ความคิดเห็นที่ 1 หม้อใส่น้ำตั้งไฟอ่อน ๆ มีแก้วใส่ช็อคโกแลตที่กำลังละลายลอยอยู่ มาธวีบรรจงคนแล้วสูดกลิ่นหอมไปด้วย เธอฮัมตามเสียงเพลงบอสซ่าแสนสบาย ก่อนที่จะยกแก้วขึ้นเทช็อกโกแลตใส่พิมพ์แล้วหย่อนเชอรี่เชื่อมลูกใหญ่ลงไป รีบตักช็อกโกแลตกลบผลไม้หอมหวานอีกรอบ แล้วดันถาดที่วางขนมจนเต็มใส่ตู้เย็น รอเวลาที่จะได้ละเลียดความสุขอันแสนเบิกบานจากช็อกโกแลตทรัฟเฟิล ในยามบ่ายของวันหยุดที่ไม่อยากไปไหน      และมันคงเป็นวันหยุดที่ยอดเยี่ยมสำหรับเธอจริงๆ ถ้าหากคนที่กดกริ่งหน้าห้องของเธอไม่ใช่เขา ทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา มาธวีจะตกอยู่ในความสับสนทุกครั้ง ทั้งที่พยายามจะห่างแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะคำว่า...เพื่อน...มันค้ำคออยู่      “ทำไมเปิดประตูช้าจังมิว เราร้อนจะแย่” คนที่ยืนอยู่หน้าประตูอยู่นาน แทรกตัวเข้าห้องมาทันที เขาโบกมือไปมาไล่ความร้อนหนักเข้าถึงกับถอดเสื้อนอกกับเสื้อยืดตัวในออก เหลือเพียงกางเกงยีนเอวต่ำตัวเดียวเท่านั้น      “ค่อยยังชั่ว” เจ้าของร่างกายท่อนบนอันไร้ที่ติ ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาธีมาเอาเท้าพาดไว้บนโต๊ะรับแขกเอนกายพิงพนักอย่างผ่อนคลาย      “ลุกขึ้นเลยนะธีม มาแก้ผ้านอนแผ่ในห้องคนอื่นได้ยังไง” เจ้าของห้องพยายามดึงแขนของเขาขึ้นมา ทว่ามันก็ไม่เป็นผล เพราะเจ้าของแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามนั้นหลับตาลงแล้วทิ้งน้ำหนักตัวเองให้มากกว่าปกติ ทำให้เจ้าของห้องต้องออกแรงมากกว่าเดิม      “ธีมตื่นนะ นี่จู่ ๆ จะมานอนตรงนี้ไม่ได้” มาธวีเปลี่ยนจากการดึงแขนมาตีเพี๊ยะลงที่หัวไหล่ของเขา คราวนี้ได้ผลธีมาลืมตาขึ้น แต่ก็ยังไม่ยอมลุกขึ้นเปลี่ยนท่าทาง      “โธ่มิว..ก็เราทำงานมาเหนื่อยนี่” เขาโอดครวญ      “แล้วทำไมไม่กลับบ้านไปนอนห้องตัวเองล่ะ บ้านก็เลยคอนโดมิวไปหน่อยเดียวเอง” แต่ไม่ได้ผล มาธวียังคงมุ่งมั่นที่จะกำจัดเขาออกไปจากห้องโดยเร็วที่สุด      “โห..มิวใจร้ายว่ะ เรากลับไปตอนนี้แม่กับป้าต้องบังคับให้เรากินข้าว อาบน้ำ เสียก่อน ตอนนี้เราอยากนอน นอน เข้าใจไหมมิว” คนฟังถอนหายใจ พลางคิดว่าธีมาคงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ถ้า คนที่ธีมาอ้อนคือแฟนของเขาหรือสาวๆคนอื่น      “แต่นายนอนที่โซฟาไม่ได้นะ” เจ้าของห้องยื่นคำขาด นั่นแหละที่ทำให้คนตัวโตยอมที่จะดึงตัวขึ้นมานั่งดี ๆ เขามองเจ้าของห้องแล้วถอนหายใจบ้าง      “ก็ได้” ธีมาลุกขึ้นยืนทำหน้างอนลองใจอีกฝ่าย แต่เมื่อมาธวีทำท่าไม่สนใจ เขาก็เลยเปลี่ยนกลยุทธ์ใหม่ด้วยการยิ้มแผล่ทำหน้าทะเล้นแล้วบอกว่า      “งั้นเราไปนอนในห้องมิวนะ” ก่อนที่จะวิ่งตรงไปที่ประตูห้องนอน มาธวีคาดไม่ถึงมารู้ตัวอีกทีเมื่อวิ่งตามไปพบว่าอีกฝ่ายกระโดดลงบนเตียงของเธอ      “ธีมที่นี่ก็ไม่ได้” เธอเกือบจะเติมคำว่า “ว้อย”ลงไปท้ายประโยค ด้วยความเหลืออด      “ไม่รู้แล้ว เราจะนอน มิวไม่ให้เรานอนที่โซฟา เราถึงต้องมานอนที่นี่ เรื่องนี้มิวต้องรับผิดชอบ” ว่าแล้วเขาคว้าหมอนข้างมากอด ห่มผ้าแล้วหลับตาแสดงออกอย่างเต็มที่ว่า ต่อให้เอาช้างมาฉุดธีมาก็ไม่มีทางออกจากห้องนี้ไปเป็นแน่ มาธวีมองภาพนั้นแล้วกลอกตา วันหยุดอันแสนสบายของเธอมักจะต้องจบลงด้วยผู้ชายคนนี้...ผู้ชายที่ตัวโตขึ้นมากกว่าตอนที่เป็นเด็กชายธีมาแล้วเธอยังเป็นแค่เด็กหญิงมาธวี  ที่จริงเธอรู้แล้วว่าผลมันจะต้องออกมาทำนองนี้ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ธีมามักจะเป็นแบบนี้เสมอ      มาธวีเดินเข้าไปหยุดข้างเตียงเอียงคอมองใบหน้าอันไร้ที่ติของอีกฝ่าย เครื่องหน้าของเขาหลายส่วนไม่ได้เป็นที่น่าอิจฉาสำหรับบุรุษอย่างเดียวเท่านั้น แม้แต่ผู้หญิงเองก็ยังอดที่อยากจะมีบ้างไม่ได้  คิ้วที่เรียวยาวและริมฝีปากที่ได้รูปอย่างนั้นบ้าง   แต่นั่นก็ไม่ใช่ส่วนที่ทำให้เขามีเสน่ห์มากที่สุด เพราะมีสิ่งที่น่าดึงดูดใจไปกว่าคิ้ว ปาก หรือร่างกายแข็งแรงอย่างคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ก็คือ “ดวงตา” น่าเสียดายที่ตอนนี้มันถูกซุกซ่อนอยู่ในเปลือกตาที่หลับพริ้มอย่างมีความสุข      ธีมามีดวงตาสีสนิมเป็นน้ำตาลเหลือบแดงที่น่าดู ยามสะท้อนแสงตะวันดูแปลกแต่ก็น่าค้นหา อาจเป็นเพราะเขาได้เชื้อมาจากมารดาที่มีเลือดของชาวอังกฤษอยู่ครึ่งหนึ่ง ก็เลยทำให้ธรรมชาติสร้างสีที่แตกต่างออกไปและตอนนี้ทุกสิ่งที่เป็นเขา ธีมาได้ใช้มันให้เป็นประโยชน์ด้วยการอวดโฉมตามหน้านิตยสารชื่อดังมากมาย ธีมายึดอาชีพนายแบบมาหลายปีแล้วควบคู่กับการเป็นตากล้องมืออาชีพ ทว่าหนุ่มที่หลายคนอยากถ่ายภาพเขา กลับชอบที่จะลั่นชัตเตอร์ภาพของธรรมชาติมากกว่า      และนั่นคือสิ่งที่ธีมาเป็น ทุกคนคิดว่ารู้ทุกสิ่งที่เขาเป็นแล้ว แต่มาธวีรู้ว่าพวกเขาพลาดไปอย่างหนึ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ นอกจากเป็นนายแบบและตากล้องแล้ว ธีมา...ยังเป็นเป็นคนที่เธอรัก เป็นความรักที่เหมือนใกล้...แต่แท้จริงแล้วกลับห่างไกลเหลือเกิน เหมือนทุ่นในทะเลใกล้เพียงแค่ตาเห็น...ไกลหากต้องการที่จะไปถึงมัน เธอคงทำอะไรไม่ได้มากกว่าแค่มองและถ้าบอกตัวเองว่าถ้าอยากได้เธอคงต้องละสายตาจากมันเพราะกำลังเธอคงไม่มากพอ       มาธวีดึงผ้าห่มคลุมแขนให้เขาก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนมา เธออาศัยอยู่ในคอนโดไม่ห่างจากหมู่บ้านที่ธีมาอาศัยอยู่นัก พ่อของเธอกับพ่อของเขาเป็นเพื่อนกัน แต่ก่อนบ้านพวกเธอก็อยู่ใกล้กันเด็กชายธีมาและเด็กหญิงมาธวีซึ่งเป็นลูกคนเดียวทั้งคู่ ก็เลยเป็นเพื่อนกันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เธอกับเขาเข้าเรียนพร้อมกัน มีคุณครูประจำชั้นคนเดียวกัน เป็นอย่างนี้ตลอดมาจนกระทั่งจบม.ปลาย จนมาวันหนึ่งเมื่อเธอโตขึ้นพ่อของเธอกับแม่ก็ตกลงกันว่าจะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดเพื่อปูทางชีวิตอันแสนเรียบง่ายตอนบั้นปลายชีวิต เหลือแต่เธอที่จำเป็นจะต้องเรียนมหาวิทยาลัยของรัฐบาลที่สอบเข้าได้ วงโคจรของเธอและเขาแยกออกจากกันก็ตอนนี้ เพราะธีมาไปเรียนต่อที่อังกฤษ ดังนั้นสิ่งที่พ่อเธอทำก็คือสั่งให้เธอหาที่อยู่ใกล้ ๆ กับครอบครัวของธีมา      แม้เธอเสียใจที่จะต้องห่างเขา แต่ลึกๆมาธวีก็คิดว่ามันอาจเป็นโอกาสที่ดีให้เธอได้รักษาใจตัวเอง มาธวีรักเขา..รักมาตั้งนานแล้ว วันนั้นก่อนที่เขาจะไปเขาบอกให้เธอตั้งใจเรียนพร้อมรอยยิ้ม แต่กับอีกคนเขาบอกว่า “รอเรานะ” พร้อมน้ำตา ครั้งนั้นเป็นธีมาซึ่งอ่อนไหวที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา เธอตระหนักว่าเขาไม่ใช่เป็นของเธอคนเดียว ตั้งแต่ผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนั้นเข้ามา และเธอยิ่งรู้ว่าทุกสิ่งของธีมาที่เธอเห็นตลอดมา ไม่ใช่ทั้งหมดที่เขาเป็น      ...วันเวลาผ่านไปรวดเร็วหลายปีจนกระทั่งธีมาเรียนจบปริญญาโทกลับมาจากต่างประเทศ มาธวีคิดว่าเธอทำใจได้แล้ว แต่เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าของเขาที่สนามบิน มาธวีก็รู้ว่าเธอไม่เคยสลัดภาพเพื่อนคนนี้ออกไปได้เลย เขาทักทายครอบครัวก่อน แล้วหันมาทางเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอก็เปลี่ยนไปในสายตาเขา      “สวัสดีธีม” เธอทักแบบเก้อๆ มือที่เคยจูงกันเมื่อสมัยเด็ก เปลี่ยนเป็นอ้อมแขนแข็งแกร่งที่กางออก ธีมากอดเธอแน่นจนหายใจไม่ออก      “คิดถึง คิดถึงมิวจังเลย ไม่ได้เจอตั้งนาน” เขาบอก ธีมาดันเธอออกจากอ้อมแขนแล้วจับตัวเธอหมุนเหมือนตุ๊กตา ขยี้หัวอย่างหมันเขี้ยว แล้วหัวเราะที่เธอตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่มาธวีจะพูดอะไรออก ธีมาก็ผละจากเธอไป เมื่อคนคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอสวยมากกว่าจะน่ารักเหมือนแต่ก่อน      “เอมี่..”เธอได้ยินเขาเรียกชื่อคนรักแค่นั้น เพราะหลังจากนั้นมาธวีก็เดินตามหลังครอบครัวเขาและคนทั้งคู่ตลอด ยิ่งเห็นธีมากับคนรักและครอบครัวของเขาเดินไปด้วยกัน ก็ยิ่งทำให้เธอเหมือนเป็นส่วนเกิน เธอยัดหูฟังที่ต่อกับไอพอดใส่หูแล้วเปิดเพลงที่ชอบจนเกือบสุดเสียง กันตัวเองออกจากสิ่งที่ไม่อยากรับรู้       เธอขอแยกตัวจากพวกเขาทันทีที่ออกจากตัวอาคารรับผู้โดยสาร อ้างว่ามีธุระที่จะต้องไปทำต่อ ทุกคนเข้าใจ แต่ธีมาตัดพ้อเธอด้วยคำพูดที่ว่า “มิวใจร้าย เรากลับมาแล้วไม่อยู่คุยกับเรา” เธอยิ้มเย็นกลับไปแสร้งตีสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เขาหรี่ตามองกลับมาคงคิดว่าเธอรับมือเขาได้ดี ธีมาเลยสะบัดหน้าแกล้งพูดแบบไม่ง้อว่า “เชิญมิวตามสบาย เราคุยกับเอมี่ก็ได้ ใช่ไหมจ้ะ” คำสุดท้ายเขาหันไปหยอดกับแฟนสาว โดยหารู้ไม่ว่าประโยคแรกที่เขาอยากใช้ทำร้ายเธอมันไม่ได้ผล แต่ประโยคสุดท้ายนี่สิ กำลังทำให้หัวใจเธอ.. “ร้องไห้”      ...ไม่ใช่ไม่มีน้ำตา แต่ต้องเก็บมันไว้ข้างใน..โดยซ้ำเติมด้วยความโหดร้ายแบบที่เธอต้องยิ้มออกมา เธอโบกมือลาพร้อมกับคิดว่าเธอกับเขาคงไม่ได้เจอกันบ่อยเหมือนเคย...      ทว่ากลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อวันรุ่งขึ้นคนที่เธอคิดว่าจะไม่เจอกลับมายืนยิ้มกว้างหน้าประตู ธีมายังเป็นคงเป็นเหมือนเคย เขาสดใสและดูอบอุ่นเสมอมา ระยะเวลาที่ห่างกันไปไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเก้อเขินกับเธอ เหมือนที่เธอรู้สึกกับเขา อาจเป็นเพราะเขาตัวโตขึ้นไม่ได้เป็นเด็กวัยรุ่นผอมแห้งเหมือนเมื่อก่อน หรืออาจจะเป็นที่ความรู้สึกของเธอเอง ธีมาตอนนี้เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวและนับวันเสน่ห์ที่เขามีก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้น      “เตี้ยจัง เราบอกให้มิวกินนมเยอะ ๆ ก็ไม่เชื่อ” เขาบอกเธอเมื่อตอนนี้ต้องมองลงมาเพื่อที่จะเห็นเธออยู่ในสายตา แม้แต่เรื่องที่เธอไม่ชอบดื่มนมเขาก็ยังจำได้ ตอนนี้มาธวีสูงแค่ไหล่เขาเท่านั้น      นอกจากเอมี่แล้วเห็นจะเป็นเธอที่เขาให้ความสนิทสนมมากที่สุด และหลังจากวันนั้นไม่กี่เดือนธีมาก็กลายเป็น “ธีม” นายแบบมาแรงที่จำกัดตัวเองไว้แค่หน้านิตยสารและโฆษณาเท่านั้น แม้จะมีผู้จัดหลายค่ายพยายามตื้อเขาก็ตาม อีกครั้งที่มาธวีหวังว่าความเป็นหนุ่มเนื้อหอมของเขา จะดึงเวลาธีมาให้เอาความสดใสของเขาห่างจากชีวิตเธอ แต่ไม่ใช่...ถึงแม้เขาจะยุ่งมากแค่ไหน ไม่มีเวลามายิ้มให้เธอ แต่เพียงแค่รู้ว่าเขามีชื่อเสียงมากแค่ไหนก็ทำให้เธอรู้สึกใจหาย จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว - [ 10 ก.ค. 51 09:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ยิ่งเสน่ห์ของเขาเปิดเผยมากขึ้นเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น...เพราะมันย้ำว่าเขาไม่ได้เป็นของเธอ ที่มุมหนึ่งของห้องเธอมีรูปเก่าๆใส่กรอบเอาไว้ เป็นรูปเด็กชายกับเด็กหญิงจับมือกัน ฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีแข่งกัน มาธวีปรารถนาที่ให้มันเป็นเช่นนั้นตลอดไป แต่มือเราไม่ได้เล็กเท่าเดิมแล้ว มันโตขึ้นเหมือนกับความรู้สึกที่ขยายจนคับอก..      “มิว เราอยากกินสปาเกตตี้ ทำให้กินหน่อยสิ” คนที่เดินงัวเงียออกจากห้องนอนเธอ เหมือนเด็กชายตัวโตที่มีความสุขอยู่สองอย่างคือกินกับนอน      “ไม่ล่ะ เรางานยุ่ง” เธอปฏิเสธพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตากับโน้ตบุ๊คเหมือนเดิม มาธวีทำอาชีพอิสระเธอรับงานเขียนคอลัมน์ ทำเวบไซต์และออกแบบสิ่งพิมพ์ต่าง ๆ      “อะไรกัน สนใจแขกหน่อยสิ” ธีมาทำหน้ายุ่งยื่นข้ามไหล่มองหน้าจอ เขาโอดครวญอยู่อีกหลายคำแต่มาธวีก็ทำเป็นมีสมาธิจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้าโดยไม่สนใจเขา      “มิว...นี่มิว” เขาสะกิดเรียกเธอหลายครั้ง แต่มาธวียังคงแน่วแน่จนเสียงเงียบไป เธอเผลอนึกดีใจว่าครั้งนี้เอาชนะเขาได้แล้ว แต่มาธวีก็ต้องสะดุ้งเมื่อเขาทำสิ่งที่เธอไม่คาดคิด      “เราหิวแล้วนะมิว” ธีมาเอาคางมาเกยไหล่ของเธอ พร้อมกับงอแงเหมือนเด็ก ๆ ผิดกับเจ้าของห้องที่ตัวแข็งหัวใจเต้นแรง มาธวีค่อยๆผ่อนลมหายใจ เธอจะทำอย่างไรดีกับความสนิทสนมอันนี้จากเขาได้ ถ้าไม่คิดอะไรมันคงปกติ แต่ถ้าหากคิด...มันก็ชวนใจหายใจคว่ำเช่นนี้      “สปาเกตตี้...จะให้เราหิวตายหรือไง”  หนักเข้าธีมาเปลี่ยนจากเอาคางเกย มาเป็นนั่งพิงเอาหัวซบที่ไหล่เธอ ตอนนี้ในห้องมีคนตัวโตที่ไม่รู้อะไรเลยสักนิดกับคนตัวเล็กที่นั่งหลับตาปี๋ มาธวีกลั้นใจตั้งสติเอานิ้วดันหัวอีกฝ่ายออกไป แล้วรีบถอยห่างออกมา จ้องคนที่หันมาทำตีสีหน้าน่าสงสารใส่เธอพลางเม้มปากแน่น ก่อนสะบัดหน้าไปยังเคาท์เตอร์ด้านหลังที่ทำเป็นครัวเล็ก ๆ      “โห..นึกว่าจะทำให้เรากินจริง ๆ ดันเอาของแช่แข็งยัดใส่ไมโครเวฟให้เรากินซะได้” มาธวีถลึงตาใส่อีกฝ่าย ที่แม้จะสาวเส้นเข้าปากก็ยังอดบ่นไม่ได้ ทำไมนะใคร ๆ ถึงชมว่าธีมาเป็นคนง่ายๆ ติดดิน แต่สิ่งที่เธอเจอกลับเป็นการเอาแต่ใจเหมือนเด็ก ๆ นี่ได้      “กินเสร็จ ก็กลับไปได้แล้ว” เธอไล่เขาพลางเดินไปหยิบเสื้อที่เขาถอดทิ้งไว้โยนไปข้าง ๆ ตัวเขา      “อะไรกัน ไล่เพื่อนแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน” ธามีเถียงออกมา      “เพื่อนอย่างธีมเนี่ยนะ ใครอยากได้กัน จู่ ๆ ก็วิ่งเข้ามานอนแถมยังต้องหาของให้กินอีกต่างหาก ขี้บ่นก็เท่านั้น” เธอว่าเขาให้ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าปากไม่ตรงกับใจ      “เธอนี่ไม่รู้อะไรแล้วมิว เราไม่ได้เข้ามานอนในห้องเปล่า ๆ นะ ยังถอดเสื้อนอนอีกต่างหาก” มาธวีทำหน้าเหมือนโดนผีหลอกใส่เขา แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่รู้สึกเขาหัวเราะออกมาแล้วเอ่ยว่า      “เราถอดเสื้อให้ดูฟรี ๆ ยังบ่นอีก เนี่ยค่าตัวเราเวลาถอดคนละเรื่องกับตอนที่ใส่เสื้อผ้าครบชุดเลยนะ” เจ้าของห้องเบ้ปากให้กับคนขี้คุย      “ทีหลังก็ไปนอนบ้านเอมี่สิ มาทำไมห้องเรา ธีมมาทีไรเหมือนพายุเข้าทุกที”      “ไม่ได้ ที่บ้านเอมี่เขาหวง มาหามิวแหละดีแล้ว มิวดูแลเราดี...อย่าเลยเราล้างเอง” ธีมาดึงจานว่างเปล่าออกให้พ้นมือเธอแล้วเดินอ้อมโต๊ะไปอีกฝั่ง พร้อมผิวปากอย่างอารมณ์ดี      “ป่านนี้แล้ว ยังจะหวงอะไรอีก โตๆ กันแล้วทั้งนั้น แล้วใช่ว่าจะเพิ่งคบกัน” เธอถามเสร็จก็ต้องเป่าปากบรรเทาความอัดอั้นใจ แต่ธีมาไม่มีโอกาสได้เห็นเขากำลังยืนล้างจานอย่างสบายใจอยู่      “เราพบกับครอบครัวเขาแล้วล่ะ ทีแรกเขาอยากให้เรารอจนเอมี่เรียนจบปริญญาโทก่อน แต่ไม่รู้ทำไมเมื่อวานซืนเขาถึงเปลี่ยนใจ”      “รออะไร...แล้วเปลี่ยนใจอะไรเหรอ” มาธวีรู้สึกตัวเบา ๆ เหมือนได้ยินคำพูดที่เหมือนเป็นสัญญานนั้น ธีมาเช็ดจานหันมาหาเธอพลางยิ้มกว้าง บอกข่าวดีที่สุดของเขาให้เธอฟัง      “แต่งงานไง เราอยากแต่งงานกับเอมี่ตั้งนานแล้ว” ธีมาวางจานลงเขาเดินเข้ามาใกล้เธอ      “มิวเราจะแต่งงาน” เขายักคิ้วให้เธอเหมือนกับจะถามว่า “เจ๋งไหมล่ะ” หรือ “เป็นไงล่ะตกใจละสิ” ธีมาหยิบเสื้อขึ้นมาสวมหัวและพอเขาหันมาอีกทีคนที่ยืนตรงหน้าก็หายไปแล้ว      มาธวีวิ่งเข้าห้องนอน ปิดประตูแล้วยืนพิงมันไว้กลัวว่าอีกคนจะตามมา ตลอดเวลาเธอบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร ยังทนได้ เธอเข็มแข็งพอ แต่พอได้ยินคำนั้นคาถาทุกอย่างที่ท่องประจำใจไว้ก็ใช้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว แม้ดวงตาจะเบิกโพลงอย่าคงตกใจแต่น้ำใสๆ ก็ยังร่วงลงมา นั่นเป็นสาเหตุที่เธอรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น เพราะแม้จะอยากทำตัวห่างเขา แต่เธอก็ยังอยากเป็นเพื่อนอยู่ กลัวเขาจะรู้ความรู้สึกเธอ กลัวคำว่าเพื่อนจะพังทลาย      “มิวเป็นอะไรหรือเปล่า” ธีมาถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเดินตามมาแล้วประตูห้องนอนถูกล็อคไว้ และเมื่อยังไม่มีเสียงตอบอะไรเขาก็เคาะประตูอีกจนกระทั่งทวีความรุนแรงเป็นการทุบเสียงดัง ประตูเปิดออกมา มาธวีแสร้งตีหน้ายุ่งในมือมีโทรศัพท์มือถือเธอทำท่าชูให้เขาดูว่ากำลังทำอะไรอยู่ มาธวีไม่รู้จะหาอะไรเป็นข้ออ้างเธอทำให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าที่เธอรีบร้อนเข้ามาด้านในเพราะต้องการโทรศัพท์      “แล้วทำไมต้องล็อคประตูด้วยล่ะ เราก็เป็นห่วงว่ามิวจะเป็นอะไร” บัดนี้ดวงตาสีสนิมที่เธอชอบ      “สองทุ่มแล้วธีมกลับบ้านเถอะ อยู่ดึกกว่านี้มันไม่ดี” เธอตัดบท อีกฝ่ายมองนาฬิกาแล้วยอมเดินกลับไปหยิบเสื้อนอก เขาหยุดอยู่ที่ประตูมองลงมาที่เธอนิ่งไม่ยอมอยู่นาน      “มีอะไรเหรอ ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะเดี๋ยวดึกนะ” มาธวีถามอย่างสงสัย ถ้ามีใครมาเห็นตอนนี้ก็คงคิดว่าเธอมีปัญหากับแฟนหนุ่มเป็นแน่ ฝ่ายชายถึงทำหน้ายุ่งจ้องมองเธออย่างนั้น...และถ้าเป็นอย่างนั้น บางทีเธออาจจะเป็นคนที่งี่เง่าที่สุด เมื่อปล่อยให้แฟนหนุ่มรูปงามมีท่าทางเช่นนั้น      “ถ้าธีมไม่พูดอะไร มิวจะเข้าไปทำงานต่อแล้วนะ” เธอแสร้งทำหน้ายุ่ง พอจะหันกลับไปอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งอยู่นานก็คว้ามือเธอเอาไว้      “เดี๋ยว ใครโทรมาหรือมิว” มาธวีมองมือเขาที่จับไว้แน่นราวกับว่าถ้าไม่ออกแรงเธอจะหันหน้าหนีไม่ยอมพูดกับเขา หญิงสาวเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ ก่อนจะหมุนตัวไปอยู่ในองศาที่ตรงกับอีกฝ่าย เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยว่า      “มีอะไรเหรอ ทำไมจู่ ๆ ธีมถึงแปลกไป เราทำอะไรผิดหรือเปล่า”      “มีอะไรบอกเราได้นะ เราช่วยมิวได้ทุกเรื่องเลย จริงๆ นะ” นั่นคือคำตอบของธีมา ในขณะที่มาธวีมองเขาตาปริบๆ พลางนึกว่า...ปกติแล้วธีมาพูดกับเธอทุกเรื่อง แต่เธอจะไม่พูดกับเขาทุกเรื่องซึ่งมันก็ทำให้เกิดนิสัยที่ชอบก้าวล้ำเข้ามาในชีวิตของเธอมากกว่าคำว่าเกรงใจของธีมาตลอดมา นั่นสิ...ปกติธีมามักจะถามตรงๆ กับเรื่องของเธอที่เขาอยากรู้ มีตอนนี้แหละที่เขาแปลกไป      “ทำไมเหรอ” มาธวียังคงไม่เข้าใจเธอทำหน้าเหรอ แต่อีกฝ่ายยังขมวดคิ้วเข้าเลื่อนมือจากที่จับแขนเธอเป็นกุมมือเธอแทนท่าทางธีมาเริ่มร้อนใจเป็นอย่างมาก เขาเขย่ามือเธอน้อยๆ แล้วพูดว่า      “เป็นอะไรก็บอกเรานะ” มาธวีคิดว่าถ้าเธอยังไม่หายอาการอ้าปากค้างเช่นนี้อยู่ อีกฝ่ายคงจะมีอาการหนักกว่าตอนนี้เป็นแน่ เธอคาดการณ์ไม่ผิดเพราะตอนนี้ธีมาเริ่มมีสีหน้าคล้ายน้อยใจ ที่เธอไม่ยอมเอ่ยปากอะไรสักที      “เฮ้ย เราไม่เป็นอะไร ธีมแหละเป็นอะไรมากหรือเปล่า จู่ ๆ มาถามอะไรเราแปลก ๆ” มาธวีใช้น้ำเสียงที่ร่าเริงขึ้นอีกระดับพร้อมทั้งตีสีหน้าว่าเธอสบายดียืนยันกับเขาอีก      ธีมาเอียงคอ...เขามองเธอ มาธวีเห็นภาพเด็กชายที่เมื่อเริ่มรู้จักกันเขาตัวเล็กกว่าเธอซ้อนทับ คนที่สูงกว่าเธออยู่หลายเซนต์ตอนนี้      “ก็มิวร้องไห้ เนี่ยตายังแดงอยู่เลย” นิ้วเรียวของเขาแตะที่ใต้ตาเธอเพียงวูบเดียวเท่านั้น แต่มันก็ทรงพลังพอที่จะทำให้มาธวีใจเต้นได้ ดวงตาที่ทอดต่ำลงมาฉายแววห่วงใยอย่างสุดซึ้ง ความปรารถนาดีของธีมาซึ่งมีให้เธอเสมอมา แม้ตอนนี้มันจะทำให้เธอเหนื่อยใจ แต่เธอควรจะเข้าใจและยอมรับมันสินะ...การมีใครสักคนที่ห่วงใยเราเป็นสิ่งที่ดี      มาธวีพยายามยิ้มให้สวยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอจับมือเขาทั้งสองข้างกุมมันแล้วเอียงคอล้อเลียนคนตัวโตตรงหน้า ... “มิวไม่เป็นอะไร ธีมแหละอย่าเป็นห่วงมิวมากไปเลย”      “แน่นะ มิวมีอะไรชอบไม่บอกเรา...” เวลาคนตัวโต ๆ จะอ้อนนี่ก็น่าเอ็นดูไปอีกแบบ...มาธวีคิด เธอเพียงแต่พยักหน้าหนักแน่นให้เขาใบหน้าไม่คลายยิ้ม      “ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราไปล่ะ ปิดประตูดี ๆ นะอย่าต้อนรับคนแปลกหน้านอกจากเรา รู้ไหมมิวเป็นเพื่อนคนสำคัญของเรา” ดูเหมือนธีมาจะสบายใจขึ้นเยอะ เขาพูดจบก็ดันเธอเข้าห้องปิดประตูแล้วร้องบอกให้เธอล็อกห้องให้ดี      มาธวีจับบานประตูเธอแนบหูกับมัน แม้แต่เสียงฝีเท้าของเขาเธอยังไม่ได้ยิน ... “เพื่อนคนสำคัญงั้นเหรอ” ...ไม่ใช่เพราะมันหรือไงที่ทำให้เธอเป็นอยู่อย่างนี้ มาธวีเดินคล้ายคนล่องลอยไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟา โน้ตบุ๊คที่กางอยู่ตรงหน้าเป็นงานเร่งที่เธอต้องรีบทำ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้สนใจมัน      มาธวีเริ่มคิดอีกทีว่าเธอจะทำอย่างไรดี บางทีเธออาจจะไปที่อื่นสักพัก ย้ายห้องหรือทำอะไรสักอย่างที่ธีมาไม่อาจจะมาพบเธอได้โดยง่าย แต่อีกไม่นานธีมาก็จะแต่งงานแล้ว...ดูดวงตาเขาก็รู้ เท่ากับว่าตอนนี้เธอไม่อาจจะหนีหายไปเฉย ๆ ได้ มันจะประจวบเหมาะเกินไป ธีมาคงไม่ยอมแล้วเขาคงต่อว่าเธอต่างๆนานา เธอจะเป็นคนใจร้ายสำหรับเขา เป็นเพื่อนที่ทิ้งเพื่อน เป็นอะไรสารพัดที่ไม่ดี แม้เธอจำเป็นต้องไม่เจอเขา แต่มาธวีก็ไม่ต้องการให้เขาเกลียด ที่จริงแล้ว...เธอใจร้ายกับเขาไม่ลง จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว - [ 10 ก.ค. 51 09:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ธีมาไปทำงานต่างประเทศ...ระยะสองเดือนนี้เขายุ่งมาก ตั้งแต่ที่บอกว่าจะแต่งงาน มาธวีก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย ยกเว้นการโทรมาหาสองครั้งเพื่อถามว่าเธอสบายดีไหม ท่าทางเขาเหนื่อย...และคงจะเป็นเช่นนั้นในระยะนี้ตลอดเวลา ซึ่งก็ดีมันทำให้จิตใจเธอสงบลง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเธอ      “ว่าไงโลเล” เธอรับสายเพื่อนที่ชื่อแปลกจนแม้กระทั่งเจ้าตัวยังคงเอาเก็บไปถามบุพการีตัวเองหลายครั้ง      “มิวงานเสร็จหรือยัง” โลเลถามเขาเป็นเพื่อนเธอมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย และนับว่านอกจากธีมาแล้วโลเลนี่แหละที่สนิทกับเธอที่สุด      “เสร็จแล้ว แก้สีอย่างเดียวเอง” เธอตอบ ตอนนี้โลเลเปิดบริษัทรับงานออกแบบต่างๆอยู่ และเขาก็เป็นคนป้อนงานให้กับเธอเป็นประจำ แต่งานที่ตอนนี้โลเลถามถึงค่อนข้างส่วนตัวเล็กน้อย แฟนหนุ่มของโลเลทำเปิดกิจการใหม่ต้องการโลโก้บริษัท   มาธวีได้รับความไว้วางใจให้ทำงานนี้      “งั้นเดี๋ยวเราไปเอาเอง เผอิญมาทำธุระใกล้ ๆ นี้พอดี ไม่ได้เจอกับมิวนานแล้วคิดถึง” ปลายสายเอ่ยพร้อมหยอดคำอ้อนห้อยท้ายไว้ด้วย      “จริงเหรอ อยู่ได้นานไหม กินข้าวด้วยกันหน่อยสิ” มาธวีดีใจหลายวันมานี้เธอหมกตัวทำงานอยู่แต่ในห้อง ถึงได้คุยโทรศัพท์กับที่บ้านบ้างหรือเพื่อนคนอื่นบ้าง มันก็ไม่เหมือนได้เจอใครจริง ๆ      โลเลเป็นผู้ชายที่ไม่ใช่ผู้ชาย...เขาตี๋ ขาว สูง และเป็นคนดี มาธวีชอบโลเลมากเธอคิดว่าเขาไม่เหมือนชื่อเลยสักนิด จริงๆ โลเลเป็นคนตรงไปตรงมาและเด็ดขาดมาก เธอเปิดประตูรับเขาความสนิทฉันเพื่อนและเว่อร์เกินเหตุของอีกฝ่าย ทำให้เขาจุ๊บเข้าที่แก้มเธอทั้งสองข้างแล้วกอดไม่ยอมปล่อย      “จั๊กจี้น่าโลเล” มาธวีหัวเราะคิกดันหน้าอีกฝ่ายให้ออกไป โลเลแกล้งเธอเขาหยอกด้วยการเอาหน้าเข้ามาใกล้แต่ไม่คิดจะถูกตัวเธอหลายครั้งจนเกินพอดี ทั้งสองหัวเราะประสานเสียงกัน      “ไม่เจอตั้งนานคิดถึงจังเลย” โลเลบอกอย่างจริงใจ ทั้งที่ความจริงแล้วคำว่า “นาน” ที่พูดถึงก็แค่ห้าวันเท่านั้น อีกทั้งก็ยังคุยโทรศัพท์กันวันเว้นวัน      “ทำไมมาช้าล่ะ โลเลโทรมาหาเราตั้งนานแล้วนี่” เธอถาม      “แวะซื้อขนมมาให้ เจ้านี้อร่อย” โลเลเอ่ยชูถุงที่หิ้วไว้ที่มือซึ่งไม่ได้โอบเธอไว้ขึ้นมา พลางยิ้มกว้างเขาเดินเลยเข้าไปด้านในห้องจัดแจงวางของอย่างคนคุ้นเคย      มาธวีมองเพื่อนแล้วยิ้มกว้างอยางนึกขำ โลเลมีบรรยากาศที่สบายเขาเลยเป็นหนึ่งในคนที่เธอรู้สึกดีที่ได้อยู่ด้วย เธอส่ายหน้าแต่ในระหว่างที่ประตูกำลังจะปิดนั้น ร่างสูงที่ยืนนิ่งไม่อยู่ไม่ห่างจากประตูห้องนักมีบรรยากาศเคร่งขรึมกว่าที่เคย แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธอตกใจมากกว่าการที่จู่ ๆ เขาก็ปรากฎตัวขึ้น      ธีมาทำหน้าบึ้งเมื่อเห็นเธอยังนิ่งเฉยอยู่ เขานิ่ง...เธอก็นิ่ง แต่เมื่อเขาขยับหมุนตัวกลับ ขายาว ๆ ของเขาตรงไปที่ลิฟท์ นั่นแหละมาธวีถึงรู้สึกตัวว่าควรจะทำอย่างไร  เธอวิ่งไปหยุดหน้าเขาจ้องหน้าเขานิ่งพยายามยิ้มให้ ไม่รู้ทำไมมาธวีถึงรู้สึกว่าตัวเธอเองแหละผิด      “ธีมจะไปไหนเหรอ ทำไมไม่เข้าห้องก่อน” ทุกคำพูดของเธอเป็นน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจ ราวกับคนที่ทำผิดและกำลังหาทางออกให้กับตัวเองอยู่ แต่อีกฝ่ายยังคงนิ่งอยู่      ธีมาไม่เคยเป็นแบบนี้ เขาไม่เคยไม่พูด ปกติแล้วหากเธอถามอะไร ถ้าไม่ยิ้มกว้างก็จะเห็นใบหน้าแสนงอนของเขา ความที่ดูเหมือนไม่มีอะไรในความมีอะไรเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกกลัว...บางอย่าง อะไรที่เธอก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน มันอยู่ลึก ๆ ข้างใน      “มากับเรา” ในที่สุดคนตัวโตก็เอ่ยขึ้น ธีมาคว้าแขนเธอทันทีที่เสียงสัญญาณของลิฟท์ดังขึ้น แล้วลากมาธวีที่หน้าเหรอตกใจทำอะไรไม่ถูกไปด้วย เธอทำได้เพียงแค่เหมือนจะพูดอะไรแล้ว ก่อนมองไปทางประตูห้องตัวเองเท่านั้น      “จะไปไหนหรือธีม” คราวนี้มาธวีเริ่มกระวนกระวายมากขึ้น ไม่ใช่ว่าติดอยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ ที่กำลังเลื่อนลงข้างล่างกับธีมาแค่สองคน ทว่าเธอกำลังคิดว่าโลเลจะเป็นห่วงเธอขนาดไหน      “เดี๋ยว ธีม..” ลิฟท์เปิดออกเมื่อถึงชั้นล่าง คำถามระหว่างทางเมื่อครู่นี้มาธวีไม่ได้คำตอบ เธอสับสนไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ธีมายังคงดึงมือเธอต่อเขาเดินนำหน้า      มาธวีมองแผ่นหลังกว้างตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ว่า ... “นี่ใช่เขาที่เธอรู้จักแน่หรือ”... เธอเคยเห็นคนที่ท่าทางน่ากลัวกว่านี้ในยามโกรธ ทว่าทำไมสำหรับท่าทางที่แค่ไม่พูดจา คิ้วที่ขมวดเข้าหากันและใบหน้าที่งอง้ำกว่าเดิมและไม่มีทีท่าคุกคามมากกว่านั้น ก็ทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้ว นอกจากนั้นมือของเขา...      มือ...มาธวีจ้องไปที่มือใหญ่ซึ่งกุมข้อมือเธออยู่ เธอเพิ่งรู้สึกว่าไม่มีครั้งใดเลยที่ธีมาจะออกแรงขนาดนี้ ไม่เคยมีปรากฎการณ์ที่ไร้ความใจดีเช่นนี้มาก่อน แล้วพอประตูทางออกคอนโดเลื่อนออกจากกันอัตโนมัติ เธอถึงรู้ว่าก้าวผ่านไปไม่ได้ มาธวีบอกตัวเองว่าต้องทำอะไรสักอย่าง      “ธีมเราเจ็บนะ” การออกแรงดึงมือกลับและเสียงที่โอดครวญดังกว่าเดิม ทำให้ธีมารู้สึกตัว ไม่ว่ามาธวีจะถามอะไร หรือจะทักท้วงยังไง      “ปล่อยเราก่อนเถอะนะ แล้วคุยกัน” มาธวีเอ่ยเมื่อทำให้คนที่เดินนำหน้าหยุด แล้วหันมามองทางเธอ ดูเหมือนธีมาจะรู้สึกตัวเขาคลายแรงที่มือออกแต่ก็ยังไม่ละมันออกไป เขาพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ในระหว่างที่มาธวีหันไปโบกมือให้กับยามสองคนซึ่งทำท่าจะเดินเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น      “ธีมอย่าโมโหเลยนะ” เธอเสียงอ่อนยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน มีสัญญานที่ดีจากอีกฝ่าย มาธวีรู้ว่าเขาแพ้ทางเธอ มีไม่กี่ครั้งหรอกที่ธีมาจะโกรธ แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นสาเหตุเลยสักครั้ง วันนี้เป็นวันแรกที่เธอจะเบรกอารมณ์เขาด้วยการเข้าใจสาเหตุที่มันน่ามาจากเธอ      “ไปกับมิวนะ ขึ้นไปข้างบนกันก่อนแล้วค่อยคุยกัน” เธอชวนแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ขยับตัว มาธวีรู้แล้วว่าเขากำลังเล่นสงครามเงียบกับเธอ ซึ่งมันก็เท่ากับว่าเป็นธาวีในภาคเอาแต่ใจอย่างสมบูรณ์แบบ      มาธวีคิดว่าเธอจะปล่อยแบบนั้นไปก็ได้ แต่ว่ามันไม่ใช่หนทางแก้ปัญหา หากปล่อยธีมาไว้ตรงนี้เขาจะยิ่งโกรธในเรื่องที่เธอไม่เข้าใจมากขึ้น มาธวีทำได้แค่ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า      “มิวไปกับธีมก็ได้ แต่ธีมต้องให้มิวโทรขึ้นไปหาเพื่อนก่อน” เธอเดินไปที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ แต่พอยกหูโทรศัพท์เท่านั้น คนเกเรก็มาดึงออกไปคราวนี้เขาไม่รอให้เธอทักท้วง      “ไม่ มิวต้องไปกับเรา” ธีมาดึงเธอไปยังลานจอดรถ เขาเปิดประตูรถแต่ก็ไม่กล้าที่จะดันมาธวีให้เข้าไป เพราะตอนนี้มาธวีอยู่ในมาดที่เข้มขึ้น เธอสะบัดมือเขาออกแล้วกอดอกจ้องเขานิ่ง      เป็นสงครามจิตวิทยา..อันยอดเยี่ยมธีมาคิด เขากำลังโมโหแน่ล่ะแต่เขาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายโกรธ ดูเหมือนตอนนี้เรื่องกำลังวนอยู่กับที่ เธอและเขาชิงความได้เปรียบกดดันซึ่งกันและกัน เขาอยากจะบ้า...อยากจะทุบรถ เตะล้อรถหรือทำอะไรสักอย่างที่จะได้ระบาย แต่...ไม่ใช่การที่เขาบอกเธอแน่ว่าเป็นอะไร      “ถ้าธีมยังอยากจะให้เราไปด้วย ก็ต้องบอกเราว่าธีมโมโหอะไร หรือไม่ก็ให้เราโทรบอกเพื่อนก่อน” มาธวียื่นคำขาด คราวนี้ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะใจอ่อนกับเขาแล้ว      “ก็ได้..” ธีมาไม่มีทางเลือกเขายื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เธอ ส่วนมาธวีอึ้งไปเล็กน้อยไม่คิดว่าเขาจะเลือกทางนี้ ดูเหมือนเธอก็คงไม่มีทางเลือกเหมือนกันคำเดียวที่มาธวีคิดในใจคือ ...ก็ได้..      น่าแปลก...ที่โลเลไม่โวยวายใส่เธอ เขาบอกเธอว่าเห็นเหตุการณ์แล้ว แถมเพื่อนเธอยังบอกว่าจะเฝ้าห้องให้จนกว่าเธอจะกลับหรือถ้าไม่กลับคืนนี้เขาก็จะนอนเฝ้าให้ ก่อนรีบวางหูไป...มาธวีคิดว่าทำไมน้ำเสียงของโลเลเหมือนจะสนุก ๆ มีแววตื่นเต้นชอบกล ก่อนที่เธอจะขบคิดข้อสงสัยแตกธีมาก็ยื่นมือมาขอโทรศัพท์เขาคืน แล้วชี้ไปในรถทำหน้าตาที่เธออ่านได้ว่า...คราวนี้เป็นตาเธอแล้วนะ ที่ต้องทำตามคำขอของเขา (โปรดติดตาม Part II) แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 51 09:39:33 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 51 09:38:19 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 51 09:37:52 จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว - [ 10 ก.ค. 51 09:37:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ติดตามค่ะ สนุกดี จากคุณ : mamyo - [ 10 ก.ค. 51 10:45:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 .. กว่าจะรู้ตัวก็ตกหลุมรักคนเขียน... ต้องไปเก็บหนังสืออีกแล้ว..จะได้ครบคอลเลคชั่น... :-) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 10 ก.ค. 51 11:13:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ๊า แล้วเอมี่เป็นยังไง เอมี่ต้องนอกใจธีมแล้วธีมจับได้แน่เลย แล้วหันมาเสียดายมิว หรือรักมิวแล้ว แต่ตัดใจไปคบเอมี่ รอตอนต่อไปค้าาา จากคุณ : tree (khowtok) - [ 10 ก.ค. 51 12:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วตื่นเต้น อยากอ่าน Part II แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 51 15:23:15 จากคุณ : PiN.VE - [ 10 ก.ค. 51 15:21:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอ part 2 อย่างด่วน จากคุณ : tamar (tamar) - [ 10 ก.ค. 51 16:59:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กรี๊ดอย่างแรง น่ารักจัง จากคุณ : ไฟเย็น (FaiYeN) - [ 10 ก.ค. 51 20:02:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักดี แต่ งงชื่อ มึน ธีมา-ธามี-มาธวี สับขาหลอกหรือเปล่าเนี่ย จากคุณ : BestChild - [ 10 ก.ค. 51 20:56:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาต่อไวๆ นะคะ จากคุณ : The SoVo - [ 10 ก.ค. 51 21:03:31 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอ part II ด่วนมากๆๆๆ จากคุณ : chocolate-gateau - [ 10 ก.ค. 51 21:37:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ว้าว ๆๆๆๆๆ เรื่องใหม่มาแร้วววว มานั่งจองที่นั่งค่ะ อิอิ จากคุณ : lonely_moon - [ 10 ก.ค. 51 22:46:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อย่าบอกว่าหวงเพื่อนนะ จากคุณ : scottie - [ 10 ก.ค. 51 22:50:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โมโหอะไรเค้าเล่าธีมา หนังสือปกสวยจัง จากคุณ : mimny (mimny) - [ 11 ก.ค. 51 02:37:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ^^ จากคุณ : alkira (alkira) - [ 11 ก.ค. 51 11:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วมีลุ้น เรื่องน่ารักๆ จากคุณ : mooda (mooda) - [ 11 ก.ค. 51 11:52:59 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 11 ก.ค. 51 13:23:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อยากกินช็อกโกแลตแต่ตอนนี้เป็นหวัดเลยกินไม่ได้ T T ว่าแล้วก็ไปหาเพลงBossaฯ มาฟังบ้างดีกว่า.. part2 อาจจะมาอ่านช้า  แต่จะตามมาอ่านนะครับ ^____^ ปล.ช่วงนี้ฝนตกไม่หยุดหย่อน ยังไงอย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยจ้า จากคุณ : Lady Virago - [ 11 ก.ค. 51 22:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สนุกๆ จากคุณ : ลูกแม่เล็ก - [ 11 ก.ค. 51 23:10:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สนุกดีค่ะ แต่ชื่อสองคนคล้ายแล้วก็คล้องจองกันจังเลย มาธวี กับ ธีมา ..คริๆๆ แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 51 12:09:31 จากคุณ : เด็กแนวแถวชายแดน - [ 13 ก.ค. 51 12:09:10 ]