ความคิดเห็นที่ 1 “เจออะไรงั้นหรือ ผู้หมวด” แพทย์อนามัยเอ่ยถามขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากยืนกอดอกมองชายหนุ่มร่างสูงซึ่งกำลังนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งและจดจ่ออยู่กับบางสิ่งบนพื้นอย่างสนใจอยู่นาน เจ้าของหน้าตาและท่าทางแบบหนุ่มน้อยช่างสงสัยเมื่อแรกเห็นกลับกลายเป็นนายตำรวจสืบสวนสอบสวนเต็มตัวตั้งแต่เอ่ยปากทักถึงการมาถึงของเขา และภาพดังกล่าวยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ... ทั้งวิธีการเดินสำรวจ  จับต้องสิ่งของและบริเวณต่าง ๆ ในที่เกิดเหตุอย่างระมัดระวัง รวมถึงดวงตาหลังเลนส์กระจกที่บ่งบอกว่าจะไม่เปล่อยให้ข้อพิรุธเล็กน้อยรอดพ้นสายตาไปได้ และสิ่งเหล่านี้ทำให้คนตรงหน้าเขาดูแตกต่างจากตำรวจท้องที่ที่เขาเคยเห็นอย่างสิ้นเชิง ดูเหมือนว่า ประณตมีสมาธิกับสิ่งที่ตนค้นพบจนแทบจะลืมไปแล้วว่า มีเขาอยู่ตรงนี้อีกคนหนึ่ง “อ๊ะ... ครับ” บุคคลที่เขาเรียกสะดุ้งน้อย ๆ ก่อนขานรับ แล้วอุทานเบา ๆ พร้อมกับชักมือข้างที่สัมผัสสำรวจร่อยรอยบนพื้นขึ้นมา และกุมมือข้างนั้นไว้ “ถูกตะปู หรืออะไรแทงเข้าล่ะ” นพ. ศิโรตม์รีบรุดตรงเข้าหาอีกฝ่าย “เป็นอะไรมากไหม” “ผมไม่เป็นไรครับ แต่ถ้าไม่ได้ใส่ถุงมืออยู่ก็คงแย่เหมือนกัน” นายตำรวจหนุ่มยื่นมือข้างดังกล่าวให้ดูปลายนิ้วชี้ของถุงมือยางซึ่งถูกไม้ที่แตกบิ่นอยู่ตรงช่องระหว่างกระดานเกี่ยวขาด จากนั้นก็ถอดถุงมือข้างนั้นออกใส่ในกระเป๋ากางเกง เพราะไม่มีประโยชน์ที่จะใช้มันอีกต่อไปแล้ว “ขอบคุณครับ แล้วผมก็ต้องขอโทษคุณหมอด้วยที่ทำให้คุณหมอไม่สบายใจ” คำขอบคุณและขอโทษที่คนพูดเอ่ยออกมาโดยไม่ทันตั้งตัวและไม่คิดว่าจะได้ยินทำให้คนฟังชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนพยักหน้ายอมรับ ยอมแพ้กับน้ำเสียงสำนึกผิด และสีหน้าโล่งใจเมื่อได้รับการให้อภัยของอีกฝ่าย “แล้วเจออะไรบ้างล่ะ ผู้หมวด” “นี่ไงครับ” ประณตดึงปากกาลูกลื่นที่เหน็บอยู่กับกระเป๋าเสื้อชี้ยังรอยแตกของร่องกระดานสองรอย รอยแรก คือ เป็นรอยแยกระหว่างแผ่นกระดานที่กว้างถึงขนาดใช้ปากกาแหย่ลงไปได้อย่างสบาย และบนขอบ แผ่นกระดานด้านที่อยู่ติดกับบริเวณที่เคยเป็นผูกนอนมีเศษไม้ชิ้นหนึ่งปริแยกออกมาเป็นแง่ง และเป็นรอยที่เกี่ยวถุงมือยางของเขาขาด รอยที่สองอยู่ห่างจากรอยแรกไปประมาณสองคืบ เป็นรอยแยกที่เกิดจากการที่ไม้กระดานที่ทำจากไม้ซึ่งยังแห้งไม่ได้ที่จนเป็นผลให้เกิดการหดตัวแยกเป็นร่องห่าง และเป็นตรงนี้เองที่ เขาพบรอยสีน้ำตาลเข้มแห้งติดอยู่ทั้งบริเวณร่องและแผ่นไม้กระดานเป็นทางยาวจาง ๆ สามรอย โดยปลายเส้นทางของรอยนั้นขาดหายไปในบริเวณที่น่าจะเคยมีฟูกนอนของผู้ตายปูอยู่ หากเทียบกับภาพเต็มตัวของศพ รอยปริรอยแรกจะตรงกับบริเวณคอ และรอยที่สองจะอยู่ตรงกับช่วงระหว่างอกและท้องของผู้ตายพอดี นพ. ศิโรตม์ย่อตัวลงนั่ง ขยับแว่นสายตาเพ่งมองสิ่งที่เห็นให้ชัดเจนขึ้น “รอยเลือด” นายตำรวจหนุ่มไม่ได้สนองตอบข้อสันนิษฐานนั้นในทันที หากหยิบเอาเลนส์แว่นขยายแบบพกพา (Wallet Magnifying Lens) ซึ่งเป็นแผ่นพลาสติกที่มีคุณสมบัติเหมือนกับแว่นขยายขนาดเท่าเครดิตคาร์ดออกมาจากกระเป๋าสตางค์ ส่องดูรอยสีน้ำตาลเข้มดังกล่าว แล้วยื่นส่งให้อีกฝ่ายดูบ้าง จากนั้นจึงใช้ไฟฉายส่องไปที่คราบรอยเหล่านั้นอีกครั้งเพื่อทดสอบความมันวาวและการสะท้อนแสงซึ่งเป็นคุณสมบัติเฉพาะตัวของเลือดแห้ง   “ครับ คิดว่าเป็นรอยเลือดอย่างที่คุณหมอว่า” เขากล่าวหลังปิดสวิตช์ไฟฉาย พลิกแฟ้มดูภาพที่ทางตำรวจถ่ายเอาไว้อีกครั้งหนึ่ง แม้จะรู้ดีอยู่แล้วว่า รอยสีน้ำตาลดังกล่าวน่าจะเป็นรอยเลือด ซึ่งอยู่ในตำแหน่งเดียวกันกับรอยเลือดในภาพ และปลายทางของรอยเลือดที่ถูกลากเป็นทางยาวสามรอยนั้นจะไปจบอยู่บนเสื้อกล้ามสีขาวของผู้ตาย แต่เขาไม่อยากให้การวินิจฉัยสิ่งที่อาจหมายถึงชีวิตคนทั้งชีวิตผิดพลาดไปเพียงเพราะการด่วนสรุป ในขณะที่คนส่วนใหญ่สรุปพฤติการณ์การตายของน้าคำกันไปแล้วว่า ถูกผู้อื่นฆ่า หากในนาทีนี้ เขายังไม่หาญกล้าปักธงลงเลยว่า นี่เป็นการฆ่าตัวตาย อุบัติเหตุ หรือถูกผู้อื่นทำให้ตายด้วยซ้ำไป “อุปกรณ์สำหรับการสืบสวนครบถ้วนดีจัง อย่างกับเชอร์ล็อก โฮล์มส์แน่ะ” นพ. ศิโรตม์ส่งเลนส์แว่นขยายคืนให้ “ผู้หมวด คงชอบเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วสินะ” “จริง ๆ ผมมีมันไว้สำหรับอ่านแผนที่ตอนเดินทางไปแสดงหรือแข่งไวโอลินในต่างประเทศน่ะครับ” ประณตรับเลนส์ไปเก็บที่เดิม และยิ้มให้เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าสงสัย “ผมอยากเป็นนักดนตรี แต่ครอบครัวเรารับราชการตำรวจมาตลอด ผมไม่อยากขัดใจพ่อ ไปสอบเข้ารับราชการแล้วก็สอบได้ เมื่อต้องเป็นก็ต้องรับผิดชอบ ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดน่ะครับ” แพทย์อนามัยยิ้มที่มุมปาก “ผมก็เหมือนกัน ผมไม่ได้อยากเป็นหมอหรอก แต่บังเอิญสอบติด เลยกลั้นอกกลั้นใจเรียนจนจบ ซึ่งมันก็ดีไปอย่าง เพราะผมจะได้ไม่ต้องทนอยู่ฟังปัญหาที่บ้าน จบแล้วก็ไปทำงานใช้ทุนที่อื่น ใช้ทุนหมดแล้วก็ขอไปอยู่ที่ไกล ๆ จะได้มีข้ออ้างไม่ต้องกลับบ้านไปเจอเรื่องยุ่ง ๆ ต้องทำเรื่องที่ไม่อยากทำ” คำพูดเหมือนระบายความในใจของอีกฝ่ายทำให้นายตำรวจหนุ่มเลิกคิ้วนิดหนึ่ง ขยับจะถามอะไรบางอย่างแต่เปลี่ยนใจกลืนคำถามดังกล่าวเก็บไว้ และเปลี่ยนประเด็นสนทนาเสีย “เมื่อกี้นี้ คุณหมอบอกว่า ข้อสันนิษฐานสาเหตุการตายของน้าคำเกิดขึ้นจากอะไรนะครับ” “ขาดอากาศหายใจ... คงเพราะถูกหมอนกดทับใบหน้าจนหายใจไม่ออก” “คุณหมอคิดว่า มีคนลอบเข้ามาฆ่าน้าคำใช่ไหมครับ” นพ. ศิโรตม์พยักหน้า สายตาบอกว่า รำคาญนิด ๆ ที่ต้องพูดเรื่องเดิมซ้ำอีก “ผู้หมวดก็อ่านสำนวนมาแล้วนี่ว่า ผมบอกอะไรกับผู้กำกับฯ ชุมพลไปบ้าง” “ครับ” มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของคนได้รับคำถาม ทว่าปราศจากประกายของรอยยิ้มในดวงตา “คุณหมอบอกท่านผู้กำกับฯ ว่า คนฆ่าน้าคำน่าจะเป็นยอด ลูกชายของแก เพราะต้องการเป็นอิสระจากภาระที่ตัวเองรับผิดชอบอยู่” “ใช่” เป็นคำตอบที่สั้น แผ่วเบา และแสดงความกังวลอย่างไม่ปิดบัง “แต่ดูเหมือนผู้หมวดไม่เห็นด้วย ผมคงคิดผิดอีกแล้วใช่ไหม” “ที่เห็นจากรูปที่พี่วินิจส่งมาให้ บนตัวน้าคำไม่มีบาดแผลอะไรเลย ทั้งแผลกดทับ รอยแมลงกัดต่อย มีแค่รอยแผลเป็นเก่าที่น่าจะมาจากการผ่าตัดเพราะอุบัติเหตุ ผมเลยนึกสงสัยว่า คนที่ดูแลพ่อที่เป็นอัมพาตแทบทั้งตัวชนิดที่ไม่มีแผลกดทับเลยนี่จะคิดกับพ่อของตัวเองแบบนั้นได้หรือเปล่า เพราะขนาดคนที่มีเงินทองจ้างคนมาดูแลได้บางคนยังทำได้ไม่ดีถึงขนาดนี้เลย” ถึงไม่ได้ตอบไปว่า ‘ใช่ ผมไม่เห็นด้วย’ เพราะเขาไม่ใจร้ายพอที่จะพูดตอกย้ำความผิดพลาดของอีกฝ่ายออกไปอย่างนั้น แต่ข้อสังเกตของเขาก็ทำให้คนฟังเงียบไป ลุกขึ้นยืนและเบือนหน้าหนีไปจากเขาเหมือนจะซ่อนความรู้สึกบางอย่างไม่ให้เขาอ่านออกได้ “คุณหมอไม่เป็นไรแน่นะครับ” คนที่เขาถามส่ายหน้าโดยไม่ได้หันกลับมาหา มีเรื่องอีกมากที่เขาอยากถาม... ไม่ว่าจะเป็นความเห็นเกี่ยวกับรอยถลอกที่เกิดขึ้นบนปลายนิ้วชี้ กลาง และนางมือซ้ายของผู้ตาย หรือสาเหตุที่ทำให้ศพของผู้ตายอยู่ในสภาพดังที่พี่หล้าและเจ้าหน้าที่ตำรวจพบเห็น แต่นี่ก็เป็นอีกครั้งที่แพทย์อนามัยไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะสนทนากับเขาได้ ในความคิดของเขา ร่องรอยดังกล่าวไม่น่าจะเกิดขึ้นจากการต่อสู้ดิ้นรน หรืออาการตะเกียกตะกายตะกุยถูกร่องกระดานที่ขรุขระด้วยความทรมานจากการขาดอากาศหายใจอย่างที่อีกฝ่ายสันนิษฐาน เพราะภาพใบหน้าของผู้ตายที่เขาเห็นดูสงบนิ่ง ไม่ทุรนทุราย ร่างกายส่วนที่ยังพอขยับได้ไม่เกร็งค้าง และดูคล้ายคนนอนหลับมากกว่าคนที่ถูกฆาตกรรม เป็นไปได้ยากยิ่งที่ผู้ตายจะฆ่าตัวตายโดยการพลิกตัวเองลงนอนคว่ำให้ใบหน้ากดฝังลงกับหมอนเพื่อให้ตนเองขาดอากศหายใจจนเสียชีวิต เพราะเมื่อถึงจุดหนึ่งแล้ว สัญชาตญาณการเอาตัวรอดจะสั่งให้เขาต้องเบนหน้าออกมาหายใจโดยอัตโนมัติ แม้จะพอจินตนาการออกว่าเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นกับน้าคำควรจะเป็นอย่างไร หากเขาก็ยังไม่มั่นใจนักว่า สิ่งที่คิดไว้จะถูกต้องตรงตามความเป็นจริงมากขนาดไหน   ประณตวางมือแตะกับพื้นเพื่อทรงตัว แล้วลุกยืนขึ้นบ้าง หากการก้มหน้าอยู่นานในห้องที่มีแสงสว่างไม่มากเท่าใดนัก และอาหารกลางวันที่กินเข้าไปแค่ครึ่งท้องด้วยอารามรีบทำให้รู้สึกเหมือนหน้ามืด วูบไปชั่วครู่ สะดุดขาตัวเองเสียหลักหงายหลังล้มลง และมาได้สติอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากบุคคลที่ถลันมานั่งอยู่ข้างเขาด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงดังโครมใหญ่ “ผู้หมวด... ผู้หมวด ได้ยินผมไหม” นพ. ศิโรตม์จับไหล่ของชายหนุ่มที่นอนเหยียดอยู่กับพื้นเขย่าเบา ๆ แล้วถอนใจโล่งอกเมื่อเห็นเขาพยักหน้ารับ  และส่ายหน้าแทนคำตอบเมื่อถูกถามว่า “หัวฟาดพื้นหรือเปล่า” แม้จะยังดูมึนงงอยู่บ้างก็ตาม “ผมไม่เป็นไรครับ...” เขากล่าว และพยายามยิ้มให้อีกฝ่ายเพื่อยืนยันคำพูดของตนเอง หากเมื่อขยับแขนจะยันตัวลุกขึ้น เขาก็พบว่า เศษไม้ที่รอยแยกของร่องกระดานเกี่ยวกระดุมข้อมือเสื้อเชิ้ตของเขาไว้ ครั้นจะดึงแขนขึ้นมาก็หวั่นว่าจะทำให้ที่เกิดเหตุเสียหาย เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นและส่งให้เขาลงมานอนทับอยู่บนจุดเกิดเหตุ แทบจะเป็นจุดเดียวกับจุดที่พบศพโดยไม่ทันตั้งตัวก็นับว่าแย่มากพออยู่แล้ว เขาจึงพลิกตัวตะแคงข้าง และเอื้อมแขนข้ามตัวมาปลดกระดุมที่ปลายแขนเสื้อเชิ้ตให้หลุดออก ในวินาทีที่เป็นอิสระจากสิ่งซึ่งตรึงเขาติดอยู่กับที่นั่นเอง นายตำรวจหนุ่มก็ลุกขึ้นนั่งอย่างกะทันหันจนนายแพทย์ที่เตรียมจะประคองเขาลุกขึ้นสะดุ้ง คว้าแฟ้มภาพศพและที่เกิดเหตุขึ้นมาพลิกดูอีกครั้ง สิ่งที่เขาคาดเดาเกี่ยวกับบาดแผลบนนิ้วมือทั้งสาม รอยเลือด ร่องรอยบนแผ่นกระดานชำรุด และเหตุผลที่ทำให้ร่างไร้วิญญาณของน้าคำอยู่ในสภาพที่ปรากฏ... ไม่น่าจะผิด ************************************ (จบตอนที่ 2) **************************************** ถ้าไม่รีบไปไหน รบกวนคุยกันต่ออีกสักหน่อยนะคะ :) แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 51 16:00:41 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 14 มิ.ย. 51 02:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาสละเวลามาอ่านนะคะ ^ ^ มีข้อเสนอแนะอย่างไร หรือพบข้อผิดพลาดประการใด ก็บอกกล่าวกันได้ ยินดีรับไปปรับปรุงด้วยความขอบคุณยิ่งค่ะ กิฟท์ (waidhaya) : ตามเฮียณตคราวนี้ได้ไปอีกกี่แง่ล่ะ เพื่อน   คุณ tiki_ทิกิ : เรื่องนี้ไม่สั้นไม่ยาว เลยแทงกั๊กไว้ตรงที่เรื่องสั้นก่อนก็แล้วกัน   ขอบคุณที่ชมค่ะ เขินอยู่เหมือนกันนะคะเนี่ย คุณ teansri : ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ ไปเที่ยวพักร้อนสนุกไหมคะ คุณลูนาติก: อ่า มาทีละหลายคำถามเลย อยากเฉลย แต่ยังทำบ่ได้... แต่คิดว่า มีคำตอบให้สำหรับบางเรื่องพอสมควรแล้วนะคะ  :) คุณพีทคุง (พิธันดร) : ขอบคุณที่ยังช่วยกันลุ้นอยู่ แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยอธิบายเรื่องตาประณตด้วยนะคะ งือ... ตีความเรื่อง ‘ตา’ ผิดอย่างจัง เลยไม่ได้ปล่อยแค่ไก่ธรรมดา แต่เป็นไก่งวงตัวอ้วน ๆ เชียวละ (อีกอย่าง เห็นหมวดณตมานานแล้ว เลยไม่รู้สึกว่าเจ้าตัวเท่ ทำนองเดียวกับมีเพื่อนร่วมก๊วนหน้าตาดี แต่ด้วยความที่สนิทเกินไปทำให้ไม่รู้สึกว่า หมอนี่หล่อน่ะค่ะ... จัดว่าเป็นคนเขียนที่แย่มาก ^ ^”) คุณ scottie : เก็บข้อมูลจนใกล้คลี่คลายคดีได้หรือยังคะ ^ ^ ง่า... ไม่ได้ตั้งใจนะคะ  แต่สถานการณ์มันพาไป แหะ ๆ คุณโยษิตา : ยินดีต้อนรับกลับมาค่า รายนี้ก็จะเอามาลงให้จบแล้วหายตัวไปอีกรอบเหมือนกัน (ฮา) ตอนนี้พอเดาได้หรือยังคะ คุณโยเกิตมะนาว : มาตามคำขอของพรรคพวกแล้วค่า ^___^ เหตุการณ์มันชวนให้คิดอย่างนั้นจริง ๆ แหละเนอะ   ส่วนเรื่องของคุณหมอ... จะให้เป็นคนดีหรือไม่ดีกันดีล่ะ คุณลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี : ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ แต่ตอนแก้ปมนี่แหละค่ะ งานหนัก... T  T   สำหรับตอนนี้ก็มีเรื่องมาเล่า (บ่น) ให้ฟังเป็นของแถมอีกแล้วละค่ะ เนื่องมาจากวันอาทิตย์ก่อนถูกเพื่อนลากออกจากบ้านไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน คุยกันอีท่าไหนก็ไม่รู้ ก็เลเพลาดพาดไปถึงปัญหาของความน่าอยู่เกินไปของเชียงใหม่ ซึ่งดึงดูดให้ใครต่อใคร โดยเฉพาะคนทางกรุงเทพฯ ให้มาทำกิจการอยู่ที่นี่ จนตอนนี้ต่างคนต่างอดรู้สึกไม่ได้ว่ามันชักจะเยอะเกินแล้วหรือเปล่า เพราะแค่ถนนนิมมานเหมินทร์สายเดียว ร้านกาแฟก็ผุดขึ้นมาอย่างกับเห็ดหน้าฝน โดยยังไม่นับพวกร้านอาหารและผับต่าง ๆ ที่มีเกิดขึ้นใหม่ ๆ อีกหลายสิบร้าน ซึ่งความเจริญ ความทันสมัย นี่ก็เข้ามาพร้อมกับปัญหาปวดหัวสำหรับคนท้องถิ่นเหมือนกันนะคะ กรณีหนึ่งที่เกิดขึ้น เป็นปัญหาจากร้านไอศกรีมชื่อดังของคนดังที่มาเปิดอยู่หน้าบ้านของเพื่อนเลยค่ะ สำหรับวัฒนธรรมการเข้าไปในร้านแบบนี้ของเรา ๆ ที่เป็นคนเชียงใหม่แท้ ๆ คือ หาที่เงียบ ๆ หรือหาสถานที่สักที่เพื่อคุยกัน ส่วนจะที่เป็นของใครก็ช่าง ดังไม่ดังไม่เป็นไร ไม่สน การไปผับหรือร้านอาหาร คือ ไปสังสรรค์กับเพื่อนที่รู้จัก ไม่ใช่ไปทำความรู้จักกับคนแปลกหน้า เรียกว่า เน้นความสบาย ความเรียบง่ายเป็นหลัก ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ไปร้านที่จะต้องแต่งตัวดี ๆ หรือ ถ้าร้านไหนคนยิ่งเยอะ (หรือดูหรูเกินไป) ร้านนั้นยิ่งกลายเป็นสถานที่ที่สมควรหลีกเลี่ยงอย่างยิ่ง ด้วยนิสัยอย่างนี้ของคนเชียงใหม่ละค่ะ ที่ทำให้เชียงใหม่เป็นเมืองที่ค่อนข้างเงียบสงบพอสมควร แต่ดูเหมือนว่า ลูกค้าของร้านไอศกรีมร้านที่ว่าจะไม่ทราบลักษณะเฉพาะข้อนี้ของคนเชียงใหม่เท่าไหร่ ปัญหาปวดหัวที่เกิดกับหมอจะเกิดขึ้นทุกช่วงวันหยุดยาว เพราะจะมีมหกรรมยกโขยงกันมาที่ร้านนี้ รถตู้ทะเบียนกรุงเทพฯ ทั้งหลายจอดเต็มครืดไปทั้งซอยโดยมีจุดหมายที่ร้านนี้ร้านเดียว ไม่แน่ใจว่ามาเพราะอยากกินไอติมร้านดัง หรือเพราะอยากเจอคนดังเจ้าของร้านกันแน่ ไม่ใช่แค่จอดเต็มไปทั้งซอยจนคนที่แวะมาทำธุระที่ร้านอื่น หรือมาหาเพื่อนหาที่จอดไม่ได้ แต่ที่ร้ายกว่านั้น คือ รถพวกนี้มาจอดขวางประตูบ้านของเพื่อนจนออกไปไหนไม่ได้เลย แต่เรื่องที่ทำให้เจ้าตัวโมโหที่สุด คือ เรื่องดนตรีที่เอามาเล่นช่วงสงกรานต์เสียงดังรบกวนเข้าไปในบ้าน เพื่อนทำงานมาเหนื่อย ๆ อยากมีเวลาพักบ้าง และตอนนั้นพ่อเพื่อนก็นอนป่วยอยู่ที่บ้านด้วย ต้องไปโวยที่ร้านอยู่ 2 รอบถึงเงียบไปได้ แล้วตอนเย็นผู้จัดการก็มาขอโทษพร้อมเอาไอศกรีมมาให้ แต่เพื่อนว่า ไอศกรีมที่เอามาให้ไม่อร่อย... (ไม่รู้ว่า ไม่อร่อยเพราะยังเคืองไม่หายหรือไม่อร่อยจริง ๆ กันแน่) จะยกให้เป็นความผิดของร้านไอศกรีมเต็ม ๆ ก็คงไม่ใช่ แล้วก็ไม่รู้จะโทษใครอีกเหมือนกัน แต่ที่แน่ ๆ คนที่รับกรรมไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คือ คนที่อยู่ในย่านนั้นมาก่อนร้านไอศกรีมมาเปิด ซึ่งย้ายบ้านหนีก็ไม่ได้ จะทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ก้มหน้ารับสภาพ แล้วนาน ๆ ก็มาบ่นให้เพื่อนฝูงฟังสักที   กรณีแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับบ้านเพื่อนบ้านเดียว แต่ยังมีอีกหลายที่ในเชียงใหม่ที่มีปัญหานี้ บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่า เราคงต้องทบทวนคำว่า ‘ความเจริญ’ ใหม่แล้วละมั้ง ไม่แน่ใจว่า จะมีใครเคยทราบปัญหาประเภทนี้บ้างแล้วหรือยัง (แต่คิดว่านายกฯ ที่มาประชุมกระตุ้นการท่องเที่ยวเชียงใหม่คงไม่อยากฟัง) เลยขออนุญาตเอามาเล่าสู่กันฟังตรงนี้แทนค่ะ อีกสามตอนก็จะจบแล้ว ขอบคุณสำหรับการติดตาม และขอบคุณที่อดทนฟังคนเขียนบ่นค่ะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 51 02:50:41 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 51 02:49:57 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 14 มิ.ย. 51 02:47:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ คุณ ปิยะรักษ์  มาปูเสื่อลงชื่อไว้ก่อนตอนดึกๆ ค่ะ.....พรุ่งนี้เช้าตื่นมาค่อยอ่านรวดเดียวค่ะ ตอนนี้ไม่กลัวแล้วล่ะ เพราะตามทันหมดแล้วทุกตอน อิอิ  ไปเที่ยวมาสนุกค่ะ...อ้าวววว คุณปิยะรักษ์ไม่สนุกเหรอคะ????? ก็อุตส่าห์บอกแล้วตั้งแต่ก่อนไปว่า จะเที่ยวเผื่อทุกคน...(ล้อเล่นค่ะ) จากคุณ : teansri - [ 14 มิ.ย. 51 05:23:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แง๊ววว  เมื่อเช้ามาทีเม้นท์ไปแล้ว  หายไปซะงั้น เอาใหม่ๆ ยิ่งอ่าน ยิ่งเข้าใจ เหมือนๆกับว่า รู้สึกเข้าใกล้ความจริงมากขึ้น เป็นคนช่างสังเกตนี่ดีเหมือนกันนะ  ทำให้เห็นอะไรได้มากขึ้น ปล.คุณหมอเนี่ย  รู้สึกจะเป็นคนดีขึ้นเรื่อยๆ (รึเปล่า ) แล้วจะมาติดตามต่อไปค่า... จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 14 มิ.ย. 51 13:23:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่มีรูปประกอบ อ่านแล้วต้องนึกภาพตาม นึกไม่ค่อยออก ยังเก็บข้อมูลอยู่ค่ะ เขียนตั้งยาว ไม่เอาอุบัติเหตุนา จากคุณ : scottie - [ 14 มิ.ย. 51 16:13:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 I just started reading this today. There's one point from Chapter 3 which I feel not right. "มีมือขวาข้างเดียวเท่านั้นที่เปื้อนเลือด แนวการแทงและกรีดเกิดขึ้นจากขวาไปซ้าย และมีดเปื้อนเลือดตกอยู่บนพื้นทางขวามือ ใต้มือของเขาพอดี...” I tried to imagine the scene above, and this is what i got. I think if the person is right-handed then he should go from left to right not from "กรีดเกิดขึ้นจากขวาไปซ้าย ". Like when you cut a piece of paper with a cutter, you start from the top then drag the knife towards youself, not the other way round. In this case, if he cut himself from right to left, then he'd be drawing the knife  outward. I think this is a bit weird. And the knife was dropped under this right hand, if he cut himslef from right to left it is then, more likely, that the knife would either be on his lap or left side of his body. That's what I think. I really like your story and is looking forward for the next chapter. Sorry I typed in English, its too difficult for me to type this long in thai with the keyboard I'm using. ( I cant remember the letters' position!) Hope its understandable. แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 51 17:00:00 จากคุณ : Bangkokian - [ 14 มิ.ย. 51 16:59:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ง่าาา ยังไม่กล้าเดาอยู่ดีค่ะ ^^" อ่านงานคุณปิยะรักษ์แล้วมักจะเดาผิดทุกทีเลยอ่ะค่ะ แหะๆๆ แต่สงสารยอดอะค่ะ T T ปล.เรื่องร้านคนดังที่เชียงใหม่ เคยดูตอนเค้ามาออกรายการ ที่ไปสัมภาษณ์ที่บ้านอะค่ะ เลยชักจะอยากไปบ้าง บอกเพื่อนที่อยู่เชียงใหม่ว่าถ้ากลับไปให้พาไปหน่อย เพื่อนบอก คนเชียงใหม่ไม่ค่อยไปกันหรอกแก มีแต่คนที่อื่นมา เราก็เอ้า เหวอไป -_- นี่ทำเอาบ้านใกล้เรือนเคียงเดือดร้อนขนาดนี้เลยหรอคะเนี่ย ม่ะไหวๆ - -" แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 51 23:03:53 จากคุณ : โยษิตา - [ 14 มิ.ย. 51 23:01:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ลงชื่อไว้ก่อนค่ะ เดี๋ยวมาอ่านละเอียดอีกที จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 14 มิ.ย. 51 23:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แวะมาตอบคุณ Bangkokian ก่อนนะคะ ที่เขียนว่า "เกิดขึ้นจากขวาไปซ้าย "  ที่ถูกต้องต้องเป็น "เกิดขึ้นจากซ้ายไปขวา" จริง ๆ ค่ะ ตามที่ท้วงมา การที่คนถนัดขวากรีดท้องของตัวเองจากขวาไปซ้ายเป็นเรื่องที่ประหลาดเลยละ เพราะท่ากรีดแบบนั้นเป็นท่าผิดธรรมชาติหรือฝืนธรรมชาติ แล้วถ้าผู้ตายกรีดจากขวาไปซ้าย มีดก็ควรตกอยู่บนตักหรือทางด้านซ้ายของเจ้าตัวเอง เป็นความผิดพลาดของตัวเองที่ไม่ทันดูให้ดีก่อนที่จะเอามาโพสต์ ลืมเอาคำว่าซ้ายกับขวาสลับที่กัน แล้วก็ลืมไปเลยจนคุณ Bangkokian มาทัก พิมพ์เป็นภาษาอังกฤษก็ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ :) ป.ล. ทำไมคราวนี้ พิมพ์ผิด ตก ๆหล่น ๆ บ่อยจัง ขอโทษค่า T T แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 51 23:51:51 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 51 23:50:54 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 51 23:36:43 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 51 23:34:22 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 51 23:29:23 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 51 23:28:40 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 14 มิ.ย. 51 23:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผีผลักหรือเปล่านั่น ที่ทำให้ผู้หมวดล้มลงไปตรงจุดที่เกิดเหตุ แถมท่าทางคลับคล้ายคลับคลาเหมือนผู้ตายอีก จากคุณ : ลูนาติก - [ 15 มิ.ย. 51 09:46:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ท่าทางน้าคำจะเป็นใจให้เฮียเห็น clue เหอๆๆ เอ... หรือว่าพระรอดเป็นเหตุหว่า? จากคุณ : ตัว(Z) - [ 15 มิ.ย. 51 14:50:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ๊ากกกกกก คุณปิยะรักษ์ จบตอนตรงคาใจพอดีเลยครับ แง่มๆๆ อ่านเรื่องบ่นแล้วก็พลอยนึกโมโหไปด้วย เอาล่ะ คนจอดปิดหน้าบ้านนี่ ร้าน อาจจะไม่ผิด แต่ถ้าเราจะออกจากบ้าน เขาก็ต้องตามหาเจ้าของรถให้เรานะ ส่วนเรื่องเปิดเพลงดังนี่ ผิดแหงๆๆๆ ฟันธงครับ ฟันๆๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 มิ.ย. 51 20:44:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ง่าไม่เห็นตอนที่ 5 แต่ดีนะที่มาเห็นตอนที่ 6 พอดีเลย กำลังลุ้นเลยค่ะ สงสัยน้าคำเป็นใจ ส่วนร้านไอติมร้านนั้น (คิดว่าน่าจะใช่กับที่คิดไว้) บุปผาหยกเคยไปกินค่ะ ก็อร่อยดีนะคะ แต่ว่าบางรสชาติก็งั้นๆ บุปผาหยกว่าที่คนกรุงเทพมากินไม่ใช่เพราะว่ามันอร่อยเลิศเลอหรอกค่ะ แต่เป็นเพราะเป็นร้านของคนดัง ก็เลยอยากเจอ เพราะไอติร้านนี้มีกันทั่วไปที่กรุงเทพ แถมแพงอีกต่างหาก และบุปผาหยกก็เป็นคนกรุงเทพที่ได้มีโอกาสไปเชียงใหม่ ก็เลยถือโอกาสไปกินซะเลย ก็อย่างที่บอกแหละค่ะ อยากเจอคนดัง (แบบว่าปลื้มพี่เขาน่ะค่ะ) แต่ไม่ได้ไปช่วงสงกรานต์นะคะ ไปก่อนหน้านั้นประมาณ 1 อาทิตย์ พอดีว่าบริษัทส่งไปทำงานที่เชียงใหม่ 2 อาทิตย์น่ะค่ะ และการที่ไปทำงานที่นั่น ก็ทำให้บุปผาหยก อยากจะอยู่ซะที่นั่นเลย แต่ให้อยู่แถวถนนนิมมานฯ คงไม่ไหว และก็เห็นด้วยกับคุณปิยะรักษ์เลยค่ะว่ามันเจริญเกินไป แล้วอาหารแถวนั้นก็แพงชะมัดเลย เขาบอกกันว่าคนกรุงเทพไปทีไรต้องกินที่ถนนนิมมาน แต่บุปผาหยกว่า อาหารพื้นเมืองราคาไม่แพง น่ากินกว่าตั้งเยอะ ไปทำงานครั้งนั้นจากที่กินอาหารเหนือไม่เป็น ก็กินเป็นจนได้เลยล่ะค่ะ อิอิ^^ จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 18 มิ.ย. 51 09:47:50 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พยายามอ่านและนึกภาพตามค่ะ น้าคำจะตายเพราะอะไรกันแน่น้อ เดาว่าไม่ใช่ยอดแน่ๆ  - - แต่เพราะใครไม่รู้ ไม่เป็นไรค่ะ รออีกสามตอนเอง เดี๋ยวก็รู้แล้ว รอได้ อิอิ จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี - [ 18 มิ.ย. 51 09:49:39 ]