ฉันนั่งเท้าคางมองร่างที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงมานานแค่ไหนแล้วก็จำไม่ได้ และก็ไม่สนใจจะจำด้วย ต่อให้เป็นเดือนหรือเป็นปี ฉันก็ยังอยากจะนั่งมองเขาอยู่อย่างนี้ โดยไม่อยากให้คลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว
ในที่สุดเขาก็เป็นของฉัน ในที่สุดเขาก็มานอนอยู่ตรงนี้..
ฉันบอกไม่ได้จริงๆ ว่าดีใจแค่ไหน คำว่าดีใจดูจะธรรมดาสามัญเกินไปสำหรับความรู้สึกฉันในยามนี้ ในยามที่ฉันได้เป็นเจ้าของสิ่งที่ฉันได้แต่เฝ้ามองตลอดมา สิ่งที่เคยอยู่สูงสุดเอื้อมมานานปี..
ฉันไล้ปลายนิ้วไปตามคิ้วเข้มที่เรียวได้รูป สันจมูกโด่งสวย กับขนตายาวตรง เป็นเงาเข้มลึก ทาบทับลงบนซีกแก้มเนียนละเอียดราวกับสตรี และหยุดลงที่ริมฝีปากบาง เป็นสีจัด น่าเสียดายที่แก้มและคางยังมีรอยเขียวๆ ของหนวดเคราที่ไม่ได้โกนมาหลายวัน ฉันไม่ชอบเลย หน้าสวยๆ ของเขาควรจะเกลี้ยงเกลากว่านี้
ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะเป็นคนโกนให้เขาเอง เพราะเขาคงยังต้องนอนอยู่อย่างนี้อีกนาน
อาจจะตลอดไปด้วยซ้ำ..
+++++++++++++++
ฉันรู้จักกับเขามานาน ตั้งแต่ฉันเข้าเป็นน้องใหม่ในมหาวิทยาลัย ในท่ามกลางความบ้าบิ่นและเสียงโหวกเหวกโวยวายของกิจกรรมรับน้อง ที่ฉันอยากจะเรียกว่ากิจกรรมแกล้งน้องเสียมากกว่า เขา..เป็นรุ่นพี่คนเดียวที่มีสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยรุ่นน้องอย่างจริงใจ เป็นคนเดียวที่คอยเดินไถ่ถามรุ่นน้องว่าไหวไหม เจ็บหรือเปล่า และคอยปรามเพื่อนๆ เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ทำกันอยู่นั้นดูจะเกินความสนุกไปเสียแล้ว คล้ายกับเขาเองก็ไม่เห็นด้วยกับกิจกรรมนี้นัก
ฉันยอมรับว่าประทับใจเขาตั้งแต่วันแรก ก่อนที่ความประทับใจนั้นจะยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ ตามวันเวลาที่ผ่านไป และเมื่อบวกกับเสน่ห์อันร้ายกาจของเขา ก็ยิ่งทำให้ฉันดิ้นไม่หลุดจากการตกหลุมรักเขาอย่างรุนแรงขึ้นทุกที
เขาหล่อ.. เป็นคุณสมบัติข้อแรกที่ทุกคนยอมรับ ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าเขาดูดีจริงๆ ทั้งรูปร่างหน้าตาและบุคลิก บวกกับด้วยนิสัยสุภาพอ่อนโยน หากก็คุยสนุก มีความเฮฮา เป็นกันเอง ถึงไหนถึงกันอย่างไม่มากไม่น้อยจนเกินไป แถมยังเรียนเก่งจนเป็นที่พึ่งช่วยติวให้น้องๆ ได้เสมอในยามสอบ
นอกจากจะหล่อ เก่ง แถมนิสัยดีไม่มีที่ติ ยังมีคุณสมบัติข้อสุดท้ายที่ทำให้สาวๆ ที่ได้รู้จักเขา ดูจะปล่อยให้เขาผ่านไปได้ยากสักหน่อย ก็คือรวย ถึงไม่ได้รวยขนาดติดอันดับท็อปเทนของเมืองไทย แต่เขาก็มีรถยุโรปขับมาเรียนอาทิตย์นึงแทบไม่ซ้ำคันก็แล้วกัน
ด้วยคุณสมบัติแบบนี้ เขาจึงเข้ามาเป็นพี่ชายที่แสนดีในหมู่สาวๆ กลุ่มฉันได้ไม่ยากนัก ดูเหมือนเขาเองก็รู้อยู่เหมือนกันละว่า เป็นที่หลงใหลได้ปลื้มของน้องๆ หลายคน แต่เขาก็ยังวางตัวได้เหมาะสมเสมอต้นเสมอปลายจนน่าชม
ฉันไม่ได้เยินยอเขาเกินจริงหรอกนะ แต่คุณคงจะเข้าใจ ว่าเมื่อเรารักใคร คนคนนั้นก็ย่อมจะสมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับเราเสมอ..
และเขาก็เป็นยิ่งกว่าความสมบูรณ์แบบสำหรับฉัน
ฉันชอบเขา ชอบมากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน แต่ฉันก็แสดงให้คนอื่น โดยเฉพาะตัวเขาเอง รู้ไม่ได้ ไม่ได้แม้แต่นิดเดียว
เพราะอะไรน่ะหรือ
ก็เพราะแค่เขาเข้ามาสนิทกับกลุ่มเราได้ไม่ถึงปี เขาก็กลายมาเป็นคนรักของเพื่อนสนิทของฉันน่ะสิ
ไม่มีใครแปลกใจ เพราะแก้ว เพื่อนฉันคนนี้ ทั้งสวย รวย เก่ง และแสนดี ประกอบด้วยคุณสมบัติเลิศเลอไม่ต่างจากเขาสักนิด แล้วมันจะแปลกอะไรถ้าคนเพอร์เฟคต์สองคนเกิดจะรักกันขึ้นมา
สาวๆ ที่เคยรุมล้อมเขาแทบจะหายไปหมด เมื่อพบว่าหญิงสาวข้างกายเขานั้นเป็นคู่แข่งที่ใครก็ไม่อาจเอาชนะได้ง่ายๆ ดังนั้นจึงไม่มีสาวคนไหนอกหักอีก เมื่อเขาประกาศจะหมั้นกับแก้วเมื่อเธอเรียนจบ
ใช่.. ไม่มีใครหรอกที่อกหัก.. นอกจากฉัน..
ฉันหายหน้าไปจากแวดวงเพื่อนๆ หลังจากเรียนจบ อ้างว่าได้งานที่ต่างประเทศ ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันยังอยู่ในกรุงเทพนี่เอง เพราะฉันไม่ได้ออกไปพบปะใครเลยร่วมหนึ่งปี
เปล่า..ฉันไม่ได้อกหักจนซึมเศร้า ต้องเก็บเนื้อเก็บตัวหลีกหนีผู้คนหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันต้องเข้าโรงพยาบาล อ้อ..แล้วฉันก็ไม่ได้เจ็บป่วย ไม่ได้อกหักจนถึงกับเข้าโรงพยาบาลด้วย
ฉันเข้าไปทำศัลยกรรมต่างหาก..
พูดถึงฐานะ ฉันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าแก้วเท่าไหร่ แม้จะไม่ได้มีครอบครัวอบอุ่นจนน่าอิจฉาอย่างแก้ว แต่ฉันก็มีเงินใช้ฟุ่มเฟือยได้ไม่ขาดมือ หากในด้านความสวยงามนี่สิ ฉันรู้ว่าฉันสู้เธอไม่ได้เลย ฉันอ้วน เตี้ย น้ำหนักและส่วนสูงไม่ได้สมดุลกันเลยแม้แต่น้อย ยิ่งบวกกับตาชั้นเดียว ภายใต้แว่นตาหนาเตอะ ผิวเหลืองคล้ำแบบคนไทย และจมูกแบนๆ ด้วยแล้ว ฉันยิ่งดูอัปลักษณ์ ไม่มีสง่าราศี จนดูราวกับสาวใช้กับเจ้าหญิง ยามที่ยืนคู่กับแก้ว
ฉันรู้ว่าเขาชอบผู้หญิงแบบไหน ความสนิทกันอย่างเหนียวแน่นในกลุ่ม ทำให้เขาไม่คิดอะไรมากที่จะเปิดเผยรสนิยม เขาคงถือว่าตัวจริงในสเปคของเขาก็นั่งอยู่ข้างๆ นั่นเอง จะต้องปิดบังไปทำไม
"พี่ชอบคนสูงเพรียว แบบแก้วนี่แหละ คนผอมๆ บางๆ ดูน่าทะนุถนอมกว่าคนอวบนะ" เขาหันไปยิ้มให้เธอเสียหวานหยดย้อย ไม่สนใจกับเสียงโห่รอบข้าง "ยิ่งผิวขาวอมชมพู ตาหวานๆ แบบนี้ นางในฝันพี่เลย"
ฉันได้แต่หัวเราะเฮฮาล้อเลียนไปกับเพื่อนรอบตัว ไม่อยากจะก้มลงดูตัวเองให้หดหู่เปล่าๆ
เมื่อเรียนจบ ฉันจึงตัดสินใจทำสิ่งที่ตั้งใจมานาน นั่นคือแก้ไขตัวเองเสียใหม่ เป็นการแก้ไขจริงๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า
พ่อแม่ฉันแยกทางกันหลายปีแล้ว ต่างก็สมรสใหม่ไปโดยไม่ได้อินังขังขอบกับฉันนัก แต่ก็รอบคอบพอจะแบ่งสมบัติส่วนตัวให้ฉันไว้จนเรียบร้อย ฉันจึงสามารถแยกออกมาอยู่คอนโดมิเนียมชั้นดีได้ตั้งแต่ยังเป็นนักเรียน แถมที่ดินย่านชานเมืองที่ราคาพุ่งพรวดๆ ก็ทำให้ฉันไม่ลังเลเลยที่จะขายมันทั้งแปลง เพื่อให้ได้เงินก้อนใหญ่มาจัดการแก้ไขตัวเองอย่างที่อยากทำ
ฉันทำทุกอย่าง ตั้งแต่เหลาคางให้เล็กลง เสริมจมูกให้โด่งเรียวรับกับหน้า ทำตาสองชั้น ทำเลสิกแก้ไขสายตาสั้น รวมถึงเข้าคอร์สลดน้ำหนัก นวดหน้าและขัดตัว ปรับปรุงบุคลิกภาพขนานใหญ่ ฉันทำแม้กระทั่งกินยาและใช้สารเคมีสารพัดชนิด ที่จะทำให้ผิวเป็นสีขาวอมชมพู ตรงตามสเป็คของเขาให้จงได้
หนึ่งปีผ่านไป เมื่อมองเงาตัวเองในกระจก ฉันก็ต้องยิ้มพอใจกับภาพหญิงสาวสวยบาดตา มีดวงตาคมหวาน ผิวผ่องแทบจะเป็นประกาย รับกับรูปร่างเพรียวสมส่วน เต็มในที่ที่ควรเต็ม และเว้าในที่ที่ควรเว้าอย่างไม่น่าเชื่อ ภายใต้เสื้อผ้าราคาแพงที่ถูกเลือกมาแล้วโดยสไตลิสต์ชื่อดังว่าเหมาะกับตัวฉัน
เธอคนนั้นมองตอบฉันออกมาจากกระจก บอกกับฉันอย่างมั่นใจว่า ถึงเวลาที่ฉันจะลงสนามต่อสู้กับเพื่อนรักของตัวเองเสียที เพราะวันนี้ ฉันไม่มีอะไรที่ด้อยกว่าแก้วอีกแล้ว นอกจากส่วนสูงที่น้อยกว่ากันสิบเซนติเมตร
ข้อนี้เป็นข้อเดียวที่ฉันยังลังเลอยู่ เพราะถ้าจะทำการผ่าตัดเพิ่มส่วนสูง ก็ต้องบินไปทำถึงต่างประเทศ แถมยังมีเปอร์เซนต์ความเสี่ยงสูงเสียอีก
แต่ถ้าจำเป็น ฉันก็จะทำ..
ฉันกลับเข้าไปในแวดวงเพื่อนๆ อีกครั้ง ยิ้มรับทุกคำชม หากก็ไม่ตอบคำถามว่าลงทุนทำทั้งหมดนี้ลงไปเพื่ออะไร
เขาเองมองฉันอย่างตกตะลึงในแวบแรก หากแล้วเพียงวินาทีเดียว แววตานั้นก็เปลี่ยนไปเป็นเอื้อเอ็นดู สนุกสนานเป็นปกติเหมือนที่เขาเคยมองฉัน..ในฐานะรุ่นน้องคนหนึ่งตลอดสี่ปีที่ผ่านมานั่นแหละ เขาเพียงแต่ทักทาย ยกมือขึ้นตบไหล่ฉันแรงๆ เหมือนที่เคยทำมาทุกครั้ง
ฉันแทบจะร้องกรี๊ดกับท่าทีนั้นของเขา ทำไมนะ ในเมื่อฉันมีทุกอย่างตรงตามรสนิยมเขาแล้ว ทำไมเขาจึงไม่สนใจ ไม่มีทีท่าแบบผู้ชายต่อผู้หญิงกับฉันเลย ทั้งที่..สายตาฉันไม่ได้หลอกตัวเองหรอกว่า มีหนุ่มๆ หลายคนที่ส่งสายตาทำนองนี้มาให้ฉันตลอดเวลา ไม่ว่าฉันจะเดินไปทางไหน
แต่ฉันไม่ได้ต้องการผู้ชายคนอื่น ฉันต้องการเขาคนเดียว..
เขาหมั้นกับแก้วแล้วตามที่คาด เพียงแต่ยังไม่ได้กำหนดวันแต่งงาน เพราะแก้วยังคงสนุกกับงานแอร์โฮสเตสสายการบินหนึ่งจนไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ และดูเขาก็เข้าใจเธอดี ถ้อยคำที่เขาเล่าถึงเธอนั้นอ่อนโยน แสดงถึงความรู้สึกลึกซึ้งเสียจนฉันแทบทนฟังไม่ได้
บางทีอาจจะไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา.. ฉันบอกตัวเอง บางทีฉันควรจะใส่ใจกับรสนิยมเรื่องอื่นๆ ของเขาด้วย..
เขาชอบกินอาหารอิตาลี ข้อนี้ฉันรู้มานานแล้วตั้งแต่เขาเริ่มคบกับแก้วใหม่ๆ เพราะเขามักจะเป็นแขกรับเชิญไปกินข้าวที่บ้านแก้ว..ที่ที่ฉันมักจะไปนอนค้างเป็นประจำยามที่เบื่อชีวิตว่างเปล่าในห้องพักของตัวเอง
แก้วฝึกทำพาสต้านานาชนิดอย่างสุดฝีมือ และฉันก็สมัครเป็นลูกมืออย่างเต็มใจทุกครั้ง เพราะฉันเองก็มีความสุขเหลือเกิน ที่ได้ทำอะไรเพื่อเขา อาจจะมีความสุขมากกว่าแก้วเสียอีก..
เมื่อแก้วเรียนจบและทำงาน เธอคงไม่มีเวลามาทำอาหารอร่อยๆ ให้เขากินอีกต่อไป ฉันน่าจะทำคะแนนตรงนี้ได้ไม่ยาก ในเมื่อฉันยังไม่ได้ทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เงินก้อนใหญ่ที่ได้จากการขายที่ดินน่าจะยังพอกินพอใช้ไปอีกหลายปี หากว่าฉันไม่ฟุ่มเฟือยมากนัก
ฉันเริ่มชวนเขาไปกินอาหารนอกบ้าน หรือทำอาหารที่คิดว่าเขาชอบไปให้เขาชิมบ่อยๆ และเขาก็ยิ้มรับด้วยดี ไม่มีทีท่าว่ารู้สึกอะไรเป็นพิเศษไม่ว่าในทางบวกหรือลบ
เขาทำท่าแปลกใจนิดหน่อยเมื่อฉันชวนเขามากินข้าวที่ห้อง แต่ก็ยอมมาโดยไม่ได้ซักถามอะไร เพราะฉันอ้างว่าจะเลี้ยงขอบคุณที่เขาช่วยติวให้ฉันสอบผ่านจนจบมาได้ เพราะตอนนั้นฉันเกือบจะเสียใจจนไม่เป็นผู้เป็นคนไปแล้ว เมื่อเขาบอกว่าจะหมั้นกับแก้ว
อาหารที่ฉันทำดูจะถูกปากเขาอยู่ไม่น้อย เขาเอ่ยชมไม่ขาดปาก และกินได้มากจนฉันปลื้มใจ ฉันชวนเขาคุยอยู่จนดึก เอาอกเอาใจเขาอย่างอ่อนหวาน พยายามสังเกตความหวั่นไหวในดวงตาและท่าที ที่เขาควรจะมีบ้าง ในเมื่อนั่งดื่มไวน์รสดี อยู่ในบรรยากาศโรแมนติก ตามลำพังกับสาวสวยตรงตามสเป็คเขา
แต่ก็ไม่มี.. มันราบเรียบและเป็นมิตร เหมือนเดิมจนน่าโมโห..
ฉันสะกดกลั้นความผิดหวังไว้อย่างเต็มที่ เมื่อเขาขอตัวกลับเมื่อเวลาเกือบสี่ทุ่ม อ้างว่าต้องไปรับแก้วที่สนามบิน
แก้วอีกแล้ว..
(มีต่อค่ะ)
จากคุณ :
โยษิตา 
- [
18 มิ.ย. 51 00:52:54
]
เธอ..คนเดียว
