หลาย ๆ คน คงเป็นแบบนี้บ้าง ไม่มากก็คง ไม่น้อย ที่มีความรู้สึกร่วมด้วยช่วยกัน เจ็บ ๆ แสบ ๆ เวลาได้ดูหนัง หรือฟังเพลง แล้วรู้สึกว่า " ช่างใกล้ " กับชีวิตข้าพเจ้าเสียนี่กระไร

ดูหนัง ( บางเรื่อง ) จบ ฟังเพลง ( บางเพลง ) จบ แล้วมานั่งซึม ใครหนอ ช่างเก่งกล้าสามารถเอาชีวิตของเรามาตีแผ่ได้ละเอียดเท่านี้

เออนะ ชีวิต .. มันก็วนเวียนกันอยู่แค่นี้ วัน เดือน ปี ผ่านพ้นไปนานเท่านาน เรื่องเก่า ๆ ซ้ำ ๆ ช่างย้ำกันจริง รุ่นต่อรุ่น ไม่จบง่าย ๆ

ละครที่ว่าน้ำเน่า กับชีวิตจริง มันเน่ายิ่งกว่า ละครยังมีตอนจบ แต่ชีวิตจริง ยังอีกยาวไกล จะจบยังไงก็ยังไม่รู้ จะให้จบสวยหรูเหมือนในละคร เอาเข้าจริง ทุกวัน เวลาที่ผ่านมา มันไม่เป็นไปตามใจนึก วันนี้เป็นอย่างนี้ พรุ่งนี้ เป็นอีกอย่างไปแล้ว

"จงปล่อยให้มันเป็นไป เพราะมันเป็นมาตั้งแต่เริ่มต้น " หนึ่งในตัวละครพูดไว้อย่างนี้ ...

เพราะไม่รู้ว่า " พรุ่งนี้ " จะเป็นอย่างไรอีก ก็คงต้อง " ปล่อยให้มันเป็นไป "  อยู่อย่างนี้ เพราะไม่มีคนผิด จะผิดก็ต้องโทษ  " พรมลิขิต "  ที่ขีดเส้นให้ชีวิตใครต่อใคร ยุ่งเหยิงได้ขนาดนี้

ถ้ามองไกล ๆ ....

จะดูว่า  " ตลก "  มันก็ตลกอยู่ ....
จะดูว่า  " ขมขื่น "  ก็ขื่นขมใช่ย่อย ....

ใครที่คิดว่าเข้มแข็งได้ ก็อดทนต่อไป นานเท่าไหร่ ไม่รู้ ขึ้นอยู่ที่ใจ

ใครที่รู้ว่า เป็นตัวปัญหา เมื่อหาทางออกไม่ได้ ก็ต้องอยู่เฉย ๆ ต่อไป นานเท่าไหร่ ไม่รู้ แต่ที่รู้แน่ ๆ ....

" ขมขื่น และ ขื่นขม " หลายเท่านัก .... ในเมื่อผู้ร่วมชะตากรรมบอกออกมาว่า " จงปล่อยให้มันเป็นไป "

หนังจบไปแล้ว เพลงยังคงเล่นซ้ำ ๆ เหมือนตอกย้ำ ซ้ำ ๆ ลงมาในหัวใจ ให้รับรู้ ให้เข้าใจ ถึงความรู้สึกของคนที่เฝ้ารอ เฝ้ารัก สม่ำเสมอไม่เคยเปลี่ยน

วันนี้ .... เป็นแบบนี้  
พรุ่งนี้ .... จะเป็นยังไง

คงต้องแล้วแต่ใจ ของคนสองคน ที่ผลักดันให้มีละครชีวิตเน่า ๆ ที่ยิ่งกว่าละคร และความเข้มแข็ง อดทน ต่อความเจ็บปวด ในความเป็นจริงของชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้

กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว และคงจะอีกนานและนาน ที่ละครเรื่องนี้ต้องเล่นต่อไป.