ความคิดเห็นที่ 1 18. ฤทธิ์รัตติกาล (ครี่งหลัง) พอสิ้นประโยคของรามิต แม้แต่คาชา ข่าน ยังเบิกตาโพลงด้วยความคาดไม่ถึง หากอยู่ในภาวะปกติเขาอาจจะระเบิดหัวเราะออกไปแล้ว แต่ในเวลานี้แววตาดุจพ่อค้าเจ้าเล่ห์กลับเจิดจรัสขึ้น คาชาเลือกที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้... “เจ้า...!” ส่วนหัสรังสีทายาทตัวจริงของวังแห่งสุริยเทพแทบกระโจนใส่ แต่เนื่องจากยังถูกในการควบคุมตัวเลยยังทำอะไรไม่ได้มากนอกจากดิ้นขลุกขลักอยู่ในพันธนาการ นีรนาทมองเหตุการณ์เบื้องล่างอย่างสนใจ ใช้สายตาสำรวจฝ่ายตรงข้ามอีกครั้ง “เจ้าหนุ่ม...เจ้าน่ะหรือคือทายาทแห่งวังตะวันออกที่ร่ำลือนักหนาว่าจะได้เป็นจ้าวเทวาทิศที่อายุน้อยที่สุดในรอบห้าร้อยปี...ข้าอยู่มานานยังไม่เคยได้ยินเรื่องชวนหัวเท่านี้มาก่อน...หากเจ้าอ้างเป็นเทพตะวันออกเหมือนเพื่อนจองหองของเจ้า” ประโยคหลังเน้นเสียงหนัก หยิบขลุ่ยยาวที่แนบไว้กับตัวชี้ขวางไปที่หัสรังสี “หากเช่นนั้นเจ้าคงเป็นเจ้าของดาบทั้งสองเล่มนี้” ว่าแล้ว นีรนาทหยิบดาบเงาจันทร์ที่รามิตยกให้หัสรังสีขึ้นมา แล้ววางพาดกับขอบกั้น นอกจากนี้ยังมีขดเชือกของเทพบาดาลที่รามิตใช้ไล่ล่าผีเสื้อน้ำ “จงพิสูจน์ให้ข้าเห็นเป็นบุญตาหน่อยเถิด” รามิตยิ้ม ปรายตามองไปยังอีกฝ่ายอย่างผู้มีชัยกว่า “ข้าต้องขอขอบคุณท่านที่เก็บดาบนั้นไว้ให้ เพราะคิดว่าข้ารับใช้ของข้าคงจะทำหายเสียแล้ว” ถึงตรงนี้หัสรังโกรธจนแทบพ่นไฟออกมาได้ แต่สาวกดำผู้กล่าวอ้างยังคงสวมรอยต่อไป “น่าเสียดายนักที่ระหว่างตามล่าผีเสื้อโบราณ เกิดอุบัติเหตุทำให้มือข้าจับอาวุธไม่ได้...มิฉะนั้นข้าคงแสดงเพลงดาบสองมือให้ท่านชมแล้ว” ทันใดนั้นนีรนาทผุดลุกขึ้น “ที่แท้ผู้ที่ล่ารากษสของข้าคือเจ้าเองหรือ?” รามิตน้อมรับราวทองไม่รู้ร้อน “ข้าต้องขออภัยท่านเจ้าเมือง ด้วยไม่รู้ว่ารากษสตนนั้นคือบริวารของท่าน จึงไล่ล่าโดยมิรู้จักต่ำสูง อีกทั้งเทพมังกรขอร้องข้าให้ช่วยขับไล่...ข้าจึงมิสามารถปฏิเสธได้” “เหม่! เจ้าพวกเทพมังกร บังอาจนัก!” เจ้าเมืองตบโต๊ะใกล้ตัวจนดังฉาด จากนั้นหันมากล่าวกับเด็กหนุ่ม ท่าทางของเธอแม้จะผ่อนคลายลงหากก็ยังมิได้ปักใจเชื่ออย่างเต็มที่ “ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็คงเรียกเวทอัคคีมาได้กระมัง?” รามิตแกล้งทำเป็นแสดงสีหน้าหนักใจ “ด้วยข้าบุกรุกแดนบาดาลของท่าน...และไม่แน่ใจว่าใต้พิภพเช่นนี้จะยังสามารถเรียกเวทเหนือพิภพมาใช้ได้หรือไม่ แต่...เพื่อสนองความต้องการของท่าน ข้าจะจักแสดงให้ชม โปรดให้ทหารของท่านถอยออกไป” นีรนาทขมวดคิ้ว คล้ายลังเลชั่วขณะ แต่แล้วเธอโบกมือเป็นเชิงให้แถวทหารขยับออกห่างจากเด็กหนุ่ม รามิตน้อมกายคำนับอีกครั้งอย่างสง่างาม ชั่วครู่หนึ่งเขาขยิบตาส่งสัญญาณให้คาชา ข่าน จากนั้นรามิตเอ่ยเวทเหยียดยาว ในทีแรกมันคล้ายไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น จนเกือบเป็นเวลาที่นีรนาทจะหมดความอดทนอยู่แล้ว ทันใดนั้นทั้งสนามเริ่มสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น ไม่ใช่เพลิงสุริยะที่ควรจะเปล่งพลังมาจากเบื้องบน หากกลับเป็นเพลิงใต้พิภพที่มีสีเหลืองแดงชำแรกแทรกขึ้นมาจากพสุธาราวกับกำแพงไฟ จากคุณ : run saya - [ 6 ก.ค. 51 00:05:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ก่อนที่นีรนาทจะรู้ตัวว่าตนประมาทและเสียทีแก่เด็กหนุ่มแล้ว เป็นเวลาที่เวทรัตติกาลเข้าจู่โจมในระยะกระชั้นชิดจนเธอตั้งรับไม่ทัน ร่างของเจ้าเมืองมาตีกระเด็นไปด้านหลังกระแทกเข้ากับรูปปั้นโบราณชิ้นหนึ่งจนถึงกับทลายลงมา ดาบทั้งสองเล่มและเชือกมังกรก็ถูกเวทสีดำของรามิตหอบหายไปต่อหน้าต่อตา ส่วนคาชาจงใจใช้สถานการณ์วุ่นวายนั้นกระแทกศีรษะตนเข้ากับเจ้าทหารสวมหน้ากากเข้าอย่างจังจนมันล้มหงาย จากนั้นนายโจรหยิบฉวยกุญแจปลดโซ่ตรวนของตนออกด้วยความชำนาญ “ท่านคาชา!” สาวกดำตะโกนลั่นก่อนจะโยนดาบทั้งสองเล่มให้แก่นายโจร ในทีแรกคาชา คิดว่ารามิตส่งมาให้ หากทว่าเมื่อเขารับดาบทั้งสองพลันรู้สึกในทันใดว่า ...ของใคร? ไม่ต้องให้คาชาใช้สมองคิดอยู่นาน เทพตะวันออกตวาดอ้างความเป็นเจ้าของทันที “เอามือสกปรกของแก ออกไปจากดาบของข้า” หัสรังสีแยกเขี้ยวใส่ คาชาทำหน้าเหยเก บ่นพึม “ของดีๆ ไปยกให้เด็กปากเสียนี่ทำไม? เสียของเปล่า!” กล่าวพลางมายืนด้านหลังของรามิต มือทั้งสองโอบดาบไว้แน่นไม่ยอมส่งคืน หากยังไม่ทันที่ทายาทวังสุริยันตัวจริงจะก่นด่าสิ่งใดออกมาอีก นีรนาทซึ่งกำลังตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากพื้นได้แล้วโดยการเกาะเก้าอี้นั่งของตน โดยโผล่แต่ศีรษะขึ้นมาเท่านั้น สีหน้าและดวงตาของเธอบ่งบอกถึงความเกรี้ยวโกรธระคนหวาดกลัว “อังกาออกมา!” นีรนาทตวาดลั่น ทันใดนั้นประตูทางออกด้านใกล้กับเครื่องกลไกยักษ์ที่อุดากันยืนเฝ้าอยู่โดนบางสิ่งบางอย่างที่อยู่หลังประตูใหญ่กระแทกอย่างหนักหน่วง จนแทบจะหักออกเป็นสองชิ้น หากแรงกระแทกดังเปรี้ยงนั้นเองทำให้มังกรบินขี้ตกใจอย่างอุดากันเผลอขยับปีกบินขึ้นหนีตามสัญชาตญาณ... “ระวัง! อุดากัน” รามิตร้องเสียงหลง ขณะเดียวกันคาชากลับสบถออกมาเข้าทำนองว่า ‘ไอ้มังกรโง่เอ้ย’ หากไม่ทันการณ์เสียแล้วเมื่อกว้านยักษ์ไม่มีน้ำหนักของมังกรบินถ่วงสมดุลย์อยู่ มันจึงพลันหมุนติ้ว มังกรบินสะดุ้งโหยง เหงื่อตก และพานคิดว่า มันทำเสียเรื่องอีกแล้ว ประตูถูกชักรอกขึ้น ในทีแรกช่องว่างสีดำหลังประตูนั้นคล้ายไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ หากกลับมีเสียงครางต่ำของจัณฑบาทที่ยังถูกตรึงร่างไว้กับท่อนไม้ดังขรมจนฟังไม่ได้ศัพท์ หัสรังสีกะพริบตาถี่ๆ เขาอยากจะนึกไปเองว่าสิ่งที่เขาเห็นมาจากไอความชื้นที่ไหลเข้าตา จนทำให้ภาพที่เห็นพร่าเลือนและไม่เป็นจริง ควันที่พ่นออกมาจากโพรงจมูกขนาดใหญ่กระทบกับอากาศที่เย็นกว่าจนเป็นสายควันชัดเจน อุ้งเท้าที่เต็มไปด้วยเกล็ดสีดำขยับออกมาจากที่มืด...ลูกไฟสองดวงลอยเด่นอยู่กลางช่องโล่งสีดำ ดวงไฟทั้งสองอยู่เหนือพื้นจนเกินศีรษะมนุษย์ยิ่ง... จากนั้นหัวมหึมาจึงค่อยๆ เยื้องกรายออกมาจากที่กุมขัง ราวกับสาวน้อยผู้ไม่เคยออกเรือน ยามเมื่อปะหน้ากับมานพหนุ่มเป็นคราแรก แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 51 00:10:21 จากคุณ : run saya - [ 6 ก.ค. 51 00:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คมเขี้ยวที่เรียงเป็นตับเผยอออก อากาศเย็นทำให้มันคำรามในลำคออย่างพอใจ มันส่ายตัวไปมาขณะที่ยกร่างขึ้นแล้วทิ้งน้ำหนักไปบนขาที่เต็มไปด้วยเกล็ดพราวทั้งสี่ข้าง แสงจากคบไฟส่องกระทบร่างมหึมาของสัตว์ยักษ์ขณะที่มันเคลื่อนตัวตรงมาหาเหยื่อที่อยู่ปลายสนามด้วยความเคยชิน เช่นเดียวกับสุนัขแสนรู้ยามเมื่อเจ้าของเคาะจานเรียกกินอาหาร ทันใดนั้นมัสลินกรีดร้องสุดเสียงเมื่อแสงไฟเผยให้เห็นร่างสัตว์ขนาดมหึมาพร้อมทั้งคมเขี้ยวไร้ปราณีย่างสามขุมออกมาจากที่กุมขัง เสียงร้องของเธอทำให้ทุกคนต่างมีปฏิกิริยาแตกต่างกัน นีรนาทค่อยๆ ยืดร่างขึ้นมาจากพนักเก้าอี้เมื่อเห็นสัตว์ยักษ์เดินส่ายตัวไปมาออกมาจากโพรงใต้ดิน เธอหัวเราะลั่น “อังกา! พวกมันคืออาหารของเจ้า!” เหล่านักโทษที่ถูกตรึงร่างไว้กลับยิ่งดิ้นพราดๆ เพื่อให้ตนเองหลุดพ้นจากจุดจบอันน่าสยดสยอง พวกทหารที่เพิ่งหายตกใจพากันกระแทกด้ามอาวุธยาวลงพื้นเป็นจังหวะ รอคอยชั่ววินาทีประหารอันแสนเหี้ยมโหดอย่างใจจดจ่อ ทันใดนั้นดาบของหัสรังสีทั้งสองเล่มถูกปักลงมายังพื้นดินตรงหน้าว่าที่จ้าวแดนตะวันออกพร้อมกับพันธนาการที่หลุดออก “ดาบของเจ้าจงใช้มัน!” ในที่สุดรามิตก็แย่งดาบทั้งสองคืนมาจากคาชาได้แล้ว และส่งให้ทายาทวังตะวันออก ส่วนนายพ่อค้าใหญ่บ่นอุบแล้วกระโดดไปช่วยอุรุและพรรคพวกของมันให้พ้นจากเสากากบาทมรณะ “ทำไมข้าต้องรับคำสั่งจากเจ้าด้วย!” หัสรังสีแผดร้องด้วยความไม่พอใจ “เพราะมือข้ายังจับอาวุธไม่ได้น่ะสิ” ว่าจบรามิตกล่าวพลางช่วยมัสลินให้หลุดจากหลักประหาร เมื่อเป็นอิสระ เธอถึงกับผวากอดรามิตไว้แน่น “ข้าคิดว่าเจ้าทิ้งเราไปแล้ว...” รามิตรีบใช้มือผลักร่างเธอออกห่างราวกับอีกฝ่ายเป็นถ่านร้อน จนคาชาตะโกนแทรกขึ้นมา “หนุ่มสาวสมัยนี้นี่จริงๆ เล้ย ช่างไม่รู้กาลเทศะเสียบ้าง” รามิตกำลังจะเอ่ยปากสวนกลับออกมา หากไม่ทันที่เสียงร้องคำรามของเจ้าสัตว์ยักษ์ ดังขึ้นเหนือศีรษะ พร้อมกับเงาดำทะมึนทาบทับลง เขาดึงข้อมือมัสลิน และกระโจนออกมาจากเสาไม้กากบาท เจ้าอังกายักษ์ใช้ปากที่มีคมเขี้ยวและน้ำลายไหลย้อยไล่งับหลักประหารเปล่าๆเข้าไปเต็มเขี้ยวแล้วเคี้ยวเอากร้วมๆ อย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่ส่นใจสิ่งแวดล้อมโดยรอบ คาชากำลังจะสะกิดรามิตให้หนีเจ้าสัตว์ประหลาด เพราะดูเหมือนเจ้ายักษ์ไม่ค่อยมีสมอง ซ้ำยังสายตาสั้นตัวนี้ น่าจะเผ่นหนีได้ไม่ยาก แต่ทว่า... หัสรังสีเงื้อง่าดาบของตนขึ้น ก่อนที่นายพ่อค้าจะอ้าปากห้ามทัน เทพตะวันออกร้องย้ากคำยาว...แล้วฟันสวบเข้าไปที่ต้นขาข้างหนึ่งที่เต็มไปด้วยเกล็ดพราวของอังกาโดยไม่ฟังเสียงใครทั้งสิ้น แม้จะไม่รุนแรงเพราะเรียกคาถาอาคมมาใช้ไม่ได้ หากทว่ากำลังเทพที่มีแต่กำเนิดของหัสรังสีก็ยังแรงพอที่ทำให้คมดาบจะจมลึกเข้าไปในกล้ามเนื้อใต้เกล็ดดำ เลือดสีแดงข้นไหลทะลักออกมาจากจากปากแผลในทันที อังการ้องลั่นสะบัดหางปัดเอาร่างหัสรังสีกระดอนจนลอยหวือกลางอากาศเป็นวิถีโค้งราวกับเขาเป็นเศษขยะที่ถูกโยนทิ้ง จากคุณ : run saya - [ 6 ก.ค. 51 00:09:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เทพตะวันออกกระเด็นตกลงมาในฝั่งตรงข้าม แรงกระแทกทำเอาเขาจดจำอะไรไม่ได้ชั่วขณะ หัวสมองหมุนติ้ว ช่วงไหล่และลำตัวเจ็บปวดไปหมด ดังนั้นนายน้อยแห่งวังสุริยันจึงยังไม่ทันได้ป้องกันตัวขณะที่ท่อนหางมหึมาตวัดกลับมาและกำลังจะฟาดลงมาด้วยฤทธีมหาศาล แต่แล้วปลายหางพิฆาตนั้นกลับหยุดนิ่งกลางอากาศ และสั่นระริก ด้วยขณะเดียวกันนั้นเอง รามิตเสี่ยงใช้เชือกของเทพมังกรอีกครั้ง เขาบังคับให้เชือกมนต์หมุนเป็นวงและคล้องขากรรไกรล่างของเจ้าสัตว์ยักษ์เพื่อถ่วงเวลาในระหว่างที่มันจ้องเล่นงานเทพตะวันออก จากนั้นรามิตออกแรงดึงสุดตัว และร่ายเวทสยบบริวาร “ในนามแห่งรัตติกาล ผู้เป็นจ้าวแห่งพิภพ ผู้มีกำลังเหนือแผ่นดินและข้าบาททั้งปวง ข้าขอสั่งเจ้าผู้เป็นสัตวบริวารจงรับ....” หากอีกครั้งที่รามิตร่ายเวทไม่จบอีกครั้ง ด้วยเจ้าอังกาสะบัดหัวและผงกขึ้น ตามเสียงขลุ่ยแหลมที่อยู่ๆ ก็ดังขึ้นมา ร่างของเด็กหนุ่มลื่นไถลตามแรงมหาศาลของสัตว์ยักษ์ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่ปล่อยมือจากเชือกมนต์ ทำให้เขาโดนลากไปมาอย่างช่วยเหลือตนเองไม่ได้ ในขณะที่รามิตคล้ายกำลังพัลวันพัลตูกับสัตว์ยักษ์ มัสลินกระโดดคว้าดาบเล่มหนึ่งของหัสรังสีที่กระเด็นหลุดจากมือ ในขณะนี้ไม่ว่าใครก็ต้องมองอ้าปากค้างเพราะเด็กสาวผู้มีร่างบอบบางจนคล้ายกับสำลีเบาก้อนหนึ่ง จับคว้าดาบที่มีความยาวเกินครึ่งหนึ่งของความสูงเธอเองเข้าขวางปลายอาวุธของทหารมาตีที่กำลังรุมล้อมเข้ามาจับตัวหัสรังสี แต่มัสลินไม่ใช่เทพีที่ฝึกหัดมาทางนักรบ ย่อมไม่สามารถต้านทานได้นาน... ในขณะที่เธอกำลังเสียเปรียบอยู่นั่นเอง กลับมีเงาทะมึนบางอย่างทำให้ทหารมาตีกระเด็นออกไปโดยพร้อมเพรียง และเมื่อเธอลืมตาขึ้นก็พบว่าอุรุและพวกของมันกำลังยืนล้อมเธออยู่ หัสรังสี ใช้ปลายอาวุธของตนยันกายขึ้นมา ดูเหมือนว่าที่จ้าวแดนตะวันออกเรียกสติของตนกลับมาได้อีกครั้ง “พวกเจ้าท่าทางมีประโยชน์เหมือนกันนี่” อุรุและพรรคพวกครางเสียงต่ำ ฟังไม่ออกว่ากำลังดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่ได้ยินประโยคเช่นนี้จากอีกฝ่าย จากนั้นพวกมันก็กระโดดเข้าโจมตีฝ่ายทหารมาตี โดยการฝังรอยเขี้ยวไว้ที่คอแล้วออกแรงกัดแต่ไม่ใช่เพื่อกิน...มัสลินรีบเบือนหน้าหนีเพราะได้ยินเสียงดังกรอบคล้ายของบางอย่างหักหรือแตก ร่างของทหารมาตีก็ร่วงราวใบไม้ มาถึงตอนนี้หัสรังสีจึงเข้าใจแล้วว่า อุรุและพวกของมันคือจัณฑบาทพันธุ์นักล่าที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดี หัสรังสีรับดาบคืนจากมัสลินและถือมั่นในสองมือ “อย่าอยู่ห่างจากข้าเป็นเด็ดขาด” เขาสั่ง และตวัดดาบป้องกันตัวจากทหารมาตีที่รุมล้อมเข้ามา ในระหว่างที่รามิตโดนเหวี่ยงไปมาเพื่อถ่วงเวลาให้ หัสรังสี อุรุ และมัสลินต่างก็ต้องพยายามเอาชีวิตรอดจากสนามประหาร คาชาได้หายตัวไปเสียแล้ว ***** จากคุณ : run saya - [ 6 ก.ค. 51 00:12:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รามิตจำได้ว่าเสียงขลุ่ยแหลมเป็นเสียงประหลาดแบบเดียวกับที่ใช้บังคับผีเสื้อน้ำ และบัดนี้เขาจึงพบต้นกำเนิดของมัน เจ้าเมืองมาตีกำลังใช้ขลุ่ยเรียกวิญญาณเพื่อบังคับสัตว์บริวารของตน บัดนั้นสาวกดำแห่งปราสาทจันทรคราสจึงพบเป้าหมายของตน แต่ดูเหมือนนีรนาทเองก็เดาความคิดของรามิตได้ เธอจงใจเป่าเสียงขลุ่ยอีกครั้ง คราวนี้อังกาสะบัดโดยแรง รามิตที่ใช้เพียงแค่มือเดียวจึงไม่สามารถร่ายเวทได้ทันจึงถูกสลัดทิ้งกลางอากาศ เจ้าอังกาเตรียมอ้าปากงับคอยอยู่เบื้องล่างราวกับลูกนกรออาหารในรัง มัสลินร้องเสียงหลงทำทีจะวิ่งไปช่วย หากหัสรังสีกลับฉุดรั้งเอาไว้ ทันใดนั้นรามิตรู้สึกว่ามีลมพัดแรงพัดมาจากด้านข้าง จนร่างของเขาปลิวมาตามแรงและหมุนวนต่อเนื่องราวกับพายุร้าย แต่อย่างน้อยก็ทำให้เด็กหนุ่มถูกพัดออกจากรัศมีคมเขี้ยวของอังกา แต่รามิตกลับพบว่าตัวของเขาต้องกลับมาอยู่ในอีกเขี้ยวหนึ่ง แม้เด็กหนุ่มจะไม่เห็นทั้งตัว หากทว่าปีกสีน้ำตาลอมเขียวและไอ้ท่าสะบัดหัวสะบัดหางเป็นม้าพยศอย่างนี้ มีเพียงตัวเดียว... “อุดากัน! เอารามิตขึ้นมา” ใครคนหนึ่งที่อยู่หลังมังกรสั่นเสียงเข้ม และหลังจากนั้นรามิตจึงรู้สึกคล้ายอยู่ในวังน้ำวนวงเดิม คือ มังกรบินทำการกะน้ำหนักอะไรก็ตามที่มันคาบคาปากโดยการส่ายหัวไปมา และค่อยสะบัดเอาสิ่งที่อยู่ในปากของมันลอยหวือขึ้นไปอากาศ ม้วนตีลังกาหงายหลังไปหล่นแอ้กบนหลังของมันตามเดิม อุดากันนั่นเองที่บินมาช่วยเขาได้ทันการณ์พอดี แต่ทว่า...ใคร? “จับไว้ให้ดี!” ผู้ที่อยู่บนหลังมังกรสั่งเสียงดัง โยนเอาเชือกจากที่ไหนก็ไม่รู้ส่งให้ แล้วพูดขึ้นโดยไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์น่าสิ่วน่าขวานเบื้องล่างเลย “สมัยเด็กข้าเคยเลี้ยงวัว...” “ทำไมท่านถึงบังคับมังกรได้? ท่านคาชา?” เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่กล่าวถามราวกับว่า ‘น้ำหน้าอย่างท่านเหตุใดถึงบังคับมังกรได้’ ทำให้คาชา ข่านกลืนหลายประโยคลงท้อง เขาละสายตาจากเหตุการณ์เบื้องหน้า หันมาตอบเสียงขุ่น “หึ! อย่ามัวแต่พูดเหลวไหล...มังกรบินไม่ใช่สัตว์เทพหัวสูงอย่างสดายุเสียหน่อย ส่วนข้าน่ะเป็นพ่อค้ามังกรเชียวนะ ทำไมจะ...” “ระวัง!!” รามิตตะโกนลั่น พลางใช้มือข้างที่ว่างฉวยสายบังเหียนกระตุกโดยเร็ว ทำให้อุดากันกางปีกแล้วถลาขึ้นเป็นมุมศอกทำให้รอดพ้นจากการไล่งับของอังกา แต่ทว่าเบื้องบนของทวารชั้นห้ามิใช่ท้องฟ้าทำให้พื้นที่การบินหนีมีได้จำกัด และพวกเขาก็ไม่สามารถทิ้งหัสรังสีและคนอื่นๆ ไว้เบื้องล่างได้ รวมทั้งนีรนาทกันทางหนีของอุดากันไว้แล้ว เพราะบัดนี้เธอใช้ขลุ่ยสยบวิญญาณ เรียกผีเสื้อน้ำขึ้นมาจากถ้ำใต้สระโบกขรณี ปีกเหลื่อมสลับลายด้วยสีฟ้าอมเขียวและขาว ถลาแล่นมาตามเสียงเรียกราวกับสุนัขรับใช้แสนสัตย์ซื่อ “ถ้ารู้ว่าต้องมาเจอของหนักขนาดนี้ เอาจัณฑบาทมาสักฝูงน่าจะดี” คาชาเอ่ยก่อนจะหันไปทางรามิต “เวลาเจอสัตว์แสนน่ารักพวกนี้ คิดถึงสหายของเจ้าจริง?” แม้คาชาจะไม่กล่าวชื่อบุคคลที่อ้างถึง แต่รามิตก็คิดถึงชื่อหนึ่งได้แล้ว นายพ่อค้าทำหน้าที่บังคับมังกรได้ดีเกินคาด ดีไม่ดีอาจจะมีฝีมือมากกว่ามือสมัครเล่นอย่างเขาด้วยซ้ำ ดูเหมือนตำแหน่งพ่อค้ามังกรแห่งแดนใต้ดูจะไม่ใช่แค่คำโอ่... “จะเอาตัวไหนก่อน?” คาชาหันมาถาม รามิตมองไปยังเหตุการณ์เบื้องล่าง จึงค่อยตอบ “ช่วยคนก่อน” คาชาบ่นงึมในลำคอคล้ายไม่พอใจในคำตอบ แต่เขาก็กระตุกบังเหียนมังกร เพื่อเปลี่ยนทิศทาง หากทันใดนั้นเองผีเสื้อน้ำก็บินมาขวางทางอุดากันเสียแล้ว ***** ตีท้ายบท : ยัง...ยังไม่หมดม้วนค่ะ คราวหน้ามาบู๊กันต่อค่ะ ตอนที่ 19 : ล้มอสูรใต้ดิน ค่ะ (ชื่อตอนเชยเป็นการ์ตูนไปหน่อยนะคะ แต่ยังคิดชื่อเจ๋งๆ กว่านี้ไม่ออกค่ะ) จากคุณ : run saya - [ 6 ก.ค. 51 00:17:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อิอิ อุดากันเป็นนางเอกจริงๆ ด้วย ^_^ แหม่ หัสรังสีก็ใช้ได้นะ รู้จักห่วงผู้หญิงซะด้วย จากคุณ : scottie - [ 6 ก.ค. 51 00:41:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตัดครึ่งฉากอีกละ   ทำยังกะ หนังทีวี ต้องให้เวลาผู้ปถัมภ์ก่อน แล้วเมื่อไหร่ รามิต จะมือหายดี จนสู้ได้สักที จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 6 ก.ค. 51 09:15:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คาซา ยังเป็นตัวละคร ที่เป็นรเหมือนเครื่องปรุงให้แก่เรื่องได้อยู่ดี ตอนนี้แกทำให้ผมอมยิ้มได้ตั้งหลายครั้ง ยังดูเหมือนเพี้ยนๆแตค่ก็ทำอะไรที่นึกไม่ถึงเสมอ หัสรังสี ถึงจะออกทางมาร แต่ตอนนี้มีคะแนนบวกเพื่มให้ด้วย อังกา อ่านครั้งแรกนึกถึงอังกอร์เลยครับ (คิดหาเรื่องได้ดีมากเรา) มัสลิน เงียบๆไปช่วงหนึ่ง เพิ่งนึกได้ว่าเธอยังอยู่ตอนเธอกระโดดกอดรามิตนี่ล่ะ ^___^..... จากคุณ : GTW - [ 6 ก.ค. 51 11:29:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จะเล่นงานสัตว์อสูร 2 ตัวนี้ ต้องจัดการคนบงการเป่าขลุ่ยให้เดี้ยงก่อน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 6 ก.ค. 51 13:56:04 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แต่เนื่องจากยังถูกในการควบคุมตัว >> น่าจะเป็น... แต่เนื่องจากยังถูกควบคุมตัว ไร้ปราณี >> ปรานี โดยไม่ส่นใจสิ่งแวดล้อมโดยรอบ >> สนใจ หากอีกครั้งที่รามิตร่ายเวทไม่จบอีกครั้ง >> มี "อีกครั้ง" ซ้ำกัน อ่านแล้วแปลก ๆ ค่ะ พวกเจ้าท่าทางมีประโยชน์เหมือนกันนี่ >> เจ้าพวกนี้ท่าทางมีประโยชน์เหมือนกันนี่ ตอนนี้บู๊ได้มันสะใจดีค่ะ ทั้งรามิต หัสรังสี อุดากัน คาชา พวกอุรุ (รวมทั้งมัสลิน) ได้แสดงความสามารถหมด รอต่อม้วนหน้านะคะ... ^_______^ จากคุณ : Caje - [ 6 ก.ค. 51 23:28:49 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หัสรังสีไม่ระเบิดตูมอย่างที่คิด เหอเหอ จากคุณ : Hexi - [ 7 ก.ค. 51 00:37:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ เย้ย...คนอะไรจะขยันเขียนผิด และสลับไปสลับมาได้เยอะปานน้านนนน.... ต้องรีบเข้ามาขอบคุณคุณน้องเคจ ค่า ต้องขออภัยคนมาอ่านทีหลังนะคะ คนเขียนจะไปแก้ไขที่แม่แบบ (ต้นฉบับ) ส่วนที่ลงเน็ต...ประจานมันไว้แบบนี้แล...(แต่ทีจริงเพราะเราหลังยาวววน่ะ) รู้ความลับหมดเลยว่าตอนนี้รีบเขียน...รีบลง... วันนี้หมดมุข...เพราะมึนกับงาน (สุมหัว) วันจันทร์ค่ะ เดี๋ยวคุยไม่สนุก...ไว้จะเข้ามาใหม่วันอื่นนะเจ้าคะ จากคุณ : run (run saya) - [ 7 ก.ค. 51 22:29:25 ]