ปรายค่อยๆเลิกผ้าม่านที่ริมหน้าต่างและชำเลืองมองไปยังอพาร์ทเม้น
ฝั่งตรงข้าม นี่มันสามสัปดาห์มาแล้วนะที่เธอต้องรู้สึกอึดอัดขนาดนี้
โดยปกติแล้วปรายมักจะเปิดม่านหน้าต่างไว้เพราะห้องของเธอ
นั้นสามารถมองเห็นดวงอาทิตย์ขึ้นได้ผ่านหน้าต่าง แต่เพราะพฤติกรรม
ของผู้ชายที่พักอยู่อพาร์เม้นฝั่งตรงข้ามซึ่งมักใช้กล้องและเลนส์ซูมระยะ
ไกลส่องมาทางห้องของเธอเสมอทำให้หญิงสาวต้องปิดม่านตลอดใน
สามสัปดาห์ที่ผ่านมา "พวกโรคจิต" เธอคิดแต่ก็ไม่สามารถทำ
อะไรได้มากไปกว่าปิดม่านหน้าต่าง
"เธอก็ทำบ้างสิ"
"อะไรนะ" ปรายอุทานเมื่อได้ยินคำแนะนำของเพื่อนสาวหลังจากที่
เธอนำเรื่องที่ถูกแอบมองมาปรึกษา
"เธอก็หากล้องมาถ่ายเค้าบ้าง แล้วเอาไปประจานเลย"
เพื่อนสาวแนะนำ
"ฉันไม่ใช่คนโรคจิต" ปรายบอก
"เค้าเรียกว่าการแก้แค้นต่างหากเล่า ตาต่อตา ฟันต่อฟัน"
เพื่อนสาวบอกก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นว่าปรายเงียบไป
"เอาไหม เดี๋ยวฉันยืม กล้องกับเลนส์ซูมของแฟนมาให้"
"ฮื่อ" ปรายพยักหน้า ได้แก้แค้นพวกโรคจิตเสียหน่อยก็ดี เธอคิด
"ถ้าถ่ายรูปเค้าได้เธอจะเอาไปประจานที่ไหน" เพื่อนสาวถามต่อ
"อืม ต้องเป็นที่ๆคนเยอะๆ ร้านกาแฟไง ร้านกาแฟที่หัวมุมน่ะ"
ปรายบอกเพื่อน
กลิ่นกาแฟในร้านหัวมุมอบอวลจนปรายอยากจะสั่งกาแฟทุกแบบ
มาวางตรงหน้าแล้วสูดดมให้ชื่นใจ
"เป็นไงบ้าง ผลงานนักถ้ำมอง" เสียงของเพื่อนสาวดังขึ้น
ก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม
แทนคำตอบปรายเลื่อนซองที่มีรูปถ่ายให้กับเพื่อนซึ่งหยิบไปเปิด
ดูอย่างรวดเร็ว
"อุ๊ย หล่ออ่ะ" เพื่อนสาวอุทานเมื่อเห็นรูปชายหนุ่มนักถ้ำมอง
"เธอไปทำยังไงถึงมีคนหล่อๆมาแอบดูละเนี่ย" เพื่อนสาวแซว
"จะบ้าหรอ ใครเค้าอยากให้ดูกัน" ปรายตอบ
"แล้ว วันๆเค้าทำอะไรบ้าง นอกจากแอบดูเธอน่ะ" เพื่อนสาว
ถาม
"กลับมาก็อ่านหนังสือ ฟังเพลง หรือไม่ก็ใช้คอมพิวเตอร์"
ปรายสาธยาย
"ก็ไม่เห็นผิดปกตินี่นา"
"แล้วมีรูปตอนโป๊ไหม" เพื่อนสาวถาม
"บ้าหรอ" ปรายทำตาดุๆใส่เพื่อน แต่นักถ้ำมองคนนั้นก็แต่งตัวเรียบ
ร้อยอยู่ตลอดเวลาแม้แต่ในห้องเขาเอง
"แล้ว เธอจะเอารูปไหนไปประจาน" เพื่อนสาวถาม
"ไม่รู้สิ คงต้องตามต่อสักระยะ"ปรายบอกพร้อมกับยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
"แต่มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นล่ะ" ปรายบอกเพื่อนสาวซึ่งทำ
ตาโตด้วยความสนใจ
"มีคนเอาขนมปังมาแขวนไว้ที่หน้าห้องฉันเกือบทุกวันเลย"
ปรายพูด
"หรือจะมีใครปิ๊งเธอ" เพื่อนสาวทำท่าครุ่นคิด
"หรือจะเป็นตาถ้ำมองคนนั้น" เพื่อนสาวพูดต่อ
"แล้วเค้าจะขึ้นมาบนหอพักได้ยังไง หอฉันต้องใช้คีย์การ์ดย่ะ"
ปรายบอก
"งั้นใครกัน" เพื่อนสาวมองหน้าปราย ที่กำลังส่ายหน้าเพราะ
นึกไม่ออกเหมือนกัน
"พี่แก้ว ใครเอารูปผมมาแปะไว้เนี่ย" ชายหนุ่มถามเจ้าของร้าน
กาแฟพร้อมกับชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ด้วยความสนใจ
"ถ่ายได้ชัดเสียด้วย กล้องต้องดีมากเลย" เขาพูดต่อ
"ลูกค้าน่ะ" หญิงสาวเจ้าของร้านบอก
"เค้าบอกว่าขอแปะไว้หน่อย เธอไปจีบทิ้งจีบขว้างที่ไหนหรือเปล่า"
"ฮื้อ เห็นผมเป็นคนยังไง แค่ทำงานก็แทบไม่มีเวลาพักอยู่แล้ว"
ชายหนุ่มตอบ
"ชงกาแฟให้แก้วนึงสิ" เจ้าของร้านบอก ถึงแม้เธอจะเป็นเจ้า
ของร้านกาแฟแต่ฝีมือการชงการแฟของเธอยังเทียบกับชาย
หนุ่มรุ่นน้องคนนี้ไม่ได้ ชายหนุ่มเคยทำงานเป็นบาริสต้าของ
ร้านกาแฟชื่อดังแห่งหนึ่งสมัยที่ยังเรียนอยู่ต่างประเทศ
"อะไรเนี่ย จ้างผมเลยสิ" ชายหนุ่มพูดยิ้มๆก่อนจะลงมือชง
กาแฟให้หญิงสาวรุ่นพี่
"ใครจะไปจ้างคนเงินเดือนเยอะๆอย่างเธอไหว"
"นั่นไง คนนั้นละที่เอารูปเธอมาแปะไว้น่ะ" หญิงสาวเจ้า
ของร้านชี้ให้ดูหญิงสาวผมยาวที่เพิ่งเดินเข้ามา
"ไม่เห็นจะรู้จักเลย แต่เหมือนคุ้นๆยังไงก็ไม่รู้" ชายหนุ่มบอก
"หรือจะแอบมาตามจีบผม" ชายหนุ่มถาม
"ลงเอารูปมาแปะอย่างนี้ไม่เรียกแอบแล้ว เค้าเรียกประจาน"
เจ้าของร้านกาแฟพูดก่อนจะยกแก้วกาแฟหอมฉุยขึ้นจิบ
"ช่วยผมหน่อยสิพี่แก้ว"
"ไปสืบให้หน่อย" ชายหนุ่มพูดต่อ
กาแฟหอมฉุยที่มีฟองนมเป็นรูปหัวใจอยู่บนผิวหน้านั้นส่ง
กลิ่นหอมมากว่าทุกวัน ทำให้ปรายต้องสูดลมหายใจเข้าปอด
อึกใหญ่
"หอมจังค่ะพี่แก้ว" เธอบอกเจ้าของร้าน
"ค่ะ พอดีได้บาริสต้าใหม่มาช่วยน่ะค่ะ" เจ้าของร้านสาวบอก
"น้องปรายคะ พี่ถามหน่อยสิ รูปผู้ชายที่น้องปรายเอามาแปะ
นั่นน้องปรายรู้จักเค้าเหรอคะ"
"ไม่รู้จักหรอกค่ะ แต่เค้าเป็นพวกโรคจิต"
"เอ๋" เจ้าของร้านสาวร้องอย่างแปลกใจ ก่อนที่จะได้ฟังเรื่องราว
พฤติกรรมแปลกๆของชายหนุ่มรุ่นน้องจากปากของหญิงสาว
"ไม่น่าเชื่อ ว่านายต้นจะเป็นคนแบบนี้" แก้วพูดกับตัวเองเบาๆ
"คะ"
"อ๋อ เปล่าค่ะ ทานกาแฟให้อร่อยนะคะ" หญิงสาวเจ้าของ
ร้านบอกก่อนจะเดินกลับไปหาชายหนุ่มรุ่นน้องที่หลบอยู่
หลังเคาน์เตอร์
"อ๋อ ผมนึกออกแล้ว" ชายหนุ่มบอกหลังจากได้ยินเรื่องราว
จากเจ้าของร้านสาวเกี่ยวกับผู้หญิงที่นำรูปเขามาแปะไว้
"ผู้หญิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับผม ระเบีบงห้องเราตรงกัน ดู
เหมือนห้องผมจะสูงกว่าหน่อย" ชายหนุ่มพูด
"แต่ผมไม่มีเจตนาจะถ้ำมองเธอนะพี่แก้ว ผมกำลังทำงาน
ของผมต่างหาก" เขาพูดต่อ
"นี่แสดงว่าเธอไม่รู้เลยสิเนี่ย" ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆ
"เป็นยังไงบ้าง" เพื่อนสาวคนเดิมถามปรายหลังจากเห็นปราย
นั่งหน้ามุ่ยอยู่ในร้านกาแฟหัวมุม
"แย่กว่าเดิมอีก" ปรายบอก
"เหมือนเค้าจะรู้ตัว เพราะบางทีตอนฉันแอบถ่ายเค้ายังหันหน้า
มายิ้มให้ บางทียังโบกมือให้อีก ฉันรู้สึกเหมือนคนโรคจิต
จริงๆไปแล้วล่ะ" ปรายบอกพร้อมทำท่าเหมือนจะร้องให้
"แล้วเค้ายังแอบถ่ายเธออยู่หรือเปล่า"
"หายไปพักใหญ่แล้วล่ะ"
"แสดงว่าได้ผลเห็นไหม" เพื่อนสาวบอก
"อย่างน้อยก็ทำให้เขารู้จักละอายบ้าง" เพื่อนสาวพูดต่อ
"แล้วหนุ่มคนที่ส่งขนมปังล่ะ" เพื่อนสาวถาม
"นั่นยิ่งแย่เข้าไปใหญ่" ปรายพูด
"หลังๆนี่มีโน๊ตมาด้วย" เธอพูดต่อ
"แล้วเขาเขียนว่ายังไง" เพื่อนสาวซัก
"เขียนว่า สำหรับนก"
"หา!" เพื่อนสาวของปรายอุทาน
"ฮื่อ ดูเหมือนจะส่งผิดห้องแน่ๆ แต่ฉันถามแล้วนะ ชั้นนั้น
ทั้งชั้นไม่มีใครชื่อนกเลย" ปรายบอก
"โถ น่าสงสาร" เพื่อนสาวเอื้อมมือมากุมมือปรายไว้เบาๆ
"ไหนจะเจอคนโรคจิต ไหนจะเจอคนส่งของขวัญผิดตัว"
เพื่อนสาวพูดไปหัวเราะไป จนปรายต้องทำตาดุใส่
"กาแฟร้อนได้แล้วครับ" เสียงนุ่มๆดังขึ้นใกล้ๆก่อนที่แก้ว
กาแฟหอมฉุยที่มีฟองนมรูปหัวใจจะมาวางตรงหน้าหญิงสาว
"ขอบคุณค่ะ เอ๊ะ" ปรายอุทานเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่นำ
กาแฟหอมฉุยแก้วนั้นมาเสริฟให้ก็คือชายโรคจิตคนนั้นนั่นเอง
"ขอคุยด้วยสักเดี๋ยวได้ไหมครับ" เขาถามอย่างสุภาพ
"เชิณค่ะ" เพื่อนสาวรีบบอกจนปรายต้องถลึงตาใส่
"พักหลังคุณคงอึดอัด" ชายหนุ่มออกตัว
"ที่ผมต้องตั้งกล้องไปทางห้องคุณบ่อยๆ ผมก็ลืมคิดไปว่า
คุณคงไม่พอใจ" เขาบอก
หน้าตาก็ดี พูดจาก็ดี แต่ไหงโรคจิตนะ ปรายคิดในใจ
"แล้วคุณทำอย่างนั้นทำไม" เธอถาม
"งานอีกชิ้นของผมนะครับ"
"หา แอบถ่ายฉันน่ะนะงานของคุณ" ปรายร้อง
"เปล่าครับเปล่า" ชายหนุ่มรีบแก้ตัวก่อนจะหยิบหนังสือ
สารคดีฉบับหนึ่งยื่นให้เธอ ปรายรับมาเปิดดูทีละหน้าอย่าง
ช้าๆ
"ก็ หนังสือสารคดีทั่วไป เอ๊ะ" หญิงสาวอุทานเมื่อเปิดไปเจอ
ภาพหน้าต่างบานหนึ่ง
"นี่มันห้องฉันนี่" เธอพูดก่อนจะเปิดหน้าต่อไป ภาพที่เห็น
เป็นลำดับต่อๆมาคือภาพของนกครอบครัวหนึ่งที่มาอาศัยอยู่
เหนือซุ้มประตูระเบียงของเธอ ตั้งแต่ยังเป็นลูกนกตัวแดงๆ
จนกระทั่งมีขนปุกปุยเต็มตัว
"มันน่ารักมากเลย" ชายหนุ่มบอก
"มีพ่อ แม่ แล้วก็ ลูกนกตัวเล็กๆอีกสองตัว" เขาชี้ให้เธอดู
"งั้นที่คุณตั้งกล้องก็ไม่ได้ถ่ายรูปฉัน" หญิงสาวบอก
"แล้วขนมปังนั่น" ปรายพูดเหมือนจะถาม
"ผมฝากเด็กในหอของคุณขึ้นไปน่ะครับ เห็นคุณกลับไม่เป็น
เวลาเผื่ออยากป้อนอาหารนกแล้วไม่มีอะไรให้ ผมเลยเตรียม
ให้"
"แรกๆก็ลืมคิดไป ตอนหลังกลัวคุณไม่รู้เลยเขียนโน๊ตไปด้วย
ว่า สำหรับนก"
ถ้าปรายหันไปมองกระจกข้างๆเธอคงเห็นว่าหน้าเธอนั้นแดง
แค่ไหนในตอนนี้ ในขณะที่เพื่อนสาวนั้นนั่งกลั้นหัวเราะเต็มที่
"คุณเป็นช่างภาพ" เธอถาม
"ครับ"
"คุณไม่ได้ถ่ายรูปฉัน" เธอพูดเหมือนรำพึง
"ก็ไม่เชิง" ชายหนุ่มพูดไม่เต็มปากก่อนจะยื่นซองสีน้ำตาลให้
หญิงสาวที่ทำท่าแปลกใจ
"อะไรคะ" หญิงสาวถามแต่ก็รับมาเปิดดู
ภายในซองเป็นภาพถ่ายของหญิงสาวยิ้มร่าท่าทางสดใสในที่
ระเบียงภายใต้แสงแดดยามเช้า
"คือไหนๆผมก็ตั้งกล้องแล้ว" เขาออกตัว
"คนโรคจิต" ปรายบอกด้วยน้ำเสียงดุๆ
"สวยจัง เธอถ่ายรูปขึ้นนะปราย"เพื่อนสาวบอกหลังจากแย่ง
ไปดู
"ใช่คุณปรายสวยมาก" ชายหนุ่มบอกซื่อๆ
"คุณถือสิทธิ์อะไรมาถ่ายรูปฉัน" ปรายขึ้นเสียง ทั้งที่จริงๆก็
เขินเมื่อโดนชมต่อหน้า
"เธอก็เหมือนกันนั่นละ แอบถ่ายรูปพี่เขาแปะไว้เต็มห้องเลยนี่
โอ๊ย" เพื่อนสาวพูดขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาหน้าที่แดง
อยู่แล้วของปรายแดงขึ้นไปอีกและต้องแกล้งหยิกเพื่อนตัวดี
แก้เขิน
"ผมก็คิดว่าไม่สมควรเลยเอารูปมาคืน และขอโทษคุณด้วย"
ชายหนุ่มบอก
"ชั้นก็ขอโทษ ที่เข้าใจคุณผิด" ปรายพูดเบาๆ
"งั้นแก้วนี้ผมเลี้ยงนะ เดี๋ยวผมไปชงให้ใหม่ กาแฟเย็นหมด
แล้ว" เขาบอกพร้อมกับหยิบแก้วกาแฟของเธอกลับไป
"คุณมาเป็นบาริสต้าที่นี่เหรอคะ" ปรายถาม
"เปล่าครับ" เขาหันกลับมาตอบ
"ผมแค่ชงให้กับคนพิเศษน่ะครับ"
คนพูดต้องรีบเดินจ้ำกลับไปหลังเคาน์เตอร์ข่มอาการเขินและ
คนฟังเองก็หน้าแดงเสียจนเพื่อนสาวตัวดีและเจ้าของร้านสาว
ต้องหัวเราะคิก
..............อยากถ้ำมองกันดีนัก...........
จากคุณ :
กลิ่นกาแฟครับ 
- [
8 มิ.ย. 51 13:04:58
]
แอบ..(อีกแล้ว)
