ความคิดเห็นที่ 1 แต่คนที่พูดน้อยจัดก็ต้องระวัง  เพราะกรรมการอาจไม่สนใจหรือคิดว่าเราไม่มีความสามารถได้  เราก็สังเกตว่าคนที่พูดมากที่สุดกับคนที่พูดน้อยที่สุดมักจะตกรอบ  (เราจดเลขรหัสเขาไปดูผลและถามเพื่อนในกลุ่มอื่นด้วย)  ก็แนะนำให้พูดกลางๆ ยิ่งเฉลี่ยแล้วเท่ากันหรือใกล้เคียงกันก็เพิ่มโอกาสให้กับทุกคน  อีกนิดตอนคนอื่นพูดก็ตั้งใจฟังด้วย  บางคนพอพูดจบหรือยังไม่ถึงคิว  ก็เอาแต่นั่งนึกที่จะตอบคำถามต่อไปแบบไม่ใยดีคนอื่นเลย  แบบนี้ก็สังเกตเห็นเหมือนกันว่าตามสองคนนั้นไปติดๆ                    ปกติการอภิปรายกลุ่มจะให้เวลาราว 5 นาที  แล้วกรรมการจะเลือกถามคำถามเป็นรายบุคคลในรายที่เขาสนใจ  โดยกลุ่มเราก็มีเราและเพื่อนอีกสองคนที่กรรมการเขาถามเรื่องส่วนตัว  โดยไม่ใส่ใจอีกสองคนเลย(ไม่ต้องบอกนะว่าสองคนไหน)  พอคุยไปสักพักก็ดูเหมือนเขาจะมุ่งเป้ามาที่เราและเพื่อนอีกคนหนึ่งที่พูดภาษาญี่ปุ่นได้  บอกตามตรงตอนนั้นไม่ได้ดีใจเลย  เพราะคิดว่าแห้วอีกแน่ๆ ก็เราพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้เลย  ขนาดจะเลียนคำพูดจากโฆษณาหนอนชาเขียวยังเพี้ยนแทบตาย  พอหมดเวลาสัมภาษณ์ก็เดินออกจากห้องด้วยความโล่งใจ  ถึงจะเป็นแบบปีที่แล้วก็ไม่เป็นไร  เพราะครั้งนี้รู้สึกดีที่เราเตรียมตัวมาเต็มที่และทุ่มเทชนิดที่เทียบกับครั้งแรกไม่ได้เลย  ดังนั้นถ้าจะพลาดก็เป็นเพราะเราคุณสมบัติไม่ถึง  ไม่ใช่ปิดตาตีหมอแบบครั้งที่ผ่านมา                     กลับไปถึงบ้านก็ต้องตั้งหน้าตั้งตารอผลอีก 2 สัปดาห์ เพิ่งจะเข้าใจว่าการรอคอยเป็นสิ่งทรมานที่สุดก็คราวนี้เอง  วันที่ประกาศผลนั้นก็เหมือนเดิมเลยเราไปทำงานตามปกติ  เพื่อนคนเดิมยังรับหน้าที่เป็นพลส่งสารและข้อตกลงเดิมจะกลับไปบอกที่ห้อง                       แต่ก็เป็นไปตามนิสัยของเขา  โทรศัพท์ของเราดังขึ้นพอโชว์ชื่อเขาก็แทบกรี๊ดสนั่น  เพราะรู้แล้วว่าโทรมาทำไม  ยิ่งพอคุยจบการงานแทบไม่เป็นอันทำต่อ  ตั้งแต่  10  โมงจึงถึงบ่ายสองนั่งวาดภาพตัวเองสวมยูนิฟอร์มกำลังเดินลากกระเป๋าขึ้นเครื่องแล้ว  แต่พอคิดไปสักพักก็เตือนตัวเอง  นี่รอบแรกเองนะเธอ  ยังเหลืออีกหลายขั้นตอน  ตื่นเสียที!  ทีนี้เริ่มกลัวใหม่ล่ะซิว่าถ้าไปตกรอบต่อๆ ไป  มันจะช้ำใจยิ่งกว่าอีก  เพราะดันได้ลิ้มรสความสุขมาก่อนแล้วต้องมาพบความทุกข์ทีหลัง  แบบนี้มีหวังตายแน่ๆ                     ว่าแล้วก็เตรียมตัวสัมภาษณ์รอบสองดีกว่า  เหมือนเดิมมีเวลาเกือบสองสัปดาห์ให้เตรียมคำถามคำตอบ  แน่นอนว่ารอบนี้คำถามจะต้องเกี่ยวข้องกับตัวเราเป็นหลัก  เพราะเป็นการสัมภาษณ์เดี่ยวแล้ว  ดังนั้นคำถามแบบกว้างๆ พอจะข้ามไปได้  ก็เลยสามารถตีวงคำถามได้แคบลงอีกหน่อย                      ส่วนการแต่งกายก็ไม่ต่างกันนัก  แต่ว่ารอบนี้สูทขอให้เป็นแขนสั้นซึ่งบริษัทกำหนดมา(แต่เห็นบางคนใส่แขนยาวไปก็มีบ้าง)  เราเองหาซื้อสูทแขนสั้นไม่ทันเพราะหายากพอดูไ  อ้ที่เจอก็คล้ายครูสอนสังคมยังไงไม่รู้ขืนใส่ไปพวกได้ยกมือไหว้เป็นศาลพระภูมิกันหมดแน่  สุดท้ายคืนก่อนสัมภาษณ์ยังหาไม่ได้  เลยตัดสินใจหั่นแขนสูท 1 ใน 2 ตัวที่มีอยู่  แล้วก็พับรอยตัดเข้าด้านใน  จากนั้นเอาน้ำยารีดผ้าเรียบอัดกลีบให้แน่น  แล้วรีดทับหลายครั้งพอที่ชายจะไม่หลุดลุ่ยต่อหน้ากรรมการ  ปรากฏว่าออกมาก็ดูโอเคและดูไม่ออก  เคล็ดลับนี้ใครจะเอาไปใช้ก็ได้เลย  ไม่หวงห้ามแต่ต้องมือแม่นๆ หน่อยไม่งั้นจะกลายเป็นบาร์เทนเดอร์ไปได้                     วันรุ่งขึ้นก็ตื่นเวลาเดิมอีกครั้ง  เพราะต้องไปหาช่างผมคนเดิมและเข้าสู่ขั้นตอนเดิมๆ  พอไปถึงโรงแรมใจก็แทบจะวิ่งออกมาเต้นข้างหน้า  ใครที่คิดว่าจะควบคุมอารมณ์ได้ขอบอกว่าคงยากหน่อย  ไหนจะ ตื่นเต้น  กลัว  ประหม่า กังวล โอ๊ย!  สารพัด  พอถึงห้องก็เข้าไปนั่งรอ  แต่คราวนี้รอแป๊บเดียวพี่แอร์เขาก็มาเรียกเข้าไปสัมภาษณ์เลย  ก็เดินตามเขาไปแบบลอยๆ อ่ะนะ  มารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในห้องสัมภาษณ์ต่อหน้ากรรมการเสียแล้ว                       กรรมการก็เหมือนเดิม  2 ใน 3 เป็นคนญี่ปุ่น  เริ่มต้นเขาก็ให้เราแนะนำตัวอีกครั้ง  หลังจากนั้นก็อ่านบทความภาษาอังกฤษที่เตรียมมาให้ไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะพอใจและบอกให้หยุด  เราก็พยายามอ่านช้าๆ ชัดๆ และไม่ดัดสำเนียงเป็นอิงริชชน  เรื่องเว้นวรรคและโทนเสียงก็สำคัญเช่นกัน  นอกจากนี้ตอนอ่านก็ต้องจับใจความด้วย  เพราะพออ่านจบเขาจะถามว่าเกี่ยวกับอะไร  ประเภทนกแก้วนกขุนทองระวังให้ดี                         เราอ่านไปประมาน  4-5 บรรทัด  กรรมการก็บอกให้หยุดแล้วแต่ละคนก็ยิงคำถามมาเป็นชุด  ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวเราเอง  เช่น  ทำอะไรอยู่  ทำไมถึงอยากเป็นแอร์  เคยไปเที่ยวเมืองนอกไหม  คิดจะเรียนภาษญี่ปุ่นไหม  ฝึกหนักนะจะทนไหวไหม  เป็นต้น  หลังสัมภาษณ์ไป  5  นาทีเขาก็ให้ออกจากห้องมานั่งรอสัมภาษณ์กับผู้บริหารชาวญี่ปุ่น 2 ท่าน  ซึ่งถือเป็นสัมภาษณ์รอบสามมั้ง  แต่ทุกคนที่ผ่านมารอบสองมาก็ได้สัมภาษณ์รอบนี้หมดนะ                    ขอเล่าความเปิ่นของเราตอนสัมภาษณ์รอบสองหน่อย  คือพออ่านจบกรรมการก็ถามเรื่องโน้นเรื่องนี้  สักพักเขาก็ถามว่าพูดภาษาญี่ปุ่นได้บ้างไหมเราก็ตอบว่าไม่ได้เลย  เขาก็ย้ำว่าสักคำก็ไม่ได้เลยหรือ  ตอนนั้นในหัวดันคิดออกแค่สองคำคือ  อิมเม่จื่อไต๋  กับ  ซาโยนาระ                         ตอนนั้นไม่รู้คิดอะไรก็ตอบว่าได้คำเดียวคือ  ซาโยนาระ  เท่านั้นแหละกรรมการทุกคนหัวเราะกันสนั่นจอเลย  ประมานว่าเราเป็นโน๊ต เชิญยิ้มมั้ง  แต่เราก็งงว่าขำอะไรกัน  เขาก็ไขปริศนาว่าเพิ่งเจอกันจะรีบไปไหนอยู่สัมภาษณ์ให้จบก่อนซิ  ตอนหลังออกมานั่งรอสัมภาษณ์รอบสามเล่าให้คนที่นั่งรอสัมภาษณ์ด้วยกันฟังเขาก็ฮาแตกเหมือนกัน  ขนาดเล่าให้เพื่อนที่มารอรับกลับบ้านฟังก็ขำหลุดโลกขณะขับรถด้วยแล้วบอกว่าเราอารมณ์ขันดี  แต่จะว่าไปถึงตอนนี้เราก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเราพูดแค่นี้มันขำอะไรนักหนา                     เอาล่ะกลับมาเรื่องสัมภาษณ์กับนายญี่ปุ่นดีกว่า  ถ้าใครเคยทักทายหรือมีเพื่อนเป็นคนญี่ปุ่นก็จะทราบว่าภาษาอังกฤษของคนญี่ปุ่นฟังยากมากกกก  เพราะโดยธรรมชาติภาษาของเขาจะมีแต่เสียงสั้น  ทำให้ลิ้นคนญี่ปุ่นค่อนข้างแข็งไม่เหมาะสมกับการออกเสียงแบบฝรั่งเลย  เพราะเหตุนี้เราจึงฟังภาษาอังกฤษแบบของนายญี่ปุ่นไม่ค่อยรู้เรื่อง  อาศัยการอ่านปากเอาเป็นหลัก                      แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ถามอะไรมาก  เขาจะสนใจกับการสังเกตรูปลักษณ์ภายนอกของเรามากกว่ารู้สึกเหมือนถูกดูตัวยังไงไม่รู้  ไม่นานเขาก็เชิญออกจากห้องสัมภาษณ์เป็นอันเสร็จพิธี  หลังจากเสร็จการสัมภาษณ์พี่ๆ  แอร์ก็จะแจ้งวันประกาศผลอีกที  คราวนี้ก็ต้องมาลุ้นกันต่ออีกรอบ                    หลังจากนั้นประมานสองอาทิตย์  วันประกาศผลรอบสองก็มาถึง  เรายังทำเหมือนเคยคือส่ง พลนำสารไปตรวจสอบข่าวกรอง  ขณะที่เราก็กลายเป็นหนูติดจั่นอยู่ที่บ้านในต่างจังหวัดเพราะลาพักร้อนกลับไปพักใจที่บ้าน  ตอนที่รู้ผลว่าผ่านรอบนี้ไปได้ดีใจมากๆ แทบจะกระโดดไปทั่วบ้านนับจากที่เพื่อนเราเขาโทรมาบอก จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 14 มิ.ย. 51 01:25:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แต่การผ่านรอบนี้ได้จำเป็นต้องมารายงานตัวภายในหนึ่งสัปดาห์  ทำให้แผนการพักผ่อนจบลงทันทีต้องรีบมารายงานตัวตามกฎ  เมื่อมาถึงก็ลองตรวจดูชื่อที่บอร์ดหน้าบริษัทอีกครั้ง  เพื่อขอให้แน่ใจอีกรอบว่ามีชื่อของเราปรากฏอยู่จริงๆ  พอเห็นชื่อโชว์หราอยู่โดยบอกวันเวลาที่ต้องไปตรวจร่างกายและสถานที่  ก็เข้าไปรายงานตัวในบริษัทเลย  เขาก็แจกแจงรายละเอียดเรื่องการตรวจร่างกายให้อีกครั้ง                         โดยสถานที่ที่ต้องไปตรวจก็คือโรงพยาบาลกรุงเทพที่ซอยศูนย์วิจัย  โดยพี่แอร์เขาก็จัดการส่งมอบกระป๋องใส่อุจจาระสำหรับไปให้หมอตรวจหาพยาธิมาในวันรายงานตัวเลย  โดยบอกว่าเมื่อเก็บอุนจิของเราแล้วให้เอาไปในวันตรวจร่างกายเลยทีเดียว                   ก่อนไปตรวจร่างกายก็ไปหาข้อมูลใน  thaicabincrew  อีกครั้งเพื่อหารายละเอียดเกี่ยวกับการตรวจร่างกาย  โดยส่วนใหญ่เพื่อนๆ ที่เข้ามาเดินใน  web  ตอนนั้นก็ลดจำนวนลงไปเยอะพอสมควร  มักจะมีการแนะนำกันต่อๆ มาว่าให้ถ่ายพยาธิก่อน 3 วัน  แม้เราจะไม่ใช่คนทานอะไรดิบๆ แต่เพื่อความชัวร์ก็ทำเหมือนกันนะ  แบบไม่อยากพลาดด้วยเรื่องแบบนี้                           อีกเรื่องที่ทุกคนดูจะเป็นกังวลก็คือกระดูกสันหลัง  เพราะมีข่าวบอกว่าถ้ากระดูกสันหลังคดเกิน  10%  จะไม่รับเข้าทำงานเลย  เราก็เลยตัดสินใจไปตรวจก่อน  โดยหมอก็บอกว่าคดนิดหน่อยคงไม่เป็นไรน่าจะผ่าน  แต่เราก็ไม่แน่ใจขึ้นมาแล้วซิ  สุดท้ายเลยไปปรึกษานักกายภาพบำบัด  เขาก็เลยใช้วิธีดัดกระดูกสันหลังให้ก่อนไปตรวจ 1 วัน  เขาบอกว่ามันจะอยู่ในสภาพที่จัดให้ได้สัก 2-3 วัน  ก็ไม่รู้ว่าวิธีนี้จะได้ผลกับทุกคนไหม  แต่ใครที่ปัญหาเรื่องนี้อยู่จะลองวิธีนี้ก็ได้  แต่ต้องหานักกายภาพบำบัดเก่งๆ หน่อยนะ  เพราะเราว่ามันเสี่ยงอยู่เหมือนกัน                    วันที่จะไปตรวจร่างกายนั้นเขาจะห้ามกินและดื่มอะไรตั้งแต่เที่ยงคืน  เพราะต้องเจาะเลือดเพื่อไปตรวจหาอะไรหลายอย่าง  เราก็ไปถึงโรงพยาบาลประมาน 7 โมงครึ่ง  คนเข้าคิวกันยาวเหยียดอยู่แล้วเลยต้องไปต่อท้ายเขา  รออยู่นานเหมือนกันกว่าจะได้วัดส่วนสูงชั่งน้ำหนัก                        หลังจากนั้นก็พาไปวัดสายตาแล้วก็พาเราไปยังห้องเจาะเลือด  นั่งรอคิวอยู่สักพักก็เห็นพยาบาลช่วยกันหิ้วปีกเพื่อนที่มาตรวจด้วยกันออกมา  เลยตกใจกันยกใหญ่ว่ามันตรวจกันโหดอย่างนี้เลยหรือ  ปรากฏว่าพี่พยาบาลเห็นทุกคนมองกันเหรอหรา  ก็รีบบอกว่าคนนี้เขากลัวเลือดไม่มีอะไรจ้ะ  ที่สำคัญเขาอดอาหารมานานเลยหิวจนตาลายด้วย  ทุกคนเลยใจชื้นขึ้นมา                        พอเสร็จปุ๊บก็เสียเลือดไปหลอดใหญ่  แล้วเขาก็พาไปวัดความดันและตรวจการได้ยิน  พร้อมทั้งตรวจปัสสาวะด้วย  จากนั้นเป็นการตรวจคลื่นหัวใจ  โดยการตรวจนี้ต้องถอดเสื้อออกหมดรวมทั้งเสื้อชั้นในด้วย  พอเตรียมตัวเรียบร้อยพยาบาลจะเอาเจลสีฟ้าๆ มาทาหน้าอก  แล้วก็มีเครื่องอะไรไม่รู้มาตรวจ  ตอนแรกก็เขินๆ นะ  เพราะอยู่ดีๆ ต้องมาถอดเสื้อโชว์ใครก็ไม่รู้  ถึงจะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็เถอะ  แต่พอเห็นเขาทำหน้าเฉยๆ แบบว่าคงเห็นมาจนชินก็เลยรู้สึกดีขึ้น                     หลังจากนั้นก็เดินขึ้นไปเอกซเรย์โดยใส่ชุดของโรงพยาบาล  ซึ่งคล้ายกับชุดนอนมากและดูจะแอบเซ็กซี่กันเล็กๆ  โดยขั้นตอนตรวจร่างกายนี้เขาจะห้ามญาติมาอยู่ดูเลย  เพราะบางทีแต่งตัวแบบนี้เกิดมีญาติผู้ชายของคนตรวจมารอก็จะพาอายกันไปหมด                       ส่วนการเอกซเรย์ก็มีทั้งการตรวจปอดและกระดูกสันหลังอย่างที่บอกไปแล้ว  พอเสร็จขั้นตอนนี้ก็กลับขึ้นไปพบแพทย์ให้ตรวจหามะเร็งเต้านม  โดยหมอจะคลำหน้าอกของเรา  บอกตามตรงอันนี้ยิ่งเขินไปอีก  แต่ก็ยังดีที่เป็นหมอผู้หญิงตรวจ  เพราะเพื่อนเราเคยไปตรวจเองที่บางโรงพยาบาลเจอหมอผู้ชายตรวจด้วย     แต่แล้วความเขินอายที่ผ่านมาทั้งหมดก็กลายเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยไปเลย  เมื่อต้องไปกับพยาบาลเพื่อเข้าไปในห้องตรวจที่ปิดมิดชิด  พอพี่พยาบาลเดินมาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง  บอกให้เราถอดกางเกงในแล้วก็ให้ก้ม  เพื่อที่เขาจะได้ตรวจพยาธิที่ทวารหนัก  ขอบอกเลยนะว่าทั้งเจ็บทั้งอายจนพูดไม่ออก                       แต่พอผ่านขั้นตอนนี้ก็เป็นอันว่าเสร็จเรื่อง  ซึ่งก็ปาเข้าไปบ่ายสองใช้เวลาตั้ง 5 ชั่วโมง  สำหรับคนที่จะพาใครไปรอควรบอกให้เขาทำใจเลย  เพราะเพื่อนเราเขาไม่รู้ต้องรอแบบไร้จุดหมายตั้ง 5 ชั่วโมง  เล่นเอาเซ็งไปเหมือนกัน   ส่วนใครที่ไม่แข็งแรงแนะนำให้ทานข้าวเย็นตุนไว้เยอะๆ หน่อย  เพราะแม้ระหว่างตรวจเขาจะพอมีของว่างให้รองท้องแต่ก็ไม่พอทำให้หายหิวสักเท่าไหร่                    รอไปหนึ่งอาทิตย์ก็ได้เวลาไปตรวจดูผลการตรวจร่างกายที่หน้าบริษัท  คราวนี้ไปดูผลเองบ้าง(ซะที)  ตอนที่ไล่นิ้วไปตามชื่อที่เรียงแถวยาวๆ นั้นก็สั่นเล็กน้อย  แบบว่าถ้ามาตกรอบตอนนี้ล่ะก็คงทำใจลำบากแย่เลย  แต่แล้วสวรรค์ก็ทรงโปรดเห็นชื่อตัวเองอยู่บนบอร์ด  ดีใจจนเนื้อเต้นเลยรีบวิ่งเข้าไปรายงานตัวเลย  เหมือนกลัวเขาจะเปลี่ยนใจน่ะ                        พอรายงานตัวเสร็จเขาก็จะแจ้งรายละเอียดว่าจะต้องไปเตรียมเรียนภาษาญี่ปุ่นมาด้วย  โดยมีอาจารย์คนไทยของแจลเวยส์มาชี้แจงรายละเอียดที่เราต้องเรียนมาก่อน  และแนะนำว่าควรไปเรียนที่ไหนดีบ้าง  พร้อมกันนั้นก็แจกการบ้าน  3  ชุด  โดยแบ่งส่งเป็นช่วงๆ พร้อมกับย้ำว่าควรไปเรียนภาษาญี่ปุ่นไว้ให้มากที่สุด  จะเป็นประโยชน์ต่อตนเองซึ่งก็ถือเป็นอีกหนึ่งด่านอรหันต์                            แต่ก็นั่นแหละฟันฝ่าจนมาจุดนี้แล้วจะมีบันไดอีกกี่ขั้นก็ต้องไปให้ถึง  การเรียนภาษาญี่ปุ่นนั้นก็ไม่ง่ายเลย  แต่เราก็ยังดีที่เป็นคนชอบการเรียนภาษาเป็นทุนเดิมเลยช่วยได้บ้าง  แต่ถ้าใครที่ตรงข้ามกับเราก็ขอบอกว่าต้องทำใจหน่อย  เพราะสายการบินนี้ภาษาญี่ปุ่นสำคัญกว่าภาษาอังกฤษเลยแหละ                      แม้คนที่ผ่านการสมัครในรอบเดียวกันก็ไม่ใช่จะได้เรียกทำงานพร้อมกันนะ  เพราะเขาเแบ่งเป็นหลายรุ่น  รุ่งหนึ่งก็ราว 30 คน  ซึ่งใครโชคดีได้รุ่นแรกของรอบก็จะได้รับการแจ้งให้ทราบในวันที่รายงานตัวเลย  พร้อมทั้งนัดไปเซ็นสัญญาทันที  ส่วนที่เหลือก็ต้องไปรอคอยอยู่ที่บ้าน  ซึ่งใครโชคร้ายอาจต้องรอถึง 5 –6เดือนก็มี  แต่เราโชคดีหน่อยคือได้รุ่นสองของรอบ  พอกลับไปบ้านได้วันเดียวก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งกำหนดวันเซ็นสัญญาเลย  เรียกว่าทันใจดีเหมือนกัน(ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไม่บอกซะตอนรายงานตัวไปเลย)                     วันที่เซ็นสัญญาก็ห่างจากวันที่ประกาศผลราวสองเดือนมั้ง  เราก็จัดแจงลาออกจากที่ทำงานเก่า  และก็ถือโอกาสที่มีเวลาว่างไปเที่ยวพักผ่อนนิดหน่อยเพื่อรับการผจญภัยต่อไป  ในวันเซ็นสัญญาก็ตื่นเต้น นิดหน่อย  เพราะจะได้เจอและทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ที่ต้องมาอยู่ร่วมกันอีกหลายเดือนราว 30 คนได้                        วันนั้นก็ต้องเซ็นเอกสารอะไรก็ไม่รู้มากมายจนจำไม่ได้  ไหนจะเป็นใบเปิดบัญชีธนาคารที่โตเกียวและฮาวาย  ไหนจะเป็นสัญญาประกันชีวิต  เริ่มจรดปากกาตั้งแต่  8  โมงเช้าลากไปเสร็จเกือบบ่ายสองอีกครั้ง  แต่ก็เอาเหอะนี่ดูจะเป็นขั้นตอนที่เบาที่สุดแล้วล่ะมั้ง                    ต้องยอมรับเลยนะว่าขั้นตอนสมัครราวสองเดือนกว่าๆ เป็นช่วงที่หินมากของชีวิต  ทั้งเหนื่อย  ทั้งกลัว  ต้องเตรียมตัวเตรียมใจเพื่อทำให้ได้เต็มที่  พร้อมทั้งต้องเผื่อใจยอมรับหากไม่เป็นอย่างที่คิด  แต่แล้วความพยายามที่ลงทุนลงแรงไป  ก็พาให้เรือแห่งความฝันของเรามาจนถึงฝั่งได้อย่างปลอดภัย                         แต่เพื่อนเราเขาก็เตือนว่านี่ไม่ใช่จุดสุดท้ายของความสำเร็จ  เพราะนี่คือจุดเริ่มต้นของการเป็นแอร์โฮสเตสเท่านั้นเอง  เรียกได้ว่าอยู่ที่นี่มีลุ้นทุกขั้นตอนเลย  เพราะบางคนที่เซ็นสัญญาแล้วสุดท้ายไม่มีโอกาสที่จะได้บินเลยแม้แต่ไฟล์ทเดียวก็มี  สัญญานั้นจึงไม่ใช่การรับประกันว่าความฝันนี้จะสำเร็จเสมอไป  สิ่งที่รับประกันความสำเร็จของเราจึงมีเพียงความพยายามของตัวเองเท่านั้น  เหมือนกับที่เพื่อนคนหนึ่งใน  thaicabincrew  เคยบอกไว้ว่า                            “แม้เราจะไม่ได้  born to be  แต่ก็ต้อง  try  to  be  ให้ได้” จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 14 มิ.ย. 51 01:26:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่  4  Cabin  Crew  Convent                   เพื่อนๆ คงแปลกใจว่านี่มันชื่อโรงเรียนนางชีที่ไหนล่ะซิ  ขอบอกเลยว่าไม่ใช่แต่นี่คือการฝึกอันหนักหนาสาหัสของเหล่านางฟ้าแจลเวยส์  ซึ่งเชื่อว่าทุกคนเมื่ออ่านบทนี้จบ  ก็จะเข้าใจว่าทำไม่เราจึงตั้งชื่อแบบนี้                    ก่อนที่เราจะเข้าไปฝึกสิ่งหนึ่งที่ต้องเตรียมพร้อมก็คือการฟิตร่างกาย  เพราะการฝึกหนักต้องใช้ความแข็งแรงและความอดทนของร่างกายพอสมควร  รวมทั้งต้องใช้กำลังใจที่เต็มเปี่ยมแบบดาบวิชัยด้วย  เพราะที่ออฟฟิสเก่า(ข้างโรงแรมแกรนด์ รัชฎา)  ทุกคนต้องแบกหนังสือหนักราว  5  กิโลกรัมเดินขึ้นตึกทุกวันกว่าสองเดือน  ที่สำคัญวันหนึ่งขึ้นลงกันหลายรอบพอสมควร  เรียกว่าตอนนั้นทั้งขาทั้งแขนเกือบจะไปยกน้ำหนักโอลิมปิกได้ก็แล้วกัน  โดยเหตุผลตรงนี้ก็ไม่มีอะไรมาก  บริษัทอยากให้เราแข็งแรงพอที่จะไปทำงานหนักๆ บนเครื่องซึ่งต้องยืนกันหลายชั่วโมงได้อย่างไม่มีปัญหา                     สามอาทิตย์แรกของการฝึกก็ต้องเรียนภาษาญี่ปุ่นพื้นฐาน  โดยเราเป็นรุ่นที่สองของบริษัทที่บังคับให้เรียนด้วยอักษรฮิรางานะคือเป็นหนึ่งใน 3 ของระบบตัวอักษรของญี่ปุ่น  เราก็ต้องท่องตัวอักษรและสระทั้งหมดให้ได้  เพื่อที่จะสามารถอ่านภาษาญี่ปุ่นโดยวิธีการสะกดทีละตัวได้  นอกจากนี้อาจารย์ก็สอนคาตาคานะให้ด้วย  โดยเจ้าคาตาคานะนี้เป็นสระที่ใช้สะกดเพื่อถอดคำภาษาต่างประเทศ  ซึ่งใช้ประโยชน์ในการไปใช้ชีวิตอยู่ที่โน่น  เพราะตามร้านค้าร้านอาหารที่แดนอาทิตย์อุทัยเขาจะนิยมใช้คาตาคานะกันเป็นหลัก                        ถ้าใครได้เรียนมาก่อนฝึกอบรมแบบเป็นระบบและนานหน่อยก็ได้เปรียบ  เพราะด้วยความที่เนื้อหาจำนวนมากมาถูกยัดอยู่ในหลักสูตรที่มีเวลานิดเดียว  ทำให้การเรียนการสอนต้องไปกันเร็วมากจนตามแทบไม่ทัน                     เริ่มเรียนกันตอน 9 โมงไปเสร็จสิ้นตอน 5 โมงเย็นของแต่ละวัน  พอกลับไปถึงห้อง (เราย้ายมาพักใกล้ๆ ออฟฟิสที่รัชฎาเพราะไม่อยากเสียเวลาเดินทาง)  ก็ต้องทบทวนบทเรียนและทำการบ้านกันหน้าดำคร่ำเครียด  เพราะเรียนกับอาจารย์หลายท่านทั้งคนไทยและเจ้าของภาษา  ซึ่งแต่ละคนจะให้การบ้านแบกกลับมาทำเหมือนขนอาวุธสงคราม  แล้วไหนจะต้องเตรียมอ่านหนังสือสำหรับบทเรียนต่อไปในวันรุ่งขึ้นอีก  ดังนั้นระยะเวลาในการเดินทางจึงสำคัญมิใช่น้อย                      ตอนนั้นก็เครียดนิดๆ (ความจริงเครียดเยอะเลย  แฮะ แฮะ)  เพราะเราเคยเรียนแต่ภาษาตะวันตก  ซึ่งจะมาคนละแนวกับภาษาญี่ปุ่นเลย  ยิ่งบริษัทมีการจัดสอบวัดความรู้ด้วยว่าผ่านหรือไม่ผ่านยิ่งกดดันกันเข้าไปใหญ่  นี่ไงล่ะที่บอกว่ามีลุ้นกันตลอด  เพราะคะแนนสอบต้องได้  80  จาก 100  คะแนนเลยนะ  ซึ่งถ้าใครไม่ผ่านเขาจะให้โอกาสซ่อมได้ 1 ครั้ง  ถ้ายังไม่ผ่านอีกสัญญาที่เซ็นกันไปเป็นอันว่ายกเลิก  ความฝันที่จะเป็นนางฟ้าติดปีกก็หายวับไปกับตา                      ตลอดเวลาการเรียนภาษาญี่ปุ่นจะต้องแต่งตัวแบบ  business  attire  คือใส่สูทสีเรียบ  รองเท้าคัชชูสีดำ รวบผมตึง  แต่งหน้าเข้มทุกวันถ้าจางเมื่อไหร่ต้องรีบเติมทันทีไม่อย่างนั้นจะโดนดุ  ไม่ว่าเราทำอะไรให้ใครหรือใครทำอะไรให้เรา  ต้องพูดคำว่าขอบคุณเสมอและต้องทำจนเป็นนิสัย  โดยทางบริษัทจะสังเกตการวางตัวตลอดจนอุปนิสัย  แล้วทำการบันทึกประวัติและพฤติกรรมของเราเอาไว้ตลอด  ตั้งแต่วันแรกที่รับการฝึกจนวันสุดท้ายของสัญญา                    แม้กระทั่งการนั่งในห้องเรียนก็ยังต้องมีแบบแผนเลย  คือเวลานั่งเรียนนี่ก็ห้ามนั่งไขว้ห้างนะ  ใครที่ติดเป็นนิสัยต้องระวังตัวและเปลี่ยนความเคยชินนี้ทันที  หลังต้องตรงตลอดเวลาแต่ไม่ควรพิงพนักเก้าอี้    แล้วก็ห้ามทำหน้าบึงตึงต้องยิ้มอยู่เสมอเหมือนประกวดนางงาม  ส่วนถ้าใครไว้เล็บต้องทาเล็บทุกวัน (ได้แต่สีอ่อนๆ)  ไม่อย่างนั้นก็ต้องตัดสั้นแต่ก็ยังต้องทาเคลือบสีใสอยู่ดี  เครื่องประดับก็เป็นข้อห้ามถ้าจะใส่ก็ต้องให้ มิดชิดที่สุด                      เวลาเข้าห้องน้ำในตึกเสร็จก็ต้องพับกระดาษทิชชูเป็นสามเหลี่ยมเหมือนบนเครื่องบิน  เพราะเขาถือว่าเป็นการเชิญชวนให้คนอื่นเข้ามาใช้ห้องน้ำ  ซึ่งก็หมายถึงเราเป็นคนใส่ใจการบริการและพร้อมที่จะบริการผู้โดยตลอดเวลา  ถ้าพบพนักงานบริษัทหรือพี่แอร์ในตึกก็ต้องทำความเคารพด้วยการไหว้ทุกครั้ง  ถึงแม้จะไม่เคยพบหน้าและพูดคุยกันมาก่อน  ดังนั้นอย่าแปลกใจถ้าเราจะไหว้เด็กที่รุ่นต่ำกว่า  เพราะไม่รู้ว่าใครเป็นใครส่วนใหญ่ก็ไหว้กันเอาไว้ก่อนเป็นดีที่สุด                      ก่อนจะเริ่มเรียนต้องมีการไปเชิญพี่ๆ แอร์มาอบรมหรือที่เรียกกันว่าโฮมรูมสัก 10 นาที  หลังจากนั้นก็ต้องไปเชิญอาจารย์ที่สอน  โดยปฏิบัติตามธรรมเนียมญี่ปุ่นคือก่อนจะเข้าห้องอาจารย์ต้องโค้งคำนับและกล่าวทักทาย  พร้อมกับกล่าวเป็นภาษาญี่ปุ่นซึ่งมีความหมายว่าขอเสียมารยาทรบกวนหน่อยนะคะ    และก่อนที่เราจะออกจากห้องก็ต้องพูดภาษาญี่ปุ่นที่แปลว่าได้ทำการเสียมารยาทเรียบร้อยแล้ว  หรืออีกนัยหนึ่งเสร็จธุระแล้วคือทั้งขอบคุณและขอโทษไปในตัว                    ถึงแม้การเรียนภาษาญี่ปุ่นจะผ่านพ้นไป  ก็ใช่ว่าจะเสร็จสิ้นการเรียนรู้เจ้าภาษาใหม่นี้  เพราะยังต้องเรียนภาษาญี่ปุ่นสำนวนเฉพาะที่ใช้ในเครื่องบินอีกเป็นเวลา  2  อาทิตย์  โดยต้องมีการแสดงบทบาทสมมุติ  และต้องพยายามท่องจำรูปแบบตัวอย่างประโยคในสถานการณ์ต่างๆ ที่เราจะต้องใช้กับผู้โดยสาร  ซึ่งบทประโยคก็ใช่ว่าจะเข้าใจทั้งหมด  เพราะจะมีการเรียงไวยกรณ์ที่ซับซ้อนกว่าที่เรียนเข้ามาแทรก  และก็จะมีการสอบอีกเช่นเคยกฏกติกาก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง                        ถ้าหากผ่านด่านนี้ไปได้ด่านต่อไปก็คือวิชา  Cabin   ซึ่งเพื่อนเราบางคนก็บอกว่าสนุกแต่บางคนก็บ่นว่าหินสุดๆ เช่นกัน  เพราะเป็นวิชาที่ทำให้คนท้อจนร้องไห้ถอดใจกันไปบ้าง  ก็จัดว่าเป็นด่านที่ทำให้ไปไม่ถึงจุดฝันอันดับต้นๆ เลยเหมือนกัน  ในวิชานี้ทุกคนจะได้มีโอกาสใส่เครื่องแบบจริง  เหมือนพี่แอร์ที่บินแล้วทุกประการ  จะแตกต่างไปบ้างก็ตรงที่อาจขาดรายละเอียดไปอย่างสองอย่างเท่านั้น                      กฎข้อหนึ่งที่เพิ่มขึ้นมาในการฝึกช่วงนี้  ซึ่งต้องรักษายิ่งชีพเลยก็คือว่าต้องสำรวมสุดๆ เวลาอยู่ในเครื่องแบบ  เช่นห้ามเดินหรือยืนกิน  ห้ามนั่งรับประทานอาหารตามร้านข้างทาง  ยกเว้นว่าร้านจะปิดมิดชิดพอสมควรอย่างติดแอร์(คอนดิชั่นนะไม่ใช่โฮสเตส)  อะไรประมาณนั้น  ห้ามคุยโทรศัพท์มือถือไปเดินไปขณะอยู่ในเครื่องแบบด้วย  แล้วก็ยังมีการห้ามห้อยโหนรถเมล์มาฝึกเด็ดขาด  ถ้าจำเป็นจริงๆ ต้องเอาเครื่องแบบใส่กระเป๋ามาแล้วค่อยมาเปลี่ยนในตึกออฟฟิสเอา จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 14 มิ.ย. 51 01:29:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 การจะใส่เครื่องแบบไปเดินเฉิดฉายอวดตัวในห้างสรรพสินค้านี่ก็ต้องห้ามนะจ๊ะ  เพราะฉะนั้นใครที่คิดจะไปโชว์คนอื่น  หรือจะไปเดินเคียงคู่กับแฟนแบบให้เขาภูมิใจว่าแฟนเราเป็นแอร์หมดโอกาส  สรุปก็คือเมื่อสวมเครื่องแบบแล้วคุณต้องเนี๊ยบอยู่ตลอดเวลา  เนื่องจากภาพลักษณ์ของบริษัทเป็นสิ่งที่มาคู่กับเครื่องแบบสำหรับพนักงานทุกคน                   วิชานี้ก็เริ่มเรียนตอน  9  โมงเช้าถึง 5 โมงเย็นเหมือนภาษาญี่ปุ่น  เพียงแต่ในหนึ่งวันจะมีการเรียนหลายวิชา  ไม่ใช่เดี่ยวไมโครโฟนเหมือนตอนเรียนภาษาญี่ปุ่นอีกแล้ว  ภาระหนักอึ้งที่เรียกว่าหนักอึ้งจริงๆ ไม่ใช่สำนวนเล่นลิ้น  คือการต้องแบกหนังสือหนักหลายกิโลมาเรียนทุกวัน  เพราะบริษัทมีกฎข้อห้ามทิ้งแบบเรียนทุกเล่มไว้ในล็อคเกอร์บริษัทเด็ดขาด  เพราะเป็นสิ่งสำคัญที่ห้ามทำหายถึงขนาดที่ห้ามนำไปอ่านต่อหน้าบุคคลภายนอกหรือในที่สาธารณะ  เพราะเป็นเรื่องความปลอดภัยของสายการบินกันเลย  ดังนั้นทุกคนต้องจำใจแบกแบบเรียนไปกลับทุกวัน                 วิชาที่เรียนทั้งหมดเท่าที่จำได้ก็มีเกือบ 10  วิชาได้  ยกตัวอย่างเช่น  วิชา  Aircraft  ที่ต้องเรียนรู้เกี่ยวกับส่วนประกอบในห้องโดยสาร  ที่ชาวแอร์ทุกคนจะต้องได้ใช้ประโยชน์ในสักวันหนึ่ง  ไม่ว่าจะเป็นเครื่องตระกูลโบอิ้งทั้งหลายและเครื่อง  DC 10  ซึ่งเป็นเครื่องรุ่นเก่าที่แจลเวยส์ยังใช้อยู่                      วิชา  Liquor  ที่ต้องมานั่งจำสูตรผสมเครื่องดื่มประมาณพวกค็อกเทลนั่นแหละ  และที่สำคัญเครื่องดื่มชั้นประหยัดกับชั้นธุรกิจก็ต่างกันออกไป  แต่เราต้องเรียนและจำให้ได้ทั้งสองชั้นเลย โอ้! ตอนนั้นมึนมาก  บางวิชาก็ต้องมาเรียนรู้เกี่ยวกับเอกสารและการกรอกข้อมูลของเอกสารคนเข้าเมืองในแต่ละพอร์ทที่เครื่องของเราบินไปลง  ซึ่งก็ไม่มีเหมือนกันเลยสักที่  ให้ตายเถอะนี่มันแกล้งกันหรือไงเนี่ย!  ทำไมมีการตกลงและใช้แบบเดียวกันให้หมดทุกประเทศไปซะก็ไม่รู้  ไหนจะยังมีการจดจำเรื่องของชนิดและปริมาณสินค้าปลอดภาษี  ที่อนุญาตให้นำเข้าไปได้ในแต่ละประเทศทั้งของแอร์และผู้โดย  ซึ่งก็ไม่ต้องบอกเลยว่าหาไอ้ที่เหมือนกันน่ะฝันไปเถอะ                     ในช่วงที่เรียนวิชาพวกนี้แต่ละคนจะเครียดกันมาก  เพราะวันหนึ่งเรียนกันหนักและอัดกันเข้าไปเท่าที่จะทำได้  อีกทั้งเวลาที่จำกัดว่าจะต้องท่องจำสิ่งละอันพันละน้อย(เยอะมากกว่า) ให้ได้ภายในสองอาทิตย์  เพื่อทำการสอบให้ผ่านมันเป็นสิ่งที่ไม่ง่ายเอาเสียเลย  แล้วใช่แค่การจำเนื้อหานะ  เพราะเวลาสอบก็ต้องสะกดให้ถูกทุกตัวอักษร  ซึ่งบางคำไม่คุ้นและไม่เคยเห็นเลยก็ต้องมานั่งท่องกันอีก  เฮ้อ  นึกถึงแล้วก็เหนื่อยขึ้นมาทันที  คะแนนการสอบก็เช่นเคยคือ  80  จาก  100  ถือว่าผ่านในแต่ละรายวิชา  เมื่อนำทุกวิชาที่เรียนมารวมกันทั้งหมดก็จะนำไปประเมินผลโดยคอมพิวเตอร์  ซึ่งก็ต้องได้ไม่ต่ำกว่า  C  อีก  เป็นการประเมินผลแบบหลายชั้นซับซ้อนมากใช่ไหม  แต่ถ้าทำไม่ได้ก็ง่ายๆ คือไม่ผ่านอีกเช่นกัน   ส่วนการสอบวิชาปฏิบัติก็จะมีการทำเหมือนจริง  เช่นการเสริฟอาหารและเครื่องดื่มหรือการสาธิตการสวมร่มชูชีพ                    ตลอดเวลาที่เรียนวิชานี้  หลังเรียนเสร็จทุกวันต่างคนก็จะมุ่งหน้ากลับไปทบทวนตำราเรียนของเก่าทุกวัน  เพราะถึงจะสอบครบทุกวิชาแล้วก็ตาม  ยังมีวิชาปราบเซียนอีกตัว  นั่นคือเอาวิชาที่เรียนมาแล้วทั้งหมดมารวมผสมเป็นวิชาใหม่  ซึ่งหัวข้อที่นำมาสอบจะมาจากทุกวิชา  ทำเป็นข้อสอบอัตนัยเพื่อทดสอบความแม่นยำของเรา  รุ่นเราก็มีตกกันเหมือนกันเล่นเอาต้องซ่อมกันทั้งน้ำตาเลยก็มี  แต่สุดท้ายพอพยายามกันจริงๆ ก็ผ่านกันไปได้  เพราะคนที่เขาเก่งๆ ก็จะช่วยคนอื่นติวไปด้วย  สังคมเล็กๆ ก็อย่างนี้แหละนะ  ต้องช่วยกันเพื่อจะได้ไปถึงจุดประสพความสำเร็จของทุกคน                    แล้วช่วงที่ฝึกขั้นตอนนี้ขอบอกเลยว่าการเที่ยวทั้งในกรุงเทพหรือต่างจังหวัดลืมไปได้เลย  ขนาดเดินห้างดูหนังสักเรื่องยังแทบไม่มีคนทำกัน  เพราะถือว่าเป็นการเสียเวลาที่มีค่าแบบสุดๆ  หากเลือกได้ทุกคนก็จะเอาแต่มุ่งหน้ากลับที่พักเพื่ออ่านหนังสือทำการบ้าน  แม้แต่โทรทัศน์ก็ยังไม่ค่อยได้ดู  เพราะก็จัดว่าเป็นการสิ้นเปลืองเวลาโดยใช่เหตุ  ขนาดที่เราตัดสินใจไม่เอาโทรทัศน์ไปที่ห้องเลยด้วยซ้ำ  เรียกได้ว่าพอผ่านช่วงนั้นไปต้องมาตามข่าวสารบ้านเมืองกันทีหลังว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง  เพราะต่างคนก็ไม่รู้กันเลยจริงๆ                      พอถึงวันสุดท้ายของการเรียนก็มีการถ่ายรูปกับพี่แอร์ที่เป็น  Instructor  และหัวหน้าชาวญี่ปุ่นไว้เป็นที่ระลึก  โดยรุ่นเราเป็นรุ่นสุดท้ายที่ได้ฝึกที่ตึกตรงโรงแรมแกรนด์  ถนนรัชฎาภิเษก  เพราะหลังจากนั้นบริษัทก็ย้ายมาอยู่ที่อาคาร  United  แถวสีลมแทน  เรียกได้ว่าเป็นรุ่นที่ถ่ายรูปส่งท้ายตึกเก่ากันเลยทีเดียว  ทุกวันนี้เวลาเอารูปนี้ขึ้นมาดูก็จะนึกถึงวันเก่าๆ ที่แบกหนังสือขึ้นลงตึกแล้วขำตัวเองไม่หาย                     สำหรับตึกใหม่ที่สีลมพื้นที่และห้องฝึก  Cabin  จะมากขึ้น  เนื่องจากบริษัทมีนโยบายต้องการขยายเส้นทางการบินเพิ่มขึ้น  จึงจำเป็นต้องเปิดรับสมัครลูกเรือใหม่มากขึ้นไปด้วย  เพื่อให้เป็นไปตามข้อตกลง ในการขอเปิดเส้นทางการบิน                      รุ่นของเรานอกจากจะภูมิใจที่ได้ฝึกที่ตึกเก่าเป็นรุ่นสุดท้ายแล้ว  ก็ยังมีเรื่องให้ภูมิใจอีกอย่างคือเป็นรุ่นแรกในการฝึกที่ตึกใหม่เหมือนกัน  เพราะตอนที่ย้ายตึกยังเหลือหลักสูตรการฝึกในประเทศไทยอีก  ซึ่งก็คือการฝึกวิชาภาษาญี่ปุ่นที่ใช้ในเครื่องบินต่ออีก 1 สัปดาห์  รวมทั้งการเรียนวิชา  Emergency  ภาคทฤษฎีอีก 1 สัปดาห์  ส่วนการเรียนภาคปฏิบัติจะต้องลัดฟ้าไปฝึกเอาที่ญี่ปุ่นนั่นเลย  ช่วงสองสัปดาห์ดังกล่าวจึงกลายเป็นการเตรียมตัวที่จะไปฝึกยังต่างประเทศ                    การฝึกในช่วงสองสัปดาห์สุดท้ายจะกลับมาสวมชุดสูทธรรมดาอีกครั้ง  ทำให้กลับไปนั่งรถเมล์ได้  แต่หลายคนก็นั่งรถแท็กซี่เพราะยังอยู่ที่อพาร์ทเมนท์ใกล้ออฟฟิสเดิมที่รัชดา  ก็รวมกันมาพร้อมกันเป็นการประหยัดไปในตัว  แต่สำหรับเราเลือกที่จะคืนห้องและกลับไปอยู่ที่เดิม  เพราะระยะเวลาในการเดินทางพอๆ กัน  จึงไม่มีความจำเป็นจะไปอยู่แถวรัชดาอีกแล้ว                    เมื่อมาถึงจุดนี้หลายคนคงเข้าใจแล้วซิว่าทำไมมันจึงกลายเป็น convent  แต่ถึงแม้มันจะอึดอัด  เครียด  อุดอู้  แต่ก็ยังมีทั้งรอยยิ้ม,เรื่องชวนหัวเราะและความทรงจำดีๆ ตลอดเวลาการฝึก  เพราะมันเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่เกือบทุกคนจะไม่เคยทำมาก่อน  เพียงแต่การจะจบไปจากโรงเรียนแห่งนี้ได้  ต้องอาศัยความตั้งใจและความพยายามอย่างแน่วแน่  ซึ่งเป็นคุณสมบัติเด่นของคนแดนปลาดิบเขา  และนี่ก็เป็นคุณสมบัติที่บริษัทประสงค์จะปลูกฝังให้มีอยู่ในตัวพวกเราทุกคนนั่นเอง จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 14 มิ.ย. 51 01:31:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลิงค์ บทที่  1  ดักแด้ฝัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6685438/W6685438.html บทที่   2  ความพยายามครั้งที่  2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6689887/W6689887.html จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 14 มิ.ย. 51 01:34:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วนึกถึงเรื่อง attention please เป็นหนังที่ทำให้เข้าใจถึงสปิริตการเป็นแอร์ฯ ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดนะคะนี่ ฟังที่เล่าเรื่องสัมภาษณ์กับฟิตร่างกายแล้วต้องขอคารวะ จากคุณ : Mnemosyne - [ 14 มิ.ย. 51 05:42:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วนึกถึงเรื่อง attention please ด้วยคน ตอนนี้มาลงยาวหน่อย ค่อยอ่านจุใจหน่อยค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 14 มิ.ย. 51 13:51:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใกล้ฝันเข้าไปอีกนิดแล้ว :) จากคุณ : scottie - [ 14 มิ.ย. 51 15:51:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จะเข้ามาบอกว่านึกถึงเรื่อง attention please ด้วยเหมือนกันค่ะ ^ ^ จากคุณ : หนูน้อยขนมไข่ - [ 14 มิ.ย. 51 21:07:16 A:155.245.108.27 X: TicketID:175055 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เพิ่งมาอ่านค่ะ น่าสนใจดีจัง :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 15 มิ.ย. 51 21:22:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาลงชื่ออ่านอีกรอบ เพราะตอนนี้ยังไม่ได้อ่านนะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 มิ.ย. 51 19:53:35 ]