ความตาย อยู่ใกล้แค่เอื้อม.......
ถึงแม้จะเป็นเพียงความฝัน แต่ก็เป็นความฝันที่เหมือนจริงมากๆ
29 /6 /08
ในบ้านไม้หลังหนึ่ง มองไปรอบข้าง ก็เห็นผู้คนเดินไปมาอยู่หลายคน
แต่ละคน เป็นบุคคลที่เราไม่รู้จัก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่า เค้าจะทำร้ายเรา
ทุกคน ดูล่องลอย เดินเหม่อ เหมือนไม่รู้ทิศทาง แต่ก็เดินหมุนวนในบ้านหลังนั้น
รวมทั้งฉันด้วย อาจจะมีบางคนบ้าง ที่รู้สึกหน้าตาคุ้นเคย
มันเคว้งคว้าง รู้สึกเหงาอย่างไรบอกไม่ถูก
พยายามมองหาคนรู้จัก แต่ก็ไม่มีเลยสักคน
หันมองไปเจอบางคนที่เค้าเดินเข้ามาหาเรา พูดคุยกับเรา ประหนึ่งเป็นการปลอบใจ ที่เราเสียขวัญ
และอยู่ดีๆก็รู้สึกตัวเอง ว่า ตัวเองตายแล้ว แต่ไม่รู้ว่าตัวเอง ตายด้วยสาเหตุอะไร
แต่ตอนนั้นก็ยังไม่ได้เกิดความกลัวแต่อย่างใด
รู้แต่ว่า ก็พยายามหันไปพูดคุยกับคนที่อยู่รอบข้างเช่นกัน
จนมารู้สึกสะดุ้งสุดตัว ก็ตอนที่มีคนเอามือมาแตะไหล่
ไม่รู้สึกถึงน้ำหนักมือ ในการแตะไหล่ก็จริง แต่มันรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่ามีคนเข้ามาใกล้เรา
จู่ๆก็เกิดความรู้สึกกลัวอย่างมาก กลัวจนไม่กล้าจะอยู่ตรงจุดๆนั้น
แต่เมื่อหันไปมองใบหน้าคนที่จับไหล่เราแล้ว ถึงเค้าจะมีใบหน้าที่นิ่งเฉย
แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด คนๆนั้นเป็นผู้หญิง แต่งตัวดูดี เค้าพยายามจะพูดกับเรา
แต่เราไม่เห็นเค้าขยับปาก แต่เรารับรู้ว่าเค้า พยายามสื่อสารกับเรา
ภาพรอบข้าง เริ่มเปลี่ยนไป
ผู้คนที่รายล้อมฉันเมื่อครู่นี้ ต่างเดินวนเวียนภายในบ้านหลังนั้นเหมือนตอนแรกที่ฉันเห็น
จนสักพัก ที่ฉันรู้สึกว่า มีเจ้าหมาน้อย สีขาวขนปุย มานั่งข้างกาย
มันน่ารัก และพยายามจะเข้ามาคลอเคลีย ให้เล่นกับมัน
มองไป มองมา มันคล้ายหมาที่บ้านตอนเล็กๆเลยก็ว่าได้
มันเล่นกับฉันไปได้ไม่นาน ก็เหมือนมีใครมาแหย่ให้มันโกรธ
มันก็หันไปแยกเขี้ยวใส่ แต่ไม่นาน มันก็กลับมาเล่นปกติเหมือนเดิม
ฉันมองซ้าย มองขวา เหมือนไม่รู้จะมองหาใคร แต่สายตาไปปะทะเข้ากับกองโปสการ์ด
ที่เหมือนมีคนค่อยๆวางทีละแผ่น แต่ไม่เห็นมือคนวาง
โปสการ์ดแต่ละใบ จะเห็นชื่อ นามสกุล อย่างชัดเจน
พร้อมมีข้อความต่างๆในโปสการ์ดนั้นๆ
ฉันไล่อ่านรายชื่อ และข้อความบางส่วน ก็เหมือนกับคนส่งความคิดถึงทั่วๆไป
แต่มาสะดุด เอาตรงชื่อตัวเอง
ผิดแผกไปจาก ของคนอื่นๆ ที่เค้าไม่ใช้ชื่อนามสกุลจริงๆของฉัน
แต่กลับเป็นชื่อ ที่ใช้เล่นใน pantip ว่า "นกหวาน"
อยู่ด้านบนซ้ายมือของหน้าโปสการ์ด ฉันหยิบมาอ่าน
และต้องตกใจอย่างสุดขีด เมื่อพบว่าข้อความที่อ่าน ก็คือ
" นกหวาน"
วันนี้เป็นวันเผาของนก ทุกคนยังคิดถึงนกอยู่ ............................................................................
..................................................................................
..................................................................................
ข้อความยังมีอยู่อีกยาว แต่ฉันอ่านได้ไม่หมด ภาพที่เห็นมันเลอะเลือน
ในใจคิดเพียงแต่ว่า นี่เราตายมานานแล้วเหรอ ทำไม ยังรู้สึกเหมือนไม่กี่วันนี่เอง
ทำไม ครอบครัวเราถึงจัดงานศพของเราแล้ว ทำไมไม่รออีกสักหน่อย เราอาจจะกลับเข้าร่างได้
ในใจคิดถึงแต่สิ่งที่ยังไม่ได้ทำ ไม่ได้บอก ยังมีอีกหลายสิ่งที่ฉันยังไม่ได้พูด
ยังมีอะไรอีกมาก ที่รอเราทำอยู่ แล้วในหัวก็รู้สึกเหมือนเห็นภาพงานศพของตัวเอง
ภาพที่ตัวเองนอนให้ญาติ หรือคนอื่นๆมารดน้ำศพ
และก็ไม่เห็นภาพนั้นอีก รู้แต่ว่า ตัวเองร้องไห้อย่างหนัก ไม่คิดว่า เราจะไม่สามารถกลับไปมีชีวิตได้อีก
ร่างกายเหนื่อยอ่อน เหนื่อยเหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรงใดๆทั้งสิ้น
และจู่ๆ ภาพก็เปลี่ยนไป เป็นคนละช่วงเวลา
เป็นเวลาเช้า เหมือนว่าเราเป็นคนมองการกระทำของคนอื่นๆ
ภาพที่ฉันเห็น จะว่าไป เหมือนศาลพระภูมิ ที่สร้างด้วยไม้ก็ไม่เชิง เป็นเสาต้นเดียว และเหมือนมีสิ่งที่เรียกได้ว่า รูปทรงเหมือนบ้าน ทาสีฟ้า
ตั้งบนเสาต้นเดียว ต้นนั้น
มีคนมายืนมุงรายรอบ และจุดธูป มีของกินมาเซ่นไหว้ และฉันเห็นผู้ชายคนนึง
ยืนพูดอะไรไม่รู้อยู่ด้านหน้านั้น พร้อมกับเห็นคนจำนวนนึง อยู่ในบ้านหลังนั้น ถ้ามองไม่ผิด มีประมาณ 5 คน เป็นชายหญิง
ในใจตอนนั้น กลัวมาก ถึงมากที่สุด แล้วก็เหมือนมีความคิดแว่บผ่านมาในหัว
ว่านี่เราตายแล้วจริงๆหรือ ชีวิต มันสั้นหรือยังอยู่ได้อีกยาวนานแค่ไหน
เหนื่อยเหลือเกิน ร่างกายฉันเหนื่อยจนหมดแรง
แม้กระทั่งตอนนี้ ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยมากๆไม่ต่างจากตอนฝันเลย
จากคุณ :
นกหวาน 
- [
30 มิ.ย. 51 13:27:04
]
ความฝัน ที่เหมือนจริง
