บังเอิญ...เธอโทรฯผิด
คุณคิดว่าในชีวิตของคนเราจะมีความบังเอิญที่จะโทรฯผิดได้สักกี่ครั้ง แล้วคุณคิดไหมว่าจะมีสักกี่คนที่มีความสุขกับความบังเอิญนั้น เอ๊ะ !!! หรือไม่ใช่...
อย่างเพื่อนผมคนนี้ก็เช่นกัน ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าบังเอิญ...ได้ไหม... เรื่องมันเริ่มต้น...ในเช้าวันหนึ่ง
ฮัลโหล... สวัสดีครับ โทรฯมาทำไมแต่เช้าครับคุณ ยังไม่มีใครตื่น... น้ำเสียงงัวเงีย แต่สายตาชำเลืองมองที่โทรศัพท์มือถือ เพื่อดูว่าเบอร์ที่โทรฯมาเป็นเบอร์ของใคร
ไม่มีใครตื่นแล้วนั้นใครพูดค่ะ คนหรือว่า....
อ้าว...อ้าว... พูดอย่างนี้เก็บปากไว้กินของหวานดีกว่าไหมครับคุณ น้ำเสียงเริ่มมีอารมณ์
กึก...ตู๊ด...ตู๊ด....
คนไรวะ... โทรฯผิดมาแล้วยัง กวน_น อีก เดี๋ยวเจอกัน เสียงปลายสายวางสายไปแล้ว แต่ตอนนี้อารมณ์ของ กอน ชายหนุ่มผิวเข้มจากดินแดนที่ราบสูง มันพล่านขึ้นมาแล้ว... เธอเป็นใครทำไมถึงกล้ามาต่อปากต่อคำกับเขาอย่างนี้...
ผู้ชายอะไรไร้มารยาท พูดจาได้ _มามากๆ ไม่รู้หรือไงว่ากำลังคุยกับใครอยู่ อย่าได้โทรฯ อีกนะ... ไม่อย่างนั้นแม่จะ...เอาคืนแน่ ก้อย สาวสวยระดับดาวค้างฟ้ามหาวิทยาลัย (อดีต) ปัจจุบันกลายเป็นดาวค้างคานในกลุ่มเพื่อนๆ (เพื่อนในรุ่น แต่งงานและมีลูกเต็มบ้านไปหมดแล้ว) บ่นกับเครื่องโทรฯ ตรงหน้าอย่างมีอารมณ์ (เสีย) กับปลายสายที่เพิ่งสนทนาจบไป...
ยายก้อยบ่นอะไรอะแก บ่นเป็นหมีกินผึ้งเลยนะ... สา เพื่อนสนิทของก้อย ถามขึ้นเมื่อเห็นว่า เพื่อนรักกำลังจะกินโทรฯ มือถือ
ขอเป็นอย่างอื่นได้ไหมอะ ไม่อยากเป็นหมีเลย... เอาแบบนางงามกินไวท์ขาวได้ปะ
มากไปแก...มากไป... นางงาม ช่างกล้า...นะแก พูดแล้ว สา ก็เดินหายเข้าไปในครัว... หาอะไรใส่ท้องดีกว่า... คุยกับนางงามแล้วทนไม่ได้จะอ้วก...
นี่คือการปะทะกันครั้งแรกของ กอน กับ ก้อย... และหลังจากเช้าวันนั้น ทั้งคู่ก็จะผลัดกันโทรฯ หากวนประสาทกันไป-มา อย่างชนิดที่เรียกว่ามีกลเม็ดมาหักกันทุกวัน... เชื่อไหมครับ ว่า พวกเขาไม่เคยเจอกันเลย... ผมเองก็ รู้สึก งง เหมือนกัน มันเป็นไปได้อย่างไร คนเราจะ........ โดยที่ไม่ยังเคยเห็นหน้ากัน
มันเกิดขึ้นแล้วครับกับคนคู่นี้... เวลาผ่านไปกว่า 6 เดือน ความผูกพันเกิดขึ้นทุกวัน โดยที่พวกเขาไม่รู้สึกตัวกันเลย... มันก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ...กับชายหนุ่ม
ทำไมยังไม่โทรฯ มาอีกว้า... น้ำเสียงเซ็งมาก ปากก็บ่น ตาก็จ้องที่โทรฯ เช้านี้ กอน ต้องหงุดหงิดเพราะบางอย่างในชีวิตที่เคยเป็นมากว่า 6 เดือน มันขาดหายไป
คนไรวะ โง่จัง เธอไม่โทรมา นายก็โทรไปสิ... แค่นี้คิดไม่ได้...กรรม แดนไท เพื่อนสนิทของ กอน เอ่ยขึ้นอย่างสุดทนที่เห็นว่าเพื่อน เริ่มจะทะเลาะกับตัวเอง
โทรฯ ไปแล้ว แต่ยัยแสบไม่รับสาย...
คนไรวะ ชื่อแสบ... กรรม
นี่เป็นครั้งแรก นับจากกว่า 6 เดือนที่แล้ว กอนมีอาการแปลกๆ หงุดหงิดง่าย ทุกเช้าเขาก็เฝ้ามองแต่โทรฯ เหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง
7 วันผ่านไป เช้านี้ก็เช่นกัน แต่แล้ว...
ฮัลโหล... นาย _มา ปะนั่นอะ...
ผม ชื่อกอน ไม่ใช่ ชื่อ _มา รอยยิ้มเริ่ม ปรากฏที่มุมปาก เหมือนโลกนี้กลับมีชีวิตอีกครั้ง ทุกอย่างดูสดชื่น อากาศดี ฟ้าสดใส ทันทีเมื่อ กอน ได้ยินเสียงปลายสายที่พูดมาทางโทรศัพท์
คุณ... ชื่อไรอะ เราจะคุยกันดีๆ ได้ปะ ช่วงที่ผ่านมา เราไม่เคยพบกัน แต่เราก็คุยกันทุกวัน ดังนั้น ผมว่า วันนี้เรามาพูดกันดีๆ ดีกว่า...
ฉันชื่อก้อย พอใจยัง น้ำเสียงหวานหยดจับใจ แต่หางเสียงแฝงไว้ด้วยความทะเล้น
เจอกันไหม ผมอยากเจอคุณ... จะได้ทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการเสียที...
เอาสิ... งั้นวันนี้นายใสเสื้อสีแดง ไปรอฉันที่หน้าโรงหนังใต้จอยักษ์ นะ อ้อ... ! ติดกุหลาบสีชมพูด้วยล่ะ... แล้วฉันจะเป็นฝ่ายทักนายเอง หญิงสาวพูดด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
โห่... เอางี้เลยเหรอ... แล้วก้อยอะ... จะแต่งตัวแบบไหนถ้าผมแต่งตัวไปอย่างที่ก้อยต้องการแล้วอะ การต่อรองเกิดขึ้น แต่ภายในใจของ ชายหนุ่ม กำลังเต้น อย่างแรงจนแทบหลุดออกมาเต้นอยู่ข้างนอก กอนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมตัวเขาจึงรู้สึกได้มากมายขนาดนี้กับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งไม่เคยเจอหน้ากันเลย ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ เธออาจจะขี้เหล่ อ้วนเป็นตุ่มก็ได้... โอ๊ย!!!! อะไรนี่ เราเป็นไร ทำไมต้องคิดมากด้วย ในเมื่อวันนี้เราก็จะได้เจอกันอยุ่แล้ว ชายหนุ่มรีบทันที เขาเลือกเสื้ออยู่นานหลายชั่วโมง กว่าจะได้เสื้อสีแดงตัวที่ถูกใจ และเสียเวลาอีกหลายนาทีให้กับการเลือกกุหลาบสีชมพูเพื่อให้โดนใจเวลามอบดอกไม้นี้เป็นที่ระลึกสำหรับการเจอกันครั้งแรก...
11.00 น.
12.00 น.
13.00 น.
14.00 น.
19.00 น. เขายังคงยืนรออยู่หน้าโรงหนังตามที่นัดไว้ แต่ก็ไร้ซึ่งเงาของหญิงสาวที่นัดไว้ ที่สำคัญคือ เขาไม่สามารถติดต่อหญิงสาวได้เลย แต่ด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่างในใจ มันสั่งใครเขาต้องรอเธอ...
แล้วเหตุการณ์บางอย่างที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น... มีเด็กชายคนหนึ่งเดินถือไอศกรีม มายืนร้องไห้อยู่ตรงหน้า นายกอน และด้วยเสียงร้องมันทำให้ทุกคนที่เดินผ่านไปมาต่างมองเขาเป็นตาเดียว ว่าทำไมไม่ทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เด็กหยุดร้อง
นายกอนมองรอบข้างอยู่ 2 3 ที จึงตัดสินใจบางอย่าง ชายหนุ่มนั่งลงไปพูดกับเด็ก
โอ๋... หยุดร้อยนะครับ หลงทางหรือเปล่าครับ... ชื่อไรครับ... คุณแม่ชื่อไร เดี๋ยวพี่จะพาไปพบเจ้าหน้าที่นะครับ กรรมของเจ้ากอน เพราะแทนที่ทุกอย่างจะดีขึ้น เด็กชายกลับร้องเสียงดังขึ้น และทันใดนั้นเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น... เด็กชายเอาไอศกรีม ละเลงไปบนหัวของชายหนุ่มอย่างเมามันส์
แช๊ะ...แช๊ะ...แช๊ะ... เสียงชัตเตอร์เกิดขึ้นในทันที และอีกเพียงไม่กี่อึดใจ ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ปรากฏขึ้นที่จอยักษ์ พร้อมๆกับเสียงหัวเราะจากคนรอบๆ ที่ได้พบเห็นภาพที่ปรากฏ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้สร้างความอับอายอย่างยิ่งให้กับชายหนุ่มอย่างมาก... เขารีบวิ่งหนีออกจากที่ตรงนั้นทันที ในใจคิดเพียงแต่ว่า ดำดินเขาทำกันอย่างไร...
นับตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง กอน ก็ไม่สามารถติดต่อกับก้อย สาวบังเอิญโทรฯผิดได้อีกเลย... จนกระทั้งวันนี้ ทุกอย่างก็ยังเงียบสงบเหมือนเดิม แต่สิ่งหนึ่งที่เฮฮาไม่เลิกราก็คือ...
ไอ้กอน มันถูกสาวหลอก หลอกไปโดนไอศกรีมละเลงหัวโชว์ว่ะ... ฮิ้ว... มันคือเสียงเฮวงเหล้าของพวกผมนั่นเอง....
**************************************************************************
1 ผ่านมา ...
ปี๊บ...ปี๊บ... กอน ได้รับข้อความภาพทางมือถือ เขารีบกดอ่านทันที
ครบรอบ ขวบปี ยินดีด้วยนะคะ นายหัวไอศกรีม และภาพที่ปรากฏบนหน้าจอก็คือภาพ.......... (ทุกท่านคงเดาออก)
จากคุณ :
ท่องกรุง 
- [
11 มิ.ย. 51 02:05:17
]
คุณคิดว่าในชีวิตของคนเราจะมีความบังเอิญที่จะโทรฯผิดได้สักกี่ครั้ง...
