ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ)                      มีผู้ชาย..เดินตามออกมา...เป็นผู้ใหญ่ทองแดง.... “ ชา...ช่าง.....หรือ....หรือ....คา... ครับ !! ดะ...ดะ....เดี๋ยวครับ รอ...รอ...เดี๋ยวครับ......กา.....กา....ลัง....ออ.....ออก ....  มา... ครับ”   ..ผู้ใหญ่แกเป็นคนพูดติดอ่างครับ....ผมเคยเจอแกมาก่อนแล้ว...ตอนประชุมผู้ใหญ่บ้าน-กำนัน......                                  คนในหมู่บ้านมักเรียกแก ว่า  ....ทอง อ่าง.....หรือ บางคน  ก็ เรียกว่า อ่างทอง  !!!!                                  ตามด้วยเสียง ตะคอก ด่า หมา ..แบบ ภาษา อ่างๆๆของแก   แข่งกับเสียงหมาเห่า  ฟังไม่ได้ศัพท์ ซักครู่เดียว เหมือนรู้ภาษาอ่าง   กองทัพหมาของ ผู้ใหญ่ฯ หยุดเห่าสนิท .....                                              มันมองกลุ่มผู้เขียนที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน แบบค้อนๆๆแล้วล่าถอยกลับไปนอนตามริมรั้วข้างๆบ่อ..ที่เดิม . แบบหมดอาลัยตายจาก...                                    ผู้ใหญ่ทองแดง แต่งตัวอยู่ในชุดรัดกุมพร้อมออกทำงานกับเรา ที่หัวมีผ้าขาวม้าพันอยู่  มือถือมีดขอ ซึ่งเป็นธรรมดาของชาวบ้านถ้าออกจากบ้านไป ไร่ นาทุกคนจะถือมีดติดมือเสมอ  อายุแกประมาณ 50 เศษๆ   ท่าทางใจดี หน้าตาเหมือนชาวนาทั่วๆไป ตัดผมสั้นติดหนังหัว..เหมือนพวกทหารเกณฑ์ แต่สีผมออกขาวๆ มองไกลๆเหมือนคนหัวโล้น...,                                            แกเปิดประตูรั้ว...ซึ่งเป็นไม้ไผ่ขัดเป็นสี่เหลี่ยม การเปิดคือ ยกทางด้านริมให้ลอยเหนือพื้น เล็กน้อย แล้วดันเข้าหาตัวบ้าน เหมือนวงเวียน ที่ด้านหนึ่งเป็นจุดศูนย์กลาง อีกด้านเป็นรัศมีวงกลม...            “ค่า  ....เข้า......มา......ก่อ...ก่อน......คา   คับ”  เสียง อ่างๆๆของผู้ใหญ่....                                             เราเดินตามกันเป็นหาง..เข้าบ้าน  .หลังผู้ใหญ่เปิดประตู...ไม่น่าเรียกเปิดประตู..น่าเป็นการยกประตูมากกว่า...                                  บริเวณบ้าน..  รอบๆบ้านมีต้นไม้หลากหลายชนิด ไม้ผล เช่น มะม่วง  , ขนุน , แผ่กิ่งก้านสาขา เหมือน ร่มยักษ์ กันความร้อนแรงของแสงอาทิตย์  นำพาความร่มเย็นให้กับบริเวณบ้าน เปรียบเหมือนเป็นแอร์ธรรมชาติ กลายๆๆ  มองดูรกคลื้ม  แต่สะอาด  เพราะมีการดูแลรักษาอย่างดี   ตามโคนต้นไม้   ได้จัดทำที่สำหรับนั่งโดยยกสูงจากพื้นดินประมาณ 2 ศอก  .....                                 พวกเราเลือกหาที่นั่งกัน  ผู้ใหญ่เดินหายเข้าไปในบ้าน สักพักเดินออกมา พร้อมน้ำในขันใบใหญ่ ....                                                                   (มีต่อ) จากคุณ : สวนดอก - [ 11 ก.ค. 51 05:04:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ)            “ เบี้ยว...รับน้ำจากผู้ใหญ่ หน่อย  เอาไปแจกกินกันกัน”.....ผู้เขียนหันไปบอกกับ อ้ายเบี้ยว....                            ที่ดินของผู้ใหญ่ ..เนื้อที่  ประมาณ 50 ไร่ ตั้งอยู่โดดเดี่ยวห่างไกลจากชาวบ้านคนอื่นๆ.. สภาพบ้าน เป็นบ้านไม้ใต้ถุนสูง แบบบ้านชนบททั่วไป บริเวณที่ตั้งของตัวบ้าน รวมพื้นที่รอบๆ สำหรับอยู่อาศัยเนื้อที่ประมาณ ซัก 1 ไร่เหลือนอกนั้นใช้ทำนา ..                          มองเห็นหลังบ้านมีบ่อน้ำขนาดใหญ่.....ด้วยความที่ผู้เขียน ชอบบรรยากาศของน้ำ...จึงเดินเลยไปดู....บ่อ  กว้างและยาว พอสมควร เนื้อที่คงเป็นไร่   ไม่มีวัชพืชในบ่อ น้ำใสแจ๋ว .....ปลาตัวเล็กๆว่ายกันเป็นฝูง ...นานๆจะได้ยินเสียงปลาตัวใหญ่พุ่งฮุบเหยื่อ บนผิวน้ำ จนน้ำกระจายเป็นวงกลมกว้าง... .              ลมพัดผ่านน้ำในบ่อเป็นละลอกๆเหมือนคลื่นเล็กเรียงกันเป็นระเบียบ ..มากระทบตัวผู้เขียน ..เย็นชื่นใจจริงๆๆๆ เหมือนยืนอยู่ที่หน้าผา  น้ำตกที่ไหนซักแห่ง..                        .ต้นคูณขนาดใหญ่ นับสิบๆต้น ยึดแน่นอยู่โดยรอบของ บ่อ  รายรอบ  เป็นวงกลม  ตามกิ่งของต้น  ออกดอกเป็นพวง เหมือนโคมไฟราคาแพง  ทั้งดอกสีเหลืองที่อยู่กับกิ่ง และที่ร่วงหล่นลงในบ่อน้ำลอยเป็นแพ  มองดูเหลืองอร่าม ...เฉพาะเงาของต้นไม้ในน้ำ...เหมือนภาพเขียนของจิตรกรชั้นนำ ......               ถ้าเอาเปลญวณ...มาผูกนอนริมสระ...เบียร์ซัก 6 ขวด...อูย...น้ำลายไหล..!!!           .              ....เฮ้อ...นี่แหละวิถีชีวิต.. ที่เรียบง่ายและพอเพียง ...พวกที่วุ่นวาย  และแก่งแย่ง  อยู่ในเมืองกรุงจะมีโอกาสมาเห็นบ้าง ไหม ???                                                                         มองดูแล้วผู้เขียนยังคิดว่า ถ้าชาวนาเหล่านี้ ได้รับความรู้การศึกษาที่ทัดเทียมกัน  กับคนในเมือง และได้รับการดูแลจากรัฐบาลด้วยความจริงใจ พวกเขาจะมีชีวิตและความเป็นอยู่ที่น่าอิจฉามาก เพราะวิถีชีวิตเรียบง่าย พอเพียง.....                    แต่ในสภาพความเป็นจริงชาวไร่-ชาวนา   ถูกเอารัดเอาเปรียบ จากผู้ที่แข็งแรงกว่า เป็นหนี้เป็นสินที่เกินความจริง การกดราคาสินค้าจากพ่อค้าคนกลาง  ซ้ำร้ายถูกรีดไถจากเจ้าหน้าที่ของรัฐในการไปติดต่อราชการต่างๆ .....                            จุดที่ทำงานและนัดกับชาวบ้านเอาไว้ อยู่ห่างไปทางเหนือประมาณ 3- กิโลเมตร ...ผู้ใหญ่นัดพบชาวบ้านที่แปลงที่ดิน.....  ชาวบ้านส่วนใหญ่ที่นี่  ที่ทำนา  กับบ้านที่อยู่อาศัย   อยู่กันคนละแห่งกัน      ตอนเช้าก็ออกไปที่นา-ไร่ ตอนเย็นก็กลับ ช่วงหน้าฝน จะมีภาพชาวบ้านต้อนวัว-ควายไปที่ทำนา เพื่อไปไถนาบ้าง ไปเลี้ยงบ้าง ตอนเย็นตะวัน โพล้เพล้   ก็จะต้อนวัว-ควายกลับบ้านกัน....เป็นชีวิตประจำวัน..                                รถเข้าไม่ถึงต้องเดินเท้าไป   ช่วงเดือนเมษายน เป็นหน้าแล้ง ตามท้องนาจะมีแต่ ตอซังข้าวแห้งๆ บางที่เหลือแต่โคนตอเป็นสีดำ เนื่องจากเจ้าของ ที่นาบางคนชอบเผาซังข้าว.....พื้นนามองเห็นดินแตกแขนงจากความแห้งแล้ง....เพราะขาดฝน..                                เราเดินบนคันนา เดินตามกันเป็นแถว มองไกลๆเหมือน พวกพ่อค้าที่ ขนเอาของมาขายให้ชาวบ้านตอนหน้าแล้ง .....ผู้เขียนให้ผู้ใหญ่ฯเดินนำหน้า  เพราะต้องเป็นผู้ นำทาง.....บนคันนามีหญ้าขึ้นประปราย  ตอนเช้าๆหญ้าเปียกน้ำค้าง...ดูแฉะๆตอนกลางคืนน้ำค้างคงแรง.....                                 ก้มหน้าก้มตาเดินกันไป ...คุยกันบ้าง.....แต่ไม่มาก เพราะผู้เขียนเห็นใจแก  ถ้าพูดมากแกจะเหนื่อยกว่าการเดิน  ...มัว แต่  อ้อๆๆอ้าๆๆ  เล่นเอาคนฟังเหนื่อยไปด้วย....บรรยากาศเงียบๆ..ใจผู้เขียนล่องลอย..ไปในอดีต ตอนสอบเข้าเรียน...วิชาช่างสำรวจ(เซอร์เวย์)  ทุ่งมหาเมฆ...                       ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าจบแล้วจะไปทำอะไรได้บ้าง  มาสอบตามเพื่อน  ...จบแล้วมาทำงานถึงรู้ว่างานส่วนใหญ่อยู่กับป่ากับเขา......เพราะ 1 ปีต้องมาอยู่แบบนี้ 6-8 เดือน...นึกถึงเพลงของเรา สมัยเรียนหนังสือ  ดังบทเพลงว่า.....                     “ ชีวิตเซอร์เวย์ ว้าเหว่ จริงๆ อยากมีหญิงไว้อิงแนบข้าง ร่อนเร่เซอร์เวย์ อ้างว้าง  ชะ !! ร่อนเร่เซอร์เวย์อ้างว้าง ไม่มีน้องนาง มาเคียงข้าง คราวไปเซอร์เวย์” ...                                  ผู้ใหญ่ทองแดงอยู่ข้างหน้า แกเดินช้าเกินไป เพราะคันนาลื่นหรือไม่ก็อายุแยะแรงคงน้อย อ้ายเป๋..คนงานของผู้เขียน ซึ่งอยู่ด้านหลังทนไม่ไหว มันทำอวดเก่ง  เดินแซงแถว ไปอยู่ข้างหน้า เป็นคนที่ 1 อยู่ด้านหน้าผู้ใหญ่ฯ.                       (มีต่อ) จากคุณ : สวนดอก - [ 11 ก.ค. 51 05:10:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ)                    อ้าย เป๋ นั้น ขาข้างหนึ่งดี แต่อีกข้างลีบ  เป็นตั้งแต่เกิด เวลาเดินตามถนนต้องเดินโยกเยก เพราะกำลังขาไม่เท่ากัน แต่ถ้าเดินท้องไร่ท้องนา อ้าย เป๋ ไม่เป็นรองคนขาดีๆ คงเป็นพรสวรรค์พิเศษของมัน....                   ถ้ามันเดินในไร่นา ไม่สังเกตดูดีๆ ไม่รู้ว่า ขาเป๋  อ้าย เป๋ จึงชอบเดินท้องไร่ท้องนา   มากกว่าเดินบนถนน   “มันเท่ห์กว่ากันแยะ”  อ้าย เป๋ เคยบอกความจริงกับผู้เขียน...                                เดินตามกันไปเป็นขบวนเพราะแนวคันนา แคบ   บังคับให้เดินกันเป็นแถว  เสียง อ้าย เป๋ คุยกับผู้ใหญ่ฯ ดังลั่นทุ่ง จับใจความได้ว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับ งูๆ.. เห็นเถียงกันว่า งูสิงห์ กับงูเห่า  งูอะไรอร่อยกว่ากัน.. เดินเถียงกันไปตลอดทาง..                                  จนกระทั่งเดินมาถึงบ่อร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นทางผ่าน เราต้องเดินเลาะริมบ่อ ทางอื่นไปไม่ได้ ขอบบ่อด้านซ้ายเป็นแนวต้นไม้รวก เป็นแถวยาวขึ้นเบียดชิดกัน จนรกทึบ ด้านขวาเป็นตัวบ่อ น้ำแห้ง มองเห็นหญ้าเขียวๆก้นบ่อ สูงถึงขอบบ่อ ประมาณ เกือบ 2 เมตร                                    พื้นขอบบ่อที่เราเดินอยู่ก็มีพวกเถาวัลย์ หญ้าคาขึ้นอยู่เต็มทางเดิน   ......ทางเดินช่วงนี้จะเดินลำบาก  ยากกว่าเดินบนคันนา เพราะพื้นที่ทางเดินแคบ และ มี หญ้าขึ้นคลุมพื้นดิน ซึ่งเปียกแฉะจากน้ำค้างตอนกลางคืน....                       การเดินจะช้าลงกว่าปรกติ ต้องระมัดระวังมากขึ้นเพราะถ้าลื่นอาจตกลงในบ่อได้ ...มองดูอีกไกลพอสมควร   .กว่าจะสิ้นสุดทางเดินริมบ่อ  กะๆดูไม่น่าเกิน 200 เมตร   ก็จะสิ้นสุดที่ ปลายนา  เราก็จะได้เดินสบายๆบนคันนาเหมือนเดิม  .. .....                                         พวกเราเดินแบบ ทุลักทุเล เพราะทุกคนไม่ได้เดินตัวเปล่า ต่างคนก็มีสัมภาระ เช่นเครื่องมือการรังวัด กระติกใส่ น้ำกิน  ข้าวกลางวันที่เตรียมมาด้วย  พะรุงพะรังพอตัว   ซ้ำหญ้าก็เปียก ทางก็แคบ  ทุกคนคงคิดเหมือนกันว่าเมื่อไหร่จะเดินพ้นบริเวณ นี้เสียที .......                       ตอนนี้ไม่มีเสียงคุยได้ ยินแต่เสียง เท้าย่ำลงบนพื้นซึ่งเต็มไปด้วยหญ้า และเสียงหายใจหนักๆยาวๆ..                                      เดินมาได้ประมาณครึ่งทาง... ด้านริมซ้ายมือ นอกจากกอไม้รวกที่ขึ้นหนาทึบแล้ว  มีช่วงหนึ่งหญ้าคาขึ้นสูงเป็นกอ ยาวประมาณ 1 เมตร  ขึ้นรวมกันเป็นกลุ่มอยู่ชิดทางเดินด้านซ้ายมือ พอ อ้าย เป๋ เดินไปถึง มันคงเห็นอะไรบางอย่าง.......                       เห็นก้มมองดู  พร้อมกับหยุดเดินกะทันหัน  เล่นเอาคนที่เดินตามหลังกันเป็นพรวน หยุดตามแทบไม่ทัน                                    “ หางหนู โผล่มาจาก กอหญ้า ตัวมันอยู่ในกอหญ้า แหงแก๋” เสียงมันพูดลอยๆๆแต่ได้ยินชัด                                   “ หนู.....นะ...นะ...นา....กิ.......กิน.......ด้า....ยย” ผู้ใหญ่ทอง มองที่หางหนู...                                   อ้าย เป๋ แสดงท่า ลิงโลด ดีใจ  เหมือนเจอ ของโปรด   มัน  รีบเอามือ....ตะครุบ...ที่หางหนู ..จับไว้แน่น.แล้วจัดแจง....ลากออกมา .   ผู้เขียน...ชะโชกมองดู....นึกในใจ มันทำอะไรของมัน...                                           อ้าย เป๋  ค่อยๆ ลากหางหนูออกมา  จนจะพ้นพงหญ้า . มองเห็น ขนปุยๆ ก้นของ หนู ......                               ผู้ใหญ่ก็ก้มตัวลงเตรียมช่วย ตะครุบ หนู....ทันใดนั้น....!!!!!....                            เสียงร้องของคนแบบสุดปลายเสียง  .. อ้าย เป๋ ร้องเป็นสุนัขถูกน้ำร้อนลวก..มันปล่อยหางหนูอย่างรวดเร็ว   ทำท่าเหมือนถูกไฟฟ้า...ซ้อตที่มือ.....เหยียดตัวทะลึ่งขึ้น..ปานตัวติดสปริง....กระโดดเหมือนคนบ้า....                               เนื่องจาก คันดินขอบบ่อเล็ก และแคบ ลื่นเพราะหญ้าเปียกอีกต่างหาก..อ้าย เป๋ เสียการทรงตัว มันหงายท้องไปทางด้านขวามือ ซึ่งเป็นด้านบ่อร้าง กลิ้ง หลุนๆแหวกพวกกิ่งไม้ขอบบ่อ หายวับ ลงไปด้านล่างของ บ่อ ...                               ส่วนผู้ใหญ่ทอง ร้องเสียงหลง แทบหายติดอ่าง “ ง..งงง...แม...ว.......แมว...................” แกพูดไม่จบหรอกครับ...กลิ้งหายวับไปตามทางที่ อ้าย เป๋ หายไปเมื่อ ตะกี้....ตามไปอีกคน!!!!!                                                                          (มีต่อ) จากคุณ : สวนดอก - [ 11 ก.ค. 51 05:21:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ)                            เหตุการณ์มันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก  ผู้เขียนซึ่งยืนเป็นคนที่ 3 ต่อจาก อ้าย เป๋ และผู้ใหญ่ทอง  เมื่อ2 คนตกบ่อไปแล้ว  จึงได้เห็นสิ่งที่ทำให้ อ้าย เป๋ และผู้ใหญ่ทอง..กลายเป็นคน บ้า ในพริบตา  ทะลึ่งพรวดจากกอหญ้า....ด้วยความตกใจเช่นกัน......                                    มันคือ งูแมวเซา ที่มีพิษร้ายกาจ ขนาดข้อมือ   เกล็ดตามตัวขยายพองเต็มที่ คงกำลังโมโห ที่มีคนไปดึงเหยื่อจากปาก  ที่ปากยังคาบหนูตัวเบ่อเริ่ม แต่ตัวหนูจวนจะหลุดจากปาก มองเห็นท้องขาวๆของหนูได้เกือบเต็มตัว...                                 ผู้เขียน ร้องไม่เป็นภาษา  เพราะปากงูอยู่ห่างเท้า ไม่ถึงคืบ  ของที่ถืออยู่ในมือ หลุดไปโดยไม่รู้ตัว..ใส่เกียร์ถอยหลังอย่างรวดเร็ว ...พวกที่อยู่ด้านหลังโดนดันกลับไปอย่างแรง   ต่างตกใจ  ล้มกลิ้งล้มหงายกันไม่เป็นท่า เพียงเพื่อต้องการไปให้พ้นจากจุดที่ยืนอยู่เร็วที่สุด ...                                   มารู้สึกตัวอีกครั้ง คือนอนหงายอยู่ก้นบ่อ และ  อาการ แสบตามแขน และที่หน้า    มองดู ตามเนื้อตัว เสื้อผ้าเต็มไปด้วยโคลน เปรอะเลอะเทอะ มอมแมม   เนื่องจาก  ก้นบ่อที่ ดูเหมือนน้ำแห้ง... ที่แท้ยังแห้งไม่สนิท ยังมีน้ำก้นบ่ออยู่พอสมควร  ทำให้ดินโคลนอ่อนจนเละ..เพราะอมน้ำ...                                 มองดูรอบๆ เห็น ลูกน้องคนงาน ที่เดินตามหลังผู้เขียนแต่แรก...ก็มีสภาพไม่ต่างกัน เครื่องไม้ เครื่องมือ ตกกระจัดกระจาย ที่เสียดายคือ ห่อข้าว ขวดน้ำ แตกหักเสียหายหมด..                                   มองรอบตัว แต่ไม่เห็นทั้งผู้ใหญ่ ทอง และ อ้าย เป๋ คงเป็นเพราะ จุดที่ทั้งสองตกไปในบ่อ เป็นคนละจุดกับผู้เขียนตก ....และบริเวณนั้นมีหญ้าและวัชพืชสูงเกือบท่วมหัว...                                ด้วยความเป็นห่วง...ได้รีบลุกขึ้น .ตะโกนเรียกหา....                               สักครู่มีเสียงอ้ายเป๋ ขาน รับ  ตำแหน่งอยู่ไม่ห่างจากผู้เขียนมากนัก....                             อ้าย เป๋ และ ผู้ใหญ่ ทอง เดินแหวกหญ้าออก ...ด้วยสภาพที่ อยากจะหัวเราะแต่หัวเราะไม่ออก..                              หัวอ้าย เป๋ เต็มไปด้วยโคลน  เหมือนโจรที่ใส่หมวกไหมพรม ..เพื่อพรางใบหน้า  .. ตอนตกลงมามันคงเอาหัวลงมาก่อน ถ้าน้ำก้นบ่อ ลึกมากกว่านี้ อ้าย เป๋ สิ้นชื่อแน่ๆ..                           ส่วนผู้ใหญ่ทอง อาการน้อยกว่าอ้าย เป๋ โคลนที่หัวแก  เป็นกระจุก  แต่เกิดภาพศิลป์ บนใบหน้าแก เพราะมีโคลนพอกอยู่แค่ครึ่งใบหน้า   มองเห็นตาข้างเดียว อีกข้างมองไม่เห็น เพราะโคลน พอกอยู่...เหมือน โมเช่ ดายัน ยอดนักรบของ อิสราเอลในอดีต....                           โขยกเขยก ยกพล ขึ้นจากบ่อ พร้อมเก็บรวมรวมสิ่งของที่ยังใช้การได้...มองดูนาฬิกา เกือบ 9.00 น...จะทำอย่างไรนัดชาวบ้านไว้ เวลา 9.00 น...สภาพของทุกคนไม่ต้องบรรยาย เหมือนพวกล้างท่อ ของ กรุงเทพมหานคร..จะกลับไปล้างตัวที่บ้านผู้ใหญ่ก็ไกลเกินไป...หน้าแล้งอย่างนี้อย่าหวังว่าจะมีน้ำจากบ่อในท้องทุ่งท้องนา...                                “เอา ไงดี ผู้ใหญ่ เสียฤกษ์ แล้วมั๊ง วันนี้”   ผู้เขียนหันมาปรึกษาผู้ใหญ่ทอง...                             ผู้ใหญ่ยังไม่ทัน พูดอะไร...เสียงแจ๋วของ อ้าย เป๋...สอดขึ้นมา...                                “ไปมันอย่างนี้ แหละพี่ เดินๆไปเดี๋ยวก็ แห้ง เดี๋ยวชาวบ้านจะรอ” อ้าย เป๋ แสดงความเป็นผู้มีความรับผิดชอบ แต่ผู้เขียนว่ามัน พูดแก้เกี้ยวมากกว่า เพราะมันนั่น แหละ เป็นต้นเหตุให้เป็นแบบนี้...                                ผู้เขียนตัดสิน ใจเดินหน้า ต่อ เพราะชาวบ้าน รออยู่จำนวนมาก หากไมไป จะเสียหายและเสียเวลาคนที่มาคอย  .....เห็นใจชาวบ้านว่างั้นเถอะ...อีกอย่างเราวางโปรแกรม วางคิวไว้หมดแล้ว ถ้ามีการเลื่อน จะยุ่งยาก..???                                 “อ้าย เป๋ มรึงมาอยู่ข้างหลัง เลย อ้ายตัวซวย ทั้งน้ำ ทั้งข้าว หกหมดวันนี้ อานแน่” อ้ายถั่วพูด... ด่าอ้าย เป๋ เพื่อนซี้ของมัน...                                  เราไปถึงพื้นที่ ประมาณ 9.30 น เป็นตามคาดชาวบ้าน มารออยู่จำนวนมาก เพราะต่างคน ต่างอยากได้ เอกสารสิทธิ์โฉนดที่ดิน ......เมื่อที่ดินเป็นโฉนดแล้ว คุณค่าและราคาจะสูงขึ้นทันที  เพราะเป็นเหมือนใบผ่านทางได้.....                                               (มีต่อ) จากคุณ : สวนดอก - [ 11 ก.ค. 51 05:30:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 (ต่อ)      ...........ทุกอย่าง ตามระบบเศรษฐกิจสากล...ใช้จำนำ.จำนอง  .ใช้ประกันตัวผู้ต้องหา...ขายก็ได้ราคา..ที่ดินเปล่าๆไม่มีเอกสารสิทธิ์ใครอยากจะซื้อ  .แก้ปัญหาการรุกล้ำแนวเขตกัน..การจัดเก็บภาษีท้องถิ่น  .ฯลฯ..                             ชาวบ้านต่างเห็นใจพวกเรา ที่ทำงานให้ทั้งๆที่สภาพ เหมือนแต่งแฟนซีมาทำงาน ....                              การรังวัดจะรังวัดแบบหน้ากระดาน คือเริ่มวัดตั้งแต่แปลงแรก และเรียงลำดับรังวัดสืบเนื่องติดต่อกันไป พวกที่รังวัดเสร็จก่อนก็กลับบ้านได้เลย ...                              สิ่งที่ อ้าย ถั่ว วิตกว่าจะไม่มีน้ำหรือข้าวกลางวัน กิน....!!!!!                          ปรากฏเป็นตรงกันข้าม ...ชาวบ้านเจ้าของที่ดินซึ่งรังวัดเสร็จก่อนในลำดับต้นๆๆ กลับบ้านไปแล้ว คงด้วยความเห็นใจพวกเรา เขากลับมาอีกพร้อม อาหาร,น้ำ และ  ยอดอาหาร คือเหล้า แต่เป็นเหล้าต้ม...สีขาวใสเป็นตาตั๊กแตน ...ถ้าเอามาจุดไฟ..ติดพรึบ...แสดงถึง ดีกรีอันร้อนแรง...                            คิดดูแล้วกัน..ชาวบ้านเกือบ 30 คน...ของที่ทุกคนมีน้ำใจจะมากขนาดไหน.....                            คนที่เห็นดีใจออกหน้าออกตา...คือ อ้าย ถั่ว ...มันยิ้มแก้มไม่หุบ ตั้งหน้าตั้งตาทำงานแบบไม่เหน็ดเหนื่อย...เพราะเลิกงานเมื่อไหร่...คงได้ ฟาดของโปรดได้เต็มที่...                            เรารังวัดเสร็จทั้งหมด เวลาก็ล่วงถึง ประมาณ 5 โมงเย็นแก่ๆ  อาหารที่ชาวบ้านนำมาให้ มีทั้งไก่ ทั้งปลา เหล้าขาวเกือบ 10 ขวด...หอบของเดินทางกลับถึงบ้านผู้ใหญ่ ตะวันโพล้เพล้ แดดร่มลมตก...อาบน้ำอาบท่าทำความสะอาดร่างกาย  ผู้ใหญ่ให้แม่บ้าน นำไก่และ ปลา ไปทำอาหาร..                            แล้วก็ตาม  ทำ  มะ  เนียม   ตั้งวงเหล้าคุยกัน  เหนื่อยกันมาทั้งวัน มีชาวบ้านละแวกใกล้เคียง มาร่วมวงกับเรา 4-5 คน...นี่คือวิถีชีวิตส่วนหนึ่งของเราคือชาวดิน(กรมที่ดิน) ...กับชาวบ้าน...เราทำงานให้เขาเขาก็มีน้ำใจ แบบคนไทยชนบท......                   จนได้เวลาสมควรเกือบเที่ยงคืน...พระเอกของงานคือเหล้าขายดี ไม่มีเหลือซักหยด...พวกเราลาผู้ใหญ่และชาวบ้าน เพื่อจะ กลับบ้านพักกัน....(สมัยนั้น พาหนะที่ใช้คือ มอเตอร์ไซค์ เราจะเช่าบ้านอยู่ใน ตำบล หรือ อำเภอ ตามความเหมาะสม)                           วันนี้อ้ายถั่วลาภปาก  มันฟาดเต็มคราบ ซัดเต็มที่  ออกอาการ เดินเซๆ                           กำลังขึ้นรถ  มัน บอกกับผู้เขียน  “เพ่  ครับ เพ่”  มันพูดเสียงคับปาก.....                          “ทำไม วะ เหล้าหมดแล้ว กลับบ้านกัน” ผู้เขียนคิดว่ามันยังติดลมอยู่...                          “ ม่าย ใช่ คับ ....ท่านประธาน คับ”  มันทำดัดจริตเรียกท่านประธาน  ...มันคงได้ยินที่มีการคุยกันเรื่องการเมืองในวงเหล้า และมีการพูดถึงสภาผู้แทนฯ และประธานสภาฯ ชาวบ้านชอบดูเวลามีการถ่ายทอดทางโทรทัศน์                        “ผมขอ ถอนคำพูด ครับ....เอิ๊กๆ......คือ  เมื่อเช้านี้ที่ว่า.....เอิ๊กๆ..... อ้าย เป๋ เป็นตัวซวย.....เอือกๆๆ ความจริงเป็นตัวโชค ลาภ ครับ” มันพูดเป็นช่วงเพราะความเมา....!!!!!                                              สวัสดี..... จากคุณ : สวนดอก - [ 11 ก.ค. 51 05:37:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โชคดีนะไม่โดนงูกัด :) จากคุณ : scottie - [ 11 ก.ค. 51 17:00:06 ]