ความคิดเห็นที่ 1 จดหมายฉบับที่สาม เกือบสัปดาห์แล้วที่ผมกับปีเตอร์สื่อสารข้ามพรมแดนกันอย่างราบรื่น และเป็นไปอย่างดี ระยะหลังๆผมอดไม่ได้ที่จะจินตนาการรูปร่างหน้าตาของปีเตอร์เล่นๆ ภาพในจินตนาการของผมก็ประมาณว่าปีเตอร์เป็นผู้ชายผิวขาวเหลือง หุ่นผอมๆ ส่วนสูงราวๆ 177 น้ำหนักที่ 60 ไว้ผมยาวรากไทรประบ่าตาตี่ๆสีดำเข้ม คิ้วบางๆขับให้ใบหน้าดูขาวมากขึ้น จ๊าก!! นี่ยิ่งกว่าผู้ชายในฝันของสาวๆเลยนะครับ ขนาดบอกตัวเองว่าไม่ใช่เกย์ ยังจินตนาการซะหล่อเชียว เชื่อผมเถอะครับ!! ผมไม่ใช่เกย์ ปีเตอร์ไม่เคยถามเรื่องอายุของผม และผมก็ไม่เคยถามอายุของปีเตอร์เช่นกัน อาจเพราะมารยาทด้วยมั๊ง รู้เพียงว่าปีเตอร์ทำงานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำงานอะไร จากที่คุยกันผ่านโปรแกรมแชทก็มีบ้างที่พูดคุยกันทาง E-Mail และข้อความต่อไปนี้ก็เป็นอีกหนึ่งฉบับที่ปีเตอร์ส่งมาถึงผม “ Omosan, Konnichiwa เราเพิ่งได้รับเมลล์ของนายเมื่อช่วงเที่ยง ก็รีบตอบกลับเลย วันศุกร์แล้วสินะ ผ่านไปเร็วจังเลย แต่ก็ดีนะ พรุ่งนี้ก็วันหยุดของเราแล้ว แล้วนายล่ะโอโม่ซังหยุดหรือเปล่าครับ? ฉบับนี้เราส่งรูปจากที่นี่ให้ดูเล็กน้อยแล้วกัน เพราะเราก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนหรอก เป็นคนติดบ้าน (ไม่ใช่หรอก ไปไม่ค่อยเป็นน่ะครับ กว่าจะพูดกับคนญี่ปุ่นรู้เรื่องก็เล่นเอาเมื่อยมือ ฮ่าๆ ถึงจะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นแต่ก็มีความเป็นไทยสูงนะคร๊าบ) รูปที่ส่งมานี่ อัพเดทแล้วนะครับ เป็นช่วงซากุระบานอย่างที่นายอยากเห็น เราถ่ายไว้เมื่อกลางเดือนมีนาคม ปีนี้เอง( ช่วงเดือนเกิดของผมเองแหละ ดีใจชะมัด เพราะบรรยากาศดีสุดๆ) เดือนกรกฎาคมนี้ จะไปฮอลิเดย์ที่เมืองไทยแล้วครับ จะเที่ยวให้หายคิดถึงกันไปเลย เย้!! ปล. ขอบคุณมากครับ สำหรับฟิคสยามแห่งรัก ตอนที่ 4 สนุกมาก เข้าใจเลยว่าความเหงาของมิวเป็นอย่างไร? นายบรรยายละเอียดจนเราเห็นภาพเลย ปลื้มนะรู้ไหม? มีมิวกับโต้งที่ไหน ?ที่นั่นย่อมมีเราเสมอ หิวข้าวแล้วล่ะ!! ขอตัวไปหาอะไรกินก่อนนะ นายก็อย่าปล่อยให้ท้องว่างหล่ะ!!ดูแลตัวเองด้วย Bye Bye ” จากคุณ : โอโม่ซัง - [ 11 ก.ค. 51 10:16:06 A:203.152.25.69 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เดือนกรกฎาคม!!...ปีเตอร์จะกลับเมืองไทย” ใน E –Mail ของปีเตอร์เขียนบอกไว้อย่างนั้น แทนที่ผมจะดีใจกลับรู้สึกบอกไม่ถูก ปีเตอร์ไม่ได้บอกว่าจะเจอกับผมหรอกนะ แต่การที่เขาบินข้ามน้ำข้ามทะเลกลับมาบ้านเกิดเมืองไทยทั้งที หากผมจะไม่ไปพบเขาก็คงไม่เหมาะนัก และไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่ปีเตอร์จะกลับมาเมืองไทยอีกหลังจากกลับมาคราวนี้แล้ว ผมรีบเปิดโปรแกรม MSN ทันที เพื่อต้องการคำตอบที่แน่นอน ผมไม่ได้โหลดไฟล์ภาพที่ปีเตอร์ส่งมาให้ดู เพราะมัวแต่ตั้งคำถามและวางโปรแกรมเพื่อรอคอยวันที่ปีเตอร์กลับมาเมืองไทย ผมตรวจดูในเมลล์บล็อคที่รายชื่อสถานะออนไลน์ ชื่อของปีเตอร์ที่ผมตั้งว่า “เลิฟ_ซากุระ” แสดงสถานะว่าออฟไลน์อยู่ ผมใจแป่วเล็กน้อย แต่คิดว่าปีเตอร์คงทำงาน ไม่สะดวกคุยตอนนี้ ผมจึงออนไลน์ทิ้งเอาไว้พร้อมกับทำงานอื่นๆของผมไปด้วย บ่อยครั้งที่ผมอดชำเรืองมองที่นิคเนมของปีเตอร์ไม่ได้ คิดว่าเมื่อไหร่ปีเตอร์จะว่างออนไลน์ ระยะหลังๆมานี้ทำไมผมถึงคิดถึงแต่ปีเตอร์มากขึ้นทุกที ผมยอมรับจริงๆว่ามีความรู้สึกแบบนั้น ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้าคร่าตากันมาก่อน คราวนี้จะเข้าใจว่าผมเป็นเกย์ เป็นตุ๊ด เป็นแต๋ว วิปริตผิดเพศก็ยอม แต่ผมรู้ตัวเองว่าการที่ผมคิดถึงปีเตอร์นั่นเป็นเพราะช่วงหลังนี้ผมไม่มีเพื่อนคุย หรือผมอาจยังไม่พร้อมจะคุยกับใคร เรื่องของเรื่องผมย้ายมาทำงานที่บ้านเกิดของผมในจังหวัดระยองอย่างกระทันหัน ก่อนที่จะรู้จักกับปีเตอร์เพียงสามวัน โดยที่ผมไม่ได้บอกสาเหตุให้กับครอบครัวฟัง พูดได้เลยว่าไม่มีใครรู้ว่าผมมาทำงานที่ระยองแล้ว ทางบ้านคงเข้าใจว่าผมอยู่ที่กรุงเทพฯเช่นเดิม “มาลัย แซ่สุ่น” คือชื่อของผู้หญิงคนที่ผมรักมาก และเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมได้รู้เรียนรู้เรื่องของ “ความรักและเซ็กส์” ในเวลาเดียวกัน ภาพทรงจำในอดีตค่อยๆผุดขึ้นมาทีละนิด วันนั้นจำได้ว่า “ไอ้วิทย์” เพื่อนสนิทของผมชวนให้นั่งรถคันโก้ เพื่อไปรับแฟนสาวที่ทำงานของมัน แถวสี่แยกท่าพระด้วย และที่แห่งนี้นั่นเองที่ผมได้รู้จักกับ “นางฟ้า”ของผม เธอเป็นเพื่อนกับแฟนของไอ้วิทย์ จากคุณ : โอโม่ซัง - [ 11 ก.ค. 51 10:18:46 A:203.152.25.69 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมรู้จักชื่อเล่นของเธอในเวลาต่อมาว่าชื่อ “คูก้า” ทันทีที่เห็นผมสะดุดตากับเรียวขาสวยที่ได้รูปทรงของเธอทันที ยอมรับครับว่าผมมันก็ผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบมองสรีระของเพศตรงข้าม โดยเฉพาะรูปร่างหน้าตาของคูก้านั้น สเปคของผมเลยล่ะ คูก้ามีเรียวขาที่สวยมากๆเธอสวมกระโปรงสั้นทรงเอ รองเท้าส้นสูงพอประมาณทำให้เธอดูสง่ามากขึ้น ผมรวบรวมความกล้าขอเบอร์โทรศัพท์จากเธอและผมก็ได้มันมา ภวังค์ของผมกลับคืนมาอีกครั้ง เมื่อปีเตอร์เขย่าหน้าจอทักทาย ผมมองไปที่นิคเนมของปีเตอร์ทางโปรแกรม MSN เห็นไฟสีฟ้าค้างอยู่ มือขวาของผมรีบคลิ๊กเข้าไปทันที “Omosan เกิดเดือนอะไร?” แปลกจัง!!วันนี้ปีเตอร์มาแปลก ปกติจะคุยด้วยเรื่องทั่วๆไปแต่วันนี้กลับถามข้อมูลของผมซะงั้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายนี่นา เพราะผมก็รู้เดือนเกิดของอีกฝ่ายแล้ว ทำไมปีเตอร์จะรู้ไม่ได้ คิดได้อย่างนั้นผมก็พิมพ์ตอบกลับไปทันที “ October ตุลาคม” “ Ju-gatsu ภาษาญี่ปุ่นแปลว่าเดือนตุลาคม อีกหลายเดือนสินะกว่าจะถึง งั้นOmosan อยากได้อะไรไหม? เราจะซื้อไปฝาก” อ๋อ!! ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าปีเตอร์ถามเดือนเกิดเพื่อจะซื้อของขวัญมาให้นั่นเอง “ไม่อยากได้อะไรหรอก สิ่งเดียวที่เราอยากได้คือดอกซากุระ ส่งมาให้หรือยัง?” ผมรีบทวงทันที เพราะผ่านมาก็หลายวันแล้ว ผมไม่รู้ว่าการส่งจดหมายหรือสิ่งของข้ามประเทศต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ หรือว่าผมจะใจร้อนเกินไป “ขอโทษที เรายังไม่ได้ส่งไปเลย แต่สัญญาว่านายจะได้รับมันก่อนที่เราจะกลับไปเมืองไทย” “อืมส์” ผมเผลอตอบไปตามความคิดเพราะผมคิดแบบนั้นจริงๆ เป็นความคิดที่ไม่มีอะไรอยู่ในสมองเลย หรือเป็นเพราะคาดหวังมากไปหรือเปล่า? หรืออาจจะนั่งนับวันเวลา เพื่อรอคอยดอกซากุระมากไปใช่ไหม? เอาน่า ปีเตอร์อาจติดงานหรือไม่มีเวลาก็ได้ อย่างน้อยๆเขาก็รับปากแล้วว่าจะส่งมาให้ถึงมือผมอย่างแน่นอน “อยากกลับเมืองไทยเร็วๆจัง” “ทำไม” “คิดถึง” “คิดถึงเมืองไทยเหรอ?” “เปล่า? เราคิดถึงนาย” "................." จากคุณ : โอโม่ซัง - [ 11 ก.ค. 51 10:25:28 A:203.152.25.69 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 จ๊าก!!บ้าไปหรือเปล่า? ใครคนนั้นที่ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเห็นหน้าคร่าตากันมาก่อนจะคิดถึงกันได้อย่างไร? แล้ว แล้วนายปีเตอร์เป็นผู้ชายนะครับ ผมก็เป็นผู้ชาย แบบว่ามันรู้สึกแปลกๆขึ้นมาพิกล แม้จะตกใจอยู่บ้าง แต่คำพูดประโยคสั้นๆนั้นก็ทำให้ผมหุบยิ้มที่มุมปากไม่ลงเลยทีเดียว เฮ๊ย!!เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี้ย? ผมเงยหน้าขึ้นไปอ่านข้อความนั้นอีกครั้ง อยากหยุดวันเวลาตอนนี้ไว้เหลือเกิน ผมยอมรับว่ารู้สึกดีนะ มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ปีเตอร์เป็นคนที่สองที่บอกว่าคิดถึงผม คนแรกนั้นก็เป็นคูก้าที่บอกคิดถึงผมทุกๆวันอยู่แล้ว “Omosan นายมีแฟนหรือยัง?” ดูเหมือนว่าปีเตอร์จะเป็นคนหนึ่งที่ทำให้ผมตกใจและคาดไม่ถึงกับคำถามของเขาอยู่บ่อยๆ รอยยิ้มของผมค่อยๆเจือจางลงช้าๆ ใช้เวลานานแค่ไหนไม่รู้ที่ผมพิมพ์ตอบกลับไปเพียงแค่ข้อความสั้นๆ “ยัง!!” “ไม่เคยมีความรักเลยเหรอ? ลองเล่าให้ฟังบ้างสิ?" อีกฝ่ายยังคงยิงคำถามไม่ยอมปล่อยให้ผมตั้งตัวได้ง่ายๆ “อยากฟังจริงๆเหรอ? ความรักของเรามันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดหรอกนะ ฟังแล้วอาจจะเลิกคุยกับเราเลยก็ได้” ดูเหมือนความคิดของผมจริงจังขึ้นมา “ ความรักของนายน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?” แล้วภาพความหลังก็ผุดขึ้นมาในนโนภาพอีกครั้ง ที่จัดลำดับถ่ายทอดให้อีกฝ่ายได้รับรู้ มันเป็นการระบายความรู้สึกแย่ๆของผมให้ใครคนหนึ่งได้ฟัง ก็ดีเหมือนกันที่คนๆนั้นอยู่ไกลถึงต่างแดน ก็ดีเหมือนกัน ที่คนๆนั้นยินดีรับฟังเรื่องราวของผม “ ผมเช่าหอพักอยู่ซอยหลังโรงพยาบาลพญาไท 3 เหตุการณ์ตอนนั้นผมยังไม่มีเครื่องมือสื่อสารอะไรจึงได้ออกมาหยอดเหรียญโทรศัพท์คุยกับคูก้าที่ด้านล่างหน้าเคาท์เตอร์จ่ายยาของโรงพยาบาลพญาไท หมดเงินไปเป็นร้อยๆบาท และเป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมยืนคุยโทรศัพท์จากสองทุ่มจนถึง ตีสอง นี่ใช่ไหม?ที่เขาเรียกว่าอานุภาพของความรัก ผมไม่เมื่อย ไม่ง่วง แต่ผมไม่มีเหรียญจะหยอดตู้โทรศัพท์แล้วต่างหาก และความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคูก้าก็ดำเนินมาด้วยดี ซึ่งสวนทางกับความเป็นเพื่อนของผมกับไอ้วิทย์ เพราะมันมักถามผมเสมอๆว่า “ฟัน”คูก้าแล้วหรือยัง? ถึงผมจะถือว่าเป็นเรื่องปกติของผู้ชายที่ชอบคุยโอ้อวดเรื่องความสวยความงามของคนรักตัวเองและถือว่าการมีสัมพันธภาพกับผู้หญิงขั้นลึกซึ้งแล้วมาเล่าสู่กันฟังจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่สำหรับผู้หญิงที่ผมรัก ผมไม่สามารถจะเล่าเป็นฉากๆอย่างสนุกปากได้ และผมก็ไม่เคยถามว่า ไอ้วิทย์จะ “ฉะ” กับแฟนมันหรือยัง? เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคน ไอ้วิทย์โกรธผมมาก และมักจะพูดในกลุ่มเพื่อนเสมอๆว่าถ้าไม่ใช่เพราะมัน ผมคงไม่ได้มีแฟนสวยๆที่ชื่อ “คูก้า”แน่ จากคุณ : โอโม่ซัง - [ 11 ก.ค. 51 10:52:51 A:203.152.25.69 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 รอตอนใหม่ค่ะ อ่านเพลินดี เดี๋ยวจะหาตอนเก่าๆมาอ่านด้วย ^____^ จากคุณ : นันทนีย์ - [ 14 ก.ค. 51 09:39:52 A:124.157.248.129 X: TicketID:103865 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากอ่านจดหมายต่อ  *-* จากคุณ : ปฤษณะ - [ 14 ก.ค. 51 12:44:23 ]