บทที่  2  ความพยายามครั้งที่สอง


                     พอเริ่มทำใจได้สักพักเราก็เลิกปลอบตัวเอง  และคิดว่าไม่เป็นไรครั้งหน้าลองใหม่ก็ไม่เสียหายอะไร  ไม่ต้องลงทุนอะไรมากนักที่สำคัญอายุเราก็ยังอยู่ในเกณฑ์นี่  อิๆ ว่าแล้วก็เชิดหน้าใช้ชีวิตของเราต่อไป

                   1  ปีผ่านไปไวเพราะอ่านหนังสืออยู่(ความจริงตอนนั้นรู้สึกเหมือนนานมาก)  แจลเวยส์เจ้าเก่าก็เปิดรับแอร์โฮสเตสอีกครั้ง  ตอนแรกที่เห็นก็ตื่นเต้นนะ  แต่ความกลัวก็ยังคอยบั่นทอนกำลังใจอยู่ด้วย  เพราะครั้งนี้เคยมีประสบการณ์มาแล้ว  ทำให้เริ่มมองความเป็นจริงที่ว่าคนสมัครตั้งสามสี่พันคนแต่รับแค่  100   คนเท่านั้น  โอกาสที่จะเป็นเรามันน้อยนิดเดียวเท่านั้นเอง  ประมาณว่าเอนทรานซ์ยังง่ายกว่าเลยมั้ง  
 
                    แต่เพื่อนเราก็ให้กำลังใจบอกว่าใจเย็นๆ  ถ้ายังอยากเสี่ยงที่จะซื้อหวยแอร์โฮสเตสอยู่ก็ต้องเตรียมตัวให้ดี  ที่เขาเคยปลอบมาต่างๆ นานา นั้นก็อยากให้เราทำใจได้  ความเป็นจริงแล้วเขาก็เชื่อว่ากรรมการต้องมีสเปคในใจเอาไว้แล้ว  เพราะการจะหาคน  100  คนไปทำงานแบบเดียวกันและอยู่ร่วมกัน  มันต้องมีจุดร่วมบางอย่างที่เหมือนกัน  เพียงแต่เรายังหาจุดนั้นไม่เจอแค่นั้นเอง  ดังนั้นครั้งนี้ก็ต้องเต็มที่กันหน่อย

                    ก่อนอื่นก็เตรียมตัวหาข้อมูลอย่างดี  และบังเอิญได้ยินมาว่ามี web หนึ่งที่เกี่ยวข้องกับแอร์โฮสเตสและคนที่อยากเป็นแอร์โฮสเตสด้วย  ซึ่ง  web  นี้จะรวบรวมข้อมูลและรายละเอียดต่างๆ ไว้ทั้งหมด  ไม่ว่าจะเป็นการเตรียมตัวสมัคร  การตอบคำถามหรือแม้กระทั่งการใช้ชีวิตในต่างแดน  เราก็เลยสืบเสาะหาจนพบว่า  web  นั้นคือ  www.thaicabincrew.com  นั่นเอง  
 
                    เชื่อว่าหลายคนคงรู้จักและเคยเข้าไปเยี่ยมเยือนกันมาแล้ว  ต้องขอบอกว่าเป็นชุมชนคนอยากเป็นแอร์โฮสเตสที่อบอุ่นมาก  มีทั้งความรู้  กำลังใจและข้อมูลข่าวสารที่เราไม่เคยทราบมาก่อนเลยด้วยซ้ำ  ต้องขอขอบคุณ  webmaster  ของ  thaicabincrew  และเพื่อนๆ สมาชิก  web  นี้มาก  เรียกว่าถ้าไม่มีทุกคนเราอาจไม่ได้สัมผัสแม้แต่เศษเสี้ยวของความฝันนี้เลยก็ได้

                    หลังจากมีข้อมูลที่ดีแล้วเราก็เริ่มต้นด้วยการถ่ายรูปใหม่  เพราะรูปที่ถ่ายไปสมัครครั้งแรก
ขอบอกว่าไม่ได้ใส่ใจ  ทำให้ดูออกมาโทรมๆ (ผมยังกระเซิงด้วยซ้ำ)  นั่นซิแล้วใครเขาจะเลือกเราล่ะ  ก็พอดี
ตอนนั้นน้องชายเพื่อนเราได้เป็นสจ๊วตของการบินไทย  เขาแนะนำว่าให้ไปถ่ายรูปที่ร้านแถวสยามอยู่ใกล้ๆ ร้านอาหารสีฟ้า (ขออนุญาตไม่เอ่ยชื่อพอดีเขาไม่ยอมจ่ายสปอนเซอร์ให้หนังสือของเรา  ฮาๆ)  จัดว่าเป็นร้านที่คนไปสมัครแอร์โฮสเตสให้ความนิยมมาถ่ายรูปกันมาก  ตากล้องเลยมีความชำนาญในการจัดวางท่าและมุมกล้องดีทีเดียว  ที่สำคัญไม่แพงด้วยนะ  ใครสนใจก็ลองไปหาแถวร้านสีฟ้าสยามเอาแล้วกัน  หาไม่ยากหรอก  

                     การถ่ายรูปครั้งนี้เราก็ยังแต่งหน้าด้วยตัวเอง  แต่เพราะศึกษามาดีแล้วว่าจะต้องออกมาโทนไหนจึงจะเข้าตากรรมการ  ดังนั้นที่เหลือจึงเป็นเรื่องของตากล้องและคอมพิวเตอร์กราฟฟิก  ที่จะเนรมิตเราให้ชวนฝันเพิ่มขึ้น  
 
                    ส่วนเรื่องเสื้อผ้าในวันถ่ายรูปก็ต้องเตรียมไปเองนะแต่ก็ไม่มีอะไรมาก  เสื้อเชิ้ตสีอ่อนดูสุภาพ  ยิ่งเป็นสีขาวแขนยาวเราก็ว่าดีที่สุด  สูทสีดำทั่วๆ ไปเข้ากับรองเท้าคัชชูหนังสีดำเรียบๆ  แต่เราก็มีแอบทำเก๋นิดหนึ่ง  คือเราผูกผ้าพันคอสีอ่อนไปด้วยเพื่อไม่ให้ดูโล่งจนเกินไปนัก  
 
                    สนนราคาของร้านนี้ก็อยู่ที่  350  บาทต่อ  1  เซท  (ในตอนนั้นนะ  ตอนนี้ไม่รู้)  โดย  1  เซท  จะมีรูปยืนเต็มตัวใบใหญ่ (โปสการ์ด)  10  ใบ  และรูปเล็กติดบัตรขนาด  2  นิ้ว  อีก  10  ใบ  แต่ก็มีบางคนที่ไปถ่ายตามร้านถ่ายรูปทั่วไป  ซึ่งราคาจะถูกกว่ากันครึ่งต่อครึ่งเลย  อันนี้ก็ตามอัธยาศัยแล้วกัน

                    ต่อไปก็เรื่องของผลสอบ  TOEIC  ปกติทุกสายการบินและงานสายโรงแรมหรือบริษัทข้ามชาติชั้นนำ  ก็มักจะกำหนดไว้ว่าผู้ที่จะมาสมัครงานต้องสอบ TOEIC  ได้คะแนนเท่าไร  ซึ่งทางแจลเวยส์ก็กำหนดไว้เหมือนกัน  โดยคะแนนที่จะเข้ารับสมัครคัดเลือกได้ต้องทำได้ไม่น้อยกว่า  600  คะแนน  เราจึงจัดแจงโทรศัพท์ไปเช็ควันและเวลาสอบที่เราสะดวก  อ้อลืมบอกไปศูนย์สอบ TOEIC  จะอยู่ที่อาคาร  บีบี  แถวอโศกนะ  ส่วนเบอร์โทรต้องหากันเอาเองจำไม่ได้แล้ว  อันนี้ความจริงเราก็มีผลสอบ TOEIC  ที่สมัครไปครั้งแรกอยู่แล้ว  แต่มันเกิน  1  ปีก่อนถึงวันสมัครเลยทำให้ต้องไปสอบใหม่

                    พอถึงวันสอบเราก็กำเงินค่าสมัครประมาณ  700  บาทนะถ้าจำไม่ผิด  บวกกับรูปถ่ายไปติดต่อเจ้าหน้าที่  แล้วก็กรอกใบสมัครก่อนที่จะเข้าห้องสอบ  ข้อสอบก็จะมีทั้งส่วนที่เป็นการฟังเทป  อ่าน  text  แล้วตอบคำถาม  ส่วนของหลักไวยกรณ์ก็มีเหมือนกัน  
 
                    โดยแต่ละคนจะได้ข้อสอบไม่เหมือนกัน  แต่เราก็ไม่รู้ว่ามีกี่ชุดนะ  เพราะฉะนั้นถ้าคิดจะลอกกันก็คงลำบากหน่อย  การสอบก็ใช้เวลา  3  ชั่วโมง  แต่ผลสอบต้องรอตั้งอาทิตย์หนึ่งเต็มๆ เลย  สำหรับใครที่ไม่ค่อยถนัดเรื่องภาษาอังกฤษ  ก็แนะนำให้เตรียมตัวแต่เนิ่นๆ จะได้ไม่มีปัญหาและเสียเงินค่าสอบไปฟรีๆ  เพราะถ้าสอบไม่ผ่านอาจจะไปสมัครไม่ทัน  ซึ่งตอนนั้นก็มีบางคนลงใน  web  ว่าสอบไม่ผ่านต้องสอบใหม่  แต่ผลออกช้าเลยสมัครไม่ทันเสียโอกาสไปเลย

                    การเตรียมตัวในเรื่องที่เล่ามาแล้วทั้งหมดเราว่าก็ยังไม่ยากเท่าไหร่  ไอ้ที่ลำบากจริงๆ ก็คือเรื่องการตอบคำถาม  เพราะเพื่อนเราบอกว่ากรรมการเขาจะเลือกใครคงดูที่การตอบคำถามเป็นหลัก  ดังนั้นต้องเตรียมตัวให้ดี  ซึ่งก็ทำให้เหนื่อยทีเดียว
 
                    เพราะไหนจะต้องมานั่งเดาว่าในห้องสัมภาษณ์เขามีคำถามยอดฮิตอะไร  ไหนจะต้องตอบให้ดูน่าฟังน่าประทับใจ  คือฟังแล้วงามอย่างมีคุณค่าแบบมิสไทยแลนด์เวิล์ดน่ะ  ไม่ใช่ไอ้แบบสวยใสไร้สติอย่างที่เขาพูดกัน  ข้อสำคัญการแปลคำถามคำตอบเป็นภาษาอังกฤษก็ต้องเตรียมตัวให้ดี  พยายามร่างเอาไว้และลองอ่านพอให้จำได้  แต่อย่าท่องนะมันคงจะดูไม่ค่อยดีแน่ถ้าเราตอบได้แบบฉะฉานไปหน่อย

                    อีกเรื่องสำหรับการตอบคำถามที่เราต้องเตรียมตัวคือนิสัยในการตอบคำถาม  ก็เพื่อนของเราเขาบอกว่าโอเคเราเก่งภาษาอังกฤษก็จริง  และเชื่อว่าทุกคนที่ไปสมัครก็ล้วนแต่เก่งๆ ทั้งนั้น  แต่เขาจะเลือกใครล่ะ  
 
                    จุดสังเกตคงอยู่ที่ว่าคนไหนพูดแล้วฟังง่าย  อาจจะพูดช้าหน่อยหรือติดสำเนียงไทยๆ ก็ดี  เพราะอะไรน่ะหรือ?  เขาบอกว่ามีสองเหตุผล  หนึ่งเลยกรรมการก็เป็นคนญี่ปุ่นและคนไทยที่ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่  เลยอาจไม่ชำนาญภาษาอังกฤษเท่าพวกเราก็ได้  ทำให้กรรมการบางคนอาจฟังเราไม่ทันและพาลไม่เข้าใจ  ซึ่งก็คงทำให้เสียคะแนนไปไม่น้อย  
 
                     อย่างที่สองก็เพราะเขาต้องการให้เราไปบริการลูกค้าคนญี่ปุ่นเป็นส่วนใหญ่  อาจจะก็มีคนไทยบ้าง  ส่วนชาติอื่นน้อยมาก  ก็อย่างที่รู้คนไทยที่พูดภาษาอังกฤษเก่งน่ะมีน้อย  คนญี่ปุ่นยิ่งแล้วใหญ่เพราะเป็นพวกชาตินิยม  เรื่องจะสปี๊คอิงลิชกันไฟแลบก็ไม่ต้องพูดถึง  ขืนเราไปสเปลอังกฤษจ๋าแล้วผู้โดยสาร (ศัพท์บนเครื่องเรียกแค่ผู้โดยซึ่งต่อไปเราจะเรียกแบบนี้นะ)  ก็คงฟังไม่รู้เรื่อง  แล้วก็จะไม่ประทับใจจนอาจไม่ใช้บริการอีกเลยก็ได้  ดังนั้นกรรมการก็มีเหตุผลที่ดีพอจะเลือกคนที่พูดได้ชัด  ช้าและฟังง่าย  แต่สามารถถามตอบได้ทุกคำถาม

                    อ้ออีกนิดนะ  ก่อนที่เราจะให้ไปดูตัวอย่างคำถามคำตอบของเรา  เผื่อจะไปประยุกต์ใช้ได้สำหรับคนที่เห็นประโยชน์  เราขอแนะนำเคล็ดลับของเราเล็กๆ น้อยๆ ในการตอบคำถาม  คือเนื่องจากเราเตรียมคำตอบไปใช่ไหม  ถ้าบังเอิญคำถามมันตรงกับที่เตรียมไป  แม้จะยากขนาดเรื่องเศรษฐกิจมหาภาคมันก็ง่ายที่จะตอบได้ทันควัน  แต่ถ้าทำอย่างนั้นก็รู้กันหมดว่าเตรียมมา  ดังนั้นเราต้องดูว่าคำถามแบบไหนที่ต้องใช้เวลาคิด  
 
                     เราเองมี  3  สเตปนะคือคำถามพื้นฐานที่ไม่ต้องคิดอะไร  เขาถามมาถึงเราก็ตอบเลย  เช่น  คุณชอบทานอะไร  สองคือคำถามที่ยากขึ้นมาหน่อยหรือถามเกี่ยวกับความเห็นเรื่องส่วนตัว  ที่ควรจะคิดนิดหนึ่งให้รู้ว่าเรากลั่นกรองแล้ว  เช่น  ถ้าคุณไปอยู่ญี่ปุ่นจะมีปัญหาเรื่องปรับตัวไหม  คำถามประเภทนี้ก็นับหนึ่งถึงสามในใจช้าๆ  ประมาณ  3-4  วินาทีและเอียงคอเล็กน้อยแต่พองาม  ประมาณว่าคิดอยู่แล้วค่อยตอบอย่างมั่นใจ  สุดท้ายก็คำถามแบบยากยิ่งสิ่งใด  ซึ่งเราก็ดันทะลึ่งโดนซะด้วย  อย่างเช่นคำถามนี้  คุณคิดว่าธุรกิจการบินขณะนี้เป็นเช่นไร   ถ้าเจอแบบนี้ไม่ต้องรีบเลยนะ  นับมันซะ 1-5 หรือ 6 , 7เลยก็ได้  แต่อย่านานมากนะเดี๋ยวช้าเกินไป  แล้วก็ทำเช่นเดียวกันคือส่งยิ้มหวานและตอบอย่างมั่นใจ  เท่านี้คุณก็เป็นมิสไทยแลนด์เวิล์ดในใจกรรมการได้แล้วจ้ะ

                    เอาล่ะหลังจากฟังเทคนิคกันไปแล้วก็ขอให้ดูตัวอย่างคำถามคำตอบที่เราเคยเตรียมไว้ในแบบภาษาไทยจากภาคผนวกนะ  ภาษาอังกฤษแปลกันเองแล้วกัน  อ้อเราทำหมายเหตุไว้ให้ว่าทำไมบางคำถามจึงต้องตอบอย่างนี้ด้วย  ก็ดูเอาแล้วกันว่าตรงใจไหม  แต่สำหรับคนที่ไม่เห็นด้วยก็ข้ามไปนะอย่าคิดมากแล้วกัน