ความคิดเห็นที่ 1 ตามไปอ่านแล้วคับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 14 มิ.ย. 51 20:13:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณครับ จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 14 มิ.ย. 51 20:25:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตามลิงค์แล้วค่ะ อ่านแล้วอมยิ้มจริง ๆ ไม่ได้หน้าเหลือง จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 14 มิ.ย. 51 20:33:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นิยายนอกเรื่อง "รัก(ร้าย) หลังไมค์ ของนายสุดขั้ว @เรื่อง วุ่น / วาย (Y)  ณ ห้องเฉลิมไทย....  ตอนที่ 2   ......................................................................... เหมือนมนต์เสน่หาหรือสิ่งสัปดลกำหนดให้ผม กับการเข้า มาเล่นเฉลิมไทย ทำให้รู้สึกว่า กำลังมีคนบางคนที่ติดตาม ผมอยู่  จากการโพสกระทู้เล่นๆ  มีคนเข้ามาเม้นท์มาแซว มาคนจิกกัด ดัดผมก็มี  ผมแคร์อะไร ส่วนมากก็บัตรผ่าน น่ะครับ  ว่างๆอยากให้ คุณประธานชมรมบัตรผ่านแห่งชาติ ที่เป็นหนึ่งในสมาชิกพันทิป จับพวกนี้ไปดัดส๊านด๋านก็ดีนะ ครับ   สำหรับคนที่เข้ามาว่าผมตอนแรกก็เคืองๆนะ แต่ไม่ อยากไปมีเรื่อง เพราะใครก็ว่าเราได้ ขนาดเรายังว่าละคร ว่าผู้จัด ว่านักแสดง ที่เราไม่ชอบได้เลย  ผมไม่ได้คิดอะไร เลยนะ  และ ผมก็มาพบวิธีสื่อสารกับสมาชิก ที่เค้าเรียก ว่า “ หลังไมค์”   และบ่อยครัง้ผมจะล็อคอินและสังเกตว่ามี รูปจดหมายที่ข้อความหลังไมค์มั้ย  พอสังเกตเรื่อยๆ จน พบว่า จากหลังไมค์ที่ระบบเวปเขาจัดไว้ให้น่ะ  ล็อคอินใน วันต่อมา ผมจะเจอข้อความในหลังไมค์ข้อความหนึ่ง ตลอด มันเป็นข้อความของ สมาชิกคนหนึ่ง  มันก็เกิดขึ้น เมื่อ 1 ปี กว่านี่เองแหล่ะ อันนี้เรื่องจริง (ขอวงเล็บซ้อน ผม บอกแล้วนะว่าเรื่องทุกเรื่องในนี้มันเรื่องแต่งทั้งนั้น) พอคลิกข้อความหลังไมค์ปุ๊บบ ไอ้หยา ตื่นเต้น มีคนทักเราด้วยคำว่า... “สวัสดีครับคุณพระนายฯ ..”  ผมมองไปที่ล๊อคอิน และก็ งง เพราะไม่คุ้นกับล็อคอินนี้เท่าไหร่ เขาไม่เคยมา ตอบกระทู้ผม และ ผมพยายามเสิร์ซหาก็พบเขาตอบกระทู้ ประปราย นานๆ แต่ไม่ตอบอะไรมาก “สวัสดีครับคุณพระนายฯ ผมเข้ามาทักทายเล่นๆครับ” “สวัสดีครับ คุณเป็นใครเหรอครับ” ผมตอบกลับไป หลายวันต่อมาผมก็ได้รับ ข้อความหลังไมค์นั่นกลับมาอีก “ผมเป็นสมาชิกคนหนึ่ง ผมแค่อยากรู้จักคุณครับ” “รู้จักผม  รู้จักยังไงครับ” ผมตอบกลับ “ก็เป็นเพื่อนกันบ้างครับ” “ยินดีครับ” ผมงง เพราะ มีบ้างที่ผมจะ หลังไมค์ไปหาสมาชิกคนอื่น เพื่อแสดงตัวเป็นพันธมิตรกัน ในเรื่องการคุยในส่วนของ ละคร และ สาขาโทรทัศน์ อย่าง วรดา ขุนไกรครับผม   อนาฆิส  พวกนี้ชอบคุยเรื่องละครครับ  แต่อยู่ๆมีคนมาคุย กับผมแบบนี้ผมก็งงๆ  แต่เราก็ยังติดต่อกันทางหลังไมค์อยู่ เรื่อยๆนะ  ไม่มีใครให้เบอร์โทรศัพท์กัน และ ไม่ให้เอ็ม เอสเอ็น ทุกอย่างยังอยู่ที่หลังไมค์อย่างเงียบๆ  ผมยังงงๆ ว่า สงสัยจะชอบด้านหลัง เลยหลังไมค์ตลอด   เวลาผ่าน ไป ผมก็ไม่คิดอะไรมาก ผมก็ยังเล่นกระทู้ผมไปตามเรื่อง ตามราว   โดยเฉพาะวิจารณ์ วิเคราะห์ละคร ตามที่ผมจะ เขียนได้  มีสมาชิกที่เป็นพันธมิตรกันส่งข้อความมาคุยกัน ตามประสาเพื่อนพ้อง ตามสิ่งที่เราชื่นชอบ  เมื่อ วานนี้ก็มีคนเข้ามาด่าผมในกระทู้     http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A6701865/A6701865.html   คห .ที่  24    ว่าผม อุปโลกตัวเองเป็นนักวิเคราะห์ละคร   ไม่รู้ว่าเก่งมาจากไหน ผมอ่านแล้วก็แทบร้องไห้ฮือๆๆ  ผม ไปทำไรผิด ผมไปตีหัวหมา ด่าแม่ใครหนอ ทำไมมาว่าผม แบบนี้ หยิบเชือกมาแล้ว ว่าจะผูกคอคตาย  อ้าว เวอร์แล้ว ล่ะ   ก็ไม่ได้นำพานะครับ เพราะมันเป็นแค่บัตรผ่าน   ผมก็ เฉยๆ ยังเล่นกาทู้ตามเรื่องตามราวของผม     ผมเข้าไป หลังไมค์ อีกครั้ง ผมก็ยังเห็นกำลังใจจากสมาชิกที่ให้กำลัง ใจ แหล่ะ  แอบยิ้มมีความสุขยังมีคนร๊ากเรา แหะๆ   และ เลื่อนลงมาอีก ก็พบว่ามีคนหลังไมค์ ที่เคยส่งมาหาผม ตลอดล็อคอินเดิม ส่งข้อความมาให้ผม   “ไงครับ ไม่เห็นส่งหลังไมค์มาคุยกันบ้างเลย คุยกันบ้างนะครับ” จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 14 มิ.ย. 51 21:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตั้งแต่ต้นปี 51 ผมได้รับการติดต่อจาก ล๊อคอินคนเดิม ผม สมมุตแล้วกันนะครับว่าเขาใช้ชื่อล็อคอิน “ผู้ชายลอยอังคาร”   เขาบอกว่า เขาอยากรู้จักผมอีก “คุณชื่อจริงๆ หรือชื่อเล่นอะไรครับ คุณพระนายฯ” “ผมชื่อ นายย์    ครับ” “ผมชื่ออั๋นนะครับเรียกผมอั๋น” “ครับคุณชื่ออั๋น ผมก็คงจะเรียกคุณว่าอั๋น ไม่เรียกว่า อ๊อด ว่าอี๊ดเหรอก” ผมแปลกใจนิดๆ เพราะการที่มี “ผู้ชาย” หลังไมค์มาหาเรา แสดงว่า ต้องมีอะไรเพี้ยนๆเกิดขึ้นช่ายมั้ยล่ะ  มันแน่น๊อน   เข้าหลังบ้านผมแบบนี้  กลัวว่าผมต้องระวังเอาไว้  แต่ก็ไม่ กลัว  เพราะว่าเท่าที่ดูๆ เขาก็มาดี  ไม่มีไร แถมมีของส่งมา ให้บ้างซะอีก ผมก็เห็นแก่ของกำนัล  (ของผู้ใหญ่บ้านนี้ผม ไม่สนใจเลยนะ แบบว่าไม่เอาเลย อิอิ แป๊กมั้ยวะเนี่ยตรู เล่นมุขนี้ )  ซึ่งผมเองก็คงจะเพี้ยนกับคนๆนั้นด้วย  เพราะ ถ้าผมไม่เพี้ยนผมก็คงไม่ตอบกลับอะไรมากมายแบบนั้น   “อยากรู้แล้วจะตอบ สนทนากันแค่หลังไมค์เหรอครับ “ ผม พิมพ์ถาม  การที่ผมพิมพ์แบบนี้  คุณว่าผมคิดอะไร ก.ผมสนใจมัน ข.ผมอยากรู้ที่มาว่ามันต้องการอะไรจากเรา ค.ผมลองเชิง ง.ผมกำลังเคลิ้ม (เคลื้มอะรัยฟระ) คำตอบจะเป็นไรก็ช่างหัวมัน ผมยังได้รับข้อควงามหมอนั่น ตอบกลับมา “แล้วจะให้ผมติดต่อนายยังไงล่ะครับ” ”เอาเอ็มเอสเอ็มคุยกันดีมั้ยครับ” ผมเสนอไป แบบนี้ ช๊อยส์ที่ผมให้ไป ก – ง  คงจะเริ่มชัดเจน “ดีครับ” หมอนั่นตอบมา แล้วเราก็เริ่มแลกเปลี่ยนเอ็มเอสเอ็มกันไป ผมเฟวมาใส่ ในเอ็มผม   ไม่นานในเมล์บ๊อคผมก็ได้รับการแอดเอ็มเอส เอ็มของเพื่อนชาย สมาชิกท่านหนึ่งที่ชื่อเล่นว่า “อั๋น”  นั่น กลับมา “สวัสดีครับคุณพระนาย” “สวสัดีครับ” “ขอบคุณที่รับแอด” ”ไม่เป็นไรเพื่อนกันครับ” ”แล้วนี่ออนบ่อยมั้ย” เขาถามผม “ก็เรื่อยๆครับทำงานใช้หนี้ตัวเป็นเกลียวครับช่วงนี้” ”หนี้อะไรครับ หนี้รักหรือหนี้พนันบอลเหรอ” อั๋นถามโดนใจโคด “รู้ได้ไง เนี่ย” ”ก็เดาเล่น” ”น่าจะเป็นหมอเดานะครับ” ผมพิมพ์กลับ ”เฮ้ ตกลงเสียบอลจริงๆเหรอครับคุณพระนาย” “สนุกๆครับไม่ได้เป็นหนี้อะไร อย่าคิดมากนะครับ ผมล้อเล่น” “ผมมีให้ยืมเอามั้ย เสียไปเท่าไหร่” ห๊า...ผมตาโตตะลึง อะไรกันวะคนเราไม่ทันไร จะให้กันยืมเงิน ขนาดผมคบ กับเพื่อนมา10ปีผมยังไม่ให้มันยืมตังค์  แบบงกครับ มันว่าผมอย่างนั้น ผมเลยตอบมันไปว่า “งกโซ่นทีนสิ กรูยังเดือนชนเดือนเลย” “เหรอ จนมากไปก็ไม่ดีนะมรึง” “ดีสิ” “ดีเชรี่ยอะไรเล่า แมร่งเพื่อนโทรมาไม่มีให้เพื่อนยื้ม มันทู่ เรศ มรึงรู้ตัวเปล๊าไอ้ฟายย” “โห ไอ้เชรี่ยเอ๊ย การที่กรูไม่มีเงินให้มรึงยื๊มเนี่ยกูทู่เรศ เหรอ” “โคตร บัดซบเลยล่ะว่ะ ” ”แมร่ง กรูมันเลว กรูมันชั่วมันบัดซบ มันทู่เรศ มรึงไปหายื๊มเทวดาเถอะไป๊” เชื่อมั้ยตั้งแต่มันออกไปจากชีวิตผม ผมนี่มีเงินเก็บเอ๊าเก็บ เราซื้อรถซื้อบ้าน ซื้อคอนโด เฮ้ย แหะๆ มั่วแล้วครับ ลำพัง แค่ผ่อนรถยังต้องทำงานหัวบานอยู่เลย พูดไปโน่นไปซื้อ บ้านซื้อคอนโด แค่จ่ายค่าอพาทเม้นท์ต่อเดือนก็ปาด เหงื่อแล้วคร๊าบผม  แต่ตอนนี้ผมสนใจแถบสีส้มที่มันกระ พริบๆ ตรงด้านล่างโน๊ตบุ๊คผม กับประโยค “ผมให้ยื๊มเอามั้ย” จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 14 มิ.ย. 51 22:02:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สมาชิกเหลิมไทยเพื่อนใหม่คนนั้นพิมพ์มาอย่างนี้เล๊ยให้ตายสิ ผมไม่ได้โง้ ภาษาไทยนะ ผมอ่านมันได้อย่างนั้น สะกด วรรยุคต์ ตัวอักษรมันว่าอย่างนั้นจริงๆ “จริงเหรอครับ” “ ล้อเล่น” มันพิมพ์กลับมา ฟายกรูว่าแล่วว ผมคิดในใจ หน้าอย่างนี้เหรอจะให้ยื๊มเงิน ผมน่ะคนแปลก หน้านะ   แล้วก็พิมพ์ตอบกลับ “คร๊าบบบ ถึงให้ผมก็ไม่เอาหรอก” ผมก็ทำพูดกลบเกลื่อน ถ้าให้มีหรือไม่เอา วะฮ่าๆ “จริงง่ะ ผมว่าจะให้ยื๊มจริงๆนะ” “โอ๊ย ผมไม่เอ๊า ที่บ้านยังมีเยอะ ที่ใส่โอ่งฝังไว้ใต้ต้นตะขบอีกสิบกว่าไห” “เงินเหรอ !!??” “เปล่า ปลาร้า” “กำ นึกว่ารวย” “ถ้ารวย ผมจะทำงานหัวเป็นน๊อตเหรอครับ” “ครับเข้าใจ มานู๊ดเงินเดือนก็เช่นนี้” “ครับ “แล้วไหปลาร้านะฝังนานยัง” ยังจะมายุ่งเกี่ยวกับปลาร้าในไหผมอีกหมอนี่ เริ่มรำคาญ เดี๊ยะจับหมักพร้อม ปลาร้าซะหรอก “ครับ ฝังนานแล้ว  ปลาตัวต่อนๆไม่มีหนอน” “ฮ่าๆๆน่ากิน” มันขำ “ขำไร”  จริงๆจะพิมพ์ “มรึงขำเชรี่ยไรวะอ้าย สาด” แต่ไม่พิมพ์ กลัวมัน หยาบคาย ไม่ใช่แนวพระนายอย่างผม “ขำปลาร้า” ”เออ ผมก็ขำ ขำที่คุณอยู่ๆก็โผล่มา งง นะเนี่ย” ”งงทำไม๊ ผมก็สมาชิก เพื่อนกันในเหลิมไทย ผมอ่านกระทู้คุณเหมือนกัน นะ” “เหรอขอบคุณครับ” “อ่านอย่างเดียว  แต่ไม่ไปตอบ แฟนคลับครับ” “เหรอครับ ขอบคุณครับ “ คราวหลังน่าจะมีการจ่ายค่าเข้ากระทู้คนละ10บาท นะผมจะได้ขยันโพสขยันตั้งกระทู้หารายได้พิเศษผ่อนงวดรถผม  ผมคิดใน ใจ “แล้วที่คุยกับผมนี่มีอะไรครับ”  ผมงง ผมก็พิมพ์ถามเส่ะ “เอ้า จะคุยกันเนี่ยต้องมีอะไรกันก่อนเหรอ”   แล้วมันก็มีอิโมติคต่อนไอ้ตัวหน้าเหลืองแก้มแดน่ะครับกำกับมาด้วย  ทำเป็น อายน่ะต่อท้ายประโยค ผมก็งง เฮ้ย ไอ้บ้าคิดไรฟระ “คิดไรเนี่ย” “คิดว่าคุณน่ะ ...ใช่เหรือไม่” “ใช่อะไรครับ” ”ก็ใช่ในสิ่งที่ผมคิดมั้ย” มันพูดแบบนี้ ผมเดือดครับ เดือดร้อนมาก  ผมรับม่ายได้  ผมเข้าใจนะว่ามัน หมายถึงอะไร แต่ก็แอ๊บแบ๊วพิมพ์ถามไป “ อะไรครับในสิ่งที่คุณคิด” ผมถาม “ก็อะไรล่ะ ที่ผมกำลังคิด” “เอ้ กวนแล้วค๊าบบ ผมไม่ช่ายคุณผมจะรู้ได้ยังไงล่ะ ขนาดตัวผมเองบางที ผมยังไม่รู้เลยว่าผมคิดอะไร” “ฮ่าๆๆ คุณกำลังสับสน” “เออ สับสนครับ สับสนคุณนั่นแหล่ะ อยู่ๆก็มาถามไรผมแบบนี้ “ ผมเริ่มหงุด หงิดสิครับพี่น้องแมร่งเพิ่งคุย แล้วยังจะมาวกวน กำกวม มรึงจะพูดอะไรก็พูด เส่ะ อ้ายนี่ “ตกลงคิดอะไรกับผม” ผมพิมพ์ถามอีก “คิดอะไรครับ” “เมื่อกี้ที่คุณบอกว่า คุณคิดว่าผมจะช่ายไม่ช่าย” “คิดว่า...เออ ตรงๆนะ คิดว่าผู้ชายแท้ๆ นี่จะเล่นเหลิมไทยมั้ยน๊อ” “อ้าว” “แหม๊เริ่มๆร้อนตัว” “เฮ้ย จะบ้าเหรอเปล่า ผู้ชายผู้หญิงก็เล่นได้ ห้องเหลิมไทยเนี่ย  กำลังคิดว่า ผมไม่แมนเหรอ” “เอ้ยเปล่านะ คุณพระนายไวยวงศา ใครจะกล้าคิดเช่นนั้นกับคุณที่ชอบละคร เป็นชีวิต” “ผมอ่านความรู้สึกคุณจากอักษรที่คุณพิมพ์มาได้ครับ” “โห คุณเก่งจัง แล้วคุณ อ่าน อักษรตัวนี้ได้มั้ยว่าผมรู้สึกยังไง” “อะไร” “ผมปลื้มคุณ”  มันพิมพ์มาอย่างนั้นจริงๆครับ แม้ว่าผมจะวงเล็บไว้ว่าเรื่องทั้ง หมดผมแต่ง แต่อันนี้ ผมยืนยันว่ามันเป็นความจริงๆ ผมงงโคตร มันคิดได้ยัง ไง “ผมปลื้มคุณ”  พิมพ์แบบนี้แสดงว่ามันคิดการไกลกับ พระนายไวยวงศา เสียแล้ว  ผมนะแทบสำลักขนมตาความ ที่พึ่งซื้อมาจากรถถีบข้างถนนตอน จะเข้ามาในห้อง จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 14 มิ.ย. 51 22:10:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “เอ่อ ขอโทษนะครับ  ผมกำลังงง หรือ คุณกำลังหลอนครับ” ผมพิมพ์ถามไป “ผมก็ไม่รู้ ผมอาจจะหลอน หรือ คุณอาจจะงง” “ผมว่าผมก็คงงง และหลอนด้วย ผมคงทำงานมาก พรุ่งนี้ผมจะลางาน” “ดีครับ ทำงานมากจะเป็นบ้า  ว่าแต่ผมล่ะ ผมจะงงด้วยมั้ย” “งง ครับ โคตรงงเลยครับ ตกลงต้องการอะไรครับ โคตรงง” ผมทั้งโคตรงง และโคตรปวดตับกับมันมาก “งง!???” “เออ กรูก็งง ครับคุณอั๋น” “ไม่เห็นต้องงง ก็ผมบอกแล้วว่า ผมปลื้มคุณไง คุณพระนาย” “ตาหลกแล่ววว” ผมรีบคลายขนมออกจากปากแล้วเอาฟาดทิ้งถังขยะ แล้วรีบดื่ม น้ำตามมากๆ เพราะจะอ๊วก “จริงนะ  ไม่งั้นจะหลังไมค์มาบ่อยๆเหรอ” “อำอะไรผมเปล่าเนี่ย” “อำบ้าอะไรเล่า ไม่ใช่ผี” “แต่ผมว่าคุณเหมือนผี” ผมพูด “หรือจะใช่ เพราะผี เห็นผีด้วยกัน” เจื่อนครับพี่น้อง มันพูดคำนี้ออกมา  ผมแทบชัก  เฮ้ย ...ดูมันพูดครับ มันจะ ยัดเยียด ผมให้อยู่ในไฟลั่มเดียวกับมาน แล้วก็ ยังจะยัดเยีดย สถานภาพให้ ผมโดยการจะบับคอบังคับให้ผมเป็น...เกย์ “คุณกำลังหมายถึงอะไร” “จะแอ๊บแบ๊วทำไม๊ คุณก็น่าจะเข้าใจว่าผมหมายถึงอารายยย คุณพระน๊ายย” “ผมไม่ใช่....เกย์” ผมกลืนน้ำลายตอบหนักแน่น(วงเล็บ ถามตัวเองนิดนึง จริงเปล่าวะ) “ผมให้ตอบอีกทีนึง” มันถามหนักแน่นเช่นกัน “เฮ้ย จะเอายังไงวะเนี่ย” “แหมอย่าอารมณ์ร้อนสิครับแค่แซวเล่น เอาน่าจะเป็นไรก็ช่างเถอะ เอาเป็น ว่า เราเป็นเพื่อนกันแล้วกัน” “ครับ งง ครับ แต่ก็เอาเถอะ เพื่อนก็เพื่อนครับ” “ขอบคุณครับ ขอเบอร์ได้มั้ย”  มันหยอดอีกแล้วค๊าบบ มันขอเบอร์ผมด้วย ผมก็งง รูปร่างหน้าตาอะไรก็ยังไม่เห็น จะขอเบอร์ผมซะ แล้ว ผมตัดสินใจว่าจะให้ดีหรือไม่ให้ สุดท้ายผมก็ตัดสินใจว่า.... “อย่าพึ่งเลย ถ้าจะเป็นเพื่อนกัน เราคุยกันทางเอ็มสักพักแล้วกันครับ” “ไม่เป็นไรครับ คุยทางนี้ก็ได้” และนั่นก็เป็นครั้งแรกจริงๆ ครับที่ผมได้คุยกับ สมาชิกของเหลิมไทย โดย นอกเหนือจากากรคุยกันในกาทู้ หรือ คุยกันหลังไมค์ ผมไม่คิดหรอกว่า การ คุยกับหมอนั่นครั้งนั้นจะทำให้ผมเกิดความรู้สึกที่เปลี่ยนไป ผมกลับรู้สึกดีที่ ได้อ่านอีเมล์หรือได้คุยกับ สมาชิกคนนั้น จากการคุยเอ็ม  มันก็แค่การเป็น เพื่อนน่ะครับ ไม่มีอะไรมากมาย ซึ่งกับการล้อหยอกที่มันล้อผมว่าผมเป็น เกย์มั้ย ผมก็ไม่คิดอะไรหรอก เพราะว่า ในความเป็นจริง ที่ทำงานก็ยังมีคน แอบซุบซิบกันว่าผมใช่หรือไม่ใช่  มีฝ่ายคอสตูมเคยส่งตาหวาน หรือเข้ามา เบียดๆ ตอนนั่งรถตู้ออกกองถ่ายบ้าง  เขินเราบ้าง ผมเองก็รู้ว่าตัวเองเป็น อะไรแต่ผมก็ไม่พูดไม่แสดงออกที่จะบอกกับใครหรอกว่าผมน่ะ ที่จริงคือ ยอดมนุษย์  จากดาวอังคารแปลงร่างมาอยู่ร่วมกับมนุษย์เพื่อจะหาทาง จัดการกับโลกใบนี้ ป่าวๆๆ ถึ่งโป๊ก  ตลกคาเฟ่ไปแล้ว  เอาเป็นว่าผมก็เป็น ของผม ให้คนเขาสงสัยเล่นๆ ใครจะทำไม ผมพอใจที่จะเป็นแบบนี้ เห็นมีแต่ พี่ๆเค้ารักใคร่  ไม่สนใจ แต่ ฝ่ายคอสตูมเกย์คนหนึ่งชอบมาแซะมาเบียด มากๆไป ขนมันก็ลุกได้นะเฮ้ย (ไว้อ่านต่อตอนต่อไปนะครับ) จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 14 มิ.ย. 51 22:16:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านค่ะ จากคุณ : teansri - [ 14 มิ.ย. 51 23:34:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ummmm... r u ...ka?kidding ka# I like your comment naka ..so nice and fun,5555555 จากคุณ : Tyra - [ 15 มิ.ย. 51 07:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 **  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ  ผมจะเล่าต่อแล้วกัน .......................................................................... นิยายนอกเรื่อง "รัก(ร้าย) หลังไมค์ ของนายสุดขั้ว @เรื่อง วุ่น / วาย (Y)  ณ ห้องเฉลิมไทย....  ตอนที่ 3   ........................................................................ ผมเข้าเหลิมไทย เห็นกาทู้หนึ่ง น่าสนใจดี หรือจะไม่น่าสนใจ แต่ก็คลิกเปิด จะเข้าไปอ่านแล้วนะ แต่ก็ได้แต่จ้องนิ่งๆ     http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A6699227/A6699227.html     “เดือดแน่ๆ "ชายแท้อยู่ห้องศุภฯ" "หญิงแท้อยู่โต๊ะเครื่องแป้ง" "เกย์อยู่เฉลิม ไทย" คุณคิดว่ายังไง เข้ามา เป็นสมมุติฐานจากผมล้วนๆเลยนะหากว่าไป กระเทือนจิตใจใครผมขอรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียวแค่อยากฟังความคิดเห็นเชิญครับ ปล.ขอเลือกกลุ่มย่อย วิทยุ-โทรทัศน์ เพราะอาจนำข้อมูลส่วนหนึ่ง ไปประกอบการเลือกรับสื่อ จากคุณ : TOKIM  - [ 12 มิ.ย. 51 17:41:46 ผมเลื่อนอ่านกระทู้นั้นนะ แต่ไม่เข้าไปตอบอะไร หลายๆคนต่างเข้ามาแสดง ทรรศนะกันเอิกเริก  คิดในใจทำไมวะ เป็นผู้ชายเข้าห้องเหลิมไทยเนี่ยจะ ต้องเป็นเกย์เหรอวะเชรี่ยนี่  อ่านไปก็เริ่มหัวเสีย คิดมาก เพราะเราก็เข้าเหลิ มไทยมานาน หรือว่า.....เริ่มหวิวๆประบทประสาทสั่งการกับตัวเองว่า “มรึงเป็น มรึงเป็น ”  เอ้ย จะบ้าปล่าวเนี่ย  แบบว่า มีสมองส่วนหนึ่งเย้ยๆเรา ว่า “แกเข้าห้องเหลิมไทยตาหลอดเลย พระนายฯแกต้องเป็นอะไรสักอย่าง แน่ๆ “  ผมตบระบบประสาทเสียงดัง แล้วบอกมันกลับไปว่า   “จาบ้าเหรอ กูผู้ชายโว๊ยยยย”  ผมส่ายหน้า หงึกๆ  ก่อนจะหันไปมองเอ็มเอส เอ็มที่ มันกระพริบแถบสีส้ม คลิกไปเปิดดูเป็นอ้าว มันคือ ไอ้อั๋น สมาชิกเหลิ มไทยที่เข้ามาปลื้มผมคนนั้น เข้ามาทักทาย “ว่าไงครับเพื่อน” “เออ หวาดดีมีไรเป่า” “เอ้า เหมือนไม่อยากคุยด้วยเลย” “อยากคุย” “นี่ๆ มีกาทู้หนึ่งให้อ่าน” “กาทู้ไรฟะ” “กาทู้ไรไม่รู้อ่านดู” แล้วมันก็ส่งกาทู้ อีกกาทู้มา   ทำเอาผมสะดุ้ง เอ้ย นี่มันช่างเหมือน ชัตเตอร์ กดติดวิญญาณจริงๆ  วิญญาณอยู่รอบๆตัวเรา แต่นี่  “เกย์อยู่รอบๆตัวเรา “ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A6702392/A6702392.html =o=o= "เอก เอกชัย เอื้อสังคมเศรษฐ์" ปลื้มคนรับได้หลังเปิดตัวว่าเป็น....กลางเวทีเดอะสตาร์ 4 เผยงานติดต่อเข้ามาเพียบ =o=o= ผมคลิกเข้าไปอ่าน แล้วก็ถอนใจ มรึงจะคะยั้นคะยอ คอยโน้มน้าวให้กรูเป็น ให้ได้เลยใช่มั้ยวะ ผมคิดในใจ “ว่าไงอ่านยัง” อั๋นพิมพ์กลับมา “อ่านแล้ว” “โห แมนโคตรกล้าเปิดตัวกลางเวทีเดอะสตาร์ด้วยนะ” ”เออ ก็แมนมั้ง” ”ฮ่าๆๆ เอกเอื้อนี่ลูกผู้ชายตัวจริง” “ทำไม” “อ้าวกล้าเป็นก็กล้ารับ” ”ก็ เรื่องของเขา” “แล้วเรื่องของนายล่ะ” มันถาม “เรื่องของผมก็เรื่องของผม” “นี่ดูร้อนๆรนๆนะ ก็แซวเล่น คนเหลิมไทยเขาอ่อนไหวง่ายอย่างนี้เหรอ” “ไม่เลย ตอนนี้ ผมจะไปเล่นห้องอื่นแล้ว” ผมพิมพ์บอก “ห้องไร” “ห้องหว้อกอ” “เฮ้ยยไปโพสถามรหัส โคโมโซมในการกลายพันธุ์เหรอ” อ้ายนี่ปากกวนโซ่นทีน  ถ้าจะโพสกรูจะโพสถามหายาเบื่อหมา ว่ามีขายที่ ไหน ตายแล้วตกนรกจริงมั้ย จะได้เอาไปกรอกไอ้ตัวที่พิมพ์ถามผมตาหลอด นั่น แหล่ะ หงุดหงิดที่สุด “กวนว่ะ” จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 15 มิ.ย. 51 09:56:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผมบอกตามตรงว่า ผมเบื่อที่จะคุยกับคนแบบนั้น  บางครั้ง ก็น่ารำคาญและน่าเบื่ออย่างมาก สำหรับที่จะตอบคำถาม อะไร ให้กับคนในเน็ต ที่ไร้วุฒิภาวะในบางครั้ง  ผมรู้สึกว่า ล็อคอิน “ ผู้ชายลอยอังคาร” หรือนายอั๋นคนนี้ท่าทางมา แปลก ผมก็แค่เฝ้าศึกษาเขาอยู่ห่างๆ ถามมาตอบไป หรือ บางครั้งก็หลังไมค์มา  ผมก็ตอบไปบ้างนิดๆหน่อยๆ ยังไม่ ให้ความสำคัญอะไรมากมายกับสิ่งที่ผมเห็นเพียงแค่อักษร เจรพาหรือบทสนทนาโดยคนในเน็ทพวกนั้น  ผมพยายาม ที่จะแยกแยะให้ออกว่า โลกไหนจริงโลกไหนสมมุติ ซึ่ง บางอย่างการแสดงออกทางความคิดในบอดสาธารณะ อย่างพันทิปนั้น มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่ามันมีการปลดปล่อย ทางความคิดได้มากกว่า มันจึงเป็นวิธีแสดงทางออกอย่าง หนึ่ง  ว่างๆผมก็จะโพสกระทู้ และแลกเปลี่ยนความคิดเห็น กันไปตามประสาของพวกเรานักท่องเวป มีคนที่พอจะมีวุฒิ ภาวะที่น่าคบหาเป็นเพื่อนหลังไมค์มาบ้างเราก็คุยกันด้วย ดี  ในสังคมที่กว้างใหญ่โยงใยกันในโลกไซเบอร์ บางทีผม ก็คิดว่ามันคือ ความเป็นอัตลักษณ์ที่น่าสนใจและมีเสน่ห์ที เดียวสำหรับการเป็นพลเมืองทางเน็ต แต่ชีวิตจริงเรากลับ ไม่เป็นอย่างนั้นหรอก เช้าตื่นขึ้นมาต้องออกไปทำงานแต่ เช้า “ตอนนี้น้ำมันกำลังขึ้นราคาอีกลิตรละ 25สตางค์ ซึ่งผล จากราคาน้ำมันโลกที่สูงขึ้นเป็นประวัติการณ์.......” ผมเปิดวิทยุ ในรถไป พร้อมกับมองที่เข็มชี้บอกระดับน้ำมัน ในรถ แล้วก็ถอยหายใจ หยิบบัตรีเครดริตออกมาจากกระ เป๋าสตังค์ แล้วก็มองมันอย่างเหนื่อยใจ เดือนนึงๆก็ต้องหา เงินมาหมุนกับค่าน้ำมันไหนจะค่าบัตรเคดริตอีก  ไหนจะค่า ผ่อนรถ เฮ้อ ถอนหายใจเฮือกแล้วก็ปลงกับใบเสร็จที่เด็ก ปั้มน้ำมันเดินเอามาให้ “ ทำไมบริษัทเราถึงเบิกค่าน้ำมันไม่ได้ครับพี่แดง” ผมถามพี่แดงต้อยคนเดิมทันทีที่ถึงบริษัท “ก็ไม่รู้สิ ให้พี่ถาม บอสให้มั้ย” “ไม่เอา ถามไปก็ถูกด่าเซ็ง“ “งั้นก็ไม่ต้องถาม” “ออกกอง นี่จะเบิกได้มั้ย” “ก็ไปรถกองถ่ายสิจ๊ะ” “เหม็นสาปดารา” ผมพูด พร้อมทำหน้าแหยๆ “โอ๊ ต๊ายพ่อคุณ ชั้นว่าพวกดาราเขาน่าจะเหม็นสาปพวกเรามากว่าย่ะ” “หอม ออกจะปานนั้น เปาโลแบ๊คขวดละ3พันเชียวนะพี่ ผมฉีดมาทุกวัน” “ถึงว่า เม๊นเหม็น ชั้นว่าแกกลับไปใช้ซีซีละ3บาทหน้าโลตัส บิ๊กซีเหมือนเดิมดีกว่านะ” “โห โลว์คลาสมากมายครับ” แกไม่ยอมลดละหรอก เจ๊แดง คนนี้  ยังคิดนะว่า ชาตินี้แกจะมีสามี ดีๆกับเขามั้ย “นี่นายย์ แกเล่นเน็ตบ่อยๆ แกคิดว่าคู่รักในเน็ตมีจริงมั้ย” วันนั้นสงสัยเลือดลมเจ๊แดงแกจะผิดปกติ อยู่ๆมาถามเรื่อง คู่รักกับผม  ผมกำลังใช้ช้อนคนกาแฟเบาๆ ถึงกับมือสั่น ช้อนเกือบหลุด หันไปมองหน้าเจ๊แกแล้วยิ้มปะแล่มๆ “ถามทำไมเนี่ย จะหาคู่เหรอครับ” “เป๊าก็แค่ถาม” “มีมในยุคสภาวะโลกร้อนแบบนี้มีแต่คู่กรรมคู่เวนเอามั้ย จะจัดให้” “เอาไปทำเบื้ออะไร  คืองี้  เมื่อเช้าดูรายการผู้หญิงถึง ผู้หญิง เห็นมีคู่หนึ่งพบรักกันทางอินเตอร์เน็ทน่ะ ก็เลยคิด ว่ามันมีจริงมั้ยน๊า ” “ไม่รู้สิ อาจจะมีนะ  หลายคู่   ถ้าเค้าจูนกันได้” “แล้วนายรู้มั้ยว่ามีเวปไหนที่เขา เอ่อ...หาคู่บ้าง” “จาถามทามมายครับเพ่” “ก็แค่อยากรู้” “น๊านน แอ๊บแบ๊วแนวนี้ อยากรู้หรืออยากหาเอ๊ง” “อ้าวชั้นก็อยากรู้มั่งเด่ เผื่อจะได้เขียนบ่งเขียนบทให้ ตัว ละครมันพบรักกันทางเน็ตบ้างไง” “เอ้อ จะเอาข้อมูลมาเขียนบท” “ก็ไม่แน่ เผื่อๆไว้รู้ไว้ใช่ว่า” “มันก็มีนะ แต่ในสังคมไซเบอร์ มันจะเป็นโลกมิติหนึ่ง” “มิติยังไง พิศวงเหรอ” “ก็ประมาณนั้น  ทั้งพิศวง และพิศวาส  พิศวาทฆาตกรรมก็ มี  มีหมดทุกอย่าง  ในเน็ตหาทุกอย่างได้ง่ายก็จริง แต่สิ่ง หนึ่งที่หาค่อนข้างยากนั่นก็คือ ความจริงใจ ” จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 15 มิ.ย. 51 10:05:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ผมพยายามอธิบาย เจ้แดงต๊อยยังคงนั่งฟังตาแป๊วเหมือนเด็ก ป.2กำลังฟังครู อธิบายเรื่อง สุดสาครตอนถลกเตี่ยวจะไปจับม้านิลมังกร เจ๊แกเชื่องอย่างกับหมา น้อยที่พึ่งซื้อมาจากสวนจัตุจักร ยังไงยังงั้นเล๊ย “ยังไงเหรอ คนในเน็ทพวกนั้นไม่จริงใจเหรอ” “ก็ไม่ใช่ไม่จริงใจ๊   แต่มันก็หายาก  บางคนเขาก็คุยกับเราเอาสนุก บางคนก็คุย เอาเราเอาสาระ บางคนก็คุยกับเราเอา....เซ็กส์  ป๊าบๆๆน่ะรู้จักมั้ย” “ว๊ายตายแล้ว  อย่างนี้ก็มีด้วยเหรอ” “ เจ้ นี่ตกใจหรืออยากลอง เห็นตื่นเต้นแววตาเป็นประกายเหมือนตาการ์ตูนญี่ปุ่น” “อ้ายบ้า  ชั้นตกใจย่ะ  แบบไม่เคยเล่นเน็ทมากมาย ไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้” “คนในเน็ตบางคนมีดีมีร้ายน่ะพี่  บางคนเค้าเองก็คิดว่าเราไม่จริงใจกับเขาบ้าง   ต่างคนต่างคิดกันไปกันมา มันเลยกั๊กๆกันครับพี่” “อืมก็ไม่แปลกเพราะมันไม่เจอตัวกัน” ”ช่ายครับ ถ้าเจอตัวกันจริงๆเป็นๆ มันก็จะค่อยๆ คลิกกันเอง”  ผมอธิบาย “แล้วเวปที่นายเล่นน่ะ มีคนจริงใจมั้ย” “ พันทิปน่ะเหรอ” “เออ พันทิปนั่นแหล่ะ เห็นใครๆก็เล่น “ “ บางคนก็มีจริงใจนะ  บางคนก็แอบถอดล็อคอินเข้ามาแขวะ มากัดเรา แบบ อารมณ์หมั่นไส้ก็มี  บางคนก็แทบจะตบตีกันในกาทู้เลยพี่  เห็นแววโหดมาแต่ ไกลๆ ” “เหรอ แล้วถ้าพี่จะลองเล่นดูเนี่ยจะดีมั้ย” “เล่นพันทิปเหรอ!!?? ” “เออ ก็เห็นเขาเล่นกันเยอะแยะ  ก็อยากเล่นบ้าง” “พี่จะสมัครสมาชิกหรือจะเล่นบัตรผ่าน” ผมถาม “สมัครสมาชิกเลยได้มั้ย” ”เขาสมัครกันทางโทรศัพท์นะตอนนี้ง่ายสุด” “เหรอ ทำให้พี่หน่อยสิ” แล้วหลังจากนั้น เวปพันทิปก็ได้สมาชิกใหม่เป็นเจ้แดงต้อย อายุ 32  ปี 5 เดือน 4 วัน กับล็อคอินชื่อสุดเท่ว่า.......“คาวี ที่รัก” (^O^) “เอ้า ทำไมชื่ออย่างนั้นล่ะ ชื่ออื่นมีเยอะทำไมไม่ชื่อครับ” “ก็ชั้นชอบคาวี” “คาวีที่มันเป็นวัว และมีพี่น้องที่เป็นเสือชื่อหลวิชัยใช่มั้ย” “ต๊าย ไอ้นี่ตกยุค คาวีก็พี่เคน-ธีรเดชสุดหล่อไงยะ หวันเบี่ยงๆ ไม่รู้เรอะ” “คาวีที่รัก เออรู้จักและ” “ชั้นชอบเคนมากๆ ทำไม๊ทำไมต้องรีบเป็นผั้วคนอื่น ไม่งั้น ชั้นจะหนีตามซะให้เป็น ข่าวฉาว” “จะหนีตามไปอยู่กะพี่เคนตอนนี้ก็ได้นะ พี่หน่อย บุษกรแกไม่ว่าหรอกมั้ง กำลัง ท้องโต”  ผมเสี้ยมเจ้แดงต้อย   ผมหันไปมองยัยเจ้แดง  รายนั้นทำหน้าจะเอาจริงด้วยง่ะ ทำตาปริบๆ น่ากลัว อุ๊ย น่าเป็นห่วงสถานภาพของครอบครัว “วงศ์พัวพันธ์” ซะแล้วตอนนี้ “เจ้ จะแย่งเคนจากหน่อยจริงเหรอ ทำไมแวววตามันจริงจังจนน่าเชื่อ” ” หึๆ  หาโอกาสอยู่ เอาไว้ให้คลอดน้องก่อน ชั้นจะวางแผนชั่ว” “เฮ้ยย เจ้น่ากลัวจัง” “ จะบ้าเหรอ ชั้นพูดเล่น ใครจะไปกล้า และอีกอย่างหน่อย บุษกร เค้ามีรากนา คะ เขาถึงได้ใจเคนไปเต็มๆ ไม่อย่างนั้นเคน ก็เคนเหอะ เสร็จชั้นแน่ ฮือๆโอม่าย นะ เคนของเจ้” “ท่าทางจะเป็นเอามาก หมดจากเคน  ยังมีโฬม มีวี มีเวียร์ มีสมาร์ท มีปอนะพี่” “โอ๊ย ไม่สนใจหรอกพวกนั้นเด็กๆ ท่าทางไม่เร้าใจ ตอนนี้ ชั้นน่ะ เห็นแววนัก แสดงคนหนึ่ง แบบว่าเห็นแล้วปาดน้ำหมากกระจาย” “ใครวะ” “น้องอเล็กซ์ สุดแต่ใจจะไขว่คว้า” “เจ้ นั่นไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะนั่น ไอ้อาเล็กนั่น นี่กำลังจะกินเด็กเหรอ” “เออ ก็หมดพี่เคนแล้ว ต้องหันมาหลอกเด็กนี่แหล่ะ” “ เจ้เอ๊ย ดูสารรูปบ้างนะ แก่แล้ว” “แก่บ้านป้อ มรึงน่ะสิ ชั้นน่ะ 30 ยังแจ่ว” “เอาเท๊อะ รีบหาให้ได้ก่อนจะเข้าวัยทองแล้วกัน ไม่งั้น จะมีทายาทสืบสันตติ วงศ์ลำบากนะเจ้” “ย่ะไม่ต้องม่ายบอกชั้นหรอกตอนนี้ก็เล็งๆไว้อยู่อีกคน” “ใครเหรอ พี่” ผมตื่นเต้นตาม “ส๊างงงทองลูกแม่ ไง  น้องพระสังค์ อายุสิบหกเองนะนั่น แหม๊ตอนถอดเสื้อ นะแกเอ๊ย น่าหม่ำจริงๆ  ชั้นล่ะอยากย้ายกองไปอยู่กับ สามเศียรจริงจริ๊ง แม่ จะนอนกินอยู่ที่ลาดหลุมแก้วให้สบายอุรากับพ่อสังข์คนดี” “เฮ่อ เป็นเอามากจริงๆ นี่ ตกลงจะเอาชื่อ คาวีที่รักสมัครล็อคอินจริงๆง่ะ” “ก็เออ  ไว้เป็นที่ระลึกถึงอดีตคนเคยรัก” “แต่ มันไม่ดีหรอก แหลงใจนะพี่” “ก็ชั้นจะเอา ชั้นเนี่ยเป็นแฟนคลับเคนตั้งแต่เล่นละครเรื่องแรกจนบัดเดี๋ยวนี้   ละครเคนชั้นก็แสวงหาเก็บ หาซื้อตามเวปจนเงินเก็บจะหมดไปกับละครเก่า ของเคนเค้าล่ะ” “แฟนคลับตัวจริง กรูล่ะเบื่อ เฮ้อ” “บ่นอะไรวะ” “เปล่า บ่นตามเรื่อง เคนนี่น่าจะมีสองคนนะ จะได้แบ่งมาเป็นแฟนเจ้อีกสักคน” “ ถ้าได้คนที่เป็นแฟนหน่อยน่ะจะดีกว่า ฮ่าๆๆ” “เฮ้อ เอาเถอะ อยากจะเชื่อนี้ก็ชื่อไป แต่มันบอกถึงพรรคพวกนะพี่ว่าพี่น่ะ แฟนคลับเคน” “อื้อ เล่นเวปเนี่ยมันมีพรรคมีพวกด้วยเหรอ” “ก็มี  พวกเขารวมกันแต่งตั้งกันเองแบบแฟนคลับใครก็แฟนคลับมัน อย่าง แฟนคลับกบสุวนันท์นะ โห พูดอะไรกระแซะกบไม่ได้เลย ตามแก้ให้ตลอด” “ชั้นก็จะขอประกาศว่าชั้นเป็นแฟนคลับเคนดีมั้ย” “เอาชื่อกลางๆดีกว่า” “ชื่ออะไรล่ะ” ในที่สุด ผมก็ได้ชื่อใหม่ให้เจ้แดงต้อยแกว่า ......   “สบู่ตราลูกไก่” ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 51 11:42:22 จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 15 มิ.ย. 51 10:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 14 “ไอ้บร้า เอาชื่อนี้ได้ไง เช๊ยๆ สมัยนี้เขาใช้สบู่เหลวหรือไม่ก็ลักค์เมจิกเสปล เหมือนยัยแอนนาชุดม่วงที่เดินย้ายเดินโยกตอแล๊นั่นแล้ว” “ชื่อนี้แหล่ะสิริมงคลกับตัวเจ้มาก” “แน่ใจนะนาย” “เออ เอาเหอะ สบู่ตราลูกไก่ เนี่ยเหมาะกับเจ้มาก” “แกว่าชั้นโบราณเหรอ” “มันเป็นซิมโบลิก เป็นสัญญลักษณ์ที่ทรงคุณค่าครับ” เจ้แดงต้อยทำหน้าหงิก ไม่พอใจเท่าไหร่หรอก เห็นบ่นๆว่าได้เป็นสมาชิก ห้องเหลิมไทยทั้งทีมีชื่อล๊อคอินว่า “สบู่ตราลูกไก่” มันทู่เรศๆๆ  แต่แกก็ไม่อิดอด มากมาย  ยังตื่นเต้นกับการที่จะเริ่มเข้ามาโพสในห้องสยามสแควเป็นอันดับแรก กับเรื่อง การหาแฟนในโลกไซเบอร์ และผมก็สอนวิธีเล่น และวิธีหลบหลีก พวก เพี้ยนๆ เกรียยนๆ ทั้งหลายให้พี่แดง ก่อนจะกลับมาสนใจเรื่องของตัวเอง เป็น ลำดับต่อไป “นาย พรุ่งนี้ออกกองตี4นะ พี่อีเมล์คอลชีสไปให้แล้ว อ่านรายละเอียดว่าถ่ายที่โลเคชั่นไหน” พี่แดงโทรมาบอก ตอนประมาณ2ทุ่ม “ครับๆ พี่” “แล้วอย่าไปเลทนะ” “เอารถไปเองได้มั้ยพี่” ”ไม่มีค่าน้ำมันนะ” “รู้แล้วล่ะ” “ก็แล้วแต่นะ” “ครับๆ แล้วเจอกันพี่ ผมอาบน้ำแก้ผ้าล่อนจ้อนอยู่เนี่ย” “ว๊ายอีตาบร้าไปๆ ไสหัวไปเลย” “ครับบบ” ผมอาบน้ำเสร็จก็มาต่อเน็ทเพื่อเช็คเมล์ เข้าไปปุ๊บก็พบทั้งอีเมล์พื่อน อีเมล์กี๊ก  อี เมล์คู่อริเขียนมาขู่ฆ่า เอ๊ยไม่ใช่เขียนมาด่าประปราย “ผมดีกับคุณ คุณมันเจ้าชู้  ถ้าไม่อยากคุยไม่ชอบเขาก็บอกตามตรง อย่าไปหลอก คุณกับเขาให้รู้สึกดี แล้วก็มาทำไม่อยากคุยกับเขาอีกในวันหลัง  คุณจะต้องอยู่คน เดียวตลอดไป จำไว้นะ คนที่ไม่เลือกใครคือคนที่ไม่เหลือใคร” อ่านแล้วก็ใจหาย  คนๆนี้ก็เคยคุยกัน  ก็รู้จักกันทางเน็ตนี่แหล่ะ แต่ผมยุ่งๆไม่ค่อย ได้คุยอะไรกับเขามากเท่าไหร่ เขาเลยไม่ พอใจ วันนี้ส่งเมล์มาแช่งให้ต้องอยู่คน เดียว ไร้ความรัก  เฮ่อ แล้วผมจะเป็นดั่งคำสาปนั่นมั้ย ผมอ่านเสร็จก็อ่อนใจ ดีลิสทันที เสียสุขภาพจิต คนๆนี้เคยคุยๆกันนานแล้ว จากเหลิมไทยหรือห้องไหน สักที่ จำได้แต่เพียงว่าน่าจะมาจากพันทิป ก็มันไปกันไม่ได้นี่นา และตอนนั้นผมก็ ไม่คิดที่จะมีแฟนเป็น ผู้ชายเสียด้วย ผมไปคลิกอ่านเมล์ของพี่แดง ดูคอลชีสซะ หน่อย แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 51 10:51:51 จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 15 มิ.ย. 51 10:42:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 5555 แสดงว่าเรื่องนี้เกิดไม่นานอ่ะดินะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 15 มิ.ย. 51 10:46:03 ]

ความคิดเห็นที่ 16 “สถานที่ถ่ายทำ บ้านนกอินทรีย์  ซีนที่14 /12/7/9/36/ 8 เวลานัด 4.00 น นักแสดงที่เข้าฉากมี................ทำไมมัน เยอะแยะวะ" ผมอ่านแล้วก็ถอนหายใจเฮือก พรุ่งนี้ทำงานหนักอีกล่ะเบื่อ จัง ผม กำลังจะปิดหน้าจอ จะดิสคอนเน็คไป แต่พลันสาย ตามาเหลือบเห็นอีเมล์ของ “ผู้ชายลอยอังคาร”  ล๊อคอิน เจ้าเดิมๆจากเหลิมไทยเจ้าประจำที่คุยกับผม  ผมสัง เกตุเห็นว่าอีเมล์นั้นแสดงสถานะว่า นายอั๋นกำลังออนอยู่ ด้วยจึงคลิกออนเอ็มเข้าไปคุยด้วย “ทำไมไม่ออนเลยวะเพื่อน หายไปไหนคิดถึงนะครับ” น๊านมีหยอก มีหยอด   คิดถุงคิดถึง  เดี๋ยวๆ มีเฮ  ผมก็เลย คลิกเอ็มเอสเอ็มออนไลน์เจอไอ้อั๋นนั่นซิบมาทันทีทันใด “ว่าไง ไม่เห็นหน้าเลยนะ” “งานเยอะ” “เหรอ ถึงว่า เข้าเหลิมไทยบ้างมั้ย” “ไม่ได้เข้า” “ส่งข้อความหลังไมค์ไปหาได้รับมั้ย” “ไม่ได้รับ เพราะยังไม่เข้า” “งั้นก็เข้าสิ” ผมคลิกเปิดเวปเพจ ไปที่ห้องเหลิมไทย และล็อคอินลง ไป มีข้อความมาจริงๆแฮะ  มีหลายข้อความจากหลาย ล็อคอินที่เราติดต่อคุยกัน แต่เลือกที่จะอ่านของ “อนาฆิส”  เกจิละครชื่อดังในห้องเหลิมไทย ที่ส่งข้อความ เกี่ยวกับคุณ มนฤดี ยมาภัย มาให้ หลังจากที่ผมถามพี่เขา หลังไมค์ไปไม่นาน “ มาถึงคุณมนฤดี เท่าที่เคยดูละครที่คุณมนฤดีเล่นมา จะ เห็นว่าเธอรับบทบาทอยู่แค่ 2 บทคือ บทนางเอกเจ้าน้ำตา กับบท ซนๆ แก่นๆ ตลกๆ จนมาได้รับบทอื่นก็ตอนอายุ มากแล้ว เช่น ภาพอาถรรพ์ นางทิพย์ แต่ถึงตอน นั้นก็มีคลื่นลูกใหม่เกิดขึ้นมาเยอะแล้ว เลยไม่มีที่ให้เธอสัก เท่าไร และอีกอย่างก็คือด้วยวัยของเธอด้วยน่ะครับ ซึ่ง เป็นธรรมดาสำหรับนักแสดงทุกคนในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ของวัย เช่น วัยเด็กจะก้าวเข้าสู่วัยหนุ่มสาว...ช่วงนี้ดารา หลายคนมักจะเงียบหายไป เพราะหาบทที่เหมาะสมเล่นไม่ ได้ จะเล่นบทเด็กก็ไม่ได้ จะเล่นเป็นพระเอก-นางเอกก็ยัง ไม่เหมาะกับอีกช่วงวัยหนึ่งคือ อายุมากเกินจะเป็นพระเอก- นางเอกได้แล้ว แต่ก็ยังไม่เหมาะจะเล่นบทพ่อ-แม่ เหมือนกัน ก็เลยต้องหยุดพักไป คุณมนฤดีเล่นนางทาสก็ อายุ 31 ปีแล้วครับ หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยมีบทให้เล่น เท่าไร เธอก็เลยขอทำงานเบื้องหลังโดยเข้า เป็นพนักงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ของดาราวิดีโอ ต่อจากนั้น จึงออกมาตั้งบริษัทผลิตละครเอง” นั่งอ่านเพลิน และ คิดถึงละครรุ่นคุณ มนฤดี ไป จนลืมไป ว่า มีคนคอยซิบคุยจากเอ็มเอสเอ็น ผมรำคาญเลยหันไป คุยด้วย จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 15 มิ.ย. 51 10:58:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 **** ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ  ตามอ่านให้จบนะ อิอิ อนึ่ง ต้องแจ้งไว้ก่อนนะครับว่า เพื่อให้เข้าใจตรงกัน  เรื่องทั้งหมด มันเรื่องสมมุติ เป็นเรื่อง ที่ฝันเฟื่องของผมเอง ซึ่งบอกไว้ในบทนำแล้วว สถานการณ์ ชื่อตัวละคร สมมู๊ดดดด ทั้งหมด ห้ามคิดว่าเป็นเรื่องจริง ขอให้ทุกท่าน อ่านเอาเพลินๆ เพราะผมหัดเขียนๆไป นะครับ   (แจ้งไว้ก่อนเพื่อจะได้เข้าใจตรงกัน )  ส่วนล็อคอินท่านอื่นที่มีตัวตนผมกล่าวถึงในทางไม่เสียหาย ขออนุญาต ณ โอกาสนี้ด้วย  ควรมิควรให้หลังไมค์ผมด้วยนะครับ ขอบพระคุณอย่างสูง ******* แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 51 11:06:33 จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 15 มิ.ย. 51 11:01:34 ]

ความคิดเห็นที่ 18 “ว่าไง มีไร” “อ้าวก็อยากคุย ทำไมต้องดุด้วยเพื่อน” ไอ้อั๋นพิมพ์มา “ผมกำลังอ่านหลังไมค์ครับอั๋น” “แม๊ ฮอตเหรอ ใครหลังไมค์มาจีบล่ะ” “จาบ้าเหรอ ผมขอข้อมูลล๊อคอินคนหนึ่ง เขาให้ข้อมูลที่ผมอยากรู้มา” “เลยไม่คุยกับผม”  ไอ้หมอนั่นส่งอีโมติค่อนร้องไห้โฮลั่นมาด้วย ทำเอาผม เซ็ง พวกอีโมติค่อนนี่ก็แปลกเอาการนะ ถึงมันจะไม่ได้แสดงรู้สึกอารมณ์ จริงๆ แต่มันก็รับรู้ได้จากลักษณะของมันได้เป็นอย่างดี เห็นแล้วก็รู้สึกเบื่ออี ตาหมอนี่จังเลย ดูอ่อนไหวๆ ขี้แยๆอย่างบอกไม่ถูก “นี่ จะคุยหรือเปล่า เงียบๆๆไป”  ผมถาม “ก็คุย” “จะคุยอะไร” “วันนี้ทำงานเป็นไง” “ก็เรื่อยๆ” “เรื่อยๆนี้หมายถึงไม่มีความสุข” “มีแต่ไม่มีไรพิเศษ พรุ่งนี้ออกกองหนัง” “กองถ่ายเหรอ” “เออ” ”ออกทุกวันเหมือนขี้เลยนะ” “น๊าน  ไอ้:-)เอ๊ย อย่าพูดแบบนั้นสิ กองถ่ายหนังนะไม่ใช่กองขี้” “พาไปกองถ่ายได้มั้ย” “ไม่ได้” “ทำไม” “ยังไม่เห็นหน้า ถ้าเห็นหน้าจะพาไปว่าโหวเฮ้งนี่จะทำให้กองถ่ายถ่ายต่อได้ หรือไม่ได้” “โห กองถ่ายนาย นี่ถือโหงวเฮ้งเหรอ” “มั้ง อิอิ” “งั้นผมให้ดูรูป” และนั่นเป็นครั้งแรกครับ ที่ผมได้เห็นหน้าสมาชิกพันทิปคนนี้ “เออนี่ ผมเอารูปมาให้ดู” “รูปอะไร” “รูปผมไง เพิ่งถ่ายสดๆร้อนๆทางโท-สับ” “เหรอ ส่งมาดิ” “ได้ๆ” ไม่นานนัก ผมก็ได้รับรูปผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นสมาชิกคนหนึ่ง ในห้องเหลิมไทย ที่มันบอกชื่อเล่นว่าอั๋น ใส่กาเกงทหารโรงเกลือตัวละ200 บาทกับเสื้อยืดเปาโลตัวละคงไม่เกิน 200เช่นกัน อาจจะ 199 มีตราไอ้เข้อ้า ปากกว้าง พอๆกับปากของเจ้าของรูป ที่ยิ้มแป้น มันบอกว่ามันหล่อ  ไอ้เจ้า ตัวเจ้าของรุปน่ะครับ “หล่อมั้ย แถวบ้านเรียกหน้าตาดีนะนั้น” “แกเหรอ” “เออ ผมเอง”  มันบอก “เหรอ หน้าตาเหมือนไอ้เข้ เลย” “ถึงจะเป้นจระเข้ แต่ก็เป็นชาละวัน ตอนเนรมิตรกายเป็นคนในถ้ำทองเลย นะ” “โห กล้ามากๆ “ ผมหัวเราะขำกลิ้ง “ที่ส่งรูปให้ดูน่ะรูป ผมนะ ไม่ได้เอารูใครมา” “เออครับ ผมก็ดูๆไปแหล่ะ” “ถ้าไม่จริงใจไม่ส่งให้นะเฟ้ย” มันบอก “เออ ขอบใจ เพื่อน” “แล้วรูปแกล่ะ” “ผมไม่นิยมให้คนในพันทิปดูรูป” “อ้าวทำไม” “ก็มันเล่นกาทู้ไม่หนุก เขารู้จักเราแล้วมันไม่มันส์ เวลาเล่นกาทู้ต้องทำตัวลึก ลับๆ แบบให้เค้าเดาว่าเป็นใครน๊าไรแบบนี้” “โห คุณสำคัญตายล่ะ ไม่มีใครเขาใส่ใจหรอก และนี่เราก็เพื่อนกัน ส่งรูปมา ให้ดูหน่อย” “ไม่มีรูป มีแต่กล้อง “ผมบอก “งั้นก็วิวกล้องให้ดูหน่อย” “เดี๋ยวขอติดกล้องก่อนนะ “ และผมก็ให้หมอนั้นดูกล้อง อย่างไม่อาย ทั้งๆที่ผมไม่ให้ใครดูนะเขิน “เห็นยัง” จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 15 มิ.ย. 51 12:04:32 ]

ความคิดเห็นที่ 19 “เห็นแล้ว” “เป็งไง” ผมถาม “ก็อย่างงั้นๆ” “เออ ครับ แถวบ้านผมก็เรียกหน้าตาดีฮ่า” “หน้าตาแบบนี้ แถวบ้านเรียกธรรมดาว่ะพระนาย” “เออ หน้าตาแบบนี้ธรรมดาๆ ดีออกไม่มีไรพิเศษ ผมช๊อบ” “ครับ หน้าตา คือหน้าต่างของหัวใจ”  มันพูดครับ “เฮ้ยจะบ้าเหรอ เขามีแต่ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ” “เผอิญผมคบคนที่หน้าตา” “เออ เฮ้ย เอาเข้าไป เพื่อนกัน นี่คบที่เงินเยอะก็พอ มีอะไรเรายืมได้” ผมบอก “โห นี่คบคนที่เงินเหรอ” “เปล่าหรอก ก็เล่น “ “เออ รู้ว่าพูดจริง” “พูดเล๊น” ผมบอก “ช่างเถอะ นี่ ช่วงนี้เหลิมไทยไม่เห็นมีไรน่าดู ไปมั่วนิ่มแถวๆห้องราชดำเนิน มั้ย ไปโพกหัวกู้ชาติ” “ไม่ไป เซ็ง ห้องไหนก็ไม่สนุก เข้าห้องเฉลิมกรุงกันดีกว่า ไปหาขอเพลงจาก เพื่อนๆในนั้น” “โห ขอบ่อยเหรอ” “ก็มีบ้าง” “เขาให้มั้ย” “ให้สิ คนในนั้นใจดี” “โอ้ไอ้ขี้ขอเอ๊ย” “อ้าวไมว่ากันอย่างนั้น” ”ก็ไปขอเขาทำไม อยากได้เพลงอะไร ทำไมไม่บอกอั๋น อั๋นจะไลท์ไปให้” “จริงเหรอ” “จริงสิครับ เพื่อนกัน ขอไรก็ได้” “ขอเงินได้มั้ย” “กล้าขอผมก็กล้าให้” “น๊านนนน” โห แบบว่าซึ้งครับ ที่สมาชิกในโลกไซเบอร์จะแสนดีกับเราได้มากมายอะไร ขนาดนี้ สุดท้ายผมก็เห็นแก่ได้ บอกให้มันไลท์เพลงมาให้ โดยส่งลีสรายชื่อ เพลงไปเป็นตับ ไม่นาน โปรษณีย์มาส่งให้จริงๆ ไม่รู้จะขอบ อก ขอบ ใจ มัน ยังไงดี “ได้เพลงแล้วนะ” ผมพิมพ์บอกอั๋น ในคืนหนึ่งที่ผมออนเจอกับอั๋น “เหรอ ดีใจมั้ยได้ของฟรี” “ดีใจสิ มีให้ฟรีอีกมั้ย” “มีอีกเพียบจะเอาอะไรก็บอก เพราะว่า ผมสามารถใช้รหัสพิเศษดูเพลงดู หนัง ดูอะไรต่อมิอะไรดีๆจากหลังบ้านของเวป” “แบบไหนวะ” ผมงง “ไม่ต้องถาม มันเป็นวิชามารอย่ารู้เลย” “เออ เฮ้ยไม่รู้ก็ได้  แต่ผิดกฏหมายมั้ย” “ผิดสิ “ “กรูว่าแล้ว กรูฝันว่าตำรวจหยิบโทรโข่งมาประกาศว่า ให้กรูมอบตัวตำรวจ ล้อมไว้หมดแล้ว” “เอ้ยจะบ้าเหรอ ไม่ต้องกลัวมืออาชีพอย่างผมทำไม่เดือดร้อน  แค่นิดๆ หน่อยๆ หาสิ่งดีๆเล็กๆน่อยๆ ในอินเตอร์เน็ทเขาไม่ว่าหรอก” “คบแกเนี่ย ชั้นจะพลอยซวยไปด้วยมั้ย” “คิดมากเดี๋ยวเยี่ยวเหลืองนะ” จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 15 มิ.ย. 51 12:10:33 ]

ความคิดเห็นที่ 20 นับเป็นความแปลกใหม่สำหรับมิตรภาพทางอินเตอร์เน็ทที่ค่อยๆเริ่มผสานไป มาอย่างซึมซับโดยที่เราไม่รู้ตัว กลายเป็นว่าช่วงนี้เราให้ความสำคัญกับเพื่อน ไซเบอร์คนนี้มากๆเลย  ทุกวันก็เข้าเน็ทออนไลน์ และเข้าเวปพันทิปตลอด ไม่ออนเอ็มก็ตอบคุยกันทางหลังไมค์ วันหนึ่ง ผมก็เข้าพันทิปตามปกติ ไปเห็น กระทู้ล็อคอิน “สบู่ตราลูกไก่”  กระ ทู้ของเจ้แดงต้อยยังไงล้ะครับท่าน  แกไปโพสในห้องสยาม  อ่านแล้วก็แทบ จะสำลักน้ำตาย พี่แกโพสกระทู้เกี่ยวกับความรักได้เน่ามากๆ “คุณคิดว่า ความรักระหว่างหญิง32กับหนุ่มน้อย24 จะจริงจังมากแค่ไหน ร่วม แสดงความคิดเห็นด้วยนะคร๊า” พี่แดงคงจะอินกับน้องพนักงานคนใหม่ที่รับมาในตำแหน่งกราฟฟิค น่าตา หมอนั่นก็ถือว่าโอเคนะเห็นพี่แดงคอยประคบประหงมอย่างกับอะไรดี  นี่แห ล่ะความรัก มันก็ไม่เข้าใครออกใคร อ่านความคิดเห็นที่สมาชิกเข้ามาโพส   ตอบก็ขำๆ “คห15 แก่แล้วไปอยู่ส่วนแก่เถอะอย่าไปทำให้น้องเขาหมดอนาคตเลย” ความคิดเห็น 15 นั้นจากล็อคอินท่านหนึ่งพูดถูกใจผมนัก ขำจะเป็นจะตายพี่ แดงก็คงจะโมโห พิมพ์ตอบใน ความเห็นที่ 19 “ก็แค่ถามดูงัยคะ ถามไม่ได้เหรอ คนเรามีสิทธิ์ที่จะชอบหรือจะรู้สึกดีกับรุ่น น้องเนี่ยมันก็ไม่แปลกเลยไม่ใช่เหรอ “ ใช่ มีสิทธิ์ และสุดท้ายกระทู้ก็แกก็ออกอ่าว เพราะ คห.20 ที่ไปพูดเรื่อง คำ ผวน “ :-)”  กระทู้นั้นก็เลย ด๋อย กลายพันธุ์ กลายเป็นกระทุ้เล่นคำผวน ไปในที่สุด ทำเอาเจ้แดงต้อยของผมสุดเซ็ง  และเจ้ ก็เป็นเอามา เก็บ อารมณ์จากห้องสยาม กลับมาลงใส่ผมในห้องทำงานจริงๆเลยล่ะ “ไอ้พวกคนในเน็ท แม๊ชั้นถามไป ก็น่าจะตอบดีๆ นี่พูดจากระแทกชั้นถ้าชั้น เจอตัวจริงๆนะ ชั้นกัดแเผลเหวอะแล้ว” เจ้แกโมโหมากมาย “เจ้ก็อย่าไปโต้ตอบเขาเลย ปล่อยๆไป คนในนั้นมีทั้งเห็นด้วยและไม่เห็น ด้วย” ”แต่ชั้นวงเล็บไว้ว่าขอคนที่เห็นด้วยเท่านั้น เอาคอมเม้นท์ดีๆไม่เอาแขวะ” “ห้ามยาก” ”แต่ก็ได้รับความคิดเห็นมาเพียบเลยนะ ชั้นจะไปโพสต่อคืนนี้” พี่แดง สาวแก่ 32 เอ๊ะ แก่ไปยังหว่า ไม่แก่หรอกเนอะแต่ก็ขบวนสุดท้ายแล้ว ล่ะสำหรับรถด่วนโบกี้นี้ แกก็เข้าไปโพสในคืนนั้นอีก ด้วยถ้อยคำที่หวานๆ ใน หัวข้อใหม่ ผิดกับบุคลิกจริงๆที่เข้มแข็ง ดุดัน น่ากลัวอีกต่างหาก  ในที่สุด พี่ แดงก็เป็นสมาชิกอมยิ้มสีเหลืองของพันทิปที่หาประโยชน์ในเวปนี้ได้อย่างมี ความสุข และสำหรับผมเอง ยังไม่อะไรสนุกๆในเวปนี้อีก   คืนก่อนได้รับข้อ ความจากหลังไมค์ของอีกคน “ผมปลื้มพี่จังครับ อยากได้เอ็มพี่” เราก็ให้ไป และ ก็คุยกัน “ไม่ชอบเลย และจะซีเรียสมากๆเวลาที่ใครออนเอ็มแล้วไม่คุย” เขา บอกกลับมา “ผมทำงานคครับ พิมพ์งานด้วย” “ก็บอกสิ” และเราก็คุยกัน เห็นมาจากเหลิมไทยก็เลยให้เกียรติ ในระดับที่มากเชียว ครับ  แล้วก็ให้เบอร์ไปอีกคน  ผมใจง่ายหรือเปล่าผมไม่รู้ แต่ผมก็ไม่คิดจะ จตีบ จะ สานสัมพันธ์อะไรกับคนในเน็ทนะ ผมก็แค่อยากเป็นพันธมิตรกันไว้ “คุณพระนาย อายุเท่าไหร่ครับ” เขาโทรมาหาผม หลังจากที่ผมให้เบอร์ไป “27-28 แล้วครับ” “เหรอครับ “  เขาพูด และแน่นอน คนๆนี้ก็เป็นผู้ชายอีกแล้ว แต่น้องเขาอายุ ไม่ถึง 20เลย จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 15 มิ.ย. 51 12:12:55 ]

ความคิดเห็นที่ 21 “ผมน่ะปลื้มคุณพระนายมากๆนะ” “ปลื้มอะไรครับ ผมมีอะไรดี วันนั้นยังมีคนไปด่าผมใน กระทู้ นี่ถ้าผมตั้งอีก ก็จะมี คนเข้าไปด่าอีก” “ไอ้กระทู้วิจารณ์ละครดาวเปื้อนดินน่ะเหรอ ไปสนใจอะไรครับก็แค่บัตรผ่าน” เขาบอก “ก็ไม่สนหรอกครับแต่เราก็ม่ายอยากมีศรัตรูเล่นเหลิมไทย หรือห้องไหนๆเราก็ อยากมีแต่มิตร เพราะผมก็ไม่ได้ไปโพสว่าใครเลย ลองเซิร์ซหาข้อมูลผมได้เลย ไม่ว่าจะเป็นการตั้งกาทู้หรือตอบกาทู้” ผมพูด “สนใจทำไมครับ” แล้วน้องเขาก็ถามอะไรผมไปเรื่อยๆ และผมก็คุยกับน้องเขาไปเรื่อยๆเช่นกัน คืนนั้นผ่านพ้นไป พอเช้าวันต่อมา ผมออนเอ็มเจอน้องคนนี้อีก เขาก็เข้ามาทัก   และ ตามประสาวัยอย่างน้องเขา พิมพ์เพลงหรืออะไรมาก็ไม่รู้ ผมก็กลัวว่า มันจะสื่อสารกันไม่ถูก ยอมรับว่ารำคาญไปบ้าง เลยพิมพ์ไปว่า “รำคาญจัง พิมพ์อะไรมาไม่รู้เรื่อง” “อะไรพี่” น้องเขาพิมพ์ตอบกลับมา “ก็พิมพ์อะไรจะถามก็ไม่ถาม “ “ก็เหมือนไม่อยากคุย  บอกตั้งแต่ต้นแล้วนะถ้าหากไม่อยากคุยก็บ๊อคดีลิสไปเลย” “พี่ไม่ใช่คนแบบนั้นนะ “ “เรื่องเมื่อคืนนี้ พี่โทรไปคุยด้วยก็ไม่ลืมๆไปเถอะไม่อยากคุย” “เอ้า โกรธเหรอ” ” ไม่โกรธ” “นายนี่เด็กจริงๆ ล้นๆ ด้วย ไม่ชอบ” แล้วหลังจากผมพิมพ์คำนั้นไปน้องเขาก็คงไม่พอใจ และต่อว่ามาอีกคำ “งั้นไม่ต้องคุยไม่ต้องรู้จักกัน เราก็อุตส่าห์ชอบ งั้นบายๆๆ” แล้วน้องเขาก็หายไป มาเจอตอน 3ทุ่มที่ออนเจอกันอีก ผมยังนั่งพิมพ์งานเหมือน เดิม ก่อนหน้านั้นก็คุยกับ คุณวรดา สมาชิกคนสวยพันธมิตรในห้องเหลิมไทยทาง ด้านละคร  เราคุยกันหลายเรื่อง และก็แลกเปลี่ยนข้อมูลเรื่องนิยายและละครกัน ไปตามความชื่นชอบคุยกันสักพักวรดาก็ขอลาไปนอน “รักสาสุขภาพด้วย และถนอมร่างกายขอไปอ่านหนังสือและไปนอนก่อนนะคะ แล้วคุยกันมใหม่” ล็อคอินวรดา ออฟไลน์ไปแล้ว ผมยังคงนั่งทำงานต่อจนดึก  ผมเหลือบไปมองที่ เอ็มเอสเอ็ม เห็นน้องคนเดิมสมาชิกพันทิบ ออนผมเลยเข้าไปทัก แต่สิ่งที่ได้กลับ มาจากเขากลับทำให้เราสะอึก V V แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 51 10:29:35 จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 15 มิ.ย. 51 12:19:24 ]

ความคิดเห็นที่ 22 [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] ได้ส่ง Nudge ให้กับคุณ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:18): ครับผมม [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:18): มรึงนี่เลวเนอะ...เค้ารับมรึงไม่ได้กันหลายคนแล้ว ไอสัด [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:18): บาย อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:19): ไม่เอาน่า อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:19): อย่าว่ากันเลยย [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:19): ป่าวหรอก อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:19): ไม่มีใครทำไร [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:19): แค่มาบอกให้รับซาบ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:19): ว่าเค้ามีคนผิดหวัง ในตัวนายเยอะมาก คุยกันในเหลิมไทยนะ เอาเป็นว่า อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:19): ผมไม่ได้ทำไรเลย [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:19): ใครทำไรไว้น่าจะรู้อยู่แก่ใจ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:19): ผมไม่ได้ทำไรไว้เลย ไม่มีครับ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:20): อย่าสร้างภาพ และหยุดการกระทำซะ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:20): สร้างภาพยังไง [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:20): เหรอ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:20): ผมคุยกับวรดาตะกี้ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:20): ไม่อยากพูดนะ คุยเคสนายหลายคนแล้ว อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:20): ทำไม [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:20): ช่างเหอะ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:20): ผมยังยืนยันว่าผมไม่ได้ทำไรเลยย [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:20): เอาเป็นว่า ต่อไปนี้ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:20): น้องแอดมาผมก็คุย [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:20): หมดแล้วล่ะ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:20): ความรู้สึกดีดี ที่เคยปลื้ม จบกัน อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:21): ยังบอกวรดาให้ บอกน้องเลย [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:21): พอกัน อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:21): ว่า ไม่ให้ล้นน [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:21): ใจคนยากแท้ หยั่งถึง อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:21): ไม่รู้ล่ะยังไงผมก็ยังรู้สึกดีกับน้องๆ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:21): โอเคนะ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:21): โดยเฉพาะนาย [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:21): ไม่อยากลากคนอื่นมาเกี่ยวนะ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:21): นายจะว่าผมยังไงก็ช่าง วันหนึ่งนายจะเข้าใจ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:21): เอาเป็นว่า อยากสร้างภาพอะไรอีกก้อเชิน เอาเป็นว่า เรื่องเมื่อคืน อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:22): และ ผมไม่เคยทำไรเลยไปเซิร์ซผมไนเหลิมไทย สิผมตอบ ผมโพสไรผมชัดเจนไม่มี เลวร้าย [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:22): ถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:22): ผมกล้าพูด [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:22): คับ คุณไม่ผิดหรอก ผมผิดเองก้อหยุดแค่เท่านี้ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:22): ส่วนที่นายพูดไอ้สาดนั้น [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:22): ต่างคนต่างอยู่นะ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:22): ผมไม่ถือ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:22): เพราะนายยังเด็ก [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:22): จ่ะ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:22): ผู้ใหญ่ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:22): ผมไม่ถือนาย อาจจะงองแงประสาเด็ก [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): วุฒิภาวะสูง อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:23): แต่ผมไม่ว่าผมทำมะดาๆ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): โอเค อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:23): ไม่มีไรครับ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): ไง [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): ขอตัวนะ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:23): ยังเป็นคนที่พร้อมจะคุยกับน้องเสมอ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): ว่างๆ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): โปรดไปโปรยยาหอม อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:23): ครับบ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): ในเหลิมไทยอีกนะ เทอร์ทำให้ชั้นเจ็บมาก [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): ทำไม [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): ชั้นถึงคิดถึงนาย [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): โอ้ย [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): ทรมาน อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:23): ถ้านายไม่เกลียดผม มากมายผมยังรอให้นายโทรหาครับบ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): ที่สุด [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:23): ไม่น่า มาจักกันเรย ชั้นเจ็บมาก ทำไมถึงทำกับเราอย่างงี้ [  ดีเท่าไหร่ ไม่หายกัน ] พูดว่า (23:24): ไนน์ทำอย่างงี้ทำไม อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:24): เอางี้ เราอย่าเกลียดกัน อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:24): ยังไงพี่ก็ยังเป็นพี่ มาคุยกันดีๆ อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:24): พี่ไม่ผิดน้องก็ไม่ผิด อีมะน่องมะแนงบั๊ฟ พูดว่า (23:24): เราไม่ทำไรกันเลย แล้วน้องเขาก็ออฟไป บางทีเราอาจจะไม่ต้องใส่ใจก็ได้นะ  แต่ มันก็ละเอียด อ่อนในความรู้สึกทางนี้  ชีวิตผมไม่มีหรอกที่จะมีคนมาด่าเสียๆหายๆ  แต่เรา เล่นในนี้ เราก็ต้องทำใจ บางทีก็ไม่อยากเล่น เบื่อหน่ายกับเรื่องงี่เง่าพวกนี้ และกับคำพูดที่ว่า "มรึงนี่เลวเนอะ...เค้ารับมรึงไม่ได้กันหลายคนแล้ว ไอสัด" ผมถอนหายใจแล้วคิดแค่ว่า เราอยู่ในเหลิมไทย เราไม่ว่า ใครเลย เราทำอะไรผิดเหรอวะ ได้แต่ปลงๆไม่น่าเล๊ยผม จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 15 มิ.ย. 51 12:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ผมคุยได้แต่เพียงเท่านั้น เขาก็โทรศัพท์มา เราคุยกันเพื่อ เคลียร์ ปัญหา  และปัญหาส่วนใหญ่มันก็เกิดขึ้นจากหลัง ไมค์ และสำหรับประสบการณ์นี้มันก็ทำให้ผมรู้ว่า ทุกคนมี ความรู้สึก ยอมรับว่าบางครั้งเราก้ไม่ใส่ใจอะไรกับ คนที่เข้ามาทักเราเพราะเราคิดว่า “ก็แค่คนในเน็ท”  ผมเล่น เน็ทมาบางผมรู้สภาวะอารมณ์ของคนที่เล่นดี แม้จะเป็นการ คุยกันผ่านตัวอักษร แต่ก็ยอมรับว่า บางประโยค บางคำ พูดที่เราพิมพ์ไปมันอ่อนไหว และละเอียดอ่อน สำหรับผู้ที่กำลังรับสารนั้น  เหตุการณ์เมื่อคืนนั้นก็ทำเอา ผมเครียดนะ มันทำให้เรารู้สึกว่า เรากำลังจะมีปัญหา เรา อยากเล่นเหลิมไทย เล่นพันทิปอย่างสบายไม่มีเรื่องราว กับใคร แต่เราก็กำลังจะมีเรื่องราว “มีคนเคยบอกว่า ควรคุยกันแค่ในเอ็ม และหลังไมค์อย่า ได้คุยกันทางโทรศัพท์เพราะมันจะทำให้ราเสียความรู้สึก มากว่านี้ เขาเตือนแล้วแต่เราก็ไม่ฟัง” น้องเขาพูดทางโทรศัพท์กับผม ผมก็เสียใจนะ ผมก็ไม่คิด ว่าน้องเขาจะคิดอะไรมากกับผมแบบนี้ ผมก็คุยกันตาม ประสาผม “ แล้วถ้าไม่ชอบทำไมพี่ไม่บอกตั้งแต่ตอนแรกว่าไม่ชอบ คุยแบบนี้  เราก็บอกตั้งแต่ต้นแล้ว แล้วทำไมต้องหลอก คุย” “ครับ ไม่ได้คิดว่าจะทำให้น้องเสียความรู้สึกมากแบบนี้” “ขอโทษผมก่อน”  น้องเขาบอก ที่จริงผมไม่ต้องขอโทษก็ได้ เพราะถ้าจะคิดว่าเขาก็แค่คน ในเน็ท แต่ ผมก็รู้สึกว่า ผมก็เคยเสียความรุ้สึกกับคนที่เคย รู้จักกันทางเน็ท ผมก็เลยยินดีที่จะขอโทษเขาไปแต่โดยดี หลายอย่าง และเรื่องมันก็คงจะจบได้ด้วยดี ผมไม่ อยากที่จะมีปัญหาอะไรเลยในโลกไวเบอร์ เรามีล็อคอิน เป็นสมาชิก มันเหมือนสังคมย่อยๆเล็กๆที่พวกเราสถิตอยู่ ในนั้น หาข้อมูล หา สาระ มันก็ได้จากสังคมในนี้ ผมจึง ยอมรับว่า เราปฏิเสธไม่ได้ว่า เราต้องแคร์ สังคมโลก ไซเบอร์ด้วยเช่นกันสำหรับหลังไมค์ ของ นายอั๋น ที่เราคุย กันบ่อยๆ ผมก็กังวลในสถานะภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น หาก จะมีอะไร มากระทบให้มากเกินกว่าที่จะเข้าใจได้แต่เพียง ในหลังไมค์ และในเอ็มเอสเอ็ม  คืนนั้นประมาณตีหนึ่งผมก็ ได้คุยกับอั๋นอีก จากการเข้าไปในหลังไมค์ของตัวเอง ก็ พบข้อความหนึ่งเข้ามาแบบแปลกๆ ไม่ใช่ล็อคอินอื่นหรอก ครับก็ล็อคอินเจ้าประจำ เฮ่อ เดี๋ยวคืนนี้ต้องมีเรื่องซัก หน่อย อ่านข้อความหลังไมค์นั้นแล้ว ให้ปลงๆ หมอนี่มันจะ เอายังกับเราฟระเนี่ยยย!!! (แล้วจะกลับมาโพสตอนหน้าครับ สวัสดีครับ) จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 15 มิ.ย. 51 12:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่า จากคุณ : กริชครับผม - [ 15 มิ.ย. 51 14:47:15 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านแล้ว ตรงที่ขำก็ขำมากครับ  ตรงช่วงท้ายนี่ พลอยปวดหัวแทนไปด้วย เอ้อ... มันวุ่นวายจริงๆ นะเนี่ย จึ๋ย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 มิ.ย. 51 16:44:19 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เดินเรื่องได้สนุกดีค่ะ....ชอบ มาต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 15 มิ.ย. 51 19:24:01 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาบอกว่าอ่านแล้วนะ อยากเขียนไรก็เขียนมาเถอะ แต่อย่าลืมสะกดให้ ถูกด้วยนะคะ แหะ แหะ มาเติมกระทู้ ไก่แจ้ฯ ให้เช้านี้ค่ะ เห็นใจคนเขียน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6598172/W6598172.html แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 51 08:49:47 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 15 มิ.ย. 51 20:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาอ่าน เพราะเห็นว่ามีอ้างอิงถึงกระทู้ของผม ส่วนตัวไม่มีข้อคิดเห็นครับ เจตนาคือโยนหินถามทาง แต่ถ้าไปโดนหัวใคร ก็อย่างที่บอกไว้ในกระทู้ ขออภัยจริงๆ จากคุณ : TOKIM - [ 16 มิ.ย. 51 03:25:34 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแล้วปวดตับแทนคุณพระนายฯ จริงๆ จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี - [ 16 มิ.ย. 51 08:58:56 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เห็นกระทู้นี้โดยบังเอิญ เลยขออนุญาตเข้ามาอ่านนะครับผม จากคุณ : ขุนไกรครับผม - [ 16 มิ.ย. 51 12:13:19 ]

ความคิดเห็นที่ 31 นิยายนอกเรื่อง " รัก (ร้าย) หลังไมค์ ของนายสุดขั้ว @เรื่อง วุ่น / วาย (Y)  ณ ห้องเฉลิมไทย........... ตอนที่ 4   .................................................................. สำหรับหลังไมค์ ของ นายอั๋น ที่เราคุยกันบ่อยๆ ผมก็กังวล ในสถานะภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น หากจะมีอะไร มากระทบ ให้มากเกินกว่าที่จะเข้าใจได้แต่เพียงในหลังไมค์ และใน เอ็มเอสเอ็ม  คืนนั้นประมาณตีหนึ่งผมก็ได้คุยกับอั๋น อีก จากการเข้าไปในหลังไมค์ของตัวเอง ก็พบข้อความ หนึ่งเข้ามาแบบแปลกๆ ไม่ใช่ล็อคอินอื่นหรอกครับก็ล็อค อินเจ้าประจำ เฮ่อ เดี๋ยวคืนนี้ต้องมีเรื่องซักหน่อย อ่านข้อ ความหลังไมค์นั้นแล้ว ให้ปลงๆ หมอนี่มันจะเอายังกับ เราฟระเนี่ยยย!!! “ทำไมไม่เข้ามาทักเลย ออนก็ไม่ออน หลังไมค์ก็ไม่ตอบ เดี๋ยวก็ขอเบอร์เลยซะนี่” ข้อความหลังไมค์ของล็อคอิน “ผู้ชายลอยอังคาร” พิมพ์มา ที่หลังไมค์ผม ผมก็อดใจที่จะถามตัวเองไม่ได้ว่า การที่ หมอนั่นพิมพ์มาแบบนี้นั้น แสดงถึงอารมณ์ อะไรวะ   ผม เลยพิมพ์โต้ตอบกลับไปว่า “ก็งานยุ่งน่ะครับ” ผมมีโอกาสได้คุยกับอั๋นอีกครั้งในคืนวันต่อมา “เฮ้ ว่าไงพรรคพวก”  หมอนั่นทักทายมา ผมคิดในใจ  ท่าทางเริงรื่นนะมรึง “ไม่ว่าไง”  ผมพิมพ์กลับ “แล้ว นี่วานยุ่งมากขนาดไหน” “ก็นิดหน่อย ช่วงนี้วุ่นๆ เขาจะปิดโลเคชั่นก็ต้องรีบทำงาน” “หมายความว่าไง” “ห็หมายความว่า บ้านที่ไปถ่ายน่ะ เขามีงบมาให้แค่ 5วัน เพราะฉะนั้นจะต้องโยกเอาฉากต่างๆที่เกิดเหตุการณ์ที่บ้าน หลังนั้นจับยัดลง เร่งให้ทันไม่งั้นงบปลายบาน” "งบปลาย-บาน นี่มันเหมือน" "เฮ้ยๆๆ งบบานปลาย " “เหนื่อยมั้ย” ”ก็เหนื่อย” ”พักบ้าง” ”ไม่หรอก กะว่าเสร็จจากงานกองนี้ จะพักนานๆ ไปเที่ยว หลวงพระบางสักสามสี่วัน” ”ไปด้วย” “ไปทำไม ยังไม่เคยเห็นหน้ากันเลย” ”ก็เห็นแล้วมะใช่เหรอ” ”ในรูปน่ะนะ” “ช่าย” “งั้น ผมก็เอาแต่รูปคุณไปแล้วกัน” ”โห แจ๋วมากๆเลย แสดงว่ายังระรึกผมเสมอ” “ไม่ได้ระรึกหรอก แค่เอาไปกันผี” “จาบ้าเหรอ รูปหล่อๆแบบนั้นกันผีไม่ได้ แน่จริงเอาไปฝาก ผู้จัดให้เล่นละครสักเรื่องเด๊” “โห เอาจริงเปล่าผมก็อยากมีเพื่อนเป็นดารานะ” “ตาหลกๆๆ  ผมเป็นดาราผมไม่มาหลังไมค์กับคุณหรอก” ”ทำไม” “ผมจะหยิ่งไง เอ๊ะ ถ้าเป็นดาราผมจะเกลียด หรือกลัว อะไรดี จะได้เป็นเอกลักษณ์” “กลัวกุนเชียง” ป๋มบอก “กลัวทำเชี่ยอะไรกับไอ้กุนเชียงเห็นแล้วจะวิ่งเข้าใส่ชอบ กินมากๆ” “เออ จะกลัวอะไรก็ไปคิดเถอะ แต่หน้าตาแบบนี้เป็นดาราได้อยู่นะ” “เฮ้ จริงเป๊า ตื่นเต้นนะเนี่ย” “จริงสิ” “เล่นเป็นตัวอะไรได้บ้าง” ”ยามกับคนขับรถ ตอนนี้ขาดตัวแสดงพอดีสนใจมั้ยเพื่อน” “โห เป็นยามเหรอ ไม่เอา ขอเป็นตำรวจได้มั้ย” “ไม่มี เรื่องนี้ มีแต่ยาม กับ ผี” “เฮ้ ทำเรื่องอะไร” “มะบอก  เอาไว้ ดูเอง” “เอ้า แล้วกันจะรู้มั้ยเนี่ย” ” นี่ๆ วันนี้ผมคุยได้น้อยนะเพราะผมจะต้องเตรียมของออก กองถ่าย” “ถ่ายอีกแล้วเหรอ เหมือนขี้เลยเนอะ ขี้ทุกวัน แล้วคราวนี้ "ไปกี่วัน” “คราวนี้ออกกอง 3วันเลย ต้องเก็บเสื้อผ้าไปนอนค้างที่ โน่น” “พักไหน" "โรงแรม” ผมบอก “ม่านรูดเหรอ” “บ้าน่ะสิ ม่านรูดเอาไว้ไปกับกิ๊ก" "น๊าน ไปกองถ่ายก็ซ่อนกิ๊กได้นะ" "ไปทำงาน ไม่ได้ไปอย่างว่า กลับมาจากกองก็ไม่แน่" "น๊านนนน จะดุ๊กดิ๊ก กับใครเหรอ" "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย" "ถามดูเผื่อเด็กที่นายพาไป จะเป็นอดีตเด็กที่ผมโล๊ะ ออก จากสต๊อก" "โห อ้ายนี่สุดตรีนนน" "แล้ว ตกลงไปพักโรงแรมแบบไหน อันนี้อย่างรู้จริงๆ" "ธรรมดาๆ  3 ดาวนี่แหล่ะ ยุคประหยัด ห้องนึงยัดกันไปตั้ง สามสี่คน ตูล่ะกลุ้ม” “เออเดินทางดีๆนะ” “ไม่ได้เข้าเหลิมไทยนานเลยนะครั้งนี้ มีไรจะคุยก็เมล์มา และหลังไมค์ได้นะเพื่อน” “ใจคอจะคุยแต่หลังไมค์กับอีเมล์เหรอ” “เออ ไปล่ะ” ผมตอบกลับแล้วก็ ปิดเอ็มออกไป  หันมาเก็บเสื้อผ้า กางเกง กางเกงในบ๊อกเซอร์พัดใส่กระเป๋าเตรียมไว้พรุ่งนี้ ขณะที่เก็บกระเป๋า พี่แดงต้อยรายเดิมก็โทรเข้ามา เสียง เพลงที่ผมตั้งเป็นเสียงเพลง "ปอบผีฟ้า" ที่สมาชิก เหลิมไทยคนหนึ่งส่งเอ็มพี 3 มาให้ทางเมลฺ์  หลอนดี เลย เผลอฟังไปเรื่อยก็เพราะแฮะ “นอยน้อยนอย ผีฟ้าเอยย แสนสุดโสภา น้อยน้อยนอย ผีฟ้าเอย ได้โปรดเมตตา หมู่เฮาป่วยไข้บอกใบ้หยูกยา หมู่ เฮาบูชาฮักผีฟ้าเอยย นอยน้อยนอย.." แม๊มันเหมาะกับคนที่โทรเข้ามาจริงๆ  ผมเผลอฟังไปสัก พัก กำลังจะกดรับ เอ้า!!??.. สายตัดไปเสียแล้วสงสัยจะรอ นาน ผมไม่โทรกลับ เปลืองตัง ติ๊ดให้พี่แดงต๊อยแก โทรกลับมาใหม่ “ทำอะไรอยู่ ชั้นโทรหาทำไมไม่รักสาย” “อ้อ กำลังทำกิจกรรมส่วนตัว” ผมแอบอำ “ทำเชี่ยอะไรของแก” “ก็.....แบบผู้ชายเขาทำกัน” “ว๊ายยยชั้นเห็นภาพนะนั่น” “อย่ามาทะลึ่งนะเจ๊ รู้เหรอว่าผมทำไร” “ก็... สำหรับพวกงุ่นง่านหาแฟนไม่ได้” “ป๊าด มาว่าอย่างนี้เดี๋ยวแช่งซะหรอก  ผมโกนหนวด” “เหรอ แล้วแกก็พูดซะชั้นคิดไปไกลถึงระนอง” “ว่าไง โทรหาดึกๆดื่นๆมีไร ครับเจ้ เงินทองน่ะไม่มีให้ยืมหรอกนะ ” "ไอ้บ้า ใครจะยืมเงินแก  คราวก่อนแกยังเอาของชั้นไปซื้อ หนมครก 50 บาทยังไม่จ่ายเลย" "ก็เจ้ไม่ทวง "ทวงแล้วชั้นจะได้มั้ย" "ไม่ได้" "เออ ถึงไม่ทวงไง" "ก็รู้ว่าเจ้ น่าร๊ากกับน้องกับนุ่ง" "นี่ไม่ต้องมาตอแล๊  มีอะไรให้ปวดหัวว่ะ แกช่วยแก้ เบรคดาวน์วันที่สองให้หน่อย” "โห เจ้โทรมาขอยืมตังค์เนี่ยยังไม่ปวดหัวเท่าเรื่องนี้เลยนะเนี่ย" "นะแก้ๆหน่อย" “แก้อะไรอี๊ก จะออกกองวันพรุ่งนี้แล้ว” “ก็มันมีปัญหาน่ะสิ แบบว่าโคตรยุ่ง ก็อีตั๊บน่ะสิมันจะโยกคิว เอาพระเอกมาถ่ายวันแรก เพราะเค้าติดงานไปฮ่องกง” “ไปทำไม” “จะรู้มั้ย อยากรู้ก็โทรไปถภามเค้าเองสิ” “แล้วจะให้แกยังไง กี่คิว กี่ซีน” “เอาซีน 15  18  14  7 8 9   มาไว้วันแรกให้หมด” ”แล้วของอื่นล่ะ” “ก็ โยกไปวันที่สอง” ”เฮ้ย กระทบกันหมดเลยนะนั่น ต้องรื้อทำใหม่ ไหนจะตัว ละครอื่นๆที่เข้าร่วมล่ะ ป้าติ่งแกให้คิววันที่ 2 เท่านั้นถ้าโยก มาตามพระเอกล่ะก็ ยุ่งเลย ป้าติ่งแกมาวันแรกไม่ได้” “ก็ ทำไงได้วะ เดี๋ยวฉากนั้น ไม่ต้องมีป้าติ่งก็ได้ เอาป้าตุ๊มา เล่นแทน” จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 16 มิ.ย. 51 14:12:40 ]

ความคิดเห็นที่ 32 “ฉาก 15 ป้าตุ๊ไปจ่ายกับข้าวยังไม่เข้ามา อยู่ๆจะให้โผล่เข้ามาในฉาก เดี๋ยวละครก็โดดไม่คอนตินิว ทำไม่ได้นะเจ้” “เหรอ งั้นก็ ตัดป้าติ่งออก เอาป้าตุ๊เข้ามาใส่ ให้มันดูมีแม่บ้านสักคน คอยตักข้าวต้มให้พระเอกแทน” ”ไม่ทานไม่ได้เหรอไอ้ข้าวต้มเนี่ย ทำไมละครมันต้องทานข้าวต้มทุก เช้า พวกพ๊อพก็ต้องหาข้าวต้มมาเข้าฉาก ที่สำคัญ คนเขียนบทเขียนมา ได้ยังไง ว่าข้าวต้มกระดูกแกะ ” "สงสัยบ้านป้ามันเคยทำกิน เห็นบอกอยู่แถวยะลา ยัยคนเขียนบทเนี่ย" "แล้วงตกลงจะเอากระดูกอะไรใส่ แกะน่ะหาไม่ได้หรอกไม่รู้จะ เขียนมาทำไมให้ยาก " "เอากระดูกอะไรก้ด๊ายย ซีเรียสทำมายยวะ" "ก็บทมันเขียนให้กล้องอินเสิร์สเจาะแคบไปที่กระดูกแกะ แล้วมีบทถาม คนใช้ว่า นี่กระดูกแกะที่สั่งมาจากออสเตรเลียใช่มั้ย" "อีห่านั่นก็เขียนเวอร์ เอากระดูกหมูแหล่ะใส่เข้าไปเดี๋ยว เจ้ไปบอกน้าโป้ง ผู้กำกับเองว่าให้มันเปลี่ยนบทพูด" “เอากระดูกหมูใส่คนดูไม่รู้เหรอ คนดูเดี๋ยวนี้ไม่โง่นะเจ้” “เออเอาไว้ค่อยว่ากัน จะใส่กระดูกอะไร ให้เป็นหน้าที่ของฝ่ายฉากเค้า หน้าที่แกโยกฉากพระเอกทั้งหมดของวันที่สองมาลงวันแรกให้หมด” “แล้วป้าติ่งล่ะ” ”เอ๊ะ แกเป็นอะไรกับป้าติ่งกันนักกันหนาวะเนี่ย ห่วงอะไรกั๊น บอกให้ เอาป๊าตุ๊มาเล่นแท๊นนน” “ก็เดี๋ยวมันโดด คนดูจับได้เขาก็เอามาวิจารณ์ในพันทิปอีก เดี๋ยวได้ เป็นกระทู้ร้อนแรง” “ก็ช่างพันทิปเส่  คนพวกนั้นเขาไม่ได้มาดูความวุ่นวายหลังกองถ่ายเรานี่นา” “สรุปเรื่องป้าติ่ง” “โอ๊ยย ก็ตัดไป๊เส่ะ ตอนนี้เอาพระเอกไว้ก่อน ดาราคิวทองโว๊ย กว่าบอสเรา จะได้ตัวมาเล่นเรื่องนี้  แทบจะเสียตัวให้พระเอกเลย” ”โอ้วววว  น่าจะนะได้เสียกันนะ ละครเราจะได้ฉาวๆเรตติ้งจะได้ดี พีอาร์ง่ายๆ ที่สำคัญจะได้มาช่วยบอสเราทำมาหากินอีกคน” “ฮ่าๆๆ นี่มีเรื่องเม้าท์โว๊ยยย” “เรื่องอะไรอีก เม้าท์ได้ทุกวี่ทุกวัน” “ก็เรื่องบอสเรานี่แหล่ะ” “เรื่องอะไร” “ก็เรื่องที่พระเอกขอโยกคิวมาถ่ายวันแรก  ตะทีแรกที่แกรู้เรื่อง บอสเรานะโวยวายลั่นห้อง ว่าทำยังงี้ได้ยังไง ดังแล้วเหลิง แม๊ ละครเรื่องแรกชั้นก็กำกับจนดัง พอดังแล้วนิดๆหน่อยๆจะขอโยก ขอแยกซีนแยกวัน ชั้นไม่ย๊อมไม่ยอม" “ตอนไหนเนี่ยผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย” “ก็ตอนที่พวกแกออกไปดูโลเคชั่นไงล่ะ โอ๊ยโวยวายใหญ่ พอมาเมื่อตะกี้นี้ ใจอ่อน คุยกับพระเอกเสียงอ่อนเสียงหวาน ออดอ้อนออเซาะผิดกับคนละคนและก็บอกให้ชั้นโทรหาแก ไปบอกไอ้นายแก้เบรคดาวน์หน่อยนะ ให้พระเอกเค้าทำงานง่ายๆ เราต้องช่วยๆกันงานเขาเยอะก็ต้องเข้าใจ” “เอ้าทำไมเปลี่ยนอารมณ์ง่ายขนาดนั้น” ”เปลี่ยนง่ายสิ ก็พระเอกของคุณเธอน่ะจะไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นกับเธอด้วย ถ้าแก้ให้ แถมเรื่องหน้ายังจะเทคิวให้อีก ตอนนี้เห็นคุยสวีทกันใหญ่ สงสัยงานนี้จะได้เสียเป็นเมียผัว” ”ทะลึ่งแล้ว ฮ่าๆๆ อย่างบอสเราคงได้แค่คุยโทรศัพท์งั้นแหล่ะ เขาไม่เอาแกหรอก” (เม้าท์กันไป สงสัยตอนนี้บอสกำลังสะดุ้งสะเทือน ช่วยไม่ได้มีลูกน้องแบบพวกผมเองนี่นาฮ่า) แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 51 15:18:31 แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 51 15:11:51 แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 51 14:41:42 จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 16 มิ.ย. 51 14:27:07 ]

ความคิดเห็นที่ 33 “แค่นั้นก็วิเศษแล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ เจ้จะไปด่าแก ว่าแกน่ะทำให้ ลูกน้องเสีย ระบบ ดูซิแกจะทำหน้ายังไง” “เออดี ฝากทวงตังค์ค่าน้ำมันด้วย วันก่อนให้ผมขับรถพาไปทำธุระท่าสนาม บินน้ำยังไม่จ่ายเลย เดี๋ยวหลายวันขึ้นดอกนะ บอกบอสด้วย” “เออ แกช่วยแก้เบรกดาวน์ให้เสร็จๆนะ” “แล้วป้าติ่งล่ะ” “อ้ายนี้ย้ำคิดย้ำทำ ถ้าแก้ไขไม่ได้ ก้เอาแม่แกมาเล่นแทน ไปแล่ะ” โหอีเจ๊นี้โหดแฮะ หรือว่า เราจะเอาแม่มาเล่นแทนป้าติ่ง แม่แกยังเคยพูดกับ เราเลยนี่หว่า “ลูก พาแม่ไปกองถ่ายหน่อยดิ” “ไปทำไมแม่ เห็นแต่คนอื่น ที่เอาพ่อเอาแม่ไปกองถ่าย น่ารำคาญ พวก สวัสดิการณ์ต้องเปลืองข้าวงเปลืองน้ำตามโดยเฉพาะพวกดารานะแม่ ไม่รู้ว่า จะยกโขยงญาติโกโหติกาไปทำไม  สักพักก็เดินมาแล้ว พี่แอ๋วว ขอน้ำแดง พี่แอ๋วของน้ำเปล่าไม่ใส่น้ำแข็ง พี่แอ๋วขอข้าวให้แม่น้องหน่อย พี่แอ๋ว ขอ จานเปล่าให้พ่อน้องหน่อย จะขอพร้อมกันครั้งเดียวนี่ไม่ได้หรือไง ผมเห็นพี่ แอ๋วสวัสดิการกองถ่ายวิ่งไปวิ่งมาก็เห็นใจ น่ารำคาญไม่ติดว่าถ่ายละครให้ นะ นายจะเอาเสลทตีหัวตายเลยทั้งพ่อ แม่ ลูกเลย ดาราก็ดาราเหอะ ” “อย่าวู่วาม” “ไม่กล้าหรอกแม่ อยู่ในกอง ดาราพวกนี้ ติดนิสัยมีแต่คนคอยบริการ ยิ่ง บอสนะ จะโทรหาตั้งแต่เช้า ฮัลโหลล น้องเหรอจ๊ะเที่ยงนี้อยากจะกินอะไร เป็นพิเศษ แล้วก็หอบหิ้วของกินมาเยอะแยะ ทีลูกน้องล่ะ โยนไก่ย่างห้าดาว กับเงาะมา3โล บอกเอาไปแบ่งกัน” ”เอ้าทำไมอย่างนนั้น” ”ม่ายรู้ เห็นบอกแค่ว่า เอาใจเค้าหน่อยเขาถ่ายละครให้เรา เกรงใจเขา ถ้าไม่ ได้เขา ละครเราก็ไม่ผ่านช่อง” “เดี๋ยวนี้ ช่องเขาเลือกดารารมากกว่าผู้จัดเหรอ” “ช่ายแม่  เรตติ้งม่ายได้ก็ไม่มีงาน ทุกวันนี้ วงการละคร มันเอาแต่เรตติ้ง อย่างเดียว ก็ต้องเข้าใจเค้า เขาทำงานค้าขายเรตติ้งก็คือโฆษณาที่จะเข้า และมันก็คือเม็ดเงินอีกที” ”นั่นแหล่ะสนุก แม่อยากไปดูกองถ่าย ไปเล่นด้วยได้มั้ยมีบทคนช้งคนใช้ให้ แม่มั้ย” “จะเล่นจริงๆเหรอ” “เอาสิ” และเช้าวันต่อมา ผมก็โทรไปตามแม่ที่อยุธยา   ให้แม่ตามไปที๋โลเคชั่นตอน สี่โมงเย็น  มาแสดงแทนป้าติ่ง ที่ต้องโยกไปถ่ายอีกวันแทน แต่แม่ดันมา 4 โมงเช้า   กองถ่ายแก้ไขอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะ วุ่นวายจริงๆ  ว่างๆ จะหา ทางผันตัวเองหนีจากวงการนี้ ดีกว่า “จะเลิกทำไม ยึดตำแหน่งผู้จัดเล๊ย” แม่บอก “ไม่เอาล่ะแม่ ไม่ชอบแล้ว ไปช่วยพ่อทำธุรกิจที่บ้านดีกว่า” “มันก็ดี แต่อยู่ในกองนี้ดาราเยอะ ว๊ายย นั่นๆๆ ใช่พระเอกเรื่องอะไรน๊าแม่จำ มะด้าย  โหตัวจริงหล่อมากๆ” แม่กรี๊ดดาราหนุ่ม พระเอกเจ้าปัญหาของผม ผมล่ะเบื่อหน่ายกับหมอนี่จริงๆ ช่องก็โอ๋ บอสก็ดัน เฮ้อ ตรูล่ะอิจฉาจริงๆ  ทันทีที่ พระเอกหนุ่มเดินมา ผู้ กำกับ  และบอส ก็เข้าไปหา แทคแคร์เต็มที่ รพะเอกหล่อของเราก็ยกมือ ไหว้ แล้วก็เดินเข้าไปในห้องแต่งตัว   “แล้วแม่ล่ะจะได้เข้าฉากเมื่อไหร่” “แม่เหรอ ก็คงจะค่ำๆ” “อ้าว แล้วทำไมให้มาแต่เช้า” “ก็นายบอกแม่ 4โมง” “4โมงเย็น 17.00 น แม่เข้าใจมั้ย” “ทำไมชั้นเข้าใจเป็น 4โมงเช้า ” (เจื่อน) จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 16 มิ.ย. 51 15:07:07 ]

ความคิดเห็นที่ 34 “แม่น่ะตื่นเต้นน่ะสิ เอางี้ แม่ขับรถไปร้านเสริมสวยหรือไปไหนก่อนก็ได้ แล้วค่อยกลับมา” “จะไปไหนล่ะ ก็รอที่นี่ไม่ได้เหรอ ได้ดูดารามากมาย” “ก็ได้ แม่อย่าไปคุยกับใครเขามากนะ เดี๋ยวเขาจะว่าเราวุ่นวาย” “เออ แม่รู้น่า” แล้วผมก็แยกตัวไปทำงาน  สักพักพี่ แดงต้อย เดินเอาเงินค่าน้ำมัน ที่ผมขอ จากบอสมาให้ “เอา บอสบอกเอามาให้เขากลัวแกคิดดอกเบี้ย” “โห คิดจริงๆนะ ถ้าเกินวันนี้ ร้อยละ 20 บาทต่อวัน” “เกินไปแล้วแก กับพี่กับเชื้อก็งกนะ” “งกสิ ยุกนี้ต้องคาดเข็มขัด” “เออนี่แม่นายเหรอ น่ารักดีเห็นคุยกับพวกช่างแต่งหน้ากันสนุกสนานในห้อง แต่งตัว” ”ห้าแม่ไปห้องแต่ตัวเหรอ” ”เออดิ เห็นยัยอาร์ต มันเม้าท์ใหญ่จะขอเป็นสะใภ้” “แม่ไปวุ่นวายอะไนตรงน๊าน ผมบอกไม่ให้ไปคุยกับใคร” “ไม่คุยกับใครยังงั๊ย เห็น คุยเสียงดัง สนุกสนาน เม้าท์แตก ท่าทางแกจะเป็น คนสนุกสนาน” ผมแอบไปดูแม่ แล้วก็ ส่ายหน้า แม่กับพวกช่างแต่งตัวกองถ่ายเม้าท์แตกกัน สนุกสนาน หัวเราะเสียงดัง “นี่แม่แกน่ะ เรื่องหน้าชั้นจองนะ” บอสเดินเข้ามาหา “จองไปทำไม” “เอามาเล่นบทคุณนาย” “เฮ่อ ให้แกกลับบ้านเถอะบอส อย่าให้มากองเลย ดูสิ แกทำตัวอย่างกับ สนิทสนมกับทีมงานเรามา5ปีกว่า” “ขำดี ว่างๆพามาอีกจะหาบทให้เล่น” “ไม่เอา อาย” “ต๊าย อายพ่ออายแม่ นี่เขาเรียกเนรคุณนะเฮ้ย” “อ้าวว” กว่าจะผ่านวันนั้นไปได้แทบตาย  ทั้งนักแสดง ตัวประกอบ ผู้กำกับ ทีมงาน ผู้ จัด วุ่นวายกันหมด กับบทของพระเอก ที่มาเร่งให้ถ่ายคิวตัวเองให้จบก่อน 5 โมงเย็น ทำเอาป่วนไปทั้งกอง  แต่การที่แม่มาวันนี้ก็ยังดีหน่อยนึงตรงที่ แม่ สร้างความสนุกสนานให้คนในกองพอตัวง เงินค่าตัวแกซื้อส้มตำ ขนมเลี้ยง ช่างแต่งหน้าจนเกือบหมด โห  ต่อให้แม่เป็นนางเอกค่าตัวสูงก็ไม่เหลื๊อ งาน นี้   “พี่นายยย” เสียงทุ้มๆ แปลกๆ เรียก ก่อนจะเข้าไปในห้องนอน ในโรงแรมหรู รา แต่ราคากันเอง ที่ทีมงานพวกเราไปพัก ผมหหันกลับไป ตะลึงตึงๆๆ เมื่อ เห็น น้องอาร์ตคอสตูมสุดหล่อ เอ๊ย สุดสวยแล้วกันเนยิ้มมาแต่ไกล “ว่าไงอาร์ต” “คืนนี้นอนด้วยคน” “ห๊า” “ก็ห้องอาร์ตมันเต็ม พวกนั้นก็เม้าท์กัน หนวกหู” “เหรอ” ”เออ” “ห้องพี่นอนกัน 3คนนะ มีพี่ พี่โดม พี่ ตั้น ผู้ชายทั้งนั้น” ”จริงเหรอ ว๊าวดีที่สุด ต้องการแบบนี้อยู่แล้ว” “เฮ้ยจะวางแผนอะไรน่ะ” ”โอ๊ยเบื่อว่ะ พูดเล่นก็ไม่ได้ ไม่นอนหรอก ไม่คิดอะไรด้วย เข้ามาคุย มาบอกว่าแม่พี่น่ารักดี” “เหรอ อยากเป็นลูกแกมั้ย” “อยากเป็นลูกสะใภ้” “เย้ยสส์!!” จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 16 มิ.ย. 51 15:16:10 ]

ความคิดเห็นที่ 35 น้องอาร์ต ยิ้มหวานแล้วก็เดินจากไปพร้อมส่งสายตา ยั่วยวน  ทำมะด๊าทำมะดา สำหรับวงการนี้ ไม่แปลก ที่จะ เจอคนแบบนี้ ถ้ากองไหนไม่มีนี่สิแปลก แม้แต่กองถ่าย ทอง 9 ของอาหลอง ก็น่าจะมีนะยิ่งกองนั้นผู้ชายเยอะ น่า จะครื้นเครง(^_^) ครั้งนั้นออกกองสามวัน พอกับมาถึงอพาทเม้นท์ ผมรีบเข้า เน็ทเปิดพันทิปทันที กระหายอยาก เสพข่าวสาร และแน่ นอน ห้องเหลิมไทย ห้องประจำที่พวกเราชอบเล่น  เข้าไป คลิก กรอกระหัส ******** ล็อคอินเข้าไปซ๊า แต่นแต้น.... มีข้อความหลังไมค์มาอีกแล้วววว  ฮ่ะ ยั๊ง ยัง ไม่ต้องรีบคลิกเปิด ไล่อ่านกระทู้ต่างๆก่อน “อยากสวยแบบดารา ทำไงคะ ขออนุญาตโพสห้องนี้ได้ มั้ย” กาทู้หนึ่งโผล่มา สุดท้ายก็ถูกบางคนไล่ไปโพสที่ห้อง โต๊ะเครื่องแป้ง  กาทู้ก็เหมือนคน บางคนก็ตลก บางคนก็ จริงจัง เหมือนกาทู้ที่มีทั้งซีเรียสและ ตกขบขัน อ่านแล้วจี้ เส้น “เรตติ้งละครช่อง 3 ชนะช่อง7ในไตรมาสแรก” ไอ้หยา อ่านไปเจอกระทู้รีบผ่านไปอย่างว่องไวเพราะมัน น่าจะเป็นกระทู้ที่เข้าไปแล้วร้อนแรงสุดบรรยายใน เหลิมไทย พวกกระทู้บี้กันเรื่องเรตติ้ง ช่อง 7 กับ 3 เนี่ย มี ให้เห็นประปราย แบบข่มกันถล่มให้ตายไปข้างของฝ่าย น้ำเงินช่อง 3 และ ฝ่ายแดง ช่อง 7 พร้อมด้วยกองเชียร์ที่ มากมาย เวลาเข้าไปในกาทู้แบบนี้นะ คุณจะได้ยินเหมือน เสียงเชียร์ เสียงตะโกน 2-3  3-2 อัตตราต่อรองไม่ยิ่ง หย่อนไปกว่าสนามมวยราชดำเนินเลย “ คุณคิดว่า แอน ทองประสมเป็นนางเอกระดับประเทศ ไทยได้มั้ย” เจอกระทู้แบบนี้ก็อย่าพึ่งเข้าไปให้มันสงบๆๆก่อนแล้วค่อย เข้าเพราะจะมีสาวกเข้ามาแสดงความคิดเห็นอย่างเผ็ดร้อน “ สุวนันท์นี่เล่นละครไม่ได้เรื่องเล๊ยให้ตายเถอะ” เจอกระทู้แบบนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เชื่อได้เลยว่าเจ้าของกระทู้ผู้ ตั้ง คงจะถูกแฟนคลับกบข่วนให้สำนึก เขาเรียกว่า กระทู้ พลีชีพ เจ้าของกระทู้นี่กล้าหาญเหมือนเอาตัวเข้ามาถูก เชือด  บางที เสน่ห์ของการเล่นกาทู้ก็คือ การโพส การ ตอบนี่แหล่ะ มันจะเห็น ลักษณะของแต่ละคนที่ออกมาจาก การเขียนในกาทู้อย่างชัดเจน  โดยเฉพาะกระทู้กบสุวนัน ท์ ฮอตร้อนแรงมากในเหลิมไทย ขนาดออกกองไปหลาย วัน ยังเข้ามาเจอ และแน่นอน เข้าไปอ่านก็ล้วนแต่พบการ ทะเลาะกันอย่างเอาเป็นอันตาย ทั้งผู้ที่เป็นสาวกและผู้ที่ไม่ ภักดี  ออกดีกว่า อ่านแล้วปวดตับ “เมื่อคืนฝันว่างูรัดติดกับ รุจ เดอะสตาร์ ฝันร้ายจะกลาย เป็นจริงมั้ย”  เอ้า เจอกระทู้นี้ เข้าแทบสำลัก ผมก็ยกมือ ท่วมหัวได้แต่ภาวนาขอให้มันเป็นจริงสมใจสมาชิก เหลิมไทยท่านนั้น   อ่านกาทู้ไปเรื่อยก็ชักเบื่อ ไม่มีไร ออ นเอ็มบ้าง ออนไว้อย่างนั้นแหล่ะครับ พออนเอ็ม มันก็จะ ขึ้น ความความในอีเมล์เราใช่มั้ยครับ  ผมก็เลย คลิกไป โอโห ให้ตายเถอะ ไม่เคยเจออีเมล์ ช่วงไหนที่รถขนาดนี้ เลย ก็อีเมล์คนที่มาขอฮิ-5  น่านแหล่ะต้องมาทำความ สะอาดกันใหญ่ และหนึ่งในนั้น ก็มี เมล์ของ นายอั๋น 4 ฉบับ  มานึกได้อีกที เฮ้ ยังไม่ได้เปิดหลังไมค์เลยนี่นา ผม เลยเข้าไปดูข้อความหลังไมค์ และเปิดอีเมล์พร้อมกัน “หวาดดีครับ  ผมรู้ว่าคุณต้องเปิดเข้ามาอ่าน”  ข้อความนั้น เหมือนกับมันมีวิญญาณเขียนมาทัก ดักผมได้อย่าง ทันใจ “คิดถึงนะ ไม่ได้ ออนหลายวัน” ส่วนในข้อความในอีเมล์ ผมก็ เข้าไปอ่าน  ข้อความ 3 ฉบับธรรมดาๆ ถามไถ่กวนๆกันบ้าง แต่ สำหรับข้อความใน ฉบับสุดท้าย มีเนื้อหาที่อ่านแล้วก็ทำให้ความรู้สึกมันหวิวๆ อย่างแปลกๆ “ถึงนาย ผมอยากคุยกับคุณนะ ไม่ได้ออนหลายวัน เคยคุย กันก็ทำให้รู้สึกว่า นายคือเพื่อนไปแล้วจริงๆ “ ผมเลื่อนแถบลงไปอีก แล้วก็รู้สึกแปลกๆกับสิ่งที่อยู่ในข้อ ความ อั๋นไม่เคยเขียนอะไรมาแบบนี้เลยนี่นา “ผมเป็นแค่คนหลังไมค์ เราก็สนุกสนานกับการคุยกันแค่ หลังไมค์จริงๆ ผมได้ช่องทางการติดต่อกับนายอีกช่องทาง ก็คือ อีเมล์ แต่ มันก็คงยังไม่ทันท่วงทีอะไร เพรากว่านาย จะเข้ามาตอบ เข้ามาอ่าน มันก็อาจจะทำให้อะไรบาง อย่างที่ผมจะสื่อสารนั้น มัน ล่าช้า  ผมเคยขอเบอร์นาย แต่ มันก็แปลกที่ผมจะขอไว้ ขอไว้ทำไม จะคุยกันทาง โทรศัพท์ นายก็คงจะจั๊กจี้หกูที่มีผู้ชายมาคุยอยู่ข้างๆ ผม อยากจะบอกว่า อีกไม่นาน ผมก็จะไม่อยู่เมืองไทยแล้ว ผมจะต้องไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย”                    !!!? จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 16 มิ.ย. 51 15:33:21 ]

ความคิดเห็นที่ 36 นิยายนอกเรื่อง .............................................................................................. "รัก(ร้าย) หลังไมค์ ของนายสุดขั้ว @เรื่อง วุ่น / วาย (Y)  ณ ห้องเฉลิมไทย                            (  ตอน จบ  ) ............................................................................................... ผมอ่านถึงตรงนี้ ก็ทำให้เกิดความรู้สึกหวิวๆใจขึ้นมา แม้ว่า นั่นจะเป็นแค่มิตร ภาพทางเน็ต กับช่องทางที่เราได้รู้จักกันโดยระบบของเวปไซต์ ผ่านตัว อักษร สนทนา แต่ยอมรับว่ามันก็มีบทบาทสำคัญอีกรูปแบบในช่วงนี้   “คุณอาจจะมองผมเป็นแค่ตัวอักษร ที่ผสม สระ วรรณยุกต์ แล้วเล่าเรื่อง บอกความรู้สึกให้คุณรู้ แต่คุณจะรู้มั้ย ว่า ตัวอักษรที่คุณมองเห็นน่ะ มันผ่าน มาจากชีวิต ของคนๆหนึ่ง ที่เขามีหัวใจ และมี ความรู้สึก  มันจะสื่อสารไป พร้อมๆกัน อย่าได้มองข้ามว่า ก้แค่ตัวอักษรคุยกัน มันมีมิติ และ อ่อนไหว ได้มากเหมือนกันนะครับ  ที่ผมได้เคยกับนาย ตลอดเวลามานาน ผมก็รู้สึกดี นะ เหมือน นายกับเรา คือเพื่อนกัน  และ ผมหวังว่า ผมจะได้คุยกับนายอีก นะ” เมล์นั้นจบไปแต่เพียงเท่านั้น ผม อ่านจบกลับมีความรู้สึก กังวลและอยากรู้ ว่า อั๋นจะไปไหน และ คำพูดที่เขาบอกว่า จะไปออสเตรเลียนั้น มันทำให้ผม ใจหวิว นึกถึงขึ้นมาทันที ว่า เรากับ คนๆนี้ก็รู้จักกันมานาน แล้วจะไม่คเยเห็น หน้า แต่ก็ยอมรับว่า ความผูกพันธ์มันมีให้เกิดขึ้น  ในความรู้สึกเล็กๆ ที่แทรก ซึมมาพร้อมตัวอักษรอย่างที่อั๋นพูด ว่ามันไม่ใช่แค่ตัวอักษร มันคือ สิ่งที่ถ่าย ทอดมาจาก คน ผู้มีความคิด ความรัก ความเจ็บ และ ความรู้สึกทั้งหลายจะ ผ่านไปพร้อมกับตัวอักษร   ผมกำลังจะพิมพ์ตัวอักษรตอบกลับแต่ลังเล ผม คิดว่า ตอนเย็นคือกลางคืน อั๋นก็คงจะออนไลน์ ผมเลย หยุดที่จะพิมพ์กลับ ว่าผมกลับมาแล้ว  และ ก็รีบเก็บข้าวของอาบน้ำเปลี่ยนนเสื้อผ้า    บ่ายวัน นั้น มันทั้งร้อน และเหนื่อยจากงานที่เพิ่งจะกลับมา   ผม รอถึงเย็นไม่ได้ หรอก เลยตัดสินใจ ขับรถออกไปข้างนอก สถานที่โฟกัสก็คือ ห้างเซนทัล ลาดพร้าว เพราะใกล้บ้านที่สุดล่ะ   นานๆ ได้ออกมาเที่ยว เดินดูของคนเดียว ก็ทำให้วันเหงาๆ วันนั้นมีอะไรที่น่าสนุกขึ้น  ผมจะโทรหาเพื่อนให้ออกมากิน ข้าว แต่วันนั้นมันวันธรรมดา เพื่อนๆ ทีเรียนมหาลัยด้วยกันก็คงนั่งทำงานอยู่ จะมีแต่เราที่ทำงานแปลกๆ ครั้งจะโทรหาเพื่อนที่ทำงาน ทุกคนก็คงจะพัก ผ่อน  ทำไงได้ก็เดินมันคนเดียวนี่แหล่ะ  ชีวิตคนเดียว มันก็ไม่ได้ว้าเหว่ซะที เดียว มีอะไรให้ทำ ให้เลือก ซื้อ เลือกเที่ยวตามใจ มันคืออิสระ ที่ดีเหมือน กัน  แต่เมื่อนไปมองคนข้างๆที่เขามาเป็นคู่ กับเกิดความรู้สึกถึงความว่าง เปล่า โดดเดี่ยวขึ้นมาอีก  ชีวิตตอนนี้แม้จะไร้ความรัก แต่ผมก็เชื่อว่า สักวัน มันจะกลับมา หาผม เหมือนครั้งหนึ่งที่ผมเคยมี  อาจะจะดูเหมือนเก่า และ นานมาแล้ว แต่ที่ว่างระหว่างความรู้สึกของผมนั้น มีใครคนหนึ่ง ที่เคยเดิน เคียงข้างเติมเต็มมาด้วยกันตลอด แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 51 21:55:01 จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 16 มิ.ย. 51 20:23:40 ]

ความคิดเห็นที่ 37 หลายปีก่อน ในคืนหนึ่ง ผมจำได้ว่า มีละครเรื่องหนึ่ง กำลังฉายอยู่หน้าจอ ละครเรื่องนั้น เป็นของ ช่อง 3 ชื่อเรื่องว่า “ โสดสโมสร”   ละครที่มีเนื้อหาออกเป็นตอนๆ และสำหรับตอนหนึ่ง ที่สะดุดใจผมอย่างมาก เป็นตอนที่สุ่ยพรนภา กับ โจนินนาถ เป็นตัวดำเนินเรื่อง  มีตอนหนึ่งที่พระเอก พูดกับเพื่อนชายของเค้าว่า “ ชั้นรู้ว่า เกย์รักษาให้หายได้” “ไม่มีทาง” “จริงนะ” ”การเป็นเกย์ รักษาได้ด้วยความรัก” ”จริงเหรอ” ”จริงสิ แต่เป็นความรัก ที่มาจากความรักของผู้หญิง” ตัวเอก ที่เป็นเกย์ ตัดสินใจแต่งงานกับ นางเอก และเรื่องราวนั้น มันก็โยงเข้า มาสู่ชีวิตของผมได้อย่างไม่น่าเชื่อ   คืนนั้น ผมนั่งดูทีวีกับเพื่อนผมคนหนึ่ง เราสนิทสนมกันมาก  เขาจ้องละครอย่างไม่กระพริบตา แล้วก็หันมาหาผม “คนเขียนบท เข้าใจอารมณ์นี้จัง  นายเชื่ออย่างที่พระเอกมันพูดมั้ย” ”เชื่ออะไร” “กับบทที่เขาบอกว่า การเป็นเกย์รักษาด้วยความรักของผู้หญิง” “ไม่รู้ว่ะ” ผมไม่คิดหรอกว่า อารมณ์ของละครกับสถานการณ์จริงๆ ในความรู้สึกของ คนจริงๆ จะเป็นแบบนั้น  ตัวละคร  แม้ว่าจะถ่ายทอดชีวิตจริงของมนุษย์ให้ เห็นชัด สถานการณ์ คาร์แรกเตอร์ ที่ถูกจัดขึ้น มันก็แค่ตัวละคร  แม้บทที่ให้ พูดจะ ประทับใจ แต่ มันก็อยู่ในละคร  อย่าง “โสดสมโมสร “ พระเอก เป็น เกย์ แล้วแต่งงานกับนางเอกอยู่ด้วยกัน ละครก็จบซีรีย์นั้น โดยที่เราไม่รู้ หรอกว่า การที่ตัวละครเอกตัวหนึ่งตัดสินใจแต่งงานกับผู้หญิงและคำพูดที่ ว่า “การเป็นเกย์รักษาให้หายได้ด้วยความรักของผู้หญิง” ผมไม่รู้ว่า เส้นเรื่องของตัวละครตัวนั้นจะเดินทางต่อไป เพราะบทได้เขียน ให้จบตรงที่ทั้งสองแต่งงานกัน มันหมายถึงการจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง แต่ชีวิต จริงๆนั้น มันยังต้องเดินทางต่อ เพื่อนผมคนนั้น เขาแต่งงานกับหญิงคนหนึ่ง เขามั่นใจว่าเขาจะสร้างครอบครัว  มันเป็นการไป โดยทิ้งให้อีกคนต้องเงียบ เหงาและเว้าเหว่ ผมก็ทนนะ เพราะว่า ผมถือว่าเราต้องเจอกับสิ่งที่เลวร้าย การรักแล้วก็ต้องเจอกับการจาก “จากกันตอนเป็น ดีกว่าจากตายนะนาย” เพื่อนผมคนนั้นพูดปลอบผม  ผมไม่ฟูมฟาย ได้แต่เสียใจ ภาพความทรงจำ ต่างๆ ทั้งหมดที่เราเคยร่วมกันสร้างมา มันก็ถูกฉายวนไปวนมาให้เราเห็น และทุกครั้งที่เรานึกถึง มันก็ทำให้เราเจ็บปวดทรมานเสมอ ผมอดทน และ คิดเสมอว่า  เราคบกันมานานหลายปี เราเลิกกัน ก็เพียงแต่หน้าที่ที่จะต้องไป ทำ มีบทบาทใหม่ แต่คำว่าคนรัก จะเปลี่ยนไป เป็น”เพื่อนรัก” “โอเคกูเข้าใจมรึงว่ะ ตาร์ มรึงแต่งงานไปมรึงรักผู้หญิงคนนั้นให้มากๆนะ” ”แต่กูก็คงรักได้น้อยกว่ามรึง มันคือหน้าที่ที่กูต้องทำ ครอบครัวกูเขาจัด เตรียมไว้แล้ว มรึงเข้าใจกูนะนาย” “กูเข้าใจเสมอ กูถึงต้องการจบแบบสวย ไม่ต้องเกลียดกัน” ”มรึงเจ็บกูรู้” “มีรัก ทุกคนมันก็ต้องเจ็บ กูชาไปทั้งตัวเลยล่ะที่กูได้ยินคำพูดที่มรึงบอกว่า จะแต่งงาน แต่ก็กับมรึงเคยพูดกันตอนที่คบกันใหม่ๆแล้วนี่นาว่า กูกับมรึงไม่ คนใดก็คนหนึ่งจะต้องแต่งงาน แต่ มรึงเป็นฝ่ายแต่งงานก่อนกู” “ก็มันถึงเวลา” “เออเข้าใจ ตอนนี้มันก็มีบ้างหวิวๆ คนเคยอยู่ด้วยกันตลอด มันจะแยกกันไป ก็มีบ้างที่จะเสียใจ แต่มันก็ต้องหาย นี่แหล่ะคือประสบการณ์ชีวิต  ของทุก คนที่มีรัก “ ผมพูด จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 16 มิ.ย. 51 20:28:45 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มันคือความจริงของคนที่มีความรัก ทุกๆคน จะต้องพบกับ ความสุข และทุกข์ จากลา และกลับมาพบเจอ เพราะ ฉะนั้น ผมทำได้แค่ทำใจ แล้วทุกอย่างมันก็ผ่านไป   เคย เหงาเวลาต้องไปดุหนังคนเดียว เคยเศร้าอยู่ในห้อง แบบ ว่า มันจะหลอนทุกครั้งที่อยู่คนเดียว เพรามันจะเก้นแต่ภาพ เดิมๆ ผมจึงย้ายห้องใหม่ แม่เคยถามเรื่องนี้นะ แต่ผมไม่ พูดไม่บอก แม่ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ตอนนั้น ผมเศร้าใจ มาก ผมบอกแม่ว่าผมอกหัก จากผู้หญิงซะด้วย นะ   มาถึงตอนนี้เมื่อเวลามันผ่านไป ผมคิดแล้วก็ขำ ชะมัด  ขำกับเหตุการณ์ซีเรียสที่เคยเกิดขึ้น เราจะมอง เหตุการณ์ในวันนั้น แล้วรู้สึกว่า ดีจังเราผ่านมันมาแล้ว ทุก วันนี้ผมจึงไม่คิดที่จะรักใคร แต่ไม่ปิดกั้น  คบได้ถ้าคนๆนั้น เป็นคนดี ผมเดินดูหนัง เที่ยวซื้อของ คนเดียวจนเริ่มชิน และเริ่มมองคู่รักที่เขาเดินผ่านไปกันนั้นอย่างยิ้มได้ เอา น่า ครั้งหนึ่งเราก็เคยมี  หลังจากที่ผมเลิกกับแฟน ผมก็ ลองคบกับคนอื่นอีก 2-3 คน แต่ ผมก็เทียบกับแฟนคน แรกตลอดจนเราไม่สามารถรับนิสัยที่ไม่ดีของเขาได้ เพราะเราเคยเจอคนที่ดี  เราก็เลยต้องบอกเลิก คนที่ 2 -3 ก็เหมือนผ่านมาผ่านไป  และสุดท้ายก็บอกตัวเองว่า แค่กิ๊ก ก็คงพอแล้วสำหรับหัวใจของผมอยู่เซนทัลลาดพร้าว คน ยังคงหนาแน่ เหมือนเดิมผมขึ้นไปโรงหนัง ได้เวลาหา ดูหนังดีๆ สักที เพราะคงไม่มีโอกาสที่จะได้มาเที่ยวผ่อน คลายแบบนี้บ่อยเดี๋ยวงานเข้าก็ต้องวิ่งงานต่อ และ หยุด มองที่เค้าเตอร์หน้าโรงหนัง ตรงที่เขาขายป๊อบคอนร์ กับน่ำ อัดลม ครั้งหนึ่งเราเคบยซื้อ เคยเดินกันเข้าไปในโรง หนัง  และครั้งหนึ่ง ที่คำว่า เรา ยังไม่ร้างลา “กี่ที่คะ” พนักงานขายตั๋วถาม เมื่อก่อนจะต้องบอกไปว่า “ สองที่ครับ” แต่เดี๋ยวนี้” ที่เดียว” มันดูแปลกๆนะ สำหรับผม ที่ชายหนุ่ม ดูหนังคนเดียว  แต่ มันก็แปลกมานาน  จนผมรู้สึกว่ามันไม่แปลกแล้ว จะมีแต่ พนักงานบางคนที่ทำหน้าแปลกๆ เวลาผมบอกมาดูหนังคน เดียว “ทำไมไม่พาแฟนมาดูด้วยคะ ช่วงนี้มีโปรโมรชั่นสำหรับ ลูกค้าที่มาเป็นคู่” “คู่ผมหาย น้องสนใจจะมาเป็นคู่ผมมั้ย” “พนักงานสาวหลบหน้า ยิ้มเขินๆ” ส่วนผมก็ขำๆ เดินไป ดุหนังอย่างสบายอารมณ์ ก็ทำไมล่ะ คนไม่มีแฟนนี่นา จะอายไปทำไม๊ อยู่คนเดียวมีความสุข อยากไปไหนก็ไป อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องมาคอยกังวลอีกต่อไปว่า ใครจะ โทรมาต่อว่าเรา “ทำไมไม่รับสสาย” “ก็รับไม่ทัน” ”ทำไมไม่โทรหา” “ว่าจะโทรแล้วแต่โทรมาก่อน” “ทำไมไม่บอกก่อนว่าจะออกกอง” ”ก็มันฉุกละหุก วุ่นวายไปหมด” “ทำไมไม่โทรมาอวยพรวันเกิด” ”ก็ไผมไม่ให้ความสำคัญกับวันเกิด” “ทำไมไม่แคร์กัน” และ คำถาม ว่าทำไมๆๆๆ  หลายสิ่งหลายอย่างนี้เกิดจาก ตอนที่ผมเริ่มคบคนอื่นนอกจากแฟนคนแรก มันไม่ใช่เลย จอร์จ ไม่ใช่อย่างแฟนผมคนที่แต่งงานไปนั่นเลย  มีแต่ วุ่นวายและปวดหัว หรือผมจะผ่านช่วงความรักอันสำคัญ นั้นมาแล้ว จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 16 มิ.ย. 51 20:35:07 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ผมอยู่ในโรงหนังจนถึง 3 ทุ่มกว่า พอหนังเลิก ผมก็กลับห้อง กำลังอาบน้ำได้ ยินเสียงโทรศัพท์ดังมา  เพลงปอบผีฟ้าทำเอาซะหลอน รีบเดินไปดูหน้าจอ   แม่โทรมานั่นเอง “ว่าไงแม่” “นี่นาย บอสนายจะให้แม่เล่นละครอีกนะเรื่องหน้า” “แม่ดีใจมากเหรอ” ”ดีใจสิ แม่อยากเล่นละคร” “เอาเถอะ” “นายไม่ดีใจเหรอ ที่มีแม่เป็นดารา” “โอ๊ ดีใจมากแม่ ดีใจที่ซู๊ดดด” “ประชดเหมือนพ่อแกเลยนะ” “เอ้า พ่อว่ายังไง” ”บอกว่า หน้าอย่างแม่เป็นได้แค่คนใช้กับคุณนายแจ๋นๆ” “ฮ่าๆๆ พูดถูก” “ไม่รู้ล่ะ โอกาสเกิดแม่มาถึงแล้ว แม่โทรไปบอกเพื่อนๆแม่นะ พวกนั้น ตื่นเต้นกันใหญ่ เดี๊ยวพรุ่งนี้จะมาฉลองกันที่บ้านเรา นายมามั้ย” ”ไม่เอา ยังไม่กลับยุดยาตอนนี้” “เหรอ เมื่อไหร่จะมา” “ไว้เบื่อวงการบันเทิงก่อน” “อย่าเลย  นะ อยู่ต่อเหอะ แม่จะได้มีเพื่อน” “เพื่อนแม่ในกองถ่ายเยอะแยะไปหมด” ”เออพวกนั้นเนี่ยชอบแม่มากๆเลย” “ก็แม่คุยสนุกนี่นา” “แม่จะไปเยี่ยมกองบ่อยๆนะ เอาน้าพรกับป้ารัตน์ไปด้วย สองคนนี้บอกอยาก เล่นละคร” “เฮ้อ แม่จะดันเพื่อนๆเข้าวงการเหรอ” “เอ้า ก็โอกาสมี ก็ต้องคว้า” ”ไม่ค่อยเลยนะแม่” “แล้วอย่าลืมนะออกกองเมื่อไหร่โทรไปหาแม่ด้วย แล้วนี่นายทำไรจ๊ะ” “จะอาบน้ำแล้วแม่” “จ๊าๆๆ อาบน้ำแล้วก็นอนนะ อย่าไปเที่ยวกลางคืนนะ ไม่ดี” “โหแม่ โตแล้วนะ” “ย่ะ โตแล้วแต่ก็ยังห่วง แฟนเฟินน่ะเมื่อไหร่จะมี จะได้พามาบ้านให้แม่ พ่อ รู้จักบ้าง” ผมล่ะขำกลิ้งเลยนะ  แม่พูดแบบนี้หลายรอบ แม่ไม่รู้หรอกว่าผม ยังไม่อยาก มีแฟน  ให้ผมพร้อมก่อนแล้วกัน ผมถึงจะพาแฟนไป แต่จะพา  ญ หรือ ช   ไปเนี่ยแม่เอาไว้รอลุ้นเอง วะฮ่าๆๆ   หลังจากสายโทรศัพท์แม่ไปแล้วก่อนจะอาบน้ำ จนสะอาดสะอ้าน แล้วก็หยิบ โน๊ตบุ๊คมาต่อเน็ท ก็ยังเดิมๆ เข้าเวปพันทิปอันดับแรก แล้วก็ล๊อคอิน ******* เข้าหลังไมค์ เปิดเอ็ม  แต่ ....ครั้งนี้ ไม่มีแม้แต่ข้อความหลังไมค์ สั้นๆหรื้อ อีเมล์อะไรจากคนที่ผมกำลังอยากจะคุยกัน   ผมนั่งออนเอ็มรอไอ้ อั๋น แต่ก็ไม่มีการออนเอ็มของมันแต่อย่างใด  ก่อนจะนอน ผมเขียนอีเมล์ถึง มันหนึ่งฉบับ จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 16 มิ.ย. 51 20:43:19 ]

ความคิดเห็นที่ 40 “ไงวะอั๋น วันนี้มารอคุณออนไลน์นะ  แต่ไม่มีเลย หายไป ไหน แล้ว จะไปเรียนต่อจริงเหรอ  ผมกลับจากทำงาน เหนื่อยโคตร แอบไปดูหนังคนเดียวอีกตามเคย แต่ชินแล้ว ครับ  ยังไงก็เมล์มานะ หลังไมค์มาก็ได้ยังรออยู่เพื่อน จาก นาย”          ............................................ ผมส่งอีเมล์ไปแล้ว แล้วก็ไม่มีอะไรตอบกลับมาอีก วันและ วัน ยังมีแต่เมล์ที่ผมไม่อยากรับ  ตอนนี้ พออั๋นมันหายไป จริงๆ ผมก็เริ่มที่จะคิดถึงมันแล้ว เข้าไปเซิร์ซว่ามันยังอยู่ใน พันทิปมั้ย ยังมีตอบมี ถามกาทู้มั้ย แต่ก็ไม่มีเลย  มัน หายไปครั้งนี้นานมาก จนน่าใจใจ ผมเลิกที่จะโฟกัสหลัง ไมค์ของ ไอ้อั๋นเพราะ งานที่ทำนั้นกำลังวุ่นๆ  ทำงานหนัก กลับมาก็นอน จนแทบไม่ได้เข้าเน็ทเลย “แก ชั้นได้ข้อมูลความรักในห้องสยามมาเพียบเลย”  เจ้ แดงต้อยยังคงมีความสุขกับพันทิปเหมือนเดิม ผมได้แต่ ยิ้ม และมองดูแก กับรุ่นน้องคนที่แกชอบกำลังแฮปปี้กัน ในช่วงนี้ ผมเองก็ดีใจนะ และเจ้แดงต้อยสมาชิกอมยิ้มสี เหลืองแห่งพันทิป ก็ยังคงสนุกสนาน และ เริ่มมีเพื่อนใหม่ อมยิ้มหน้าเหลืองของแกต่อไป “สบู่ตราลูกไก่” ยังร่าเริม มี ความสุข  แต่ “พระนายไวยวงศา” แทบจะไม่ตอบไม่โพส อะไรในเหลิมไทยอีก  หลังไมค์ก็เงียบ ทุกอย่างเต็ม ไปด้วยความเงียบ และเสียงที่น่ากลัวที่สุดก็คือเสียง เงียบ นี่แหล่ะ เพราะมันเงียบจนสามารถได้ยินเสียงของหัวใจ ของตัวเอง ว่ามันกำลังเต้นอย่างแผ่วเบา แปลกเหลือเกิน เหมือนห่วง กังวล แต่ก็ไม่รู้ว่า ตอนนี้ กำลังห่วง และคิด ถึงใคร            ........................................ วันเวลาผ่านไป หลายเดือน เสียงแห่งความเงียบ ก็ยังวังเวง และเงียบสงบ  และไม่มีแม้จะอีเมล์ที่เราต้อง การ มาให้มันเกิดความคักคักบ้าง ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เลยว่า เสี้ยวเวลาแห่งความสุขน้อยๆ ในมุมหนึ่งหน้าจอ คอมพิวเตอร์นั้น คงได้ปลิดปลิวลอยไปแล้ว  สำหรับความ ประทับใจเล็กๆในพันทิป มันก็คงจะเป็นได้เพียงความทรง จำ ที่ครั้งหนึ่งผมคิดว่า จะมีมิตรภาพหลุดออกมาจากหลัง ไมค์ ไอ้หมอนั่นออกมาแค่แว๊บๆ เหมือนคล้ายๆจะเป็น ตัวตนจริงๆ แต่ สุดท้ายก็เป็นเพียง แค่ ความทรงจำที่ลอย มากับสายลมเบาในคืนที่เราเหงาๆ และแค่คำว่าคิดถึงเท่า นั้นที่จะ ลอยวนไปไปถึงหมอนั่น แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 51 21:51:39 จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 16 มิ.ย. 51 21:06:19 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ออกมาดูโลกจริงเหอะ พระนายฯ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 16 มิ.ย. 51 21:31:03 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ผมไม่ได้รับการตอบรับใดๆมาจากหมอนั่นอีกเลย ซึ่งทุก วันนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ ผู้ชายลอยอังคาร หรือ หมอนั่นจะล่องลอยไป ไกลแสนไกล ลับเหลี่ยมวันเวลาที่ หมุนไปจนเนิ่นนาน หากสักครั้ง เมื่อนิยายนอกเรื่อง ผมได้ถึงบรรทัดสุดท้าย และ ถึงบรรทัดที่กล่าวลาว่า “จบแล้วนะจ๊ะ จะบอกให้ “ ลิ้งค์  “นิยายนอกเรื่อง”  ของผมอาจจะลอยไปให้หมอนั่น ได้รู้ว่า “เฮ้ย ผมก็ยังคิดถึงนายนะโว๊ย อยู่ไหนวะเนี่ย ไกล หรือใกล้ หากยังคิดถึงกัน ให้หลังไมค์มา แล้วเราจะรอ..รอ การตอบกลับของนาย”              ................................... สำหรับชีวิตผมก็ยังคงเดินทางต่อไป บางทีก็ฝัน บางครั้งก็ ตื่น แต่เมื่อตื่นก็พบกับหลากหลายอารมณ์  รัก โลภ โกรธ หลง สนุกสนาน แต่นั่นแหล่ะ ทุกอารมณ์ ยังหลงเหลือ สิ่ง หนึ่งที่ไม่เคยหมดไปเลย นั่นก็คือ “คิดถึงมรึงนะไอ้อั๋น” หายไปไหน ลอยอังคารไปไกล กลับมาคุยกัน ในวันที่แก พร้อม ขอได้รู้เพียงสั้นๆว่า “แกยังไม่ตาย” แล้วคงจะอุ่น ใจ  ทุกวันนี้อมยิ้มล็อคอินของผมยังเริงร่า ยังแจ่มใส ใน ห้องเหลิมไทย และพันทิปอย่างเงียบๆ  ในความเงียบ ที่กำลังรอว่า สักวันจะมีหลังไมค์เข้ามา แล้วเพียงข้อความ เล็กๆสั้นๆของคนห่างไกลที่ไปเสียนาน ว่า......."กลับมา แล้วโว๊ย” ยามนี้คงมีแต่ "ห้องเฉลิมไทย " พี่พอเป็นเพื่อน  มี "นอกเรื่อง" บ้างบางคราว เหงานัก ก็ขีดๆเขียนๆหวังว่าสักวันไอ้อั๋น จะกลับมาอ่านข้อความของผมใน "ห้องถนนนักเขียน" และบ่อยครั้ง ที่ผมมักจะเข้า"ห้องไกลบ้าน " เพื่อสักวัน หนึ่งผมจะเห็นล็อคอิน อมยิ้มสีเหลืองของ “ผู้ชายลอย อังคาร” ลอยมาเพ่นพ่านห้องนั้นบ้าง และสำหรับความรู้สึกตอนนี้ คงจะบอกได้แค่เพียงว่า            "จะรอ นะ....จะรอเพื่อน" จนกว่าอมยิ้ม”พระนายไวยวงศา” ล็อคอินเพี้ยนๆ ของผม จะสิ้นสุดในระบบสมาชิกของเวปไซต์....แห่งนี้                    " พันทิปดอทคอม"                                        พระนายไวยวงศา . ..........................................................................                                                            ส   วั  ส  ดี .......................................................................... แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 51 13:26:32 จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 16 มิ.ย. 51 21:40:00 ]

ความคิดเห็นที่ 43 นิยายนอกเรื่อง เรื่องแรกของผม เอาตัวเองเป็นพระเอกในเรื่องเองด้วย  ขำๆนะคร๊าบวะฮ่าๆๆ  เดี๋ยวเรื่องนี้กรุ้มกริ่มๆไปก่อน เรื่องหน้า เขียนแนวตลก บ้าๆบ้างดีกว่า แล้วคอยพบกับ "เรื่องบ้าๆเพี้ยนๆ" ได้เร็วๆๆ นี้ นะครับบ ขอบคุณที่เข้ามาคอมเม้นท์ นัก(แอบเขียน) หน้าใหม่ ขอบคุณหลายๆนะครับ ยังไม่เคยเขียนไรในเวปเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ แต่อยากรบกวนถามผู้ที่ชำนาญการจัดหน้าด้วยครับ ว่าจัดหน้าในเวปยังไง ฟอร์นตัวเอียง ตัวหนาเนี่ยทำไงครับ ผมทำไม่เป็นเอาเสียเลย จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 16 มิ.ย. 51 22:12:15 ]

ความคิดเห็นที่ 44 พระนายรู้ไหมว่า               ความหลงในอารมณ์ในเน็ตนี้ เวลาอินกับใครเขาไปมาก ๆ แล้ว เขาเกิดห่างหายไป ละ แทบบ้านแตกเลยเชียว   ราวกับโลกนี้มันหยุดหมุน ไปแล้ว เขาไปไหนของเขานะ                แล้วเขามันเป็นอะไรล่ะ  มันก็แค่ส่วนหนึ่งในก้นบึ้งหัวใจเราไง คนที่เรารู้ว่า จิ้มหน้าจอเป็น (นิ้วจิ้มคีย์บอร์ดนะจ๊ะ ) เท่านั้นแหละ  หัวใจเขา จะคุยกับเราไป แช้ทกับคนอื่นไปหรือเปล่า พระนาย ต้องจำไว้ว่า " ก็แค่คน ในเน็ต" อย่างที่ข้าพเจ้าเคยเขียนเป็นกลอนเอาไว้เยอะแยะที่หน้าไทยโพม               แค่นั้น จริง ๆ พระนาย             ทุกคนต่างมีโลกจริงของตัวเอง อย่างพระนาย ต้องไปวิ่งยุ่งจัด โลเคชั่น จัดพร็อพ อะไรพวกนั้น ทำคิว ทำงาน ชู้ตติ้งสคริ้ปต์อะไรพวกนั้น ชีวิต เราก็เดินไป ก็เหมือนเขาก็มีเวลาชีวิตดำเนินไปเหมือนกัน              ความอ่อนไหวในเน็ตนี้ บางทีก็อาจดี บางทีก็อันตราย เพราะคน หลาย ๆ คน เขาเข้าใจดีถึงความอ่อนไหว  และ อ้างว้าง lonely ของคนที่ เคาะแป้นพิมพ์หน้าจออยู่คนเดียวว่า จินตนาการมันอ่อนไหว ไขว่คว้าอะไร ก็ได้ หากคนนั้น "ตามใจเรา" หรือ "ให้เราเป็นหนึ่งเดียวของเขา"               พระนายก็เห็นตัวอย่าง คุณนายแดง ของพระนายแล้ว               พระนายอย่าได้ยึดอะไรในเน็ตเป็นสรณะ เว้นไว้แต่งาน "เสนอ ต่อมวลชน " เท่านั้น เป็นเป้าหมาย                  พระนายอย่าได้ ลงไป detail รายละเอียด หรือ มี "ส่วนตัว" อะไรกับใคร เพราะ มวลชน ก็คือ มวลชน  เขามิได้หลงไหลได้ปลื้มกับเรา (ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ ไว้ใจได้หรือเปล่าฟระ " อย่างนั้นดอก                    พระนาย คงไม่อยาก สะดุ้งตื่นมาแล้วรู้ว่า กระเป๋าเงิน สร้อย พระ  มือถือ   นาฬิกา  กุญแจรถ ฯลฯ  หายไป พร้อมกับเจ้าคนไหนก็ตาม ใช่ไหม                 พระนายอยากได้คำวิจารณ์ของเรื่อง  ก็บอกพระนายไปแล้ว ว่า อยากเขียนไรก็เขียนไปเหอะ ขอแต่สะกดให้มันถูก เท่านั้น เป็นพอ 555  ขอโทษทีเถอะพระนาย   เพราะ หากที่นี่ไม่ใช่ "ถนนนักเขียน" พระนายจะเขียนอะไรเพี้ยนไปเท่าไหร่ก็ไม่มีใครว่าหรอก   มาอยู่ตรงนี้ก็ ต้อง "ส่งงาน" ให้เนี้ยบ ๆ หน่อยสิ  ใช่ไหม                  ขอบคุณนะ ที่พระนายอยากให้ "เม้นต์ " เม้นต์แล้ว แบบไม่ มีหลักเกณฑ์ อะไรอย่างนี้ละ   ขอให้มีความสุข นะ พระนายฯ แว้บมาแก้คำผิดน่ะพระนาย อย่าซีเรียสล่ะ แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 51 00:41:42 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 17 มิ.ย. 51 00:30:15 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ขอบคุณมากครับ  มันก็แค่จินตนการในการเขียนครับ ตอแรกจะเยีนเล่นๆ แต่เอาจบจบเลยขมวบจบ ต่อไป จะพยายามเขียนที่ดูดี ลุ่มลึก เพราะว่า ไม่รู้ลักษณะถนนนักเขียนเท่าไหร่  แต่ตอนนี้ได้เข้าใจแล้วครับ ว่าถนนนักเขียน ห้องนี้ไม่ใช่แค่ใครจะโพสอะไรก็โพสไป ต้องมีความเข้าใจใส่  ผมเองก้หวังว่า ต่อไปห้องถนนนักเขียน จะช่วยเป็นห้องที่ให้ความรู้และพัฒนาการเขียนต่อไป   ขอบคุณคุณครูtiki_ทิกิ มากๆครับ จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 17 มิ.ย. 51 12:12:53 ]

ความคิดเห็นที่ 46 แอบเห็น ระรึก - ระลึก (อันนี้ถูก) ลองดูนะคะ ตอนนี้ก็หลงคนในเน็ตเหมือนกันอ่า แต่แค่คุยในเอ็มนะคะ มากกว่านั้น ไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่กล้าคิดอ่ะ- - - ไม่รู้ว่าเขามีใครซุกไว้หรือเปล่า จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี - [ 17 มิ.ย. 51 15:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 47 มาลงชื่อว่าได้อ่านแล้ว ตลกและประทับใจมากกับทุกๆตอนเลยครับ จากคุณ : +ฟ้างามยามค่ำ+ - [ 17 มิ.ย. 51 23:19:59 ]

ความคิดเห็นที่ 48 มายินดีกับคุณพีท ที่มีคู่แข่งเขียนแนวเดียวกันแล้วคิคิคิ ป.ล. เหมือนจะเป็นเรื่องจริงเลยนะค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 18 มิ.ย. 51 00:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ขอบคุณที่เข้ามาติชมครับบ  สำหรับเรื่องนี้ มีภาคสองครับ "รักปวดตับ" ....เรื่องนี้ จะโพสในห้องสยามแทน  เพราะว่า ห้องถนนนักเขียนผมอยากให้เป็นที่ วางนิยายแนววรรกรรม สร้างสรรค์ดีกว่า แนวของผมมันแนวกวนๆ เพี้ยนๆ  เอาไว้ให้เขียนแนวสวยงาม แบบวรรณกรรมสวยๆอย่างเพื่อนๆนักเขียนในห้องถนนนักเขียนเป็นเมื่อไหร่ แล้วผมจะเอามาลง แต่ขอพื้นที่ บางส่วนในการตั้งกระทู้เพื่อ ฝาก นิยายแค่นั้นนะครับ หวังว่าคงจะเข้าไปขำ เอาฮากัน ปล. เรื่องนี้ จริงไม่จริงไม่บอกอิอิ ให้คนอ่านคิดกันเล่นๆ อิอิอิ ปล2 ขอบคุณคุณฟ้างามมากครับ ที่ให้ขโมยรูปเต้นรำบนดวงจันทร์ ไว้ผมจะจ่ายลิขสิทธ์ในคราวต่อไปนะครับ จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 18 มิ.ย. 51 13:15:30 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เรื่องไหนก็เหมาะกับถนนนักเขียนหมดล่ะครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 18 มิ.ย. 51 22:40:14 ]

ความคิดเห็นที่ 51 http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F6716304/F6716304.html เอาลิ้งค์ " รักปวดตับ " มาฝากเข้าไปเยี่ยมชมครับ จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 18 มิ.ย. 51 23:40:27 ]