หมองหมอง เศร้าเศร้า เคล้าน้ำตา
...........................................
ผม ทำไมตาเศร้าจัง ?

เธอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน “ว่าทำไม”

ผม วันนี้ทานข้าวยัง ผมทานแล้วนะ คุณหล่ะ

เธอ นั่นซิ ต้องทานด้วยหรอ ฉันยังหรอก ยังไม่หิว

ผม แน่ซินะ ผมหิวผมก็เลยทาน
คุณจะทานเมื่อไหร่บอกด้วย

เธอ อย่าเซ้าซี้น่ะ ฉันเริ่มรำคาญแล้วนะ

ผม วันนี้ดีใจอะไรมาหรอ ตาเริ่มสดใสแล้ว

เธอ เปล่าหรอก ฉันแค่อยากสดชื่น เฉยๆ
(น่าเบื่อจัง คุณเนี๊ยะ)

ผม เอาหล่ะ แล้วแต่คุณแล้วกัน ผมหลับตาก่อนนะ

เธอ เชิญเลย (สงสัยจะประสาทไม่ดี)

ผม ก็ดี, แต่รู้เปล่า ว่าผมรู้สึกเศร้า

เธอ ทำไมตาเศร้าจัง?

ผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน “ว่าทำไม”




คนส่วนมาก เลือกที่จะมองชีวิตของคนอื่น มากกว่าชีวิตของตนเอง
และในหลายต่อหลายครั้ง มักก็นำความคิดเหล่านั้น มาเปรียบเทียบ
อย่างนั้น อย่างนี้ ถ้าเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ มันคงจะดี
และแล้ว ในที่สุด ก็ไม่ได้อะไรกลับมา กลับมาเพียงความว่างเปล่า
ฝันที่ร่วงโรยตรงหน้า เงาที่ทอดทิ้งเราอยู่ด้านหลัง
ความรู้สึกที่ว่านี้ ผมก็เป็นอีกคนที่เคยรู้สึกอย่างนี้
เพียงแต่ในวันนี้ ผมไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นอีกแล้ว อาจจะมีบ้างก็แค่ ความผลั้งเผลอ
เลื่อนลอย จนบ้างครั้งมันกลายเป็นความสุข ในด้านของจินตนาการ
มารู้สึกตัวอีกที ก็เกือบสายไปแล้ว ทุกวันนี้ผมเลิกคิดเรื่องเหล่านั้นแล้ว
หันมามองตัวเราเอง ว่าอะไรที่ยังอยู่กับเรา อะไรที่มีอยู่ ขาดเหลืออะไรไหม
พอใจหรือเปล่า ในสิ่งที่มีอยู่ ผมพอใจ แต่อาจจะมีอีกในสักวัน
ที่มันจะเพิ่มเติม สิ่งที่ขาดไปเมื่อก่อนนี้ สำหรับผมแล้ว ไม่ใช่สิ่งของ
แต่ มันคือสิ่งสวยงามสำหรับชีวิตของผม นั่นคือ "ความรัก"
ที่ผมโหยหวนมันมาตลอดชีวิต ผมไม่ได้ "เฝ้า"ตามหาความรัก หรือ"รอ"ปาฏิหารย์
แต่ผมเฝ้าตามหา "คุณ" และรอ "คุณ"