ความคิดเห็นที่ 1 17.แดนรากษส (ครึ่งแรก) ทันทีที่รามิตและเพื่อนร่วมทางจำเป็นตกกระแทกสู่ผิวบึงใต้ดิน กลับกลายเหมือนพวกเขากำลังทะลุผ่านสู่โลกบาดาลที่แท้จริง เมื่อนั้นสภาพโดยรอบคล้ายจะดับวูบลง ก่อนที่ร่างของรามิตจะถูกกระแทกปลิวออกมาเพียงผู้เดียว ฟองคลื่นน้ำสีขาวผุดพรายอยู่รอบตัวของเด็กหนุ่มจนเขาไม่สามารถมองผ่านม่านน้ำไปได้ รามิตตัดสินใจถีบขาพุ่งสู่ผิวน้ำก่อน และร้องเรียกหาอุดากัน มัสลิน และหัสรังสี หากทว่าน่าแปลกนักที่ไร้ร่องรอยของผู้ร่วมทาง แม้กระทั่งมังกรบินตัวใหญ่อย่างอุดากันกลับพลันสูญหาย ราวกับมีรามิตตกลงสู่ผืนน้ำเพียงลำพัง เขาชักร้อนรนด้วยไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น หากยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะตัดสินใจทำสิ่งใด ทันใดนั้นร่างของเขาพลันจมหายไปใต้น้ำอีกครั้ง คล้ายถูกบางอย่างดึงกลับลงไปใต้ผืนน้ำ สัตว์น้ำจำพวกหนึ่งกำลังลากเขาไปสู่ก้นบึ้ง รามิตพยายามดิ้นรนแต่ทว่าเมื่ออยู่ใต้น้ำก็ไม่สามารถเรียกเวทรัตติกาลมาใช้ได้ เขาพบว่าทะเลสาบใต้ดินแห่งนี้มีลักษณะคล้ายบึงน้ำขนาดใหญ่ ขณะที่เขาเห็นใบพืชสีฟ้าอมเขียวราวกับใบสาหร่ายยักษ์ผุดขึ้นมาจาก้นบึงราวกับป่าดงดิบใต้น้ำ นอกจากนี้เขายังเห็นอย่างอื่น บางอย่างที่มีดวงตาสะท้อนแสง พวกมันอาศัยพืชน้ำสีฟ้าเขียวเหล่านี้ใช้เป็นที่หลบภัย พักอาศัย และซุ่มล่าเหยื่อ... หนึ่งในพวกมันกำลังใช้ลิ้นยาวๆ ตวัดพันรอบขาของเขา และพยายามลากลงมายังฝูงของมัน ตัวหนึ่งท่าทางเป็นหัวโจกรุ่นหนุ่มวัยคะนอง ทะยานร่างออกมาจากดงพืชน้ำ สองขาหลังและท่อนหางที่ทรงพลังเคลื่อนไหวเพียงนิดเดียว ตัวมันก็พุ่งดีดออกมาจากที่ซ่อนอย่างรวดเร็วจนเห็นพรายน้ำสีขาวเป็นสายอยู่ด้านหลัง สัตว์ใต้น้ำประหลาดนี้มีลำตัวไม่ใหญ่นัก หากทว่ารามิตก็ไม่คิดจะดูแคลนปากที่เต็มไปด้วยเขี้ยวซ้อนเป็นตับของมัน พวกมันแต่ละตัวคล้ายพวกจัณฑบาทที่หดร่างเล็กลงครึ่งหนึ่ง เวทสีฟ้าสว่างวาบราวกับไฟใต้น้ำ ส่งผลให้เจ้าตัวที่กำลังพันแข้งพันขารามิตอยู่ตกใจกลัว ว่ายหนีปรู๊ดไปซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางพืชน้ำที่ขึ้นอยู่หนาแน่น รามิตใช้จังหวะนั้นทะยานตัวออกมาจากถิ่นของมัน หากทว่าดูเหมือนเจ้าพวกสัตว์น้ำนี้แม้จะขี้ตื่นตกใจง่าย หากทว่าก็กลับรวมพลใหม่ได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน เมื่อรู้ว่าจะไม่มีแสงวาบๆ นั้นออกมาอีก เจ้าตัวผู้กลุ่มหนึ่งก็ว่ายตามขึ้นมาอย่างไม่ลดละ รามิตเหลียวมองไปดูแว่บหนึ่ง กำลังตัดสินใจว่าจะเรียกเวทอัคคีมาใช้อีกครั้งหรือไม่ ทันใดนั้นบังเกิดเสียงกระแทกน้ำดังตูมใหญ่ คล้ายมีคนโยนของหนักลงสู่ผิวน้ำ สายตาของรามิตยังไวพอที่จะเห็นจัณฑบาทตัวใหญ่ยักษ์ว่ายตรงดิ่งมาหาเขาด้วยความเร็วประดุจปลานักล่า แย่แล้ว... จากคุณ : run saya - [ 14 มิ.ย. 51 23:35:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพียงแต่ว่าจัณฑบาทตนนั้นมิได้มามุ่งร้ายเด็กหนุ่ม ร่างยักษ์ว่ายผ่านร่างของเขาไปอย่างไม่แยแส กลับไล่งับเอาเจ้าพวกพันธุ์เล็กแตกกระเจิงไปคนละทิศทาง จากนั้นมันค่อยหันมาสนใจรามิต มันจงใจใช้ปากคาบชายเสื้อของเขา ลากร่างเด็กหนุ่มขึ้นมาบนผิวน้ำอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เขาได้รับอากาศหายใจ ความคิดแรกที่แว่บเข้ามาคือการสูดลมเข้าปอด ดังนั้นจึงไม่ทันระวังตัวเมื่อใครคนหนึ่งคว้าคอเสื้อของเขาหิ้วลอยขึ้นจากแอ่งน้ำมรณะมาไว้บนเรือไม้ขนาดเล็ก เด็กหนุ่มเปียกชุ่มไปทั้งตัวและสำลักน้ำ  ดวงตาพร่าเลือนไม่สามารถเห็นผู้ที่ดึงร่างเขาขึ้นมา เห็นเพียงปลายหัวรองเท้าสีดำ จนกระทั่ง... “ข้าบอกให้เจ้าหนีไม่ใช่หรือ? หือ? เจ้าหลานชาย...ฟังไม่เข้าใจหรือไม่ได้ยิน?” รามิตหยุดสำลักน้ำ เงยหน้ามองเจ้าของเสียง นายโจรใหญ่เคราดกครึ้มยืนค้ำหัวกอดอกมองเขาอย่างเอือมระอา แต่สุดท้ายกระแทกร่างหนาลงนั่ง อย่างคนอารมณ์เสียจนเรือโยกคลอน มีจัณฑบาทอยู่บนเรืออีกสามตัว ตัวหนึ่งเปียกน้ำมะล่อกมะแล่กเช่นเดียวกับเขา และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นร่างแท้จริงของจัณฑบาทเต็มตา...มันคล้ายกับกิ้งก่าขนาดเท่ามนุษย์ตัวโตๆ ผิวเป็นเกล็ด มือเท้าที่เป็นพังพืด และท่อนหางยาวที่ใช้แทนครีบ ทำให้พวกมันอาศัยอยู่ได้ทั้งบนบกและใต้น้ำ หากการเห็นร่างจริงของจัณฑบาทไม่ใช่สิ่งที่รามิตนึกกังวลอยู่ในขณะนี้ “ทะ...ท่านทำไม?” รามิตกล่าวถามไม่เป็นประโยค หากดูเหมือนคาชาจะสามารถเดาได้ เขาใช้สองมือประสานไว้ใต้ศีรษะ ยืดแข้งขายาวออกมาขณะกล่าว “อย่าเข้าใจผิด...ข้าไม่ได้ตามเจ้ามา ข้ามาเพียงทำธุรกิจเท่านั้น...ด้วยไหนๆ ก็มาถึงเหมืองมังกรแล้ว จะได้ไม่เสียเที่ยว” เขายังไม่ทันบอกว่าเป็นธุรกิจใด ในฉับพลันนั้นจัณฑบาทตัวที่สี่ก็โผล่พรวดขั้นมาจากแอ่งน้ำ และใช้สี่มือตะกายขึ้นมาบนลำเรือ พลางส่งวัตถุหนึ่งให้แก่คาชา ข่าน รูปร่างของมันคล้ายหอยมุกหากทว่ามีขนาดใหญ่กว่าปรกติทั่วไปถึงสองเท่า จากนั้นคาชา ทำการแงะเอาสิ่งที่อยู่ภายใต้เปลือกหนาของมันออกมาส่องกับแสงสว่างเบื้องนอก สิ่งที่อยู่ในมือของเขาคล้ายกับไข่มุกหากทว่าเป็นมุกดาที่มีสีฟ้าสดเช่นเดียวกับบึงน้ำใต้ดินแห่งนี้ “มุกโบกขรณี” คาชากล่าวสั้นๆ แม้จะไม่มีใครถาม “เจ้ารู้มั้ยว่าทำไมมุกชนิดนี้มันถึงมีค่า และหายากนัก” เขาทิ้งช่วงนิดหนึ่ง แต่เมื่อไม่เห็นฝ่ายตรงข้ามโต้ตอบเขาจึงกล่าวต่อ “มุกนี้มันเปล่งประกายได้ เจ้าคอยดู...” ว่าแล้วคาชาก็หยิบมุกอีกเม็ดหนึ่งในถุงข้างเรือออกมาแสดงราวกับจงใจโอ้อวด และทันใดนั้นมุกทั้งสองกลับส่งประกายสีน้ำเงินใสแวววาว แต่รามิตไม่สนใจมุกน้ำมีค่า สิ่งเดียวที่เขาห่วงตอนนี้มากที่สุด “ท่าน...เห็นมังกรของข้าหรือไม่?” คาชาเพียงแต่เหล่ตามองเด็กหนุ่ม ไม่ตอบคำถามราวกับจงใจยั่วโมโห จากนั้นเขาเช็ดมุกที่หายากเข้ากับเสื้อขมุกขมอมของตนเอง ก่อนจะบรรจงหย่อนมุกทั้งสองเม็ดลงในถุงข้างเรือ รามิตจึงเพิ่งสังเกตว่าด้านท้ายเรือยังลากเรือพ่วงมาด้วย ภายในเรือบรรทุกก้อนหินรูปไข่ที่รามิตเคยเห็นก่อนหน้านี้ รามิตกำลังจะอ้าปากถามซ้ำ อีกฝ่ายก็รีบชิงตัดหน้า จากคุณ : run saya - [ 14 มิ.ย. 51 23:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เห็นสิ...มากับเสียงฟ้าสะเทือนจนทำให้เรือแทบล่มแบบนั้น ข้ามิได้ตาหูพิการไหนเลยมองไม่เห็นได้” “พวกเขาไปไหน?” คาชากระเดาะปากขึ้น “เจ้าน่าจะดีใจนะที่ทวารชั้นที่ห้าไม่ต้อนรับ...เพราะมิฉะนั้นแล้ว ป่านนี้...ฮะ...ฮะ...” เขาเว้นวรรคหัวเราะ “ป่านนี้ใครบางคนอาจจะกำลังแหกปากร้องหาบิดาอยู่ก็เป็นได้” “ทวารบาดาลชั้นที่ห้าหรือ? มันอยู่ที่ใดกัน?” นายพ่อค้าคราบโจรตัวดีเลิกคิ้วขึ้น ไม่ตอบคำถามอีกครั้ง “ท่านต้องการสิ่งใดแลกเปลี่ยน หากจะนำข้าไปยังสถานที่นั้น?” รามิตไม่ยอมเสียเวลาอ้อมค้อมมากความ คาชายกมือขึ้นเกาหลังคอ ก่อนจะหันไปพูดด้วยภาษาพื้นเมืองของจัณฑบาท รามิตได้ยินทั้งสองฝ่ายโต้ตอบกันไปมา สุดท้ายนายพ่อค้าใหญ่หันมายิ้มด้วยนัยน์ตาพราวเต็มไปด้วยเล่ห์กระเท่ เขาประสานนิ้วมือไว้ใต้เครารุงรังขณะกล่าว “ความจริงข้าก็อยากช่วยเจ้านะเจ้าหนุ่ม...เสียแต่ว่าพวกจัณฑบาทไม่อยากจะไปต่อแล้ว...เจ้าก็เห็นพวกใต้น้ำแล้วนี่ พวกมันมารุมเราแน่หากไม่มีพวกหน้าเกล็ดเหล่านี้ให้ความคุ้มครอง” หากเมื่อรามิตกำลังจะอ้าปากเถียง คาชาก็เอ่ยสวนขึ้นมา “แม้อยู่ใต้ดินอย่างนี้จะเดาเวลาได้ยาก แต่...ข้าแน่ใจว่าเมืองด้านบนคงเริ่มใกล้ค่ำแล้ว และข้าก็ไม่อยากลอยเป็นเหยื่ออยู่กลางน้ำเช่นนี้ ข้าอยากตายแบบแห้งๆ มากกว่า” ประโยคหลังคาชา บ่นอุบอิบ จากนั้นรามิตก็ได้ยินทั้งสองฝ่ายสนทนากันด้วยภาษาที่รามิตฟังไม่เข้าใจอีกครั้ง ตอนเด็กๆ แม้จ้าวปราสาทจะพยายามพร่ำสอนเรื่องภาษาหลากหลายในบุราทิศ หากดูเหมือนเป็นอีกเรื่องที่รามิตทำไม่ได้ดีนัก เมื่อการโต้เถียงจบลง ดูเหมือนคาชาจะเป็นฝ่ายชนะ เขาหันมายักคิ้วพลางเอามือกอดอก “ข้าบอกให้พวกมันหาที่พักในคืนนี้ก่อน หากเราตกลงกันได้ ข้าก็จะคุยกับพวกมันให้...” ว่าแล้วคาชาเอนกายไปด้านหลังอย่างคนเกียจคร้าน “อีกอย่าง...ทวารชั้นห้านั่นไม่ไปไหนหรอก เจ้าใจร้อนไปก็ไม่มีประโยชน์” “ตกลงกันได้หรือ? ท่านหมายความว่าอย่างไร?” รามิตถาม หากคาชาแกล้งหลับตา ทำเป็นหลับ วิธีหลีกเลี่ยงปัญหาแบบยั่วโมโหเช่นนี้ทำให้รามิตนึกถึงใครบางคน เมื่อยังไม่รู้วิธีเข้าไปในบาดาลที่ลึกลงไป อีกทั้งยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงมีตัวเขาเพียงคนเดียวที่โดนทวารใต้น้ำปฏิเสธ สุดท้ายเด็กหนุ่มก็ต้องเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจและจำยอมนั่งเฉยๆ ปล่อยให้พวกจัณฑบาทควบคุมเรือไม้โดยไม่ขัดขวาง ***** ในที่สุดเรือลอยมาถึงชายฝั่งแห่งหนึ่ง จะว่าไปมันเองก็ไม่น่าจะถูกเรียกว่าชายฝั่งด้วยมันน่าจะเคยเป็นส่วนปลายยอดหอคอยมาก่อน เพราะรามิตยังสังเกตเห็นเศษกระเบื้องหลังคาสีเขียวขุ่นแบบเดียวกับที่ใช้ปูแผ่นหลังคาบนโดมพิพากษา เมื่อเรือเริ่มหันหัวเข้าใกล้ชายฝั่ง คาชาก็เด้งตัวผึงออกมาจากที่นั่ง เขากระโดดลงไปในน้ำลึกถึงครึ่งค่อนตัวและช่วยพวกจัณฑบาทลากเรือขึ้นฝั่ง รามิตเห็นดังนั้นจึงทำท่าจะปีนลงมาช่วยหากทว่า... จากคุณ : run saya - [ 14 มิ.ย. 51 23:39:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ทั้งมือทั้งแขนเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือ? อยู่เฉยๆ เหอะว่ะเจ้าหนุ่ม...ข้ากับพวกจัณฑบาทไม่อยากได้งานเพิ่ม” พอคาชาพูดจบแม้แต่รามิตที่ไม่เข้าใจภาษาพื้นเมืองของพวกมันเลยก็รู้ได้ทันทีว่า เจ้าสัตว์หน้าตาคล้ายกิ้งก่าตัวเบ้อเริ่มนี้กำลังประสานเสียงหัวเราะ เมื่อคาชาลากเรือถึงชายฝั่ง ก็เดินเข้าไปในซากอาคารที่ยอดโผล่พ้นน้ำออกมา พร้อมกับพยักหน้าเรียกจัณฑบาทตัวหนึ่งตามเข้าไปด้วย ส่วนรามิตปีนลงมาจากเรือไม้เอง ขณะที่จัณฑบาทอีกสามตัวที่เหลือหันหัวกระโจนลงน้ำอย่างพร้อมเพรียง ระหว่างที่รามิตยืนเก้ๆ กังๆ อยู่คนเดียว เขาเห็นจัณฑบาทตัวที่เดินตามคาชาเข้าไปด้านในมายืนรออยู่บริเวณที่คล้ายกับซุ้มประตู และทำท่าพยักเพยิดหัวให้ตามเข้าไป รามิตเห็นว่าอย่างไรในวันนี้คงไปไหนไม่ได้แล้ว จึงก้าวเท้าเข้าไปด้านใน ด้านในสะอาดกว่าที่คิด...รามิตคาดว่านี่คงไม่ใช่ครั้งแรกที่คาชา ลอบเข้ามาลักมุกไปจากบึงน้ำใต้ดิน ***** นายโจรคราบพ่อค้าอยู่ในห้องก่อนแล้ว ในขณะที่รามิตเดินตามจัณฑบาทเข้ามาภายใน เด็กหนุ่มถึงกับชะงัก เมื่อเห็นร่อยรอยแผลเป็นที่พาดผ่านกลางลำตัวบนแผ่นหลังของพ่อค้ามังกร มันดูราวกับเขาโดนอาวุธมีคมขนาดใหญ่ฟันทะแยงจากไหล่ขวาไปจนจรดเอวด้านซ้าย น่าแปลกนักที่รูปร่างของมันคล้ายรูปสายฟ้าฟาด... แม้จะเหลือแค่แผลเป็นหากรามิตก็รู้อย่างผู้ที่ใช้อาวุธว่า เขาไม่น่ารอดชีวิตจากบาดแผลอันรุนแรงนั้น แต่ทว่ารามิตกลับรู้สึกว่าเคยเห็นบาดแผลรูปร่างเช่นนี้มาก่อน...แต่จำไม่ได้ว่าเมื่อไร คาชาโยนเสื้อผ้าที่เปียกปอนไปทางหนึ่งอย่างไม่ยินดี  แล้วสวมเสื้อผ้าที่แห้งสนิทจากถุงสัมภาระ มันแทบคล้ายจะเป็นตัวเดียวกันกับที่เจ้าของเพิ่งโยนทิ้ง จากนั้นนายพ่อค้าใหญ่ทรุดกายลงนั่งเอกเขนกบนตั่งยาวที่หุ้มด้วยผ้าอย่างดี ยกเท้าพาดโต๊ะเล็กๆ ที่วางอยู่ข้างหน้า ซึ่งน่าจะเป็นเครื่องเรือนที่เขานำลงมาจากเมืองข้างบนเมื่อยามที่ทำตัวเป็นโจรขโมยมุกที่เมืองข้างล่าง คาชาก้มลงหยิบกล้องยาสูบจากที่เก็บ ท่าทีของเขาแสนสบายราวกับมาพักผ่อน ส่วนจัณฑบาทที่นำรามิตเข้ามาก็เดินไปกลับออกไปยืนรอที่หน้าประตูราวกับเป็นนายทหารคุ้มกัน หากรามิตคิดว่ามันคงกันไม่ให้เขาหนีออกไปมากกว่า ขณะที่คาชากำลังจุดไฟเขาที่ก้านสูบจึงกล่าวกับรามิตโดยไม่ได้หันมามองเด็กหนุ่ม “ข้ารู้มาว่าสาวกดำเช่นเจ้าสามารถซ่อนสิ่งของหรืออาวุธไว้ในเวทอุโมงค์ภูตได้ ดังนั้นเจ้าจึงสามารถเรียกดาบยาวของเจ้ามาใช้ได้ตลอดเวลา แต่สิ่งที่ที่ข้าจะขอไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก...สิ่งของที่ข้าต้องการคือสิ่งที่เจ้าเอาไปจากข้าต่างหาก...” รามิตกำลังจะเถียงว่าเขาไม่เคยฉกชิงสิ่งของใดออกไป คาชากล่าวตัดบท “ข้าต้องการตราจันทรคราสที่เจ้าขโมยไปจากคุ้มของข้า” “ตรานั่นเป็นของนายท่าน!” รามิตสวนกลับโดยเร็ว “อ้อ...หึ?” คาชาทวนคำ ท่าทางไม่เร่งร้อน พ่นควันออกมาเป็นสาย “ถ้าเช่นนั้นข้าก็คงต้องปฏิเสธ ไม่สามารถพาเจ้าเข้าไปยังเมืองมาตีได้ เอาล่ะ...พรุ่งนี้ก็กลับกัน...” “เดี๋ยว!” รามิตร้อง มองไปที่ฝ่ายตรงข้ามอย่างผู้ที่ตัดสินใจแล้ว เขาจงใจสาวเท้าเข้ามาเผชิญหน้ากับนายพ่อค้าใหญ่ จากนั้นเขายื่นมือข้างหนึ่งออกมาในลักษณาการคล้ายคว้าจับอากาศธาตุ หากทว่าเมื่อเด็กหนุ่มพลิกหงายข้อมือขึ้นกลับปรากฏเหรียญตราครึ่งเสี้ยวที่ประดับด้วยอัญมณีสีดำและแดงส่องประกายเจิดจรัสแข่งกัน จากคุณ : run saya - [ 14 มิ.ย. 51 23:42:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในทันใดดวงตาของคาชา ข่านกลับแปรผันอีกครั้ง เขามองดวงตรานี้ราวกับมองสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต แม้ตราจันทรคราสจะเป็นของสูงค่า หากก็เป็นในเชิงสัญลักษณ์สำหรับผู้ฝึกใช้เวทรัตติกาลที่สามารถรู้วิธีดึงเวทที่ซ่อนอยู่ในตราประจำตระกูลออกมาใช้ได้เท่านั้น หากมิฉะนั้นแล้วมันก็เท่ากับโลหะสลักลายธรรมดา ส่วนราคาค่างวดของอัญมณีนั้นอาจไม่เทียบเท่ามุกโบกขรณีเพียงหนึ่งเม็ดของคาชาเลยด้วยซ้ำ หากเพียงชั่วครู่ท่าทีของคาชา ก็กลับแปรเปลี่ยนมาดุจเดิมกล่าวถาม “ทำไมมีเพียงครึ่ง?” จากนั้นทำทีมาเอื้อมมือมาหยิบ หากทว่าคราวนี้คนด้อยอาวุโสกว่ากลับตวัดมือหนี ตราหายไปอีกครั้งต่อหน้าต่อตามัน ราวนักเล่นมายากล “อีกครึ่งจะให้ท่านเมื่องานเสร็จ” รามิตต่อรอง “นี่เจ้า!” คาชาถึงกับอ้าปากด้วยคาดไม่ถึง แต่แล้วหัวเราะดังลั่น ก่อนจะผงกศีรษะช้าๆ “เออ...เอ้อ...เจ้าหลายชายเอ๋ย...ข้าชอบเจ้าจริงๆ พับผ่าสิ!” จากนั้นเขาตบเข่าตนเองดังฉาด หันไปเคาะขี้เถ้า แล้ววางกล้องสูบไว้บนโต๊ะด้านข้าง จากนั้นคาชาพูดด้วยภาษาอีกอย่างหนึ่งเร็วปรื๋อจนรามิตฟังไม่ทันว่าเขาพูดว่าอะไร “รามิตแห่งปราสาทจันทรคราส” ในที่สุดคาชาเอ่ยนามอีกฝ่ายอย่างเต็มยศ “หากเมื่อใดเจ้าไม่รู้จะไปที่ใด หรือผู้คนต่างขับไล่ไสส่งเจ้า...จงมาหาข้า! ข้าจะทำให้เจ้ากลายเป็นคนสำคัญอันดับหนึ่งเลยทีเดียว” ว่าแล้วท่าทางของนายโจรใหญ่คล้ายอารมณ์ดีขึ้นมาก เขาหันไปสั่งการหัวหน้าจัณฑบาทด้วยภาษากลาง คล้ายจงใจให้รามิตฟังเข้าใจด้วย “พรุ่งนี้ไปยังถ้ำสังข์! เราจะเข้าเมืองมาตี” รามิตลอบระบายลมหายใจยาว ความจริงเหรียญอีกเสี้ยวนั้นเขาได้มอบให้คนอื่นไปแล้วและไม่มีทางจะหามาได้อย่างแน่นอน หวังว่าความลับนี้คงไม่แตกเสียก่อน... หลังจากนั้นจัณฑบาททั้งสามตัวก็กลับขึ้นมาจากบึงน้ำพวกมันนำปลาหน้าตาประหลาดกลับมาด้วยหลายตัวทีเดียว “แม้จะหน้าตาพิลึก แต่รสชาติมันไม่เลวหรอกนะรามิต และข้าก็ว่าเจ้าไม่ใช่คุณชายมาจากที่ไหนไม่ใช่หรือ?” คาชากล่าวทิ้งท้าย และมองไปที่ข้อมือขวาของเด็กหนุ่ม “เมื่อถึงเมืองมาตีแล้ว...ข้าจะดูบาดแผลให้ ท่าทางหนักหนาเหมือนกันนี่?” “ไม่จำเป็นหรอกขอรับ” เขายืนกรานปฏิเสธ พลางขยับแขนข้างที่ถูกพรายน้ำกัดหนีจากสายตานายพ่อค้าเจ้าเล่ห์ หากเขารู้ว่าข้ายังปวดแผลอยู่ล่ะก็... “มันไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว” รามิตโกหก คาชาเอนร่างพิงพนักเก้าอี้ ใช้นิ้วก้อยแคะเศษอาหารออกจากฟัน แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ จากคุณ : run saya - [ 14 มิ.ย. 51 23:44:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “รู้อะไรมั้ยรามิต...” แม้เขาจะเอ่ยชื่อเด็กหนุ่ม หากสายตากลับไม่ได้มองมายังคู่สนทนา “เจ้าอาจจะฉลาด...แต่เจ้าโกหกเรื่องของตัวเองไม่เก่งเลย” จากนั้นคาชาโยนเสื้อสะอาดและแห้งสนิทตัวหนึ่งจากถุงหนังให้รามิตโดยไม่ได้กล่าวอะไรออกมาสักคำ จึงเดินออกไปจากห้องเขาหยุดสั่งบางอย่างด้วยภาษาที่รามิตฟังไม่ออก แล้วจัณฑบาทตัวหนึ่งจึงเดินมานำทางไปยังห้องพักที่อยู่ชั้นบน แม้จะไม่สะดวกสบายนัก แต่ก็ยังดีกว่าต้องนอนค้างในเรือ เด็กหนุ่มไม่เห็นใครขึ้นมาพักชั้นบนอีกนอกจากเขา ดูเหมือนพวกจัณฑบาทจะกลับลงไปว่ายน้ำในบึงกว้าง เรือไม้ว่างเปล่า...แม้แต่เรือพ่วงที่บรรทุกหินหน้าตาประหลาดก็หายไปด้วยพร้อมกับคนที่เหลือ หรือเขาจะหนี? แล้วหาทางเขาไปเมืองมาตีเอง? แต่เขาก็ไม่อยากจะเสี่ยงโดยเฉพาะเวลาที่มือขวาของเขายังชาและหนักเป็นหินเช่นนี้ แม้จัณฑบาทพวกนี้จะดูใจเย็นแต่เขาก็ไม่อยากพิสูจน์ ด้วยขนาดเล็กที่สุดในจำนวนพวกมันยังสูงกว่าเขาถึงสองช่วง นอกจากนี้เด็กหนุ่มยังไม่รู้จักทาง รามิตละสายตาจากบึงน้ำใต้ดิน พลางนึกสงสัย คาชาทำอย่างไร ถึงควบคุมพวกมันได้อย่างง่ายดายเช่นนี้? สิ่งที่เขาไม่รู้ในบุราทิศช่างมีมากมายเหลือเกิน ***** ตีท้ายบท : คราวนี้คาชาจะมีแผนอะไรหรือไม่ ต้องติดตามค่ะ คนๆ นี้ไปๆ มาๆ ชักมีเบื้องหลังซับซ้อนน่าสงสัยเข้าไปทุกทีแล้วใช่มั้ยคะ ครึ่งหลังจะพาทัวร์บาดาลชั้นห้าค่ะ พันธมิตร...เย้ย...ไม่ใช่ มัสลิน หัสรังสีและอุดากัน ถูกพาตัวไปไหนแล้ว? ต้องรออ่านนะคะ ปล. นักอ่านสาวๆ หายไปไหนหมดนี่...เราว่าภาคนี้มีฉาก (แอบ) หวานเยอะอยู่นา เมื่อเทียบกับภาคแรกน่ะ หรือรอป๋าวิษฯ กันหมดนี่? จากคุณ : run saya - [ 14 มิ.ย. 51 23:48:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้าแอบหวานกับหนูมัสละก็เรียกเราไม่ได้หรอกค่ะ แบบว่าไม่ค่อยถูกชะตากับน้องแก แต่ถ้าเป็นหนูบรรณจะขอไปคิดดูก่อน ^ ^" ตอนนี้รอดูรามิตโดนแกล้งไปเพลินๆก่อนละกัน ฮ่า! ชอบจริงๆ จากคุณ : Ezel - [ 15 มิ.ย. 51 01:55:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตราจันทคราสอีกครึ่ง ถ้าจำไม่ผิด รามิต ให้กับบุษบรรณ ไป นี่ เอ เป็นของหมั้นหรือป่าวนะ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 15 มิ.ย. 51 07:37:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ยังอยู่ครับ แต่นานๆมาเก็บรวบยอดที เลยไม่ได้โผล่ทักทายครับ ซับซ้อนไปเรื่อยๆแล้ว บุษบรรณไปไหนแล้ว โผล่มาแป๊บเดียว จากคุณ : SPP Crew (SPP Crew) - [ 15 มิ.ย. 51 08:15:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ทวารบาดาลชั้นที่ห้าไม่ต้อนรับ แล้วจะเข้าไปได้อย่างไร สุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปอีก ก็โดนดีดหน้าหงายกลับมาอีก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 15 มิ.ย. 51 10:45:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คาชาพาไปซะอย่าง สาวอยู่นี่คนนึง เชียร์ป๋าวิษอยู่ด้วย จากคุณ : scottie - [ 15 มิ.ย. 51 23:17:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คาซา เป็นคนที่เดาทางยากจริงๆครับ ไม่รู้พี่แกจะมาไม้ไหน จากคุณ : GTW - [ 16 มิ.ย. 51 05:32:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ติดฟุตบอลเลยมาช้าไปหน่อยย ยังไงๆก็ไม่ไว้ใจคาชาอยู่ดีชอบหลอก พระเอกเราอยู่เรื่อย จากคุณ : Hexi - [ 16 มิ.ย. 51 19:56:16 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่ได้หายไปไหนค่ะพี่รัน แต่ที่บอกว่ารอป๋าวิษนี่ก็มีส่วนอยู่นะค่ะ^^ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างแล้วจะมาอ่านทีหลังนะค่ะ จากคุณ : เคย์ (kailia) - [ 17 มิ.ย. 51 12:25:55 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หายไปหลายตอน แบบว่าเข้าสู่การเป็นนักอ่านเงาไปซะงั้นล่ะจ้า ทั้งนี้ทั้งนั้นมิใช่อาราย เข้าเวปไม่ได้ไปเฉยๆ เลยต้องหาทางเข้าทางลัด ทำไปทำมาเลยได้แต่อ่านอย่างเดียว 555 จริงๆ นายโจรคาชานี่เป็นผู้มีความรู้กว้างไกล มีความสามารถทางการค้าและการทูต ขนาดน่าเชิญมาเป็นรัฐมนตรีกระทรวงพาณิชย์ แถมในตอนนี้อาสาจะเป็นหัวคะแนนผลักดันพระเอกเล่นการเมือง 555 ส่วนพระเอกของเราหาเรื่องให้คุณท่านพิโรธได้อีกเรื่องจนได้แน่ๆ เพราะดูทีท่าแค่ครึ่งส่วนนี้ไงไงคาชาก็คงได้ไปจนได้ (แต่แอบลุ้นว่าพระเอกเราจะรักษาฟอร์มไว้ได้ สาธุ รักษาป้ายไว้ได้เถอะนะ ไม่งั้นป๋าคงดิ้นกระแด่วๆ ต่อหน้าสภา) จากคุณ : ซาซา (ซาลาสซา) - [ 18 มิ.ย. 51 12:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาลงชื่อค่า ^____^ จากคุณ : Caje - [ 20 มิ.ย. 51 23:15:13 ]