บางอย่างเลือนหาย ใจไม่อยากจดจำ
กักเก็บไว้ ณ ห้วงเวลาที่หยุดลง
กงล้อของเวลายังหมุน ให้เราพบกันอีกครั้ง
เพื่อช่วงเวลาที่หายไป
เสียงสายกีตาร์ถูกกรีดเป็นเสียงเพลงลอยมาจากห้องบนชั้นสูงขึ้นไป กัลยาแหงนหน้ามองหาพระจันทร์ แต่ท่ามกลางตึกสูงในเมืองหลวงเช่นนี้จะเห็นพระจันทร์ได้เช่นไร กระดิ่งสายลมที่เธอแขวนไว้กับระแนงแขวนต้นไม้เล็กๆ ปลิวตามสายลมแรง ส่งเสียงคลอเคลียไปกับเสียงกีตาร์ข้างบน เข้ากันอย่างประหลาด ริมฝีปากอิ่มขยับยิ้มได้ รวบผมยาวที่ปลิวเพราะลมแรงเอาไว้ หญิงสาวเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง แม้จะไม่สามารถมองทะลุคอนกรีตหนาๆ ขึ้นไปได้ แต่เธอก็อดจินตนาการถึงคนที่เล่นเครื่องดนตรีคนนั้นไม่ได้ อาทิตย์ละครั้งที่จะได้ยินเสียงดนตรี เสียงเพลงเก่าซ้ำๆ เธอหรือเขาจะเป็นคนยังไงนะ ทำไมถึงได้เล่นเพลงอกหักที่แทงใจเธอเหลือเกิน หรือจะมีความหลังเช่นเดียวกัน ความหลังที่ทำให้เธอไม่สามารถหลับได้สนิท นอนได้ไม่เต็มตื่น
ฉันกำลังรอความรักของเธอ (บทเพลงบอกไว้เช่นนั้น)
ยามกลางคืนที่ทุกสิ่งหลับใหล ฉันเฝ้ารอคอยเสียงจากเธอ
ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ถ้าเธออยู่เพียงลำพัง
ในวันนั้น ถ้าฉันเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ฉันจะไม่ให้เธอจากไกล
ให้รู้สึกเหมือนใจฉันแตกออกเป็นสอง เพราะเธอจากไป
หญิงสาวยิ้มเศร้า ...ฉันกำลังรอเธออยู่ ใช่ฉันรอเธออยู่ แล้วเธอล่ะรู้ไหมว่าฉันรอเธออยู่... เสียงดังเป็นทำนองของโทรศัพท์มือถือที่ตั้งเสียงไว้เฉพาะบางสายดังขึ้น เพลงนี้ สายของเพื่อนรัก สายที่ห้ามปฏิเสธ เพราะไม่อย่างนั้นเจ้าตัวอาจจะจู่โจมมาตามถึงที่ได้ง่ายๆ กัลยาเงยหน้าขึ้นมองเพดานอีกครั้ง เสียงกีตาร์เงียบไปแล้ว หญิงสาวเปิดประตูกลับเข้าห้องไปรับโทรศัพท์ ทิ้งตัวลงบนเบาะนุ่มก่อนส่งเสียงทักทาย
กัลจ้า
โจ้นะ เพื่อนสาวรายงานตัวเช่นกัน พรุ่งนี้นายไปได้ใช่ไหม กัล
ได้จ้า กัลยาตอบรับ
พรุ่งนี้ จิราพรมีแปลนจะพาพนักงานในร้านไปเที่ยว แต่ตรงกับช่วงที่ลูกๆปิดเทอมที่เธอและสามีจะพาเด็กๆ ไปเยี่ยมญาติทางฝั่งสามีที่อังกฤษ เลยจะให้เพื่อนสนิทคือกัลยาเป็นคนคุมเด็กๆ ในร้านไปแทน แต่ตอนนี้เนื่องจากเกิดเหตุร้ายขึ้นในครอบครัว เจ้าบ่าวของณิชาพัชร์ น้องสาวของจิราพรถูกยิงเสียชีวิตในวันแต่งงาน จิราพรเลยปล่อยให้สามีพาลูกๆ ไปคนเดียว
กัลยาได้แต่ยิ้มขำ อะไรยังไม่ทันแก่ก็ความจำสั้นเสียแล้ว ก็เพิ่งคุยกันว่าไปแน่ๆ ไม่ว่าเจ้าของร้านสาวจะไปได้หรือเปล่า
น้องเพชรจะไปด้วยไหม หญิงสาวกระซิบถาม
ไม่จ้ะ จิราพรลดเสียงเบาลงเช่นกัน
น้องเพชรอยากจะไปหาที่เงียบๆ ของเขาเอง ไม่ต้องห่วงหรอก คุณพ่อท่านฝากฝังไว้กับคนที่ไว้ใจได้
หรือจ๊ะ ถ้าไม่มีที่ไหน ไปที่บ้านเราก็ได้นะ เงียบ ไม่มีอะไรเลย
จิราพรหัวเราะเพื่อนที่พูดล้อเลียนมาให้เธออารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง บ้านที่ต่างจังหวัดของกัลยาเสียงดังวุ่นวายทั้งวัน เพราะญาติพี่น้องต่างปลูกเรือนอยู่รวมกันในที่ของบรรพบุรุษ ถ้ายายเพชรไปจริงๆ คงมีคนมาวุ่นวายจนไม่มีเวลาคิดอะไรแทนนะซิ
พรุ่งนี้ ไปรับแต่เช้านะ ให้โทรไปปลุกก่อนไหม
ก็ดีจ้า กัลยารับข้อเสนออย่างอารมณ์ดี
เตรียมเสื้อผ้าไปเผื่อค้างไว้ด้วยนะ อาจจะค้างหรือไม่ค้างก็ไม่รู้ กาญจน์ใกล้ๆ แค่นี้เอง พรุ่งนี้เจอกันนะ
กาญจน์หรือ กาญจนบุรีนี่นะ
เดี๋ยว...
เพื่อนสาววางสายไปแล้ว กัลยาได้แต่ลดโทรศัพท์ลงอย่างหมดแรง เธอไม่อยากไปกาญจนบุรี เธอไม่อยากไป กัลยายกมือปิดหน้า เธอไม่อยากจะคิดถึงเขา
เธอมาจากครอบครัวฐานะปานกลางไม่มีหนี้สินให้เดือดร้อน พี่น้องสามคนไม่มีใครทำตัวให้พ่อแม่ต้องเดือดร้อน ต่างเรียนดี ได้งานการที่ดี
ในฐานะลูกสาวคนกลาง เธอไม่มีแรงกดดันให้แบกรับอย่างพี่ชายใหญ่ไม่มีใครคอยตามใจอย่างน้องเล็ก แต่เธอก็ประสบความสำเร็จในการเรียนเท่าที่เด็กๆ ในวัยเรียนคนหนึ่งปรารถนา เธอสอบได้ทุนนักเรียนแลกเปลี่ยน ได้ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ เป็นเวลาหนึ่งปี เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยมีชื่อ เมื่อเรียนจบระดับปริญญาตรี ได้งานที่มั่นคงประจำที่สาขาต่างประเทศ หญิงสาวขวนขวายเรียนต่อระดับปริญญาโท ก่อนจะสอบได้ทุนระดับปริญญาเอก กลับมาใช้ทุนเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
แต่ในชีวิตที่ก้าวหน้าอย่างมั่นคงของเธอก็มีจุดสะดุด จุดที่เธอจะเก็บกดมันเอาไว้ให้ลึกที่สุดในความทรงจำ ไม่อยากจะเปิดมันออกมา ให้มันเป็นช่วงเวลาที่หายไป อยากให้มันหายไปตลอดกาล
ครั้งหนึ่งที่เธอตามใจตัวเอง ยอมออกจากเส้นทางสายตรง ลงไปเดินข้างทางเสียบ้าง กัลยาแอบชอบเพื่อนที่ชมรมถ่ายภาพคนหนึ่ง เขาเรียนคณะบริหาร ขณะที่เธอเป็นสาวคณะวิศวะ เพื่อนๆ ในชมรมชวนกันไปบ้านของเขตแดน ไปเที่ยวน้ำตกธารลอดกันในช่วงวันหยุดก่อนการสอบใหญ่ เขตแดนชวนเธอด้วยตัวเอง แล้วเธอก็ตอบปฏิเสธ เธอจะไปได้อย่างไร ในเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าเพื่อนรักของเธอจิราพรก็ชอบชายหนุ่มคนนี้เหมือนกัน
ถึงจะได้ฟังคำปฏิเสธ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้รับคำบอกปัดของเธอจริงจังนัก เขาแค่ยิ้ม แล้วบอกว่าอีกหลายวันกว่าจะไป
แล้วเพื่อนเธอก็รู้ข่าวนี้จนได้ จิราพรมาอ้อนขอไปด้วยถึงกัลยาจะบอกว่าเธอไม่ไปยังไงเพื่อนก็ไม่ฟัง ด้วยความขัดใจเพื่อนไม่ได้ เธอเลยลากกระเป๋าไปตามเวลานัดรวมตัวท่ามกลางการหยอกล้อ ว่าไหนไม่ไปของเพื่อนคนอื่นๆ บอกเขาห้วนๆ ว่าเธอเปลี่ยนใจไปด้วยมีจิราพรสะพายกระเป๋ายืนยิ้มหวานอยู่ข้างหลัง ยังจำรอยยิ้มเข้าใจบนหน้าคร้ามคมนั้นได้เลย รอยยิ้มนั้นเป็นยิ้มที่เธออยากเก็บเอาไว้ในแผ่นฟิล์ม เก็บเอาไว้ชื่นชมคนเดียวตลอดไป
เราเดินทางโดยรถโดยสารประจำทาง สายที่ผ่านอำเภอบ่อพลอยบ้านของเขตแดน ที่บ้านเขาเอารถปิกอัพมารออยู่ปากทาง นั่งรถเข้าไปอีกหลายกิโล ส่งถึงอุทยานที่เราตั้งใจกันมา กัลยาแอบยิ้มขำคุณหนูอย่างจิราพรที่ไม่บ่นเลย เมื่อเธอได้นั่งข้างเขตแดน ปกติจิราพรได้บ่นทุกเรื่องตั้งแต่รถร้อน เส้นทางขรุขระ ไปจนถึงบ้านพักที่ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวก
นอนกันก่อนนะ พรุ่งนี้จะได้ไปชมน้ำตกแต่เช้า เขตแดนบอก จัดให้สาวๆ ได้พักด้วยกัน
กัลยาตื่นมากลางดึกเพราะอยากเข้าห้องน้ำ มองเพื่อนที่นอนข้างๆ เห็นขดตัวหลับสนิท เลยย่องออกมาคนเดียว ไฟฉายที่ส่องแผ่นหลังนั่นทำเอาตกใจจนยืนตัวแข็ง ไม่นานมือแข็งๆ ก็แตะบ่า ผลักเบาๆ ให้หญิงสาวก้าวต่อ เขตแดนนั่นเอง เขาออกมาเป็นเพื่อนเพราะกลางคืนที่นี่ดับไฟ
หญิงสาวอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงเคาะระเบียงไม้เป็นจังหวะเพลง ระหว่างเธอทำธุระส่วนตัวอยู่ในห้องน้ำ เวลาออกไปเที่ยวหาที่ถ่ายรูปกัน ยามค่ำคืน หากมีกีตาร์ เขตแดนก็เล่นกีตาร์ ไม่มีเครื่องดนตรีอะไร ชายหนุ่มก็เคาะขวด เคาะไม้สร้างเสียงดนตรีจากสิ่งรอบๆ ตัวได้เสมอ เธอยังคิดว่าเขาน่าจะไปเรียนดนตรีมากกว่าเลือกเรียนบริหาร
กลับเข้ามาห้องพักเธอก็ยิ้มขอบคุณเขาที่ออกไปเป็นเพื่อน พอทิ้งตัวลงนอน คนนอนข้างๆ ที่คิดว่าหลับก็หยิกหมับ ก่อนตะแคงหันหลังให้อย่างแสนงอน กัลยาได้แต่ลอบถอนหายใจ ไม่มีอะไรจริงๆ นะโจ้ ไม่มีอะไร
ตื่นเช้ามากินอะไรกันเรียบร้อย ทุกคนก็พร้อมที่จะเดินทาง มีเสบียงกับน้ำติดตัวไปเป็นอาหารเที่ยง เรื่องพวกนี้เขตแดนติดต่อให้มีคนทำให้เรียบร้อย รวมทั้งอาหารมื้อเย็นเมื่อพวกเรากลับออกจากถ้ำมาด้วย
จิราพรเกาะเขตแดนแจ นอกจากที่เธอเป็นคนเข้ากับคนง่ายแล้ว จิราพรยังรู้จักเพื่อนๆ ในชมรมถ่ายรูปเกือบทุกคน เขตแดนใจดีพอที่จะเป็นพี่เลี้ยงให้เพื่อนสนิทของกัลยา เธอได้แต่มองมือแข็งแรงที่จับจูงมือบอบบางของเพื่อนสาว ไม่ได้อิจฉา แค่เสียวแปลบๆ อยู่ในใจ ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามเพื่อนๆ ที่ล่วงหน้าเข้าไปในถ้ำแล้ว
เงาหลังเพื่อนที่เห็นลิบๆ ออกจากปากถ้ำอีกด้าน ทำให้ต้องรีบเร่งเท้า เธอเก็บเสียงกรี๊ดไว้เกือบไม่ทันเมื่อมีมือมาคว้าให้เธอหยุด
เขต ตกใจหมดเลย
ชายหนุ่มเพียงแต่ยิ้ม เอานิ้วแตะริมฝีปากให้เธอเงียบ หญิงสาวหายใจลึกๆ พยายามทำตัวให้เงียบ พยายามเข้าใจภาษาทางกายที่เขาสื่อ แค่ความใกล้ชิดก็ทำเอาสมาธิ สติสัมปชัญญะของเธอกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว เงียบจนแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงธรรมชาติ น้ำลำธารที่ไหลในถ้ำ แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเห่าเบาๆ พอเธออ้าปากจะถามเพื่อความมั่นใจ เขาก็จูงมือเธอเริ่มเดินออกจากถ้ำ
โชคดีมาก ที่เราได้ยิน เขตแดนบอกเบาๆ เขาอยากจะได้ยินเสียงสัตว์พิเศษนี้กับคนพิเศษถึงกับดักรอในถ้ำ รู้ว่ากัลยาชอบเดินอยู่ข้างหลังคอยเก็บภาพเพื่อนๆ ชายหนุ่มยิ้มอย่างครึ้มใจ ก่อนเดินตัดขบวนไปนำอยู่ข้างหน้า กัลยาอดใจไม่ไหวยกกล้องตามเก็บภาพเงาหลังนั้นเอาไว้ เฮ้ย เหมือนคนบ้าเงาเลยเรา
เส้นทางเลียบใกล้น้ำบ้างห่างบ้าง แต่ยังได้ยินเสียงน้ำไหล เส้นทางบังคับให้โผล่ไปใกล้น้ำตก ยามเหนื่อยได้ที่ ได้ความเย็นฉ่ำให้คลายหายเหนื่อย เสียงเขตแดนบอกเล่าถึงน้ำตกไตยตรึงษ์ น้ำตกสามชั้นที่เราจะค่อยๆ เจอไปทีละชั้น ยิ่งสูงขึ้นไป น้ำตกยิ่งสวยขึ้น หญิงสาวเก็บภาพวิว และภาพเพื่อนๆ บางครั้ง ตากล้อง จ้องกล้องเข้าหากันเองด้วยซ้ำ ยิงกันคนละแชะก่อนจะประสานเสียงหัวเราะดังลั่น
เราน่าจะเอากล้องมาด้วยนะ จิราพรบอกอย่างอิจฉานิดๆ ถอดหมวกออกก่อนจะรวบผมใหม่ให้เรียบร้อย แล้วสวมหมวกทับอีกครั้ง มองบรรดาตากล้อง ต่างเล็งกล้องเก็บภาพในวิวที่ตัวเองต้องการ รวมทั้งกัลยาที่ชะงักเอากล้องลงเมื่อเพื่อนเดินเข้ามาหา
เราถ่ายให้ไง อยากได้วิวไหนก็บอกมา ถ้าอยากได้สวยๆ บอกเขตซิ
จริงซิ ลืมไปเลย เท่านั้นคุณหนูจิราพร ก็ ถลาไปหาคนนำขบวน กัลยาหันหลังไปใส่ใจสายน้ำที่ไหลลงไปตามแนวหินเสีย ไม่อยากเห็นภาพหวานๆ
พอพักหายเหนื่อยก็เดินกันต่อไปอีก กัลยาเดินตามหลังคอยตามเก็บภาพ ขณะที่เขตแดนออกไปเดินนำข้างหน้า บางครั้งชายหนุ่มหันมามอง หญิงสาวมองขึ้นไป เหมือนสายตาจะส่งภาษาที่รู้กันสองคน แต่เมื่อกัลยามองเห็นร่างบางหากคล่องแคล่วของเพื่อนรัก เครื่องแปลภาษาทางสายตาของเธอเหมือนจะรวนเอาดื้อๆ เขตแดนพาไปไหว้พระและทำบุญที่สำนักสงฆ์ที่ยอดเขา ก่อนขอน้ำฝนกรอกใส่ขวดกลับมาเพื่อดับกระหายในขากลับ
เพราะการไปเที่ยวด้วยกันในครั้งนั้น ทำให้จิราพรถือสนิทเข้านอกออกในห้องชมรมเหมือนเธอเป็นสมาชิกไปด้วย วันหนึ่ง กัลยาตั้งใจจะเอารูปผลงานไปทิ้งไว้ให้เพื่อนๆ ติชม พอจะเลี้ยวเข้าห้อง เสียงหวานที่ดังขึ้นหยุดขาให้นิ่งสนิท
โจ้ชอบเขตนะ
เธอได้ยินเสียงห้าวทว่าเบากว่าของชายหนุ่มตอบ ก่อนจะได้ยินเสียงใสๆ ของเพื่อนส่งเสียง ฮือๆ รับ ก่อนจะทันได้หลบ เพื่อนสาวก็ก้าวออกจากห้อง พอเห็นเธอก็ยิ้มกว้าง ตรงเข้ากอดเหวี่ยงเธอแทบหมุน ก่อนจะวิ่งจากไป ทิ้งให้เธอมองตาม จะตีความหมายว่าอะไรได้นอกจาก เขตแดนก็ชอบเพื่อนเธอเหมือนกัน มองตามหลังเพื่อนไป สูดลมหายใจลึกๆ ก้าวเข้าไปวางซองรูปลง พึมพำว่ามีรายงาน แล้วรีบออกมา
เธอเก็บความทรงจำดีๆ ของเขาเอาไว้ให้ลึกสุดในซอกของหัวใจ เรียน เรียน และเรียน หากวันนี้ กาญจนบุรีเมืองแห่งความหลัง เปิดความทรงจำของเธอออกมาอีกครั้ง
จากคุณ :
pajan 
- [
วันสุนทรภู่ 18:46:35
]
ช่วงเวลาที่หายไป
