ความคิดเห็นที่ 1 “ยากมาก” แพทย์อนามัยส่ายหน้าหลังจากลองนึกภาพตามอยู่พักใหญ่ “ใช้แขนที่เหลืออยู่ข้างเดียวยันพื้น แล้วพลิกตัวไปอีกด้านนี่เรียกว่าเป็นไปไม่ได้เลย จะวาดแขนข้ามตัวไปอีกข้างเพื่อใช้แรงเหวี่ยงดึงตัวเองทั้งตัวให้พลิกตะแคงนี้ก็คงไม่ไหวอีกเหมือนกัน...” “ถ้ามีอะไรให้ยึดหรือจับไว้ แล้วดึงตัวให้พลิกไปล่ะครับ” นายตำรวจหนุ่มว่า “คิดว่าพอไหวไหม” “อย่างที่ผู้หมวดว่าก็น่าจะได้” เขาตอบ แต่แล้วก็ขมวดคิ้ว “แต่ห้องนี้เป็นโถงว่าเปล่า ไม่มีอะไรเลยนะ ตอนที่ผมเข้ามาชันสูตรศพก็ไม่มีอะไรที่พอจะจับยึดได้อยู่รอบตัวน้าคำเลย” ฝ่ายที่คอยตั้งคำถามเขาอยู่โดยไม่ยอมบอกสิ่งที่เขาอยากรู้สักทีเหลือบตาลงมองยังช่องว่างระหว่างกระดานสองแผ่น ณ จุดที่มีรอยเลือดลากเป็นทางยาวสามรอย “นี่ไงละครับ” จากคำพูดเท่านี้เอง ชิ้นส่วนภาพต่อที่กระจัดกระจายเริ่มประกอบเข้าเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น และทำให้เริ่มเห็นภาพที่อยู่ในความคิดของอีกฝ่ายหนึ่งชัดเจนขึ้น ชายพิการที่ขยับได้เพียงลำคอและแขนซ้ายเอื้อมแขนซ้ายข้ามตัว สอดมือลงในช่องว่างระหว่างร่องกระดานที่อยู่ทางขวามือของตน อาศัยเป็นที่จับยึดเพื่อเหนี่ยวตัวเองให้พลิกตะแคงไปด้านข้าง หากการทำเช่นนั้นสำหรับคนที่มีกำลังมือน้อย และหยิบจับสิ่งใดไม่ค่อยถนัดไม่ใช่เรื่องง่าย มีความเป็นไปได้ว่า เขาคงพยายามเกาะยึดขอบข้างแผ่นกระดานที่ขรุขระนั้นแล้วเกิดหลุดมือ จนแผ่นไม้ครูดเอาปลายนิ้วชี้ กลาง นางจนเป็นแผลถลอกเลือดซึม แต่ก็ยังไม่ละความพยายาม “แต่มันจะเป็นไปได้เหรอ ผู้หมวด ที่น้าคำพยายามจะพลิกตัวโดยไม่สนใจว่าตัวเองเป็นยังไง” “คนที่เคยพยายามดึงสร้อยที่ขัดร่องกระดานอยู่ออกจนสำเร็จ โดยไม่สนใจว่าตัวเองจะเจ็บหรือไม่ และไม่ปริปากร้องขอความช่วยเหลือจากลูกชายที่อยู่ใกล้ ๆ แค่นั้นเองมาแล้วครั้งหนึ่ง จะทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้เลยเหรอครับ” นพ. ศิโรตม์ส่ายหน้าอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อนัก ทว่าในเวลาเดียวกันเขาก็ไม่มีคำอธิบายใดมาโต้แย้งความเห็นของอีกฝ่ายได้ “ถ้าน้าคำทำแบบนั้นจริง แกก็เป็นคนที่ทรหดเหลือเกิน... ทรหดจนน่าตกใจ” “ครับ” ชายหนุ่มร่างสูงพยักหน้ารับ “พี่วินิจเคยฟังจากพี่หล้าว่า ยอดแทบจะไม่ปล่อยให้น้าคำต้องทำอะไรเองเลย แค่ขยับนิดเดียวเท่านั้น ยอดก็เข้ามาจัดการให้หมด ผมคิดว่าน้าคำคงอยากพยายามทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง เมื่อมีโอกาส แกถึงทุ่มทำลงไปเต็มที่” “ทำไมพ่อผมถึงไม่เป็นคนแบบนี้บ้างนะ” ประโยคที่นายแพทย์หนุ่มรำพึงออกมาทำให้คนฟังเงยหน้าขึ้นมองเขาทันที เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ซึ่งคนพูดที่เพิ่งรู้ตัวว่าตนหลุดปากเอ่ยอะไรบางอย่างออกไปถอนใจยาว “พ่อผมเป็นอัมพาต เพราะเส้นเลือดในสมองแตก... แกเคลื่อนไหวได้มากกว่าน้าคำเยอะ แต่แกเอาแต่อยู่เฉย ๆ ไม่พยายามช่วยเหลือตัวเอง ใช้แต่คนอื่น ไม่พอใจอะไรก็พาลหงุดหงิดใส่คนรอบตัว แถมยังบังคับผมกับน้องให้เรียนแพทย์เพื่อจะได้มาดูแลแก ไม่มีใครขัดแกได้สักคน” เขาเล่า “แต่แกไม่รู้หรอกว่า สิ่งที่แกบังคับให้ผมทำกลายเป็นช่องทางที่ผมใช้หนีแก อย่างที่ผมเคยบอกผู้หมวด” “เพราะอย่างนี้ คุณหมอเลยคิดว่ายอดคงจะอึดอัดใจกับสิ่งที่ต้องรับผิดชอบอยู่เหมือนกันใช่ไหมครับ” คนที่นิ่งฟังโดยไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ เอ่ยถามขึ้น และได้รับคำตอบจากผู้เล่าเป็นการพยักหน้าช้า ๆ “บางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ว่า คนที่ทำตัวเป็นภาระของคนอื่นแบบนี้ น่าจะตาย ๆ ไปเสียด้วยซ้ำ” เขาทำเสียงหึในลำคอเบา ๆ และยิ้มที่มุมปาก “ผู้หมวดคงรู้สึกว่า ผมพูดจาไม่สมกับเป็นหมอเลยสินะ” นี่หรือเปล่านะ ที่มาของสมมุติฐานว่า ‘ฆ่าคนอื่นเพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระ’ ของหมอศิโรตม์... นายตำรวจหนุ่มนึกในใจ ทว่าไม่ได้กล่าวกระไร ทำเพียงยิ้มน้อย ๆ ให้ครั้งหนึ่งเท่านั้น “ลืมที่ผมพูดไปเถอะ ผู้หมวด มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร” แพทย์อนามัยบอก “แล้วรอยเลือดที่เสื้อของน้าคำล่ะ เกิดขึ้นได้ยังไง” “น่าจะเกิดขึ้นเพราะน้าคำเองนั่นแหละครับสำหรับคนที่ไม่ได้ออกกำลังกายหรือไม่ค่อยได้ออกแรง เวลาใช้โหมใช้แรงมาก ๆ แบบที่ไม่เคยใช้มาก่อน ก็มักจะรู้สึกล้าในส่วนที่ใช้ หัวใจและชีพจรจะเต้นแรง บางคนก็อาจจะปวดเสียดแถว ๆ หน้าท้อง” อย่างที่ นพ. ศิโรตม์บอกไว้เมื่อครู่นี้ การพลิกตัวของคนที่มีลักษณะแบบน้าคำไม่ใช่เรื่องที่เจ้าตัวจะทำได้สำเร็จอย่างง่ายดาย หากต้องใช้แรงและเวลามากพอสมควร... ระหว่างที่ใช้ความพยายามอย่างยิ่งนั้น ชายพิการอาจจะเหนื่อยมาก แขนล้าจนฝืนต่อไปไม่ไหว ต้องหยุดพักชั่วคราว “เวลาที่คนเรารู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงมาก ๆ หรือเสียดท้องก็คงอดไม่ได้ที่จะเอามือมากุมอกหรือท้องของตัวเองไว้ ผมเลยนึกภาพว่า แขนซ้ายของน้าคำคงจะอ่อนแรงมากจนยกแทบไม่ไหว ทำให้แกต้องค่อย ๆ ลากจากจุดที่แกจับไว้ ผ่านพื้นกระดาน ขึ้นมาพักไว้บนลำตัวครู่หนึ่ง พอคลายเหนื่อยแล้ว ค่อยพยายามพลิกตัวดูอีกที...” ไม่พูดเปล่า ประณตยกมือซ้ายวางทาบบนท้องของตนเอง ลากมือไปด้านข้าง ๆ ช้า ๆ ประกอบข้อสันนิษฐานของตัวเองไปด้วย จากนั้นเขาก็เงียบไปครู่หนึ่ง และคนที่ยืนมองอยู่ก็พอจะอ่านออกว่าเขาคิดอะไร “ผมพอจะนึกภาพที่ผู้หมวดต้องการจะบอกออกแล้วละ” นายแพทย์เอ่ย “ความพยายามครั้งหลังสุดของแกคงจะสำเร็จ แต่ในเวลาเดียวกัน แกก็คงจะเหนื่อยเกินไป จนหน้ามืด ทรงตัวไม่อยู่หมดสติลงไปในท่านอนคว่ำแทนที่จะเป็นตะแคงข้างอย่างที่แกตั้งใจ” “ครับ คิดว่าเป็นอย่างนั้น... แต่ถึงน้าคำมีสติอยู่ อย่างไรเสีย แกก็คงไม่สามารถนอนตะแคงข้างได้เอง มีแต่จะคว่ำลงไปเท่านั้น” นายตำรวจหนุ่มระบายลมหายใจยาว นึกถึงวันที่ไปเยี่ยมพ่อของเพื่อนที่บ้าน และได้ช่วยเธอพลิกท่าให้ท่านจากนอนหงายเป็นนอนตะแคงเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดแผลกดทับ กล้ามเนื้อของท่านอ่อนแรงจนไม่สามารถครองตัวเองให้อยู่ในท่าที่ต้องการได้ และเพื่อนของเขาต้องใช้หมอนข้างและหมอนอิงกั้นประคองให้ท่านอยู่ในท่าที่เธอจัดให้ แต่ภาพที่เกิดเหตุในคดีนี้แสดงชัดว่า ไม่มีอุปกรณ์เหล่านี้อยู่รอบตัวน้าคำเลย ซึ่งเจ้าเองก็คงจะไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน “แต่ถึงเป็นแบบนั้น แกคงจะพอช่วยตัวเองได้โดยการหันหน้าตะแคงข้างให้ยังสามารถหายใจได้อยู่” “น่าเสียดายนะ ที่ผลตอบแทนในความพยายามของน้าคำออกมาเป็นแบบนี้” นพ. ศิโรตม์พึมพำเบา ๆ “สรุปแล้ว... มันเป็นอุบัติเหตุสินะ” ประณตพยักหน้า หากดวงตาทั้งคู่ของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่รอยเลือดบนพื้นอย่างครุ่นคิด แม้กระทั่งในขณะจับมือของอีกฝ่ายที่ยื่นส่งมาให้ และช่วยดึงเขาให้ลุกขึ้นด้วยเกรงเขาจะเซล้มลงไปอย่างครั้งก่อน แม้สมมุติฐานเกี่ยวกับรอยเลือดและเหตุที่ร่างของผู้ตายอยู่ในสภาพอย่างที่เห็นโดยศพไม่มีร่องรอยถูกแตะต้องหรือเคลื่อนย้ายก่อนที่เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องจะมาถึงที่เกิดเหตุ น่าจะถูกต้องหรือใกล้เคียงกับความป็นจริงมากที่สุด และเป็นข้อสรุปซึ่งเป็นผลดีกับทุกฝ่ายมากที่สุด ทว่ายังมีบางอย่างที่ทำให้เขาไม่อาจสรุปเช่นนั้นได้ ยังมีใครอีกคนหนึ่งซึ่งเขาต้องการสอบถามให้แน่ใจอีกครั้ง... เป็นคนที่เขายังไม่ได้สนทนาด้วย เป็นผู้ที่พบศพของผู้ตายเป็นคนแรก และเป็นคนที่ยอดหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึง เขาอยากฟังความจริงจากปากของบุคคลผู้นั้นเอง เพื่อให้แน่ใจว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้ลงเอยอย่างที่เป็นอยู่เพราะความจงใจของใครบางคน “ผมอยากให้เรื่องนี้จบที่คำว่า ‘อุบัติเหตุ’ เหมือนกันครับ...” ******************************************** (จบตอนที่ 7) ********************************************* ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป ขอแวะคุยกันต่อนิดนึงนะคะ :) แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 51 13:23:44 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 22 มิ.ย. 51 01:31:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาสละเวลามาอ่านนะคะ ^ ^ มีข้อเสนอแนะอย่างไร หรือพบข้อผิดพลาดประการใด ก็บอกกล่าวกันได้ ยินดีรับไปปรับปรุงด้วยความขอบคุณยิ่งค่ะ คราวนี้อาจจะมีภาพอะไรที่ดูประหลาด ๆ ไปบ้างก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ เพราะไม่ได้วาดมานานมากแล้วจริง ๆ ยิ่งวาดด้วยเม้าส์ก็ยิ่งไปกันใหญ่ ใช้ยากมาก ๆ T T   ว่าแล้วเราก็มาคุยกันดีกว่าค่ะ คุณ teansri : ขอบคุณที่แวะค่ะ แหม ก็ฝากคนอื่นเที่ยวมันไม่เหมือนเที่ยวเองนี่นา คุณโยเกิตมะนาว : เป็นคนช่างสังเกตมีประโยชน์แน่นอนค่ะ ^ ^ เอ... ถ้าให้หมอเป็นคนร้ายจะยอมไหมคะเนี่ย คุณ scottie : งึ อย่าทักสิคะ เดี๋ยวก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ หรอก พยายามทำรูปมาให้ดูแล้วนะคะ ฝีมือง่อยไปหน่อย ไม่ทราบว่าจะช่วยให้ชัดเจนขึ้นได้หรือเปล่า - -‘ คุณ Bangkokian : พิมพ์เป็นภาษาอังกฤษก็ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา ต้องขอบคุณสำหรับเรื่องที่ทักมามาก ๆ เลยนะคะ ที่เขียนในบทที่ 3 ว่า "เกิดขึ้นจากขวาไปซ้าย"  ที่ถูกต้องต้องเป็น "เกิดขึ้นจากซ้ายไปขวา" เพราะการที่คนถนัดขวากรีดท้องตัวเองจากขวาไปซ้ายดูประหลาดเป็นท่าฝืนธรรมชาติ แล้วถ้าผู้ตายกรีดจากขวาไปซ้าย มีดก็ควรตกอยู่บนตักหรือทางด้านซ้ายของเจ้าตัวเอง ตามที่คุณ Bangkokian บอกจริง ๆ ค่ะ เป็นความผิดพลาดของตัวเอง ลืมเอาคำว่าซ้ายกับขวาสลับที่กัน ว่าจะแก้แล้วก็ลืมสนิทเลยจริง ๆ แล้วก็ไม่ทันดูให้ดีก่อนที่จะเอามาโพสต์ ต้อนไก่เข้าเล้าเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ดีใจที่ชอบเรื่องนี้ค่ะ :) คุณโยษิตา : เขียนเองก็คิดอยู่เหมือนกันนะคะ ว่าใจร้ายกับยอดเกินไปไหมนี่ ป.ล. ร้านนั้น ถ้าไปวันธรรมดาจะดีที่สุดค่ะ วันเสาร์-อาทิตย์นี่ไม่ไหวแฮะ ไปเป็นประสบการณ์ บางอย่างก็โอเคอยู่ แต่รู้สึกว่า แพงเกินความจำเป็นอะค่ะ ^ ^’ คุณ tiki_ทิกิ : ขอบคุณที่แวะมาค่ะ  ^ ^ คุณลูนาติก: น่ากลัวจะเป็นคนเขียนผลักมากกว่าค่ะ เหอ ๆ กิฟท์ (ร้อยตำรวจเอก waidhaya ปลอมตัวมาเป็น ตัว (Z)) : คนที่เป็นเจ้าของพระรอดน่ะ ไม่รอดไม่ใช่เร้อ... คุณพีทคุง (พิธันดร) : แหะ ๆ ให้โควต้าตัวเองไว้ตอนละไม่เกิน 6 หน้าค่ะ เลยตัดจบตรงนั้นพอดี ง่า ร้านไม่ได้เปิดเพลงค่ะ แต่เอาวงอคูสติกมาเล่น ถ้าไม่ใช้เครื่องขยายเสียงก็ไม่เป็นไร แต่เขาเล่นใช้เครื่องขยายเสียงด้วย เสียงมันเลยข้ามถนนตรงเข้าบ้านเพื่อนพอดีเลย สรุปแล้วมันก็ไม่ถูกจริง ๆ แหละเนอะ ^ ^” คุณบุปผาหยกไร้ใจ : ถูกต้องนะคร้าบ ของดีไม่ได้มีอยู่แค่ที่นิมมานเหมินทร์ คุณบุพผาหยกเป็นนักท่องเที่ยวที่น่ารักจัง ถ้ามีโอกาสจะเลี้ยงข้าวซอยกับกาแฟเลย เอ้า คุณลำบากใจจัง~เกิดมาหน้าตาดี : ตอนนี้อาจจะไม่ต้องนึกภาพมากแล้วค่ะ (หรือดูแล้วอาจจะต้องคิดหนักกว่าเดิม - -‘) จะไม่ลองเดาก่อนนับถอยหลังดูสักนิดเหรอคะ   ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งค่ะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 51 01:36:50 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 22 มิ.ย. 51 01:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปมแรกคลายไปแล้ว... แต่อีกปมนึงเนี่ยสิ จะหาทางออกยังไง ป.ล. น้าคำหุ่นดีเนอะ อิอิ จากคุณ : waidhaya - [ 22 มิ.ย. 51 01:57:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาอ่านค่ะ...ซ่อนเงื่อนให้คิดหลายตลบดีจังค่ะ....อ่านหน้าลืมหลัง อ่านหลังลืมหน้าค่ะ..อิอิ จากคุณ : teansri - [ 22 มิ.ย. 51 03:02:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 I like the picture. I was thinking that this is an accident not a murder, but now I'm not sure anymore. จากคุณ : Bangkokian - [ 22 มิ.ย. 51 07:15:03 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอาล่ะ จะเบนกลับไปฆาตกรรมได้ไหม ขอบคุณมากค่า เห็นรูปแล้วเข้าใจง่ายขึ้นเยอะเลย :) จากคุณ : scottie - [ 22 มิ.ย. 51 12:35:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้าจะเบนกลับมาเป็นฆาตกรรม คนที่ทำเดาว่าเป็นพี่หล้า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 22 มิ.ย. 51 13:14:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วาดภาพได้สวยมากครับ เก่งจัง ไม่ง่อยเลยนะเนี่ย เอ่อ... ลืมไปแล้ว ว่าใครพบศพคนแรก แหะๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 22 มิ.ย. 51 19:20:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านช่วงเช้าไปแล้ว แต่ยังไม่ได้ตอบค่ะ เข้ามาตอบดึกตามเคยนะคะ          ทำเอางงเลย สงสัย อ่านไป เอ๋อไป ค่ะ อิอิ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 23 มิ.ย. 51 00:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โห ปมนี้พันกันไปพันกันมา เล่นเอางงเลยอ่า หนุกดีค่ะ ได้ลุ้นระทึกทุกตอน อิอิ แล้วก็ขอบคุณนะค้าที่ชม ตอนนี้ไม่ติดเพดานห้องก็ตัวลอยไปแล้ว อิอิ แล้วก็อย่าลืมนะค้า ถ้าบุปผาหยกได้มีโอกาสไปเชียงใหม่อีกเมื่อไหร่ พาไปเลี้ยงข้าวซอยกับกาแฟด้วยนะค้า ^^ เคยไปกินร้านเสมอใจน่ะค่ะ หาข้อมูลในพันทิพย์บอกว่าร้านนี้อร่อย แต่ก็ไม่รู้มีร้านอื่นอร่อยอีกหรือเปล่า จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 23 มิ.ย. 51 13:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รูปน่ารักจังค่ะ ^^ อ่านมาถึงตอนนี้ ขอเดาอย่างนึงว่า มันต้องไม่ใช่อุบัติเหตุค่ะ ฮี่ๆๆๆ เพราะประณตบอกอยากให้เป็นอุบัติเหตุ ฉะนั้นมันต้องไม่ใช่แน่ๆ ค่ะ ฟันธง (ตรรกะอะไรเนี้ย -*-) รอตอนต่อด้วยใจจดใจจ่อค่ะ จากคุณ : โยษิตา - [ 24 มิ.ย. 51 19:34:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อืม..อ่านแล้ว เดาว่าหมอไม่ได้เป็นคนร้ายแล้วล่ะคะ อิอิ บางครั้งคนเรามักตัดสินอะไรโดยใช้ความรู้สึกของตัวเองร่วมด้วย บางครั้งไม่รู้ตัว  เหมือนหมอเลย ใกล้จบรึยังคะเนี่ย ติดตามต่อนะคะ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 24 มิ.ย. 51 19:45:40 ]