ความคิดเห็นที่ 1 เธอยิ้มให้เขา หากส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย “พี่รู้จักคนบ้านนี้มานานแล้ว... น้าคำก็เหมือนยอดนั่นแหละค่ะ ชอบพูดหรือทำอะไรให้คนอื่นเขาสบายใจ ที่แกรับปากกับยอดว่า จะอยู่ต่อตามที่เขาขอ แกคงสัญญาไปอย่างนั้นเอง เพราะอยากให้ลูกชายที่แกรักมากสบายใจ” หญิงสาวหยุดพักหายใจครู่หนึ่ง จึงกล่าวกับเขาอย่างหนักแน่นและจริงจัง “คนที่เคยฆ่าตัวตายมาหนหนึ่งแล้วไม่สำเร็จ ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่คิดทำซ้ำอีกนี่คะ ผู้หมวด” ประณตชะงักกับคำพูดนั้นเล็กน้อย “พี่หล้าคิดว่า น้าคำฆ่าตัวตายหรือครับ” “ค่ะ...”   หล้ามองคนถามเหมือนประเมินว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ก็ตอบคำถามด้วยดี และชำเลืองไปทางแพทย์อนามัยซึ่งเข้ามาพบและพูดคุยด้วยก่อนหน้านี้ครู่ใหญ่ “แต่ตอนแรกคุณหมอบอกว่า น้าคำอาจถูกฆ่า เพราะคนที่อยู่ในสภาพที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ไม่น่าจะฆ่าตัวตายได้ และสันนิษฐานว่ายอดอาจเป็นคนทำ” คำพูดของเธอทำให้บุคคลที่ถูกพาดพิงถึงหน้าร้อนวูบและแดงก่ำขึ้นมาทันที เสมองไปทางอื่นเสีย “สรุป คือ พี่หล้าคิดว่า น้าคำฆ่าตัวตาย” ชลทิชาว่า “แล้วคุณหมอแวะมาหาพี่หล้าด้วยเรื่องอะไรคะ” “คุณหมอมาคุยกับพี่เรื่องยอดน่ะค่ะ... ถามว่า เมื่อวานพี่ได้พบยอดไหม พบยอดครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่” หญิงเจ้าของบ้านบอก ทว่าไม่ได้ขยายความอะไรมากไปกว่านั้น ซึ่งทำให้ปลัดองค์การบริหารส่วนตำบลที่เป็นฝ่ายนั่งฟังมาตลอดตั้งกระทู้ถามขึ้นบ้างด้วยความใคร่รู้ “แล้วพี่หล้าตอบคุณหมอว่ายังไงครับ” นพ. ศิโรตม์เอ่ยเป็นทำนองอนุญาตให้เธอตอบคำถามของวินิจได้ หากหล้ายังคงเงียบไปชั่วนาทีกว่าจะตอบคำถามนั้นออกมาได้ “พี่พบยอดเมื่อวานนี้ค่ะ ที่บ้าน ประมาณเกือบ ๆ บ่ายโมง” “ยอดไปทำอะไรที่บ้านของพี่หล้าหรือคะ” ชลทิชาซักต่อ ทว่าคำตอบของคำถามนี้เดินทางมาถึงเธออย่างเชื่องช้าผิดจากช่วงเวลาที่พวกเธอสนทนากันระหว่างเดินมาที่บ้าน ทั้งยังเป็นคำตอบที่สั้นและไม่เต็มเสียงเอาเสียเลย “พี่ขอให้ยอดมาดูก๊อกน้ำในบ้านน่ะค่ะ”   “จากนั้นล่ะครับ... เขาไปไหน” ประณตขยับเปลี่ยนท่าจากนั่งเอนหลังพิงพนักตามสบายเป็นยืดตัวตรง ในน้ำเสียงเรียบเรื่อยราวกับกำลังพูดคุยเรื่องดินฟ้าอากาศมี ‘สาร’ บางอย่างส่งถึงอีกฝ่ายโดยตรง และจงใจ ซึ่ง ‘สาร’ นั้นก็ได้ทลายกำแพงที่เธอสร้างเพื่อซ่อนความรู้สึกเอาไว้ลง “พี่ไม่รู้” ปลายเสียงของเธอตวัดสูงขึ้นอย่างขุ่นเคืองระคนน้อยใจ “เขาไม่เคยสนใจใครนอกจากพ่อของเขาอยู่แล้ว เขาจะกลับบ้านหรือไปไหนพี่ก็ไม่รู้ทั้งนั้น” แม้จะเห็นความไม่พอใจของอีกฝ่าย ทว่าคราวนี้เขายังคงวางเฉย ไม่พยายามจะยับยั้งอารมณ์ที่ก่อตัวขึ้นเลยแม้แต่น้อย “เขาไม่ใส่ใจความรู้สึกของพี่หล้าด้วยงั้นหรือครับ” “ใช่” เป็นคำตอบที่มีความสั่นไหวผสมอยู่ “พี่ทำดีกับเขา ให้กำลังใจเขา รู้ว่าเขาต้องการอะไร ทำให้เขาได้ทุกอย่าง แต่เขาทำเหมือนไม่เคยรู้เลยว่า พี่ไม่ได้ทำดีกับเขาเพื่อหวังบุญคุณ พี่อยากให้เขาได้ใช้ชีวิตอย่างคนปกติทั่วไป ได้ใช้เวลาอยู่กับเพื่อนฝูง ได้ทำตามความต้องการของตัวเองบ้าง เขาไม่ได้เป็นพระอิฐพระปูนมาจากไหน แต่เขาต้องสลัดทุกอย่างทิ้งไปเพื่อความสบายของคนเพียงคนเดียว ” “แต่คนเพียงคนเดียวคนนั้น คือ พ่อของเขานะครับ” ถึงจะกล่าวโดยปราศจากความรู้สึกใด ๆ หากความเยือกเย็นของเขากระชากและบาดความรู้สึกของอีกฝ่ายได้ลึก แรงกว่าการกระโชกเสียงใส่ด้วยอารมณ์ที่แรงพอกันหลายเท่า... ประโยคช้า ชัด และหนักแน่นของนายตำรวจหนุ่มประโยคนี้ทำให้หล้าถึงกับสะอึก นิ่งอั้น และไม่สามารถจะเอ่ยอะไรออกมาได้อีก “ผู้หมวดพูดถูกแล้ว... พ่อของเขาทั้งคน” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง แผ่วเบาออกมาในที่สุด “พี่หล้าคงรักยอดมากใช่ไหมครับ...” ประณตเอ่ย สายตาที่มองยังคนที่ก้มหน้าซบกับฝ่ามือเปี่ยมด้วยความเห็นใจ “รักมาก ถึงแม้คนที่รักจะทำตัวเหมือนละเลยความหวังดีของตัวเองก็ตาม” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาตอบด้วยรอยยิ้มเศร้า ๆ  “ถ้าเขาเข้าใจพี่ได้อย่างผู้หมวดก็คงจะดี...” “เสียดายที่ผมเข้าใจเรื่องนี้ช้าไปครับ... กว่าจะเข้าใจก็สายเกินไปแล้ว” เขาตอบด้วยสีหน้าที่ไม่ต่างกัน หากเก็บซ่อนความรู้สึกที่เกิดขึ้นไว้ไม่ให้อีกฝ่ายทันสังเกตทัน “แต่ถ้าเรายังมีโอกาสที่จะทำอะไรก็ได้เพื่อให้เราไม่ต้องเสียเขาไป เราก็ควรจะพยายามให้ถึงที่สุดใช่ไหมครับ” หล้าเลิกคิ้วน้อย ๆ “ผู้หมวดหมายความว่าไงคะ” “พวกเราทุกคนในที่นี้เชื่อว่ายอดเป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่ใช่ฆาตกรฆ่าพ่อของตัวเอง และไม่สมควรต้องรับกรรมที่เขาไม่ได้ก่อ...” เขาดึงเรื่องกลับมายังคดีของชายพิการ “ณ เวลานี้ เราได้หลักฐานที่แสดงความเป็นไปได้ว่า น้าคำอยู่ในสภาพนอนคว่ำอย่างนั้น เพราะอุบัติเหตุแล้ว แต่ติดขัดอยู่ที่เรื่องเกี่ยวกับฐานที่อยู่ของยอด ซึ่งเราไม่ทราบเลยว่า ช่วงเวลาประมาณบ่ายโมงจนถึงเวลาห้าโมงเย็นเขาไปอยู่ที่ไหน เพราะเราพยายามที่จะถามอย่างไร เขาก็หลีกเลี่ยงมาตลอด ทั้ง ๆ ที่ข้อมูลส่วนนี้จะทำให้เขารอดพ้นจากการเป็นผู้ต้องสงสัย” “พวกเราอยากขอความกรุณาจากพี่หล้าเรื่องข้อมูลส่วนนี้ครับ...” นายตำรวจหนุ่มบอกตามตรง “ผมไม่ใช่ทนายความ ไม่ใช่พนักงานสอบสวนผู้รับผิดชอบคดี ไม่มีอำนาจในการสืบสวนสอบสวนใด ๆ ทั้งสิ้น แต่ในฐานะของคนที่อยู่ในกระบวนการยุติธรรมคนหนึ่งที่ไม่อยากให้เกิดความเสียหายขึ้นกับชีวิตของผู้บริสุทธิ์” ไม่น่าแปลกใจเลยที่คำพูดโน้มน้าวของเขาทำให้หล้าให้ความร่วมมือด้วยความยินดี หากข้อสรุปว่าเป็น ‘อุบัติเหตุ’ ของเขาทำให้ชลทิชานึกเอะใจ ถ้าฟังและตรองให้ดีก็จะรู้ว่า คำว่า ‘อุบัติเหตุ’ คำนี้ ถูกใช้กล่าวถึงสาเหตุที่ทำให้ชายพิการนอนอยู่ในท่าทางที่เขาเอ่ยถึง มิใช่สาเหตุการตายของผู้เสียชีวิต “ทิชา” ระหว่างที่คิดเพลิน ๆ อยู่ เสียงเรียกของคนข้าง ๆ ก็ทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว ผงะถอยหลังโดยอัตโนมัติตามสัญชาตญาณนักกีฬาฟันดาบเมื่อเขายื่นแฟ้มคดีส่งให้ และทำให้เขาอดยิ้มขันไม่ได้ “ขอโทษที” ประณตกางแฟ้มหน้าที่เป็นสำเนาบันทึกประจำวันของพนักงานสอบสวนที่วินิจส่งผ่านอีเมล์มาให้  ชี้ข้อความส่วนหนึ่งให้ดู “ช่วยอ่านรายงานส่วนที่เป็นปากคำของพี่หล้าหน่อยนะ” ทนายความสาวทำตามคำขอของเพื่อนด้วยการอ่านออกเสียงให้ผู้เป็นพยานคนแรกที่พบศพของนายคำฟังเพื่อให้ตรวจสอบความถูกต้อง หากในเวลานั้น เธอก็ต้องใช้ความพยายามอย่างที่สุดที่จะบังคับตัวเองไม่ให้อุทานออกมา หล้าให้การว่า นำกับข้าวที่ทำไว้มาแบ่งปันให้เช่นที่เคยทำอยู่เป็นประจำ หากไม่มีคนขานรับ เธอจึงได้ถือวิสาสะขึ้นไปบนบ้าน เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบศพของน้าคำนอนคว่ำหน้าอยู่ตามลำพัง และสังเกตเห็นว่าสร้อยสเตนเลสที่น้าคำใส่อยู่เป็นประจำหายไป ส่วนยอด ซึ่งคอยดูแลน้าคำอยู่แทบตลอดเวลาก็ไม่อยู่บ้าน “คำให้การในบันทึกนี่ถูกต้องใช่ไหมครับ” นายตำรวจหนุ่มถามหลังจากเพื่อนของเขาอ่านจบ “ค่ะ ถูกต้อง” คนที่เขาถามรับรอง และเล่าเรื่องซ้ำอีกครั้งเมื่อเขาร้องขอ “พี่มองเข้าไปจากปากประตู เห็นน้าคำนอนอยู่ในบ้าน ไม่เคลื่อนไหว รู้สึกว่าผิดปกติ แต่ก็ไม่กล้าเข้าไป เลยโทรศัพท์ตามตำรวจ” เขาพยักหน้าช้า ๆ เป็นเชิงว่ารับรู้ หากชลทิชากำลังรู้สึกว่า ภายหน้าสีหน้าเรียบเฉยของเขามีความเคร่งเครียดและกังวลซ่อนเร้นอยู่ ดวงตาทั้งคู่จับจ้องยังห้องโถงว่างเปล่าและมืดสลัวของเรือนไม้ที่พบศพซึ่งมีเพียงแสงแดดที่ลอดผ่านช่องประตูเท่านั้นที่ให้ความสว่างอย่างครุ่นคิด มือที่วางอยู่บนตักของเขากำลังกำแน่นคล้ายพยายามสะกดความรู้สึกบางประการที่กำลังก่อตัวหนาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ “พี่หล้าครับ” เขาเอ่ย “รบกวนพี่หล้าช่วยตอบคำถามของผมสัก 3-4 คำถามได้ไหมครับ” “ได้ค่ะ ผู้หมวด” เธอยิ้มให้ หากเขากลับไม่สามารถยิ้มรับเธอได้นานนัก และลอบหลบตาเธอไปเสีย เขาไม่อยากถามต่ออีกแล้ว... ชลทิชารู้สึกเช่นนั้น... อยากให้ทุกอย่างจบแค่ตรงนี้ แต่ไม่สามารถทำได้ “กับข้าวที่พี่หล้าเอาไปให้ยอดคือกับข้าวอะไรครับ แล้วหลังจากพบว่าน้าคำเสียชีวิตแล้ว พี่หล้าเอากับข้าวที่ว่าไปไว้ที่ไหนครับ” ... เป็นคำถามแรกและคำถามที่สอง “สภาพศพของน้าคำ ถ้าไม่เข้าไปดูใกล้ ๆ จนเห็นบาดแผลที่มือและคอที่ดูผิดปกติ ก็ไม่ต่างอะไรจากคนนอนหลับเลย แล้วพี่หล้าทราบได้ยังไงครับว่า น้าคำเสียชีวิต” ... เป็นคำถามที่สาม “ในเมื่อพี่หล้าไม่ได้เข้าไปดูศพใกล้ ๆ ทำไมถึงได้สังเกตเห็นว่า สร้อยคอของน้าคำหายไปล่ะครับ” ... เป็นคำถามสุดท้าย คำถามทั้งสี่ข้อของเขาล้วนได้รับคำตอบเป็นความเงียบเนิ่นนาน... ร่างทั้งร่างของคนที่ถูกตั้งข้อซักถามนิ่งงันราวกับเป็นรูปปั้น “ไม่...” ถ้อยคำค่อย ๆ ร่วงหล่นออกมาจากริมฝีปากสั่นระริกของหญิงสาววัยปลายสามสิบ พร้อมกับน้ำอุ่น ๆ ที่เอ่อคลอขอบตาทั้งสองข้าง ร่วงหล่นลงบนสองแก้มเมื่อลุกขึ้นจากเก้าอี้ ปราดเข้ามาจับมือของนายตำรวจหนุ่มแน่น “พี่ไม่ได้ทำอะไรน้าคำเลย... ผู้หมวดเชื่อพี่นะคะ... พี่ไม่ได้ทำร้ายน้าคำจริง ๆ ไม่ได้แตะต้องตัวเขาเลยแม้แต่นิดเดียว” ******************************************** (จบตอนที่ 8) **************************************** ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาสละเวลามาอ่านนะคะ หากมีข้อเสนอแนะอย่างไร หรือพบข้อผิดพลาดประการใด ก็บอกกล่าวกันได้ ยินดีรับไปปรับปรุงด้วยความขอบคุณอย่างยิ่งค่ะ และถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป ก็แวะคุยกันต่ออีกสักนิดนะคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 2 ก.ค. 51 01:37:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาคุยกันถึงความเดิมตอนที่แล้วกันก่อนนะคะ กิฟท์ (waidhaya) : ปมนี้ สางลำบากเหมือนกันนะ คุณ teansri : ตอนหน้าเฉลยอย่างเดียว ไม่มีซ่อนเงื่อน ตีลังการาวน์ดอฟใส่เกลียวสามรอบแล้วค่า คุณ Bangkokian : ดีใจที่ชอบรูปน้าคำค่ะ ^ ^ ตอนแรกเดาไว้ว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่ตอนหลังเริ่มไม่แน่ใจ อยากบอกให้สบายใจนิดนึงว่า ที่คาดไว้ไม่ผิดเลยทั้งคู่ค่ะ คุณ scottie : เบนกลับมาเรียบร้อยแล้วนะคะ   ป.ล. ได้ยินว่ารูปโอเคก็ค่อยโล่งในหน่อยค่ะ  :) คุณลูนาติก: เอ เฉลยเลยดีไหมเนี่ย ว่าแต่พี่หมอจะไม่ลองทายดูอีกทีเหรอคะว่า ใช้วิธีการแบบไหน คุณพีทคุง (พิธันดร) : แหะ ๆ ขอบคุณเรื่องรูปค่ะ ตอนนี้มีคำตอบแล้วนะคะว่า ใครเป็นคนพบศพน้าคำเป็นรายแรก   คุณ tiki_ทิกิ : ขอบคุณที่แวะมางงด้วยกันค่ะ  ^ ^ คุณบุปผาหยกไร้ใจ : แง่ม คนเขียนก็เขียนไป ลุ้นระทึกไปเหมือนกันค่ะ กลัวไก่วิ่งเพ่นพ่านมาก ๆ ป.ล. นอกจากข้าวซอยเสมอใจ ก็ยังมีอีกหลายร้านที่อร่อยเหมือนกัน เช่น ข้าวซอยลำดวน สำหรับข้าวซอยที่แปลกที่สุดที่เคยชิมมา แล้วอร่อยดีด้วย คือ ข้าวซอยฮ่อบนดอยอ่างขาง เป็นข้าวซอยไก่ ไม่ใส่กะทิ ใส่ยอดถั่วลันเตาลวก รสชาติกรอบ ๆ หวาน ๆ แนมมาด้วย คุณโยษิตา : ขอบคุณค่ะ เคยมีคนทักว่า “ทำไมแกวาดรูปออกมาหลอนแบบนี้” ด้วยแหละ ^ ^” ตรรกะนี้ใช้ได้ค่ะ  ฟันธง (ด้วยคน) คุณโยเกิตมะนาว : ถูกต้องนะคร้าบ หมอไม่ได้เป็นคนร้าย (บอกแล้วได้ประโยชน์ไหมเนี่ย - -‘) การที่เราใช้ความรู้สึกของเราตัดสินด้วยในบางครั้ง เป็นเรื่องธรรมดาของคนเราจริง ๆ บางครั้ง ทางนี้ก็เผลอกับเขาอยู่บ่อย ๆ เหมือนกันค่ะ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เนอะ แล้วก็มาคุยนอกเรื่องกันตามธรรมเนียมค่ะ ก่อนหน้านี้ไปทำธุระที่ธนาคาร เปลี่ยนบรรยากาศจากการฟังเพลงจากเทป (เพราะยังไม่พังเลยไม่ยังเปลี่ยน) เป็นเปิดวิทยุแทน พอเปลี่ยนคลื่นปั๊บก็บังเอิญไปได้ยินเพลงนี้เข้าพอดี “มันไม่ลึกลับและมันไม่ซับซ้อน ไม่มีให้หักมุมและไม่มีฆาตกร” แค่เปิดหัวมาก็หูผึ่งแล้ว... โอ้ นี่มันเพลงอะไรเนี่ย ท่อนฮุคของเพลงเก๋จริง ๆ  คนร้องก็เสียงดีเชียว ทังที่จริง ๆ แล้ว เนื้อเพลงไม่มีอะไรมาก ทำนองว่า เรื่องรักในชีวิตจริงจะลงเอยแบบไหนก็ขึ้นอยู่กับเราเอง แต่บังเอิญต้องลงรถไปก่อนที่จะได้รู้ว่าใครเป็นคนร้องก็เลยต้องมาตามหาเอาทีหลังว่า เพลงอะไร ใครร้อง โชคดีที่ท่อนฮุคติดหู เลยลองเอาไปถาม ‘อากู๋รู้ทุกเรื่อง’ (Google) ก็ได้คำตอบมาว่า เพลงนี้ ชื่อ “ไม่ลึกลับ ไม่ซับซ้อน” ของ แอร์ กนิษฐิกา รัตนาวงศ์ไชยา... ไม่รู้จักเลย คงเพราะเป็นคนที่โลกหมุนช้ากว่าปกติก็อาจจะฟังอะไรช้ากว่าชาวบ้านเขาไปหน่อย แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เอาลิ้งก์มาให้ฟังกันดูค่ะ (ขอบคุณ จขบ. นี้ด้วยนะคะ) http://bignose.exteen.com/20080611/entry แล้วก็วกเข้าเรื่องตัวเองว่า ความจริง เรื่องนี้ไม่ลึกลับ ไม่ซับซ้อน ไม่หักมุม แต่เรื่องฆาตกรนี่ก็พูดยากอยู่นะคะ รบกวนอยู่ด้วยกันต่อในตอนหน้าอีกหนึ่งตอนนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ^___^ credit : ภาพจาก gettyimages.com จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 2 ก.ค. 51 01:54:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อืมมมม ช่างเป็นคำถาม 4 ข้อ ที่ หล้าจะต้องหาคำตอบมาให้ได้..เหมือนกับ ว่าน้าคำถูกวางยา และถูกใครสักคนฆ่า อย่างนั้นหรือ... จากคุณ : teansri - [ 2 ก.ค. 51 02:54:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลงชื่อไว้ก่อนค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 2 ก.ค. 51 03:16:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คำถามแต่ละถาม พี่หล้าตอบยังไงก็มีผลกับตัวเองทั้งนั้น แต่จะเป็นผลร้ายหรือผลดีเท่านั้นเอง ใช่มั้ยคะ คุณปิยะรักษ์ ขอเดา คำตอบข้อนึง คิดว่าเรื่องสร้อยคอ พี่หล้าอาจจะจำติดตา เพราะเล็กเป็นเหมือนกัน เคยสังเกตว่าตุ้มหูแม่หายไป พอเห็นหน้าแม่ปุ๊บ รู้เลย ว่ามีอะไรแปลกๆ ไป คนที่เจอกันบ่อยๆ อาจจะมีอะไรทีเห็นแล้วรู้ก็ได้นะ ยังเดาว่าอาจจะไม่ใช่พี่หล้า - - จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี - [ 2 ก.ค. 51 08:31:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วะ ฮ่าๆๆ บิงโก! จากคุณ : waidhayaขี้เกียจเปลี่ยนล็อกอิน (ตัว(Z)) - [ 2 ก.ค. 51 08:32:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอากับข้าวไปให้แล้วไปเจอใส่เหตุการณ์อะไร? สร้อยที่หายไป ในตอนก่อนหน้านี้ บอกว่าลูกชายถอดไปเก็บ เพราะว่าพ่อพยายามจะดึงสร้อยให้หลุดจากที่มันเกี่ยวติดจนคอเป็นรอย แล้วรอยที่เกิดขึ้นที่คอผู้ตายและรอยเลือดที่เห็นเป็นรอยเก่าหรือใหม่ :) เอ้าลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : sugarhut - [ 2 ก.ค. 51 13:30:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าว พี่หล้า ละล่ำละลักแบบนี้ แสดงว่าที่ให้การไว้ ไม่ตรงกับข้อเท็จจริง รึเปล่าครับเนี่ย โอ... แอบงงๆ เรื่อง ประณตเข้าใจช้าไปครับ หมายถึงคดีนี้ หรือหมายถึง เอ่อ... ภูมิหลังของหมวดหล่อน้อ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 2 ก.ค. 51 20:14:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอ๊ะ พี่หล้า.. งั้นขอฟันธงอีกรอบ (ลูกอีช่างฟันเจงๆ) พี่หล้าไม่ได้เป็นคนฆ่าค่ะ แต่ต้องรู้ว่าใครฆ่า หรือเดาได้ว่าใครฆ่า แต่ไม่กล้าบอก มั่นใจ 14% -_-' จากคุณ : โยษิตา - [ 2 ก.ค. 51 21:17:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอ เอากับข้าวไปให้เนี่ย ข้อมูลเพิ่งโผล่ใช่ปล่าว เป็นพวกโลกหยุดหมุนเลยล่ะค่ะ ไม่ใช่แค่หมุนช้า จากคุณ : scottie - [ 2 ก.ค. 51 21:22:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จากคำถามสี่ข้อของประณต ทำให้รู้สึกเห็นอะไรรางๆมากขึ้น หุหุ กำลังอ่านมันส์ๆเลย จบตอนซะแล้ว อันนี้นอกเรื่องนะคะ คุณปิยะรักษ์เคยไปทานอาหารเหนือที่เฮือนใจ๋ยอง หรือยังคะ ที่นี่อร่อยดีค่ะ เป็นอาหารของคนญวณ(ไม่รู้เขียนถูกป่าว แหะๆ) อยู่ใกล้ๆแยกสันกำแพงน่ะค่ะ จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 2 ก.ค. 51 21:31:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พี่หล้าไม่ได้แตะตัวน้าคำแม้แต่นิดเดียว อย่างนั้นคงใช้ผ้าผืนที่ตกอยู่ในที่เกิดเหตุเป็นเครื่องมือสินะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 3 ก.ค. 51 11:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง - [ 3 ก.ค. 51 14:00:56 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นคำถามที่ยากเกินจะตอบจริงๆนะเนี่ย อ่านๆดูตั้งแต่ตอนก่อนๆ ก็รู้สึกว่าพี่หล้า คงมีใจให้กับยอด เอ...หมอไม่ใช่คนร้ย  แล้วเป็นพี่หล้าป่าวเนี่ย... มาหยุดตอนสำคัญพอดีเลยนะคะ  จะรอๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 3 ก.ค. 51 17:21:22 ]