ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 4 หนุ่มน้อย (คนสวย) ซวยแล้ว อึก... ฉันกลืนก้อนน้ำลายของตัวเองลงคอด้วยความจุก ยากแก่การสาธยายว่านาทีนี้ความรู้สึกของฉันเป็นเช่นไร มันทั้งตกใจ ทั้งงุนงง ทั้งคาดไม่ถึง ผสมปนเปกันไปหมด ฉันรู้สึกว่ากำลังสูญเสียความเชื่อมั่นในตนที่เคยมีมาตลอดชีวิตไปหมดในขณะนั้น น่านับถือความสามารถของผู้ชายคนนี้เสียจริง เพียงประกายในแววตาที่มองมาจากสองเนตรนั้นก็สะกดให้ฝ่ายตรงข้ามต้องหยุดยืนนิ่งขนาดก้าวขาไม่ออกไปเลยทีเดียว ก็ตอนนี้ฉันเป็นฝ่ายเข้าไปรบกวนเขา จึงผิดเต็มประตูนี่นา... "คุณ เป็น ใคร?" ผู้ชายที่ฉันตั้งสมญานามให้เริ่มต้นด้วยประโยคแรก สีหน้าของเขาเข้มขึ้น สายตาที่มองมาไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย เขาใช้สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างวางท่าเชิงดูหมิ่นในมารยาทของฉัน ราวกับจะกดดันและตอกย้ำให้ฉันสำนึกผิดมากยิ่งขึ้นว่าตัวเขาเองเป็นเจ้าของห้องอย่างเต็มภาคภูมิ ส่วนฉันคือผู้บุกรุกเข้าไปในพื้นที่อันพึงสงวนของเขาอย่างชัดเจน อากัปกิริยานั้น ก่อตะกอนทิฐิในใจฉันให้ขุ่นข้น ถึงฉันจะเป็นฝ่ายผิด เขาก็ไม่จำเป็นต้องแสดงออกมาเช่นนั้น มันเกินไปหน่อยรึเปล่า... เพราะคนอย่างเขาก็เคยไร้มารยาทกับฉันมาแล้วตั้งสองครั้ง คนหยิ่งยโสแบบนี้อย่าหวังว่าฉันจะยอมพ่ายแพ้ง่ายๆ "เป็น..." ฉันถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้อง มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาโดยไม่รู้สึกเกรงกลัวใดๆ อีก เมื่อได้สบตากันอย่างเต็มที่มากยิ่งขึ้น ก็ยิ่งเกิดความหมั่นไส้ขึ้นมาเป็นริ้วๆ ฉันจึงบอกตัวเองให้แสยะยิ้มแล้วยักคิ้วท้าทายเพื่อก่อกวนเขา ก่อนจะกลั้นใจตอบออกไปอย่างเน้นเสียงทุกคำว่า "ผู้ ชาย ไงครับ!!" ได้ผล! เพียงอึดใจ คิ้วของชายเจ้าของคำถามก็เลิกขึ้นสูงด้วยโทสะ ก่อความสะใจเล็กๆ ในจิตใจของฉันที่ได้มีโอกาสแก้เผ็ด  กรามของเขากำลังขบแน่นเหมือนกำลังระงับอารมณ์โกรธที่กำลังพลุ่งพล่าน อย่าได้มองไปที่ใบหน้าเชียวเพราะมันกำลังเข้มขึ้นเป็นสีจัดราวกับว่าสามารถฆ่าคนตรงหน้าได้ แทนที่จะต่อว่าออกมาอย่างเผ็ดร้อน เขาเลือกที่จะหันหลังกลับไปพูดบางสิ่งบางอย่างเบาๆ กับแขกที่นั่งอยู่อีกคน (ซึ่งฉันหลงลืมไปแล้วว่ามีตัวตนอยู่ด้วย) แล้วชายคนนั้นก็ออกจากห้องไปพร้อมกับประตูที่ปิดลง หมายความว่า... ตัวฉัน กับ ผู้ชายหน้าหล่อมารยาททรามคนนี้...ก็กำลังเปิดฉากเผชิญหน้าอยู่ด้วยกัน  สอง-ต่อ-สอง น่ะสิ! ในนาทีนั้นนั่นเอง ที่ฉันเพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองได้ลงมือกระทำในสิ่งที่ผิดพลาดไปเสียแล้ว ฉันมองซ้ายมองขวาตลอดจนกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง บรรยากาศในตอนนี้อึมครึมจนมองหาทางออกไม่เจอและคิดอะไรไม่ออก ฉันกระชับเสื้อสูทให้แน่นขึ้นด้วยความหนาวสะท้าน เครื่องปรับอากาศของบริษัทนี่มันเย็นยะเยือกหมดทุกห้องหรืออย่างไรกัน แล้วยังจะผู้ชายคนนี้อีก อยากจะหายตัวไปตอนนี้จริงๆ น่ากลัวชะมัด!! "คราวนี้...ผมจะถามคุณอีกครั้ง คุณเป็นใคร? และมาทำอะไรที่นี่?" ร่างสูงที่ไม่รู้ตัวว่าถูกนึกถึงในความคิดหันมาประจันหน้ากับฉัน เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นวมตัวเดิมเพื่อผ่อนคลาย แต่มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา ในเมื่อความตึงเครียดทุกอย่างยังคงลอยวนอยู่ กอปรกับสีหน้าของเขาซึ่งเคยลุแก่โทสะนั้นแปรเปลี่ยนมาเป็นราบเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ ทำให้ฉันไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าสิ่งที่อยู่ในความนึกคิดของเขาในตอนนี้เป็นเช่นใด ให้ทำหน้าโมโหโทโสเกรี้ยวกราด พ่นควันออกหู หรือไม่ก็ลุกขึ้นมาชกฉัน ยังจะดีเสียกว่า!! "เอ่อคือ...ฉัน...เอ้ย...ผม...มาสมัครงานที่นี่ แล้วก็เดินเที่ยวชมเพลินจนหลงเข้ามาในนี้น่ะครับ ต้องขอโทษด้วย...คือ...ขอโทษจริงๆ ครับ" ฉันนึกหาคำพูดดีๆ ไม่ออก เลยตอบไปตามความจริงด้วยเสียงตะกุกตะกัก ซึ่งปกติมันไม่ใช่วิสัยของฉันเลย เป็นเพราะคนตรงหน้านั้นเล่นจ้องหน้าฉันเสียจนดวงตาแทบจะถลนออกมา ให้ตายสิ...นี่คือคำแก้ตัวที่ดีที่สุดของฉันแล้วเหรอเนี่ย ใครจะไปรู้เล่าว่าจะหลุดเข้ามาในห้องนี้ แถมต้องมาเจออีตานี่อีก ฉันยอมรับกับตัวเองอย่างหดหู่ใจแล้วว่าได้ยอมพ่ายแพ้ต่อเขาอย่างราบคาบ นี่คงเป็นห้องทำงานของเขาสินะ ถ้าอย่างนั้นเขาเป็นใครกัน ถึงได้มายืนวางท่าอยู่ในห้องนี้ได้ หรือว่าหมอนี่จะทำงานเป็นวิศวกรที่บริษัทนี้ !?!   "สมัครงานงั้นเหรอ คงจะเป็นตำแหน่งวิศวกรคอมพิวเตอร์ใช่ไหม" พอรู้ตัวว่าเป็นต่อก็ได้ที ซักไซ้เอากับคนอื่นด้วยคำพูดคำจาที่ไม่มีหางเสียงแม้แต่น้อย ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ อีตาบ้า! ฉันพยักหน้าตอบแบบขอไปที แต่ด้วยความหัวรั้นและไม่ยอมใครง่ายๆ เมื่อมีสิ่งเร้ามากระตุ้น จึงถือวิสาสะถามเขาไปด้วยน้ำเสียงห้วนๆ บ้างว่า "ในเมื่อคุณรู้จุดประสงค์ของผมแล้ว ผมก็มีสิทธิ์จะถามเช่นกันว่าคุณเป็นใคร" ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อยด้วยอาการอึ้ง ช่างเป็นภาพที่ตลกสิ้นดี คงคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะกล้าย้อนแบบนี้ เขาทำสีหน้าเหน็ดเหนื่อยใจอย่างมาก และคงคิดว่าฉันนี่มันช่างจองหองอย่างที่ไม่มีใครเทียบติด  สังเกตได้จากน้ำเสียงบนประโยคต่อมาของเขาซึ่งแข็งกระด้างขึ้นอย่างชัดเจน "ถ้าอยากได้คำตอบ เชิญออกไปทางประตูนั่น แล้วดูที่ป้ายหน้าห้องก็จะรู้ เมื่อหายสงสัยแล้วก็กรุณากลับมาในห้องนี้อีกครั้งด้วย เชิญครับ" ชายหนุ่มจอมเก๊กไม่ตอบคำถามนั้น แต่ใช้การผายมือบอกทางให้ฉันออกไปค้นหาคำตอบด้วยตนเอง ดูท่าทางเขาจะมั่นใจเสียเต็มประดาว่าตัวเองเป็นต่ออย่างแน่นอน การออกคำสั่งกลายๆ ของเขาทำให้ฉันแปลกใจและรู้สึกงุนงงบ้างเล็กน้อย ทว่าก็ทำได้แค่เร่งฝีเท้าก้าวเดินออกไปทางประตูตามที่เขาบอก มันคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วที่จะได้เข้าใจเสียทีว่าบุคคลผู้นี้เป็นใคร ในใจตอนนี้หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเรื่องราวจะยุติลงในเวลาอันใกล้นี้เสียที เบื่อขี้หน้าหมอนี่เต็มทน! <<< มีต่อค่ะ >>> แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 51 02:06:03 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 12 ก.ค. 51 23:50:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บริเวณหน้าประตูเป็นทางเดินที่ประกอบไปด้วยห้องหับมากมาย ซึ่งต่างตั้งเรียงรายถัดกันไปขนาบพื้นที่ว่างทั้งสองข้าง แต่เมื่อใช้การคาดคะเนจากสายตาแล้วดูเหมือนว่าจุดซึ่งฉันยืนอยู่นี้จะเป็นห้องขนาดใหญ่ที่สุด ฉันเปิดประตูทิ้งไว้อย่างนั้นก่อนจะเอาตัวออกไปชะโงกดูป้ายข้างหน้าที่ทำด้วยไม้สักเคลือบด้วยสีทองอย่างดี ทว่าความสง่างามของแผ่นไม้อัดสี่เหลี่ยมอันนี้มิสามารถทำให้ฉันตกตะลึงได้เท่ากับข้อความซึ่งถูกสลักไว้บนนั้นได้เลย จักรินทร์   วิจักษ์กานต์  -   ประธานบริษัท MR. JAKKARIN VIJAKKARN  -  CHAIRMAN ตัวอักษรที่เรียงร้อยเป็นชื่อและนามสกุลตลอดจนตำแหน่งอันดำรงอยู่ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษนั้นบ่งบอกได้อย่างเพียงพอโดยไม่ต้องหาคำอธิบายใดๆ มาเพิ่มเติมอีก วิจักษ์กานต์... ฉันท่องจำได้อย่างขึ้นใจตั้งแต่ก่อนจะเข้ามาสมัครงานที่บริษัทนี้ด้วยซ้ำ คนที่ใช้ชื่อสกุลนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องเป็นลูกหลานคนใดคนหนึ่งของเจ้าของเครือข่ายธุรกิจ ทว่าความชัดเจนนี้ยังไม่เท่าคำว่า ประ-ธาน-บริษัท!!!   หัวเข่าอันเคยแข็งแรงมันทรุดลงเสียอย่างนั้น ผู้ชายหยิ่งจองหองคนนั้นชื่อ จักรินทร์ คนที่ฉันพูดจากวนประสาทต่อปากต่อคำด้วยเมื่อสักครู่ คนที่เป็น ‘ไอ้หน้าหล่อและมารยาททรามนั่น’ เป็นถึงประธานของบริษัทนี้ ไม่ใช่แค่เจ้าของห้องทำงานของพนักงานกินเงินเดือนธรรมดา แต่เป็นถึงผู้ที่ยืนอยู่ในตำแหน่งสูงสุดของสถานที่แห่งนี้ เขาเป็นเจ้าของดูโอ โปรดักชั่น! เอาเข้าแล้วไหมล่ะ เข็มเอ๋ย เล่นกับใครไม่เล่น ดันไปเล่นกับว่าที่เจ้านายของหล่อน คราวนี้ตายหยังเขียดแน่ๆ ...คิดไปแล้วก็หมดเรี่ยวหมดแรงขึ้นมาทันควัน แผนการที่กำลังจะไปได้สวยของฉันคงต้องจบลงในบัดดล ไม่เหลืออะไรให้สัมภาษณ์กับประธานบริษัทอีก ฉันจะต้องถูกไล่ออกตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นทำงานเลยหรือนี่ จบสิ้นลงเพราะคำว่า ศักดิ์ศรีบ้าๆ ทิฐิบ้าๆ ที่ไม่มีวันกินได้ ด้วยอารมณ์เพียงชั่ววูบแท้ๆ คงต้องยอมรับชะตากรรมที่ตัวเองเป็นคนก่อ นึกถึงคำที่ท่านประธานย้ำไว้ก็ยิ่งอดสู ...ถ้าอยากได้คำตอบ เชิญออกไปทางประตูนั่น แล้วดูที่ป้ายหน้าห้องก็จะรู้ เมื่อหายสงสัยแล้วก็กรุณากลับมาในห้องนี้อีกครั้งด้วย... ฉันพยุงสีหน้าอันซีดเซียวและร่างกายที่อ่อนแรงจนแทบจะต้องลากเท้าเข้าไปในห้องแช่เย็นนั่นอีกครั้ง เมื่อคนที่เป็นเจ้าของห้องพ่วงตำแหน่งเจ้าของบริษัทอนุญาตให้เข้าไปหลังจากเคาะห้องตามมารยาทแม้ว่าก่อนหน้านี้จะถือวิสาสะเปิดประตูค้างเติ่งไว้ก็ตาม สมองของตัวเองสั่งการให้ยืนก้มหน้ารอคำพิพากษา ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นปะทะสายตา รู้สึกอับอายในความพ่ายแพ้อย่างหมดรูปเต็มทน มีเพียงอากาศกั้นสองหู ไม่อยากได้ยินคำพูดถากถางใดๆ เลย เขาจะว่าอย่างไรบ้างนะ... “คุณชื่ออะไร” เสียงทรงอำนาจนั้นทำให้ฉันถึงกับหูผึ่งด้วยความแปลกใจ เขาจะสอบถามชื่อเสียงเรียงนามของฉันไปเพื่อกิจอันใดกัน ในเมื่อจะถูกไล่ออกอยู่รอมร่อแล้ว   “เข็มปัทม์ พิทักษ์ภักดีครับ” ไม่มีประโยชน์ที่จะก่อกวนหรือบิดพลิ้วไปทางอื่นนอกจากเรียนให้ทราบไปตามตรง หรือเขาต้องการสะกดชื่อฉันเพื่อเก็บไว้ในแบล็กลิสต์ เจ้าของบริษัททำสัญญาณมืออนุญาตให้ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา ก่อนจะเอื้อมมือไปกดปุ่มบนโทรศัพท์ประจำห้อง ฟังจากเนื้อหาที่สนทนากันแล้วทราบได้ว่าเขาหมุนเลขหมายไปยังห้องฝ่ายบุคคลนั่นเอง เวลาผ่านไประยะหนึ่ง แล้วการพูดคุยก็จบลง “คุณดรุณีแจ้งให้ผมทราบว่า คุณได้รับผ่านการพิจารณาทั้งคุณสมบัติบวกประวัติมาแล้ว และกำลังรอการสัมภาษณ์จากผม” คนที่ฉันเพิ่งรู้ว่าชื่อ ‘จักรินทร์’ เปลี่ยนอิริยาบถมาชี้แจงให้ฉันฟังหลังจากวางสาย เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ฉันจะทันได้ทักท้วงอะไร สตรีวัยกลางคนหัวหน้าฝ่ายบุคคลผู้ซึ่งถูกกล่าวถึงเมื่อสักครู่เข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยื่นเอกสารเย็บเล่มปึกหนึ่งให้เจ้านายด้วยท่าทีนอบน้อมเป็นอย่างยิ่ง หล่อนเหลียวมามองฉันแวบหนึ่งพร้อมรอยยิ้มให้กำลังใจก่อนจะยุรยาตรออกจากห้องไปอย่างรู้หน้าที่   “ผมคิดว่าเราควรจะเริ่มสัมภาษณ์เสียเดี๋ยวนี้เลย ในเมื่อคุณเองก็ได้บุกรุกเข้ามาในห้องของผมอย่างเป็นทางการแล้ว” คนตัวโตหยิบกระดาษฉบับนั้นขึ้นมาพลิกไปทีละหน้า เขาไม่ปรายตามองฉันแม้แต่น้อยขณะอ่าน ฉันต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเสนอใบหน้าเข้าไปเพื่อชะโงกดูว่ามันคืออะไร ก่อนจะแอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่ามันเป็นเพียงแค่ Resume เท่านั้น “เอ้อ อะไรนะครับ คุณจะสัมภาษณ์ผม?” มัวสนใจอย่างอื่นจนเพิ่งนึกได้ว่าประโยคของเขานั้นบ่งบอกว่าอย่างไร เป็นสิ่งที่ฉันไม่ได้เตรียมใจเอาไว้เลยขนาดพูดตะกุกไปหมด “หมายความว่าคุณจะยังไม่ไล่ผมออกใช่ไหมครับ คุณจะรับผมเข้าทำงานรึครับ” “นั่นก็ขึ้นอยู่กับคุณครับ เอาเถอะ ผมจะเริ่มสัมภาษณ์แล้วล่ะนะ” จักรินทร์สบตาฉันแน่นิ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะเอ่ยคำถามแรกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณคิดอย่างไรจึงเลือกเรียนจบเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์?” <<< มีต่อค่ะ >>> จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 12 ก.ค. 51 23:58:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เพียงแค่คำถามแรก ก็สามารถสะกดให้ฉันแทบจุก นี่หรือการสัมภาษณ์จากท่านประธาน ได้ยินมานักต่อนักว่าในบรรดาบริษัทใหญ่โตทั้งหลาย ผู้ถูกสัมภาษณ์ต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับคำถามแนวหยั่งเชิงจิตวิทยา แต่ฉันไม่มีโอกาสได้ตระเตรียมใดๆ ทั้งสิ้นเมื่อต้องมาพบเจอกันอย่างกะทันหันแบบนี้ แค่คำถามเดียวก็เหมือนวางระเบิดลูกมหึมาไปยังหัวสมองของฉันเสียแล้ว "สำหรับสถาบันของผม กว่าจะจบเป็นบัณฑิตวิศวกรคอมพิวเตอร์ได้นั้นต้องฝ่าฟันอุปสรรคและความลำบากอย่างใหญ่หลวง ผมคิดว่าการเลือกเรียนแขนงที่ยากเช่นนี้เป็นสิ่งที่ท้าทายที่สุดในชีวิตของผมครับ" ฉันนึกไตร่ตรองก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป คิดว่านั่นเป็นคำตอบซึ่งคิดได้ดีที่สุดแล้วในตอนนั้น สีหน้าเคร่งเครียดของคนสัมภาษณ์เมื่อสักครู่นี้เปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ไม่แปลกที่วิจักษ์กานต์กรุ๊ปจะเติบโตเป็นเครือข่ายบริษัทออกไปอย่างกว้างขวางเพียงนี้ เพราะคนที่จะรับเข้าทำงานแต่ละคนคงต้องมีความรู้ความสามารถและหัวสมองมีไหวพริบพอตัว เขาจัดการซักไซ้ฉันด้วยคำถามหินๆ ถัดมาอย่างต่อเนื่อง เรียกได้ว่าไร้ซึ่งความปรานีใดๆ ต่อผู้ได้รับ ฉันต้องใช้พลังงานในการคิดคำนวณหาเหตุผลมาประกอบอย่างหนักหน่วงจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด เขาคิดว่าคนในบังคับบัญชาเป็นเครื่องจักรหรือไร ถึงได้ยิงไม่หยุดไม่ยั้งให้พักหายใจกันเลย แต่ไม่แน่นักดอก คนอื่นอาจจะไม่เจอขนาดนี้ก็ได้ ที่ฉันถูกกระทำเช่นนี้คงเป็นเพราะอคติส่วนตัวของเขามากกว่า น่าเจ็บใจจริงๆ "งั้นทำไมคุณถึงเข้ามาสมัครงานที่บริษัทแห่งนี้ล่ะ" เป็นคำถามซึ่งฉันหวาดกลัวว่าจะโดนมากที่สุด แล้วเขาก็ใช้มันมาบีบคั้นฉันจนได้ "ที่นี่เป็นบริษัทใหญ่ ก็เปรียบเสมือนสนามประลองวัดทักษะความรู้ความสามารถ ผมคิดว่ามันคุ้มค่าที่คนอย่างผมจะได้มีโอกาสแสดงฝีมือเพื่อเรียนรู้ในงานที่ท้าทายนี้ครับ" แม้ข้างในจะหวั่นไหวด้วยสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในใจแต่ฉันก็เก็บกดความรู้สึกไว้ไม่แสดงออกให้เห็น ใช้วิธีกลบเกลื่อนความสะเทือนในอารมณ์ด้วยการตอบกลับไปพร้อมน้ำเสียงฉะฉาน อย่างน้อยคำพูดส่วนหนึ่งที่ลั่นออกไปจากปากของฉันนั้นก็เป็นความจริง "อื้อ เป็นคำตอบที่ดี" เขาชะงักไปหลายวินาทีเมื่อได้ฟังคำตอบจากฉัน แต่สุดท้ายก็กลับมาตั้งหลักได้อย่างรวดเร็ว "งั้นขอแสดงความยินดีด้วยครับ ผมรับคุณเข้าทำงานที่นี่ คุณเข็มปัทม์" อะไรนะ? ฉันเงยหน้าขึ้นทันที เขายุติคำถามทั้งหมดนั่นแล้ว เมื่อสักครู่ พ่อประธานหน้าหล่อบอกว่าเขายินดีรับฉันเข้าทำงานแล้วอย่างนั้นหรือ? ฉันได้ยินผิดไปรึเปล่า ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ... "ขอบคุณครับ" ฉันตอบรับเขาด้วยความจริงใจ รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ไชโย...แผนของฉันสำเร็จแล้ว คำพูดนี้กู่ก้องในความนึกคิดด้วยความลิงโลดในหัวใจ "ยินดีที่ได้ร่วมงานกับคุณเช่นกันครับ ท่านประธาน" ฉันลงนามบนเอกสารซึ่งเป็นสัญญาว่าจ้างที่เขายื่นมาให้หลังจากที่อ่านตรวจทานอย่างละเอียดเรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับความฝัน ....คุณพ่อคะ เข็มทำสำเร็จแล้ว เข็มได้เข้ามาทำงานที่นี่ เป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ที่นี่เพื่อคุณพ่อแล้วนะคะ... "ก่อนอื่นผมขอชี้แจงให้คุณทราบว่า ตำแหน่งที่ตั้งขึ้นมานี้เป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ซึ่งจะสังกัดหน่วยพิเศษ งานที่คุณจะได้รับมอบหมายนับว่ามีความสำคัญกับบริษัทเรามากพอควร ตอนนี้ผมกำลังเริ่มต้นทำโปรเจกต์ชิ้นใหญ่ ต้องอาศัยคนรุ่นใหม่ไฟแรง ผมรับคุณเข้ามาเพื่อไปสมทบกับทีมวิศวะอีกหลายคน" ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เขาเดินวนรอบเก้าอี้ตัวที่ฉันนั่งอยู่ สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงซึ่งเป็นการวางท่าอย่างมีชั้นเชิงเช่นเคย ก่อนจะสาธยายต่อไปด้วยคำพูดยืดยาวว่า "เนื่องจากคุณเพิ่งเข้ามาใหม่ ยังขาดประสบการณ์ในการทำงานที่นี่อยู่บ้าง ซึ่งดูจากผลงานวิจัยของคุณก็นับว่าเกี่ยวข้องกับโปรเจกต์นี้พอสมควร ผมจึงเลือกคุณ และผมก็ตั้งใจจะสอนงานคุณด้วยตัวเองเพื่อฝึกปรือความสามารถ คุณจะเป็นผู้ช่วยของผม เราจะทำงานใกล้ชิดกันโดยตรง ห้องทำงานของคุณอยู่ฝั่งตรงข้ามนี่เอง" เขาชี้มือไปทางห้องด้านตรงข้ามเพื่อบอกทาง ราวกับกระแสไฟฟ้าไหลวนในร่างกายฉันจากบนลงล่าง ผู้ช่วยของเขา... ตำแหน่งนี้ชักจะสร้างความลำบากใจให้ฉันเสียแล้ว ความดีใจที่มีอยู่หดหายไปหมดสิ้น การเข้ามาทำงานที่นี่คงไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด ที่สำคัญ ฉันกับเขาจะต้องทำงานใกล้ชิดอย่างนั้นหรือ สวรรค์กลั่นแกล้งจริงๆ <<< มีต่อค่ะ >>> แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 51 18:02:39 แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 51 17:57:02 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ก.ค. 51 00:02:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ผมขอถามอะไรอย่างนึงได้ไหมครับ” จู่ๆ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ถึงสิ่งที่ค้างคาอยู่ในจิตใจตั้งแต่วันแรกของการมาเยือนยังบริษัทแห่งนี้ “ว่ามาสิ คุณมีสิทธิถามในสิ่งที่คุณสงสัยได้ตลอด” เขาพยักหน้าอนุญาต “ทำไมคุณถึงไม่รับผู้หญิงในตำแหน่งนี้ล่ะครับ” นั่นปะไร ปากเขาก็เพิ่งบอกหยกๆ ว่าฉันมีสิทธิถามได้ทุกอย่าง ทว่าเมื่อทำตามแล้ว คนตรงหน้ากลับนิ่งงันไปชั่วขณะไม่ยอมเอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆ ออกมาแม้แต่น้อย “ผมไม่ชอบทำงานใกล้ชิดกับผู้หญิง” นั่นคือคำตอบของเขาในที่สุด มันเป็นน้ำเสียงห้วนๆ เจือกระแสความรู้สึก ไม่ทราบฉันตาฝาดไปหรือเปล่า แต่เหมือนเห็นประกายความหวั่นไหวตัดกับแววตาบนเนตรสีดำสนิทของเขาจะปรากฏขึ้นวูบหนึ่ง เพียงแวบเดียวจริงๆ ผิดวิสัยผู้ชาย ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ฉันเองก็เคยคลุกคลีกับเพศตรงข้ามมามาก ไม่เคยพบเจอคนประเภทนี้ ชายหนุ่มอกสามศอกหล่อกระชากใจสาวๆ อย่างหมอนี่ทำไมถึงไม่ชอบใกล้ชิดผู้หญิงนะ น่าประหลาดใจจริงๆ มีแต่พวกวิปริตผิดเพศเท่านั้นล่ะ เอ๊ะ! ....หรือว่า เขาเป็นเกย์...?!? บุคลิกท่าทางก็ไม่ให้สักนิด แต่เขาว่ากันว่าคนจำพวกนี้มักเก็บซ่อนปมด้อยของตัวเองไว้ภายในได้อย่างแนบเนียนจนผู้อื่นไม่อาจสังเกตเห็น ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงคงน่าเสียดายพิลึก เออ...ชักจะไปกันใหญ่ ฉันหยุดความคิดตัวเองไว้เพียงแค่นั้น เขาจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของเขา บางทีเขาอาจจะมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่ต้องการให้ใครรู้ก็เป็นได้ อย่าเพิ่งคิดอะไรให้มันฟุ้งซ่านนักเลย คิดถึงสถานะและงานของตัวเองในตอนนี้จะดีกว่า “คุณเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ คงไม่จำเป็นต้องถามอะไรเรื่องพวกนี้มากหรอกนะ เพราะคุณมีสมบัติครบตามที่บริษัทเราต้องการแล้ว” เจ้านายคนใหม่กล่าวเสียงดุ “ในเมื่อคุณได้ทำงานที่นี่แล้วก็ถือว่าอยู่ใต้อาณัติของผม และผมคิดว่าคุณคงจะรู้ตัวในสิ่งที่คุณทำกับผมก่อนหน้านี้นะครับ” “ครับ...” ฉันรับคำด้วยความละห้อยเตรียมฟังคำพิพากษา คนที่มีชนักติดหลัง...มีความผิดติดตัวอยู่อย่างนี้ก็ต้องหวาดวิตกเป็นวัวสันหลังหวะอยู่ร่ำไปนั่นแหละ “เพื่อเป็นการไถ่โทษ  ผมจะให้คุณเริ่มทำงานตอนนี้เลย นั่นเป็นแฟ้มโปรเจกต์ที่คุณจะต้องศึกษาให้เสร็จภายในวันนี้” เขาส่งแฟ้มเอกสารให้ด้วยสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึก “เฮ่ย! หมดกองนี้เลยเหรอครับ...” ฉันโพล่งออกไปทันทีอย่างโอดครวญ ต้องการทักท้วงเพราะขณะนี้ก็เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว จะให้ศึกษาอย่างไรไหว “ผมจะต้องทำงานตอนนี้เลยเนี่ยนะครับ ผมคิดว่าผมยังไม่พร้อม” “สำหรับผู้ช่วยของผม ความพร้อม...คือสิ่งที่คุณจะต้องมีเสมอ” ประธานในมาดโหดกล่าวด้วยน้ำเสียงเอือมระอาเชิงตำหนิ “เลขาของผมจะเข้ามาชี้แจงรายละเอียดให้คุณ” “แต่ว่า...” ฉันยังไม่ทันกล่าวทัดทานจบ เขาก็แทรกขึ้นโดยไม่สนใจ คนๆ นี้นอกจากจะไร้มารยาทกับผู้หญิงแปลกหน้าแล้ว เขายังเป็นเจ้านายจอมเผด็จการอีกด้วย แล้วฉันจะทำงานร่วมกับเขาไปได้ตลอดรอดฝั่งไหมเนี่ย จะเริ่มต้นใหม่ทั้งทียังต้องมาเจอกับคนที่เกลียดขี้หน้าเสียยิ่งกว่าอะไร แถมต้องมาเป็นลูกน้องของเขาอีก พระเจ้าคงเล่นตลกที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ ทำไงได้ ฉันสัญญากับตัวเองไว้ ในเมื่อตัดสินใจไปแล้ว ฉันก็ต้องยอมรับในผลที่เกิดขึ้น “ภาณุ เข้ามาที่ห้องผมได้แล้วครับ” บอสหน้าตายกดปุ่มที่โทรศัพท์ก่อนกรอกเสียงลงไป ดูท่าเขาคงเคยชินกับการสั่งการคนอื่นๆ ด้วยวิธีการนี้อยู่แล้วกระมัง เป็นอันว่าการโต้เถียงต้องยุติลงแค่นั้น ผ่านไปสักสองสามนาทีหลังจากความเงียบสงัดเข้าปกคลุมบรรยากาศภายในห้องทำงาน เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นผู้มาเยือนตามคำสั่งที่เข้ามาช่วยผ่อนคลายความตึงเครียด ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของเลขานุการกำลังเดินเข้ามาใกล้ทุกที “ผมมาแล้วครับ คุณจักร...ไหนล่ะครับ วิศวกรน้องใหม่” ในตอนที่กำลังหันไปมองเขานั่นเอง ฉันก็ต้องชะงัก ต้นเสียงอ่อนโยนคนนี้เป็นผู้ชาย! หาใช่ผู้หญิงสาวสวยอย่างที่เจ้านายคนอื่นเขามีกัน นี่คนใกล้ชิดเขาต้องเป็นเพศชายหมดหรือไง ให้ตายสิ! ฉันลุกขึ้นยืนเดินไปสมทบใกล้ๆ เมื่อไล่สายตาพินิจขึ้นไปเต็มตา ก็พบว่าเลขานุการของประธานบริษัทคนนี้เป็นสุภาพบุรุษ หน้าตาหล่อเหลาดูเป็นคนจิตใจอ่อนโยน รูปร่างสูงสง่าผึ่งผาย บุคลิกก็ดูดี ทว่าเมื่อสบตากันอย่างจัง ฉันก็ถึงบางอ้อ เขาจ้องฉันอย่างตกตะลึง และฉัน...ก็อยู่ในอาการเดียวกัน สีหน้าของเขาแสดงความตกใจออกมาอย่างปิดไม่มิด นั่นเป็นอากัปกิริยาที่ทำให้ฉันผู้ซึ่งไม่ได้ต้องการตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ความกลัวเข้าจับขั้วหัวใจ แล้วมันก็เกิดขึ้นจริง เมื่อคนสนิทของเจ้านายคนใหม่โพล่งคำพูดที่ทำให้ฉันอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นว่า “เข็ม...เข็มปัทม์!!!” /(^0^)/----\\(^0^)\\----/(^0^)/----\\(^0^)\\----/(^0^)/----\\(^0^)\\----/(^0^)/ โปรดติดตามตอนต่อไป... จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ก.ค. 51 00:05:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ง่า หัวกระทู้ติดอักขระพิเศษอีกแล้ว ขออภัยในความไม่สวยงามนะคะ จะอีดิทก้อมิได้...T__T จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ก.ค. 51 01:38:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สำหรับตัวเองทักเพราะคิดว่าชื่อเป็นผู้หญิงจริงๆ ไม่ใช่เพราะรู้แล้วตัวละครเป็นผู้หญิง เข็มไม่ค่อยพบในชื่อผู้ชาย ปัทม์พอมีบ้างแต่ไม่เยอะ ดิฉันทำงานแบบที่มีโอกาสจะพบชื่อใหม่ๆ เป็นร้อยชื่อทุกปีค่ะ ทักเนี่ยเพียงเพื่อว่าถ้าเลือกชื่อให้เป็นกลางมากกว่านี้ คนที่ควรจะไม่รู้ก็จะได้เนียนมากกว่านี้ ตั้งใจเขียนให้ประธานบริษัทไม่รู้ความจริงหรือเปล่าคะ เพราะอ่านสัมภาษณ์แล้ว ไม่ประทับใจเท่าไหร่ (แอบแซวนิดนึง ส่วนตัวไม่ค่อยรู้สึกว่าจบวิศวะคอมพิวเตอร์ จะต้องยากลำบากแสนเข็ญขนาด"เป็นที่รู้กัน"นะเนี่ย) จากคุณ : scottie - [ 13 ก.ค. 51 13:27:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อิอิ มาเอาใจช่วยต่อ หวา...เข็มปัทม์เจอคนรู้จักเสียแล้ว จะว่าไป เดี๋ยวนี้ผู้หญิงเรียนวิศวะเยอะแยะเลยนะ วิศวะคอมพิวเตอร์นี่ ก็น่าจะโอเคสำหรับผู้หญิงนะ (แต่ไม่รู้แฮะ ไม่ได้จบวิศวะ) ถ้านางเอกจบวิศวะโยธาหรือเครื่องกลนี่ คงเท่ระเบิดไปเลย จากคุณ : ชญาลี - [ 13 ก.ค. 51 13:59:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทำไมหล่ออีกแล้ว บริษัทนี้อยู่แถวไหน รับวิศวกรสาขาอื่นไหมจะได้ไปสมัครมั่ง แฮ่... (น้ำยายไยย) เรื่องชื่อผู้หญิง - ผู้ชายนี่ก็แล้วแต่ว่าพ่อหรือแม่ (หรือพระ) จะตั้งมายังไงนี่นะ เคยเจอผู้หญิงชื่อสมควรกับผู้ชายชื่อศิรินาถอยู่เหมือนกัน รู้สึกว่ามันไม่เข้ากันไหมคะ ปล. คุณชญาลี - มายืนยันว่าผู้หญิงจบโยธาหรือว่าเครื่องกลก็ไม่เท่เท่าไหร่หรอกค่ะ ถ้าเกิดว่าทำงานตรงสายแบบเป๊ะๆ ไม่เบี่ยงประเด็นงานละก็นะ แต่ว่างานที่วิศวกร ทำได้ยังมีมากกว่านั้นเยอะ งานนั่งโต๊ะใช้หัวก็มีเยอะแยะ ใช้หัวไปแถกตามผนัง ตามกำแพงเวลาขัดใจผู้ใหญ่น่ะนะ โอ๊ย...เยอะ! (อ้างอิงจากชีวิตจริงที่แสนเศร้า - -') จากคุณ : BestChild - [ 13 ก.ค. 51 15:10:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านมาจากเว็บเด็กดี ไม่คิดว่าก่องปิลันธน์จะมาโพสที่นี่ด้วย จะติดตามอ่านผลงานไปเรื่อยๆนะคะ ฮานางเอกอะ นิสัยส่วนตัวคงซนไม่น้อย เพราะเดินโน่นชมนี่จนไปห้องท่านประธานบริษัท ป้ายหน้าห้องติดไว้ก็ไม่ได้ดู โก๊ะจริงๆยายนี่ สงสัยห้องท่านประธานสวยมากๆเลยเข้าไปชมห้องไม่ทันดูป้ายห้องใช่ไหมหนูเข็ม...บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ >_< บอสหล่อแถมเขี้ยว เข้าใจยาก มีอะไรแอบแผงภายใต้มาดที่ดุดัน ดิฉันชอบค่ะ สเป็คก์ ค่ะ สเป็กค์ อิอิ (อ่า...ว่าแล้วก็น้ำลายไหลหกอีกคนนึง...) ไว้เขียนตอนใหม่จะมาอ่านอีกนะคะ ปล.ขอให้เข็มโชคดีที่ได้ร่วมงานกับบอสจอมเขี้ยว หวังว่าคงร่วมงานไปกันได้นะ เอาใจช่วยนะเข็ม สู้ๆ v(^o^) แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 51 16:34:40 จากคุณ : ปุงปิง - [ 13 ก.ค. 51 16:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้ เป็นผู้ช่วยด้วย ลั้นลา ว่าแต่ใครหนอ โลกช่างกลม อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 13 ก.ค. 51 20:41:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอ๊ะ โลกกลมๆ เอ่อ เรียนจบวิศวะคอมเพรสเซอร์ เอ้ย คอมพิวเตอร์ ได้ คงไม่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคและความลำบากอย่างใหญ่หลวงมั้งคะ แหะๆ จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 14 ก.ค. 51 11:11:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ทำลิงค์ตอนที่ห้ามาให้ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6807283/W6807283.html จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ วันอาสาฬหบูชา 20:12:12 ]