ณ ทางโค้งของชีวิต เป็นบทความจากการได้รับเชิญไปบรรยาย
ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง โดยคุณโหวเหวินหย่ง
ต่อมาได้มีการนำเทปการบรรยายมาถอดความ และวางขายคู่กัน
อนึ่ง เนื่องจากเป็น "หนังสือเสียง" ก็คือเทปบรรยาย
ด้วยความรู้สึกเสียดาย ที่บทความดีๆ จะไม่มีให้เห็นให้อ่านในภาษาไทย
จขบ. จึงขอทยอยแปลเนื้อหาเนื้อหาทั้งหมด เก็บไว้ที่นี่
โดยได้ขออนุญาตจากคุณโหว เหวินหย่งไว้แล้ว
เพื่อให้นักอ่านคนไทย ได้รู้จักตัวตนของคุณโหวเหวินหย่งมากขึ้น
และได้รับข้อคิดดีๆ จากการบทความของคุณโหว
เนื้อหามีทั้งหมดหกตอน ถอดจากเทปสองม้วน
บางอย่างอาจเข้าใจยากหน่อย แต่ขอให้ตระหนักว่า
ต้นฉบับเขาพูดในประเทศไต้หวัน
อีกทั้งเป็นถอดเทป ไม่ใช่หนังสือที่ประพันธ์ขึ้นเพื่อวางขายกันจริงๆ
หากได้ประโยชน์อะไรจากงานแปลชิ้นนี้ ก็กรุณาคอมเมนต์บอกด้วยครับ
(เนื้อหาค่อนข้างยาว)
-----------------
หัวข้อที่เราจะพูดกันในวันนี้คือ ณ ทางโค้งของชีวิต การสนทนาของอุดมคติกับความเป็นจริง อุดมคติกับความเป็นจริง มันห่างไกลกันแค่ไหนกันแน่
ปีที่แล้วผมออกทีวีหลายครั้ง มีคนเห็นผมในทีวี ทุกท่านคงรู้ว่าการออกทีวีนั้นต้องมีการแต่งหน้ากันก่อน ดังนั้นพอใครก็ตามมาถึงห้องส่ง สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือ ไม่พูดพล่ามทำเพลงจับไปแต่งหน้าก่อน หวีผมไปพลางก็ยังวิพากษ์วิจารณ์ไปพลาง ตรงนี้คุณอ้วนเกินไปนะ ต้องเติมแป้งสักหน่อย ตรงนี้ผอมไปนะ...
ช่างแต่งหน้าบอกผมว่า
คุณเหมือนกับลูกค้าคนหนึ่งของฉันมาก
ผมนึกในใจ เหมือนกับคนในสถานีโทรทัศน์ ก็ต้องเป็นดาราแน่ๆ หลิวเต๋อหัว หรือว่ากัวฟู่เฉิงกันนะ ผมถามว่า
เหมือนใครหรือ
เขาตอบผมว่า เหมือนเย่ ฉี่เถียน (นักร้องไต้หวันที่เข้าคุกเพราะคดีจ้างวานฆ่า ซ้ำยังเคยเป็นนักการเมือง)
หลังจากแต่งหน้าเสร็จ ช่วยจัดแจงทุกอย่างให้คุณเป็นที่เรียบร้อย เปิดไฟส่องหน้า คุณจะดูเปลี่ยนไปในจอทีวี ทีนี้เมื่อมีคนเห็นผม ก็จะเริ่มนึกภาพในใจ
ชายคนนี้ลุกขึ้นยืนจะต้องสูงร้อยแปดสิบเป็นอย่างน้อย สวมชุดว่ายน้ำหุ่นต้องเป็นแบบอาร์โนลด์ เวลาเงียบๆ ไม่พูดอะไร ก็หล่อสมาร์ทมาดเท่"
ดังนั้น คนผู้นี้ก็จะคิดหาทุกวิถีทางเพื่อมาพบตัวจริงเสียงจริงของผมให้จงได้
สถานที่ทำงานของผมคือห้องผ่าตัดในโรงพยาบาลไถต้า ผมเป็นแพทย์วิสัญญี หรือที่เรียกกันว่าหมอดมยา ผมไม่ค่อยอยากพบนักอ่านของผมในโรงพยาบาล เพราะนั่นมักเป็นสถานที่ ที่คนเราต้องจากเป็นจากตาย
ส่วนนักอ่านคนที่คิดหาทุกวิถีทางเพื่อมาพบผมให้ได้คนนี้ เขาไหว้วานเพื่อนของเขา---พยาบาลในห้องผ่าตัด ช่วยพาเธอเดินผ่านระเบียงทางเดินนอกห้องผ่าตัดเข้ามาอย่างยากลำบาก งานวิสัญญีเป็นงานที่สำคัญมาก เมื่อคนไข้ได้รับการวางยาสลบแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการหายใจ ความดันโลหิต การเต้นของหัวใจ ทั้งหมดต้องถูกควบคุมโดยวิสัญญีแพทย์ วันนั้นผมกำลังให้ยาสลบนไข้คนหนึ่ง ตอนนั้นผมกำลังบีบถุงลมยางอยู่ จู่ๆ ก็เห็นประตูใหญ่ของห้องผ่าตัดเปิดผางออก โครม!
ขณะผมกำลังงงงวยอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งบอกกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งว่า คนนี้แหละ รีบดูสิ! ผมเหลียวหลังกลับไปมอง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจ้องผมจากหัวจดเท้า แล้วก็ไล่ย้อนกลับจากเท้ากลับขึ้นหัว สายตาของเธอฉายแววประหลาดใจอย่างมาก ความรู้สึกเหมือนกับว่าผมกำลังเปลือยตัวล่อนจ้อนอยู่ยังไงอย่างนั้น
พูดตามตรง เธอตะลึงผมก็ตะลึง (สายตาของเราประสานกัน) เธอยืนอึ้งอยู่กับที่ แต่ผมจะอึ้งต่อไปไม่ได้แล้ว เพราะถ้าอึ้งต่อไปอีกคนไข้ของผมก็จะขาดอากาศหายใจ แล้วเดี๋ยวก็ต้องตาย ผมบีบถุงลมต่อไป แสร้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะถูกคั่นไว้โดยเขตปลอดเชื้อ เธอจึงไม่สามารถเดินเข้ามาขอลายเซ็น หรือแสดงความสนิทสนมอย่างอื่นได้อีก ขณะนั้นเธอเดินจากไปโดยไม่ได้พูดอะไร ถึงแม้ผมจะแสร้งทำเป็นไม่แคร์ แต่ลับหลังผมก็ยังอยากรู้อยากเห็นมากๆ! จึงแอบไปถามนางพยาบาลคนที่พาเธอเข้ามาว่า
เพื่อนของคุณคนนั้นหลังจากเห็นผมแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง พูดอะไรหรือเปล่า เธอตอบว่า
เธอก็พูดอะไรคำหนึ่งแหละ ไม่รู้ว่าคุณจะอยากฟังไหม ผมตอบว่า
อยากฟังสิ! เธอว่าไง บอกว่าผมหล่อสะท้าน กระชากใจ อะไรอย่างนั้นใช่ไหม!!
เธอพูดว่า จินตนาการแตกดับ เป็นจุดเริ่มต้นของการเติบโต!!
วันนี้ผมยินดีอย่างยิ่ง ที่ได้พบกับทุกท่าน ณ ที่นี้ หวังอย่างยิ่งว่า ถ้าเกิดวันนี้ต้องทำให้ทุกท่านจินตนาการแตกดับ แต่หากแลกกับประสบการณ์ของการเติบโต ก็คงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรสักเท่าไหร่
ก้าวเดินอยู่บนเส้นทางของชีวิต การแตกดับของจินตนาการน้อยใหญ่กล่าวได้ว่าเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่พ้น ความแตกต่างจากอุดมคติจนถึงความเป็นจริงนั้นมันกว้างใหญ่เสียขนาดนี้ บ้าคลั่ง แปลกประหลาดขนาดนี้
ผมจะบอกอะไรพวกคุณอย่างหนึ่ง พวกคุณอาจจะไม่เชื่อ แต่มันเป็นความจริง นับตั้งแต่วันนี้ไปจนถึงอีกสิบปีข้างหน้า คำพูดทุกคำที่คุณพูด การกระทำทุกอย่างที่คุณทำ มันจะมีผลกระทบอย่างใหญ่หลวง และเปลี่ยนแปลงชีวิตของคุณ รอจนสิบปีให้หลัง แล้วย้อนกลับมามองใหม่ คุณอยากจะเปลี่ยนแปลง อยากจะแก้ไข มันก็ไม่ทันการเสียแล้ว คำพูดคำนี้ของผมไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อย
เมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เอง ผมพลิกดูอัลบั้มรูปของตัวเองเมื่อสิบกว่าปีก่อน ก็คือรูปถ่ายสมัยที่ผมอยู่ในวัยของพวกคุณนี่แหละ ผมเปิดดูทีละรูป ทีละรูป ดูไปเรื่อยๆ ว่า ผมกลายมาเป็นตัวผมในวันนี้ได้ยังไง รูปแต่ละใบเป็นตัวแทนของความทรงจำของผมในแต่ละช่วง บางรูปเป็นรูปหมู่ บ้างเป็นงานปาร์ตี้ บ้างเป็นงานเต้นรำ แม้กระทั่งบางรูปเป็นรูปเดี่ยวที่ตัวเองนั่งเหม่อ ใจลอยอยู่ในสวนสาธารณะ ความรู้สึกที่รูปถ่ายแต่ละใบให้กับผม ชวนให้ใจหายจริงๆ
ผมมองเห็นตัวเองอย่างชัดเจนจากในรูป ว่าผมค่อยๆ ก้าวมาเป็นตัวผมในวันนี้ได้อย่างไร เผลอหน่อยเดียว ผมเห็นรูปถ่ายจำนวนหนึ่ง เป็นรูปถ่ายของแฟนสาวที่เราไม่มีบุญวาสนาต่อกันในอดีตทิ้งเอาไว้ให้ ผมนั่งเหม่ออยู่หน้ารูปถ่ายพวกนั้น คิดในใจว่า
ถ้าหากคืนนั้นฝนไม่ได้ตก อารมณ์ของฉันไม่บึ้งบูดขนาดนั้น ฉันไม่ได้พูดคำพูดงี่เง่าอย่างนั้นละก็ บางทีชีวิตนี้ของฉันคงไม่ได้เป็นอย่างนี้ ไม่รู้ว่ามันจะดีกว่านี้ หรือแย่ไปกว่านี้
หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตเรามันย้อนกลับมาทำใหม่ไม่ได้ นับจากนี้เป็นต้นไป รวมทั้งกิจการของคุณ ชีวิตของคุณ การตัดสินใจของคุณ ความรักของคุณ... ทุกสิ่งและทุกสิ่งของคุณ มันจะถูกตัดสินในวัยที่เป็นกุญแจสำคัญที่สุดตอนนี้นี่เอง ดังนั้นจึงบอกว่า นับจากนี้เป็นต้นไป ทุกย่างก้าวที่คุณจะก้าวเดิน มันชวนอกสั่นขวัญแขวนทั้งสิ้น
ดังนั้น ผมจึงอยากจะคุยกับทุกท่านในหัวข้อนี้ ณ ตรงทางโค้งของชีวิต มันไม่ใช่จุดเปลี่ยนเล็กๆ แต่เป็นทางโค้งที่ใหญ่มาก ถือเป็นโค้งหักศอกเลยก็ว่าได้! หากไม่ระวังตัวแม้เพียงน้อยนิด ก็อาจลื่นไถลตกจากขอบเหว ร่วงหล่นลงไปในหุบเหวข้างล่าง ในทางกลับกัน หากคุณเข้าโค้งได้ดี ชีวิตที่คอยอยู่ก็อาจเป็นหนทางสว่างไสว รุ่งโรจน์ชัชวาลย์
จากคุณ :
beer87 
- [
29 มิ.ย. 51 21:48:43
]
โหวเหวินหย่ง ณ ตรงทางโค้งของชีวิต ๑
