าบ... คุณพี่ปุ่ณ”  ชายหนุ่มแกล้งเสียงดังและลากเสียงยาวทะเล้น “ฝุ่น...  ปุ่ณ ไปก่อนนะ...”  หญิงสาวหน้าแดงเขินด้วยความอายกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น  เพราะผู้คนระแวงนั่นต่างหันมามองเป็นตาเดียว   เช่นกันกับพี่สาวของแดนไท  เธอก็อายไม่น้อยไปกว่า ปุ่ณเหมือนกัน  ดังนั่น2 สาว จึงรีบเดินหนีไป ปล่อยทิ้งไว้เพียง ชายหนุ่มให้ยืนยิ้มโปรยปราย หันซ้ายหันขวา แก้เก้อตามลำพัง “ไปยายปุ่ณ ปล่อยนายแดน รับกรรม ที่ก่อขึ้น เองเถอะ ไปเร็ว...  ยายแพลม รออยู่ที่ซุ้ม” นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา  ความสัมพันธ์ของแดนไท และปุ่ณ   ก็เริ่มต้นขึ้นในฐานะพี่-น้อง  ร่วมสถาบัน  นี่เป็นเพียงความคิดของหญิงสาวเท่านั้น  แต่สำหรับชายหนุ่ม  เธอมีความหมายมากกว่าแค่ เพื่อนพี่   ในแต่ละวัน  ชายหนุ่มจะกลับบ้านพร้อมกับพี่สาว โดยยกเหตุผลว่า น้องชายต้องดูแลพี่สาว  แต่ความเป็นจริงแล้ว  เขาต้องการมารอส่ง ปุ่ณ  ขึ้นรถกลับบ้าน  ชายหนุ่มมีความสุขที่ได้ดูแล หญิงสาวที่พิเศษสุดสำหรับเขา เวลาผ่านไปจากวัน เป็นเดือน  และเปลี่ยนเป็นปี...  แต่ความในใจของชายหนุ่มก็ยังถูกเก็บไว้มิดชิดเพียงผู้เดียว  จนกระทั้ง... “ฝุ่น   เรามีเรื่องอยากจะเล่าให้ฟังอะ...”  หญิงสาวเริ่มเล่าเรื่องราวให้ฟังอย่างตื่นเต้น... “สุดยอดเลยอะ  เป็นเตรียมทหารด้วยอะ  คงเท่ห์ไม่หยอกเลยนะ  มีแฟนเป็นนายร้อยห้อยกระบี่” “อ้าว พี่ฝุ่น   วันนี้ พี่ปุ่ณ ไม่กลับพร้อมกันเหรอ...”   แดนไท ถามพี่สาว ด้วยความสงสัย “เขาจะมานั่งรถเมล์ได้อย่างไรอะ  ก็ตอนนี้มีรถเก๋งติดแอร์ มารอรับอยู่ที่หน้ามอ ตั้งแต่ยังไม่เข้าเรียนอะ...” เหมือนฟ้าได้ผ่าลงมากลางกบาลของชายหนุ่ม  โลกทั้งใบหมุนติ้ว  แล้วสายฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก  คืนนี้ชั่งเศร้าเหลือเกิน  ทุกอย่างพังทลาย ไม่มีเหลือแล้ว  ปุ่ณ  มีแฟนแล้วเป็นทหารด้วย  เทียบกับเรา...  ดอกฟ้า  คงไม่มีทางโน้มลงมาหาได้...  เรามันก็แค่... “แต่...เอ๊ะ !!!   เรายังไม่เคยบอกความรู้สึกของเราให้กับปุ่ณได้รู้เลยนี่”  ชายหนุ่มนึกขึ้นมาได้ว่า  ความรู้สึกที่ซ้อนเร้นมานานนับปี  ไม่เคยถูกเปิดเผย และในวันนี้  วันนี้  วันนี้จะเป็นวันที่...  แม้ว่าวันนี้ เขาต้องลงสนามแข่งขัน ที่มีหัวใจเป็นเดิมพัน...  และเหมือนว่าเกมสนามนี้มันหนักหนาสำหรับเขามาก... ชายหนุ่มพร้อมแล้ว...  สู้ๆๆๆๆ  เขาให้กำลังใจตัวเอง “กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...”  เสียงโทรศัพท์  ที่บ้านปุ่ณดังขึ้น... “สวัสดีค่ะ...” “พี่ปุ่ณเหรอ ครับ...  แดนนะ...” ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด  แล้วเขาก็เอ่ยกับหญิงสาว... “พี่ปุ่ณ  ผมชอบพี่ครับ...  ชอบมานานแล้ว  ชอบตั้งแต่วันแรกที่เราได้พบกัน...”  เงียบ  ชายหนุ่มใจเต้นรัว  รอฟังเสียงจากปลายสาย...  1 วิ.  2 วิ. 3 วิ.....  ความเงียบที่เกิดขึ้นมันทำให้เวลาช่างช้าและยาวนานเหลือเกิน... แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 51 09:59:08 จากคุณ : ท่องกรุง (ท่องกรุง) - [ 7 มิ.ย. 51 23:09:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “แดน...  แดนพูดเรื่องไรอะ...”  หญิงสาวเริ่มรู้สึกบ้างอย่างกับคำพูดของชายหนุ่ม ที่เพิ่งผ่านหูไปเมื่อสักครู่นี้  แต่ความรู้สึกนั่นมันไม่ใช่อย่างที่ แดนไท คิดให้เป็น... “แดน  เรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ...  พี่ไม่เคยคิดมาก่อนว่า แดนรู้สึกกับพี่แบบนี้...”   “ครับ...”  ชายหนุ่มพูดได้เพียงเท่านี้  และเท่านี้จริง  เขาไม่สามารถเอ่ยคำพูดใดได้อีก “ที่พี่บอกว่า  เป็นไปไม่ได้เพราะพี่ไม่เคยรับรู้เลยว่า  แดนมีความรู้สึกแบบนี้กับพี่  วันเวลาที่ผ่านมา ความรู้สึกของพี่นั้น  แดน ก็คือ น้องชายคนหนึ่ง  ที่พี่เอ็นดู  ในความน่ารักและนิสัยดีของแดน  ความทะเล้น  การแคร์ความรู้สึกของคนอื่น  สิ่งเหล่านี้ที่มีในตัวแดน  พี่ขอบอกว่าพี่รู้สึกดีมาก  แต่ถ้าวันนี้ แดน  ต้องการให้พี่เปลี่ยนในเรื่อง...  พี่ต้องขอโทษแดนจริงๆ...” สิ้นเสียงของหญิงสาว  เธอก็วางสายไป... ฟ้าผ่า ฝนกระหน่ำ พายุถาโถม  หัวใจแตกสลาย  นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราทั้งสองได้รับรู้ความรู้สึกของกันและกัน... “คุณครับ...คุณครับ...  เป็นอะไรหรือเปล่า    รถขยับไปไกลแล้วครับ...”  เพื่อนร่วมทางคนหนึ่งเคาะกระจกเรียก  จึงทำให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์ “ขอโทษครับ...  ขอโทษครับ...” ชายหนุ่มรีบเอ่ยขอโทษขอโพย  เพื่อนร่วมทางที่อุตสาห์  ยอมเปียกลงมาเคาะเรียก...อย่างเกรงใจ   แต่สายตาของเขาก็พยายามจ้องมองฝ่าสายฝน  ออกไปเพื่อมองหารถ TAXI คันนั้นที่จอดอยู่ข้างๆ แต่...วินาทีนี้มันเหลือเพียงความว่างเปล่า...  สิ่งที่เขามองเห็นเมื่อมองไปทางหน้ารถคือ  ไฟท้ายสีแดงของรถ TAXI คันนั้น ที่เคลื่อนห่างออกไป... ห่างออกไป...  แล้วก็หายไปในสายฝนที่ตกกระหน่ำ อย่างไม่ลืมหูลืมตา...                     *************************** ขอขอบคุณการจราจรที่ติดขัด  บนถนนสายสารทร ขอขอบคุณสายฝน  ที่ตกจนน้ำท่วม ขอขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 51 10:01:22 แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 51 10:00:39 จากคุณ : ท่องกรุง (ท่องกรุง) - [ 7 มิ.ย. 51 23:09:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทำให้ย้อนนึกถึงเรื่องฝังใจเก่าๆ ดีค่ะ ลองเคาะ enter ลงมาอีกสักหน่อยน่าจะอ่านง่ายขึ้นค่ะ ตาลายไปนิด จากคุณ : BestChild - [ 8 มิ.ย. 51 17:33:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความฝันของวันเยาว์... อืม... ลงมาเคาะเรียกนี่ ใจดีจังนะครับ ปกติแถวสาทร ขืนใครไม่ยอมเคลื่อน แบบนี้ มีหวังเสียงแตรลั่นถนน จากเพื่อนร่วมทางอย่างน้อยแปดคัน อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 8 มิ.ย. 51 20:08:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมต้องขอบคุณ  คุณ BeatChild มากครับสำหรับคำแนะนำ  ดูสบายตาขึ้นเยอะเลยครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : ท่องกรุง (ท่องกรุง) - [ 9 มิ.ย. 51 10:03:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฟังดูสมจริงสมจังมากเลยน่ะนี่ จากคุณ : The SoVo - [ 10 มิ.ย. 51 22:30:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้าใจนะคะ ความรู้สึกอย่างนี้ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 มิ.ย. 51 15:48:30 ]