ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 14 ผมทำงานอยู่ที่ห้อง lab ตั้งแต่เช้า แม้จะไม่ค่อยมีสมาธิก็ตาม หลายๆเรื่องจากเมื่อวาน ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว โดยเฉพาะเรื่องของ ตี๋ ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้นกับตี๋ เพราะยังไม่แน่ใจ ความรู้สึกตัวเองว่าคิดยังไงกับตี๋แน่ ถึงตอนนี้ผมจะรู้สึกดีกับตี๋ แต่ก็...ถ้าผมบอกอะไรไป มันเหมือนกับ ผมเอาเขามาแทน ซี หรือเปล่า เฮ้อ... กับซีตอนนี้ก็ อืม  ซี โทรหาผม ตั้งแต่เมื่อคืน แต่ผมก็ไม่ได้รับสาย ยังรู้สึกไม่พร้อมที่จะคุย ทั้งๆที่ถ้าได้คุยกัน มันอาจจะไม่มีอะไรเลยก็เป็นได้ แต่ก็อย่างที่บอก .. ไม่พร้อม ระหว่างที่คิดไปทำงานไป ก็โดนอาจารย์ที่ปรึกษาเรียกเข้าไปพบ อันที่จริงงานก็เพิ่งนำเสนอไป ไม่น่าจะมีอะไรนี่นา ผมได้แต่นึกอยู่ในใจงงๆ หรืออาจจะแค่เรียกไปคุยเฉยๆ เพราะใกล้จะจบแล้วหรือเปล่า ไปถึงห้อง ทักทายเสร็จ ดูจากสีหน้าอาจารย์แล้ว วันนี้โดนอะไรแน่ๆ เรื่องงานของผมนั่นเอง เมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมสาขาคนอื่นๆแล้ว ดูงานของผมจะ "ด้อย"กว่าคนอื่นเยอะ อาจารย์เองก็พยายามที่จะหาอะไรมาเพิ่มเติมให้ผมทำ ซึ่ง มันก็เหมือนกับ ผมต้องเริ่มทำใหม่เกือบทั้งหมด ...เฮ้อ เครียด -*- แล้วจะจบไหมเนี่ย ทั้งๆที่งานเดิม รายละเอียดเยอะจะตาย กว่าจะออกมาได้ ผมได้แต่นึกในใจ กลับมานั่งเครียดที่ห้องทำงานต่อ แทนที่จะสบาย กลายเป็น โอย เครียด -*- ถือว่า ซวยก่อนวันเกิดละกัน เผื่อจะมีอะไรดีๆ เกิดขึ้นบ้าง หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น ทำงานไปเรื่อยๆ หาข้อมูล พิมพ์งาน ด้วยอารมณ์เวิ่นเว้อ รู้สึกตัวอีกที อืม 4 ทุ่มแล้วเหรอเนี่ย ทำไมไม่มีใครโทรมาหาเลยเนี่ย ข้าวเย็นยังไม่ได้กิน ไม่มีใครชวนกินข้าวเลย ไปไหนกันหมดเพื่อนฉัน หยิบโทรศัพท์มาดู อ้าว แบตฯหมดซะงั้น ถึงว่าสิ กลับบ้านดีกว่า กลับไปถึงบ้าน " ...ซี " นั่งรออยู่หน้าบ้านผม ท่าทางจะนานแล้วเหมือนกัน " ทำไมถึงปิดเครื่อง ทำไมไม่รับโทรศัพท์ผม " " แบตฯหมดน่ะ " ผมตอบแล้วก็เดินผ่านซีไป เปิดประตูจะเข้าบ้าน " พี่เวย์ ผมขอคุยด้วยได้ไหม " " มีอะไรก็พูดมาสิ " ผมหันหน้าไปบอกด้วยเสียงที่เรียบเฉย " ผมขอโทษที่ผมไปช้า แต่ผมก็ไปแล้ว พี่ไม่น่าจะโกรธผมนี่ " " เธอไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่รอหรอก อีกอย่าง บอกหน่อยสิว่าทำไมถึงมาช้า " " ก็พอดีผมติดธุระ "....ซี ตอบผมไม่เต็มเสียงนัก พอได้ยินแบบนั้นแล้ว ผมรู้สึกอึดอัดเต็มที ทำไมถึงไม่บอกอะไร ทำไมถึงไม่พูดความจริงออกมา ทำไมต้องปิดบังด้วย ผมคิดในใจ จนอัดมันไว้ไม่ไหว สุดท้ายก็หลุดออกมาจากปากผม " ซี เธอเห็นพี่เป็นอะไรกันแน่ ทำไมไม่บอกความจริง " ก่อนที่ซีจะพูดอะไรต่อ " พี่รู้ว่า ซี ไปไหนมา ทรายมาคุยกับพี่แล้ว " " ทราย.. เขา เขาคุยอะไรกับพี่ " " ไม่มีอะไรมากหรอก แต่มันคงจะรู้สึกดีกว่านี้ ถ้าได้ยินจากปากเธอก่อน " ซีไม่พูดอะไรต่อ หรืออาจจะพูดไม่ออก ผมก็ไม่รู้ ผมถอนหายใจให้กับตัวเอง " เธอเปลี่ยนไปนะ " ผมพูดก่อนจะปิดประตูบ้าน ไม่ได้รอว่าซี จะพูดอะไรต่อ หลังผมพิงอยู่ตรงประตู ค่อยๆ ทรุดลงอยู่ตรงนั้น ซี ส่งเสียงข้ามประตูมาหาผม " พี่เวย์... พี่ได้ยินผมไหม... ผมขอโทษ ตอนนี้ถึงผมจะอธิบายอะไรไป พี่ก็คงไม่ฟัง ผมขอโทษที่ไม่พูดความจริงกับพี่ แต่ผมไม่อยากทำให้พี่สบายใจ พี่ฟังผมอยู่ไหม ผมขอโทษ...ผมขอโทษ " " ... กลับไปก่อนเถอะซี วันนี้พี่มีเรื่องต้องคิดเยอะแล้ว ขอร้อง " " พี่เวย์ ...คุยกันก่อนได้ไหม เปิดประตูมาคุยกันเถอะ ให้โอกาสผมหน่อย ได้ไหม " " .... " ผมตัดสินใจลุกขึ้น เดินกลับเข้าห้องนอน  แข็งใจไม่สนกับสิ่งที่อยู่อีกฝากหนึ่งของประตู พอเห็นเตียงที่อยู่ในห้อง ผมก็โดดลงไปข่มตานอนลง แทบจะไม่อยากขยับไปไหน วันนี้ทำไมมีแต่เรื่องเนี่ย เฮ้อ.. ถอนหายใจอีกแล้ว -*- พอแล้ววันนี้ ถ้าผมยังตื่นอยู่ ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก ข่มตาหลับให้ลงไปทั้งอย่างนั้น ...ตื่นขึ้นมากลางดึก เหลือบมองนาฬิกา ตีสองแล้วเหรอนี่ ทำไมต้องตื่นมาตอนนี้ด้วยเนี่ย เดินมาเปิดตู้เย็นจะดื่มน้ำสักแก้ว เหลือบไปมองที่ประตูหน้าบ้าน ... มีอะไรอยู่ตรงหน้าบ้าน ผมมองเห็นเงาดำๆ อะไรสักอย่างลอดผ่านด้านล่างของประตูมา เดินไปเปิดประตูดู ซี.. นั่งหลับอยู่ตรงนั้น " นี่ ยังไม่กลับไปอีกเหรอ แล้วมานอนอยู่แบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก " ผมพูดไปแล้วก็เขย่าปลุกซีด้วย พอซีลืมตาขึ้นมา " พี่เวย์ " เรียกชื่อผม แล้วก็สวมกอดผมทันที " อย่าหนีผมไปไหนนะ " ผมตกใจเล็กน้อยแต่ก็ ไม่ได้ปัด ซีออกไป รู้สึกว่า ซี จะไม่สบาย ตัวร้อนหน่อยๆ " ลุกขึ้นเถอะ เข้าไปในบ้านดีกว่า มาอยู่ตรงนี้ยุงกัดตายเลย " สักพัก ซี ถึงจะปล่อยผมออกจากอ้อมกอด ผมจับมือดึง ซี ให้ลุกขึ้นแล้วพาซีมานอนข้างใน ผมให้ซีนอนบนเตียงของผม ส่วนผมนั่งลงบนพื้น พิงหลังเข้ากับเตียง " พี่ไม่นอนเหรอ " ซีถามพร้อมวางมือบนไหล่ของผม ผมเอื้อมมือไปจับมือนั้น " ซีนอนเถอะ สงสัยจะไม่สบายนะเราน่ะ " ผมหันไปจับหน้าผาก ลูบหัวซี แล้วก็กลับมานั่งในท่าเดิมอยู่แบบนั้น ไม่นานนัก ซีก็หลับไป ผมควรจะทำยังไง เลือกที่จะอยู่แบบนี้ หรือว่าจะทำให้มันจบดี ได้แต่คิดอยู่แบบนั้น รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว ผมจัดการทำธุระส่วนตัว แล้วก็งานบ้านเล็กๆน้อยๆ พอเสร็จ ผมออกบ้านมาก่อน เขียนกระดาษโน๊ตทิ้งไว้หน้ากระจกในห้อง บอกให้ ซี ช่วยปิดบ้านก่อนออกมา กลับมาหัวหมุนกับงานที่ต้องทำใหม่เกือบทั้งหมด หาข้อมูลเพิ่มเติมตั้งแต่มาถึง ไหนจะต้องคอยดูงานของเก่า จนกว่าจะเสร็จสมบูรณ์ด้วย ... เรื่องงานก็ต้องทำ เรื่องนั้นก็ต้องคิด เหลือบมองดู ปฏิทินที่อยู่บนผนังในห้องทำงาน พรุ่งนี้ก็วันเกิดเราแล้วนี่หว่า อดทนอีกนิด วันเกิดทั้งทีมันต้องมีอะไรดีๆขึ้นมาบ้าง คิดไปไม่นานนัก พ่อโทรศัพท์มาหา บอกว่า วันนี้ให้เข้าไปที่บ้านอีกหลังด้วย สงสัยจะให้ของขวัญวันเกิดมั้ง ผมคิดในใจ ประมาณเที่ยงๆ ตี๋ ก็แวะเข้ามาหาผมที่ห้องทำงาน " พี่เวย์ กินข้าวหรือยัง " " ยัง จะพาพี่ไปเลี้ยงล่ะ " " งั้นอย่ากินเลย ผมอิ่มแล้ว " " อะไรกัน เลี้ยงพี่ไม่ได้เหรอ " " ไม่เอา เลี้ยงไม่ไหว พี่กินเยอะอ่ะ แต่ถ้าอยากให้เลี้ยงก็ได้เหมือนกัน แต่ว่า .." " แต่อะไร " ผมหันไปตามเสียงเจ้าเล่ห์ที่นายตี๋ เพิ่งพูดออกมา " แต่ถ้าได้ ใครสักคนมาหอมแก้ม ก็พอจะพาไปเลี้ยงได้อยู่นะ " พูดจบ ตี๋ก็หลับตา เอานิ้วชี้ไปที่แก้มของตัวเอง " งั้นมาใกล้ๆดิ " " ไม่เอา พี่จะแกล้งอ่ะดิ " " รู้ทัน ซะงั้น " ตี๋เดินเข้ามาหาผมใกล้ๆ จ้องผมแปลกๆ แล้วก็พูดขึ้นมา " วันนี้ พี่เป็นอะไรหรือเปล่า " " ไม่นี่ ทำไมเหรอ " " ก็เห็นทำหน้าเครียด ดูเหนื่อยๆยังไงก็ไม่รู้ " ตี๋ก็เดินเข้ามา เอื้อมมือมาหยิกที่แก้ม ผมปัดทิ้งแทบจะในทันที " อยู่ดีๆ มาหยิกทำไมเนี่ย เจ็บนะ " " ก็เห็นทำหน้าย่น ผมเลยดึงให้มันตึงๆไง " แล้วก็หัวเราะเบาๆ ผมหันกลับไปทำงานต่อ ตี๋ก็เอากระดาษม้วนเป็นแท่งมาตีผม " อะไร แค่นี้โกรธเหรอ ล้อเล่นน่า ผมดูออกนะเวลาที่พี่เครียดนะ มีอะไรก็บอกผมได้ " " บอกไปแล้วจะช่วยได้เหรอ " " ถึงช่วยไม่ได้ก็ดีกว่าเก็บไว้คนเดียว จะได้ระบายออกมาบ้างไง ไม่งั้นอึดอัดแย่ " " ขอบใจนะ " " นี่ แล้วจะไม่ไปกินอะไรเหรอ รอนานแล้วเนี่ย " " อืม ไปๆ " แล้วเราก็ออกไปหาอะไรทานกัน พอช่วงบ่ายก็แยกกันไปเรียน ตกเย็น พอประมาณ ทุ่มกว่าๆผมก็ไปถึงบ้านอีกหลังหนึ่ง พ่อกับแม่ รออยู่เพื่อที่จะคุยกับผม พ่อบอกกับผมว่า จะส่งพี่ของผมไปเรียนเมืองนอก แล้วก็อยากหาเงินทุนเพิ่ม เผื่อสำหรับค่าใช้จ่ายต่างๆ เลยต้องการที่จะขายบ้านหลังที่ผมอยู่ทิ้ง -*- ผมได้ยินแบบนั้นแล้ว ไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองต่อ ตอนนี้จะไปอยู่ที่ไหนละ ถ้าจะให้มาอยู่บ้านนี้ก็ไกลเกินกว่าที่จะไป-กลับ มหาลัยทุกวัน จะอยู่หอ ก็ต้องหารายได้เพิ่มขึ้น ทั้งๆที่ตอนนี้ ก็แทบจะไม่พอเก็บอยู่แล้ว ผมได้แต่คิดเก็บไว้ในใจ ทั้งความอึดอัด ทั้งสิ่งที่อยากจะบอก เหตุผลต่างๆที่จะทำให้เขารู้ว่า บ้านนี้ จำเป็นสำหรับการใช้ชีวิตผม แต่.... ถึงจะบอกอะไรไป มันก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเองก็คงคิดว่า บ้านนี้ก็ ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นที่ต้องเก็บไว้ อีกอย่างถ้าพี่ของผม ต้องการจะทำอะไรแล้ว หรือ พ่อแม่อยากจะให้อะไร ผมก็คงขัดไม่ได้อยู่ดี ผมไม่โต้เถียงอะไรกับพ่อแม่ พอฟังเสร็จผมก็เลยกลับมาที่บ้านที่เป็นที่พักของผม กว่าจะถึงก็ จอดรถไว้หน้าบ้าน ผมมองดูบ้าน ที่อีกไม่นานมันจะไม่ได้เป็นที่พักของผมอีกแล้ว เฮ้อ.... ผมเดินออกมา คิดไปอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่อยากอยู่คนเดียว จากคุณ : waven - [ 7 ก.ค. 51 19:55:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาถึงคณะ กลับมานั่งที่ประจำบนบันไดหน้าลานกว้าง นั่งบ่นกับความโชคร้ายของตัวเอง มันเกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ว่าจะเรียกใครมาคุยเป็นเพื่อน กดดูเบอร์ จะเรียกใครดี รายชื่อที่ขึ้นมา แต่ละคนจะมีใครเข้าใจผมตอนนี้ไหม พอคิดๆไปแล้ว ไม่ดีกว่า ไม่อยากให้ใครมากลุ้มกับเราด้วย กำลังจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า มีคนโทรเข้ามาพอดี ตี๋ โทรมา จะรับดีไหม... " ว่าไงตี๋ " " พี่ทำอะไรอยู่ " " ไม่ได้ทำอะไร " " นั่งเซ็งอยู่คนเดียวอีกแล้วเหรอ " " รู้ได้ไงว่าเซ็งอยู่ " " งั้นก็หันหลังมาสิ " ผมหันหลังทันทีหลังสิ้นเสียงคำบอก ตี๋ยืนอยู่ห่างไปไม่ไกลนัก พยักหน้าทักผม  " อยู่ตรงนี้แล้วโทรมาทำไม ไม่เดินมาทักล่ะ " แล้วก็วางโทรศัพท์ ตี๋ เดินเข้ามาคุยใกล้ๆ " พี่เวย์เป็นอะไรหรือเปล่า " " ดูออกอีกแล้วเหรอ " " อืม " ตี๋ยกมือมาที่ยีหัวผม แล้วก็นั่งลงข้างๆ " มีอะไรอยากเล่าให้ผมฟังไหม " " ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง " " งั้นให้ผมอยู่ด้วยไหม " ผมพยักหน้าตอบ ตี๋เอื้อมมือผมมาจับมือผมไว้ " รู้สึกดีขึ้นไหม " " ก็นิดนึง " หึหึ ผมหัวเราะเบาๆหลังจากตอบไป เงียบกันไปได้ไม่นาน ผมก็เริ่มชวนตี๋คุยด้วย " แล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้ละ รับน้องก็ไม่มีแล้ว " " ก็ ... " " รู้สึกว่าว่าง ไม่มีอะไรทำเลยอ่ะดิ " " ก็ใช่ แล้วพี่ละไม่กลับบ้านสักที " " ก็จะไม่มีให้กลับแล้วละ " " หมายความว่าไง " " พอดีที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อยนะ " " แล้ว?... " " ช่างมันเถอะ ยังไงก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อยู่แล้ว " " เล่าให้ผมฟังได้ไหม " " อยากรู้จริงๆเหรอ " ตี๋พยักหน้าตอบ สายตาบ่งบอกถึงความเป็นห่วงทำให้ผมขัดไม่ได้ ผมเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ตี๋ฟัง .... " แล้วทำไมพี่ถึง ไม่พูดอะไรออกไปบ้าง " " จะให้บอกอะไรได้ละตี๋ " " พี่ก็เป็นลูกเขานะ ทำไมเขาจะไม่ห่วงพี่ละ " " ก็...ไม่หรอก เขาคงไม่ห่วงพี่หรอก " " ทำไมละ " " พี่อยู่คนเดียวมานานแล้วตี๋ คนเดียวจริงๆ... " ผมมองออกไปที่อื่น แล้วก็พูดต่อ " ตี๋รู้ไหม พี่นะเวลาอยากได้อะไร พี่ต้องหาด้วยตัวเอง ทุกอย่าง... ไม่เหมือนพี่สาวของพี่ เขาได้ทุกอย่างจากพ่อแม่ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่เคยผิด ไม่ต้องพยายามอะไร อยากได้อะไรก็ได้ เขาได้เรียนมหาลัยเอกชนอย่างดี มีรถขับ มีอะไรหลายๆอย่างที่พี่ไม่มี สิ่งที่พี่มีทั้งหมด พี่ต้องหาเอง สร้างเอง พี่พยายามทำให้เขามองเห็นตัวพี่บ้าง ตั้งใจเรียน สอบเข้ามหาลัยรัฐได้ เพื่อจะได้แบ่งเบาภาระ แต่ก็...แค่นั้น ไม่มีใครมองเห็นอยู่ดี ตอนนี้สิ่งสุดท้ายที่พี่มี เขาก็กำลังจะเอามันไป " ผมเล่าให้ตี๋ฟัง ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวผม ความโชคร้ายส่วนหนึ่งของผม " ตอนนี้ พี่เอง คงต้องหาที่อยู่ใหม่ หางานเพิ่ม ..." " พี่เวย์ " ตี๋เรียกชื่อผม พร้อมกับดึงผมเข้าไปกอด ..ไม่นานน้ำตาผมก็ไหลออกมา " ร้องไห้กับเธออีกแล้ว ขอโทษนะ " " ไม่เป็นไรพี่ "... แม้จะได้พูดคุยกับตี๋ไปบ้าง แต่ปัญหาของผม ก็ไม่ได้มีแค่นั้น หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็แยกกับตี๋กลับบ้าน มองดูนาฬิกาจะเที่ยงคืนแล้ว วันเกิดวันที่น่าจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้น แต่นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกับผม  ทั้งเรื่องซี ความรักของผม ที่มันน่าจะไปได้ดีแต่ก็.. เรื่องเรียนอีก จะจบไหมเนี่ย งานที่ต้องแก้ใหม่ งานที่ต้องทำใหม่ทั้งหมด แล้วก็เรื่องบ้าน ผมจะทำยังไงดี ปัญหาทำไมมันเยอะแบบนี้ ผมนั่งมองดูตัวเองผ่านกระจกในบ้าน  เริ่มร้องไห้อีกครั้ง  ผมไปทำอะไรใครไว้ ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ ผมหยิบคัตเตอร์ขึ้นมา กรีดลงบนข้อมือทั้งสองข้าง... บางที ถ้าเราหายไปจากที่ตรงนี้ มันคงจะดีกว่า เวลาที่ผ่านมาทั้งหมด เราทำดีที่สุดแล้ว แม้จะไม่มีใครที่อยู่ข้าง แม้จะไม่มีใคร "รัก" ก็ตาม ...เลือดค่อยๆ ไหลออกมา แปลกดีที่ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร ผมทรุดนอนลงบนพื้นกลางบ้าน ค่อยๆหลับตาลง ชีวิตนี้ ผ่านอะไรมาพอแล้ว พอแค่นี้ หยุดแค่นี้ คงพอแล้ว ขณะที่กำลังจะหมดสติไป ก็มีเสียงเรียกชื่อของผม ขึ้นมา ผมหันไปดู ตี๋อยู่หน้าบ้านตรงนั้น ตี๋เปิดประตูบ้านเข้ามา เรียกชื่อผม เขาประคองผมไว้ " พี่ขอโทษนะตี๋ พี่ขอโทษ " ผมบอกเขาเป็นครั้งสุดท้าย แล้วก็หมดสติไป - - - - - - - To Be Continue - - - - - - จากคุณ : waven - [ 7 ก.ค. 51 20:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ว่ากันว่า เรื่องร้ายๆ ไม่ค่อยมาทีเดียวนะ จะกระหน่ำกันมาเรือ่ย ๆเลย แต่ ฟ้าหลังฝน ก็จะงดงามเสมอเลยนะ ปล ตี๋ชอบมาอยู่ในตอนที่เวย์ต้องการใครซักคนเสมอเลยนะ เรียกว่าเนื้อคู่หรือป่าวเนี้ยะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 7 ก.ค. 51 20:42:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เวลาให้คำปรึกษากับผู้ที่มารับบริการ จะบอกไว้เสมอว่า เวลาที่มีทุกข์ หรือไม่สบายใจมากๆ ห้ามอยู่คนเดียว  เพราะจะทำให้มีโอกาสทำอะไรอย่างที่คุณเวย์กำลังทำอยู่ได้ค่ะ   เข้าใจความรู้สึกตอนนั้นนะคะ และหวังว่าคงไม่ทำร้ายตัวเองอย่างนี้อีกนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ... ****ใครที่ดีกับเรา เข้าใจเรา ก็เลือกคนนั้นเถอะค่ะ...**** จากคุณ : teansri - [ 8 ก.ค. 51 01:20:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่ะ มาแระ เข้ามาลงชื่อก่อนครับ ไปเรียนก่อน เดี๋ยวมาอ่าน จากคุณ : เบนนี่ทักกี้ - [ 8 ก.ค. 51 09:23:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลงชื่อจ๊ะ เห้อ เราก็เคยคิดแบบนั้นเหมือกัน ร้ไม๊ว่าคุณเวย์เกิดก่อนเราวันเดียวเอง สู้ๆน่ะ จากคุณ : Sakina - [ 8 ก.ค. 51 09:52:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผ่านเข้าถนนฯ แวะมาทักคุณเวย์ก่อนเหมือนกันครับ ไปโม่ก่อน แล้วค่ำๆ จะ เข้ามาอ่านครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 8 ก.ค. 51 10:49:06 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่ะ เศร้าจัง ทำไมไอ่พี่เวย์คิดงี้วะ ผมว่า แค่นั่งร้องให้ ตีอกชกหัว ให้หนำใจ ก็พอแล้วนะ ชีวิตเป็นเรื่องง่ายครับ อย่าซีเรียส ถ้านี่เป็นเรื่องจริง ขอบอกว่า เป็นห่วงมากมายครับ จากคุณ : ตี๋ หรือ ผู้สวมรอย (เบนนี่ทักกี้) - [ 8 ก.ค. 51 12:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ๊ย....เจ็บแทนพี่เวย์ คราวหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะครับ จากคุณ : jjน่ารัก - [ 8 ก.ค. 51 19:58:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เศร้าจริงๆ เวย์ไม่นาเลย  โอ...  ตี๋เอ๋ย ช่วยพี่นายด้วยนะ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 ก.ค. 51 10:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณทุกท่านสำหรับกำลังใจ.... เรื่องนี้ ถ้าเป็นเรื่องจริง ก็ผ่านมาได้สักพักแล้วละครับ ถ้าเป็นตอนนี้ คงไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว เข็ดแล้วค้าบ จากคุณ : waven - [ 10 ก.ค. 51 11:22:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เศร้า เป็นห่วง โลกยังกว้างใหญ่ ยังงดงาม ยังมีอะไรดีๆรอเราอีกมาก สู้เค้านะคะ ^ ^ รออ่านต่ออยู่ ^ ^ จากคุณ : แค่ก้อนหินที่อยากบินได้ - [ 10 ก.ค. 51 13:48:29 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาต่อได้แล้วค้าบบพี่ จากคุณ : Blamb - [ 11 ก.ค. 51 20:20:20 ]