ความคิดเห็นที่ 1
Chapter 15
" ... " ผมลืมตาขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาล เจ็บแปลบที่แขน ยกขึ้นมาดู.. -*- ผ้าพันแผลเต็มเลย " เป็นไงบ้างพี่เวย์ " เสียงน้องสาวตัวดีของผมนี่เอง " อืม ... แล้วเรามาได้ไงเนี่ย เนม " " ก็ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแหละ เนมกับตี๋ ว่าจะมาเลี้ยงวันเกิดพี่สักหน่อย " " ...ขอโทษนะ "ผมบอกกับเนม พร้อมกับยิ้มขอโทษ เนมเอื้อมมือมาจับที่แก้มของผม " ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง " " แล้วตี๋ กลับไปแล้วเหรอ " ผมกำลังถามถึง ตี๋ก็เดินเข้ามาพอดี " นึกว่าจะไม่ยอมตื่นซะแล้ว " " งั้น เนมกลับก่อนนะ ตี๋ พี่ฝากดูด้วยละ อย่าปล่อยไปทำอะไรแปลกๆอีกละ ออนี่เกือบลืม ของขวัญวันเกิด happy birthday นะคะ " เนมจับที่ขาผมเบาๆ ก่อนเดินออกไป " ตี๋ ไม่ได้บอกที่บ้านพี่ใช่ไหม " " อืม ก็อยากจะโทรเหมือนกัน แต่ก็คงไม่ดี "ตี๋ตอบผมด้วยน้ำเสียงโกรธๆเล็กน้อย ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียง ยื่นมือไปจับมือตี๋ " ขอโทษนะ " ผมตอบแต่ไม่ได้มองหน้าตี๋ กลัวว่าตี๋จะโกรธ " ผมไปถามหมอมาแล้ว ยังไงก็กลับบ้านได้เลย พี่เอาไงอ่ะ จะนอนนี่ไหม " " ไม่ล่ะ กลับดีกว่า " " งั้นผมไปบอกพยาบาลก่อนนะ " ตี๋พูดเสร็จ ก็เดินออกไป เฮ้อ... ผมถอนหายใจกับตัวเอง ไม่รู้ว่า ควรจะรู้สึกยังไงดี ตอนนี้... สักพักก็มีหมอเข้ามาคุย จิตแพทย์มั้ง แต่ก็ไม่ถามอะไรมาก สักพักก็กลับออกมากับตี๋ เสียเงินค่ารักษาอีก -*-
" อยากทานอะไรไหม " ตี๋ถามผม ก่อนจะออกรถจากที่นั่น " ไม่รู้สิ ...ตี๋ล่ะหิวไหม " ผมถามไปพร้อมกับยิ้มเล็กๆให้ตี๋ " งั้นไปหาอะไรกินกันดีกว่า " " หิวแล้วล่ะสิเราอ่ะ " ตี๋ยิ้มแทนคำตอบให้แล้วก็ จับหัวตัวเองแบบเขินๆ จากนั้นตี๋ก็พาผมไปทานข้าวต้ม ระหว่างที่กินผมก็แทบไม่ได้คุยอะไรกับตี๋เลย ผมยังรู้สึกว่างเปล่า เหม่อลอย ตี๋คงสังเกตเห็นมั้งว่าผมเป็นยังไง ก็เลยนั่งเงียบๆ ไม่นานนักก็พาผมกลับบ้าน เปิดประตูเข้าบ้านไป มองไปยังพอเห็นรอยเลือดอยู่บนพื้น ตี๋เข้าไปหาอะไรมาทำความสะอาดบ้านให้ผม ระหว่างนั้นผมก็กลับเข้าห้องนอน เปิดออกไปที่ระเบียง มองออกไปข้างนอก ท้องฟ้าที่ว่างเปล่า ...
" พี่เวย์... ไหวไหม " ตี๋เข้ามาทักผมในห้อง พร้อมกับเอานมร้อนมาให้ " อืม ก็พอไหว ไม่เป็นไรหรอก แผลแค่นี้เอง " ผมตอบหลังจากรับแก้วมา แล้วยกแขนขึ้นมาดู " ไม่ใช่ ที่ผมถามนะ หมายถึงใจของพี่ ไหวหรือเปล่า " ผมหันมองออกไปข้างนอกเหมือนเดิม ตอบหลังจาก ตี๋ถามไปได้สักพัก " .... ไม่รู้เหมือนกัน " " เราไม่มีเรียนเหรอ " ผมหันกลับไปถามตี๋ ดื่มนมไปเรื่อยๆ " ก็มี แต่..คงไปไม่ทันแล้ว " " ไปเรียนเถอะ พี่อยู่คนเดียวได้ " " ไม่อ่ะ ไปก็เรียนไม่รู้เรื่องอยู่ดี " " เข้าไปเรียนให้มันได้ผ่านหูผ่านตาบ้าง อย่างน้อยเวลาไปสอบก็พอจะได้เดาได้ " " อย่าห่วงไปเลย ถึงยังไงมันก็....เอาเถอะ ยังไงผมก็ทิ้งพี่ไว้ไม่ได้อยู่ดี " " กลัวพี่จะทำอะไรอีกหรือไง " " ใช่ " ตี๋ตอบ พร้อมกับรับแก้วนม ที่ถูกผมดื่มไปหมดแล้วจากมือผมไป แล้วก็เดินกลับออกไป ผมก็อยากจะบังคับให้ตี๋ไปเรียนนะ แต่ว่าอีกใจนึกลึกๆก็ดีใจที่เขาอยู่ตรงนี้ ผมยืนอยู่ที่ระเบียงสักพัก ก็เดินกลับเข้ามาในห้อง อ่าว นึกว่าหายไปไหน แย่งที่นอนเฉยเลย -*- ตี๋นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงผม ท่าทางจะหลับสบายด้วย ผมเข้าไปนั่งข้างๆ ลูบหัว น่ารักดีเหมือนกันนะ เด็กคนนี้อ่ะ....
" พี่เวย์.. " เสียงคนเรียกผมดังมาจากหน้าบ้าน ผมเดินลงไปดูว่าเสียงใคร " ออ ซี ...มีอะไรเหรอ " ผมเปิดประตูออกไปคุยกับ ซีหน้าบ้าน " รถใครอ่ะพี่ " ซีมองไปทางรถ ตี๋ที่จอดอยู่ ถามผมด้วยความสงสัย " เพื่อน แล้วมีอะไรหรือเปล่า " " เมื่อคืน พี่ไปไหนมา ผมมาหาไม่มีคนอยู่บ้านเลย " " ก็ไม่ได้ไปไหนหรอก ทำไมเหรอ " ซี หยิบกล่องๆหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสะพาย ยื่นมาให้ผม " Happy birthday คับ เมื่อคืนว่าจะชวนพี่ออกไปฉลองแหละ ออกไปกับเพื่อนมาละสิ โทรมเชียว " ผมไม่ยื่นมือออกไปรับ มันมีความรู้สึกปนกันอยู่ระหว่าง ดีใจ กับ ทำไม " ผมตั้งใจเอามาให้พี่นะ " ซี ยื่นมือมา จะค้วามือผมไปรับของ แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นผ้าพันแผลที่พันอยู่ ผมจะดึงมือกลับ แต่ซ๊ ก็ดึงมือผมไว้ ก่อนที่ผมจะพูดอะไรต่อ " เกิดอะไรขึ้นกับพี่ นี่มันอะไร " ซี ถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ผมออกแรงดึงมือกลับอีกครั้ง ทีนี้ ซียอมปล่อยออกมา " อย่าสนใจเลย ช่างมันเถอะ " " ช่างมันได้ยังไง นี่พี่ทำอะไร รู้ตัวหรือเปล่า " ผมหันหน้าไปทางอื่น ไม่อยากจะพูดอะไร " พี่ตอบผมสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น " ซี เรียกร้องให้ผมพูดด้วยเสียงที่ทั้งโกรธและเป็นห่วง หันกลับไปมองตาซี แต่ก็ต้องก้มหน้าหนี ไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไร " ซี ไม่เข้าใจหรอก " ผมมองดูของขวัญที่อยู่ในมือ ยื่นของกลับไปให้ซี " เอากลับไปเถอะ " ซีไม่ยอมรับของ พร้อมกับเดินถอยกลับหลังหันเดินห่างไปจากผมไม่มาก เหมือนจะคิดอะไรอยู่ แล้วก็พูดกับผม " พี่ทำแบบนี้ เพราะผมเหรอ ...เพราะผมใช่ไหม " " ช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว ซีไม่เข้าใจหรอก " " พี่ไม่บอกอะไรเลย แล้วผมจะเข้าใจได้ยังไง เป็นเพราะผมใช่ไหมพี่ " ผมเงียบไปสักพัก เอาของขวัญวางบนพื้นใกล้ๆตัว ซีหันหลังกลับมาเห็น เดินเข้ามาหยิบของขวัญใส่ในมือผมเหมือนเดิม " เก็บไว้เถอะ ผมเอามาให้พี่ " " อืม ขอบคุณละกัน " " พี่เวย์ ... ผมขอโทษ ถ้าเป็นเพราะผม ผมขอโทษ ผมผิดเอง ... " " ซีไม่ผิดหรอก ที่พี่เป็นแบบนี้ เพราะพี่เองแหละ พี่เอง... " สักพัก ตี๋ก็เปิดประตูออกมาพอดี ซี เห็นตี๋ก็ตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่แสดงอาการอะไรมาก " งั้นผมกลับก่อนนะ มีคนอยู่เป็นเพื่อนแล้วนี่ " ซี บอกผมด้วยเสียงน้อยใจนิดๆ " แล้วก็เปิดอ่านข้อความข้างในด้วยนะ ไปละครับ " ซีบอกผมอีกทีก่อนที่จะกลับออกไป
จากคุณ :
waven
- [
12 ก.ค. 51 16:18:48
]
|
|
|