ความคิดเห็นที่ 1 (ตอนที่ 2)                   รถตู้ มุ่งหน้าออกเดินทาง เราใช้เส้นทางถนนมิตรภาพ ..ถนนเส้นนี้เมื่อ 50 ปีก่อนถือว่าเป็นถนนที่ดีที่สุดในประเทศไทย สร้างโดยความร่วมมือระหว่างรัฐบาลไทยกับรัฐบาลอเมริกา.ความยาว.ต้นทางที่สระบุรีสุดปลายทาง นครราชสีมา...                  เดิมพื้นถนนลาดยางมะตอย...ความกว้าง 2 เลน..ตอนสร้างเสร็จใหม่ๆบางคนเล่าว่า ขนาดขับรถบนถนนน้ำในแก้วยังไม่หก...คงจะเปรียบให้เห็นว่าถนนเรียบเป็นกระดาษ....นั่นมัน พ.ศ. 2500...                   ปัจจุบันเป็นถนนคอนกรีต กว้างขวางใหญ่โต ....มีเลนให้วิ่งหลายเลน  ...ขับสบายๆๆ...                  ลุงบุญ อายุ กว่า 50 ปี แกเป็นเจ้าของรถเอง ใช้บริการกันบ่อย เพราะแกขับรถดีไม่คึกคะนอง นิสัยเป็นกันเอง ...ผมเคยเจอรถตู้บางคัน เจ้าของรถไม่ได้ขับเองเพราะมีหลายคัน จึงจ้าง คนอื่นขับ ไม่รู้มันทะเลาะกับเมียมาหรือเปล่า...? ขับเหมือนไม่มีคนอื่นนั่งอยู่ด้วย...เข็ดขยาด..ขอจำหน้าคนขับจนวันตาย.....และขออวยพรขอให้มันไปตายคนเดียว เถอะ ....!!!                 “เฮ้ย...เบิ้ม มีแผนที่วัดที่จะไปนี่ หรือเปล่า ???”   ผมหันหน้าเอ่ยถาม......กับเบิ้มซึ่งนั่งอยู่เบาะหลัง...                “มี มี จดมาแล้ว ”  ......เบิ้ม พูดพร้อมหยิบกระดาษขนาด เอ 4.....ยื่นมาให้. .                กางกระดาษดู  เป็นแผนที่วาดอย่างสังเขป  แสดงตำแหน่ง ของวัดที่เราจะไปกัน   ตกใจนิดหน่อย เพราะไม่ได้อยู่ในตัว อำเภอ หรือจังหวัด....ดูจะห่างไกลออกไปอีกมาก..ก็เพียงแต่ภาวนาขอให้ ถนนหนทางไม่ แย่จนเกินไป..  สงสารรถ...เกรงใจคนขับ...!!!               ประมาณ 2 โมงเช้า เราก็ถึงโคราช  ลุงบุญเลือกใช้เส้นทางอ้อมเมือง เพื่อไปสู่จังหวัดขอนแก่น   แวะกินข้าวกิน กาแฟ ที่ปั๊ม น้ำมันแห่งหนึ่ง  ทุกคนอิ่มกันถ้วนหน้า กระปี้กระเปร่า...สดชื่นขึ้น....เพราะช่วงขึ้นรถมาตอนแรก..พวกเล่นนอน กันอย่างเดียว..แต่ผมตาแข็งไม่หลับเหมือนคนอื่น นั่งมองข้างทาง  ดูไร่นา บ้านคน เพลินตาดี....                 พอรถตู้เคลื่อนตัวออกจาก ปั๊มน้ำมัน “ลุงบุญ เราไปตั้งต้นอีกที่ ตรงทางแยกอ้อมเมือง ก่อนถึงจังหวัดขอนแก่น นะ” ผมยื่นหน้าบอก...เพราะช่วงต่อไปเราจะไปต่อที่จังหวัดกาฬสินธิ์ ...กลัวลุงบุญจะขับเลยไปเพราะแกยังไม่เคยไป จังหวัดกาฬสินธิ์ ...              เส้นทางกว้างดี..โดยเฉพาะไหล่ทางกว้างเป็นพิเศษ พวกที่ขับขี่รถมอเตอร์ไซค์จะปลอดภัย และมีที่ให้พักรถใหญ่เช่น 10 ล้อ 18 ล้อเป็นช่วงๆ              สำหรับที่พักรถจะขยายออกไปจากริมทางอีก ทำให้ไม่เกะกะรถเล็กที่วิ่งมาตามไหล่ทาง.....เพราะเคยมีอุบัติเหตุบ่อยๆ...ที่รถบนถนนวิ่งมาชนท้ายรถที่จอดอยู่ริมทาง.....ตายเจ็บกันไปเยอะ..การป้องกันที่ดี..ก็จะเป็นบุญกุศลของพวกมักง่ายและ ประมาท.....              “พี่ พี่...อ้ายหน่อง(หมายถึงลูกสาวคนตาย) มันไปวัดยังไงไปกับใคร”  เสียง  อีขรรชัย(ที่ทำงานเรียกกันอย่างนั้น)..เพราะลักษณะของแก เป็นเหมือนตุ๊ด...แต่จีบทั้งผู้หญิง ..สีทั้งผู้ชาย..เลยไม่รู้อยู่เพศไหน...   ถามมาจากด้านหลังรถ.....คงเป็นห่วง น้องหน่องเพราะน้อง หน่อง ยังไม่มีแฟน สวยเสียด้วยอายุแค่ 20 เศษๆเพิ่งบรรจุเข้ารับราชการไม่กี่ปี....              เหมือนพรรคพวกรู้ทัน เสี่ยเจ๋ง  เลยดักคอ “แม่ตายทั้งที จะให้ไปพร้อมแขกหรือไง ? เจ้าภาพต้องไปก่อน...อ้ายหน่องมันลางานตั้ง 3 วัน ป่านนี้อยู่ที่วัดแล้ว” .ผมว่าพวกที่มางานศพ คราวนี้ คงอยากสร้างคะแนนให้ตัวเอง ตามภาษาพวกหัวงู ทั้งหลาย...แต่ไม่ใช่ผมนะครับ....             “ พี่ พี่......” เสียง เสี่ยหมาน พูดขึ้นมาบ้าง “ผมไม่เกี่ยวกับ น้องหน่อง ผมขอให้ โชเฟอร์หยุดรถ ตรงที่พักรถข้างหน้าได้ไหม”........มันพูดขึ้นมาลอยๆๆๆ            “ได้ครับ ได้ จะจอดให้ครับ”  ลุงบุญรีบบอก....เพราะแกเป็นคนใจดี......            “ผมปวดเยี่ยว แล้วขอสูบบุหรี่ ซักมวน” เสี่ยหมานรีบพูด ออกตัว.....เสียงสั่นๆเหมือนเสียงคนจะลงแดง....ยังไงยังงั้น...            ประมาณ 5 โมงเช้า เราก็ถึง ทางแยกบายพาส ทางด้านขวามือ เลี้ยวเข้ามาแล้ว ข้ามทางรถไฟ...ก็จะออกสู่...มหาสารคามเมืองแห่งการศึกษา เพราะที่นี่ดูเป็นเมืองเล็กๆ....แต่มีนักศึกษามาเรียนที่นี่กันมาก....             ผ่านมหาสารคาม  ไปถึงยางตลาด  เลี้ยวซ้าย เพื่อไปจังหวัด กาฬสินธิ์ ....ดูนาฬิกา เกือบบ่ายโมงแล้ว แวะกินอาหารกลางวันกัน...อ้าย เหวง แลบลิ้น ทำท่าเหมือนอยากกิน เบียร์ แต่ผมสั่งห้าม บอก เอาไว้กินตอนขากลับ ให้เสร็จงาน ศพก่อน.... จากคุณ : สวนดอก - [ 7 ก.ค. 51 08:23:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หมายเหตุ เขียนโดย ราส์ส กิโลหก.....ก๊อปมาจาก เวบไซค์..แห่งหนึ่ง..  (ตอนที่ 3)                 รถตู้วิ่งมาถึง...จังหวัดกาฬสินธิ์  แต่เราไม่เข้าตัวจังหวัด รถเลี้ยวขวาไปทางจังหวัด ร้อยเอ็ด ผมเอาแผนที่มาดูรายละเอียด อีกครั้ง แผนที่ระบุว่า จากจุดนี้อีกประมาณ 20 กิโลเมตร ....                ให้สังเกตุทางแยกขวามือ  มีต้นไม้ใหญ่อยู่ปากทาง และจะมีป้ายเขียนชื่อวัดที่เราจะไป..ให้เลี้ยวเข้าไป...ในแผนที่ไม่ได้บอกระยะทางเพียงแต่บอกให้  ไปเรื่อยๆจะถึงวัดเอง...                 ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็ถึงตำแหน่งตามที่แผนที่ บอกไว้ ลุงบุญเลี้ยวรถ เข้าทางแยก ....สภาพถนนเป็นลูกรัง...กว้างไม่น่าเกิน 5 เมตร  สองข้างทางก็เป็น ป่าโปร่งเหมือนชนบททั่วไป แต่แปลกแถวนี้ไม่ค่อยมีใครทำนา มองดูเหมือนปลูกพืชอย่างอื่น ....                 สภาพที่ดินเป็นเหมือนเนินเขา  รถวิ่งเร็วไม่ได้ถนนบางช่วงสูงขึ้นบางช่วงลาดต่ำลง ผิวถนนเป็นหลุมบ่อพอประมาณ ที่สำคัญ ตั้งแต่เข้ามาไม่มีบ้านคน ซักหลัง                  ลุงบุญ ขับรถไป..ช้า ๆ คงเดาใจผมออก แกบอกว่า  เจ้าของที่ดินส่วนใหญ่  จะมีบ้านรวมกันอยู่ในหมู่บ้าน  หน้าทำนาจะออกจากบ้านมาทำนากัน บริเวณนี้เป็นที่ทำไร่-นา จึงไม่มีบ้านคน เพราะคนจะไปอาศัยรวมกันในหมู่บ้าน จะเห็นก็มีแต่เถียงนา หรือกระท่อมเล็กๆไว้กันแดดกันฝนเวลามานา-มาไร่                   ตอนแรกเข้ามา มองดูข้างทางก็เพลินๆดี พอนานเข้า เอ๊ะ !! ทำไมยังไม่ถึงซักที ....                   “ใครมีเบอร์ อ้ายหน่อง มั่ง” อีขรรชัย พูดขึ้นมาลอยๆ มันคงนั่งรถจนเบื่อ คงอยากรู้ว่าเมื่อไหร่จะถึง....                   เสี่ย เจ๋ง เอาโทรศัพท์ ออกมาจากเอว เพื่อจะไล่กดดูเบอร์ ในเครื่อง.... ซักพักพูดขึ้นว่า “ อีขรรชัย ใสเจีย เสียใจ แถวนี้ไม่มีคลื่น” พร้อมหันหน้าไปทาง คนถาม .... “ไม่มีคลื่นซักขีด...ได้เบอร์ไปก็ไม่มีประโยชน์...                   โทรศัพท์ตอนนี้ ก็เหมือนไม้ตีพริก ทำอะไรไม่ได้” .....เสี่ยเจ๋งพูดน้ำเสียง มีกังวล...                   ยิ่งลึกเข้ามามาก ทางก็ยิ่ง คดเคี้ยว วกวน ซ้ำข้างทางต้นไม้ก็เริ่มรกครึ้มมากขึ้น  นาฬิกา บอกเวลาประมาณ บ่าย 3 โมงแต่ดูแล้วเหมือนหกโมงเย็น รถหรือคน ก็ไม่พบเห็น วัว กระบือ ไม่เห็นมี   ...ผมชักใจคอไม่ดี กำลังจะบอกกับลุงบุญว่าเอาไงดี...จะกลับไปตั้งหลักที่จังหวัด ก่อนดีมั๊ย...                   อยู่ๆก็มีลมพัด  เห็นฝุ่นฟุ้ง   เห็นต้นไม้ขนาดเล็กลู่ตามลม... ลมม้วนตัวเป็นกรวยพัดใบไม้แห้ง เศษไม้ม้วนขึ้นไปในอากาศ...แต่ก็ยังไม่รุนแรงอะไร ซักพักก็หายไป....ทางข้างหน้าเป็นโค้งหักข้อศอก....พอรถพ้นโค้งออกมา....                  “ นั่นไง เห็นศาลาวัดแล้ว อยู่ข้างหน้า” อ้ายเหวง.....ตะโกนอย่างดีใจ.....                  พวกเราถอนหายใจกัน.... ถึงเสียที... พอรถเข้าไปใกล้...เอ๊ะ...ทำไม่เงียบชอบกล หรือเจ้าภาพจัดงานไม่ใหญ่โต.. .....ลุงบุญ จอดรถหน้าวัด ...???. ด้านหน้าวัด...มีซุ้มหน้าวัด เป็นเสาไม้เนื้อแข็งสูง ประมาณ 5 เมตร.....                  ด้านบนของเสาทำเป็นหลังคาเล็กๆครอบไว้ มีป้ายชื่อวัด..ติดอยู่ด้านบนระหว่างเสาสองต้น   .ใจผมห่อเหี่ยวเพราะชื่อวัดไม่ตรงกับที่เราจะไป  .....วัดนี้ไม่มีรั้ว ...เห็นแต่เสาไม้ เก่าๆ เอียงๆปักเป็นอาณาเขตวัด ..... จากคุณ : สวนดอก - [ 7 ก.ค. 51 09:08:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ตอนที่ 4)                         พวกเราในรถมองหน้ากัน เลิ่กลั่ก...ทำอะไรไม่ถูก...มองซ้ายมองขวา รอบๆบริเวณ อย่างตื่นกลัว  ท่าทางเหมือนเด็กน้อยที่หลงทางกับ พ่อ แม่ ......                        หน้าตาแต่ละคน..เคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด.... ผมชะเง้อมองเข้าไปในบริเวณวัด  ต้นโพธิ์ ต้น ไทร ขึ้นอยู่ทั่วไป พื้นลานทั่วไป เต็มไปด้วยใบไม้แห้ง ไม่มีการเก็บกวาด เหมือนวัดร้าง หมา แมว ไม่มีให้เห็น ....                 มีทางที่รถเข้าไปได้...ผมบอกกับคนขับ.   “ลุงบุญ....ขับเข้าไปเลย เผื่อเจอพระจะได้ถามทาง”......                 รถเคลื่อนตัวช้าๆ...เข้าไปในวัด...บรรยากาศในรถเงียบสนิท...ได้ยินแต่เสียงแอร์รถยนต์ ครางอย่าสม่ำเสมอ..และเสียงหายใจ...ยาวๆของบางคน....ผมสังเกตุสภาพภายใน ..บริเวณวัด...เพ่งสายตา  มองผ่านหน้าต่างรถออกไป..                 มีโบสถ์เก่าคร่ำครึ  ไม่มีสีสัน ออกสีดำๆ   หลังคามีรอยโหว่เห็น อยู่หลายรู กระเบื้องดินเผาที่เรียงเป็นหลังคา ดูทรุดโทรมไม่สวยงาม   ข้างโบสถ์มีต้นไทรใหญ่ อายุคงเป็นร้อยปี มองเห็นรากใหญ่เลื้อยขึ้นมาเกาะ ผนังโบสถ์.....                ถัดมาประมาณ ซัก 100 เมตรเป็นที่ตั้ง ตัวศาลาวัด  ลักษณะหลังคาทรงสูงแบบศาลาวัดทั่วไป  เป็นไม้สักทั้งหลัง    พื้นยกจากพื้นดินประมาณ 2 เมตร  มีเสาประมาณซัก 20 ต้น เอียงกันเป็นฟันโยก  ..แสดงถึงความเก่าแก่ และทรุดโทรม..                ผนังข้างฝาศาลาตีด้วยไม้ระแนง...เป็นช่องๆ...โปร่งมองเห็นข้างในชัดเจน.. ....จนมองเห็นพระพุทธรูปตั้งอยู่มุมด้านหนึ่ง..ผมกระซิบ เบาๆกับลุงบุญ ให้จอดตรงบันใด ศาลาวัด...               รถจอดสนิท... “ เอ้าพวกเรา...ลงไปดูอะไรกันหน่อย” ผมลงมาคนแรก มองดูเวลาหกโมงครึ่ง   พระอาทิตย์กำลัง จะตกทางทิศตะวันตก...มองเห็นแสงเป็นสีแดงแสด.....อากาศเริ่มเย็น.....ทุกคนมายืนรวมกัน...ตรงบันใดทางขึ้นศาลาวัด.....ชะเง้อ..มองขึ้นไปบนศาลาวัด...ไม่เห็นใครซักคน...               อ้ายเหวง  เอามือ ป้องปาก ตะโกน ขึ้นไปบนศาลาวัด..  “หลวงพ่อ  คร๊าบบบบ...หลวงพ่อ  คร๊าบบบบบ” มันตะโกนจนเสียงแห้ง ปรากฏได้ความเงียบกลับคืนมา...พระอาทิตย์ลับหายไปแล้ว..แต่ยังเหลือแสงเหลืองสลัว....ให้พอมองเห็นหน้ากัน...              อะไรไม่ร้ายเท่า...จู่ๆลมไม่รู้มาจากไหน...พัดกระหน่ำเข้ามาในวัดที่พวกเรายืนอยู่  ได้ยินเสียงใบไม้แห้ง..โกรกกรากลากไปตามพื้นและปลิวว่อน...ขึ้น เหนือพื้นดิน...             เสียงลมกระทบกิ่งไม้...ดังซ่าไปทั่วบริเวณ....ดังสนั่นในความมืด...ซึ่งตอนนี้มืดสนิท...มองหน้ากันไม่เห็นแล้ว...หันมองไปทางไหน...พบแต่ความมืดดำไปหมด....                                                               (มีต่อ) จากคุณ : สวนดอก - [ 7 ก.ค. 51 09:11:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นชื่อคุ้น ๆ มาอ่านค่ะ  ไม่ผิดหวังตามเคย จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 7 ก.ค. 51 19:38:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กำลังอ่านเพลินๆ มาเจอข้อความใน คคห ที่ 2 บอกว่า หมายเหตุ เขียนโดย ราส์ส กิโลหก.....ก๊อปมาจาก เวบไซค์..แห่งหนึ่ง.. เลยสะดุดนิดนึง หยุดอ่านมาสอบถามคุณสวนดอกสักนิดดีกว่า แหะๆ คุณสวนดอกได้รับอนุญาตจากเจ้าของบทประพันธ์ สำหรับเอามาเผยแพร่ ที่นี่หรือยังเอ่ย และให้เครดิตผู้เขียนกับแหล่งที่มาชัดเจนอีกหน่อยดีมั้ยครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 7 ก.ค. 51 20:22:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เริ่มขนลุกเล็กน้อย กำลังสนุกค่ะ แต่ให้เครดิตแปะแบบชัดเจนกว่านี้ อย่างที่คุณพีทแนะนำดีมั๊ยคะ ช่วงนี้ยิ่งเห็นเรื่องเครดิตเป็นกระทู้ควันกรุ่นกันอยู่ทั่ว จากคุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) - [ 7 ก.ค. 51 23:00:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^http://www.sipprapa.net/index.php?lay=show&ac=article&Id=5369318&Ntype=777^   คห 5 และ 6  ขอบคุณทีทักท้วงครับ....   เรื่องที่ 57  หัวข้อ น้ำใจ จากน้ำฝน  (ตอนคืนสยองขวัญบนรถตู้ ตอนที่ 4,5,6 และ 7)  ครับ จากคุณ : สวนดอก - [ 8 ก.ค. 51 05:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 (ต่อ คืนสยองขวัญบนรถตู้)  เสียง ฟ้าร้องครวญคราง...ระงม..เหมือนเสียงอยู่บนหัว...ฟ้าแลบแปลบปล๊าบ...วิ่งเป็นเส้นเหมือนรากไม้เรืองแสง....บนแผ่นฟ้า...ฟ้าแลบแต่ละครั้ง...จะนำแสงสว่าง..ลงมาเป็นช่วงๆ..เป็นไฟกระพริบ ..ของธรรมชาติ..แทนที่จะดูสวยงาน...แต่ยามนี้มันดูน่ากลัว....เสียงหรีดหริ่งเรไร.....ดังกระหึ่มขึ้นมา....เหมือนเปิดเครื่องเสียงขนาดใหญ่...ดังก้องไปทั่วบริเวณ....              “ขึ้นรถกลับ กัน เถอะ ไม่ไหวแล้ว” ผมตะโกนเสียงดังแข่งกับเสียงลม และเสียงใบไม้...ที่ดังกระหึ่ม... อยู่รอบตัว...              ไม่มีใครคัดค้าน..ต่างรีบกระโดดขึ้นรถอย่างรวดเร็ว.....ตามมาติดๆ..คือเสียง  ซ่า...ของฝนที่ซัดลงมา...เป็นสาย..กระทบหลังคารถ  ดังกราว...พร้อมเสียงลม เอื้ออึง...กระแทกรถเป็นช่วงๆ...ทุกคนเงียบกริบ...ไม่มีใครเอ่ย...คำพูดออกจากปาก...               ลุงบุญ บิดกุญแจ..เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม... พร้อมแสงไฟหน้ารถสว่าง จ้า พุ่งเป็นลำแสงไปข้างหน้า มองเห็นเม็ดฝนนับร้อยนับพัน ตัดกับแสงไฟ  “ ต้องขับเลย ไปกลับรถด้านหน้า  ถนนมันแคบ ตีวงตรงนี้ไม่ได้” ลุงบุญพูดในความมืด..พร้อมรถเคลื่อนตัวออกไปข้างหน้าอย่าง ช้าๆ....ขับมาได้ประมาณ 30 เมตรแลเห็นพอมีช่องด้านหน้าขวามือ...พื้นที่กว้างพอที่จะกลับรถได้...             ลุงบุญ หักพวกมาลัย หันหัวรถ เข้าที่ว่างขวามือ เต็มคัน แล้วเบรก..ปลดเกียร์  เตรียมถอยหลังกลับรถ....!!             “ ลุง ลุง  ข้างหน้านั่น เป็นอะไร เหรอคับ”  อ้ายเหวงถามลุงบุญ เบาๆๆ ผม มองตามลำแสงไฟไป  ความสว่างจากแสงไฟ จับไปที่  ฐานสี่เหลี่ยมคอนกรีต บนฐานมีแท่งปูนสองแท่ง รูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า ตั้งเป็นคู่ขนานห่างกันประมาณ 2 ศอก มีหลังคาสูงมุงอยู่ด้านบน  มีเสาสี่ต้นค้ำอยู่...ถัดไปไม่มาก...มองเห็นเป็นเหมือนโกดังเก็บของ ด้านหน้าเป็นประตู บานใหญ่เปิดอ้า...มองเห็นด้านใน..            ทุกคนในรถมองเห็นเหมือนผม........ผมกลืนน้ำลาย..ลงคออย่างยากเย็น ..!!   ในโกดังคือโลงศพเรียงซ้อนกันเป็นกองสูงท่วมหัว...ฝาโลงวางอยู่เกะกะไม่เป็นระเบียบ...           อี ขรรค์ชัย...ยื่นหน้ามา กระซิบ ผม  “โกดังเก็บศพ กับที่ เผาศพ”  ...ผมไม่ยอมพูดอะไรกับมัน..ได้แต่นึกเพียงว่าให้ไปให้พ้นจากตรงนี้โดยเร็ว.......ฟ้าคำรามสนั่น เหมือนรับรู้......แสงจากสายฟ้า...สว่างวาบ...ทาบลงมา ...แยกความมืดออกไปชั่วประเดี๋ยว....ฝนก็ยังกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา......           แต่เหมือน นรกแกล้ง..!!! จากคุณ : สวนดอก - [ 8 ก.ค. 51 05:06:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 (ต่อ) .ลุงบุญ...ถอยรถไป...ช้าๆ..เนิบๆๆ...ด้วยความระมัดระวัง...เพราะข้างนอกมืดสนิท.... ผมเกร็งขาด้วยความตื่นเต้น อยากออกไปจากที่นี้เร็วๆ.. ...ภาวนาอยู่ในใจขอให้กลับออกไปอย่างราบรื่น...อย่าให้มีอุปสรรค...มาขวาง.. ...              รถถอยออกมาได้ครึ่งคัน..ซักพัก  .ผมมีความรู้สึกว่า  ..ล้อหลังด้านซ้ายมือ..เอียงวูบต่ำลง.......              ผมใจหายวาบ..ตายละ..!!! รถเป็นอะไรหรือเปล่า ???... เพี้ยงอย่ามาเป็นอะไรตอนนี้เลย....เจ้าประคู๊ณ....!!!              ..เสียงรถ..เบิ้ล..  เร่งเครื่อง..ดังขึ้นแรงกว่าเดิม..ล้อรถตะกุยดิน..เศษดินกระทบใต้ท้องรถ จบคนในรถรู้สึกได้  รถโยกไปข้างหน้าหน่อยเดียว...แต่ก็ไหลกลับมาอย่างเก่า........เป็นอย่างนี้อยู่ 3 – 4 ครั้ง....แต่ทุกครั้งก็เหมือนเดิม   คือรถยังขยับไปไหนไม่ได้....ทุกคนนั่งไม่ติดเบาะ...ลุกขึ้นยืน...พูด....  ถามกันวุ่นวาย..ดังลั่นรถ...ฟังไม่ได้ศัพท์....             ผมได้สติก่อนใคร  “ลุงรถ ติดหล่ม หรือเปล่า ???”....ถามไปยังงั้น...เพราะรู้อยู่แล้วว่าอะไร...เป็นอะไร....            เสียงลุงบุญ..ตอบกลับมาไม่ค่อยเต็มเสียง “ เดี๋ยว ผมจะลงไปดู ไม่รู้ลงลึก หรือเปล่า” แกฉวยไฟฉาย...เปิดประตูลงจากรถไปพวกเราอยู่ในรถ...ได้แต่มองแกทางหน้าต่าง...เห็นแต่แสงไปฉายสาดไปมา.....           ซักพัก แกเปิดประตูรถเข้ามา....พูดเสียงไม่ค่อยดี “..ลงเกือบมิดล้อ...ดินก็เหลวมาก เพราะโดนน้ำฝน เป็นหลุมใหญ่ เบ่อเริ่ม ลำบากครับ ลำบาก” ....พร้อมเอื้อมมือเปิดไฟในตัวรถ...สภาพของแกเปียกโชกไปหมด... “มีทางเดียว ต้องเอารถไถนา มาลาก ..แต่ตอนนี้ จะไปหาใคร.???”...เสียงปลงตก..           ผมก้มมอง ดูนาฬิกามองที่ข้อมือ แค่ ทุ่มเศษๆ.....มันมืดอย่างกับเที่ยงคืน....มองไปรอบๆมีแต่ความมืด ... อย่าว่าแต่รถไถเลย...คนซักคนก็ไม่เห็น..แล้วจะไปหาใคร...ฟ้าก็รั่วแบบนี้....และที่สำคัญ ต้องเดินไปหา...คิดแล้วเสียวสันหลังวูบ....สภาพการณ์แบบนี้.. ใครจะรับอาสา...???..         ลุงบุญ..เอาผ้าขาวม้า เช็ดหัว เช็ดตัวที่เปียกโชก...พร้อมกับ..เปลี่ยน เสื้อ กางเกงใหม่.....แกเปลี่ยนด้วยความชำนาญทั้งๆที่นั่งอยู่ที่เบาะคนขับ....           ดูท่าทางแกสบายตัวขึ้น..... “ ผมว่า..ยาก นะที่จะเอารถขึ้นในคืนนี้..ยังไงคงต้อง รอให้เช้าเสียก่อน...คืนนี้ต้องค้างที่ นี่..” ลุงบุญ พูด เป็นงานเป็นการ...แกยังบอกอีกว่า  “เลือกเอา..จะนอนกันในรถ หรือจะไปนอนที่ศาลาวัด...”          “ โอ๊ย...ใครจะไปนอน..!!!!  .ศาลาวัด  เหรอ... ป่าช้า ชัดๆๆ...นอนในรถดีกว่า”...เสี่ยหมาน...บอกอย่างจริงจัง หนักแน่น...คงประเภทช้างลากก็ไม่ไป....          .ผมก็เห็นด้วย..หันไปมองที่ศาลาวัดที่ไร...มันมีมโนภาพที่...เป็นเหมือนป่าช้าจริง..ๆ..  มืดทะมึนแบบนั้น.....ต่อให้จิตแข็งขนาดไหน...ก็คงไม่ไหวเหมือนกัน...ทั้งฝน  ทั้งฟ้า ยังไม่มีทีท่าจะลดความแรง...คงตกทั้งคืน....          ตกลงเราจะนอนกันในรถตู้.....เบาะด้านหน้าพื้นที่แคบ...ผมให้อ้าย เหวง  ปีนข้ามเบาะมาที่ด้านหลัง ไล่ให้มันเดินเลยไปที่เบาะหลังสุด..ของตัวรถ...เสียงมันบ่น อุบอิบ..แต่ไม่กล้าขัดคำสั่ง มันคงกลัว.เพราะด้านหลังรถ...กระจกจะดูโล่งๆๆๆ..!!!!          ผมจองแถวที่ 1 เบาะที่อยู่หลังคนขับ.....ถัดไปเป็นของ...เสี่ยหมาน.....ถัดไปอีกแถว...เป็นของ เสี่ยเจ๋ง และอีขรรชัย....         ลุงบุญ ปิดสวิตไฟในรถ...ขยับตัวเตรียมนอน... “ล๊อคประตูรถให้หมด..นะครับ..เพื่อความปลอดภัย” ....ก่อนเอนตัวลงนอน..แกไขกระจกข้างด้านคนขับ...และด้านตรงกันข้าม..ลงมาเล็กน้อย ประมาณ 2 นิ้ว .พอกระจกเลื่อนลง...ไอเย็นจากละอองฝนและเสียงฝน..ซ่าๆ...แผ่เข้ามาในตัวรถ... จากคุณ : สวนดอก - [ 8 ก.ค. 51 05:10:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 (ต่อ)         “ลุง ลุง มี ไฟฉายกี่อัน...”   ผมถามแกในความมืด..         “ มี อีกอัน เดี๋ยว หยิบให้”..          ผมรับไฟฉาย มาถือไว้    เผื่อมีอะไรจะได้ใช้ไฟฉาย.ให้เป็นประโยชน์.......ในรถมีแต่ความเงียบ..ไม่มีใครพูดคุย อะไร คงเหนื่อยและเพลีย จากการเดินทาง  ..และเครียดอย่างหนักที่ต้อง  มานอนแบบนี้...นอนคิดไปเรื่อยเปื่อย...อดนึกไม่ได้ว่าถ้ามาคนเดียวแล้วมาเป็นแบบนี้...ขนลุกซู่เลย ..เย็นวาบไปที่ไขสันหลัง.....คงบ้าตายแน่ๆ..        แต่คนเราก็แปลกนะ...อยู่กันหลายๆคน..ใจก็ชื้นอย่างน้อยที่สุดมีเพื่อนอยู่ด้วยความกลัวลดลงไปมาก...ยิ่งมารวมกันอยู่ในรถตู้แบบนี้ เหมือนเรามีเกราะคุ้มกัน...เคยดูในหนังผี..เวลาคนถูกผีหลอก คนนั้นจะรีบคลุมโปงเหมือนเอาผ้าห่มเป็นเกราะ..คุ้มกัน...          ผมนอนไม่หลับ ..คิดโน่นนี่ไปเรื่อย....แว่ว.เสียงกรนของลุงบุญ..มีทั้งเสียงต่ำ และเสียงสูง สลับกัน..แกคงชินกับการนอนแบบนี้   .ฝนยังตกอยู่..แต่นานๆจะมีเสียงฟ้า..คำรามมาบ้าง....เป็นครั้งคราว..        “ เหวง  หลับ ยัง วะ.??”....ผมพูดลอยๆขึ้นมาในความมืด....ไม่ได้หวังให้มันตอบ...        แต่มันทะลึ่งได้ยิน.. “ นอนไม่หลับ พี่..!!!ผมกลัวมีใครปีนมาด้านหลังรถ...” ทำปากดี อ้ายเหวง ขอให้เป็นตามที่พูด... เถอะมรึง.!!!           “เสี่ย หมาน หลับ ยัง???”  เงียบ.!!!!!     “เอ้า !!  ใครยังไม่หลับ บ้าง”...ผมเล่นมุข...แก้เครียด...เงียบ !!!....คงหลับกันหมด. ????       ผุดลุกขึ้นนั่ง...มองออกไปนอกหน้าต่าง.รถ..เอาไฟฉายส่องกราดออกไป...สายฝนยังคงหล่นลงดินเป็นสาย..พื้นดินเฉอะแฉะ..ถ้าลงไปเดินคงแหยงเท้า..อดเอามือลูบขาไม่ได้....มีความรู้สึกว่า  ...อยู่ในรถมันอบอุ่น...และปลอดภัย.....สูงสุด....       ชักสนุก.. ผม...ฉายไฟ..สาดไปทั่วๆๆๆ...บนพื้นดิน...ตามต้นไม้...ภาพและเงา.ต้นไม้...ตอนกลางคืน..มองเป็นรูปร่างต่างๆ  แล้วแต่จะจินตนาการ  กบ เขียด กระโดดเล่นน้ำฝนกันสนุก....มองเห็นตัวอะไร ดำๆยาวๆ..เอ๋อ..งูนั่นเอง...ไม่รู้งู อะไร..ขนาดข้อมือเด็ก..คงออกมาหาอาหาร..กินกบ เขียด.....เอาไปฉายส่องดูเวลา แป๊บเดียว จะ ห้าทุ่มแล้ว..        ผมอดจะมองไปที่โกดังเก็บศพไม่ได้....ทั้งๆที่มืดสนิทมองอะไรไม่เห็น.....กลัวก็กลัว..แต่อีกใจนึง...ก็อยากรู้อยากเห็น...คิดในใจว่าอยู่ในรถกลัวอะไร..มีเพื่อนในรถตั้งหลายคน...ผม...หันกระบอกไฟฉายไปที่หน้าโกดังแบบกล้าๆกลัวๆ....มันน่าตื่นเต้น...แบบที่คนเราชอบทำอะไรที่เสี่ยงๆ...          แสงสว่างจากไฟฉายขนาดถ่านก้อนใหญ่ 4 ก้อน..จับไปที่หน้าโกดัง...ภาพที่เห็นเล่นเอาผม สดุ้ง เฮือก....พูดออกมาแบบไม่รู้ตัว......   “..เฮ๊ย...!!!!...”  ประตูโกดัง....ประตูนี้ตอนแรกที่รถติดหล่ม....ตอนหัวค่ำ...ประตู มันเปิดอยู่นี่นา...ยังมองเห็นโลงศพอยู่เลย...บรื๋อ.....แล้วตอนนี้ใครปิด....?????  รูขุมขนในร่างกายขยาย..จนตัวชา......โดนเข้าแล้วมั๊งเรา.......????        ผม ปิดไฟฉายทันที....หันไปหาพรรคพวกที่นอนหลับกันอยู่...ในรถมืด...มองไม่เห็น...ได้ยินเสียงกรน เสียงหายใจก็ยังดี..เอาเป็นเพื่อน...นึกโทษตัวเองหาเรื่อง...น่าจะนอนหลับพร้อมกันไป..ก็หมดเรื่อง....      กำลังนั่งใจลอยอยู่....เปรี้ยง...!!!!..เสียง ฟ้า ผ่า...ดังสนั่น จนรถสะเทือน .แสงสว่างไม่รู้กี่หมื่นกี่แสนแรงเทียน...ไล่ความมืดจนกระเจิง....      ความวัว ยังไม่ทันหาย...ความกระบือ...ก็ระเบิดขึ้นใน...ทันที..     อ้าย เหวง แหกปากตะโกน..แข่งกับเสียง ฟ้าผ่า...  “ พี่ๆๆๆๆ ช่วยด้วย...มีคนยื่นหน้า...ที่กระจกหลังรถ...โอ๊ยๆๆๆๆ”... จากคุณ : สวนดอก - [ 8 ก.ค. 51 05:12:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 (ต่อ)               เสียง อ้าย เหวง ดังลั่น...รถ.....พร้อม ความสูง 180 เซนติเมตร น้ำหนักไม่น้อยกกว่าร้อย โล...มันกระโจนพรวดเดียว มาอยู่ที่กลางรถ..ตรงเบาะ เสี่ยหมาน พอดี....              “ เฮ๊ย..!!! อะไรกัน.วะ...อ้ายเหวง...อ้ายหมี ควาย มรึง... มามุดอยู่ตรงนี้ ได้ ไงวะ เนี่ย...” ตกอกตกใจหมด...อ้าย ห่ะ.!!!!.เสี่ยหมาน..พูดด้วยความโมโห...คงกำลังหลับฝันดี....              ทุก คนในรถ ตื่นกันหมด...  เพราะเสียงอ้ายเหวง แต่มันก็.ยังไม่หยุดพูด “ เห็นเต็มตาเลยพี่  หน้าคนชัดๆ  ...เสียงฟ้าผ่าดังผมลืมตาขึ้นมา เห็นพอดี..มันมองผมเขม็งเลย..... โอย.!!..ผมไม่นอนข้างหลังรถแล้ว...ขอนอนที่พื้นหน้าเบาะ เสี่ย หมาน นี่แหละ” ไม่พูดเปล่ามันซุกตัว...นอนเลย...                  ลุงบุญ เอาไฟฉายส่องไป...ที่กระจกด้านหลังรถ.... “ ไม่เห็นมี อะไร ตาฝาด หรือฝันไปหรือเปล่า.. ???? อยู่กัน เยอะแยะ กลัวอะไร..ที่หน้ารถนี่ พระตั้งอยู่ นี่ไม่เห็นหรือ..ไง...!!!!.” ไม่พูดเปล่า...แกเอาไปฉาย ส่องให้ดู..พระที่ตั้งอยู่...หน้ารถ ..ตรงกับคนขับ.. เป็นพระทองเหลือง   น่าเป็นหลวงพ่อ พุทธโสธร ...  “..เดี๋ยวก็สว่างแล้ว....อีกไม่กี่ชั่วโมง”...แกไม่แค่ปลอบใจ อ้ายเหวง..คงปลอบใจคนทั้งรถ  และ  ตัวแกเองด้วย..ผมว่างั้น  ???                      หลังจากอ้ายเหวงโวยวาย...ทุกคนตื่นหมด...ไม่มีใครนอนต่อ..ความง่วง..หายไปหมด...สถานการณ์ในรถตู้..เริ่มเครียดอีกครั้ง...ฝนซาเม็ดลงไปแล้ว...อากาศเย็นจนรู้สึกได้...ข้างนอกยังมืดสนิทเหมือนเดิม....อีกทั้งไม่มีเสียง.อื่นให้ได้ยิน...นอกจากเสียงฝนที่ตก พรำๆๆ  ........                ผมรู้ตัวอยู่แล้วว่าพวกเราจะ..ต้องโดนอะไร....เพราะโกดังเก็บศพ...เดี๋ยวเปิดเดี๋ยวปิด....แต่ยังไม่อยากพูด..ให้คนในรถไม่สบายใจ....เอาไฟฉายส่องดูเวลาอีกครั้ง...ประมาณ...5 ทุ่มครึ่ง....                     ฝนที่ตกพรำๆ เริ่มขาดเม็ด...และหยุดสนิท... หยุดจนเงียบสงัด.....มีแต่เสียง...ขยับตัวไปมาของคนอยู่ในรถ....ทุกคนเริ่มขยับจากที่เดิมมารวมเป็นกลุ่มเดียวกัน......ยังไม่ทันได้คุยอะไรกัน....                    กลิ่นธูป..จาง.ๆลอย.มาแตะที่ปลายจมูก....ผมได้กลิ่นแต่ยังไม่แน่ใจ...จะหันไปหาลุงบุญ ...ปรากฎแกกำลังปีนจากที่นั่งทางด้านหน้า...ที่แกนอนอยู่เดิม...มายังที่พวกเรานั่งอยู่รวมกัน.....                 “..ที่วัดนี่แรง เอาเรื่อง.....กลิ่นธูป..มาก่อนแล้ว...ทุกคนได้กลิ่นหรือเปล่า  ????”  พอมาถึง แกกระซิบถามผม....เสียงสั่น..ทุกคนที่นั่งอยู่ด้วย..พูดตรงกันว่าได้กลิ่น...                  จากกลิ่นจางๆๆตอนนี้เริ่มฉุนมากขึ้น..จนเหมือนคนเอาธูปเป็นกำ..มาจุดอยู่รอบรถ....จากกลิ่น.ตามมาด้วยเสียง...ปี่..เสียงระนาด..แว่วๆๆมา...ฟังไม่ออกว่ามาจากทางไหน... จากเสียงเบา.ๆ และ..เริ่มดังขึ้น.ๆ.....จนได้ยินชัด..เต็มสองรูหู....                  เรายังไม่อยากเปิดไฟในรถ..ยังไงอยู่มืดๆในรถ....อบอุ่นใจกว่า...เสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้นว่า.  “ เสียง..ดนตรี.มาจากศาลาวัด.แน่นอน..”.  ผมก็คิดเหมือนกัน....แต่เสียงมันเย็นๆยานๆอย่างไงไม่รู้....ไม่มีชีวิตชีวา..เสียงเนิบๆ...เหมือนคนเล่นไม่รู้ร้อนรู้หนาว.... .         พวกเรามีความรู้สึกว่า...บริเวณวัดนี้เหมือนมีงานอะไรซักอย่าง...และมีคนมาร่วมงาน...ไม่ใช่มีแต่พวกเราในรถตู้..อย่างเดียวดาย...ความรู้สึกเป็นอย่างนั้น จริงๆ....                 “เอา ไงดี ลุงบุญ.”  ผมพูดเบาๆกับ แก..เพราะเห็นว่ามีอาวุโส..และน่าจะผ่านเรื่องแบบนี้มาบ้าง..!!!..                 ยังไม่ทันจะตอบอะไร.....มาอีกแล้ว...คราวนี้..กลิ่นฉุนกึกเลย.....เป็นกลิ่น.เผาศพชัดเลยๆ...เหม็นเขียว...อบอวนไปทั่วรถ...                  “ ไม่ไหวแล้ว..แรงจริงๆๆ..ต้องออกไปจากที่นี่..ให้ได้เร็วที่สุด..ต้องช่วยกันครับ..”...ลุงบุญ..พูดเสียงแข็ง..ประเภท..หมูไม่กลัวน้ำร้อน....                  “คุณขับรถได้ไหม..ไปนั่งที่คนขับ เลย...ที่เหลือลงมากับผม..ช่วยกันยก...”....  ไม่ต้องรอคำตอบแกดันหลัง ..ให้ผมปีนไปที่นั่งคนขับ....พรรคพวกไม่มีใครคัดค้านซักแอะ...รีบเดินตามลุงบุญ  ที่เปิดประตูด้านข้างรถ....เดินออกไปด้านนอกรถทันที.....                   เดินเกาะกันเป็นกลุ่ม...ไปที่ล้อที่ติดหล่ม...พอให้สัญญาณผมติดเครื่องรถ..ใส่เกียร์ถอยหลัง....                   เอ้า..ๆ..เอาเลย...เสียงลั่น...ในความมืด...รถเลื่อนโยนไปข้างหน้า......พอไหลเลื่อนกลับ...ผมปล่อยครัช...เหยียบคันเร่ง...สุดแรง.....ตัวรถกระโจนเหมือนม้าพยศ...ท้ายกระดอนขึ้นเหนือดิน..ผมแทบตกจากเบาะนั่ง..ดีที่มือจับพวกมาลัยไว้แน่น.....                   รถตั้งลำขึ้นมาได้แล้ว...ไม่มีใครสั่ง..ลุงบุญ วิ่งมาที่ประตูด้านคนขับ...คนอื่นวิ่งเข้ามาประตูด้านข้าง..แข้งขาเปียกโคลน.เลอะเทอะ..ไม่มีใครใส่ใจ...ส่วนผมปีนจากที่นั่งคนขับมาอยู่ที่เบาะหลังตามเดิม...                    “ใจเย็นๆ  ...นะลุง ไม่ต้องรีบ...ใจเย็นๆ”...ผมชะโงกหน้าบอกแก...เดี๋ยวตกหลุมลงไปอีกจะยุ่ง....                    เหมือนไล่ส่ง...ทั้งกลิ่น..ทั้งเสียง...รอบๆบริเวณ..กระหึ่ม....อย่างรุนแรงกว่าเดิม...                      ลุงบุญ เปิดไฟหน้ารถ...ขยับรถให้ตรงทาง.....รถเคลื่อนตัวออกจากจุดที่ติดหล่ม...ค่อยๆลัดเลาะตามเส้นทางเพื่อออก...จากวัดนี้...ช่วงผ่านศาลาวัด...ผมอดที่จะมองไปที่ศาลาไม่ได้....ยังมือบอนเอาไปฉายส่องขึ้นไป.....บรื๋อ.....เงาดำๆของคนเต็มศาลาวัด!!..........สวัสดี จากคุณ : สวนดอก - [ 8 ก.ค. 51 05:15:08 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ....ขอเพิ่มเติม  นิดนึง.....คห 5 และ 6...แฮะๆๆๆ.. ....สวนดอก  กับ....ราส์สฯ...เป็นคนเดียวกันครับ...คงไม่ต้องขออนุญาตตรับ..????? จากคุณ : สวนดอก - [ 8 ก.ค. 51 06:28:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ้าว แหะๆ หน้าแตกละเอียด  ที่แท้คุณสวนดอกเป็นผู้เขียนเอง (อายจัง) เดี๋ยวผมมาอ่านต่อครับ ^^ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 8 ก.ค. 51 09:59:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 .....คุณ พีทคุง...ขอบคุณที่ติดตามและทักท้วง..ครับ..ผมเป็นข้าราชการหน่วยงานหนึง...ต้องทำงานในป่าและเขา...ก็มีเรื่องเล่าให้ฟังสนุกๆๆ..จากประสบการณ์..ในการทำงาน...   และ คุณ ทิกิ.. .....ผมจำได้..คุณ..ทิกิ....เคยเข้ามาอ่าน...เรื่อง  น้ำใจจากน้ำฝน..... .....และขอโทษด้วยทีี่ทำให้...ผะอืดผะอม...กับน้ำดองตุ๊กแก..??? จากคุณ : สวนดอก - [ 8 ก.ค. 51 10:58:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จบแล้วหรือคะ ?? จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 8 ก.ค. 51 16:27:21 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คห 15 .....จบแล้ว  จ้า.... .....ออกมาจากวัดได้....ก็ดีใจแล้วครับ.. จากคุณ : สวนดอก - [ 8 ก.ค. 51 17:35:18 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มีอีกไหมครับ แนวนี้ ชอบๆอ่าน จากคุณ : GTW - [ 8 ก.ค. 51 17:38:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คห 17...    .....จะเขียนมาให้อ่านอีกครับ.... จากคุณ : สวนดอก - [ 8 ก.ค. 51 20:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ง่ะ...มาหน้าแตกด้วยอีกคน (ขอเวลาเอาเทปซ่อมหน้าแป๊ปค่ะ -*-) แฮะๆ ไม่รู้ว่าจะเป็นคนเดียวกัน...ขอโต๊ดนะค๊า -3- ปรื๋ออออออเลย ขนลุก อ่านไปเห็นภาพเลยค่ะ ของเขาแรงจริงๆ แล้วสรุปนี่หางานศพเจอมั๊ยคะเนี่ย จากคุณ : ชานมฯ (พายุสีเงิน) - [ 8 ก.ค. 51 23:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คห..19..        ไม่เป็นไรมิได้ครับ.... ........ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน..ครับ .......กลับออกมาแล้ว โทรไปหาเจ้าภาพ....คืนนั้นเลย....ศพเผาตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว.... .........ปรากฎว่าคนเขียนแผนที่มาให้เขียนผิดพลาดครับ...!!! ....... จากคุณ : สวนดอก - [ 9 ก.ค. 51 04:52:03 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โอยยยยย ขนลุกกระจุยเลยครับ ดันมานั่งอ่านตอนห้าทุ่มซะด้วย แว้กกกก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 ก.ค. 51 20:12:29 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ....คุณ..พีทคุง..             ตอนอ่านได้กลิ่น  อะไรหรือเปล่า  ??? จากคุณ : สวนดอก - [ 9 ก.ค. 51 20:27:05 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แว้กกกกก ไม่ได้กลิ่นคร้าบ  คุณสวนดอกห้ามส่งมาเด็ดขาด กัว TT จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 10 ก.ค. 51 19:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ......ขอบคุณ..ทุกท่านทุกความเห็นครับ.. ......tiki_ทิกิ ......คุณพีทคุง (พิธันดร) ......ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) ......สัมผัสรักในใจเรา .....GTW .....ชานมฯ (พายุสีเงิน) ..... จากคุณ : สวนดอก - [ 11 ก.ค. 51 08:38:16 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ของเขาแรงจริง ๆ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 12 ก.ค. 51 23:18:57 ]