PANTIP.COM : W6728026 ***Attention Please ท่านผู้โดย(อ่าน)สารโปรดทราบ***บทที่ 9 เกาะสวรรค์ honolulu และบทที่ 10 รวมมิตรอินเจแปน [ความเรียง]

ความคิดเห็นที่ 2

บทที่ 10 รวมมิตรอินเจแปน

แม้ว่าจะได้บินไปเที่ยวทั้งออสเตรเลียและฮอนโนลูลูซึ่งอาจจะรวมการแวะผ่านไปแถวไซปันและกวมแบบสั้นๆ แล้ว ประเทศที่ไปและได้มีเวลาอยู่มากที่สุดก็คือญี่ปุ่น ซึ่งที่นั่นเป็นเบสหลักของแจลเวยส์นั่นเอง ดังนั้นหากจะไม่เล่าถึงการใช้ชีวิตและเที่ยวที่แดนปลาดิบนี่ก็คงจะดูเหมือนขาดอะไรไปแน่ๆ เราก็เลยจะนำเสนอเหตุการณ์ประทับใจที่มีต่อประเทศนี้ตลอดช่วงเวลาที่ได้เป็นนางฟ้าแจลเวยส์เสียทีเดียวในบทนี้เลย

แต่ขอบอกก่อนว่าการนำเที่ยวของเราจะเป็นการนำเที่ยวเชิงธรรมชาติแบบที่ตัวเองชอบ และจะไม่ขอพูดถึงการช็อปปิ้ง เพราะถ้าเพื่อนๆ ได้มีโอกาสมาบินก็คงหาข้อมูลเองได้ และเท่าที่เล่าผ่านมาก็มีพูดถึงไปบ้างแล้ว ดังนั้นเราก็คงจะเล่าถึงเรื่องสนุกๆ ประเภทราตรีสยองในนาโงย่า , ใบไม้ร่วงต้อนรับลมหนาว , หิมะแห่งกุมภาพันธ์และซากุระบานที่นาริตะ เรียกว่าเอาแบบรวมมิตรเลยแล้วกัน

ก็ขอเริ่มเลยนะเสียเวลาอารัมภบทมาพอสมควรแล้ว เพื่อนหลายคนอาจสงสัยว่าราตรีสยองในนาโกย่านั้นมันมีอะไรสยองกันแน่ จะใช่พวกยากูซ่าหรือเปล่า? อันนี้ก็ขอบอกว่าไม่ใช่ แต่เพื่อนหลายคน
คงเดาถูกไปแล้วว่ามันคือ เรื่องราวของ GHOST หรือผีนั่นเอง!!!

อย่างที่บอกว่าการบินไปญี่ปุ่นนั้นจะต้องไปลงในหลายพอร์ทหลายเมือง ทั้งโตเกียวที่นาริตะ นาโกย่าหรือจะเป็นที่โอซาก้าก็ตาม แต่เมืองที่ได้รับการกล่าวขวัญถึงค่ำคืนที่มืดมิดของเหล่าสาวแจลเวยส์ ก็คือนาโกย่านั่นเอง! แม้จะเป็นเมืองที่มีแหล่งช็อปปิ้งเป็นที่ดึงดูดใจ แต่มีเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ทุกคนดูจะสะท้านเล็กน้อยเมื่อต้องมาที่นี่ จะมีอะไรซะอีกล่ะนอกจากกิตติศัพท์เรื่องผีญี่ปุ่นน่ะซิ

ก่อนที่เราจะบินมาที่นี่ก็ได้ยินพี่ๆ แอร์เขาเล่าให้ฟังกันมานักต่อนักเหมือนกันว่าโรงแรมที่นาโกย่านี้จูออนหรือผีดุ! แล้วพอมีโอกาสมาพักที่นี่ แค่เห็นสภาพตัวโรงแรมก็พอเข้าใจว่าทำไมถึงได้รับการบอกเล่ากันมาอย่างนี้ คิดภาพตามกันเลยนะ ลองนึกถึงตึกโรงแรมที่แม้จะดูใหม่จะจากภายนอก แต่ว่าภายในห้องของโรงแรมกลับเก่าและก็ดูโบราณเพิ่มบรรยากาศน่ากลัวขึ้นไปอีก นอกจากนี้ห้องของโรงแรมก็มีสองโซน คือโซนด้านหน้าก็ดีหน่อยตรงที่ห้องจะดูหรูหรา แต่ถ้าเป็นโซนหลังแบบที่เราเจอในครั้งแรกที่ได้ไปอยู่ ดันเป็นห้องที่ไปตรงกับตึกใกล้ๆ ซึ่งจะทำให้ห้องดูทึบ แคบและอับ เพราะเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างจะเห็นแต่ผนังของตึกข้างๆ อย่างเดียวเลย แค่เข้าไปในห้องก็ชวนขนลุกแล้ว!!!

ยิ่งเมื่อคิดถึงที่พี่ๆ เขาเล่ากันมาก็ยิ่งทำให้ประหวั่นเล็กน้อยว่าจะเจอดีไหมนี่ แต่ก็เอาไม่น่าจะมีอะไร เราก็แค่มาอาศัยเขาอยู่ดีๆ รีบนอนเลยดีกว่า ถึงคิดได้แบบนี้แต่ก็ยังไม่วายตั้งหลักอธิฐานเสียหน่อย “หนูมาขออาศัยนะคะ ไม่ได้มาลบหลู่อะไร ขอให้หนูหลับดีๆ นะคะ หนูเหนื่อยแล้ว”

จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตานอน แต่เจ้ากรรมดันไม่ยอมหลับ จะทำไงได้ก็ยังตาแข็งอยู่เลย สุดท้ายก็ต้องลุกขึ้นมาเปิดทีวีนั่งดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งราว 5 ทุ่ม ชักจะเริ่มง่วงนอนแล้วล่ะซิ คิดแล้วจัดแจงปิดทีวีและปิดไฟเพื่อเตรียมตัวนอนดีกว่า

ตอนนั้นก็ไม่คิดอะไรมากกะจะหลับสบายๆ แบบไร้กังวล แต่พอไฟดับและจะหลับตา ดันมีเสียงคนเปิดปิดประตูห้องดังเข้ามาตลอดเหมือนปิดเปิดเล่นน่ะ ซึ่งตอนที่ได้ยินก็แยกออกว่าไม่ใช่ของห้องของเราเอง คิดว่าคงเป็นเพราะผนังห้องมันบางเลยได้ยินห้องตรงข้ามเข้าออก และเช่นเคยยังไม่คิดอะไรพยายามข่มตาหลับต่อไป แต่เจ้ากรรมมันชักดังถี่จนรู้สึกรำคาญเลยนอนไม่หลับ สุดท้ายก็ตัดสินใจลุกขึ้นไปส่องตาแมวดูว่าใครมันบ้ามาเปิดปิดห้องเล่นตอนนี้จะได้ด่าเสียหน่อย

แต่พอลุกขึ้นมาเปิดไฟจะเดินไปดูเสียงก็เงียบลงทันที ตอนนั้นแปลกใจนิดหน่อยแต่ยังคงส่องดูห้องตรงข้ามต่อไป เพราะคิดว่าเป็นห้องนั้นแน่ๆ ปรากฎว่าไม่เห็นมีอะไรผิดปกติเลยตัดสินใจกลับไปนอนต่อดีกว่า พอปิดไฟก็เอาอีกแล้วดังขึ้นทันที

“ยังงี้มันแกล้งกันนี่หว่า!” ด้วยอารามโมโหเลยรีบวิ่งไปเปิดประตูหน้าห้อง กะจะลุยมันให้เต็มที่ สอนให้รู้จักเจ้าแม่ไทยแลนด์ซะมั่ง ปรากฏว่าเงียบฉี่ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตเคลื่อนไหวในบริเวณนั้น สุดท้ายทำอะไรไม่ได้นอกจากปิดประตูห้องและกลับมาที่เตียงแบบงงๆ

แล้วก็เหมือนเดิมพอทิ้งตัวลงบนเตียงและดับไฟ เสียงก็ยังดังต่อไปจนทนไม่ไหว ตอนนั้นเริ่มคิดว่าถ้าไม่ใช่ประตูหน้าห้องก็ต้องเป็นประตูห้องน้ำของห้องข้างๆ แน่นอน คราวนี้เลยเปิดไฟโทรไปห้องข้างๆ เพื่อจะสอนมารยาทกันเสียหน่อย แต่พยายามโทรเท่าไหร่ไอ้ห้องเจ้าปัญหาก็ไม่ยอมรับ บอกตามตรงว่าตอนนั้นโมโหจนเลือดขึ้นหน้า สุดท้ายตัดสินใจโทรไปที่โอเปอร์เรเตอร์เพื่อจะถามว่าใครอยู่ห้องข้างๆ ช่วยต่อสายให้หน่อยจะสอนให้รู้จักการเกรงใจคนอื่นซะมั่ง

แต่คราวนี้คำตอบที่ได้รับกลับมาเล่าเอาหน้าซีดเลย ก็จะไม่ช็อกได้ไงเขาบอกว่าห้องข้างๆ ไม่มีแขกเข้าพัก เอาล่ะซิ! แล้วเสียงมันมาจากห้องไหนกันหว่า? ตอนนั้นใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว แต่ก็พยายามหลอกตัวเองว่าไม่มีอะไรน่า เราไม่ได้ไปลบหลู่เขาแล้วจะมาแกล้งเราทำไม เอาเหอะอาจจะเป็นเสียงจากชั้นบนหรือชั้นล่างก็ได้ ไม่เอา! ไม่เอา! หยุดคิดแล้วนอนดีกว่า

แต่คราวนี้หนักเลย พอดับไฟเสร็จเสียงเปิดปิดประตูเงียบไป แต่ดันได้ยินเสียงคนเปิดน้ำในห้องน้ำของเราเองทั้งที่ไม่ได้เปิดเอาไว้!!! ฮึ ฮึ คราวนี้ไม่ต้องนอนต้องเนินแล้วเปิดไฟมานั่งตัวแข็ง แต่ก็เหมือนเดิมคือพอเปิดไฟแล้วเสียงก็เงียบสงบตามเดิม เจอเข้าอย่างนี้ก็ตะลึงจนความง่วงหายไปหมด แม้จะไม่แน่ใจว่าใช่ไม่ใช่ก็กลัวไปแล้ว สุดท้ายเลยอดนอนเกือบทั้งคืนต้องเปิดไฟนั่งดูทีวีไปเรื่อยๆ จนประมาณตี 4 จึงเผลอหลับไปเพราะความง่วง พอตื่นเช้ามาก็เป็นโชคดีที่เย็นวันนั้นได้ย้ายพอร์ท รอดตาย! ไม่ต้องขวัญผวาต่อไปอีกคืน

แม้เราจะไม่ได้เห็นจะๆ แต่เพียงแค่นี้ก็เล่นเอาเราขนหัวลุกไปเหมือนกัน ไปเล่าให้คนนู้นคนนี้ฟังเขาก็บอกว่าชัวร์แต่คงไม่มีอะไรแค่แกล้งเล่นเท่านั้น แต่แค่แกล้งนี่เราก็เกือบแย่แล้วนะ พอกลับมาถึงกรุงเทพเล่าให้เพื่อนฟัง เขาเลยให้พระเครื่องไปสององค์บอกให้ติดตัวไว้ แม้เราจะดูว่างมงายไปหน่อยแต่เพื่อความสบายใจของเพื่อนและตัวเราเองก็เลยรับไว้แต่โดยดี พร้อมกับนำพระทั้งสององค์นั้นติดตัวบินไปไหนมาไหนตลอด และตั้งแต่นั้นมาก็ไม่เคยเจออะไรแบบครั้งนี้อีกเลย(พระที่ได้มาเพื่อนบอกว่าเป็นหลวงพ่อเงิน วัดดอนยายหอม ท่านดังและเก่งมาก คนเล่นพระรู้จักทุกคน นอกจากนี้หลังจากพกพระไปบิน ทุกครั้งก็จะเจอแต่พี่ใจดีทั้งนั้น งงเหมือนกัน ก็แล้วแต่เชื่อนะ ยังไงถ้าสบายใจก็ทำกันไปเถอะอย่าสนใจใคร)

ซึ่งเหตุการณ์ที่เล่ามานี้ต้องขอบอกว่าใช้วิจารณญาญกันเอาเอง เพราะเราก็ไม่ยืนยันว่าคืออะไร อาจจะเป็นเสียงที่ไหนดังมาก็ได้ เพียงแต่สิ่งที่เราบอกได้ก็คือเราไม่ได้หลับฝันไปเองแน่นอน เพราะตื่นแบบทุกโสตประสาทชัดเจน ส่วนเรื่องการนำพระติดตัวไปก็เช่นกัน อันนี้ก็แล้วแต่ความเชื่อของแต่ละคน เพียงแต่ขอแนะนำว่าเพื่อความสบายใจของเพื่อนๆ การนำไปก็ไม่เสียหาย

เอาล่ะเรื่องน่ากลัวเล็กๆ จบไปแล้ว ที่นี้จะขอเล่าเรื่องการเที่ยวในญี่ปุ่นให้ฟังดีกว่า เนื่องจากเราเป็นคนชอบเที่ยวแบบธรรมชาติมากกว่าการเดินช็อปปิ้ง เลยอยากเล่าถึงความสวยงามของสองฤดูที่ญี่ปุ่นมีแต่บ้านเราไม่มี นั่นก็คือฤดูใบไม้ร่วงและฤดูใบไม้ผลินั่นเอง

จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 22 มิ.ย. 51 07:58:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3

สำหรับฤดูใบไม้ร่วงนั้นหลายคนอาจเคยเห็นในหนัง ทั้งหนังญี่ปุ่นเองและพวกหนังฝรั่ง ที่ประเทศเขาพอเข้าฤดูใบไม้ร่วงก่อนจะถึงฤดูหนาว ใบไม้ของประเทศเขาก็จะเริ่มเปลี่ยนสีจากสีเขียวหรือสีอื่นๆ ตามธรรมชาติกลายเป็นสีแดงบ้าง สีน้ำตาลแดงบ้างหรือแม้แตสีน้ำตาลเข้มก็มี ซึ่งก็ขอบอกเลยว่าเวลามันเปลี่ยนสีเยอะๆ ทั้งต้นนั้นดูแล้วสวยมาก ยิ่งในจุดที่มีต้นไม้ใหญ่อยู่รวมกันเยอะๆ ยิ่งจะทำให้ดูมันโรแมนติกสุดๆ เลย

โดยฤดูใบไม้ร่วงของที่ญี่ปุ่นปกติจะอยู่ประมาณเดือนกันยายนถึงพฤศจิกายน แล้วหลังจากนั้นก็จะเข้าสู่ฤดูหนาวต่ออีกสัก 3 เดือน แต่เราตัดสินใจไปดูใบไม้เปลี่ยนสีในเดือนตุลาคม เนื่องพ้นช่วง OJT แล้ว และอีกอย่างคือกลัวว่าถ้าไปชมเร็วใบไม้จะยังไม่ทันเปลี่ยนสีทั้งหมดก็จะไม่สวย หรือหากไปดูช้าจัดก็จะทำให้เห็นแต่ต้นโกร๋นๆ เพราะพอเปลี่ยนสีได้ไม่นานมันก็จะผลัดใบชนิดที่หมดต้นกันเลยทีเดียว

การไปชมใบไม้เปลี่ยนสีก็มีหลายที่ แม้กระทั่งถนนหนทางธรรมดาก็สามารถดูได้ แต่ว่ามันจะไม่ประทับใจเท่าไหร่ เราเลยขอแนะนำให้คนที่สนใจไปดูที่วัดนาริตะซัง ซึ่งเราเองตัดสินใจไปชมที่นั่นและยอมรับว่ารู้สึกประทับใจมาก

โดยวัดนี้จะตั้งอยู่ห่างจากโรงแรมพอสมควร การเดินทางก็ต้องไปทางรถบัสของโรงแรม ซึ่งก็สามารถสอบถามการเดินทางจากประชาสัมพันธ์ของโรงแรมได้ ส่วนการเดินทางนั้นนอกจากค่าโดยสารจะฟรีแล้วก็นับว่าสะดวกพอสมควร เพราะแต่ละป้ายจะมีเสียงเทปบอกว่าถึงสถานีไหนกันแล้วและต่อไปจะไปไหนบ้าง เสียอยู่อย่างเดียวที่ป้ายรถบัสของโรงแรมกับวัดไกลกันไปหน่อย คือพอลงที่ป้ายแล้วต้องเดินอีกเกือบกิโลทีเดียว

หลังจากถึงป้ายรถบัสโรงแรมแล้วก็เลยต้องเดินจนหอบกว่าจะไปถึงวัด แต่พอก้าวแรกที่เดินผ่านประตูไปก็รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เพราะแม้ด้านหน้าวัดจะไม่มีต้นไม้ขนาดใหญ่มากนัก แต่พอมองผ่านตัวอาคารหลักของวัดที่มีขนาดใหญ่ไปด้านหลัง ก็จะมองเห็นสวนป่าของวัดที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นเต็มไปหมด ซึ่งตอนนั้นเกือบทั้งป่ากลายเป็นสีแดงไปหมดแล้ว แค่เห็นก็รู้สึกว่ามันสวยจริงๆ ทุกวันนี้แค่นึกถึงก็ยังจำความประทับใจนั้นได้ติดตาอยู่เลย

ทางเดินของวัดจะเป็นหินกรวดที่เทเป็นถนนให้เราเดินไปในวัดเพื่อไหว้พระและทำบุญ จุดเด่นอีกอย่างที่มองเห็นตอนเดินผ่านทางเดินด้านหน้าคือเจดีย์ทรงญี่ปุ่นที่อยู่หน้าวัด มองดูแล้วจัดว่าสวยสะดุดตาใช้ได้เลย พอเดินทะลุไปด้านหลังก็จะมีทางเดินที่แยกเป็นเขาวงกต ระหว่างทางเดินก็จะมีการจัดสวนอย่างสวยงาม มีแม้กระทั่งพระพุทธรูปหินแกะสลักแบบที่เคยเห็นในอิคคิวซังก็มี เราก็เดินเพลินๆ ชมต้นไม้ที่สูงกว่า 10 เมตรซึ่งขึ้นแน่นทั้งสวนป่า แต่ก็สารภาพตามตรงว่าไม่รู้หรอกนะว่าต้นอะไร เพียงแต่มันดูสวยจนบรรยายให้เห็นภาพกันไม่ได้ แม้จะพยายามบรรยายอย่างไรก็รู้สึกว่าคงจะไม่สามารถเห็นภาพที่เราประทับใจในวันนั้นได้ ดังนั้นใครที่มีโอกาสอยากให้ไปดูให้ได้เลย อย่าพลาดเสียล่ะรีบจดบันทึกไว้ในรายการได้เลยเพื่อนๆ ทุกคน

พอเดินไปเดินมาก็ขึ้นเนินเขาไปพบสวนญี่ปุ่นของวัดโดยบังเอิญ ซึ่งก็จะเป็นการจัดสวนแบบญี่ปุ่นโบราณ ที่ยิ่งทำให้รู้สึกว่ามันช่างสวยเสียนี่กระไร เพราะเขาจะจัดแบบในหนัง คือมีศาลาเล็กๆ ตั้งอยู่กลางทะเลสาบขนาดเล็กของวัด ด้านหน้าจะมีทางเดินไปสู่ตัวศาลากลางน้ำ ส่วนหน้าทางเดินก็จะมีตะเกียงเสาหินตั้งอยู่ดูขลังดี ทั้งสวนประดับประดาไปด้วยหินก้อนใหญ่รูปร่างแปลกตาแต่สวยงามอย่างมีศิลปะ นอกจากนี้ยังแซมด้วยบอนไซต้นเล็กสไตล์ญี่ปุ่นแท้ๆ แต่ที่ขับให้สวนนี้ยิ่งเด่นขึ้นคือแนวต้นไม้ด้านหลังที่กลายเป็นสีแดงไหม้ส่งให้ยิ่งดูสวยจนบรรยายไม่ถูก

เราก็ไม่รู้จะบรรยายยังไงให้เห็นความสวยจนจับใจครั้งนี้ได้ เพราะเมื่ออ่านดูแล้วไม่ได้ครึ่งของความสวยที่เห็นด้วยตาตัวเองด้วยซ้ำ คิดดูก็แล้วกันว่าเราเดินดูจนเพลินมากทั้งที่ไม่มีอะไรมากกว่าที่เล่าแล้ว แต่เพียงแค่นั้นเล่นเอาหลงในความงามอยู่หลายชั่วโมง จนกระทั่งเกือบจะ 5 โมงเย็นซึ่งเป็นเวลาที่รถบัสรอบนั้นกำลังจะออก และท้องฟ้าก็เริ่มมืดจนไม่อยากรอรถเที่ยวต่อไปแล้ว พอหันไปดูนาฬิกาก็ต้องวิ่งตาเหลือกตั้ง 1 กิโลเพื่อกลับไปขึ้นรถ ซึ่งแม้จะมาทันแบบเฉียดฉิวแต่ก็ขอบอกว่าเหนื่อยใจแทบขาด ดังนั้นใครที่ไปเที่ยวระวังเรื่องเวลาด้วยไม่เช่นนั้นจะเหนื่อยแบบเรา ที่สำคัญหากพลาดรถไปแล้วจะกลับโรงแรมลำบากและต้องเสียค่ารถแพงมาก

พอก้าวเข้าหน้าหนาวเราก็เริ่มอยากจะเห็นหิมะล่ะซิ ก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนี่นะใครๆ ก็คงเหมือนกับเราทุกคนมั้ง แต่แย่หน่อยบรรดาเมืองที่มีพอร์ทอยู่กลับอยู่ทางใต้เสียหมด พี่เขาก็บอกเลยว่าโอกาสจะเห็นมีน้อย เพราะอย่างที่โตเกียวนั้นจะมีหิมะตกน้อยมาก เรียกได้ว่าปีไหนจะตกต้องเป็นปีที่อากาศหนาวผิดปกติกันเลย เราก็เลยต้องทำใจว่าคงไม่ได้ดูอีก แต่พอเอาเข้าจริงๆ เหมือนฟ้าประทาน ปีที่เราทำงานนั้นดันมีอากาศเย็นเป็นพิเศษ พอเข้าเดือนกุมภาพันธ์ก็เลยมีหิมะตกลงในโตเกียวที่แม้จะไม่ตกหนักมากแต่ก็ดีใจที่ได้เห็นล่ะนะ

หิมะเนี่ยก็เหมือนนุ่นที่ล่องลอยในอากาศ คือจะไม่ตกลงมาเร็วแบบฝนแต่จะเหมือนลอยๆ ปลิวๆ ไปมาก่อนจะลงสู่พื้น พอไปจับดูมันจะนุ่มมือเหมือนสำลีแต่จะหนาแน่นกว่า แต่ก็อย่างที่เล่าคือเนื่องจากตกลงมาน้อย พอมาถึงพื้นดินก็จะเริ่มละลายทันที ทำให้ไม่ได้เห็นพื้นถนนหนทางกลายเป็นสีขาวโพลนอย่างที่หวังเอาไว้ แต่เอาเหอะแค่นี้ก็ดีแล้ว เพราะนอกจากจะได้มีโอกาสเห็นหิมะอย่างที่หวังเอาไว้แล้ว ก็ยังรู้ว่าขนาดแค่นี้ก็หนาวจนใจจะขาด ขืนตกมามากกว่านี้มีหวังทรมานตายแน่ๆ

สุดท้ายของการพาทัวร์ญี่ปุ่นเราก็คงจะไม่พูดถึงฤดูใบไม้ผลิไม่ได้ เพราะในฤดูนี้จะมีสิ่งที่เป็นสัญลักษณ์ของญี่ปุ่นอีกอย่าง นั่นก็คือดอกซากุระซึ่งจะบานในฤดูนี้เท่านั้น ที่สำคัญมันจะบานให้ชมความงามเพียงระยะสั้นๆ ราวสองสัปดาห์เท่านั้นเอง เพราะฝนของที่นี่จะตกในฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งก็จะทำให้ดอกซากุระร่วงจากต้นจนหมดเมื่อฝนแรกมาถึง

สำหรับเราก็เลือกที่จะไปชมดอกซากุระที่วัดนาริตะซังอีกเช่นเคย ต้องยอมรับว่าที่ไปแต่วัดนี้เพราะเป็นวัดที่ใกล้และเดินทางง่าย เมื่อบวกกับค่าใช้จ่ายไม่แพงซ้ำไม่หมดเวลาไปกับการเดินทางไกล ก็ต้องยอมรับว่าเป็นสถานที่เที่ยวซึ่งสมเหตุสมผลที่สุด นอกจากนี้ตอนนั้นก็ไปถามเจ้าหน้าที่โรงแรม เขาก็บอกว่าวัดนาริตะซังนั้นจัดเป็นที่ชมดอกซากุระของชาวนาริตะเลยก็ว่าได้ เราจึงตัดสินใจไปเยือนวัดแสนงามนี้เป็นครั้งที่สอง

แล้วก็ยังรู้สึกเช่นเดิมคือมาวัดที่นี่แล้วไม่ผิดหวังกับความสวยจริงๆ แต่ครั้งนี้จะต่างกันไปจากครั้งก่อนเลย คือตอนมาดูใบไม้เปลี่ยนสีบรรยากาศจะรู้สึกอึมครึมแบบมืดๆ หน่อย พอมาคราวนี้ทุกอย่างดูสว่างไสวไปหมด แบบว่าแสงแดดมันจ้ากว่ากันจนดูสดใสจริงๆ เอ้า! ใครช่วยดับไฟสักดวงแล้วกัน

พอเดินเข้าไปในวัดตอนแรกจะยังไม่เห็นดอกซากุระหรอกนะ เพราะว่าสวนซากุระของที่นี่จะอยู่ด้านหลังซึ่งต้องเดินขึ้นเนินไปเล็กน้อย แต่ก็เป็นคนละสวนกับที่ไปดูใบไม้เปลี่ยนสี การเดินไปที่สวนซากุระก็เดินไปทางเดียวกันแต่จะมีทางแยกไปคนละทาง ซึ่งก็หาไม่ยากเพราะจะมีคนเยอะแบบที่เดินตามไปได้เลย ก็ทุกคนเล่นเดินไปทางเดียวกันหมดไม่รู้จะไปบุกเบิกอีกทางทำไม

สวนซากุระจะมีต้นซากุระอยู่เยอะมาก แล้วทุกต้นก็เล่นแข่งชูช่ออวดความงามเหมือนประกวดนางงามกันทีเดียว โดยต้นซากุระนี้ตอนที่ออกดอกจะไม่มีใบ ทั้งต้นจะมีแต่พุ่มสีชมพูอมขาวเป็นพุ่มใหญ่เหมือนปอมปอมนั่นแหละ พอเข้าไปดูใกล้ๆ ดอกซากุระมันจะคล้ายใบไม้ขนาดเล็กสีชมพู จนเราเองยังนึกว่ามันเป็นใบอ่อนหรือเปล่า แต่ถามเขาก็ได้คำตอบว่าคือกลีบดอกของมัน ยิ่งพอมันบานพร้อมกันเยอะๆ อย่างที่ได้เห็น บวกกับแสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องมาประทะกับสวนญี่ปุ่นนี้ยิ่งดูมันเกินกว่าจะบรรยายออกมาได้จริงๆ

แล้วฤดูดอกซากุระบานนี้ก็จะเป็นช่วงปิกนิคของครอบครัวญี่ปุ่น เพราะตอนที่เราไปชมวัดนั้น ใต้ต้นซากุระจะเต็มไปด้วยพ่อแม่พาลูกมาปูเสื้อปิคนิคกันนอกบ้าน และอีกกิจกรรมที่เราสังเกตเห็นว่านิยมกันมาก ก็คือปูเสื้อนั่งจิบสาเกพร้อมชมความงามของดอกซากุระ แบบว่ามองดูเขาทำแล้วเหมือนพวกอภิปรัชญานั่งชมความงามที่แท้จริงและลึกซึ้งของดอกไม้แรกผลินี่เสียจริง แต่เราว่าถ้านั่งจิบสาเกสักพักคงลืมปรัชญาความงามเสียมากกว่า เพราะได้ยินมาว่าสาเกนี้แรงพอดู แต่ก็ยังไม่เคยลองเพราะเราไม่ดื่มเหล้าน่ะ

ที่เล่ามาทั้งหมดก็เรียกว่าเป็นการนำเที่ยวญี่ปุ่นแบบคร่าวๆ เพราะเราได้เที่ยวไม่เยอะเท่าไหร่ เนื่องจากได้บินเพียง 9 เดือนแค่นั้นเองก็มีความจำเป็นต้องลาออกด้วยเหตุผลด้านสุขภาพ ซึ่งทำให้รู้สึกเสียดายที่ยังได้เที่ยวไม่คุ้มเท่าไหร่ แต่ก็เอาเถอะนะ เพียงแค่นี้ก็ดีแล้วสำหรับเด็กสาวตัวเล็กอย่างเรา เฮ้อ!!! (ขอเฮือกใหญ่ทิ้งท้ายความสนุกของเรื่อง)

จากคุณ : Jack o'lanturn - [ 22 มิ.ย. 51 08:01:10 ]