ความคิดเห็นที่ 1 ผมรักเธอ  และยินดีจะเดินทางไปกับเธออย่างแน่นอน  ถ้าเพียงแต่ผมจะมีเงินเก็บสักก้อน  และผลการเรียนที่ดีอีกสักหน่อย  เพื่อให้การเริ่มต้นใหม่ในดินแดนห่างไกลนั้นเป็นไปโดยไม่ลำบากมากนัก แต่ผมก็ไม่มีทั้งสองอย่าง  และก็ไม่อาจทำอย่างที่เธอบอก..คือการใช้เงินของเธอในการเริ่มต้น ผมทำไม่ได้หรอกครับ  ในวัยเลือดร้อน  วัยที่ผมกินศักดิ์ศรีต่างข้าว  ผมได้ยินเสียงตัวเองตอบออกไปห้วนๆ ว่า "เราคงไปด้วยไม่ได้  เอาไว้ให้หาเงินได้ซักก้อน  แล้วจะตามไป" "โธ่"  คนข้างตัวผมน้ำตาร่วงเผาะ  "จะให้บอกอีกกี่ครั้ง  ว่าเงินน่ะ  มันไม่สำคัญเลย  ระหว่างเงินกับเรา  ปิงเห็นอะไรสำคัญกว่ากัน" "นิชสำคัญกว่าสิ"  ผมตอบโดยไม่ต้องคิด  "เพราะอย่างนี้ไง  เราถึงไม่อยากใช้เงินนิช  มาซื้อโอกาสให้ตัวเองไงล่ะ" "ทำไม  กะอีแค่เงินไม่เท่าไหร่  มันทำให้เราสองคนต้องห่างกันไปเลยงั้นเหรอ"  เสียงเธอกราดเกรี้ยว  แต่แปลก..ผมกลับรู้สึกว่ามันเจือสะอื้น "เป็นลูกผู้ชาย  ถ้าไม่มีศักดิ์ศรี  ก็อย่าเป็นซะดีกว่า"  เสียงอวดดีของผมสวนออกไปอย่างนั้น "แม้ว่าไอ้ศักดิ์ศรีของปิง  มันอาจจะทำให้เราไม่ได้เจอกันอีกเลยน่ะเหรอ"  เสียงเธอเบาลง  ผมเห็นน้ำใสๆ อีกหยดหนึ่งกลั่นตัวหยดลงจากดวงตาเธอ "ทำไมเราจะต้องไม่ได้เจอกันอีกล่ะ"  ผมถามอย่างหงุดหงิด  "ถ้าเรายังรักกัน  ยังไงก็ต้องได้อยู่ด้วยกันซักวันนึงแหละน่า" "ไม่หรอก  ชีวิตมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น"  เธอส่ายหน้า  สายตามองเหม่อออกไปในที่ที่ผมตามไปไม่ถึง "ในความเป็นจริง  เวลากับระยะทาง  แปรผกผันกับความรักเสมอ" "ถ้าเรารักกันจริง  เวลา  ระยะทาง  หรืออะไรๆ ก็มาขวางไม่ได้"  ผมเถียงอย่างดื้อดึง เธอไม่ได้พูดอะไรอีก  นอกจากปล่อยให้ลมร้อนปลายฤดู  พัดเอากลีบบางสีแสดให้ปลิวผ่านเราไปช้าๆ สายตาหม่นเศร้าของเธอที่ทอดมองออกไปเบื้องหน้า  ทำให้หัวใจผมบีบคั้นรุนแรง  นาทีนั้น  คำว่าศักดิ์ศรี  หรือลูกผู้ชาย  ไม่ได้มีความหมายกับผมมากไปกว่าสายลมรอบตัวเราเลย.. มันเบาบางและช่างไร้แก่นสารเสียเหลือเกิน  เมื่อเทียบกับความทุกข์ของคนข้างกาย บางทีผมอาจจะโตขึ้นบ้างแล้ว  ตามวันเวลาที่ผ่านไป  โตขึ้นจากวัยที่ยินดีจะนอนกอดศักดิ์ศรี  แทนกอดผู้หญิงที่ผมรักที่สุด ผมได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ  ถ้าเพียงแต่วันนั้นผมจะไม่มีความคิดโง่ๆ อย่างที่ประกาศปาวๆ อยู่นี่  ผมก็คงจะได้ไปตั้งต้นชีวิตใหม่กับเธอ  ชีวิตใหม่ที่จะไม่มีใครเข้ามาแทรกกลางระหว่างเราสองคน.. แต่ผมก็ทำไม่ได้  ผมไม่อาจกลับไปแก้ไขเหตุการณ์ในอดีตได้  ผมทำได้เพียงเฝ้ามอง  และร่ำไห้เงียบๆ ให้กับความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดครั้งหนึ่งของตัวเอง.. วูบหนึ่งที่ผมคิดว่าน้ำตาตัวเองกำลังจะไหล  ผมจึงเบือนหน้าหนีจากเธอ  ไม่อยากให้เธอเห็นว่าผมกำลังร้องไห้  ทั้งที่ปากก็ยังเถียงเธออยู่อย่างนี้.. ร้องไห้เหรอ.. ผมสะดุ้งสุดตัว  เมื่อพบว่าผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้จริงๆ  และบังคับกล้ามเนื้อคอให้หันหนีมาจากเธอได้จริงๆ  ทั้งที่มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้  ในเมื่อโปรแกรมที่ผมใช้  มันเป็นเพียงโปรแกรมอ่านความทรงจำ  โดยมิอาจเข้าไปรบกวนในความทรงจำนั้น.. ในวินาทีที่ความคิดของผมหมุนวนและปั่นป่วน  ที่ปลายตา  ผมเห็นผีเสื้อสีน้ำเงินสดใสตัวนั้นขยับปีก  เพียงไม่กี่ที  มันก็โบยบินขึ้นสู่ฟ้ากว้าง  ที่มีฉากหลังเป็นกลีบหางนกยูงสีสดเบื้องบน ผมไม่รู้ว่าทำไม  จู่ๆ คำพูดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในสมอง  เป็นคำพูดที่ใช้อธิบายทฤษฎีแห่งความวุ่นวาย  หรือ Chaos Theory ที่บอกว่า  เพียงแค่ผีเสื้อขยับปีก  ก็อาจทำให้เกิดพายุใหญ่ในอีกซีกโลกได้ การเปลี่ยนแปลง  แม้เพียงเล็กน้อยของตัวแปรใดๆ ก็ตาม  ย่อมมีผลทำให้เหตุการณ์ต่อๆ มาผลิกผันกันไปเป็นลูกโซ่  จนกระทั่งในที่สุด  ผลลัพธ์สุดท้ายก็เปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ทำไมผมถึงคิดถึงมัน  ผีเสื้อตัวนี้กำลังจะบอกอะไรกับผม.. ผมสลัดความคิดวุ่นวายนั้นออกไปภายในเวลาหนึ่งวินาที  เมื่อตระหนักว่า  โอกาส..ที่ผมเฝ้าแต่เสียดาย  คร่ำครวญหวนไห้ถึงมันมาตลอดหลายปี  ได้มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว  โอกาสที่ผมจะได้เดินเคียงข้างเธอ  โอกาสที่ผมจะไม่มีวันปล่อยให้มันหลุดมือไปอีก.. "เราจะไปด้วย"  ผมละล่ำละลักขึ้นมา  "เรารักนิช  เราจะไม่ยอมให้นิชไปคนเดียวอีกแล้ว" นิชหันขวับมาอย่างตกใจ  ก่อนที่จะเบิกตากว้าง  ผมขยับจะพูดอะไรออกไปอีกเพื่อเป็นการยืนยัน  แต่หยุดเสียก่อนเมื่อพบว่า  สายตาของเธอไม่ได้อยู่ที่ผม ผมมองตามสายตาเธอไป  ผีเสื้อสีน้ำเงินจุดเหลืองสดใสตัวนั้น  กำลังขยับปีกบินสูงๆ ต่ำๆ อยู่ไม่ไกลจากผมนี่เอง  แต่มันก็ไม่ทำให้ผมตกใจได้มากไปกว่าภาพหลานชายวัยสี่ขวบของเธอ  ที่กำลังวิ่งไล่  ใช้สองมือไขว่คว้าเจ้าสัตว์บอบบางสีสวยตัวนั้นอยู่อย่างเพลิดเพลิน..บนถนนสองเลนเบื้องหน้าเรา.. เสียงแตรรถที่ดังลั่นทำให้ผมตื่นจากภวังค์  ผมถลันเข้าไปคว้าตัวเด็กชายเอาไว้  ก่อนจะส่งให้น้าสาวของแกที่ยืนหน้าซีดอยู่บนฟุตบาท   ผีเสื้อตัวนั้นยังคงขยับปีกเริงร่า  ทาบทับอยู่บนแผ่นฟ้าสีเพลิง  ผมยืนจ้องมองมันอย่างพิศวง  ดูเหมือนมันจะจงใจบินวนเวียนอยู่อย่างนั้น..   ผมไม่รู้หรอกว่าผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน  กระทั่งได้ยินเสียงรถเบรกดังสนั่น  กับเสียงกรีดร้องของนิช  วินาทีนั้นผมมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากสีแสดของกลีบหางนกยูง  และความมืดที่จู่โจมเข้ามาพร้อมกับแรงปะทะ น่าแปลกที่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย  มีเพียงความรู้สึกชาๆ ตลอดร่าง  และความง่วงงุน  จนอยากจะหลับลงเสียตรงนั้น  หากจะไม่ได้ยินเสียงนิชร้องเรียกชื่อผมซ้ำๆ  จนผมต้องใช้ความพยายามเต็มที่ที่จะเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งหนึ่ง   ดวงหน้าขาว  ใส  ของคนตรงหน้าผมเปื้อนน้ำตา  ปากพร่ำพูดอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้ยินเสียแล้ว.. ผมขยับปาก  ในห้วงสุดท้ายของสติสัมปชัญญะ  ผมยังพอจำได้  ว่าที่นี่คืออดีต  มิติของเวลาเป็นสิ่งซับซ้อนเกินไป  จนผมไม่มีอำนาจไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ผมไม่อาจแก้ไขอดีตและปัจจุบันของใคร  ถึงอย่างไรนิชก็ต้องไปอเมริกาโดยไม่มีผม  และต้องมีสามีชาวอเมริกันที่แก่คราวน้าคนนั้นอยู่ดี.. แต่ผมก็ดีใจ..ที่ยังแก้ไขมันได้ส่วนหนึ่ง.. ส่วนของผมเอง  ส่วนที่ผมเคยคิดว่าผมทำผิดพลาดมาตลอด  หากครั้งนี้  ผมได้แก้ไขมันลงแล้ว  ด้วยการตัดสินใจร่วมทางไปกับเธอ  แม้มันจะเป็นแค่เพียงการตัดสินใจที่ไม่มีทางเป็นจริงก็ตาม แต่ผมเชื่อว่านิชจะรับรู้มันได้.. "เราจะไปกับนิช..ทุกที่.."  ผมกระซิบ  แม้จะไม่แน่ใจว่าเธอจะได้ยินหรือไม่ ก่อนที่ดวงตาผมจะปิดลง  ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือภาพท้องฟ้าสีแสดราวกับเปลวเพลิง  และผีเสื้อสีน้ำเงินสดที่โบยบินอย่างเริงร่า  ดูเหมือนมันจะบินมาเกาะลงบนเปลือกตาผม  ก่อนที่ความมืดจะกลืนกินทุกอย่างไป.. แสงสว่างวูบขึ้นอีกครั้งหนึ่ง  ผมพบว่าตัวเองฟุบหน้าอยู่กับคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์  เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ เป็นจังหวะ  ไอร้อนจากเส้นผมผะผ่าวจนรู้สึกได้ ก่อนที่ทุกอย่างจะพร่าเลือนลงอีกในหนึ่งวินาทีถัดมา.. ผมทำได้เพียงบอกตัวเองอย่างเศร้าสร้อยว่า.. อดีต  ย่อมกำหนดปัจจุบัน  เมื่อผมตายเสียแล้วในวันนั้น  ก็ย่อมไม่มีตัวผมในวันนี้.. ตัวแปรตัวหนึ่งในอดีตได้แปรผันไป  เพียงเมื่อผีเสื้อตัวนั้นขยับปีกสีสวยของมัน แล้วปัจจุบันก็แปรเปลี่ยนไปตลอดกาล.. ก่อนที่ความมืดจะปิดตาผมลงชั่วนิรันดร  ผมยังทันได้เห็นข้อความจากโปรแกรมสื่อสารบนหน้าจอคอมพิวเตอร์  ที่คนพิมพ์พิมต์ตัวโตอย่างชัดเจน ข้อความจากเจ้าเจ้าของร้านซอฟท์แวร์เถื่อนคนนั้นนั่นเอง.. "พี่ปิง  ผมติดต่อพี่ไม่ได้เลย  โปรแกรมอดีตวันนั้นอ่ะพี่  ผมเพิ่งได้ข่าวมา  ถ้าพี่เปิดขึ้นมาแล้วเจอผีเสื้อสีน้ำเงิน  อย่าเล่นต่อนะ  มันเป็นไวรัสของเจ้าของโปรแกรม  เค้าเขียนไว้ป้องกันคนก็อปทำแผ่นเถื่อน  ถ้าเปิดเจออย่าเพิ่งเล่นนะพี่  เค้าว่าทำคนตายกับเป็นบ้ามาหลายคนแล้ว" "พี่ปิง  อยู่ป่าวพี่  ตอบด่วน" ผีเสื้อสีน้ำเงินจุดเหลืองสดใสบนจอยังคงขยับปีกบอบบางของมัน  จนราวกับจะโผบินออกมา แล้วทุกอย่างรอบตัวผมก็เลือนหาย  แม้แต่ตัวผมเองก็กำลังเลือนลางลงไป.. สู่ความโดดเดี่ยวแห่งนิรันดร.. ++++ จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.ค. 51 08:51:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทักทายท้ายเรื่องค่ะ ^^ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า 1.แผ่นผี ซีดีเถื่อน ไม่ดีนะคะ 2.ควรสแกนไวรัสเป็นประจำค่ะ เอิ๊กๆ ;P คนเขียนยังคงไม่หลุดพ้นจากโหมดไซไฟผสมไสยศาสตร์ผสมโรคจิตค่ะ คาดว่าจะยังหลงมัวเมาอยู่อีกนาน เหอๆๆๆ -_- โดยแรงบันดาลใจ(ตรงไหนฟะ?) จาก The Butterfly Effect หนังในดวงใจ ฝากเนื้อฝากตัวเช่นเคยค่ะ ^^ ปล.เครดิตภาพ ไม่ทราบอีกแล้วค่ะ มันอยู่ในคอม ฮือๆ โฮๆ >< จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.ค. 51 08:51:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านค่ะ^ ^ และช่วยกดลบอันล่างแล้วด้วย จากคุณ : BestChild - [ 5 ก.ค. 51 09:31:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ๊ววว ขอบคุณคุณ BestChild มั่กมากค่า >_< โฮๆๆ ซึ้งๆๆๆ ดีใจมันหายไปแล้ว นอนตายตาหลับแล้วววว กระทู้นั้นมันหลอกหลอนมาหลายชั่วโมง  T T ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยกดไฟแดงให้น้าค้า ^____^ จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.ค. 51 09:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม เรื่องแนวนี้ไม่ค่อยมีนะครับ เขียนได้ดีนะครับ ปล กดลบให้นะครับ กระทู้ข้างล่างน่ะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 5 ก.ค. 51 09:40:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ ขอบคุณคุณกริชครับผมด้วยค่า คนที่นี่ใจดีจังเยย ^___^ ว่าแต่หนูโซโวกับคุณข้าวโพดจะกลับมาอ่านต่อมั้ยเนี่ยะ ตอนอ่านกระทู้เก่าต้องงงแน่ๆ เลย จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.ค. 51 10:27:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาเม้นอีกรอบ ถึงอันที่แล้วจะขาดไปบางส่วนแต่ก็เดาได้ เพราะโพดเป็นแมวหล่อ และฉลาด อิอิอิ แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 5 ก.ค. 51 10:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อดไม่ได้ มาเขียนเล่นอีกรอบ คุณโยษิตาน่ารักอะค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่เห็นภาษาการเขียนคุยแล้ว มันรู้สึกอย่างนั้นน่ะ ^ ^ เอ่อ...โทษทีที่นอกเรื่อง จริงๆ กะว่าจะมาคอมเม้นท์เรื่องสั้นให้ละเอียดอีกนิด แต่ลืมตัวมั่วคุยไปก่อน - -' เรื่องที่มีโครงเรื่องประมาณนี้ไม่ค่อยเห็นมีใครมาเขียนให้อ่านเล่นเท่าไหร่ในถนนฯ (ลอกคุณกริชครับผม นิ) ในใจแอบนึกนิดหนึ่งว่าน่าจะให้ภาพเก่าที่เขาย้อนไปเจอในอดีตมันบีบคั้นอารมณ์ให้รุนแรงยิ่งกว่านี้ แค่คุย กับอดีตแฟนสาวนั่นมันยังร้าวรานไม่พอ ต้องเอาให้มันบีบๆ แบบอ่านแล้วรู้สึกเหมือนถูกบีบขมับ ตอกเล็บ เจ็บปวดแทบบ้า เอาอย่างนั้นเลย ชอบๆ แต่รวมๆ แล้วก็น่าอ่านดีค่ะ นึกภาพตามได้เป็นชอตๆ ^ ^ (แต่มีความเสี่ยงว่าอาจถูกเข้าใจผิดได้ แนะนำว่าให้เขียนเรื่องแบบนั้นออกมาแล้วส่งให้ BestChild อ่านแบบลับๆ จะดีกว่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า --> แกสิโรคจิต นัง Bestฯ เอ้ย...) ล้อเล่นค่ะ จากคุณ : BestChild - [ 5 ก.ค. 51 11:02:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^^ สนุกมากกกก ชอบๆๆๆๆ (แต่เศร้า) จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 5 ก.ค. 51 12:15:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สงสัย(แบบบ้าบออยู่คนเดียว)ว่าการย้อนอดีตอย่างงี้มันจะทำให้สมองรวนรึเปล่าเนี่ย เพราะเรารู้สึกว่า ถ้าคนเราไม่ลืมอะไรไปบ้างเนี่ย สมองมันน่าจะ flood ข้อมูล ทำงานหนักเกินเหตุ รื้อข้อมูลออกมาเยอะๆอาจจะเป็นบ้าไปก็ได้ แต่จขกท.ก็คิดอย่างงั้นใช่ม้า เพราะเห็นเขียนว่าใช้เสร็จแล้วหัวร้อนเลย ถ้ามีโปรแกรมอย่างงี้จริง ไม่รู้จะกล้าใช้รึเปล่า แหะๆ กลัวย้อนกลับไปแล้วเห็นอะไรที่อยู่ตรงหน้า แต่ไม่เคยเห็นมาก่อน เช่น สายตา การกระทำของคนที่เราคิดว่าจริงใจตอนเด็กๆ ถ้าย้อนกลับไปมองอย่างผ่านประสบการณ์มาแล้ว มันอาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็ได้ เหอๆ ปล.ว่าจะถามหลายทีแล้ว กลับไปใช้ทุนแล้วใช่ไหมอ่ะ เห็นสถานะในบล็อคแกงค์ยังอยู่โกเบอยู่เลยอ่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 5 ก.ค. 51 13:37:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอ ชอบ แต่ว่านิดนึง รู้สึกว่าคนตายน่าจะเป็นนิช เพราะจะยังให้ผลแบบเดิมคือไม่ได้อยู่ด้วยกัน ถ้าผมตายไป จะมาซื้อแผ่นตอน 30 ได้ไงอะ จากคุณ : scottie - [ 5 ก.ค. 51 14:08:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบด้วยอีกคนค่ะ เอ หรือจะเป็นโปรแกรม Virtual Reality ที่มีผลต่อคลื่นสมองของ User รู้สึกว่าอยู่กับปัจจุบันก็มีความสุขดีแล้วละ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 5 ก.ค. 51 14:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คนขยันเอาเรื่องมาลงอีกแร้ววว ดีจังๆๆ พลอตดีแฮะ แต่บีบอีกหน่อยเจ๊ ตอนกลางอ่า ได้อีกนิดหนึ่ง เอาให้จี๊ดไปเลย อิอิ อืมม เราก็คิดเหมือนคุณปิยะรักษ์ว่าเพราะเจ้าไวรัสที่ทำให้ปิงตาย ไม่ใช่เพราะปิงไปเปลี่ยนแปลงอดีตจริงๆ อ่า จากคุณ : The SoVo - [ 5 ก.ค. 51 15:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง - [ 5 ก.ค. 51 15:46:22 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาอ่านค่ะ.......เก่งจังคุณโยษิตา ขยันอัพบล๊อก ขยันเขียนเรื่องสั้น เรื่องยาว ไม่กล้าถามว่ากินข้าวกับอะไร อิอิ อ่านเรื่องนี้แล้ว อืมมมพล็อตเรื่องแหวกแนว เนื้อหาน่าสนใจ น่าติดตาม จน บรรทัดสุดท้าย...เยี่ยมค่ะ จากคุณ : teansri - [ 5 ก.ค. 51 17:26:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เอิ๊ก นึกไม่ถึงว่าคุณโยษิตากำลังสนุกอยู่กับโหมดไซไฟครับ  (ผมเพิ่งอ่าน งานแนวรักโศก เลยยังติดอารมณ์นั้นอยู่)  เขียนได้น่าคิด น่าตั้งคำถามจริงๆ ผมอ่านตั้งแต่ต้นๆ แล้ว นึกถามตัวเองเลยนะครับว่า ถ้าได้แผ่นโปรแกรมนี้ มาจริงๆ (1) จะนึกออกมั้ยเนี่ย ว่าจะป้อนเวลาอะไรลงไป ไม่เคยจำวันที่อะไรได้เลย (2) มีความทรงจำไหนบ้างเหรอ ที่มีความสุขมากเป็นพิเศษ จนอยากเห็นอีก โอ้ ผีเสื้อมรณะ ตอนแรกผมนึกว่าผีเสื้อน้ำเงินตัวนั้น เป็นเสมือนหนึ่งเทพ ย้อนอดีต (จ๊าก) ที่แท้... เป็นเทพผู้พิทักษ์ซอฟต์แวร์ มาทำร้ายคนซื้อแผ่น ก๊อป  น่ากลัวง่ะ TT จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 5 ก.ค. 51 20:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านและช่วยลบกระทู้เก่าน้าค้า ^^ เรื่องนี้เป็นจินตนาการที่บ้าและเตลิดเปิดเปิงมากของคนเขียน เพราะเคยคิดอยากจะได้เจ้าเครื่องแบบที่ว่านี่จริงๆ น่ะค่ะ สำหรับบางความทรงจำที่อยากจะเห็นอีกที หรือหลายๆ ที แต่คิดไปคิดมา(คิดจริงจังขนาดว่า ถ้ามีจริง จะกลับไปดูอะไรมั่ง) ถ้าโปรแกรมเกิดมีไวรัสขึ้นมา คนใช้มิติดแหง็กอยู่ในความทรงจำหรอเนี่ย แล้วก็ฟุ้งซ่านต่อไป จนลองเขียนออกมานี่ละค่ะ ฮี่ๆๆๆ ขอบคุณคุณBestChild กับคุณกริชครับผมอีกทีน้าค้า ^^ คุณBestChild ชมกันยังงี้ อายม้วนลงไปอยู่กับพื้นแล้วค่ะ ที่จริงเป็นการแอ๊บแบ๊วผ่านตัวอักษรค่ะ ฮาฮา ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่เป็นประโยชน์ค่า คนเขียนก็แอบอยากให้อำมหิต(ฮ้า??)กว่านี้เหมือนกันค่ะ แต่นึกพล็อตไม่ออกง่า ปกติอ่านแต่โดราเอมอน ดูแต่รายการเจ้าขุนทองค่ะ ยังแบ๊วอยู่มาก (ตบปากตัวเองหนึ่งทีด้วยความละอายต่อบาป อร๊ายยย) คราวหน้าเอาไปปรึกคุณเบสท์ฯ ได้ป่าวคะ เรื่องหน้าเอาแนวมาโคซิสกันไปเลย ฮาฮา (คุณเบสท์พูดเล่น แต่เราเอาจริงนะคะ 555 ^___^) คุณข้าวโพด   น่านนน นึกแล้วว่าหล่อๆ สมาร์ทๆ ฉลาดๆ อย่างโพดต้องเข้าใจ คนหน้าตาดีก็ย่อมเข้าใจในคน(แมว)หน้าตาดีด้วยกันเนาะ อิอิ ^^ คุณKTHc ขอบคุณค่า คนเขียนยิ้มปากฉีกไปถึงท้ายทอยแล้วค่ะ ^_____^ คุณTSURUGI (เรียกคุณฟังดูห่างเหินเกินไปป่าว เอิ๊กกก) ใจ้ๆๆๆ คิดแบบนี้เลยๆ (แอบลอก อิอิ) ตอนแรกแอบคิดการตายของปิงไว้อีกอย่าง คือสมองเดือดตาย (อิโหดดด) แต่คิดว่าใช้ผีเสื้อคงเท่และดูดีกว่า(คือคนเขียนจะได้ไม่ดูจิตเกินไป แฮ่ๆ) เรื่องสายตาคนที่ไม่เคยเห็น ทำเอาอึ้งเลยอ่ะ จริงด้วยดิ  เห็นด้วยมากๆ บางทีอาจจะทำให้เสียใจที่อุตส่าห์ลงทุนกลับไปเห็นเนอะ เรื่องใช้ทุนยังมะได้กลับเรยจ้า แต่มันยาวประมาณเพชรพระอุมา เด๋วหลังไมค์ไปเล่าน้า ^^ คุณscottie เป็นประเด็นที่คนเขียนเสียวสันหลังวาบๆ เลยค่ะ ว่าต้องมีคนคิดแน่ๆ เลย เพราะตามจริงถ้าปิงกลับไปตายในอดีต ก็จะมาซื้อแผ่นไม่ได้ เรื่องทั้งหมดก็ไม่เกิดขึ้น คนเขียนก็คิด(โมเม)เอาว่า การกลับไปของปิง ทำให้เกิดโลกคู่ขนานที่แตกออกไป(ไปโน่นเลย) ในโลก ก. ใบเดิมที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ปิงยังมีชีวิตมาถึงอายุสามสิบ แล้วซื้อแผ่น แต่เมื่อกลับไป มีการเปลี่ยนแปลงในโลก ก. ทำให้โลก ก. ไม่เหมือนเดิม กลายเป็นโลก ข. และในโลก ข. นี้ ปิงตายค่ะ โดยโลก ก. กับโลก ข. ต่างก็ดำเนินไปโดยเป็นเอกเทศค่ะ เป็นการเอาสีข้างถูกจนสีข้างระบมไปหมดแล้วค่ะ แหะๆๆ ^^" (แต่แนวคิดของคนเขียนจริงๆ คือไม่ใช่การตายจริงอ่ะค่ะ เป็นการหลอกตัวเองของสมอง เด๋วจะเขียนเล่าในความเห็นคุณปิยะรักษ์นะค้า) คุณปิยะรักษ์ ช่ายแล้วค่ะ เจ้าตัวนี้แหละที่มีผลต่อยูสเซ่อ (ที่เซ่อจริงๆ ด้วย) ตามจินตนาการของคนเขียน ไวรัสตัวนี้จะพยายามฆ่ายูสเซ่อๆ ที่ซื้อแผ่นผี โดยการพากลับไปฆ่าในอดีตค่ะ เป็นการฆ่าตัดตอน ไม่ให้มีชีวิตมาซื้อแผ่นผีได้อีก และจริงๆ ที่คนเขียนคิด (แต่ไม่รู้จะเขียนออกมายังไง) คือการตายในอดีตนั้นไม่จริงค่ะ ไวรัสที่ทำให้สมองของยูสเซ่อๆ พวกนี้คิดไปเองว่าตัวเองตาย และสูญสลายไป คือการลืมตัวตนของตัวเองนั่นเอง (โดยมีผลกับทั้งตัวตนในอดีตและปัจจุบัน) (คือตัวในอดีตก็เอ๋อไปด้วย จะได้ไม่มีสติปัญญามาซื้อแผ่นผีได้น่ะค่ะ) เนื่องจากโปรแกรมนี้พาตัวยูสเซ่อๆ ตัวเป็นๆ กลับไปในอดีตไม่ได้ ทั้งหมดจึงเป็นการ"หลอก"ตัวเองของสมอง ที่เกิดจากไวรัสในโปรแกรมค่ะ ^^ หนูโซโว ช่ายแล้ว ปิงตาย(ตามความคิดของพี่คือไม่ได้ตายจริงอะนะ) เพราะไวรัสนี่แหละ จริงๆ อยากเขียนต่อไปว่ามีคนมาเจอตัวปิง ที่ยังมีชีวิต แต่ไม่มีจิตวิญญาณแล้ว คือคิดว่าตัวเองตายและสลายไปแล้วอ่ะ (เห็นได้จากตอนจบ ยังอุตส่าห์ให้กลับมาเห็นข้อความบนจอคอมก่อน ทั้งที่พอตัวในอดีตตาย ตัวปัจจุบันก็น่าจะหายไปเลยปะ นี่แอบมีเวลาแทรกไว้ คือตอนแรกจะให้กลับมาแล้วสมองค่อยๆ ลืมตัวเองไปง่ะ) แต่เขียนไปเขียนมากลัวหักมุมมากเกิน มันจะออกมามั่วแทน เลยหยุดไว้ตรงนี้ เอาให้มันตายไปจริงๆ ไปเลยละกัน หมดเรื่อง ฮ่าๆ ฆ่ากันง่ายๆ เงี้ยเลย คุณยอดชายนักทดลอง ขอบคุณที่แวะมาอ่านน้าค้า คุณเทียนสี ฮ่าๆๆๆ ดูเหมือนขยันช่ายปะคะ แต่จริงๆ มันเป็นของเก่าทั้งนั้นเลยค่ะ แหะๆ เรื่องในบล็อกนี่คือเรื่องเก่าเก็บล้วนๆ (เก่าจิงๆ ค่ะ สนิมจับ หยากไย่ขึ้นกันเลยทีเดียว) เรื่องที่เขียนใหม่ก็เอามาลงแต่ที่ถนนฯ นี่แหละค่ะ เรื่องนี้เนี่ยให้เครดิตวิมเบิลดันเลยนะคะ เพราะเขียนตอนรอฝนวิมเบิลดันตกเกือบทั้งเรื่องเลยค่ะ อิอิ ^^ (ดีนะคะปีนี้ตกน้อยหน่อย ถ้าตกอย่างปีที่แล้ว อาจจะเขียนไปแข่งกับรามเกียรติ์ได้เลย) คุณพีท เรื่องเวลาที่ใส่ลงไป เพราะคนเขียนชอบจดบันทึกวันสำคัญๆ เอาไว้อะค่ะ พอกลับมาอ่านอีกทีก็แบบ นี่้ถ้าได้กลับไปวันนี้ๆ ตอนนี้ๆ อีกทีก็ดีสิเนาะ..(เพ้อ 55) แต่ก็คิดเหมือนกันค่ะ ว่ามันน่าจะมีอะไรที่ดีๆ แต่เราลืมไปแล้วอยู่เยอะเหมือนกันเนาะ ผีเสื้อนี่เขียนขึ้นมาให้เป็นพระเอกแทนอาการสมองเดือดที่อยากใช้ตั้งแต่ต้นอ่ะค่ะ (คิดปายด้ายยยย) เป็นการตอบกระทู้ที่ยาวที่สุดในชีวิตแล้วค่ะ ภูมิใจจิงๆ 555 ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 6 ก.ค. 51 02:09:06 ]

ความคิดเห็นที่ 18 .. มาอ่านค่ะ เขียนดีจัง ชอบค่ะชอบ :-) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 6 ก.ค. 51 07:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามาอ่านค่ะ เขียนเก่งจัง น่าติดตามค่ะ ใช้โปรแกรมเถื่อนน่ากลัวจริงๆเนอะ ^^" แต่แอบคิดว่าพระเอกก็ทำถูกละนาที่ไม่ใช้เงิของผู้หญิงน๊า หรือคนอ่านยังโตไม่พอเลยไม่เข้าใจ ^^'''' จากคุณ : Life's for Rent - [ 6 ก.ค. 51 12:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณสิงห์อมบ๊วย ขอบคุณมากค่า ดีใจจังค่ะที่ชอบ ปาบปื้มม ^___^ คุณ Life's for Rent ฮ่าๆ คนเขียนก็แอบคิดเหมือนกันค่า(อ้าว) แต่ในใจคนเขียนอยากให้ตาพระเอก มีแรงฮึดสู้อีกนี้ดดดส์อ่ะค่ะ คือถึงต้องพึ่งผู้หญิงก่อน ตอนเริ่มชีวิต แต่ก็น่าจะฮึดสู้ มีมานะพยายาม อดทนต่อสู้ไปด้วยกัน ประมาณนี้อะค่ะ แต่ตานี่แกไม่ลองพยายามเรย แต่ยอมแพ้ตั้งแต่ต้น ม่ะไหวๆ ^^'' ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่า ^^ ปล.กระทู้นี้ก็ยังคงแก้ไขข้อความไม่ได้อ่ะค่ะ อาไรเนี่ย.. จากคุณ : โยษิตา - [ 7 ก.ค. 51 17:38:12 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เขียนเรื่องดี ก็มีคนมาอ่านกันเยอะแยะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 7 ก.ค. 51 19:54:53 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สงสัยกระทู้โดนอาถรรพณ์ไวรัสผีเสื้อน้ำเงิน กร๊าก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 7 ก.ค. 51 21:12:09 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณทิกิ โหย ขอบคุณค่า แค่มีคนมาอ่าน คนเขียนก็ปลื้มมมมแย่แล้วค่ะ เยอะไม่เยอะก็ได้หมด >< คุณพีท สงสัยจะใช่ค่ะ ฮือๆ ทีนี้เวลาพิมพ์อะไรเลยต้องจ้องแล้วจ้องอีก กลัวผิด แก้ก็ไม่ได้ งือ แต่คนเขียนป่าวใช้แผ่นผีนะคะ เนี่ยวินโดว์ยัง(โดนบังคับ)ใช้ของแท้เรย 555 ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 8 ก.ค. 51 19:44:01 ]

ความคิดเห็นที่ 24 กร๊าก ดีแล้วครับ  ผมก็พยายามใช้ของแท้อยู่นะ พยายาม ^^" โปรแกรมส่วนใหญ่ในเครื่อง ตอนนี้ก็เป็นพวกฟรีแวร์ที่เขาแจกทั้งนั้นเลย ไอ้โปรแกรมหรูๆ ที่คนอื่นเขาใช้กัน ก็ไม่ค่อยมีกับเขาร้อก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 ก.ค. 51 10:23:05 ]

ความคิดเห็นที่ 25 (กลายเป็นกระทู้แชท 555) ไม่มีแผนผีโปรแกรมหรูๆ เหมือนกันค่ะคุณพีท เพราะเล่นไม่เป็น ป่อยยยย >< จากคุณ : โยษิตา - [ 9 ก.ค. 51 22:04:27 ]