ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 บทนำ ชะตาพลิกผัน 'Cause there's a wall in your heart That no one can get through And it's cold And it's dark And you don't have a clue But this wall it will fall If it's the last thing I do I'll get through this wall in your heart... เพียงเพราะหัวใจเธอนั้นมีกำแพงขวางกั้น ไม่มีวันที่ใครจะเข้าไปได้ ใจมันเงียบเหงา ใจมันมืดมิด แล้วเธอก็ไม่รู้เลยว่าจะทำเช่นไร ทว่ากำแพงนี้จะต้องทลายลงได้ แม้ว่าจะต้องแลกกับทุกสิ่งในชีวิต ฉันจะฝ่ากำแพงนี้เข้าไปในหัวใจของเธอ...* ติ่ง ติง ติง ติ๊ง... "ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ กรุณาตรวจรับสัมภาระของท่านก่อนออกจากห้องผู้โดยสารด้วยค่ะ" ที่นี่คือ สนามบินดอนเมือง... ภายในอาคารกว้างใหญ่ ท่ามกลางบรรยากาศอันพลุกพล่านไปด้วยผู้คนที่เดินเข้าเดินออกกันอย่างเร่งรีบ หญิงสาวร่างสูงคนหนึ่งในชุดยีนส์อย่างเก๋ก้าวเท้าออกจากห้องผู้โดยสารพร้อมๆ กับที่แบกสัมภาระใบใหญ่มาด้วย ร่างโปร่งบางรวบผมเป็นหางม้าดูทะมัดทะแมง อากัปกิริยาการเดินที่แคล่วคล่องว่องไวนั้นแสดงให้เห็นถึงพื้นฐานนิสัยอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น     แม้จะไม่คุ้นเคย แต่นี่ก็มิใช่ครั้งแรกที่ได้เหยียบเท้าลงมายังผืนดินของเมืองฟ้าอมรที่ใครๆ ก็ว่ากันอย่างนั้น ขนาดสนามบินยังใหญ่โตโอ่อ่า นอกจากแผนกทำการต่างๆ แล้วยังประกอบไปด้วยร้านค้ามากมาย ไม่ว่าจะเป็นร้านอาหาร ร้านขายของที่ระลึก ร้านเสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งร้านตัดผม ซึ่งต่างก็ตกแต่งอย่างสวยงามและเลิศหรู ราวกับว่าจะแข่งขันกันเพื่อดึงดูดและหาคนเข้าร้านให้ได้มากที่สุด     อ้อ! เกือบลืมบอกไปว่า หญิงสาวคนนั้นก็คือฉัน ผู้มีนามว่า เข็มปัทม์ พิทักษ์ภักดี มาตั้งแต่เกิด ฉันจบการศึกษามาด้วยใบปริญญาตรีวิศวกรรมศาสตร์ สาขาคอมพิวเตอร์ จากมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด แม้จะมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูง ทว่าฉันก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้กับภาพที่มองเห็นตรงหน้า ทั้งผู้คน บรรยากาศ และสภาวะแวดล้อมรอบๆ กายที่แตกต่างไปจากความคุ้นชิน ขณะนี้ฉันยืนอยู่บริเวณหน้าสนามบินแล้ว ตามองไปรอบๆ เห็นรถโดยสารมากมายมาจอดรอรับผู้โดยสารที่เดินกันขวักไขว่ ซึ่งคงมาจากหลักแหล่งอันแตกต่างกัน ต่างคนต่างก็มุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางของตน   สถานที่ที่ฉันกำลังจะไปนั้น? ฉันเองก็ยังไม่รู้เลย ความจริงแล้ว ฉันดั้นด้นเดินทางมายังเมืองหลวงของประเทศ เพียงเพื่อจะหาสถานที่ดีๆ ที่จะรับฉันเข้าทำงาน แม้ว่าในวัยเด็ก ฉันจะเคยอาศัยอยู่ที่นี่ ทว่าครอบครัวของฉันได้ย้ายไปตั้งรกรากอยู่ต่างจังหวัดเป็นเวลาเนิ่นนานมาแล้ว จะมีโอกาสเดินทางมายังเมืองหลวงก็ต่อเมื่อมีกิจธุระ หรือมาเที่ยวพักผ่อนเป็นครั้งคราว ฉันกำมือแน่น มองผู้คนที่รีบเร่งไปขึ้นรถคันแล้วคันเล่าด้วยความสับสน แม้ว่าในใจนั้นจะมีเป้าหมายสูงสุดเป็นบริษัทตามคำแนะนำของบิดาอยู่ก่อนแล้วก็ตาม แต่ฉันก็ยังไม่มีความมั่นใจเลยสักนิดว่าจะได้ทำงานในที่แห่งนั้นเพราะฉันเป็นเพียงแค่วิศวกรที่เรียนจบมาได้ระยะหนึ่งเท่านั้น     "นี่คุณ กรุณาอย่ายืนขวางทางได้มั้ย?" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ ส่งผลให้ฉันเกิดอาการชะงักงันไปชั่วขณะ ทันทีที่หันไปมอง ที่ทำให้ฉันอึ้งไม่ใช่เจ้าของเสียงนั่นหรอก แต่เป็นชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังชายผู้นั้นต่างหาก เขาสวมชุดสูทสีเทาพอดีกับรูปร่างแข็งแรงสมส่วน เสริมบุคลิกให้แลดูสง่างามยิ่งนัก ผมสีดำสนิทถูกตัดซอยสั้นเป็นทรงรับกับใบหน้าคร้ามคม คิ้วเข้มได้รูป และเมื่อได้สบตา หัวใจของฉันก็เริ่มจะเต้นไม่เป็นจังหวะ นัยน์ตาคู่นั้นเปล่งประกายทอแสงราวกับท้องฟ้ายามราตรี ฉันพินิจดวงตาสีดำสนิทของเขา มองไปยังริมฝีปากหยักเป็นรูปสวยและจมูกโด่งเป็นสัน เครื่องหน้าทุกอย่างนั้นยิ่งขับให้ใบหน้าของเขาแลดูโดดเด่นยิ่งขึ้น ฉันถอนสายตาออกไปไม่ได้ราวกับถูกสะกดด้วยพลังอำนาจบางอย่าง     หล่อ...ผู้ชายคนนี้ดูๆ ไปก็หล่อเหลาเอาการมากเลยทีเดียว อย่างที่เรียกได้ว่า ถ้าใครได้เห็นแล้วคงต้องมองเหลียวหลัง และที่สำคัญ ฉันเองกลับไม่รู้ตัวสักนิดเลยว่าตนกำลังจ้องมองเขาอย่างละเอียดอยู่เช่นนั้น ด้วยเวลาที่ผ่านล่วงเลยไปนานเท่าไร ติ่ง ติง ติง ติ๊ง! เสียงสัญญาณประกาศในแผนกประชาสัมพันธ์ของสนามบินที่ดังขึ้น เรียกให้ฉันตื่นจากภวังค์ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันตกใจเป็นอย่างมาก ฉันหลีกทางให้ชายหนุ่มรูปงามผู้นั้นเมื่อได้สติ นี่ฉันเป็นอะไรไป...ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดถึงได้เผลอไผลสำรวจอีกฝ่ายไปอย่างนั้น ทั้งที่ก็เคยได้พบได้เจอผู้ชายหน้าตาดีมามากมาย ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นเพศตรงข้ามเสียเมื่อไร ถึงกระนั้น ฉันรู้สึกว่าเขามีแรงดึงดูดบางสิ่งบางอย่าง...ที่แตกต่างออกไป อาจเป็นเพราะดวงตาคู่นั้นที่ดูมีเสน่ห์ลึกลับน่าค้นหาจนไม่อาจถอนสายตาออกไปก็เป็นได้ โดยมารยาท ฉันจึงโค้งตัวเล็กน้อยให้เขาเพื่อเป็นการขอโทษ ทว่า...นั่นคงเป็นการกระทำที่โง่เขลาที่สุดในชีวิตของฉันเลยก็ว่าได้ เพราะไมตรีจิตของฉันที่ตั้งใจจะหยิบยื่นให้อีกฝ่ายนั้น ได้รับการตอบแทนด้วยการถูกหักหน้ากลับมาอย่างไม่มีเหลือ!     ชายหนุ่มที่ฉันเคยคิดว่าน่าหลงใหลคนนั้น ไม่แม้แต่จะปรายตาหันมามองผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยซ้ำ เจ้าของใบหน้าอันปราศจากรอยยิ้มนั่น...กลับก้าวเท้าเดินฉับๆ ไปขึ้นรถลีมูซีนสีดำคันหรูที่แล่นมาจอดรออย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ! ฉันยืนนิ่ง...มองภาพเคลื่อนไหวที่ผ่านตาไปด้วยความเจ็บใจจวนเจียนจะกระอักออกมา เกิดอาการอึ้งจนแทบจะเก็บเศษใบหน้าที่แตกละเอียดไปแล้วไว้ไม่ทัน เขาทำให้ความมั่นใจที่พกมาเต็มเปี่ยมตลอดชีวิตของฉันพังทลายลงไปในพริบตา ทว่าฉันก็ทำได้แต่มองอาฆาตตามเขาไปจนลับตาเท่านั้น นี่เขา...เห็นฉันเป็นอะไร เห็นสิ่งมีชีวิตรอบๆ กายของเขาอยู่บ้างหรือไม่     ผู้ชายอะไร? ไม่มีมารยาทเสียเลย... หล่อซะเปล่า! <<< มีต่อค่ะ >>> จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 25 มิ.ย. 51 03:12:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "ขอโทษครับคุณ แท็กซี่พร้อมแล้วครับ จะไปกันเลยไหมครับ" เสียงตะโกนของพนักงานดูแลรถโดยสารเรียกสติฉันให้กลับคืนมา "ไปเลยค่ะ" ฉันรีบตอบ มองสีหน้าของพนักงานแล้วเริ่มหวั่นๆ ดูท่าเขาคงจะยืนรอฉันมาเป็นเวลานานพอดู ให้ตายสิ! เกือบลืมสถานะไปแล้วเชียวว่าตัวเองกำลังทำสิ่งใดอยู่ ฉันพยายามส่งยิ้มให้ พร้อมๆ กับที่ก้มลงมองหาสัมภาระของตัวเอง แต่แล้วลมก็แทบจับ เมื่อพบว่าเบื้องล่างมีเพียงความว่างเปล่า หาได้มีแม้แต่กระเป๋าสักใบไม่! "เอ่อ...คือว่า กระเป๋าของฉัน...คุณเห็นกระเป๋าของฉันบ้างไหมคะ ฉันวางมันไว้ตรงนี้ แต่ตอนนี้หายไปไหนแล้วไม่รู้" ฉันเอ่ยถามพนักงานตรงหน้า ทว่าใบหน้าของเขากลับดูเหมือนจะยิ่งรำคาญฉันมากขึ้นไปอีก ราวกับว่า ความอดทนของเขากำลังจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า "คุณไม่ได้ลากกระเป๋ามารึเปล่าครับ?" "รับกระเป๋ามาแล้วนะคะ ไม่รู้ตะกี้มีใครหยิบไปรึเปล่าฉันมองซ้ายมองขวา มองไปรอบๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอกระเป๋าท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาได้เลย สุดท้าย ฉันกับพนักงานคนนั้นก็ต้องช่วยกันเดินหารอบๆ แยกกันไปคนละด้านของตึก เวลาผ่านไปราวๆ ยี่สิบนาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่เจอกระเป๋าของฉัน แย่จริง...ฉันควรทำอย่างไรดี นี่ขนาดยังไม่ทันได้ทำอะไร ฉันก็ต้องมาเจอปัญหาเสียแล้ว "กระเป๋าของคุณมีของสำคัญอยู่มากรึเปล่าครับ" ชายผู้เป็นพนักงานถามด้วยสีหน้าเหน็ดเหนื่อย เมื่อเราสองคนมาเจอกันที่จุดเดิมหลังจากแยกกันหา "ฉันพากระเป๋ามาแค่ใบเดียว ของทั้งหมดเลยอยู่ในนั้นน่ะค่ะ" ฉันตอบพร้อมอาการหอบ ปาดเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผาก ถ้าหากหากระเป๋าไม่เจอ ฉันจะทำอย่างไรต่อไป นึกไม่ถึงเลยว่าอนาคตที่วาดฝันไว้จะต้องมาจบลงตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่ม "ว่าไงนะ! สัมภาระทั้งหมดของคุณมีแค่กระเป๋าใบเดียวเหรอ" เขาถามซ้ำ "ใช่สิคะ" ฉันตอบไปด้วยความงงงัน ไม่เข้าใจว่าเขาจะทวนคำตอบที่ฉันเพิ่งบอกไปหยกๆ อีกครั้งเพื่อประโยชน์อันใด "แล้วที่คุณแบกอยู่นั่นมันอะไรครับ!" เขาชี้มายังด้านหลังตัวฉัน เพียงเท่านั้น ประสาทสัมผัสบริเวณหลังก็เริ่มรับรู้ แล้วทำการส่งข้อมูลมาให้สมองของฉันประมวลผลได้ในทันทีทันใดว่า กระเป๋าเดินทางที่ฉันเสียเวลาค้นหาไปเป็นชั่วโมงนั้น ที่แท้ มันอยู่บนหลังของฉันนี่เอง ฉันลืมไปเสียสนิท! "จริงๆ ด้วย ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันลืมไป" พูดไปด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก กว่าจะขอโทษขอโพยเสร็จ กว่าจะสามารถจัดการขึ้นรถแท็กซี่ได้ กว่าจะออกเดินทางต่อ กว่าจะไปถึงยังที่พัก ฉันก็รู้สึกว่าเวลามันช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน นี่ถ้าฉันเป็นกระดาษ ก็คงจะไหม้ไปในพริบตาเสียแล้ว เพราะเมื่อมองไปยังพนักงานคนนั้น ไฟในสีหน้าและแววตาของเขาแทบจะเผาฉันได้ทั้งตัว ถ้าไม่เจอเจ้าของร่างสูงแสนเย่อหยิ่งนั่นเสียก่อน ฉันคงไม่ป้ำๆ เป๋อๆ จนถึงขนาดลืมไปได้ว่าตัวเองแบกกระเป๋าเดินทางไว้อยู่ และเรื่องคงไม่ยุ่งยากขนาดนี้ ทุกอย่างเป็นเพราะผู้ชายคนนั้น เป็นเพราะผู้ชายคนนั้นทีเดียว! <<< มีต่อค่ะ >>> แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 51 03:19:04 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 25 มิ.ย. 51 03:15:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "สวัสดีค่ะ มีอะไรให้รับใช้คะ" นั่นคือเสียงทักทายของพนักงานฝ่ายบุคคลคนหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงร่างท้วม อยู่ในวัยที่เรียกว่าใกล้ม้วย ทว่าบุคลิกของเธอกลับดูคล่องแคล่ว และภาคภูมิใจในตัวเองเป็นอันมากด้วยการเชิดหน้าใส่ฉัน มองแล้วดูขัดกับพุงขนาด(ไม่)น้อยของเธอที่ยื่นออกมาเสียจริง!! "สวัสดีค่ะ คือว่า ดิฉันจะมาสมัครงานตามที่ลงไว้ในหนังสือพิมพ์น่ะค่ะ" ฉันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าสุภาพที่สุด แม้ว่าในใจจะแอบหมั่นไส้นิดๆ ด้วยความไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็น ที่นี่คือ บริษัท ดูโอโปรดักชั่น หนึ่งในเครือของวิจักษ์กานต์กรุ๊ป บริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีเครือข่ายอยู่หลายประเทศในทวีปเอเชีย บริษัทที่พ่อของฉันเคยกล่าวถึงบ่อยๆ และหมายมั่นปั้นมือเอาไว้ให้ฉันเข้าทำงานเป็นอันดับหนึ่ง ซึ่งฉันเองก็ไม่เคยเข้าใจเลยว่าเพราะเหตุใด ฉันก้าวเท้าเข้ามายังที่แห่งนี้ หลังจากลังเลใจอยู่หลายวันว่าจะไปสมัครที่อื่นดีหรือไม่ แต่แล้ว ก็ตัดสินใจมาที่นี่เป็นที่แรก เมื่อได้ลบชื่ออีกหลายสิบบริษัทออกไปจากใจในทันทีที่เห็นประกาศรับสมัครงานในหน้าหนังสือพิมพ์ ฉันจะต้องได้เข้าทำงานเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ของบริษัทแห่งนี้เท่านั้น! "งั้นคุณจะเข้ามาสมัครตำแหน่งอะไรคะ" เสียงของคุณป้าพุงพลุ้ย(ที่ฉันแอบตั้งฉายาให้อย่างรวดเร็ว)ถามต่อ สีหน้าของเธอราบเรียบและดูเบื่อหน่ายอย่างไรพิกล "วิศวกรคอมพิวเตอร์ค่ะ!" ชัดถ้อยชัดคำ ฉันยืดอกตอบกลับไปด้วยมุ่งมั่น คำตอบของฉัน ส่งผลให้เจ้าหล่อนมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาแปลกประหลาด เอ๊ะ! ฉันทำอะไรผิดรึไงกัน? "ต้องขอโทษด้วยนะคะ" หล่อนเอนกายพิงพนักเก้าอี้ "บริษัทเราไม่รับวิศวกรหญิงค่ะ" นั่นคือสิ่งที่เธอกล่าวออกมา แต่ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลย "อะไรนะคะ?" ฉันทวนซ้ำ เท้าแขนกับโต๊ะด้วยความพิศวง "เรารับแต่วิศวกรที่เป็น 'ผู้ชาย' เท่านั้นค่ะ วิศวกรที่เป็น 'ผู้หญิง' น่ะ เราไม่รับค่ะ เป็นคำสั่งของท่านประธานบริษัทที่เพิ่งกำชับลงมาค่ะ" ผู้เป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลยืนกราน ริมฝีปากของหล่อนเหยียดยิ้มราวกับผู้มีชัย และนั่นคงไม่ใช่การล้อเล่นเป็นแน่แท้ "อะไรกัน ก็ในประกาศน่ะไม่ได้บอกเรื่องเพศเลย แล้วนี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ยังจะมีการกีดกันเรื่องนี้อีกเหรอ เป็นผู้หญิงแล้วไงคะ ผู้หญิงก็มีความสามารถไม่แพ้ผู้ชายหรอกค่ะ ฉันเป็นวิศวกรที่มีคุณภาพนะคะ ไม่เชื่อจะตรวจสอบคุณสมบัติกันก่อนก็ได้" ฉันร่ายเป็นชุด ชักแม่น้ำทั้งห้า รู้สึกว่าเส้นอารมณ์ด้านลบกำลังผุดขึ้นมาเป็นริ้วๆ สติที่พยายามอดกลั้นไว้กำลังจะขาดผึงในไม่ช้า "แค่คุณสมบัติข้อแรกเรื่องเพศ คุณก็ไม่ผ่านแล้วล่ะค่ะ ฮะๆ ดิฉันคิดว่าได้ชี้แจงทุกอย่างชัดเจนแล้ว เพราะฉะนั้น เชิญกลับเถอะค่ะ" เจ้าหล่อนชี้แจงด้วยโทนเสียงที่สูงขึ้นพร้อมกับหัวเราะนิดๆ เชิดหน้าน้อยๆ เพื่อแสดงออกให้เห็นว่าไม่อยากจะเสวนาอะไรกับฉันอีก "เดี๋ยวก่อนสิคะ ฉัน..." โดยสัญชาตญาณ ฉันยื่นมือไปจับแขนเพื่อรั้งเธอเอาไว้ พยายามสื่อสายตาเพื่อวอนขอ ทว่ายังไม่ทันได้พูดจบ เธอก็สะบัดแขนออก พลางใช้สายตามองฉัน ไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้งด้วยสายตาดูหมิ่นอย่างไม่คิดจะปิดบัง "กรุณาอย่าแตะต้องตัวฉัน ท่าทางการศึกษาของคุณจะน้อยไปหน่อยนะคะ ถึงได้ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง นี่มันบริษัทใหญ่นะคุณ เบื้องบนเขาก็เพิ่งสั่งการลงมาว่าไม่ให้รับผู้หญิง ไม่ต้องง้อใคร จะรับคนน่ะกะอีแค่ทางหนังสือพิมพ์มันไม่จำเป็นหรอก ไม่ต้องทำอะไรก็มีคนมาขอทำงานไม่เว้นแต่ละวันด้วยซ้ำ ฉันก็บอกคุณไปแล้วนะ ถ้าเรื่องแค่นี้คุณยังไม่เข้าใจ คุณก็ไม่เหมาะจะอยู่ที่นี่หรอก ถ้าคุณไม่ยอมออกไป ฉันจะเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัย" แล้วขีดความอดทนของฉันก็สิ้นสุดลงทันที เมื่อเธอทิ้งแฟ้มสมัครงานของฉันลงไปกับพื้นอย่างไม่ไยดี! "ก็ได้...ฉันไปก็ได้" ฉันลุกขึ้นคล้ายกับยอมจำนน ทว่าไม่ใช่อย่างนั้น "แต่ก่อนจะไป ฉันขอพูดอะไรอย่างนะ คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาทำกับคนอื่นแบบนี้ กล้าดียังไงถึงดูถูกคนอื่น ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนคุณนะ ฟังไว้ด้วย คุณดูถูกฉันก็เหมือนดูถูกตัวเองนั่นแหละ!" แล้วจากนั้น 'เข็มปัทม์'ก็ปฏิบัติการวางระเบิดลูกสุดท้ายด้วยการตะโกนออกไปว่า "หัดลดน้ำหนักบ้างนะ ยัยป้าพุงพลุ้ย!" ด้วยโทสะที่ฉันระงับไว้ไม่ได้อีกต่อไป แล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว <<< มีต่อค่ะ >>> แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 51 02:24:51 แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 51 03:25:25 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 25 มิ.ย. 51 03:23:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "อะไรกัน! นี่มันอะไรกัน...เรื่องบ้าบออย่างนี้ก็มีด้วยเหรอ" ฉันพึมพำกับตัวเองขณะอยู่ในลิฟต์ บ่นไปบ่นมา ฉันแทบจะรับไม่ได้ โลกนี้มันยังหลงเหลือความยุติธรรมอยู่บ้างไหม ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะต้องมาเจอเรื่องบ้าบอคอแตกจากบริษัทอันแสนโด่งดัง วิศวกรคอมพิวเตอร์ที่เป็นผู้ชายเท่านั้น นี่หรือเหตุผลที่เขาไม่รับฉันเข้าสมัครงาน ไม่แม้แต่จะปรายตาอ่านประวัติ หรือสอบถามชื่อของฉันเลยด้วยซ้ำ มันไม่เข้าท่าเอาเสียเลย ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลยจริงๆ มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระที่สุดในชีวิตของฉันเลยก็ว่าได้ เฮ้อ...แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปล่ะ ฉันจะทำยังไงต่อไปดี ในเมื่อความฝัน...ความหวังอันเดียวของฉัน กลับพังลงอย่างไม่เป็นท่าไปเสียแล้ว ทำไมฉันต้องเกิดเป็นผู้หญิงด้วยนะ... ติ๊ง! ประตูลิฟต์เปิดออก ฉันมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย แต่แล้วก็ต้องสะดุดกึกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายผู้หนึ่ง คนที่ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีกครั้งในสถานที่แบบนี้ นี่มันไอ้หน้าหล่อที่ฉันเจอที่สนามบินเมื่อสองสามวันก่อนนี่นา!!! นอกจากโลกจะไม่ยุติธรรมสุดบรรยายแล้ว โลกใบนี้ยังกลมอีกอย่างเหลือเชื่อ ชายร่างสูงจอมเก๊กคนนั้นมาทำอะไรที่นี่ วันนี้เขาดูเท่ยิ่งกว่าวันนั้นเสียอีก ด้วยเสื้อสูทกับเนกไทอย่างเก๋ แต่ช่างเถอะ...ฉันไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะชื่นชมความงามของเขาเท่าไรนัก ด้วยพฤติกรรมของเขาในวันก่อนบวกกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอมาสดๆ ร้อนๆ เพียงแต่จ้องมองเขาด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นหลายๆ คนโค้งคำนับให้ราวกับว่าเขาเป็นที่น่าเคารพอย่างสูง ให้ตาย...น่าหมั่นไส้ชะมัด! เมื่อก้าวเท้าออกมาจากลิฟต์ ฉันก็พบว่าตัวเองในตอนนี้กำลังประจันหน้ากับคนผู้นั้นในระยะตาสบตา ดวงตาสีนิลที่อยู่ภายใต้คิ้วคมเข้มของเขาเหลือบมองฉันแวบหนึ่ง เป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันประสานสายตาเข้าไปพอดี ฉันเลยส่งยิ้มให้เขาอย่างเสียไม่ได้ และนั่น...ก็เป็นการหักหน้าตัวเองครั้งที่สอง เมื่อเขาทำให้ฉันดูโง่เง่าขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว! มันเป็นอีกครั้ง...ที่ผู้ชายคนนี้ทำให้ฉันหน้าแตกยับเยินไม่มีชิ้นดี ทั้งๆ ที่เขาเดินสวนกับฉัน แต่สิ่งที่เขาเลือกปฏิบัติกลับเป็นการเดินผ่านเลยเข้าไปในลิฟต์อย่างไม่สนใจฉันแม้แต่น้อย พร้อมกับประตูลิฟต์ที่ปิดลงราวกับฉันไม่มีตัวตน!!! ฉันยังคงยืนจังงังอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาหลายวินาที อับอายเป็นที่สุด...ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว วันนี้มันเป็นวันอภิมหาซวยของฉันหรืออย่างไรกัน ถูกปฏิเสธงานอย่างไร้ไมตรี แล้วยังเจอไอ้หน้าหล่อมารยาททรามนี่อีก คิดแล้วแค้นใจยิ่งนัก ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่? เขามาทำอะไรที่นี่...แล้วมีสิทธิอันใดมากระทำมารยาทที่ขาดการอบรมกับฉัน หรือเขาจะทำงานที่บริษัทแห่งนี้... หรือว่าเขาจะมาสมัครงานเป็นวิศวกรเหมือนกัน? คงไม่ใช่...เพราะเขาน่าจะอยู่ในตำแหน่งที่สูงพอควร คงไม่มีคนโค้งคำนับให้เขาอย่างนั้นเป็นแน่ถ้าเขาไม่ใช่ระดับผู้บริหาร แต่ก็ช่างเถอะ ถ้าเขาคิดจะสมัครเป็นวิศวกรจริง เขาก็คงได้ทำสมใจ เพราะเขาเป็นผู้ชาย ก็แน่สิ...เขาเป็นผู้ชายนี่นา! นี่ฉันต้องแพ้เขา...ฉันจะยอมได้อย่างนั้นหรือ? ฉันจะยอมให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ได้อย่างนั้นหรือ ฉันเดินคอตกออกไปจนถึงประตู ก้าวเท้าไปเรื่อยๆ ด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวเหลือเกิน ฉันไม่ยอม! ไม่ได้! ฉันจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ไม่ได้ นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่ ฉันคือ เข็มปัทม์ พิทักษ์ภักดี นะ ฉันเป็นลูกของพ่อ และฉันจะต้องได้ทำงานที่นี่...บริษัทที่พ่อหวังไว้อย่างไรเล่า ฉันจะต้องสู้เพื่อศักดิ์ศรีของตัวเอง และฉัน...จะต้องชนะไอ้หมอนั่น! แต่ ฉัน เป็น ผู้ หญิง! ฉัน เป็น ผู้ หญิง... เป็น ผู้ หญิง ผู้ หญิง !!! นี่เป็นความจริงที่ฉันไม่สามารถโต้แย้งได้ คำว่า 'ผู้หญิง' ก้องอยู่ในหัวของฉันไปมาราวกับเสียงสะท้อน ทำไมฉันต้องเกิดมาเป็นผู้หญิงด้วย แล้วทำไมฉันไม่เป็นผู้ชายกันนะ ไหนว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้อย่างไรเล่า เดี๋ยวแม่ก็ไปแปลงเพศเสียเลยดีไหม!! แปลงเพศ? ใช่สิ 'แปลงเพศ' อย่างไรล่ะ มันเป็นความคิดที่เข้าท่าทีเดียว คงเป็นหนทางที่จะทำให้ฉันสามารถเป็นผู้ชายได้อย่างไม่น่าเชื่อ! ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ฉันก็ตัดใจจากงานนี้ไม่ได้ จะให้ฉันพลาดโอกาสทองอันนี้ไปเพียงเพราะฉันเป็นผู้หญิงอย่างนั้นหรือ นั่นเป็นเรื่องที่ฉันรับไม่ได้จริงๆ เพราะฉะนั้น ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะ... (อย่าเพิ่งทำหน้าสยองกันอย่างนั้น) จะให้ทำเช่นไรเล่า...ฉันนึกวิธีอื่นไม่ออกแล้วจริงๆ ฉันมีแค่ทางเลือกเดียวเท่านั้น ก็การเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ในบริษัทที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ มันเป็นความฝันของฉัน และเป็นความใฝ่ฝันอันยิ่งใหญ่ของพ่อนี่นา... เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉันก็เหลียวหลังหันกลับไปมองบริษัทที่เพิ่งเดินจากมาอีกครั้ง ป้าย 'ดูโอ โปรดักชั่น' ดูสง่างามด้วยตัวหนังสือสีทอง ส่องแสงระยิบระยับเมื่อสะท้อนกับแสงอาทิตย์ มันช่างจับขั้วหัวใจของฉันเสียเหลือเกิน ด้วยความหมายมั่นอย่างแรงกล้า ฉันมอบรอยยิ้มให้กับตึกนี้พร้อมกับการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต โดยที่ฉันไม่รู้สึกตัวสักนิดว่านั่น...จะเป็นการตัดสินใจครั้งผิดพลาดที่สุดในชีวิตเช่นเดียวกัน! ไม่มีลางสังหรณ์ใดๆ บอกไว้เลยว่า การตัดสินใจในครั้งนั้น จะเป็นจุดพลิกผันอย่างร้ายแรงในชีวิตของตัวเอง แล้วจะส่งผลให้ฉันต้องเข้าไปพัวพันกับเรื่องราวอันแสนยุ่งเหยิงจนแทบเอาตัวไม่รอด และที่สำคัญที่สุด หัวใจดวงน้อยๆ ของฉันนั้นจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ซึ่งฉันก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่า หากย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะยังตัดสินใจแบบนี้ และยังยิ้มได้แบบนี้อีกไหม... คงเป็นอารมณ์ชั่ววูบ ที่ตอนนั้นฉันคิดได้แต่เพียงว่า ฉันคือวิศวกรคอมพิวเตอร์ และฉันจะกลายเป็นวิศวกรหนุ่มของที่นี่ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอันใด ไม่ว่าด้วยวิธีการอันใด... ด้วยคำพูดของพ่อที่สอนไว้เสมอว่า ไม่มีอะไรภายใต้ดวงอาทิตย์นี้...ที่คนของ 'พิทักษ์ภักดี' ทำไม่ได้! /(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/ โปรดติดตามตอนต่อไป... แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 51 03:50:42 แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 51 03:31:43 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 25 มิ.ย. 51 03:27:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่ะ ขนาดน้าน ฟ้องมันเลยน้องสาวววว นี่มันยุคไหนแล้ว จะทำตัวกีดกันก็ให้มันเนียน บอกโต้งๆอย่างนี้ ฟ้องเลยๆ จากคุณ : Mnemosyne - [ 25 มิ.ย. 51 07:20:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อุ๊ย เวลาอ่านขอสมมติว่าตัวเองเป็นนางเอกแล้วกันนะค้า แหะๆ เพราะว่าเราก็จบวิศวะคอมมาเหมือนกัน แล้วก็เคยเผชิญชะตากรรมแบบนี้มาบ้าง เจอบางบริษัทไม่รับผู้หญิงก็มี ประกาศไม่ได้กำหนดไว้นะ แต่ว่าถึงเวลาจริงๆ เขาก็ไม่เอา (รู้มาจากเพื่อนผู้ชายที่ทำงานอยู่บริษัทนั้นน่ะค่ะ มันบอกว่าหัวหน้าไม่ชอบผู้หญิง ผู้หญิงเรื่องมาก เชอะ ไม่เห็นจะเรื่องมากตรงไหนเลยเนอะ ไม่มีเหตุผลจริงๆ) ตามอ่านตอนต่อไปค่า ^^ แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 51 10:10:45 จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 25 มิ.ย. 51 10:10:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาอ่านด้วยความที่อยากกู้ศักดิ์ศรีวิศวกรหญิงอีกคน เรื่องถูกบริษัทปฏิเสธเพราะมีเพศในใบสมัครกรอกว่า female นี่โดนมาแล้วเหมือนกันเมื่อสมัยจบใหม่ๆ นั่นเลยทำให้ปรี๊ดแตก ทุกวันนี้เลยเอาชนะข้อกำหนดเรื่องเพศมาได้อย่างไม่ค่อยสวย เพราะต้องพิสูจน์ทุกอย่างให้ทุกคนยอมรับ เรื่องคือเราไม่ได้จบวิศวะคอม แต่ดันจบอุตสาหการมาอยู่โรงงานเข้า เพราะงั้นเลยทำตั้งแต่แบกหาม ใส่ถุงมือถือไขควงมุดใต้ท้องรถ ปีนเครื่องจักร หน้าเลอะเทอะตัวเละเทะน้ำมันเครื่อง (วิศวกรหรือกรรมกรกันแน่ - -') ลามไปถึงเฮโลไปกินเหล้ากับก๊วนเชียวนะนั่น (อันนี้ยิ่งกว่าสมัครใจ) เพราะงั้นเลยเข้ามาขอลุ้นนางเอกด้วยคน เผื่อได้เป็นนางเอกกะเขามั่ง แฮ่ แฮ่ แฮ่ จากคุณ : BestChild - [ 25 มิ.ย. 51 12:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โห คุณหล่อคนนั้น คงตาบอดแน่เลยครับ เดินยังไงไม่เห็นหัวคนเนอะ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 25 มิ.ย. 51 14:25:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ แล้วจะมาตอบในตอนหน้า 555 แอบสงสัยนิดนึงค่ะ พอดีว่าไม่ได้เข้าถนนนักเขียนมาลงเรื่องเสียนานแล้ว ปรากฏว่าเมื่อคืนตอนโพสมีปัญหานิดหน่อยค่ะ คือ ตอนที่ก๊อปปี้มาจาก notepad มาลง พวกสัญลักษณ์เครื่องหมายคำพูด " " และ ' ' หรือเครื่องหมาย ... จะกลายเป็นโค้ด #8903; ประมาณนี้ เลยต้องมานั่งแก้ทีละบรรทัดเลยค่ะ ไม่ทราบว่ามีวิธีแก้ปัญหา หรือวิธีลงโพสข้อความให้ถูกต้องไหมอ่ะคะ? จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 25 มิ.ย. 51 16:52:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ใช้ MS Word ไม่มีปัญหานะ Font มาตรฐานทั่วไปเนี่ยละ จากคุณ : BestChild - [ 25 มิ.ย. 51 18:12:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ แสดงว่าต้องใช้วิธีก๊อปจาก MS word แทน notepad ใช่ไหมคะ? แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 51 18:15:57 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 25 มิ.ย. 51 18:15:11 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ใช่แล้วค่ะ คราวที่แล้วลงจบปล่าวอะ จำไม่ได้แล้ว จากคุณ : scottie - [ 25 มิ.ย. 51 20:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อือๆ ก๊อปจาก MS Word แปะลงทู้ได้เลย จากคุณ : BestChild - [ 25 มิ.ย. 51 20:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อืม ควรเปลี่ยนจากดอนเมือง มาเป็นสุวรรณภูมิเปล่าคะ ? จากคุณ : chocolate-gateau - [ 25 มิ.ย. 51 22:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ลงชื่ออ่านๆ เห็นสาวๆ วิศวะเต็มเลย ^^ จากคุณ : ชญาลี - [ 25 มิ.ย. 51 23:42:49 ]

ความคิดเห็นที่ 16 I'm  not an engineer but I'm a girl . I'd like to slap that fatty old lady and handsome man .so arrogant. จากคุณ : Tyra - [ วันสุนทรภู่ 00:57:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ดีจ้าน้องเฟีย มาให้กำลังใจ นะคะ จากคุณ : คณิตยา (คณิตยา) - [ 29 มิ.ย. 51 08:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาให้กำลังใจด้วยคน จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 30 มิ.ย. 51 11:01:25 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาเริ่มต้นอ่าน "เข็มปัทม์" ฉบับรีไรท์คะ ลงสั้นไปหน่อยนะคะน้องเฟีย.... อย่าห่างหายไปอีกนะ จากคุณ : Donut_ty - [ 2 ก.ค. 51 12:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 20 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6745945/W6745945.html ทำลิงค์ตอนสองมาให้นะคะ เผื่อจะหากันไม่เจอ จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 3 ก.ค. 51 23:54:59 ]