แสงแดดในตอนเช้าส่องเข้าหน้าผมผ่านทางหน้าต่างที่หัวเตียง ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเชื่องช้า  หันไปมองที่ร่างที่นอนอยู่ข้างๆผม  มือของเรายังกุมกันไว้อยู่  เพียงแต่วันนี้ต่างออกไปจากวันอื่นๆ  ตรงนี้เจ้าของร่างนั้นตื่นก่อนผม  รอยยิ้มน้อยๆถูกส่งมาให้ผม  ผมยิ้มตอบกลับไปด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น





ผมนึกถึงเรื่องราวของเราเมื่อครึ่งปีก่อนตอนที่เรายังอยู่ด้วยกัน  เพราะความว่าง ทำให้ผมนึกย้อนไปในช่วงเวลาที่เก่ากว่านั้น

"สวัสดีค่ะ ชื่อหวานค่ะ" นี่เป็นประโยคแรกที่ของเธอที่ผมได้ยินตอนที่มีการแนะนำตัวนักศึกษาฝึกงานในแผนกของผม  หลังจากที่ผมหันไปมองเจ้าของเสียงแล้ว  คำพูดและกิจกรรมที่เหลือทั้งหมดของการแนะนำตัวนักศึกษาฝึกงานคนอื่นๆไม่อยู่ในความสนใจของผมอีกเลย

เหมือนจะเป็นโชคของผมด้วย  ที่หัวหน้าให้ผมมาเป็นพี่เลี้ยงของเธอ  ตลอดเวลาสามเดือนที่เธอมาฝึกงานในบริษัทผม  เราคุยกันเยอะมาก ถึงแม้ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับงานก็ตาม  แต่พอในเวลาว่าง เรามักจะมีเรื่องหยอกล้อ หรือแซวกันเพื่อเรียกเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายหนึ่งเสมอ  แต่ทั้งหมดก็อยู่แค่ในความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับน้องเท่านั้น

อย่างที่เขาว่ากันว่า เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ  สามเดือนของการฝึกงานผ่านพ้นไป  แผนกของผมมีการเลี้ยงอำลาน้องๆในช่วงค่ำที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง  ทุกคนเดินทางกันไปหมดแล้ว เหลือเพียงหวานที่กำลังเก็บข้าวของอยู่ กับผมที่แกล้งทำเป็นงานยุ่งเพื่อจะได้อยู่ด้วยกันกับหวาน  ในที่สุดผมก็รวบรวมความกล้าเท่าที่มีอยู่ เดินเข้าไปหาหวานที่กำลังง่วนกับการเก็บของที่โต๊ะ  ผมจับมือของหวานขึ้นมา พร้อมกับขอคบกับหวาน  ตอนนั้นผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำไปได้ยังไง ปกติผมไม่ใช่คนที่จะเข้าถึงเนื้อถึงตัวผู้หญิงอยู่แล้ว   พอผมพูดจบ หวานก้มหน้านิ่งสักพัก  ผมแอบสังเกตุเห็นที่แก้มของหวานมีสีชมพูเรื่อๆ  ไม่นาน หวานเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มให้ผมพร้อมกับตอบตกลง

หลังจากนั้น ความสัมพันธ์ของเราก็ค่อยๆพัฒนาขึ้นเหมือนกับคู่รักคู่อื่นๆทั่วไป  ช่วงก่อนที่หวานจะเรียนจบ หวานเครียดกับโปรเจกท์สุดท้ายที่เธอทำมาก  ผมคอยเป็นกำลังใจ คอยปลอบโยน คอยช่วยเหลือเธอจนสุดท้าย เธอก็ผ่านมันมาได้  ในวันที่หวานส่งโปรเจกท์ คืนนั้นเราไปฉลองกันเล็กๆที่ร้านอาหารริมน้ำ  ตบท้ายด้วยไปดูหนังรอบดึก  หวานเอียงหัวมาซบกับไหล่ผม  ผมได้กลิ่นแชมพูอ่อนๆจากผมของเธอ

หวานใช้เวลาประมาณสามเดือนในการหางาน มีบริษัทข้ามชาติแห่งหนึ่งที่เธอหวังเอาไว้มากเรียกเธอเข้าไปทำข้อสอบในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า  ผมดูหัวข้อที่จะใช้สอบ มันไม่ง่ายเอาซะเลย  เวลาที่เหลืออีกสองอาทิตย์ เราจึงเหมือนกับกลายไปเป็นนักศึกษาอีกครั้ง  หวานอ่านหนังสือตั้งแต่เช้าถึงค่ำ  ส่วนตัวผม หลังเสร็จจากงานก็จะไปช่วยหวานอ่านเก็บตกในหอพักของเธอจนเกือบๆเที่ยงคืนทุกวัน  ช่วงนั้นผมเหนื่อยมาก แต่ก็มีความสุขในเวลาเดียวกัน

การสอบผ่านไปแล้ว หวานสัมภาษณ์ในวันเดียวกับที่เธอสอบ  หลังจากนั้นประมาณหนึ่งอาทิตย์ ก็มีจดหมายจากบริษัทแห่งนั้นส่งมาถึงเธอ  หวานโทรศัพท์เรียกผมให้มาหาเธอที่หอ  ผมใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงจากบ้านผมรีบมาที่หอของหวาน  หวานเปิดซองจดหมายแล้วถือกระดาษที่อยู่ข้างในด้วยมือขวา  ส่วนมือซ้ายกุมมือผมเอาไว้ มือของหวานเย็นเฉียบ  ผมรู้สึกได้ถึงการสั่นเล็กๆที่มือของหวาน  หวายพลิกกระดาษขึ้นมาอ่าน  เนื้อความเขียนไว้ว่าหวานผ่านการสอบทั้งข้อเขียนและสัมภาษณ์ พร้อมกับนัดหมายเวลาที่จะเข้าไปคุยถึงเรื่องสวัสดิการและเซ็นสัญญา  เราทั้งสองคนตะโกนดีใจออกมาแทบจะสุดเสียง  หวานโผตัวเข้ามากอดผม เช่นเดียวกับผมที่กอดตัวเธอเอาไว้   คืนนั้น เราได้ไปฉลองกันที่ร้านอาหารที่แพงที่สุดที่เราเคยกินตั้งแต่คบกันมา  จนเกือบสี่ทุ่ม ผมพาหวานมาส่งที่หอ  นั่งคุยกันสักพัก ผมลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวจะกลับบ้าน แต่หวานจับมือผมเอาไว้ไม่ให้ผมกลับ


แล้วคืนนั้นเราก็เป็นของกันและกัน


หลังจากวันนั้น หวานก็ย้ายเข้ามาอยู่กับผม  ชีวิตของเราสองคนคล้ายๆกับคู่แต่งงานใหม่อย่างไรอย่างนั้น  เราทั้งสองค่อยๆเรียนรู้เรื่องของอีกฝ่ายที่ไม่เคยรู้มาก่อน  ผมได้รู้ว่าหวานเป็นคนนอนขี้เซาและตื่นหลังผมเสมอ  หวานเกลียดไข่เจียวแต่ชอบไข่ดาวมาก  หวานใช้เวลาในห้องน้ำในแต่ละครั้งไม่เคยต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมง  เช่นเดียวกับหวานที่เรียนรู้เรื่องต่างๆของผม  

ถึงแม้ที่ทำงานของหวานจะอยู่คนละทิศกับที่ทำงานของผมจนผมไปส่งเธอไม่ได้ก็ตาม  แต่พอเวลาเลิกงานมาถึง เราสองคนจะรีบกลับให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะใช้เวลาอยู่ร่วมกัน  บางครั้งผมก็พาเธอไปค้างที่รีสอร์ทชายทะเล  บางครั้งเราก็ไปเที่ยวภูเขา ไปขึ้นภูขึ้นดอยกัน  ชีวิตของเราทั้งสองในช่วงนั้นแทบจะไม่มีคำว่าเบื่ออยู่เลย  เราสัญญากันว่า ถ้าถึงวันหนึ่งที่เราสองคนจะต้องเลิกรากัน  เราจะเก็บความทรงจำดีๆที่เคยมีมาเอาไว้ เราจะไม่กลายไปเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน  เราจะไม่หายไปเฉยๆโดยไม่บอกไม่กล่าว

แต่เมื่อเวลาผ่านไป  ความสดใหม่ในชีวิตคู่ของผมกับหวานอาจจะเริ่มจืดจางลง  เราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนไกลๆเหมือนเมื่อก่อนบ่อยรัก  รวมไปถึงเรื่องกระทบกระทั่งที่เริ่มจะมีมากขึ้น  จากเรื่องเล็กๆน้อยๆ เราทั้งคู่สามารถขยายให้กลายเป็นเรื่องราวที่ทะเลาะกันใหญ่โตได้  

ผมกับหวานทะเลาะกันรุนแรงอยู่หลายครั้ง  จนในที่สุดก็ถึงจุดจบ  หวานย้ายออกจากคอนโดของผมไปอยู่ที่อื่นโดยไม่มีคำบอกลา  เป็นเวลาประมาณสามเดือนได้  ที่เราไม่ได้เห็นหน้าค่าตากัน ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้ติดต่อกันเลย   จนถึงเมื่อวาน หวานโทรศัพท์มาหาผม  เธอบอกว่าเธอตั้งใจจะมาหาผมในวันนี้  มาเพื่อบอกลาตามคำสัญญาที่เราเคยให้กันไว้

เสียงออดที่ประตูห้องผมดังขึ้น ผมลุกขึ้นไปเปิดประตู  หวานเดินเข้ามาในห้องของผมอย่างช้าๆ  เราทั้งคู่นั่งลงที่ขอบเตียง  ทั้งผมและหวานต่างก็เงียบจนเวลาผ่านไปสักพัก หวานถึงเริ่มพูดขึ้นมา  เธอถามถึงสารทุกข์สุกดิบของผม ถามถึงความเป็นอยู่ ถามถึงเรื่องทั่วๆไปของผม  ผมไม่อยากให้เธอรู้สึกไม่ดีเลยฝืนยิ้ม พลางบอกว่าผมสบายดี  เราคุยกันอยู่นานจนในที่สุดหวานก็พูดถึงเรื่องของเรา  เราทั้งสองคนพยายามขอโทษในการกระทำของตัวเอง  ทั้งๆที่รู้ว่ามันคงกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีกแล้ว  น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง

"ลาก่อนนะคะพี่ ยังไงพี่ก็เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดของหวานตลอดไป"

หวานพูดขึ้นพร้อมกับโผเข้ามากอดผม หน้าของเธอซบอยู่ตรงหน้าอกของผม  หวานกอดผมแน่น แน่นเหมือนกับวันที่รอผลสอบเข้าทำงานของหวาน  น้ำตาของผมเริ่มไหล  ผมกอดหวานไว้แน่นเช่นเดียวกันจนรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของหน้าอกตามการหายใจ  ผมเผยอตาขึ้นเล็กน้อย ตาของผมพร่าไปผมเพราะน้ำตาที่เอ่ออยู่  ผมค่อยๆเอามีดที่ผมซ่อนไว้ที่ชายเสื้อผมออกมา  แล้วเสียบมันเข้าไปที่ด้านหลังของหวานจนมิดด้าม






แสงแดดในตอนเช้าส่องเข้าหน้าผมผ่านทางหน้าต่างที่หัวเตียง ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเชื่องช้า  หันไปมองที่ร่างที่นอนอยู่ข้างๆผม  มือของเรายังกุมกันไว้อยู่  เพียงแต่วันนี้ต่างออกไปจากวันอื่นๆ  ตรงที่เจ้าของร่างนั้นปราศจากลมหายใจ

แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 51 11:53:36