เรื่องสั้นจริงๆค่ะ แฮะๆๆ นึกอยากจะเขียนเรื่องสั้นขึ้นมา ไม่มีสาระไม่มีจุดหมาย ไม่มีประเด็นพล็อตลอย แฮะๆๆ ก็มันนึกอยากจะเขียนแค่นั้นนี่นาเนอะ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเมนท์ค่ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------
เมื่อไรที่สายลมพัดผ่านมา พิมก็นั่งเหม่อลอยจ้องมองไปยังท้องฟ้า คล้ายจะหาคำตอบจากห้วงอวกาศอันแสนกว้างไกล โดยไม่สนใจผู้คน
ก้องมองไปยังหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่ริมแม่น้ำเท้าทั้งสองข้างของเธอกำลังราอยู่ในน้ำ ไม่รู้เธอแช่เท้าไว้ในท่านั้นนานแค่ไหน ก้องเห็นถุงพลาสติกลอยมาเกาะตรงเท้าของเธอด้วย แต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่รับรู้ใดๆ ทั้งสิ้น ผู้หญิงคนนี้คงบ้า ก้องคิดในใจ ก็เขาเห็นเธอมานั่งที่ท่าน้ำทุกอาทิตย์ ทั้งที่แดดจ้าร้อนตับจะแตก
พิมมองไปยังท้องฟ้ากว้าง แต่ไม่วายชำเลืองมองผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ที่ยืนอยู่ใต้ต้นตะแบกริมบันไดปล่อยปลา พิมแอบคิดในใจ ผู้ชายคนนี้คงบ้า เอาอะไรไม่รู้มาโยนลงน้ำได้ทุกสัปดาห์ ทั้งที่ฟ้าครึ้มเมฆครึ้มฝนออกอย่างนี้ทั้งปีทั้งชาติ
ก้องปล่อยปลาเสร็จก็เตรียมตัวกลับบ้านเขาไม่รู้จะไปไหนดี เพื่อนก็มีครอบครัวกันไปหมด พี่น้องก็แยกย้ายกันไปอยู่ต่างจังหวัดแทบทั้งสิ้น ส่วนลุงก็ซะเหลือเกินช่างขยันทดลองเพาะพันธุ์ปลาจนจะล้นสวนหลังบ้านอยู่แล้ว
พิมนั่งมองท้องฟ้ารอให้ยานแม่ปรากฏตัว แต่เธอมาคอยยานแม่ที่นี่หลายสัปดาห์แล้ว แต่ยานแม่ก็ยังไม่ปรากฏขึ้นสักที คำสั่งจากผู้บัญชาการก็ไม่ได้บอกว่ายานแม่จะปรากฏตัวเมื่อไร ศูนย์ถ่ายทอดคำสั่งแจ้งมาแค่ว่าให้เธอมารอยานแม่เพื่อรับเชื้อเพลิง และแผนที่เส้นทางทะลุมิติไปยังดาวโทรปัส น่าเบื่อซะจริงๆ พิมคิดในใจ แต่ไม่กล้าเอ่ยออกมา กลัวหุ่นยนต์เจ้าหน้าที่ประจำฐานจะได้ยิน
เวลาผ่านไปราวชั่วโมงกว่า ก้องมองดูปลาที่ปล่อยเสร็จว่ายหายไปในกระแสน้ำได้สักพัก ก็เริ่มรู้สึกร้อน ก้องขยับตัวเตรียมกลับ ก่อนจะเดินออกจากร่มตะแบก ก้องมองไปยังผู้หญิงที่นั่งริมน้ำเมื่อครู่ เธอหันมาสบตาเขาพอดี ก้องใจเต้นระทึก แววตาของเธอช่างเหมือนแววตาของเขายามที่เห็นในกระจกซะเหลือเกิน
พิมจ้องลึกลงไปในแววตาของผู้ชายที่เพ่งกลับมาที่เธอ ความจริงระยะห่างจากต้นตะแบกริมท่าน้ำตรงบันไดปล่อยปลามาถึงจุดที่พิมนั่งห่างกันแค่เพียงห้าเมตรเอง แต่คนทั้งคู่ไม่เคยทักทายกันมาก่อน แม้จะเจอหน้ากันทุกสัปดาห์ก็ตาม แววตาของผู้ชายตรงหน้าทำให้พิมกลั้นหายใจพูดบางอย่างออกมาเบาๆ กับสายลม
ฉันรู้แล้วทำไมเวลาที่ฉันเฝ้าถามดาว ว่าเมื่อไรความรักจะเดินกลับมาหาฉัน ฉันถึงไม่เคยได้ยินคำตอบจากดวงดาว ที่แท้เพราะว่าฉันขังจิตวิญญาณและหัวใจตัวเองไว้ในอดีตนี่เอง ดวงดาวที่อยู่ในปัจจุบันจึงไม่อาจตอบคำถามฉันได้
ก้องได้ยินเสียงผู้หญิงที่กำลังสบตาเขาบ่นพึมพำอยู่ในลำคอจับใจความได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ฟังดูแล้วเหมือนคนบ้าเสียสติ ก้องจึงตัดสินใจเดินผละมา ไม่อยากเสวนากับคนบ้าเดี๋ยวจะพลอยบ้าไปด้วย ก้องบอกตัวเองขณะที่กำลังจ้ำอ้าวออกจากท่าน้ำ
ไอ้บ้า คนอุตส่าห์ยิ้มให้ ดันหนีเตลิดเปิดเปิงไปได้ สงสัยเป็นโรคแพ้รอยยิ้ม พิมสบถตามหลังผู้ชายหน้าตาดีที่เดินจากไปโดยไม่คิดเหลียวหลังกลับมาแม้แต่น้อย
พิม กลับยานได้แล้ว เสียงหุ่นยนต์ประจำฐานเรียกมาแต่ไกลทำให้พิม เลิกสนใจแผ่นหลังที่เดินลิ่วจากไป
กลับแล้ว ไม่ต้องเรียกบ่อยก็ได้ รู้ว่าต้องกลับเวลาไหน พิมโมโหที่หุ่นยนต์ประจำฐานมาส่งเสียงเรียกดังลั่น เธอทำหน้างอพร้อมกับหันหลังกลับยานประจำตัว
ก้องมาทานข้าวเย็นได้แล้ว นั่งคิดอะไรอยู่ ทานข้าวแล้วไปหาลุงหน่อยนะ เสียงลุงบอกอยู่ใกล้ๆ ทำเอาก้องสะดุ้งโหยง เขากำลังคิดถึงแววตาของผู้หญิงท่าทางจะบ้าคนนั้นนะสิ ทำไมถึงช่างเหมือนเขาซะเหลือเกิน
วันอาทิตย์เวียนมาถึงอีกครั้ง ก้องเข้าสวนช้อนปลาเพื่อนเตรียมไปปล่อยที่ท่าน้ำเหมือนเคย แต่วันนี้โชคไม่ดีลุงมาเจอเข้าขณะที่ก้องกำลังรวบรวมฝูงปลา ก้องรู้ว่าถ้าลุงรู้เรื่องที่เขาเอาปลาไปปล่อยในแม่น้ำลุงต้องโมโหแน่ๆ ก้องเลยชิงบอกลุงว่าเขาจะทำความสะอาดอ่างเลี้ยงปลาให้ลุง ลุงมองกลับมาด้วยแววตาที่พึงพอใจ พร้อมกับยิ้มให้ก้องก่อนเดินจากไปเงียบๆ
วันนี้ก้องคงไม่มีโอกาสเอาปลาไปปล่อยอีกแน่ๆ เขาตัดสินใจไปที่ท่าน้ำโดยไม่มีปลา ไปนั่งดูแม่น้ำดูปลาที่เคยเอามาปล่อยดีกว่า ว่ามันรอดชีวิตกี่ตัวก้องบอกตัวเองพร้อมกับออกเดินทาง
พิมออกจากฐานมานั่งรอยานแม่อีกแล้ว วันนี้ครบรอบสิบสัปดาห์ที่พิมเข้ามาที่ฐานแห่งนี้ แต่เธอไม่เคยเห็นยานแม่ปรากฏตัวตามสารที่ส่งมาเลยสักครั้ง พิมแอบคิดในใจ ศูนย์ถ่ายทอดคำสั่งเกิดการเสียหายส่งข้อมูลผิดพลาดหรือเปล่านะ เฮ้อ พิมถอนหายใจพร้อมกับเตรียมตัวเดินกลับยานประจำตัวที่ฐาน
ก้องมองไปที่แม่น้ำ ทำไมไม่มีฝูงปลาที่เขาเฝ้าเอามาปล่อยเลยนะนี่ มันหายไปไหนกันหมด ทั้งที่เขาเอาปลามาปล่อยตรงนี้นับแสนนับล้านมันน่าจะหลงเหลืออยู่บ้างสักตัวสองตัว ขณะที่กำลังหงุดหงิดมองหาปลาอยู่ในน้ำ เขาก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงที่นั่งริมน้ำตะโกน วิ๊ดๆๆๆ ออกมา พร้อมกับเดินตาลอยไปอีกฟากหนึ่ง
พิมส่งเสียงเรียกเจ้าหุ่นยนต์ประจำฐานขณะที่กำลังจะเดินกลับ เพื่อจะได้รายงานให้ฐานรู้ว่ายานแม่ยังมาไม่ถึง แต่เธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงผู้ชายที่เจอกันทุกวันอาทิตย์ตะโกนตามหลังมา
ยัยบ้าเอ้ย ส่งเสียงอะไรแปลกๆ มิน่าละ ปลาที่ฉันเอามาปล่อยถึงหายไปจากแถวนี้หมด ก้องตะโกนใส่อีกฟากที่ส่งเสียงดังมากจนแสบแก้วหู
ไอ้บ้า ปลาอะไร ฉันส่งเสียงเรียกหุ่นยนต์ประจำฐาน จะกลับฐานก็กลับไปสิมาโวยปลาหาปลาหาปูอะไรแถวนี่ นั่นมันสัตว์โลกเมื่อพันล้านปีก่อนแล้ว สมัยนี้มันจะยังมีได้ยังไง พิมโต้กลับอย่างไม่ยอมลดละ ก็แหมแต่ละอาทิตย์ไอ้บ้าสุดหล่อนี่เอาเศษเครื่องยนต์ไม่ได้ใช้งานมาโยนทิ้งลงแม่น้ำทุกอาทิตย์แล้วยังมีหน้ามาว่าปล่อยปลาอีก บ้าซะจริง พิมคิดในใจ
ปลา สิปลาของฉัน เธอทำเสียงรบกวนจนปลาฉันหนีไปไหนไม่รู้หมดแล้ว ก้องเถียงกลับไปพร้อมกับเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ผู้หญิงตรงหน้า
ปลาที่ไหนเศษซากเครื่องยนต์ต่างหาก ไม่เชื่อมาดูตรงนี่สิ ฉันต้องเก็บกู้ขึ้นมาจากแม่น้ำทุกครั้งหลังนายเอามาทิ้ง พิมเรียกผู้ชายที่ยืนฝั่งตรงกันข้ามให้เข้ามาดู
หยุดๆๆๆๆๆๆ หยุดทั้งคู่เลย มานี่กลับมานี่ เสียงเรียกมาจากด้านหลังของคนทั้งคู่
ก้องทำหน้าม่อยที่ถูกจับได้ว่ามาอยู่ตรงนี้ เพราะทุกทีเขาแอบออกจากบ้านมาโดยไม่บอกใครเพราะกลัวลุงจะรู้ ส่วนพิม ก็ทำหน้าม่อยเช่นกันเพราะถ้ายานแม่รู้ว่าเธอมาคุยกับคนแปลกหน้าพวกเขาจะตัดเธอออกจากโครงการเดินทางสู่ดาวโทรปัสทันที
ไม่ต้องทำหน้าม่อยเลย ทีนี้ก็จับได้แล้วว่าใครเอาเศษขยะและใบไม้มาทิ้งในสระน้ำ แล้วก็รู้ด้วยว่าใครเป็นคนเอาขยะพวกนั้นมาใส่ในกระถางดับบุหรี่ถอยออกมาจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้ ถ้ายังทะเลาะกันเดี๋ยวหมอจะแจ้งเจ้าหน้าที่ประจำตึกให้กักบริเวณพวกเธอไว้แต่ในห้องหนึ่งสัปดาห์
พอได้ยินคำตัดสินก้องกับพิมสะดุ้งโหยง รีบหันหน้ามุ่งสู่ตึกพักของแต่ละคนอย่างรวดเร็ว พิมคิดอยู่ในใจเงียบๆ ไอ้บ้า ตัวการทำให้เจ้าหุ่นยนต์ประจำฐานจับได้จนได้ว่าฉันแอบขนเศษเครื่องยนต์มากักตุนไว้รอสร้างยานเอง ส่วนก้องก็แอบด่าพิมอยู่ในใจเงียบๆ เช่นกัน ยัยบ้า หุ่นยนต์บ้าบออะไร ฉันอุตส่าห์จะปล่อยปลาทำบุญสู่เส้นทางนิพพาน ดันมาโวยวายให้คนงานของลุงจับได้จนได้
ตึก A001 รับตัวคนไข้ชาย ห้อง BZ102 หลังตึก กลับด้วยเห็นมาป้วนเปี้ยนแถวสระบัวพร้อมกับเอาขยะมาทิ้งเต็มสระ ครั้งหน้าขอให้ทางตึกตรวจตราผู้ผ่านเข้าออกให้ดีด้วยอย่าละเลยเกิดคนไข้หนีจะลำบาก
ตึก X800 รับตัวคนไข้หญิง ห้อง GZ102 มุมตึก กลับด้วยเห็นมาป้วนเปี้ยนแถวสระบัวและขนขยะใส่กระถางดับบุหรี่จนเลอะเทอะไปหมด ครั้งหน้าขอให้ทางตึกตรวจตราผู้ผ่านเข้าออกให้ดีด้วยอย่าละเลยเกิดคนไข้หนีจะลำบาก
ข้อความจากตึกกลางที่แจ้งไปยัง ตึกดูแลผู้ป่วยจิตเวชชายและหญิงถูกส่งออกไปหลังจากพยาบาลประจำตึกได้รับตัวผู้ป่วยทั้งคู่กลับห้องแล้ว
จากคุณ :
sugarhut 
- [
21 มิ.ย. 51 12:09:02
]
คนละฟ้า
