ความคิดเห็นที่ 1 16. นครสุญญากาศ (ครี่งหลัง) เวทเรืองแสงส่องสว่างคล้ายสายบาศพุ่งออกมาจากผู้บังคับมังกรตรงเข้าสวมหมับเข้าที่ปีกกลางหลังของสัตว์ร้ายแห่งบาดาลอย่างแม่นยำราวกับจับวาง จากนั้นเมื่อสายบาศขมวดแน่นจนตึง ผีเสื้อสมุทรกรีดร้องออกมาอย่างโมโห พลางสะบัดหัวสะบัดหาง เพื่อให้หลุดจากบ่วงบาศ “ระวัง!” รามิตตะโกนบอกเมื่อเจ้าสัตว์ร้ายเริ่มบ้าคลั่ง “มัสลินเจ้าช่วยถือบังเหียนด้านหน้าแทนข้า” รามิตรีบกล่าวเพราะรู้ว่าตนไม่สามารถบังคับมังกรและไล่ล่าสัตว์ร้ายได้ขณะเดียวกัน ในทีแรกเด็กสาวแม้จะมีท่าทีลังเลเพราะตั้งแต่เกิดเธอเคยแต่บังคับเกวียนเทียมม้าเพื่อพานายท่านไปหาหมอเท่านั้น แต่ต่อมาเมื่อเธอเห็นมือข้างที่บาดเจ็บของรามิต ก็คว้าจับสายบังเหียนด้วยทั้งสองมือในทันที เมื่อรู้ว่ามีคนบังคับมังกรรามิตพลันลุกขึ้นแล้วยืนคร่อมบนหลังมังกรในจุดสูงสุดอย่างไม่กลัวว่าเขาจะตกจากมังกรร่วงสู่พื้นดิน อาการน่าหวาดเสียวนั้นทำเพื่อให้ตนเห็นอาการของผีเสื้อน้ำที่กำลังฟาดหัวฟาดหางไม่เลือกได้อย่างถนัด  ทำให้รามิตที่ใช้มือเพียงข้างเดียวยืนยื้อกับมันได้ราวกับเทพนักล่าผู้ชำนาญการ จัณฑบาทและคนงานในเหมืองหลายคนในวันนั้นต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่เคยเห็นผู้ใดสามารถไล่ล่ารากษสได้อย่างกับเจ้าสัตว์ร้ายนั้นเป็นเพียงสุนัขไร้พิษสง น่าแปลกนักที่สายบาศดูธรรมดาของเทพบาดาลสามารถทนทานต่อแรงมหาศาลราวช้างหนึ่งโขลงของเจ้าสัตว์ร้ายได้เพราะแม้มันพยายามจะสะบัดหนีอย่างไร ก็ไม่สามารถพาตนออกเป็นอิสระ เมื่อรามิตรู้สึกว่าจะคล้ายปราบพยศผีเสื้อน้ำได้แล้ว เขาจึงร่ายเวท “ในนามแห่งรัตติกาล ผู้เป็นจ้าวแห่งพิภพ ผู้มีกำลังเหนือแผ่นดินและข้าบาททั้งปวง ข้าขอสั่งเจ้าผู้เป็นสัตวบริวารจงรับคำสั่งของ....” แทบจะในเวลาเดียวกันนั่นเอง ยังไม่ทันที่รามิตจะกล่าวเวทจบ เสียงขลุ่ยดังขึ้น คราวนี้มันดังยาวและแหลมเล็ก เจ้าสัตว์ร้ายหยุดอาการสะบัดดิ้นรน พลันได้สติรวบรวมกำลังมหาศาลทั้งหมดพุ่งตัวขวับไปหาต้นกำเนิดของเสียงขลุ่ยที่อยู่ลึกเข้าไปในบาดาลสู่เขตทวารชั้นใน ในจังหวะเดียวกันที่รามิตทันเห็นการเปลี่ยนแปลง เขาพลันเปลี่ยนจากอากัปกริยาจากอาการยืนมานั่งคร่อมบนหลังมังกรดุจเดิม ใช้สายบาศผูกร้อยเข้ากับสายรัดที่นั่ง และทันทีนั้นเองด้วยกำลังของผีเสื้อแห่งบาดาลมันก็ลากเอามังกรบินที่ปรกติเคลื่อนไหวได้เชื่องช้ายิ่งผูกติดเข้าไปด้วย อุดากันส่งเสียง ‘แอ้ก’ คำหนึ่งก่อนจะทั้งร่างจะถูกชักลากไปด้วยความเร็วอย่างยิ่ง “จับให้ดี!” รามิตร้องบอกเผื่อผู้ที่กำลังเกาะหางมังกรอยู่ด้วย ปลายทางของเหมืองใต้ดินใกล้สิ้นสุดแล้ว เพราะรามิตมองเห็นแสงสว่างสีฟ้าที่ปลายอุโมงค์ เมืองใต้ดินเหตุใดมีแสงสว่าง? ซ้ำยังเป็นสีฟ้า? แสงประหลาดส่องสว่างอยู่กลางช่องเปิดสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่คล้ายซุ้มประตูทางเข้าขนาดมหึมา บริเวณสองข้างประตูยังคงเห็นร่องรอยของภาพสลักหินของเหล่าอัศวินบาดาลบนหลังมังกรบินด้วยท่วงท่าสง่างาม สิ่งเดียวที่รามิตนึกถึงคือ ทางเข้าทวารบาดาลชั้นที่ห้า... เมื่อนั้นสัตว์ร้ายที่ถูกใช้ดั่งเทียมลากก็พาอาคันตุกะที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาในส่วนลึกลับแห่งหนึ่งของบาดาลแล้ว ในทีแรกนั้นรามิตคิดว่าแสงสีฟ้าจากช่องว่างนั้นคือแสงสะท้อนจากผลึกแสงในเมืองใต้ดิน หากสิ่งที่ปรากฏแก่สายตากลับเหนือความคาดหมายมากนัก จากคุณ : run saya - [ 7 มิ.ย. 51 23:20:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ภาพอันตระการตากลับชัดแจ้งในบัดดล หลังทวารบาดาลนั้นคือเขตกว้างใหญ่ไพศาลของแหล่งน้ำเทียบเท่าทะเลสาบที่มีความกว้างสุดลูกหูลูกตา แสงสีฟ้าอันสว่างเรืองรองนั้นมาจากน้ำในทะเลสาบแห่งนี้นั่นเอง บรรดาเกาะแก่งรูปร่างประหลาดโผล่แทงขึ้นมาเหนือผิวน้ำสงบอยู่เต็มไปหมด บางแห่งก็มีรูปร่างคล้ายยอดปราสาทที่ปรักหักพัง บางแห่งก็คล้ายโขดหินพรุนอันเป็นที่อยู่ของสัตว์ตัวเล็กนับพันนับร้อย บางแห่งก็คล้ายสัตว์ยักษ์ที่รามิตไม่เคยเห็นมาก่อน รามิตหันกลับไปมองทางออกที่เข้าเพิ่งบินออกมา ก็พบว่าทางเชื่อมต่อกับเหมืองมังกรนั้นคล้ายรูปร่างของมังกรน้ำตัวยาวกำลังนอนอ้าปากอยู่กลางน้ำสีฟ้าขนาดใหญ่แห่งนี้ เสียงขลุ่ยดังสะท้อนออกมาอีกครา เจ้าสัตว์ร้ายหยุดชะงักเปลี่ยนทิศทางบินทันที มันปักหัวลงเข้าหาผืนน้ำประหลาดด้านล่าง... ไม่มีเวลาแม้แต่จะร้องบอกใดๆ ได้ทัน ในฉับพลันผืนน้ำสีฟ้าพุ่งเข้าหาด้วยความเร็วประดุจสายฟ้าฟาด จากนั้นเสียงประหนึ่งระเบิดขนาดมหึมาดังสะเทือนไปทั่วเมืองใต้ดิน จนสนั่นหวั่นไหว เหมืองใต้ดินได้รับผลกระทบมากกว่าใครเพื่อนเพราะพื้นเหมืองถึงกลับโยกคลอน หากโครงสร้างอาคารไม่ใช่หินที่สลักเข้าไปในผนัง บางทีอาจพังทลายลงมาแล้ว กระทั่งบนเมืองเหนือพิภพมายาเลเอง ก็ไม่พ้นแรงมหาศาลนี้ บนพื้นถนนสั่นไหวจนสิ่งของที่วางอยู่ล้มกลิ้ง เมืองทั้งเมืองราวกับตั้งอยู่บนเครื่องโม่หิน เวณิชกำลังนั่งอยู่บนเกวียนเทียมกระทิงสองตัวที่ซื้อมาจากโรงพักแรม เขาหยุดมองสภาพประหลาดที่เกิดขึ้นบนมายาเลด้วยอาการหวั่นวิตกในใจ คล้ายกับรู้ว่าเหตุการณ์นี้มิใช่มาจากธรรมชาติบันดาล ชั่วขณะนั้นอาจไม่มีผู้ใดคาดคิดได้ว่า นายเวณิชผู้ท่องมาแล้วทั่วบุราทิศ กลับมีใบหน้าถอดสี หากเพียงครู่เดียว เขาก็ปรับสีหน้าได้ฉับพลัน พลางบังคับเกวียนของตนหลบข้างทาง เนื่องจากมีนายทหารกองหนึ่งที่พลันวิ่งมาทางถนนอย่างเร่งร้อน นายพ่อค้าร่างเล็กหยุดคิดนิดหนึ่งก่อนจะเลิกผ้าม่านที่คลุมเกวียนลากของเขา “อดทนหน่อยนะพ่อหนุ่ม...อีกไม่นานจะถึงแล้ว เจ้ากระหายน้ำหรือไม่? ข้าจะเอามาให้” ร่างที่ขยับได้แค่ศีรษะผงกหัวขึ้นมา ส่งเสียงอู้อี้เพราะทั้งแขนทั้งขาถูกมัดตรึงกับเกวียนอย่างไม่มีทางขยับไปไหนได้ ปากก็ยังถูกผ้ามัดเอาไว้ เวณิชเบะปาก ทำท่าคล้ายเข้าใจ “อืม...ไม่หรือ...แหม...เจ้านี้ช่างหยิ่งทะนงเสียจริง ไม่เสียแรงที่เป็นอดีตทายาทเทพบาดาล ฮ่า...ฮ่า..” ว่าแล้วมันก็หัวเราะลงลูกคอปิดผ้าม่านลงดังเดิม โดยไม่สนใจท่าทีโกรธเกรี้ยวของคนที่อยู่บนหลังเกวียนลาก เขาบังคับกระทิงลากออกไปยังทิศทางเดิมพลางฮัมเพลงไปด้วยอย่างสบายอารมณ์ ยังไม่ทันที่เวณิชจะบรรลุถึงเป้าหมาย ในขณะที่เขากำลังร้องเพลงดังสนั่นไปทั่วถนนโดยไม่สนใจผู้คนบนที่เมียงมองด้วยสายตาพิกล เขาก็ได้ยินเสียงตวาดดังพอๆ กันสวนแข่งขึ้นมา เจ้าของเสียงไม่ได้ร้องด่าเขา... *** เนื่้อหาด้านล่างนี้เป็นหน้าที่โดนพันทิปอุ้มไปค่ะ เอากลับมาลงใหม่นะคะ*** “เจ้าพวกมังกรบ้า! เปิดประตูให้ข้าเข้าไป!” ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวยังยกเท้าเตะป้าบๆ หากประตูไม้ยังคงปิดลงดาลแน่นหนาจนแม้แต่เวทใดๆ ก็ยากจะทำลายได้ และไม่เกิดแม้กระทั่งรอยขีดข่วน แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ทำให้คนที่ง้างเท้าอยู่ลดการกระทำของตนลง เวณิชให้สัญญาณหยุดแก่กระทิงลากของตนเพ่งมองด้วยความสนใจ ก่อนจะร้องทัก “แม่ดอกไม้น้อยมีหนามพิษของข้าเอ๋ย...ทำอะไรของเจ้าน่ะ? อาละวาดกับคนอื่นไม่ได้จนต้องระบายกับประตูซะแล้วหรือ?” คนที่ถูกทักหันหลังกลับด้วยอาการที่พร้อมจะหาเรื่องคนได้ทุกวินาที เปียยาวของเจ้าตัวสะบัดไปมาตามอาการเดินฉับๆ ยื่นมือมายึดข้อเสื้อของชายแคระอย่างไม่สบอารมณ์ “ว่างจัดหรือไงเจ้าน่ะ!” เธอแผดเสียง หากทว่าเมื่อเห็นปฏิกิริยาของฝ่ายตรงข้ามที่ยังยิ้มเพล่คล้ายไม่วิตกสักนิด เธอคล้ายจะทอนอารมณ์ลง “ข้าเคยเห็นเจ้ามาก่อน...ใช่ละ...ฮ้า! เจ้านี่เองที่รวมหัวกับไอ้บ้าโจรเคราดำนั่น บังอาจวางอาคมพิษจนข้าเกือบต้องตกเป็นผู้หญิงในหอนารีที่มาติกา!” พูดพลาง แววตาก็วาววับขึ้นเรื่อยๆ “ดีล่ะ...วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย จะได้ชำระหนี้กันเสียที” หากคนถูกยึดคอเสื้อยังคงใจเย็น มันเอื้อมมือเปิดหมวกอย่างให้เกียรติต่อเด็กสาว “ใครว่าเล่า...สหายของเจ้าช่วยออกมาทันใช่หรือไม่? แถมยังได้รู้จักกับคุณชายสามแห่งวังมังกร...อย่างนี้แล้วคำโบราณมีกล่าวว่า ภัยมิปรากฏไม่พบพานสหายจริง แม่นางน้อยต้องขอบใจข้าด้วยไหสุราสักครึ่งโหลถึงจะถูก” บุษบรรณทำตาโตคล้ายจะโมโหใส่อีกครา หากทว่าเมื่อได้ทบทวนคำพูดของเวณิช เธอกลับค่อยๆ วางร่างของนายพ่อค้าหัวใสลงกับที่นั่งบังคับดังเดิม แล้วยืนกอดอก “เจ้าช่างรู้ดีจริงนะ” “แหม...เกิดมาเป็นคนค้าขาย ต้องรู้ทันข่าวทันเหตุการณ์” เวณิชได้ที คุยทับ เขาหรี่ตาข้างหนึ่งแล้วเอ่ยกับเด็กสาวเบาๆ “ข้าได้ข่าวว่าท่านโดนจับมาเป็นพยานในคดีที่มายาเลมิใช่หรือ? แล้วนี่มันเกิดเหตุการณ์ใดขึ้น? เจ้าถึงออกมาได้เล่า?” เด็กสาวหันขวับ “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ไปซะก่อนที่ข้าจะมีน้ำโห!” อีกฝ่ายห่อตัวทำท่าขยาด ทำทีคล้ายไม่สนใจ “อา...ไม่ใช่เรื่องของข้า...ก็ไม่ใช่เรื่องของข้า” มันลากเสียงยานคาง “เฮ้อ...น่าเสียดายนัก เพราะข้าดักจับเสือขาวเจ้าเล่ห์ตัวหนึ่งได้...ข้าจึงอยากได้คำแนะนำจากเทพนักรบเผื่อว่าจะรู้ว่าเจ้าเสือที่ชอบรำพัดงาช้างตัวนี้จะมีราคาดีแค่ไหนกัน” เมื่อคำสองคำที่มีความหมายนัยกระทบเจ้าโสตประสาท บุษบรรณรีบเดินกลับมาหา “เจ้าว่าอะไรนะ? เสือที่ไหนชอบรำพัดกัน?” เวณิชขยิบตาให้อย่างมีความหมาย พร้อมกับส่งเสียงกระซิบ “เสือขาวที่ชอบหมกตัวอยู่ในถ้ำมรกตน่ะสิ” เทพนักรบมองกลับด้วยสายตาที่แฝงนัยบางอย่าง กล่าวสำทับ “เจ้าเสือที่ว่ายังมีน้องเป็นเสืออ้วนตัวดำ แสนขี้ขลาดใช่หรือไม่?” *** เอามาลงให้แล้วนะคะ ทั้งหมดนี่คือหน้าที่หายไปค่ะ **** แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 51 12:46:28 จากคุณ : run saya - [ 7 มิ.ย. 51 23:23:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เวณิชหัวเราะลงลูกคอเอิ้ก..เอิ้ก “ว่าแล้วท่านเทพนักรบ...เราหมายตาเสือตัวเดียวกันนั่นแล” พร้อมกับพยักเพยิกไปทางเกวียนลากของตนเอง แล้วกล่าวเสียงดัง “หากแม่นางน้อยไม่ว่ากระไร เชิญนั่งรถอันต่ำต้อยของข้าไปชมดูกันดีหรือไม่? จะได้รู้ว่าราคาเสือตัวนี้สมควรแก่การถลกหนังหรือตัดหัวไปประดับฝาบ้านดี!” บุษบรรณหลิ่วตาลง หากทันใดนั้นเธอก็เดินอ้อมเกวียนแล้วปีนขึ้นไปนั่งด้านข้างของเวณิช พลางกล่าวเสียงต่ำๆ “หากเจ้ามีลูกเล่นล่ะก็ บอกไว้ก่อนว่าพี่ชายทั้งห้าของข้าจะมาถึงเมืองอีกไม่ช้า” นายพ่อค้ายังคงยิ้มแย้ม “นั่นนับเป็นยอดดี!” ***** ตบท้ายบท : อ่านบทแม่บุษบาแล้วได้คนละฟิวกับมัสลินเลยใช่หรือไม่? แม้จะช้าไปหลายก้าวแต่สายลับของวิษณุวัติเดินทางไปถึงมายาเลแล้วค่ะ ซ้ำยังได้รวมพลกับทัพหน้าจอมลุยแบบแม่สาวขาโหดของเรา แต่จะทันเกมส์ของพวกเทพมังกรหรือไม่? ตอนต่อไปขึ้น ตอนที่  17 : แดนรากษส ค่ะ ปล. ดูบอลเสร็จอย่าลืมพักผ่อนนะคะ จากคุณ : run saya - [ 7 มิ.ย. 51 23:27:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โห มีตบท้ายอีก ก้นบวมพอดี ผีเสื้อยักษ์ แค่พุ่งลงน้ำ ถึงกับแผ่นดินไหว เลยเหรอ ตัวสักขนาดไหนอ่ะ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 8 มิ.ย. 51 07:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ความคิดเห็นที่ 3 หายไปไหนครับ จากคุณ : SPP Crew - [ 8 มิ.ย. 51 09:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม ตอนนี้รามิตดูเท่ขึ้นมาอีกจักหน่อย จากคุณ : fiona - [ 8 มิ.ย. 51 09:39:50 A:220.253.51.110 X: TicketID:174282 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สงสัยมีคำต้องห้าม คคห.3 ถึงหายไป จะตามอ่านได้ที่ไหนนี่ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 8 มิ.ย. 51 11:39:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชะ-อุ๋ย...เดี๋ยวเอามาลงให้ใหม่ค่ะ เอ๋...ความจริงถ้ามีคำต้องห้าม พันทิปจะขึ้นเตือนไม่ใช่หรือคะ? อืม...อืม... โอเค...หน้าที่สามนะคะ จะเอาขึ้นไปรวมกับหน้าที่สองค่ะ ยาวหน่อย...แต่น่าจะอ่านรู้เรื่องกว่าเดิมน่า คำไหนโดนก็ไม่รู้ ทายไม่ถูก... แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 51 12:58:07 แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 51 12:49:56 แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 51 12:49:33 จากคุณ : ขออภัยในความไม่สะดวก (run saya) - [ 8 มิ.ย. 51 12:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้ ลืมนึกถึงบุษบรรณไปเลย อิอิ จากคุณ : scottie - [ 8 มิ.ย. 51 21:00:30 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จาก ....ผีเสื้อสมุทรกรีดร้องออกมาอย่างโมโห ..... แหม...ทำให้นึกถึงผีเสื้อสมุทรกับพระอภัยมณีเลยครับ รู้ว่าคนเขียนไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น แต่ใจมันคิดไกลไปเอง แต่พออ่านๆไป อ้าว จาก ...ยังไม่ทันที่รามิตจะกล่าวเวทจบ เสียงขลุ่ยดังขึ้น .....มีเสียงขลุ่ยดังแว่วออกมาอีก ทำเอาแทบจะนึกว่าเป็นขลุ่ยพระอภัยเลยล่ะครับ จาก ...ตั้งแต่เกิดเธอเคยแต่บังคับเกวียนเทียมม้าเพื่อพานายท่านไปหาหมอเท่านั้น ..... นี่เป็นครั้งแรกครับที่ผมรู้สึกเวทนามัสลิน โอ..ชะตากรรม ^__^..... บุษบรรณของผปใผล่มาแล้ว เย้....ครับ คนละอารมณ์กับมัสลินเลย แต่ไม่ว่าเธอจะมาอารมณ์ไหนทำให้บรรยากาศสนุกขึ้นมาอีกแบบเหมือนกัน จากคุณ : Psycho man - [ 10 มิ.ย. 51 19:06:56 ]