ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 3 ประตู เบื้องหน้าของฉัน คือ ตึกสูงเสียดฟ้า ที่ตั้งสาขาหลักของบริษัทยักษ์ใหญ่ซึ่งฉันเคยได้มีโอกาสเข้าไปเยือนมาแล้วครั้งหนึ่ง ลักษณะเด่นของสิ่งก่อสร้างแห่งนี้คือกระจกโทนสีบลูที่ประดับไปรอบๆ ตัวอาคารซึ่งมีความสูงราวๆ สามสิบชั้น ดูยิ่งใหญ่...ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองอันเต็มไปด้วยการแข่งขัน ความรู้สึกที่ได้ใช้สายตามองไล่ขึ้นไป ทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงระยะห่างอันต่างไปจากครั้งแรกที่เคยมาเยือน แดดในยามบ่ายทอแสงสะท้อนตัวหนังสือบนป้ายชื่อบริษัทให้เห็นเต็มตา แสดงให้เห็นถึงพลังอำนาจและบารมีของผู้เป็นเจ้าของสถานที่ ซึ่งคงเคยผ่านประสบการณ์การทำศึกธุรกิจมาแล้วอย่างโชกโชน ที่นี่สินะ...บริษัท ดูโอโปรดักชั่น โดยที่ยังไม่ละสายตา ฉันในคราบของ 'วิศวกรหนุ่ม' ก้าวเดินไปยังตึกหลังนั้นเรื่อยๆ จนถึงประตูหมุน อันเป็นทางเข้าสู่สำนักงานใหญ่ของบริษัท ยังไม่ทันจะถึงที่หมายกลับสะดุดกึกด้วยความประหม่าเล็กน้อย มือของฉันกำลังแตะประตูบานหนึ่งเพื่อใช้ความคิด แค่เพียงออกแรงอีกนิด...ฉันก็จะเข้าไปสู่โลกข้างในนั่นแล้ว ประตู คือ ทางเข้าและทางออก ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังของประตูแต่ละบานจะมีอะไรซ่อนอยู่ข้างในนั้นจนกว่าจะเปิดเข้าไป การทำแค่ยืนมองเป้าหมายของตัวเองเพียงภายนอก คงไม่สามารถจะจินตนาการหรือสัมผัสได้ถึงรูปร่างและลักษณะของสิ่งที่อยู่ภายในได้ แม้การไขว่คว้าไปสู่จุดมุ่งหมายจะเป็นสิ่งที่ลำบากยากเย็นนัก ทว่าเมื่อสามารถได้มาถึงทางเข้าแล้วก็ใช่ว่าจะประสบความสำเร็จ หากล่วงล้ำเข้าไปแล้วสุดท้ายก็อาจจะต้องออกมาก็เป็นได้ ตัวตนที่แท้จริงจึงมิใช่สิ่งที่สามารถมองเห็นโดยง่าย เฉกเช่นเดียวกับผู้หญิงที่ต้องพลิกผันชีวิตอย่างฉัน ผู้มีเพียงทางเลือกเดียว คือ เปิดประตูบานนี้เข้าไปเพื่อพบเจอกับสิ่งที่รออยู่ข้างในเท่านั้น มั่นใจเข้าไว้ เข็มปัทม์ เธอทำได้ เธอทำได้แน่นอน !! ฉันรวบรวมพลังครั้งสุดท้ายผลักประตู ก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างกระฉับกระเฉงจนถึงลิฟต์ มุ่งหน้าสู่ห้องซึ่งจะเข้าไปรายงานตัว ห้องพนักงานฝ่ายบุคคลที่ฉันเคยย่างกรายเข้าไปแล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้ฉันมาเพื่อรับการสอบสัมภาษณ์เข้าสมัครงาน เนื่องจากจดหมายแนะนำตัวที่ฉันได้ส่งมาที่นี่ล่วงหน้าในตอนเช้านั้นได้รับการตอบรับอย่างเร่งด่วน ฉันเองก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่าเพราะเหตุใด... อาศัยว่าเคยร่ำเรียนในคณะที่จัดได้ว่ามีผู้ชายมาดแมนเป็นฐานนิยม เพื่อนฝูงของฉันจึงแวดล้อมไปด้วยบรรดาหนุ่มๆ ด้วยเนื้อหาวิชาที่เรียนบวกกับความหนักและความยากลำบากของงานที่ได้รับมอบหมาย ทำให้ฉันได้นิสัยลุยๆ และถึกๆ ตามแบบหนุ่มวิศวะมาบ้าง ใครจะไปคิดว่าการคลุกคลีกับเพื่อนนักศึกษาชายซึ่งต่างต้องฟันฝ่าอุปสรรคเพื่อให้ผ่านวิชาในตำนาน (รายวิชาที่มีคนตกมากกว่าครึ่งชั้น และต้องลงทะเบียนเรียนซ้ำเดิมไม่ต่ำกว่า 3 รอบขึ้นไปจึงจะผ่าน) มาด้วยกันตลอดระยะเวลาสี่ปีจนจบการศึกษา จะสามารถนำมาใช้ประโยชน์ในการปลอมตัวเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์หนุ่มจำเป็นได้มากขนาดนี้ ความสนิทสนมฉันท์มิตรกับเพื่อนฝูงเพศตรงข้าม ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่าเจ้าพวกวิศวะนี้มันมีนิสัยเช่นไร ไม่ว่าจะเป็นการจับกลุ่มเหล่มองพวกสาวๆ  การแต่งตัวและใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายชนิดติดดินคลุกฝุ่น ค่ำไหนนอนนั่น เฮฮาในวงเหล้าชนิดไม่มีจริตจก้านใดๆ  หรือจะเป็นความชื่นชอบ ความนิยม ความสนใจ ตลอดจนลักษณะการพูดจาในบทสนทนาที่ขาดซึ่งความอ่อนหวานและนิ่มนวลแบบผู้หญิง บ่อยครั้งที่ฉันนึกสนุกเลียนแบบอากัปกิริยาของเจ้าพวกนั้นอย่างออกรส และนานๆ เข้าก็เริ่มติดนิสัยมาบ้าง เรียกได้ว่า เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม ด้วยความเป็นคนรูปร่างสูงจึงมักเดินเป็นกลุ่มกับเพื่อนๆ ได้อย่างสบาย แต่ก็ยังคงนิสัยบางอย่างของผู้หญิงเอาไว้ ต้องขอบคุณการที่ฉันต้องปรับตัวให้เข้ากับเพื่อนๆ คณะวิศวกรรมศาสตร์จริงๆ เพราะสิ่งเหล่านั้นทำคุณประโยชน์ให้ฉันนำมาประยุกต์ใช้ช่วยเหลือตัวเองในตอนนี้ได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจนัก อย่างน้อยก็บุคลิกลักษณะในท่วงท่าต่างๆ ที่ทั้งการเดิน การนั่ง การยืน การใช้น้ำเสียง หรือลักษณะนิสัยที่ผู้ชายเขาปฏิบัติกัน สักเรื่องสองเรื่องบ้างละน่า... ด้วยความตื่นเต้นจนแทบจะอดใจไว้ไม่ไหว ฉันจึงเปิดซองกระดาษเพื่อหยิบเอกสารออกมาตรวจทานอีกครั้ง สำเนาต่างๆ ที่นำมาเผื่ออีกชุดยังอยู่ครบถ้วนดีทุกใบ แม้จะเตรียมการและวางแผนมาอย่างดิบดี แต่ฉันก็ยังอดกังวลไม่ได้ ไม่มีใครคาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นและผลจะออกมาเป็นเช่นใด อย่างไรเสีย ฉันก็ตั้งใจเอาตัวเข้ามาเสี่ยงตายอยู่แล้ว ข้อความในกระดาษแต่ละแผ่นบ่งบอกฉันได้ว่า หากผิดพลาด อย่างมากที่สุดก็แค่โดนจับติดคุกติดตะรางเท่านั้น  ไม่มีโทษสถานหนักอันใดมากไปกว่านี้อีกแล้ว ได้แต่หวังว่าพระเจ้าจะเมตตาให้ฉันผ่านพ้นก้าวแรกนี้ไปได้... ฉันคิดอย่างปลอบใจตัวเอง ใช้สมาธิจดจ่ออยู่อย่างนั้น สายตาเพ่งไปที่เอกสารตลอดจนไม่ทันได้สังเกตเห็นคนผู้หนึ่งซึ่งกำลังสวนมา ผลั่ก! ชนเข้าให้กับผู้ชายคนหนึ่ง ร่างสันทัดนั่นบ่งบอกอายุได้ว่ามีความอาวุโสคราวพ่อของฉันได้เลยทีเดียว ใบหน้าของเขาหันมามองหน้าฉันอย่างคาดโทษ ชายรูปร่างท้วมคนนี้สวมชุดสูทสีสุภาพ ดูจากลักษณะการแต่งกายแล้วคงเป็นคนของบริษัทนี้และอาจอยู่ในระดับที่สูงพอสมควรด้วย "ขอโทษครับ" มันเป็นความผิดฝ่ายฉันเต็มประตูที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ มัวแต่จับจ้องอย่างอื่นจนไม่ให้ความสนใจกับเส้นทางและผู้คนซึ่งผ่านไป "คุณทำกระดาษหล่นหมดแล้ว" เขาไม่ตอบรับคำขออภัย แต่กลับเบี่ยงประเด็นความสนใจไปยังเอกสารต่างๆ ของฉันซึ่งบัดนี้หล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้นเป็นที่เรียบร้อย คงจะหลุดร่วงจากซองกระดาษไปตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุการชนกันโดยไม่ทันตั้งตัวเมื่อสักครู่ "เอ้อ ขอบคุณมากครับ" ฉันเอ่ยอย่างเกรงใจเมื่อผู้อาวุโสหยิบกระดาษมาให้ ดูเขาจะสามารถเก็บอารมณ์และความรู้สึกได้ดี เพราะบุคลิกและสีหน้าท่าทางของเขานั้นคาดเดาได้ยากว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ ทว่าชายผู้นี้ก็นับว่ามีน้ำใจมากทีเดียวที่ยังก้มลงช่วยฉันเก็บเอกสารแผ่นอื่นมาให้อีก เขาอ่านมันเพียงชั่วครู่ก่อนยื่นให้ฉัน "มาสมัครงานงั้นหรือ" เขาถามในสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นไปตามมารยาท ไม่ต้องบอกก็รู้เพราะหัวข้อตัวใหญ่ๆ และเนื้อหาในหน้ากระดาษเหล่านั้นบ่งบอกชัดเจนอยู่แล้วว่าใช้เพื่อธุระอะไร "ครับ" ฉันรับคำโดยไม่คิดจะอธิบายต่อแต่อย่างใด "งั้นก็รีบไปเถอะคุณ ขอให้โชคดี" ชายแปลกหน้าทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป ฉันหวังว่าพรที่เขาให้จะเป็นจริงสมพรปาก ว่าแล้วก็เก็บทุกสิ่งทุกอย่างลงในซองให้เรียบร้อย ก่อนที่จะมีใครมาชนแล้วต้องมานั่งเสียเวลาเก็บกันอีกรอบ ฉันไม่ว่างมากขนาดนั้น <<< มีต่อค่ะ >>> แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 51 05:26:57 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 9 ก.ค. 51 05:22:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เข็มนาฬิกาเดินผ่านตัวเลขบนหน้าปัดไปหลายนาทีตั้งแต่ฉันได้เข้ามารายงานตัวยังห้องทำงานของฝ่ายบุคคล ห้องที่ฉันได้เคยย่างกรายเข้ามาในฐานะสุภาพสตรีมาแล้วครั้งหนึ่ง สภาพแวดล้อมข้างในยังคงเหมือนเดิม มีเพียงสิ่งหนึ่งคือเครื่องปรับอากาศที่ดูจะทำงานดีมากไปสักนิด เมื่อมันให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างไรพิกล หรืออาจเป็นเพราะจิตใจของฉันนั้นเต้นไม่เป็นส่ำด้วยก็มิทราบ "เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าคะ ดิฉันคุ้นหน้าคุณเหมือนเคยเห็นที่ไหน" คุณป้าพุงพลุ้ยคนเดิมตั้งข้อสังเกตด้วยน้ำเสียงและสายตาที่ฉันคิดว่ามันหวานเลี่ยนเสียจนแทบอยากจะอาเจียน ปฏิกิริยาในวันนี้แตกต่างไปจากวันก่อนอย่างสิ้นเชิง หล่อนจ้องหน้าฉันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่เบื้องหลังกองเอกสารบนโต๊ะทำงานตั้งแต่ที่ฉันได้รับอนุญาตเข้ามาในห้องนี้แล้ว บทสนทนาของเราดำเนินไปเรื่อยๆ ฉันต้องระวังในการสรรหาคำพูดต่างๆ ต้องคิดและไตร่ตรองก่อนให้ถี่ถ้วน พร้อมหาเหตุผลมาประกอบให้ดูสมจริงสมจังมากที่สุด เรียกได้ว่าทำเอาเหงื่อตกได้ไม่น้อย เหมือนกำลังถูกสอบสวนมากกว่าจะสัมภาษณ์อย่างนั้นล่ะ... "อาจจะเป็นชาติที่แล้วละมั้งครับ" ฉันเลือกหยอดมุกเสี่ยวๆ ตามแบบวิศวะที่ได้เรียนรู้มาจากพวกผู้ชายจอมกะล่อน เพื่อคลี่คลายบรรยากาศให้เป็นกันเอง เพราะดูท่าหล่อนไม่ได้ตั้งใจจะถามเพื่อจับผิดแต่อย่างใด "แหม อย่างนี้ดิฉันคงต้องดูประวัติคุณเข็มปัทม์ให้ถี่ถ้วนเสียหน่อยละค่ะ จะได้เอาไปผูกดวง" หัวหน้าฝ่ายบุคคลรับมุกทันควันเหมือนจะล้อเล่น ทว่าก็เป็นประโยคคำพูดชนิดที่ทำให้ฉันต้องเสียวสันหลังวูบไปถึงไขกระดูก เพราะเจ้าหล่อนเริ่มเปิดแฟ้มเอกสารหลักฐานของฉันขึ้นมาดู และใช้สายตาไล่ไปแต่ละบรรทัด "เอ...แต่งานนี้เบื้องบนกำชับมาด้วยว่าให้ดิฉันพิจารณาหลักฐานอย่างละเอียด" พระเจ้า! ถึงคราวซวยของฉันแล้ว ไหนว่าปกติบริษัทเขาจะเน้นไปที่ resume มากกว่าหลักฐานจำพวกตัวตนของผู้สมัครงานอย่างไรเล่า งานนี้จะโดนจับได้ไหมเนี่ย...ฉันจะทำยังไงดี ก๊อก ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูดังขึ้นราวกับระฆังช่วยชีวิต ส่งผลให้คุณป้าพุงพลุ้ยจอมละเอียดละสายตาไปจากแฟ้ม หล่อนเดินไปเปิดประตูให้แขกไม่ได้รับเชิญ และฉันก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าเขาคือชายร่างสันทัดคนที่เดินชนกันก่อนหน้านี้ "ขอโทษที่เข้ามารบกวนระหว่างสัมภาษณ์งานนะครับคุณดรุณี" ผู้มาเยือนกล่าวอย่างสุภาพ เขารับไหว้พนักงานฝ่ายบุคคลที่ทำความเคารพในทันที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอยู่ในตำแหน่งสูงกว่า "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยินดี ว่าแต่มีเรื่องอะไรคะ ท่านอุตส่าห์มาหาดิฉันถึงห้อง"ถามได้ตรงกับใจฉันเหลือเกิน นั่นสิ เขามาที่นี่ทำไมกัน ไม่มีเสียงตอบ ทว่า 'ท่าน' กลับเดินมายังโต๊ะทำงานของหัวหน้าฝ่ายบุคคล เขาหยิบแฟ้มเอกสารของฉันขึ้นมาดู และหันมาสบตาฉันอย่างมีเลศนัย ก่อนจะเอ่ยกระซิบอะไรบางอย่างกับหล่อน ซึ่งการกระทำนั้นสร้างความประหลาดใจให้คุณป้าพุงพลุ้ย ด้วยอาการอ้าปากค้างและชะงักไปหลายนาทีทีเดียว "อะแฮ่ม" เมื่อตั้งสติได้ หญิงร่างท้วมกระแอมแล้วยิ้มหวานให้ฉัน "เท่าที่ได้พูดคุยกันมา ดิฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากทีเดียว แต่อย่างไรก็ตาม คุณยังจะต้องเข้าพบท่านประธานในขั้นต่อไปค่ะ"   หมายความว่าฉันผ่านการสอบสัมภาษณ์แล้วอย่างนั้นหรือ? "เรื่องเอกสาร คุณได้รับการยืนยันแล้ว จะไม่มีการพิจารณาใดๆ อีก วางใจได้ค่ะ" คู่สนทนาสรุปให้ฉันฟัง หล่อนหันไปมองชายอีกคนในขณะที่พูด "ขอบคุณครับ ว่าแต่ยังจะต้องสัมภาษณ์ขั้นต่อไปอีกเหรอครับ ในเมื่อผมได้ผ่านการคัดเลือกจากคุณ ซึ่งเป็นถึงหัวหน้าฝ่ายบุคคลแล้ว" ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงสุภาพ โล่งอกที่สุดเมื่อเมื่อเอกสารผ่านการพิจารณาไปโดยไม่ต้องตรวจสอบอะไรเลย เหลือเชื่อจริงๆ "ตำแหน่งนี้ ท่านประธานต้องการสัมภาษณ์เองด้วย ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ คุณเป็นคนที่หน้าตาดี บุคลิกดี เท่านี้ก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้วล่ะค่ะ" บุคคลที่เคยขัดฉัน พูดให้กำลังใจได้ดีขนาดนี้เชียวหรือ หล่อนคงจะชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิงเป็นแน่แท้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ายังครองสถานะโสด "ครับ แล้วผมจะมาตามรายละเอียดที่คุณบอกมา หวังว่าเราคงจะได้ทำงานร่วมกันนะครับ คุณพี่คนสวย" หน้าของผู้ถูกชมแดงขึ้นทันตาเห็น คุณป้าพุงพลุ้ย เสร็จฉันแล้วล่ะ หึหึ... ทันทีที่ออกจากห้อง ฉันแทบจะกระโดดกรีดร้องด้วยความดีใจเมื่อผ่านก้าวแรกไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้เมื่อเห็นบุคคลที่ตามหลังมาติดๆ "ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว คุณจะได้เข้าทำงานที่นี่อย่างแน่นอน" เขาเปรยเสียงเบาหวิวเมื่อเดินผ่านหน้าฉันไป รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก ทว่าสีหน้ายังคงราบเรียบราวกับสิ่งที่เขาพูดออกมาเป็นเรื่องธรรมดา ฉันตกใจ แสดงว่าการที่หัวหน้าฝ่ายบุคคลให้ฉันผ่านการสัมภาษณ์โดยไม่แม้แต่จะตรวจสอบเอกสารเป็นฝีมือของผู้ชายคนนี้ ยังไม่ทันกล่าวขอบคุณสำหรับน้ำใจที่หยิบยื่นให้อีกครั้ง เขาก็เดินจากไปเสียก่อน ทิ้งไว้แค่ตัวอักษรบนป้ายชื่อที่ฉันแอบเหลือบเห็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น อำนาจ ราศีตระกูล...ฉันจะจำชื่อนี้ให้ขึ้นใจ <<< มีต่อค่ะ >>> แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 51 05:38:18 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 9 ก.ค. 51 05:30:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "I feel your pain...I feel the rain" ฉันฮัมเนื้อ "Wall in Your Heart" บทเพลงประจำใจด้วยอารมณ์ดีถึงขีดสุด ยังไม่อยากออกไปจากที่นี่ อยากจะสัมผัสความอิ่มเอมจากความสำเร็จในขั้นแรกไปอีกสักพัก อารามดีใจทำให้ฉันเผลอกระโดดโลดเต้นเที่ยวชมบริษัทในบริเวณที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน ขึ้นลงลิฟต์ในแต่ละชั้นลากเท้าผ่านห้องต่างๆ มากมายที่เรียงรายกันเป็นตับ บริษัทนี่ช่างกว้างใหญ่จริงๆ... ในที่สุด ก็พบว่าตัวเองมาหยุดยืนในห้องๆ หนึ่ง นึกตำหนิตัวเองที่ไม่รู้จักรักษามารยาทถึงขนาดย่ามใจเข้ามายังห้องๆ นี้ด้วยอารมณ์ที่นึกอยากสำรวจขึ้นมาครามครัน ฉันมองบรรยากาศโดยรอบด้วยความตกตะลึง ห้องขนาดใหญ่และกว้างประกอบไปด้วยเฟอร์นิเจอร์โต๊ะเก้าอี้แนวคลาสสิก ตัดกับชุดโซฟาสไตล์โมเดิร์นล้ำสมัย มีโคมไฟแก้วห้อยระย้าอยู่เต็มเพดาน พื้นทำด้วยหินอ่อนวาววับ ที่มุมห้องยังตกแต่งด้วยเคาน์เตอร์พร้อมขวดไวน์เรียงเป็นระเบียบและชุดเครื่องแก้วที่เข้าคู่กัน นี่มันห้องอะไรกัน ยังกับของโรงแรมหรูเสียอย่างนั้น! บริษัทนี่มีสิ่งเหล่านี้ด้วยอย่างนั้นหรือ ฉันไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ห้องนี้ตั้งอยู่ส่วนไหนของตึกนี้กัน แล้วมีไว้ทำอะไร ทว่าสิ่งที่เพิ่งนึกได้ทำให้ฉันร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา ฉันลืมไปเสียสนิทว่าตอนนี้ตัวเองยืนอยู่ตรงไหนแล้ว ฉันกำลังเข้าข่ายเป็นผู้บุกรุกอย่างชัดเจน ถ้าถูกจับได้ละก็...ไม่ได้การ ฉันต้องรีบออกไปคงจะดีกว่า แต่ว่า...ฉันจะออกประตูไหนล่ะ? เท่าที่มองไปรอบๆ ฉันมีประตูให้เลือกตั้งสองบาน ที่สำคัญ ฉันจำไม่ได้เลยว่าเข้ามาทางไหน?!? "ให้ตายสิ โรบิน บัสกินส์ รอบบิ้น วิลเลี่ยม เชคสเปียร์ อิน เลิฟ!" ฉันสบถออกมายาวยืดด้วยคำพูดที่ใช้เป็นประจำครั้งเมื่อสมัยเรียนอย่างอดไม่ได้ ฉันคงต้องเสี่ยงเลือกเอาว่าจะออกทางประตูบานใด รู้สึกว่าวันนี้ ดวง(ซวย)ของฉันจะผูกพันและยึดติดกับประตูเสียเหลือเกิน ประตูด้านหน้าเป็นประตูที่ทำด้วยไม้อัดล้วน ลูกบิดทำด้วยไม้โอ๊ก ประตูด้านหลังเป็นประตูลายกระจกสีชารูปวงกลมประดับอยู่บนไม้สักลายฉลุ ดูสวยงาม...แตกต่าง แสดงให้เห็นว่าผ่านการออกแบบมาอย่างดี ถ้าฉันเป็นวิศวกรโยธา ก็คงจะได้ทำงานร่วมกับสถาปนิก และได้ออกแบบของดีอย่างนี้เป็นแน่แท้ แต่ฉันเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์คงทำได้แค่ชื่นชมกับผลงานพวกนี้ หน้าหรือหลัง? ฉันหมุนตัวหันกลับ แน่นอนว่าคำตอบคือประตูหลัง เหตุผลที่เลือกเป็นเพราะว่าฉันชอบเท่านั้น ซึ่งเป็นเหตุผลที่ไร้สาระสิ้นดี แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ และหวังว่าจะได้พบกับแสงสว่างแห่งทางออก เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องกลั้นใจหลับตาผลักประตูออกไปเต็มแรง ประเดี๋ยวคงจะได้รู้ว่ามีสิ่งใดอยู่เบื้องหลังประตูที่สวยงามนี้ ชื้บ... ฉันลืมตาขึ้น หากก็ต้องผิดหวังอย่างแรงเมื่อได้คำตอบว่านี่ไม่ใช่ทางออกอย่างที่คิดไว้ หากแต่เป็นทางเข้าสู่อีกห้องหนึ่ง จากสภาพเครื่องใช้และเฟอร์นิเจอร์ที่เห็นน่าจะเป็นห้องทำงานส่วนตัวเสียด้วย! กวาดสายตาไปจนพบบุคคลสองคน ซึ่งดูเหมือนกำลังเจรจาทางธุรกิจกันอยู่ภายในห้องนั้น มีชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมพนักพิงสูง ส่วนอีกคนเป็นชายวัยกลางคนสวมชุดนักธุรกิจคนหนึ่งซึ่งทำหน้าตาเคร่งเครียดนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มีโต๊ะทำงานกั้นกลางระหว่างเขาสองคน แล้วชายหนุ่มคนที่นั่งอยู่นั้นก็หมุนเก้าอี้มาประจันหน้ากับฉัน แล้วลุกขึ้นยืนให้เห็นเต็มส่วน... ตา สบ ตา ! ! เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูงทว่ามีกล้ามเนื้อแข็งแรงสมชายด้วยการออกกำลังกายอย่างดี ผิวที่น่าจะเคยขาวละเอียดคล้ำแดดอย่างน่ามองด้วยความสมบุกสมบันอย่างชายชาตรี  ผมสีดำสนิทถูกตัดรองทรงสั้นตรง ปล่อยสบาย ไม่หวีจนเรียบแปล้ ใบหน้ารับกับดวงตาเข้มคม คิ้วหนาแต่ได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางดูมีอำนาจ รูปของเขางามสมชายราวกับเทพบุตรลงมาจุติเลยก็ว่าได้ การแต่งกายด้วยชุดนักธุรกิจที่ชายคนนี้เลือกสวมนั้นขับให้เขาดูมีพลังอำนาจมากขึ้น ทั้งข่ม ทั้งดึงดูด... ...สายตาที่มองมาจากดวงตาคู่นั้นพร้อมกับริมฝีปากที่กำลังเหยียดไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อย... อากัปกิริยาของเขาคุ้นตาฉันในทันที ไม่ใช่ใครที่ไหนดอก ก็เป็นคนๆ เดียวกับ "ไอ้หน้าหล่อ มารยาททราม" ที่ฉันเคยเจอมาแล้วสองครั้งสองครานั่นแหละ!!! /(^0^)/----\\(^0^)\\----/(^0^)/----\\(^0^)\\----/(^0^)/----\\(^0^)\\----/(^0^)/ โปรดติดตามตอนต่อไป... แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 51 10:30:35 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 51 05:35:26 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 9 ก.ค. 51 05:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ๊กกกกกกกกก เจอกันแล้ว เจอกันแล้ว  ไอ้หน้าหล่อ โฮ่ๆๆ (น้ำลายยืด เอ๊ย ไม่ใช่ มารยาททราม ท่องไว้ ท่องไว้คุณพีท) สงสัยจัง ว่าคุณอำนาจนี่ใครน้า มีเลศนัย ป.ล. จากตอนที่แล้ว สงสารคุณก่องฯ ด้วยก็ได้ครับ (ใจป้ำน่าดู อิๆ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 ก.ค. 51 09:46:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หวาๆๆ เข็มปัทม์จะโดนจับได้หรือเปล่าน้า? ระวังจะโดนแผนซ้อนแผน จากคุณ : ชญาลี - [ 9 ก.ค. 51 11:23:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดีจ้าน้องเฟีย กำลังเร่งอยู่จร้า แฮ่ๆๆ ^^ สู้ๆๆ ให้กำลังใจเช่นเคยค่า จากคุณ : คณิตยา - [ 9 ก.ค. 51 11:43:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จำได้ว่าคราวก่อนโน้นนน เขียนถึงตอนที่ 16  ใช่เปล่าคะ สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : chocolate-gateau - [ 9 ก.ค. 51 12:05:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาแล้วค่า ^^ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 9 ก.ค. 51 16:53:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ต้องมีคนรู้แล้วแน่นอน แต่ว่าชื่อเข็มปัทม์นี่มันผู้ยิ้งผู้หญิงเนอะ จากคุณ : scottie - [ 9 ก.ค. 51 20:19:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หล่อเคลิ้มขนาดนี้ต่อให้มารยาททรามแค่ไหนก็รับได้ หึ หึ หึ (อยากจะบอกว่าต้องกลับไปอ่านตอนสองอีกรอบเพราะหายไปนานจนเกือบลืมว่าตอนที่แล้วไปถึงไหน - -') จากคุณ : BestChild - [ 9 ก.ค. 51 23:06:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เดี๋ยวไอ้หน้าหล่อจะทำยังไงกับวิศวะชายเทียม^^ จากคุณ : mimny (mimny) - [ 10 ก.ค. 51 01:13:55 ]

ความคิดเห็นที่ 12 I think like Kun Chayalee ka.Mr.Aumnat seem to know the truth and help Kemput naka........keep an eye the next one 5555555555555 fun! จากคุณ : Tyra - [ 10 ก.ค. 51 08:49:26 ]