ความคิดเห็นที่ 1 17. แดนรากษส (ครึ่งหลัง) หากเปรียบนครมาตีอันเป็นทวารชั้นที่ห้าของเมืองใต้ดินเป็นดั่งบ้านคหบดีหลังใหญ่ที่มีการระวังรักษาอย่างเต็มที่ ถ้ำสังข์นี้ก็เหมือนกับหน้าต่างที่ไม่ได้ลงกลอน... เป็นจุดอ่อนที่บรรดาโจรห้าร้อยมีหรือจะให้รอดพ้นสายตา? ถ้ำสังข์ที่ว่าตั้งอยู่บนเกาะประหลาดแห่งหนึ่งที่มีโพรงถ้ำลักษณะคล้ายหอยสังข์ขนาดยักษ์ หากเป็นซากที่ถูกทิ้งร้างจนผุกร่อนเหมือนกับสามารถพังทลายลงมาได้ทุกเวลา คาชาเทียบเรือกับชายฝั่งเกาะและออกคำสั่งให้จันฑบาททั้งสี่ตัวลงไปก่อนเพื่อไล่เจ้าพวกสัตว์ครึ่งบกครี่งน้ำพันธุ์เล็กไปให้พ้นทาง จากนั้นเมื่อปลอดภัยแล้วเขาจึงก้าวนำรามิตลงจากเรือ นายพ่อค้าเดินตามจัณฑบาทตัวหนึ่งเข้าไปในทางเข้าถ้ำที่มีลักษณะคล้ายเปลือกหอย รามิตจำได้ว่าจัณฑบาทตัวที่เดินนำหน้าเป็นตัวเดียวกันกับที่กระโจนลงมาคาบเขาหนีจากดงสัตว์น้ำหมู่นั้น เพราะตาข้างหนึ่งของมันคล้ายโดนใครบางคนกรีดจนเป็นรอยอย่างชัดเจน จากนั้นจันฑบาทสองตัวเดินตามหลัง ส่วนตัวสุดท้ายที่เล็กที่สุดดูเหมือนจะรับหน้าอยู่โยงเฝ้าเรือของพวกเขา เมื่อเดินเข้ามาในโพรงถ้ำประหลาด แสงสว่างสีเขียวอมฟ้าของบึงน้ำก็พลันมืดลงคาชาหยิบคบเพลิงออกมาจากสัมภาระด้านหลัง ขณะกำลังที่กำลังจะจุดไฟจากก้านเชื้อเพลิงที่ซื้อมาจากตลาดเวทในมายาเล รามิตเห็นดังนั้นจึงเพียงแค่เดินมาใกล้และยื่นมือแตะเบาๆ ที่ปลายคบไฟ เพลิงสีฟ้าขาวกลับประทุขึ้นราวกับได้เชื้อเพลิงชั้นดี แม้แต่นายพ่อค้าร่างใหญ่ก็ยังอดตกใจไม่ได้เมื่อหันกลับมาพบว่าทั่วทั้งห้องพลันสว่าง จนมองเห็นสิ่งต่างๆ ได้อย่างชัดเจน กาลเวลาและความชื้นทำให้โถงถ้ำโบราณแห่งนี้ที่น่าจะเคยจัดงานเลี้ยงอย่างใหญ่โตหรูหรา ตามผนังประดับด้วยโคมไฟเทียนงดงาม ละลานตา มาบัดนี้เหลือแต่คราบตะไคร่น้ำ และมูลจากสัตว์เดียรัจฉาน คาชาเองก็ไม่ได้อยากรีรออยู่ในสถานที่หดหู่เช่นนี้นานนัก เขาสะกิดเรียกเด็กหนุ่มให้เดินตามจัณฑบาทตัวแรกเข้าไปในทางเดินภายใน ส่วนอีกสองตัวเดินปิดรั้งท้ายอยู่ห่างๆ “อุรุ” คาชาเรียกชื่อใครบางคน เจ้าจัณฑบาทที่มีรอยบากบนหัวหันกลับมา “จะไปทางนั้นแน่หรือ? แน่ใจนะว่า...” อุรุผงกหัว แสดงว่าเข้าใจภาษาพูดเป็นอย่างดีเพียงแต่ไม่กล่าวออกมาเท่านั้น พื้นภายในหอคอยแตกแยกเป็นทางราวกับเกิดแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ คนที่เดินอยู่ต้องให้ความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งเนื่องจากบางครารอยแยกนั้นก็แตกออกจากกันเป็นหลุมลึกจนไม่เห็นก้น เมื่อยิ่งเดินเข้ามาภายในรามิตจึงรู้สึกว่าทางเดินค่อยๆ ลาดลงอย่างช้าๆ และแคบลง รวมทั้งหักศอกวนเวียนไปมาจนนับรอบไม่ถ้วน ผิวผนังเรียบลื่นไม่เป็นธรรมชาติคล้ายกับโดนขัดแต่งมาอย่างดี ในทีแรกทางเดินมีอยู่ทางเดียว หากทว่าเมื่อยิ่งเดินลึกลงไปกลับคล้ายเส้นร่างแหที่ทับซ้อนกันอย่างยุ่งเหยิงยิ่งใยแมงมุม ส่วนอุรุที่เดินนำหน้าไปก่อน ในบางครั้งก็หยุดอยู่เฉยๆ ยืดตัวขึ้นทำจมูกยืดหดไปมา คล้ายสุนัขนำทางก็ไม่ปาน หากเป็นพันธุ์หนังหนาไร้ขน และสามารถแว้งกัดเจ้าของ... จากคุณ : run saya - [ 21 มิ.ย. 51 23:24:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แม้จะเสียเวลากับการเดินวนไปเวียนมากับทางเขาวงกต แต่ในที่สุดอุรุก็พาคณะเดินทางทั้งหมดมายังโถงกว้างแห่งหนึ่งที่ปลายสุดมีประตูขนาดใหญ่กั้นขวางอยู่ จากทางเดินที่แคบเล็กมีความกว้างแค่คนเพียงคนเดียวพลันสิ้นสุดลง ห้องโถงใต้ดินมีลักษณะคล้ายเปลือกไข่ครึ่งใบขนาดใหญ่ ตามผนังโดยรอบพรุนไปด้วยปากโพรงถ้ำมากมายทั้งที่อยู่ในระดับสายตาและเหนือขึ้นไปจนจรดเพดานโค้ง ผนังด้านหนึ่งยังปรากฏซากประตูเหล็กสีดำขึ้นสนิมเขรอะ หนาและหนัก สูงชลูดจนเกือบเต็มความสูงของถ้ำใต้ดิน ราวกับว่าต้องเปิดรับอะไรบางอย่างที่ใหญ่มหึมา อุรุหยุดยืนรอบางอย่างตรงข้างประตูมหึมานั้น ส่วนคาชาเองก็เหมือนจะรู้ดีว่าไม่ควรไปขัดคอลูกน้องตัวใหญ่คนนี้ ด้วยดวงตาที่ชินกับสภาพที่แสงน้อยกว่าคนปรกติทั่วไปของรามิต เขาจึงค่อยเห็นความเคลื่อนไหวบางอย่างที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาท่ามกลางความมืดของโพรงด้านใน อุรุหยุดทำจมูกฟุดฟิด ก่อนจะยืดกายตรงเดินด้วยสองขาหลัง เมื่อมันเดินในลักษณะเช่นนี้ทำให้หัวของมันลอยเด่นเหนือความสูงของมนุษย์ทั่วไป ไม่เว้นแม้แต่คาชาที่ปกติมีร่างกายสูงใหญ่อยู่แล้ว มันพูดอะไรบางอย่างกับพวกของมันอีกสองตัวที่เพิ่งก้าวพ้นออกมาจากทางเขาวงกต คาชาจึงถามด้วยภาษากลางออกไป “เกิดอะไร...” จากนั้นจึงค่อยปรากฏดวงไฟหนึ่งดวงท่ามกลางความมืดมิด ค่อยกลายเป็นสองดวง และหลายๆ ดวงปรากฏขึ้นรายล้อมพวกของคาชา เมื่อมีแสงสว่างมากขึ้นรามิตจึงค่อยเห็นว่าดวงตาเหล่านั้นก็คือ ดวงตาของเหล่าจันฑบาทอีกพันธุ์หนึ่ง...ลำตัวของพวกมันอ้วน ป้อม และเตี้ยกว่าอุรุ หากทว่ากลับดูหนัก หนา ตันกว่าเท่าหนึ่ง พวกมันทั้งหมดสวมเกราะซ้อนคล้ายเกล็ดมังกร เมื่อเสียดสีกันจึงเป็นที่มาของเสียงประหลาดนั้น อุรุหดคอลงเพื่อลดความสูงของตนเอง ในวินาทีนั้นเองมันโก่งคอร้องขึ้นมาจนบังเกิดเสียงดังสนั่นสะท้อนก้องไปมา สิ้นเสียงร้องของจัณฑบาทตามโพรงถ้ำก็พลันเกิดความเคลื่อนไหวด้วยแสงวูบวาบจากคบไฟ ในเวลาไม่นานนักกองทหารสวมหน้ากากคล้ายผีเสื้อน้ำวิ่งกรูออกมาจากช่องโพรง บ้างก็ไต่เชือกลงมาจากผนังหิน เพียงชั่วครู่คนทั้งหมดจึงรู้ว่านี่คือกับดัก! รามิตเตรียมร่ายเวทรัตติกาล ด้วยคิดว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย ซึ่งเขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่าในเมืองบาดาลชั้นห้านี้ยังจะเรียกมาใช้ได้หรือไม่ หากทว่าคาชากลับแตะที่ข้อศอกของเขาไว้เป็นเชิงห้าม ดวงตาของเขาเปล่งประกายจัดมิได้ฉายแววแห่งเล่ห์กล เด็กหนุ่มจึงลดมือลงโดยดี แล้วคาชาหันไปส่งสัญญาณกับจัณฑบาท อุรุจึงลดท่าทีคุกคามลงราวกับเตรียมรับคำสั่งใหม่ “คราวนี้ดูเหมือนจะเป็นคู่กรณีของข้านะ” คาชาแค่นเสียงต่ำ ***** เสียงกระทบกันของโซ่เหล็กดังเปรื่องเมื่อเหล่านายทหารสวมหน้ากากรากษสจงใจเหวี่ยงร่างของคาชาที่ถูกจองจำด้วยตรวนเหล็กลงกระแทกกับพื้นหินกลางห้องขังเดี่ยว ที่มีลักษณะทึบตันด้วยผนังสองข้างเป็นหินสูง ทางเดินภายนอกมีคบไฟจุดอยู่เป็นระยะให้แสงสว่าง จากคุณ : run saya - [ 21 มิ.ย. 51 23:28:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รามิตถูกขังรวมกลุ่มอยู่กับพวกจัณฑบาท ซึ่งแต่ละตัวก็ใหญ่ยักษ์เสียจนพวกทหารใต้ดินไม่ค่อยให้ความสำคัญกับตัวเขามากนัก ด้วยคิดว่าเด็กหนุ่มตัวผอมเหมือนปลาเข็มเช่นนี้คงเป็นเพียงข้ารับใช้ชั้นต่ำทรามแบบเดียวกับพวกจัณฑบาทของนายโจรใหญ่เท่านั้น ผู้ที่โดนพวกทหารสวมหน้ากากจับเหวี่ยงจนกลิ้งกลับขยับตัวแล้วลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ ราวกับไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรนัก ปากก็ว่าขึ้น “โบราณเขาว่าไว้ ก่อนมีเภทภัยมาเยือนมักมีเหตุล่วงหน้า วะ...ฮ่า...ฮ่า...คราวนี้ดูเหมือนข้าจะหนีภัยมิได้จริงๆ” สิ้นเสียงของคาชา ทหารสวมหน้ากากกลับพลันใช้ด้ามอาวุธยาวลอดมาทางช่องซี่กรงกระทุ้งใส่จนมันล้มคว่ำ ก่อนที่เหล่าทหารจะลงมือหนักข้อกว่านี้ กลับพลันมีเสียงหัวเราะดังแหลมมาจากโถงด้านใน “หากจะมีภัยมาเยือน ก็เพราะตัวท่านรนหาที่เสียเอง” กล่าวจบผู้พูดก็เดินมาถึงด้านหน้าแล้ว วาระนั้นเองบรรดานายทหารพากันแสดงความเคารพโดยการคุกเข่ากันพร้อมสะพรึ่บ ผู้มาใหม่นี้ก็สวมหน้ากากอสุราเช่นกันหากดูเหมือนจะมียศชั้นมากกว่าเหล่าทหารสามัญมากนักเพราะหน้ากากของมันเป็นสีเงินสะท้อนแสงไฟ...เครื่องทรงศีรษะก็ถูกประดับประดาด้วยลูกปัดและอัญมณีสีต่างๆ  เสื้อคลุมขลิบทองทั้งผืนลากยาวระพื้นสวมทับกับชุดสีแดงยาวครอมเท้า และเมื่อเจ้าตัวขยับหน้ากากสีเงินขึ้น แม้แต่อุรุที่เป็นเดียรัจฉานยังถึงกับกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก เพราะภายใต้หน้ากากอสุรากลับกลายเป็นดวงหน้าของเทพีที่มีความงดงามยิ่ง..แต่ทว่าเธอกลับมีดวงตาที่แฝงแววแห่งเพชฌฆาต มันเป็นดวงตาของสัตว์ร้าย... “เจ้า...ดูเปลี่ยนไปเยอะนะ” น้ำเสียงไพเราะดังมาจากหญิงเจ้าของหน้ากากอสุรา คาชาส่งเสียงครืดคราดในลำคอ ก่อนเอามือเกาคอแกรกๆ ท่าทางไม่เคยยี่หระกับสถานภาพเสียเปรียบของตนเองหรือความงามของสตรีที่อยู่ตรงหน้า เพราะประโยคที่เขากล่าวตอบคือ “ท่านก็ยังอัปลักษณ์เหมือนเดิม ท่านนีรนาท...เจ้าเมืองมาตี” รามิตเห็นรอยยิ้มจางหายไปจากดวงหน้างามนั้นนิดหนึ่ง ก่อนเธอจะเชิดหน้าขึ้นและตอบด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย “เจ้ายังคงเป็นผู้ที่ไม่รู้จักมารยาทอย่างเคย ข้าเองจะถือว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อน จึงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นทุกคราที่เจ้ามาขโมยมุกในสระของข้าไป” นีรนาทเว้นช่วงนิดหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “แต่วันนี้นอกจากเจ้าจะเดินเข้ามาในเมืองของข้าเองแล้ว ซ้ำยังนำเจ้าพวกทาสสี่ขาชั้นต่ำมาเหยียบที่นี่” ปลายเสียงของเธอเข้มขึ้นขณะที่ปลายตาไปยังห้องขังของจันฑบาท “ดังนั้นในวันนี้ข้าอาจจะต้องใจร้ายกับเจ้า แต่...ถ้าเจ้าสามารถตอบคำถามข้าได้ล่ะก็ ข้าจะลองทบทวนคำสั่งที่จะส่งให้ไปเป็นอาหารของ ‘อังกา’ ” คาชาส่งเสียง ‘เชอะ’ คล้ายไม่เชื่อคำพูดอีกฝ่ายแม้แต่น้อย หากทว่าในขณะเดียวกันก็มิได้ตอบปฏิเสธ เขายังคงนั่งในอาการขัดสมาธิสองมือกอดอกหลังตรงเด่ว เหมือนรอฟังคำถามอยู่เช่นกัน จากคุณ : run saya - [ 21 มิ.ย. 51 23:32:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อเห็นท่าทีดังนั้นเจ้าเมืองมาตีร้องสั่งทหารหน้ากากอสุรานำบางอย่างออกมา จากนั้นแถวทหารแห่งเมืองบาดาลจึงค่อยถูกทหารรับใช้อีกกลุ่มหนึ่งมาแทนที่ พวกมันถือหีบไม้ใบเล็กมาวางตรงหน้าห้องขังของคาชา นีรนาทสั่งให้ทหารยศต่ำถอยห่างออกไป จึงหยิบสิ่งของที่อยู่ในหีบไม้ออกมาแสดง ขดเชือกที่ดูในคราแรกแสนธรรมดา หากทว่าแสงสีเขียวที่ทอประกายอยู่อ่อนๆ แสดงว่าเป็นสิ่งของที่ตอบสนองต่อเวทคาถาได้ เจ้าเมืองมาตีหยิบขดสายบาศของเทพมังกรด้วยอาการสงบนิ่ง หากทว่าแววตาของเธอกลับไม่สัมพันธ์กัน ก่อนที่จะกล่าวถาม “ใครเป็นเจ้าของสายบาศนี้? ไม่สิ...ใครกันสามารถล่าจับและบังอาจทำร้ายรากษสของข้า? เป็นเจ้าหรือใครกัน?” รามิตใจหายวาบ แต่ทันใดนั้นคาชาหัวเราะลั่นราวกับได้ยินเรื่องตลกนักหนา เขาไม่ชำเลืองมองมาทางเด็กหนุ่มแม้แต่น้อย “อะไรกันๆ ท่านนีรนาท” ว่าแล้วเขาทำเสียงจุ๊ปาก “นี่ท่านอย่าบอกนะว่า ไอ้ผีเสื้อเปรตตัวนั้นมันเจอดีเข้าให้แล้ว ก็เพราะท่านชอบรุกเขตเหมือง พวกเทพมังกรน่ะหวงถิ่นยิ่งกว่าอะไรดีท่านก็รู้ นี่ท่านคงปล่อยให้มันหิวโซ จนข้ามเขตสระโบกขรณี ข้าว่า...มันน่ะโชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่โดนเจ้าของบ้านเขาไล่ตะเพิดด้วยไม้ตะพดออกมาเหมือนสุนัขน่ะ” นีรนาทถลึงตาใส่นายพ่อค้าปากกล้า ร่างเธอสั่นระริกด้วยความโกรธ จนรามิตแปลกใจว่าด้วยกำลังของเทพบาดาลน่าจะฟาดอาวุธตัดคอคาชาได้อย่างไม่ยากเย็น หรือไม่ก็สั่งทหารหน้ากากของเธอลงมือแทนก็ได้ แต่เจ้าเมืองมาตีกลับไม่ทำทั้งสองอย่าง เธอโยนขดเชือกลงในหีบไม้อย่างหัวเสีย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว “ข้าคิดว่าเจ้าจะฉลาดกว่านี้เสียอีก...สหายเก่าของข้า เอาเถิดคืนฉลองในวันนี้ ข้าจะภาวนาให้ท่านมิได้ตายอย่างทรมาน พร้อมกับเจ้าเทพบนพิภพที่บังอาจล่วงล้ำเข้ามาในเขตบาดาลโดยไม่ได้รับอนุญาต” พูดจบเธอก็ดึงเอาหน้ากากอสุรามาสวมทับเช่นเดิม หมุนกายกลับจนผ้าคลุมหมุนแผ่เป็นวงกลม เดินหายลับไปอีกทางหนึ่ง คาชาทำทีเป็นนั่งกอดอกอยู่เหมือนเดิม หากทว่าทิ้งสายตาข้างหนึ่งค่อยๆ จับตาตามขบวนของเจ้าเมือง จนเมื่อเห็นว่าผู้ติดตามคนสุดท้ายก้าวพ้นไปจากสายตา นายพ่อค้าโจรกลับผวาลุกขึ้นยืน ท่าทางตื่นเตลิดราวกับเป็นคนละคนที่แสนใจเย็นและช่างเจรจาด้วยคำสามหาว เขาเขย่าซี่กรงโดยแรง พูดพอให้ฝ่ายตรงข้ามห้องขังได้ยิน “เจ้าหนุ่ม! ได้ยินหรือไม่? เราจะกลายเป็นเครื่องสังเวยแก่พวกมันนะ ทำอะไรเข้าสักอย่างสิ เฮ้! พ่อหลานชายฟังอยู่หรือเปล่า?” ไม่มีเสียงตอบใด เพราะรามิตหายตัวไปแล้ว... จากคุณ : run saya - [ 21 มิ.ย. 51 23:35:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แม้แต่อุรุเองยังต้องแปลกใจว่า รามิตหายไปตั้งแต่เมื่อไร? มันสาบานด้วยเอาหางของตัวเป็นประกัน ว่าเมื่อครู่ตอนที่เจ้าเมืองมาตีหยิบสายบาศออกมา มันยังเห็นรามิตยืนอยู่ข้างๆ มันนี่นา... แต่บัดนี้นอกจากจัณฑบาทอีกสองตัวและห้องขังเหม็นและอับชื้นนี้แล้ว เหมือนไม่เคยปรากฏร่างของสาวกดำแห่งปราสาททมิฬผู้นี้มาก่อน คาชาอ้าปากค้าง...แต่แล้วในวินาทีต่อมานายพ่อค้าใหญ่กลับระเบิดหัวเราะด้วยเสียงดังลั่นคล้ายคนสติฟั่นเฟือนหรือไม่ก็กำลังดีอกดีใจนักหนา ***** ขบวนของนีรนาทเจ้าเมืองมาตีเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูไม้ขนาดใหญ่บานหนึ่ง เธอพยักหน้าให้ทหารยามที่ถือด้ามทวนอยู่ด้านหลัง จากนั้นพวกมันสองคนจึงเร่งนำกุญแจมาไขประตู และผลักออก ห้องขังด้านในมีลักษณะกว้างขวางคล้ายเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์มากกว่าที่จะเป็นสถานที่ลงทัณฑ์ ภายในห้องค่อนข้างสะอาดคล้ายมีการดูแลอยู่เป็นประจำ ดังนั้นบนพื้นหินและผนังจึงไม่มีคราบตะไคร่น้ำหรือสิ่งสกปรกใดอยู่เลย หากทว่าห้องนี้ยังคงวังเวงและแฝงไปด้วยกลิ่นไอความชั่วร้ายที่คล้ายรอให้ใครสักคนที่ปลดปล่อยพวกมันให้เป็นอิสระ ส่วนปลายสุดของห้องมีหลักไม้จำนวนเก้าหลักไขว้กันเป็นรูปกากบาทปักเรียงเป็นแถว บัดนี้สองในเก้าหลักมีคนสองคนถูกมัดติดอยู่ และโดยไม่ต้องถามมากความหนึ่งในสองคนก็แหกปากออกมาเสียก่อน “นังแก่! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร!” สิ้นวาจาสามหาวจากผู้ที่ถูกพันธนาการอยู่กับหลักกากาบาทไม้ นีรนาทพยายามสะกดกั้นอารมณ์ของตนเอง เธอเดินเชิดหน้าตรงดิ่งไปยังนักโทษที่เสากากบาท หยิบเอาปลายขลุ่ยไม้จากที่เก็บข้างตัวยันเอาปลายคางของฝ่ายตรงข้ามให้หงายขึ้น พลางกล่าวด้วยเสียงรอดไรฟัน “เจ้าเด็กอวดดี! ถ้าหากเจ้าไม่ได้มีไอแห่งเทพ ข้าคงจะฟันคอของเจ้ากระเด็นไปแล้วในฐานที่บุกรุกเมืองของข้า” “ข้าจะบอกเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายว่าข้าคือหัสรังสี จ้าววังสุริยัน เจ้าจะต้องเสียใจที่บังอาจทำกับข้าขนาดนี้” หัสรังสีกล่าวด้วยสายตาวาวโรจน์ นีรนาทหัวเราะเสียงใส ท่าทางของเธอไม่เชื่อคำพูดของฝ่ายตรงข้ามแม้แต่น้อย “หึ! ถึงเจ้าจะเป็นจ้าวแดนตะวันออกจริง แล้วอย่างไรเล่า? แน่จริงเชิญท่านสุริยเทพกำแหงฤทธิ์เดชให้ข้าชมเป็นขวัญตาเสียหน่อยเถิด” ว่าแล้วเธอก็หัวเราะอีกครั้ง จงใจสะบัดปลายขลุ่ยโดยแรงจนใต้คางของเทพตะวันออกเป็นรอยถลอก จากนั้นเธอก็ไม่สนใจเด็กหนุ่มอีก และเดินเลยมาสำรวจนักโทษอีกคนหนึ่ง “เจ้าล่ะ? แม่สาวน้อย เป็นเทพีประจำวังสุริยันหรือไม่?” คนที่ถูกถามไม่ตอบ เพียงแต่มองโต้ตอบด้วยสายตาขุ่นมัว อาการนั้นช่างผิดแปลกไปจากมัสลินผู้อ่อนโยนคนเดิมเป็นยิ่งนัก แต่นีรนาทเองก็ไม่ใคร่ใส่ใจ เธอยกมือขึ้นกอดอก พลางส่ายศีรษะช้าๆ จากคุณ : run saya - [ 21 มิ.ย. 51 23:38:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “ความจริงพวกเจ้าทั้งสองก็มีท่าทางไม่เลว แหม...หากไม่ใช่เพราะช่วงสองสามปีที่ผ่านมาอังกาของข้าไม่ได้ชิมเนื้อชาวเทพเสียนาน ข้าจะรับพวกเจ้าเป็นข้ารับใช้ของข้า น่าเสียดายจริง” “ใครจะเป็นทาสรับใช้แกกัน?” หัสรังสีแผดเสียงใส่อย่างไม่เกรงกลัว หากเขาก็ได้รับค่าตอบแทนกลับอย่างแรง เจ้าเมืองมาตีสะบัดปลายขลุ่ยอีกครั้ง คราวนี้มันปาดเข้าที่ข้างแก้มของเด็กหนุ่มจนเป็นทางยาว “เจ้าคนโอหัง! วันนี้ข้าจะให้พวกเจ้าเป็นอาหารแก่อังกาพร้อมกับพวกมนุษย์และจัณฑบาททรยศเหล่านั้น จนเตรียมตัวตายเถิด” จากนั้นนีรนาทหันหลังกลับ ร้องสั่งให้ทหาร ดวงตาของเธอพลันกลายเป็นสีแดงก่ำราวโลหิต “พวกเจ้าไปลากไอ้พ่อค้ามังกรกับพวกของมันมาที่นี่ เมื่อระฆังตีครบหกครั้งจึงเป็นเวลาตายของพวกมัน” กล่าวจบเจ้าเมืองมาตีรุดออกไปทางประตูที่เพิ่งก้าวเข้ามา กระโปรงยาวสีแดงสดลากระพื้นห้อง เพียงครู่ต่อมาจึงบังเกิดเสียงฝีเท้าของทหารเมืองบาดาลเดินตบเท้ามุ่งไปยังทิศทางที่คาชาและพวกต้องขังอยู่ หากทหารเมืองมาตีแม้จะสวมเกราะและยืนสองขาได้เทียบเคียงมนุษย์เมื่อเทียบกับจัณฑบาททั่วไป แต่ภายในก็ยังเป็นสัตว์ชั้นต่ำ หากมันมีความรอบคอบสักนิดคงรู้แล้วว่า พวกของมันหนึ่งตัวได้หายไปจากกลุ่ม หายลับดุจความมืดของรัตติกาล ***** เมื่อเสียงฝีเท้าของกองทหารมาตีดังล่าออกไปไกลแล้ว กลับมีนายทหารคนหนึ่งโดนทิ้งรั้งท้ายอยู่เบื้องหลัง มันขยับหน้ากากอสุราให้เข้าที่ก่อนจะตัดสินใจเดินสวนออกไปในอีกทิศทางหนึ่ง เพียงชั่วครู่ร่างของมันก็กลืนหายไปในความมืดของหลังคบเพลิง ***** ตีท้ายบท : ฮะเหย...หกหน้า มึนต้อนรับคู่ตัดเชือกบอลยูโรจ้า...เหอ..เหอ.. รามิตจะช่วยเหลือคนทั้งหมดได้หรือไม่? ต้องมาต่อตอนหน้า ตอนที่ 18  : ฤทธิ์รัตติกาล ค่ะ อ่านชื่อแล้วพระเอกเราจะลุยแหลกหรือจะรับเละ อะแฮ่ม...ไม่บอก ปล. นินทาตัวละคร : อีตาคาชานี่แกเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเนอะ... จากคุณ : run saya - [ 21 มิ.ย. 51 23:43:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาคนแรกกกกหุหุ  มาอ่านต่อเล็กน้อยรอป๋าวิษฯ ตกลงคาชานี่ตัวดีหรือตัวร้ายกันแน่- -*หนูงงมากมายอิอิ จากคุณ : kailia - [ 22 มิ.ย. 51 00:28:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โดนตัดเชือกเอ๊ย ตัดหน้าไปเรียบร้อย รามิต ทำปาฏิหารย์ อีกละ สงสัย ตอนหน้าคงบู๊ สะใจแน่ ยังงี้ค่อยมัน ขึ้นหน่อย แบบว่าคนอ่าน ซาดิสก์ อ่ะ อยากเห็นความรุนแรง เลือดสาด บ้าง จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 22 มิ.ย. 51 09:09:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตัวละครหญิงเท่ ๆ เพิ่มมาอีกตัวแล้ว แต่คงสู้บุษบรรณไม่ได้ นีรนาท นี้ ชื่อคุ้นหูเพราะเป็นชื่อเพื่อน หากบุคลิกต่างกันมากมาย อ่านภาคนี้แล้ว รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของเมืองบาดาลได้ดีทีเดียวค่ะ จากคุณ : Caje - [ 22 มิ.ย. 51 09:39:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อีตาคาชามีบุคลิกอย่างนี้มาแต่ต้นแล้ว กลายเป็นเรื่องดีที่รามิตโดนบาดาลปฏิเสธ (แล้วทำไมตอนนั้นเข้าไม่ได้) ทำไมจัณฑบาทที่มากับคาชาถึงเชื่อคาชาล่ะ เก่งกว่านายอีกนา จากคุณ : scottie - [ 22 มิ.ย. 51 12:28:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รามิตเดินสวนออกไปอีกทางหนึ่งนี่ กลับไปช่วยสองนักโทษนั่น หรือไปตามหาทิวากาลน้า จากคุณ : ลูนาติก - [ 22 มิ.ย. 51 12:57:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตกลงว่าคาชาก็กว้างขวางจริงๆ ขนาดเมืองลึกๆ แบบนี้ก็ยังมาเป็นเพื่อนกับเจ้าถิ่นระดับชนชั้นสูง ถ้าเข้าไปลึกกว่านี้จะรู้จักใครอีกไหมเนี่ย ว่าแต่ว่าพระเอกเรากว่าจะเข้าเหมืองและเมืองมาได้ ต้องใช้เส้นทางอลังการนัก แต่เหมือนคาชามาทำการค้าแบบบ้านๆ (บ้านโจร) เอง อืม รามิตนะรามิต เปลี่ยนเสื้อไวยิ่งกว่าซุปเปอร์แมนอีก อยากรู้เทคนิกจัง จากคุณ : ซาซา (ซาลาสซา) - [ 23 มิ.ย. 51 15:24:31 ]