หลังจากนั้นผมกับไอ้วิทย์ก็แตกหักกัน หากให้เลือกระหว่าง เพื่อนกับแฟน ในเวลานี้ ผมเลือกคำว่า แฟนมาก่อนและผมก็จะเลือกโดยไม่เสียเวลาคิดสักนิด กับการได้แฟนมาสักคนแล้วเสียเพื่อนเลวๆไปหนึ่งคน
นายรักเธอมากขนาดนี้เชียวเหรอ?
ปีเตอร์พิมพ์ข้อความถามผม อีกฝ่ายคงไม่มีโอกาสเห็นน้ำตาที่มันตื้นเขินเอ่ออยู่ระดับขอบตาทั้งสองข้าง พร้อมที่จะไหลรินออกมาทุกเมื่อ ผมไม่รู้ว่ามันคือน้ำตาของความรู้สึกแบบไหน? แต่ผมคิดถึงเธอขึ้นมาก็อดที่จะมีน้ำตาไม่ได้ ทุกครั้งที่ผมอยู่คนเดียวและคิดถึงเธอ ผมรีบหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดน้ำตาทั้งสองข้างก่อนที่จะมีพนักงานคนอื่นๆมาเห็นเสียก่อน
นายเคยรักใครบ้างหรือเปล่า?
ผมไม่ได้ตอบคำถามตรงๆของปีเตอร์ แต่ยิงคำถามกลับไป ซึ่งผมเชื่อว่าปีเตอร์คงเข้าใจความรู้สึกผมและคงได้คำตอบจากประโยคนั้นของผมแล้ว
..ผมยอมรับว่าทั้งรักและรู้ตัวว่าหลงคูก้ามาก คิดดูสิครับว่าคนหน้าตาธรรมดาๆคนหนึ่งไม่ได้หล่อเลิศเลอเหมือนหนุ่มเกาหลีที่สาวๆคลั่งตามกระแสกันทั่วทั้งเมือง แต่ผู้หญิงที่สวย น่ารัก กลับเลือกและคบเป็นแฟนกับผม ผมจึงรักและซื่อสัตย์กับเธอเสมอมา เพราะคิดว่าความเสมอต้นเสมอปลาย และความดีของผู้ชายคนหนึ่งกระทำได้เพื่อคนที่เขารักจะดึงรั้งให้ผมกับเธอรักกันชั่วนิรันดร์
จากคุณ :
โอโม่ซัง
- [
12 ก.ค. 51 15:11:31
A:203.152.25.69 X: TicketID:181299
]
จดหมายจากเมืองไทย ฉบับที่ 3
