ความคิดเห็นที่ 1 ในรถแอร์เย็นฉ่ำ ไร้เสียงใด ๆ มาธวีทนไม่ได้เอื้อมมือไปกดปุ่มวิทยุ ระบบเปิดขึ้นมาเป็นเป็นคลื่นที่เขาเจ้าของเปิดทิ้งไว้ มันเป็นเพลงรักน่ารักเมื่อหลายปีก่อน ...เลิฟฟูล...ที่เอามาคัฟเวอร์ใหม่เป็นแนวเพลงที่เธอชอบ เพลงสะดุดหูเธอนึกชอบใจแต่แทนที่จะได้ฟังจนจบคนที่ยังไม่หายเกเรยื่นมือมาปิด เธอหันขวับไปมองเสี้ยวหน้าเขา ธีมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้...      “ธีมจะบอกได้หรือยังว่าเป็นอะไร” เธอถาม อีกฝ่ายปรายตามองมาที่เธอเล็กน้อย ใบหน้าเขาซ่อนความจริงเอาไว้ในขณะที่ตอบเธอว่า “เปล่า”      “มิว...โกรธธีมแล้ว” เธอตีหน้าบึ้งหันไปทางหน้าต่าง ตั้งใจจริง ๆว่าจะไม่พูดอะไรกับเขา      “เฮ้ย อะไรน่ะมิวจู่ๆ มาโกรธเราได้ไง” ได้ผลอีกฝ่ายร้องลั่นออกมา ธีมามีสีหน้าร้องหาความยุติธรรม คราวนี้เป็นทีของมาธวีแล้วที่จะไม่พูดอะไรมั่ง เธอตั้งใจจะทำความเงียบครั้งนี้ให้สั่นคลอนประสาทของอีกฝ่ายได้มากกว่าที่เขาทำกับเธอ มันได้ผล...ธีมาโวยวาย โอดครวญ และพูดทุกคนที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ดี ที่เธอทำแบบนี้กับเขา มาธวีขำที่เขาสามารถทำแบบนั้นได้ทั้งหมดในขณะที่ขับรถไปด้วย      ว่าแต่...ขับรถงั้นหรือ เธอดึงความสนใจมาที่สภาพแวดล้อมนอกหน้าต่าง ถ้าเธอจำไม่ผิดถนนที่ธีมาใช้อยู่เป็นเส้นทางที่จะออกไปนอกมอง มาธวีมองป้ายบอกทางอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมคำของโลเลที่ว่า....หากไปค้างคืนข้างนอกเดี๋ยวจะเฝ้าห้องให้..ลอยเข้ามาในหัว      “ธีม เราจะไปไหนกัน” คราวนี้เธอยอมหันไปถามเขา อีกแล้วที่ธีมาแค่ปรายตามองเธอแล้วก็ตอบด้วยใบหน้าซ่อนความจริงเอาไว้ว่า “เปล่านี่”      “ชักไม่ตลกแล้วนะธีม...เราจะไปไหนกัน ถ้าธีมจะไม่พูดเรื่องอื่นก็ได้ แต่ต้องบอกมิวเรื่องนี้” ธีมามองเธอผ่านกระจกเขายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาแตะจมูก อันเป็นอาการที่เขาทำเป็นประจำยามใช้ความคิด      “ไปคอนโดเรา” ธีมาตอบไม่เต็มเสียง      “อะไรนะ คอนโดธีม” มาธวีร้องลั่นตามที่อีกฝ่ายคาดไว้ นี่เธอโดนลากออกมาโดยไม่รู้อะไรเพื่อไปถึงคอนโดของธีมางั้นเหรอ...ว่าแต่ธีมามีคอนโดด้วยเหรอ เธอไม่เคยรู้เลย      “ใช่” ธีมาตอบแล้วเขาก็ชิงพูดต่อก่อนที่อีกฝ่ายจะเอ่ยอะไรขึ้นมาว่า      “ถ้ามิวจะบอกให้หันรถกลับล่ะก็ เราไม่กลับหรอก แล้วจะไม่ปล่อยมิวลงด้วย แล้วถ้ามิวจะลงทุนกระโดดลงล่ะก็ เราล็อกรถไว้แล้วไม่ต้องพยายาม” มาธวีอ้าปากค้างกับคำพูดเขา อะไรกันที่ทำให้ธีมาเป็นไปได้มากถึงเพียงนี้ แล้วเขายังเอาฉากที่นางเอกละครชอบทำกันมาล้อเลียนเธออีก      “ธีมา..มันจะมากไปแล้วนะ ถ้าไม่หันรถกลับก็ต้องจอดแล้วคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” มาธวีเสียงดังกลับไป เธอทนไม่ไหวจริงๆ      “ไม่ เรื่องอะไรจะให้มิวกลับไปอยู่กับใครไม่รู้สองต่อสอง” แต่ธีมาย้อนกลับมาอย่างไร้เหตุผล      “อะไรนะ ธีมพูดอะไร...หมายความว่าไง ใครไม่รู้นั่นเป็นเพื่อนมิวเองนะ แล้วเขาก็กำลังจะมาเอางานด้วย นี่ธีมคิดว่ามิวกับโลเลเป็น...” แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาก็รีบแทรกขึ้นมาว่า      “เปล่า ใครคิดอะไร เราไม่คิดอะไรเลยสักนิด” แล้วธีมาก็หันกลับไปทำท่าไม่รู้ไม่ชี้อีกครั้ง มาธวีสาบานได้ว่าผู้ชายที่นั่งข้างเธออีกไม่เกินสองปีอายุจะขึ้นเลขสามแล้ว ทำไมเขายังมีท่าทางแบบนี้ได้อีกนะ      “ธีมา...ทำไมวันนี้ถึงเป็นคนน่าปวดหัวแบบนี้นะ บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้ทำแบบนี้” มาธวีเรียกชื่อจริงของเขา เพื่อเตือนสติว่าธีมาชักจะตีรวนเกินไปแล้ว      “เราแค่อยากให้มิวเห็นคอนโดของเรา” ธีมาพูดไม่ออก เขาใช้สีข้างถูไปเรื่อย      “แล้วทำไมต้องวันนี้ มิวไม่เห็นเคยรู้เลยว่าธีมมีคอนโดด้วย” เธอถาม      “เราเพิ่งซื้อเตรียมเอาไว้...อยากมีความเป็นส่วนตัวน่ะ” แม้เขาจะไม่ได้บอกว่าความส่วนตัวที่เขาอยากได้เป็นประเภทได้ แต่แค่คำว่าเตรียมเอาไว้ก็อธิบายทั้งหมดให้มาธวีเข้าใจได้พอแล้ว      ความรู้สึกแล่นเข้ามาจุกอก ลืมไปสิ้นว่าเธอกำลังมีปัญหาอะไรกับเขาอยู่ ลืมการต่อปากต่อคำ ลืมแม้กระทั่งความรู้สึกขุ่มมัวที่ทวีความเข้มข้นเมื่อครู่นี้ มาธวีเงียบลงเธอมองออกไปนอกหน้าต่างรถ น่าตลกที่ฝนเริ่มโปรยปราย ราวกับจะรู้ว่าตรงนี้มีคนอกหักอยู่คนหนึ่ง      หมุนกลับมาด้านธีมาเขารู้สึกว่าเธอเงียบไป มีบางอย่างที่ทำให้เริ่มแน่ใจ ทว่าตอนนี้เขายังไม่อยากพูดออกไป ดังนั้น...ปล่อยไปอย่างนี้สักพักคงจะดีกว่า มีสิ่งเดียวที่เขาคิดว่าไม่มีทางจะทำแน่นอนก็คือการส่งเธอกลับไปให้ผู้ชายคนนั้น  คน...ที่กอดเธอได้นอกจากเขา      คอนโดของธีมาห้องใหญ่กว่าของเธอ แต่ถึงอย่างไรก็ยังมีห้องนอนเดียว การตกแต่งสมเป็นแบบที่เธอชอบไม่สิ..เธอจะพูดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ ที่จริงเป็นแบบที่ธีมาชอบ แม้ว่าเธอกับเขาจะชอบเหมือน ๆ กันก็ตาม เธอประทับใจการตกแต่งห้องโถงแรก ซึ่งมักจะใช้เป็นพื้นที่รับแขก โซฟาสีควันบุหรี่หากอยู่โดดเดี่ยวคงเหมือนชายชราที่นั่งรอความฝันที่หายไป ทว่าหมอนอิงสีแดงสดผนวกกับโคมไฟที่ห้อยลงมาจากเพดานซึ่งครอบด้วยกระจกพ่นสีแดงนั่น ก็ทำให้ความมีชีวิตชีวากลับมาได้ ราวกับที่จริงแล้วความฝันของชายชราไม่ได้หายไปไหน มันยังอยู่ที่นั่น...ตรงนั้น แม้เอื้อมไม่ถึงแต่ก็ยังรอให้เราชื่นชม      “สวยจัง” มาธวีพึมพำ เธอยิ้มในขณะที่สำรวจชั้นหนังสือซึ่งได้รับการออกแบบโดยการเจาะผนังเข้าไปเป็นช่องรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเท่า ๆ กันสองช่อง      “ชอบไหม” เสียงทอดต่ำข้างหูทำให้มาธวีสะดุ้ง เธอหันขวับมาพบกับใบหน้าที่ยิ้มกว้างแค่คืบส่งผลให้คนตัวเล็กกว่าต้องก้าวถอยหลัง เพื่อที่จะป้องกันอาการหัวใจวายเฉียบพลันที่คงจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้      “ชอบไหมมิว” หลังจากทำให้เธอใจหายใจคว่ำ ตัวการก็ทำท่าเหมือนเจอเรื่องสนุก เขาพูดพลางกลั้วหัวเราะไปด้วย มาธวีรู้สึกแปลก...เธอว่าธีมาเปลี่ยนไป มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่เดือน      “ว่าไงชอบไหม” เขาถามย้ำอีกในขณะที่ก้าวย่นระยะห่างเข้ามาและจับมือเธอที่เริ่มเย็นเฉียบเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะถอยหลังออกไปอีกก้าว จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว - [ 11 ก.ค. 51 21:53:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2  มาธวีพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองไปจากความร้อนที่มือของอีกฝ่ายอย่างสุดความสามารถ ก่อนยิ้มปรับสายตาให้โตขึ้นอย่างคนตื่นเต้นเมื่อได้เจอของที่ถูกใจ แล้วพยักหน้าหลาย ๆ ครั้งแก่เขาเป็นคำตอบว่าเธอชอบ      “ดีจังที่มิวชอบ” เขายิ้มกว้างแล้วดึงเธอให้ตามไป เพื่ออวดทุกตารางนิ้วของคอนโดนี้      “ที่เราไม่ได้บอกมิวเพราะว่าเราอยากให้มันเสร็จก่อน อยากให้มิวเห็นตอนมันสวยๆ เราว่ามิวต้องชอบมันแน่ ๆ” เขาอธิบาย ในขณะที่ยังไม่ปล่อยมือเธอ      อันที่จริงเป็นอย่างที่เขาบอก ห้องนี้ถูกใจมาธวีเป็นอย่างมาก แต่นั่นแหละ...มันจะเป็นประโยชน์อะไร ในเมื่อว่าเธอไม่ใช่คนที่จะมาอยู่กับเขา...ที่นี่      “มิวชอบ ธีมก็รู้นี่ว่าเรารสนิยมคล้ายกัน แต่ว่า...นี่เอามิวมาดูแล้วถามว่าชอบไหม ทำไมไม่ถามคนที่มาอยู่จริงๆ ล่ะ” เธอแกล้งเย้าตีหน้าล้อเลียนซ่อนความเจ็บไว้อย่างแนบเนียน ตอนนี้ธีมายืนหันหลังให้เธอเขาเงียบไปอึดใจ ก่อนจะหันมายิ้มกว้างดุจเดิมแล้วเอ่ยว่า      “เราถามแล้ว เขาชอบมาก” บัดนี้ดวงตาสีสนิมที่เธอชอบ มีประกายระยับมันแสงกระทบผืนน้ำยามบ่ายที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนความเย็นกับความร้อนมาเจอกัน      “ดีจัง มิวดีใจกับธีมด้วยนะ แต่ว่ายังไงทีหน้าทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ถ้าอยากให้มิวดูคอนโดธีมก็ต้องบอกดี ๆ ไม่ใช่มาทำอะไรแปลก ๆ แบบนี้เราตกใจหมด” แธอแกล้งชี้หน้าเขาอย่างคาดโทษ แต่พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ทำไมไม่รู้ ธีมาถึงดูเก้อๆ ไป      “ทีนี้ เรากลับกันได้ยัง” และพอเธอพูดเท่านั้นแหละ ก็ทำให้อีกฝ่ายหน้างอขึ้นมาทันที      “อะไรกัน เราเพิ่งมามิวมาเองนะ จะกลับแล้วเหรอ” เอ้า...เอากับธีมาสิ หรือว่าความเป็นคนดังทำให้เขาถูกเอาใจจนเคย ถึงได้มีนิสัยแบบนี้ติดมาทำกับเธอ      “ไว้มาวันหลังอีกก็ได้ ตอนนี้เพื่อนมิวรออยู่ ธีมก็รู้มิวไม่อยากจะเป็นคนเสียมารยาทนะ” เธอบอกเขา อีกฝ่ายยังนิ่งจนเธออ่อนใจ      “ธีม..มิวอึดอัดแล้วนะ ธีมเป็นอะไรไป มิวไม่เข้าใจ อีกอย่างเพื่อนมิวมาเอางานด้วย มิวออกแบบโลโก้ให้กับบริษัทแฟนเขา” เรื่องงานเป็นอย่างที่ทำให้เธอร้อนใจตอนนี้ ถึงโลเลกับเธอจะสนิทกันมาก แต่เธอก็ควรจะเกรงใจเพื่อนระดับหนึ่ง เพราะยังไงเขาก็เป็นนายจ้างเธอด้วยเหมือนกัน      “หมอนั่นมีแฟนแล้ว” ทว่าดูเหมือนนั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ธีมายอมเธอ เขาหลุดออกจากความเงียบ หรี่ตาแล้วถามเธออย่างต้องการย้ำว่าไม่ได้ฟังผิดไป      “อือ ใช่มีแฟนแล้ว โลเลเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหา’ลัย แล้วตอนนี้โลเลก็เป็นเจ้าของบริษัทที่ป้อนงานให้มิวทำเป็นประจำด้วย” เธออธิบาย      “งั้น..ก็ได้ เราพามิวกลับก็ได้” ในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ แต่มาธวีก็ยังรู้สึกว่าแม้ธามีจะอารมณ์ดีขึ้นมานิดหนึ่ง แต่ก็ยังมีบางอย่างที่อบอวลในความรู้สึกเหมือนหมอกจาง ๆ ที่ไม่ได้สร้างความอึดอัด ทว่าเราก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าอะไรอยู่ในนั้น      น่าตลกที่วันนี้ชีวิตเธออยู่ที่คอนโดสองแห่ง แล้วเป็นครั้งแรกที่เธอไม่อาจเข้าใจตัวเองว่ากำลังทำอะไรอยู่ ประตูห้องเธอถูกเปิดออกโดยคนที่บอกว่าจะเฝ้าห้องให้ หนุ่มตี๋ ขาว สูงส่งยิ้มให้เธอ ก่อนที่จะหันไปทักทายอีกคนที่ตามเธอมาด้วย แน่นอนว่ารอยยิ้มของโลเลที่สดใสพร้อมสายตาระยับนั่นไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ      “มิวคนนี้นายแบบนี่ เมื่อกี้ฉันเห็นไม่ชัดไม่นึกเลยว่าเธอจะมีหนุ่มน่ากินแบบนี้มาหาถึงห้อง” โลเลตามมากระซิบกระซาบกับเธอ และก่อนที่มาธวีจะอธิบายให้เพื่อนฟัง ร่างที่สูงกว่าโลเลก็ดึงเธอออกไปอีกทาง      “มิวเราอยากกินน้ำ” ธีมาบอกอย่างหน้าตาเฉย ส่งผลให้อีกฝ่ายขมวดคิ้วแน่น      “เปิดตู้เย็นสิ ธีมก็รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน” เธอบอก      “ก็วันนี้เราอยากให้มิวรินให้นี่” ธีมาพูดอย่างน่าตาเฉย มาธวียังไม่เข้าแต่ก็ยอมทำตาม แต่เธอรินน้ำทั้งหมดสามแก้วของเธอ เขา และก็โลเล      “นี่ของใครบ้าง” ธีมาซึ่งเดินตามเธอมาอล้วชี้ไปที่แก้วน้ำทั้งสามใบ พอเธอตอบออกไปเขาก็จัดการดื่มทีเดียวสองแก้วรวด      “ธีม นี่มันของโลเลแก้วนึงนะ” เธอร้องบอกเขา      “อ่ะ ของมิว” แต่ธีมากลับตอบเธอไปอีกเรื่อง พร้อมกับยื่นแก้วน้ำให้เธอ มาธวีเห็นแววเด็กเกเรกลับมาอีกครั้ง คราวนี้เธอยิ้มรับแก้วน้ำเดินอ้อมไปยังโลเลที่ยืนดูเหตุการณ์อย่างสบายใจอีกด้าน      “นี่ของโลเล” เธอบอก ไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนเธอถึงมีสายตาล้อเลียนเมื่อรับแก้วน้ำไว้ในมือ      “ช็อคโกแลตทรัฟเฟิลของมิวอร่อยมากเลย ทำติดตู้เย็นไว้ตลอดเลยเหรอ” โลเลเอ่ยเขาเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาว      “อือ มีคนเขาชอบกินน่ะ ชอบร้องให้ทำทุกทีเวลามากวน พอมีเวลาว่างมิวก็เลยทำเอาไว้” มาธวีเพิ่งสังเกตว่าเพื่อนเธอเปิดหนังรักเมื่อหลายปีก่อนค้างไว้ โรมิโอแอนด์จูเลียตเวอร์ชั่นโมเดิร์นแต่มันก็เป็นหนังตั้งแต่สมัยลีโอนาโดยังหล่อเฟี้ยว      “โอ ลาภปากเลยเรา” โลเลหยิบช็อคโกแลตจากจานที่วางตรงหน้าขึ้นมากัด พร้อมทำหน้าตาบ่งบอกว่าอร่อยมากแค่ไหน...ซึ่งที่จริงแล้วจุดประสงค์ของเขาไม่ได้อยากจะใช้ชื่นชมเพื่อน ทว่ามันเป็นการจงใจกวนประสาทอีกคนมากกว่า ถ้าเขามองไม่ผิดหนุ่มหล่อล่ำที่ยืนหน้าบึ้ง ควันแทบจะออกหูนั่นกำลังมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ  บางอย่างที่เพื่อนเขายังไม่น่าจะรู้ ... ไม่นึกเลยว่ามาเยี่ยมเพื่อนคราวนี้จะได้เจอเรื่องน่าสนุก      “อร่อยก็กินเยอะ ๆ นะ” มาธวีบอกพลางยิ้มให้เพื่อน เธอเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อที่จะหยิบซีดีงานที่ไรท์ออกมาจากโน้ตบุ๊คมาให้เพื่อน หารู้ไม่ว่าลับหลังเธอแล้วจานช็อคโกแลตทรัฟเฟิลที่วางเป็นของกลางหน้าทีวี จะโดนคนเกเรหยิบขึ้นมาแล้วเอาไปใส่ตู้เย็นเหมือนเดิมอย่างหน้าตาเฉย      “อ้าว คุณผมยังกินอยู่เลย” โลเลแกล้งพูดตกใจ      “ขอโทษคุณด้วยนะ เผอิญทรัฟเฟิลของที่มิวทำ เขาบอกแล้วว่าทำให้ผมกิน ดังนั้นถ้าคุณจะกินล่ะก็คงต้องไปซื้อที่อื่น” ธีมายักไหล่ซ้ำ ไม่สนใจว่าคำพูดนั้นจะร้ายแรงหรือเป็นการประกาศศึกเพียงใด      “เหรอ โอเคทรัฟเฟิลของคุณ งั้นอย่างอื่นของผม” โลเลยักไหล่เลียนแบบก่อนหันกลับไปดูหนังต่อ เขาฮัมเพลงตามจังหวะไปด้วย      “นี่หมายความว่ายังไง” หน้าจอดำสนิท เขาคาดไม่ถึงว่าหนุ่มหล่อตรงหน้าจะอารมณ์รุนแรงถึงเพียงนี้ เห็นทีเพื่อนเขาจะเสน่ห์แรงจริงๆ นะเนี่ย      โลเลมองใบหน้าที่เขาปลาบปลื้มเมื่อแรกเห็น ธีมาถูกต้องตามรสนิยมเขาทุกอย่าง ทว่าก็ต้องถอนหายใจหนัก ๆ เมื่อคิดว่าเจ้าของดวงตามีเสน่ห์ที่กำลังกรุ่นด้วยความดุดันอยู่ตอนนี้ ไม่มีทางจะเป็นของเขาได้ ธีมาโยนรีโมททีวีแล้วเท้าสะเอวอย่างคนหาเรื่อง      “ก็หมายความตามที่พูดไปล่ะครับ” โลเลกลั้นใจตอบออกไป ทั้งที่จริงแล้วเขาอยากจะเป็นมิตรแทบตาย แต่บางทีการปั่นหัวคนเล่น อาจจะทำให้คนที่อยู่อีกห้องรู้สึกอะไรขึ้นก็ได้      “นี่นาย .. อย่ามาเล่นลิ้นนะ บอกมาเลยว่าหมายความตามที่พูดยังไง” โลเลคิดว่าอาการของธีมาถ้าจะหนัก เพราะตอนนี้อีกฝ่ายชี้หน้าเขาแล้วพูดประโยคนั้นด้วย      “คุณต้องการคำตอบประเภทไหนล่ะครับ ผมว่าเมื่อกลางวันคุณก็เห็นแล้วว่าผมกับมิว...สนิทกันแค่ไหน”      “นี่นาย...” ธีมากระชากคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้น เขาคิดถึงภาพที่เห็นเมื่อกลางวัน ข้อมูลที่รับรู้ทีละเล็กละน้อยเริ่มปะติดปะต่อกันได้อย่างเหลือเชื่อ      โลเลเป็นเพื่อนสนิทกับมาธวี เป็นเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัย เป็นเจ้านายของเธอ คุ้นเคยกับห้องของมาธวีถึงขนาดเข้ามานั่งรอเปิดทีวี หยิบจับสิ่งของอย่างคุ้นเคย และสามารถกอดเธอแน่น ๆ พร้อมกับประทับริมฝีปากที่สองแก้มนั้นได้ ช่วงเวลาที่เขาหายไปจากชีวิตของมาธวี มีผู้ชายตรงหน้า...แม้กระทั่งตอนนี้ก็ตาม      “เอ่อ คุณ..” โลเลที่เตรียมรับมือกับหมัดที่ง้างขึ้นของอีกฝ่าย ต้องแปลกใจเมื่อเห็นธีมาเงียบไป เขาลดหมัดลงแววตาเหมือนกำลังรับรู้ความจริงอะไรบางอย่าง      “ธีมจะทำอะไรน่ะ” มาธวีรีบวิ่งเข้ามาดึงมือของธีมาออกจากคอเสื้อเพื่อน      “บอกแล้วไงธีม ว่าโลเลเป็นเพื่อนมิว ทำไมเกเรแบบนี้ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ตอบ แล้วนี่อะไรจะหาเรื่องเขาอีกแล้วเหรอ เราโมโหแล้วนะ”      “เราไม่ได้หาเรื่อง มิวนั่นแหละเป็นต้นเหตุ” ธีมาชี้หน้าว่าเธอ เขามองเธอสลับกับโลเลทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด      “มิวเป็นต้นเหตุอะไร พูดออกมาให้หมดเลยนะ วันนี้ธีมเอาแต่พูดครึ่งๆ  กลาง ๆ” มาธวีเสียงดังกลับไปบ้าง เธออยากจะกรีดร้องอีกรอบ สายตาเธอประสานกับอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ไม่เคยมีครั้งไหนที่การถกเถียงหรือทะเลาะกันระหว่างเธอกับเขาจะจบด้วยการไม่ยอมกันเช่นนี้ เพราะทุกครั้งจะต้องมีคนยอมถอยหนึ่งก้าว เพื่อให้รูปแบบเรื่องราวมันดีขึ้น      “ก็มิวนั่นแหละ ลับหลังเราก็มีคนอื่น” มาธวีตาโตคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินประโยคนี้ สำหรับธีมาแล้วควรจะใช้ประโยคนี้กับเธอด้วยเหรอ...เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย      “คนอื่นที่ไหน โลเลเป็นเพื่อนสนิทของมิว ก็บอกธีมแล้ว” เธอเถียงออกไป แต่แล้วก็ต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อเห็นแววตาตัดพ้อของเขา ... เธอทำอะไรผิด ทำไมธีมถึงโกรธเธอมากมายแบบนั้น เขาไม่เคยหัวเสียแบบนี้มาก่อน ธีมาที่เธอรู้จักไม่ใช่คนไร้เหตุผล      “หึ..สนิทกันมากสินะถึงได้กอดจูบกันหน้าประตูไม่อายผีสางแบบนั้น ธีมไม่นึกเลยนะว่ามิวจะเป็นคนแบบนั้น" ดูเหมือนธีมาจะพยายามสงบใจ แต่เขาก็ยังคงวาจาร้ายกาจอย่างไม่น่าเชื่อเอาไว้      “ธีม พูดอะไรน่ะ โลเลเป็นแค่เพื่อนแล้วอีกอย่างที่มิวปล่อยให้เขาทำแบบนั้นก็เพราะว่า...” มาธวีอยากจะพูดให้รู้เรื่อง เธอตัดสินใจแล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนั้น เป็นตายยังไงวันนี้ก็ต้องง้างปากธีมาออกให้ได้ ทว่าความตั้งใจเธอก็ต้องพังลงเมื่อโลเลจับตัวเธอให้หมุนกลับไปทางเขา แล้วกอดเธอแน่นๆ      “นี่งานใช่ไหม ฉันเอาไปเลยนะแล้วจะโทรมาบอกว่ามันโอเคไหม ฉันไปล่ะเผอิญนึกได้ว่ามีธุระ” โลเลหอมเธอทั้งสองข้างฟอดใหญ่แบบตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้น มากกว่าการทักทายแล้วเขาก็รีบเผ่นออกจากห้องไป โดยไม่ลืมหันกลับมาโบกมือลาผู้ชายอีกคนที่ตอนนี้กำลังนึกอยากจะฆ่าเขา      ส่วนมาธวี...กำลังคิดว่าเธอหูฝาดไปหรือเปล่า เมื่อครู่เพื่อนเธอเหมือนกระซิบว่า...”รู้ไหมว่า เขาหึงเธอโชคดีนะ”...      “มาธวีทำไมถึงปล่อยให้ผู้ชายหอมแบบนั้นได้” อีกครั้งที่มาธวีถูกจับหมุนตัวอีกครั้ง คราวนี้เธอต้องเผชิญหน้ากับคนที่จัดการยากกว่าเดิม      “ธีมอย่าหาเรื่องกันอีกเลย โต ๆ กันแล้วพูดกันด้วยเหตุผลดีกว่า” เธอบอกพลางกลอกตาอย่างอ่อนใจ ธีมาไม่ได้ทำให้เธอโกรธเขา แต่เขาทำให้เธอไม่เข้าใจ      “มิวว่าธีมไม่มีเหตุผลเหรอ แล้วตัวเองล่ะมีเหตุผลตายล่ะ” นั่นไงเขายังเถียงข้าง ๆ คู ๆ เหมือนเดิม      “อีกแล้วทำไมมีอะไรก็ไม่พูด เถียงข้าง ๆคู ๆ อยู่นั่นแหละ ปกติธีมไม่ได้เป็นคนแบบนี้นี่” เธอพยายามพูดกับเขาดีๆ อีกครั้ง พร้อมส่งยิ้มอย่างใจเย็นไปให้ด้วย แต่ก็ยังไม่ได้ผล แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 51 21:56:46 จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว - [ 11 ก.ค. 51 21:53:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ปกติธีมก็เป็นคนแบบนี้แหละ มิวไม่สนใจเองมัวแต่เอาเวลาไปสนใจคนอื่น นี่เวลาที่ธีมไม่อยู่ก็คงระเริงรักอยู่กับไอ้หมอนั่นสินะ” ธีมากอดอกทำหน้างอ มาธวีเริ่มคิดจะจัดการด้วยการจับคนตัวโตกว่ามาเขย่า ๆ ให้เขาเลิกบ้า หรือไม่ก็เขกหัวเขาสักที      “ไปกันใหญ่แล้วธีม ระเริงรักอะไรกัน ไม่มีทั้งนั้นแหละ อีกอย่างธีมไม่มีสิทธิ์มาว่ามิวแบบนี้นะ ถ้าธีมยังใช้อารมณ์อยู่แบบนี้ มิวว่าธีมกลับไปก่อนดีกว่าใจเย็นและมีสติค่อยว่ากัน” เธอพูดอย่างอ่อนใจ ล้มเลิกความคิดเมื่อครู่นี้สิ้น      “นี่มิวไล่ธีมเหรอ” แต่ธีมายังคงหาเรื่อง      “เปล่า มิวไม่ได้ไล่ธีมแต่มิวไล่ผีตัวที่กำลังสิงธีมอยู่ ธีมที่มิวรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้ ธีมเปิดเผย ตรงไปตรงมา และแคร์ความรู้สึกมิว ที่ยืนตรงหน้าตอนนี้ไม่ใช่ธีม มันคงจะดีถ้าให้เวลาธีมใจเย็นแล้วเป็นแบบที่เคยเป็นมาตลอด” เธอลากเสียงยาวปฏิเสธ ก่อนพูดเหตุผลอย่างคนดี ๆ ให้เขาฟัง ประกอบนิ้วที่ชี้ที่ตัวเขาแล้วสายตาเหมือนมองคนแปลกหน้าประกอบไปด้วย ซึ่งคราวนี้ได้ผล ธีมาหันมามองทางเธอตรง ๆ เป็นสายตาที่ปรับไม่ให้มัวด้วยอารมณ์ เขาจ้องเธอนิ่ง...มาธวีไม่แสดงอาการโกรธเคืองแม้แต่น้อยให้เขาเห็น และนั่น...ทำให้ธีมาเริ่มรู้สึกผิด เขาลืมตัวไป เอาแต่ใจมากเลยวันนี้      “ที่จริง ธีมก็อยากจะตรงไปตรงมากับมิวนะ แต่ว่า...” ธีมาถอนหายใจ เขาเดินเข้ามาใกล้เธอยกมือลูบหัวเธอเบา ๆ ใช่ว่ามีแต่เธอเท่านั้นที่อึดอัดเขาเองก็เป็น การพูดครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบนั้นไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิด      แต่สิ่งที่ทำให้เป็นแบบนั้นก็เพราะว่าเขายังไม่แน่ใจ ไม่ใช่ไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง แต่เพราะไม่แน่ใจว่า ถ้าพูดออกไปแล้วมันจะทำให้ความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้พังทลายลง มาธวีอาจจะไม่ต้องการความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อนจากเขา และมันจะทำให้สถานะของเขาในสายตาเธอแย่ลง แต่สิ่งที่เกิดในวันนี้ก็ทำให้เขาอาจจะต้องเปลี่ยนใจแล้ว ตลอดเวลาเขาคิดว่า มาธวีไม่มีใครอื่นนอกจากเขา ไม่นึกเลยว่าเขาจะคิดผิด      “แต่ว่าอะไรธีม” เธอพูดอีกครั้ง สายตาที่มองขึ้นมานั้นทำให้เขาอยากจะ...ธีมาหลับตาลง ตลอดเวลาเขาพยายามหักห้ามใจไม่ให้มากกว่าการแตะต้องตัวเธอเป็นบางครั้ง แต่หมอนั่นถึงกับหอมแก้มเธออย่างที่เขาอยากจะทำมาตลอด      “นี่ธีมาถ้าเลิกเป็นคนเกเร ก็บอกมิวได้แล้วว่าทำไม” เธอกระตุ้นเขาอีก แต่ธีมาก็ยังไม่ตอบเขายกมือใหญ่ลูบสองแก้มเธอเบา ๆ แล้วอมยิ้ม      “เป็นอะไรอีกเล่า ผีตัวไหนเขาอีกหรือไง” มาธวีรู้สึกร้อนวูบ แต่ก็ยังพูดแก้เก้อออกมา แต่คำตอบเขาทำให้เธอถึงกับพูดไม่ออก      “ขอธีมหอมแก้มมิวหน่อยได้ไหม”      “หา อะ..อะไรนะ” เหมือนจะได้ยินชัดเจน แต่เธอยังสงสัยว่าเข้าใจถูกหรือเปล่า      “ไม่ได้เหรอ ทำไมล่ะก็หมอนั่น ..เอ่อ..ชื่อโลเลใช่ไหม เป็นเพื่อนมิวยังหอมมิวได้เลย เราก็เป็นเพื่อนมิวก็คงทำได้เหมือนกัน” ธีมายิ้มกว้าง ตอนนี้คนขี้เล่นของเธอกลับมาแล้ว..แต่เธอจะดีใจดีไหมนะ      “แต่มันไม่เหมือนกันนี่..” ท้ายเสียงเธอแผ่วเบาลง เพราะว่าอีกฝ่ายไม่ยอมฟังคำตอบเธอจริง ๆ ธีมาประคองใบหน้าเธอให้หันข้างเขาประทับริมฝีปากลงมา แล้วจงใจค้างไว้อย่างนั้น และก่อนที่เธอจะหายจากอาการมึนเขาก็หันหน้าอีกข้างของเธอแล้วประทับรอยจูบลงไปอีกครั้ง      “ชื่นใจจัง” ธีมายิ้มกว้าง เขาขำที่อีกฝ่ายหน้าแดงไปหมด มาธวีตัวแข็งไปแล้วเธอมีปฏิกิริยากับเขามากกว่าโลเล เขาดีใจจริง ๆ ธีมาดึงเธอเข้ามากอดไว้ เนิ่นนานจนกระทั่งคนที่ทำอะไรไม่ถูกรู้สึกตัว เธอผลักเขาออก      “เป็นอะไรไปเหรอมิว หน้าแดง ๆ ตัวร้อนหรือเปล่า” ธีมาก้าวเข้าไปใกล้ ยื่นมือหมายจะอังไปที่หน้าผากอีกฝ่าย แต่มาธวีก็เบี่ยงตัวหลบ ไม่รู้ทำไมแม้ว่าเธอมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็ยัง...น่ารักจริงๆ      “หยุดนะธีม เอ่อ..อยู่ตรงนั้นแหละ ไม่ต้องเข้ามาใกล้เรา วันนี้ธีมแปลกไปมากเลยนะ” มาธวีสั่งอีกฝ่าย เมื่อเห็นเขาจะขยับตามมา เธอรู้สึกว่าหัวใจตัวเองกำลังจะระเบิด หากอยู่ใกล้เขาไปมากกว่านี้บางทีเธออาจจะเป็นลม สองแก้มของเธอยังร้อนผ่าว ระทึกกับสัมผัสของเขาอยู่เลย      “เหรอ เราก็ปกติดีนี่” ธีมาแสร้งทำหน้าประหลาดใจ      “ไม่..เอ้อ สองทุ่มแล้วเราว่าธีมกลับไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะดึกกว่านี้” หัวสมองมาธวีเริ่มมึนงง เธอคงต้องทำอะไรสักอย่าง หญิงสาวชี้ไปที่นาฬิกาแล้วชี้ไปที่ประตู แต่คราวนี้คนที่หาว่าเธอไล่เขานั้น เปลี่ยนทีท่าใหม่ธีมาส่งสายตาอ้อนมาให้เธอ      “โธ่เราว่าจะอธิบายให้มิวฟังพอดีเลยว่าวันนี้เราเป็นอะไร ให้เราอยู่ก่อนนะ” เขาโอดครวญ สายตาแบบนี้จะมีใครทนไม่ใจอ่อนกับเขาได้นะ แต่มาธวีทำใจแข็งปฏิเสธออกไป      “ไม่ ไว้คราวหน้าแล้วกัน วันนี้ธีมกลับไปก่อนนะ มิวยังไม่มีอารมณ์ฟังวันนี้” เธอหลับหูหลับตาดันคนที่ตัวใหญ่ไปที่ประตู ดูเหมือนธีมาก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรนักเพราะเธอสามารถดันร่างสูงใหญ่นั่นไปที่ประตูห้องได้ไม่ยากนัก      “โธ่ มิว” เขาโอดครวญอย่างไม่จริงจัง เอามือดันประตูที่พยายามจะปิดไล่หลังทันทีของเธอ  มาธวีมองหน้าเขาตอนนี้ธีมาก็ยังคงเป็นเด็กเกเรอยู่ แต่เกเรคนละแบบกับตอนที่มีอารมณ์โมโหนั่น ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าอย่างไหนจะรับมือง่ายกว่ากัน      “กลับไปได้แล้ว” เธอลากเสียงยาวสั่งเขา      “กลับก็ได้ แต่ว่า...” ธีมายอมเธอ แต่เขาก่อนจะไปเขายื่นหน้าเขามาใกล้ ดวงตาสีสนิมมีประกายระยับทำให้เธอใจสั่น      “มิวเป็นของเรานะ” เขาพูดแล้วประทับริมฝีปากที่หน้าผากเธอเร็ว ๆ แล้วตบท้ายด้วยคำว่า ...กู๊ดไนท์นะมิว...     ธีมาเดินจากไปแล้ว เขาคิดว่าบางทีการที่รุกนิดหน่อยคงทำให้เธอรู้บ้างว่าเขาคิดอย่างไร ตลอดเวลาเขาพยายามทำตัวให้เหมือนน้ำค่อย ๆ เซาะเข้าไปในใจเธอ ใช้ทุกวิธีเท่าที่จะทำได้ให้เธอรู้สึกใกล้ชิดกับเขา แม้ว่าจะงานยุ่งแค่ไหน ถ้าว่างก็จะต้องโผล่หน้ามาหาเธอเป็นอย่างแรก      นานวันเข้าเขาคิดว่าเธอเองก็มีใจให้กับเขาเหมือนกัน แต่ก็คิดว่าไม่ควรเข้าข้างตัวเองมากไป เลยคิดทดลองใจเธอด้วยการบอกว่าจะแต่งงาน แต่ก็ไม่ทันได้จับปฏิกิริยามากในวันนั้น มาธวีก็หนีไปโทรศัพท์อีกแถมยังทำท่าเหมือนกับผ่านการร้องไห้มาด้วย เอ๊ะ...หรือว่าปลายสายที่ทำให้เธอต้องเสียน้ำตาเป็นหมอนั่น .....คราวหน้า อย่าให้เจอนะ       มาธวีไม่รู้แม้กระทั่งว่าเธอปิดประตูห้องไปตอนไหน ตอนนี้เธอยืนพิงประตูอยู่ ดวงตาเบิกกว้าง หัวสมองขาวโพลน มีแต่คำถามว่า...เรื่องทั้งหมดวันนี้มันอะไรกัน ...ธีมาเป็นอะไร...เธอเป็นอะไร..แล้วมันเกิดขึ้นได้อย่างไร มาธวีสะบัดหัวเรียกสติ พยายามเตือนในใจว่าอย่าเข้าข้างตัวเอง ทั้งหมดที่ธีมาทำไปเพียงเพราะคำว่า เพื่อน ทั้งการที่โมโหโลเล ทั้งการที่หอมเธอนั่นก็เพราะว่าเขาอยากได้ความสำคัญฉันท์เพื่อนกับเธอ ที่สำคัญธีมากำลังจะแต่งงาน เขาไม่มีทางทำเช่นนี้กับเธอเพราะเป็นอย่างอื่นแน่นอน เธอต้องสงบใจเอาไว้ .... รอติดตามตอนจบนะคะ ^.^ จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว - [ 11 ก.ค. 51 21:54:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กรี๊ดดดด กรี๊ดดดด กรี๊ดดดด >///< (สติแตกกับความโครตน่ารักของเรื่องไปแล้ว ไม่สามารถบรรยายคอมเม้นท์ได้อีกต่อไป) จากคุณ : BestChild - [ 11 ก.ค. 51 22:16:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นะ น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก รอติดตามตอนจบ พรุ่งนิรึป่าวคะ จะมารออย่างใจจดใจจ่อ (เฝ้าหน้าคอม) เหมือนวันนี้เลยทีเดียว ธีมา น่ารักเกินไปแล้ว... จากคุณ : ลลลา - [ 11 ก.ค. 51 22:53:43 A:58.9.112.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ๊ยโหย แล้วตอนจบจะมาเมื่อไรเนี่ย ขอร้องหละ รีบมาหน่อยน้า จากคุณ : tamar (tamar) - [ 11 ก.ค. 51 23:32:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สงสัยจะขวางโลกอยู่คนเดียว ไม่น่ารักเลย พาลเกเร และไม่ตรงไปตรงมา โลเลชอบเพศเดียวกันแน่เลย จากคุณ : scottie - [ 12 ก.ค. 51 00:19:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาเร็วๆ นะคร้า ><" แล้วตกลงว่าเอมี่นี่ยังไงคะ อย่าบอกว่าธีมาคบทอมเพื่อลองใจนางเอกนะ -__-" แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 51 00:48:54 จากคุณ : ชญาลี - [ 12 ก.ค. 51 00:46:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอ่อ แล้วแฟนธีมล่ะ เอาไปไว้ไหน... ปล. ชอบชื่อนางเอกพระเอกเรื่องนี้ค่ะ จากคุณ : ริวไผ่ (ริวไผ่) - [ 12 ก.ค. 51 01:09:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กลางเรื่องชื่อพระเอกสลับไปสลับมานิดหน่อยนะคะ อะไรจะรุกแรงขนาดน้านนน จากคุณ : The SoVo - [ 12 ก.ค. 51 02:58:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 "มิวเป็นของเรานะ" กรี๊ดดดดดดดดดด สามตลบ มาต่อเร็วๆนะคะ กำลังลงแดง จากคุณ : Ardita - [ 12 ก.ค. 51 04:37:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อะไรมันจะน่ารักปานนี้ "มิวเป็นของเรานะ" ได้ใจมากคะ จากคุณ : mooda (mooda) - [ 12 ก.ค. 51 07:10:00 ]

ความคิดเห็นที่ 13 .. ชอบโลเลง่ะ แต่โลเลเป็น..... นึกถึงหนังที่ดูในเคเบิ้ลเมื่อวันก่อน My friend wedding .. น่าจะใช่ แต่เรื่องนั้นไม่แฮปปี้สำหรับเพื่อน..เพื่อนยังคงเป็นเพื่อน จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 12 ก.ค. 51 08:32:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนจบมาเร็วๆนะคะ  รออย่างใจจดใจจ่อ จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 12 ก.ค. 51 09:35:27 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาอ่านทันจนได้ แฮ่ๆ  ^____^ โลเล..คนเขียนก็แอบบอกชัดอยู่แล้วว่าเขามีแฟนหนุ่มตั้งแต่ตอนแรก  แต่แบบนี้จะดีเหรอ แอบนอกใจเขาน่ะ แม้จะแค่วูบนึงก็เถอะ มาจ่ายค่าปิดปากกันซะดีๆนะ55 (อยากกินของอร่อยๆมั่งเลยพาลคนอื่นซะงั้น) จะรอติดตามครับผม ^ ^ จากคุณ : Lady Virago - [ 12 ก.ค. 51 11:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 Part I http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6783597/W6783597.html *** ขออ่านตอนแรกก่อนนะคะ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 12 ก.ค. 51 11:38:46 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อิจฉามิว   กรี๊ดอยากเป็นมิวจังเลย หวานซะ จากคุณ : PiN.VE - [ 12 ก.ค. 51 12:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น่ารักจังเลย..ฮี่ๆๆ รีบไปอาจตอนจบอย่างด่วน...ฟริ๊ววววว จากคุณ : เด็กแนวแถวชายแดน - [ 13 ก.ค. 51 12:45:25 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น่ารักจังเลยค่ะ ว้า ๆ หุบยิ้มไม่ลงง่ะ ^________^ จากคุณ : lonely_moon - [ 17 ก.ค. 51 15:28:34 ]