++เมื่อเราเลือกเกิดไม่ได้ เราก็จงเลือกที่จะ "เป็น"ให้ได้++

ย้อนกลับไปเมื่อมินนี่ หรือ มินทร์มณี ยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย
แม้ว่าจะเรียนเก่งถึงระดับ เกือบ 4.00 แต่การเรียนก็ไม่ได้ช่วยให้ชีวิตของเธอได้มีสิทธิ์ใช้ของดีๆเหมือนเพื่อนๆ หรือแม้แต่ตุ๊กตาสักตัวที่เธออยากได้หนักหนา เธอจึงบอกแม่ และทุกคนให้เรียกเธอว่า "มินนี่"ตั้งแต่จำความได้
เพราะ มินนี่คือตุ๊กตาทีเธออยากได้มากที่สุด แต่จนโตถึงมหาวิทยาลัย เธอก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้เป็นเจ้าของ ได้เพียงแต่มอง หรือ จับต้องตามร้านขายของ หรือห้างสรรพสินค้า ที่ปีหนึ่งจะไปเดินก็นับครั้งได้

เหตุที่เธอเกิดมากับแม่ที่เป็นภรรยาคนที่ 5 ของพ่อ แน่นอนว่าไม่ใช่คนสุดท้ายและเธอเองก็มีอายุห่างกับพี่ๆ ที่ต่างแม่ของเธอจนไม่เคยคุยกัน ยิ่งพี่ๆรังเกียจว่าเธอเป็นลูกเมียน้อย--คำนี้เสียดแทงหัวใจเธอมากเหลือเกิน--เธอจึงเลี่ยงที่จะสมาคมกับพี่ๆแล้งน้ำใจเหล่านั้น

พี่ๆของเธอไม่รู้หรอกว่า เธออยากเรียนต่อมหาวิทยาลัยแค่ไหน เธออยากอยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุขเหมือนเพื่อนๆแต่ชีวิตของเธอ ต้องต่อสู้เพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูพ่อแม่ ตั้งแต่อายุ 16

แม่ เป็นภรรยาของพ่อตั้งแต่อายุยังน้อยทำให้ได้รับการศึกษาไม่สูง และเมื่อพ่อปันใจให้หญิงคนใหม่ แม่ก็เสียใจ แยกทางกัน

และการที่แม่เรียนไม่มาก งานที่ทำก็ไม่เพียงพอที่จะส่งลูกเรียนได้
ยิ่งตอนนี้เศรษฐกิจไม่ดี แม่กลายเป็นคนตกงานและหาอาชีพเสริมคือ ขายไก่ทอดตอนเย็นๆโดยเข็นรถไปขาย

ส่วนเธอ เพราะยังเด็ก และไม่รับเงินค่าจ้างมาก ในตอนเย็นหลังเลิกเรียน และวันเสาร์อาทิตย์ แทนที่จะไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เธอจำเป็นต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ตามร้านสะดวกซื้อ และตลาดนัดวันหยุดเพื่อช่วนเสริมรายได้อีกทาง

"อาดำ เป็นผู้ชายที่แม่รัก แต่อาดำก็เป็นผู้ชายที่หนูเกลียดที่สุด"
มินนี่เล่าทั้งน้ำตา เพราะ เธอเกือบโดน อาดำคนนี้ทำในสิ่งที่เธอไม่มีวันลืมตลอดชีวิต

อาดำทำงานที่อู่ แถวแฟลตที่เราสองแม่ลูกพักกัน
เพราะแม่ต้องเข็นรถผ่านทุกวันคนเดียว ทำให้อาดำอาสามาช่วย จากบางวันก็เริ่มบ่อย จนกลายเป็นคนรู้ใจของแม่ในที่สุด

ถึงอาดำจะตัวเตี้ยไปหน่อย แต่เพราะหน้าตาค่อนข้างดีและเอาใจแม่สารพัด
แม่ ที่กำลังผิดหวังในรักจากพ่อ ก็ต้องการกำลังใจ
เรียกว่าอาดำมาได้ถูกจังหวะ

ยิ่งอาดำแสดงออกว่า รับแม่ได้ที่แม่อายุมากกว่าเกือบสิบปี แถมมีหนูอีกคน
ยิ่งทำให้แม่ยิ่งรักยิ่งหลง

ก่อนหน้านี้ อาดำ พยายามแอบส่งสายตาให้หนูตอนอยู่ลับหลังแม่
และพยายามจะเปิดกระโปรงหนูหลายครั้ง

ตอนนั้นหนูบอกแม่แล้วว่า
ผู้ชายคนนี้ไม่น่าไว้ใจ
แต่ใครก็รู้ว่า คนที่รักและหลงอย่างหนักอย่างแม่ เหมือนใส่แว่นกันแดดหรือแว่นตาบอดสี มองอะไรที่เป็นของอาดำ ดีไปซะหมด

หนูบอกแม่"แม่..หนูว่าแม่ห่างๆกับอาดำบ้างดีกว่านะ หรือไม่ก็อย่าให้อาดำมานอนบ้านเราเลย หนูกลัว"
แถมยังว่า "แกน่ะ หวาดระแวงไปเอง เพราะแกอยากให้ชั้นกับพ่อเฒ่าหัวงูของแกกลับมารักกันอีกละสิ
แกอย่ามาเล่นเป็นนางเอกละครหน่อยเลยนังมินนี่
อาดำเค้าเป็นคนดีนะ เป็นนายช่างของอู่ใหญ่ เนี่ย บ้านเช่าเค้าถูกไล่ออกมาเพราะไม่มีเงินพอจ่าย
แกก็คิดซะว่า เพื่อความสุขของแม่ก็แล้วกันนะ"

แล้วในที่สุด อาดำ ก็มาอยู่บ้านเดียวกับเราจะเรียกว่าบ้านก็ไม่เชิง เพราะ

เรามีเพียงห้องในแฟลตชานเมือง ที่รัฐเค้าสร้างไว้ให้คนที่มีรายได้ต่ำอย่างเราไปอยู่แน่นอนว่าหนูอึดอัดมาก ไม่ได้อึดอัดเพราะห้องแคบลงหรอกนะ แต่อึดอัดเพราะความใจแคบและความลุ่มหลงในกามารมณ์ของอาดำต่างหาก

อาดำเริ่มเข้าประชิดหนูมากขึ้น และหาโอกาสที่จะลวนลามหนู
แต่หนูก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน ไม่ยอมให้ผู้ชายอย่างอาดำมาทำอะไรหนุได้มากหรอก

คืนนั้น เราต้องนอนกันสามคน คืออาดำ แม่ และหนู เพราะอาดำบอกแม่ว่าเค้าโดนไล่ห้องแล้ว
เพราะหนูไม่ได้ทำงานที่7-11 เพราะเปลี่ยนกะ กับเพื่อนทำให้กลับบ้านดึก และแม่ไปอาบน้ำ
ช่วงเวลานั้นทำให้ อาดำฉวยโอกาสปิดไปและล็อกประตู

"ทำอะไรน่ะ" หนูถาม
"ดึกแล้ว นอนได้แล้วสิ" อาดำว่า
"อาดำจะทำอะไรน่ะ" หนูเริ่มตะโกนพร้อมกับจะเอื้อมมือไปเปิดไฟ
อาดำไม่รอจังหวะหรอกค่ะ ต่อยที่ท้องหนุเค้าอย่างจัง
รู้ซึ้งถึงคำว่า--จุก--ค่ะ แทบจะไม่อยากเคลื่อนไหวตัวเลย

ยังไม่ทันทีหนูจะเอื้อมมือปิดไฟได้ทัน
ปั๊กกกก!!! อาดำต่อยหนูอย่างแรงที่ท้องน้อย

ใครที่ยังไม่รู้จักคำว่า"จุก" หนูแนะนำนะ เพราะมันแทบจะพูดออกมาไม่ได้เลย เดินก็แทบจะไม่ไหว จุดสำคัญจริงๆนะ

แต่หนูมินนี่ก็มีสติครบและที่สำคัญ สัญชาติญาณเอาตัวรอดของเธอ ทำให้เธอคิดทุกวิถีทางที่จะเอาตัวรอดให้ได้

เธอยกขาขึ้นมาเตะผ่าหมากคนรักของแม่ พร้อมแป้งที่อยู่บนโต๊ะสาดใส่หน้าอาดำไม่ยั้ง
พร้อมทั้งพยายามจะหนีอย่างสุดความสามารถ ขอบคุณวิชาป้องกันตัวตอนเรียนคาบพละจริงๆ

โชคดีที่แฟนหนุ่มที่มาส่งเธอ เห็นสิ่งผิดปกติ และได้ยินเสียงตะโกนของเธอ
จึงมาช่วยเธอทันพอดี

คืนนั้น เธอจึงจำเป็นต้องไปนอนที่หอพักของแฟนหนุ่ม แต่แฟนหนุ่มและเธอคบหาดูใจกันมานาน เขาให้เกียรติเธอโดยยอมไปนอนห้องเพื่อนข้างๆแทน

แฟนของเธอ เธอเรียก"พี่หนุ่ม" เขาเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน
ตอนเธออยู่ม.1 เธอมักจะไปห้องซ้อมเชียร์สาย เพราะแอบไปช่วยแม่เตรียมของขายก่อน
พี่หนุ่มจำเธอได้เพราะมาสายบ่อย จึงดุด่าเธออย่างรุนแรง เพราะทำให้เพื่อนๆต้องเลิกช้า แต่เธอก็ไม่แสดงอาการออกมาให้เห็น

พอพี่หน่มรู้เรื่องราวชีวิตของเธอ ก็รู้สึกผิดและพยายามทำความดีชดเชย
เธอเองพอทราบว่าพี่หนุ่มเป็นเด็กตจว. มาอยู่กรุงเทพฯคนเดียวก็เห็นใจ

และดอกรักก็ผลิบาน ณ โรงเรียนแห่งนั้น

แม่ ตามมาพบในอีกไม่กี่วัน พร้อมกับด่าหนูอย่างสาดเสียเทเสีย
อาดำใส่ไข่ว่าหนูใจแตก หหนีตามมาอยู่กับแฟนและทำร้ายอาดำ
หนูน้อยใจแม่มากๆเพราะแม่ไม่ฟังหนูพูดเลย

แม่ไม่ให้หนูเห็นหน้าแม่อีกจนกว่าหนูจะเลิกกับพี่หนุ่ม

ตอนนั้นหนูพูดไม่ออก ร้องไห้เป็นน้ำท่วมทุ่ง
ไม่เป็นอันเรียนอันทำงานเลย

พี่หนุ่มใจดีกับหนูเสมอ ปลอบหนูว่าไม่เป็นไร และหาหอพักหญิงใกล้ๆกันให้

พี่หนุ่มเองที่ตัดสินใจเรียนราม เพราะสามารถทำงานได้และค่าเรียนไม่แพงมากไม่ต้องรบกวนครอบครัว

หนูกลับมาคิดได้ว่า สักวันหนูจะพิสูจน์ความจริงให้แม่รู้ และจะต้องสำเร็จให้ได้ ตอนนั้น หนูต้องหาเงินเพื่อให้เรียนจบม.ปลาย
และตั้งใจเรียน เพื่ออนาคต ที่หนูฝันไว้อย่างสดใส


แต่เรื่องมันไม่จบง่ายๆสิคะ